What do you think?
Rate this book
Regarding the Pain of Others
Twenty-five years after her classic On Photography, Susan Sontag returns to the subject of visual representations of war and violence in our culture today. How does the spectacle of the sufferings of others (via television or newspapers) affect us? Are viewers inured--or incited--to violence by the depiction of cruelty?
In Regarding the Pain of Others, Sontag takes a fresh look at the representation of atrocity--from Goya's The Disasters of War to photographs of the American Civil War, lynchings of blacks in the South, and the Nazi death camps, to contemporary horrific images of Bosnia, Sierra Leone, Rwanda, Israel and Palestine, and New York City on September 11, 2001. In Regarding the Pain of Others Susan Sontag once again changes the way we think about the uses and meanings of images in our world, and offers an important reflection about how war itself is waged (and understood) in our time.
Features an analysis of our numbed response to images of horror. This title alters our thinking about the uses and meanings of images, and about the nature of war, the limits of sympathy, and the obligations of conscience.
In Regarding the Pain of Others, Sontag takes a fresh look at the representation of atrocity--from Goya's The Disasters of War to photographs of the American Civil War, lynchings of blacks in the South, and the Nazi death camps, to contemporary horrific images of Bosnia, Sierra Leone, Rwanda, Israel and Palestine, and New York City on September 11, 2001. In Regarding the Pain of Others Susan Sontag once again changes the way we think about the uses and meanings of images in our world, and offers an important reflection about how war itself is waged (and understood) in our time.
Features an analysis of our numbed response to images of horror. This title alters our thinking about the uses and meanings of images, and about the nature of war, the limits of sympathy, and the obligations of conscience.
117 pages, Paperback
First published January 7, 2003
About the author
Susan Sontag
209 books3,589 followersSusan Sontag was born in New York City on January 16, 1933, grew up in Tucson, Arizona, and attended high school in Los Angeles. She received her B.A. from the College of the University of Chicago and did graduate work in philosophy, literature, and theology at Harvard University and Saint Anne’s College, Oxford.
Her books include four novels, The Benefactor, Death Kit, The Volcano Lover, and In America; a collection of short stories, I, etcetera; several plays, including Alice in Bed and Lady from the Sea; and nine works of nonfiction, starting with Against Interpretation and including On Photography, Illness as Metaphor, Where the Stress Falls, Regarding the Pain of Others, and At the Same Time. In 1982, Farrar, Straus & Giroux published A Susan Sontag Reader.
Ms. Sontag wrote and directed four feature-length films: Duet for Cannibals (1969) and Brother Carl (1971), both in Sweden; Promised Lands (1974), made in Israel during the war of October 1973; and Unguided Tour (1983), from her short story of the same name, made in Italy. Her play Alice in Bed has had productions in the United States, Mexico, Germany, and Holland. Another play, Lady from the Sea, has been produced in Italy, France, Switzerland, Germany, and Korea.
Ms. Sontag also directed plays in the United States and Europe, including a staging of Beckett's Waiting for Godot in the summer of 1993 in besieged Sarajevo, where she spent much of the time between early 1993 and 1996 and was made an honorary citizen of the city.
A human rights activist for more than two decades, Ms. Sontag served from 1987 to 1989 as president of the American Center of PEN, the international writers’ organization dedicated to freedom of expression and the advancement of literature, from which platform she led a number of campaigns on behalf of persecuted and imprisoned writers.
Her stories and essays appeared in newspapers, magazines, and literary publications all over the world, including The New York Times, The New Yorker, The New York Review of Books, The Times Literary Supplement, Art in America, Antaeus, Parnassus, The Threepenny Review, The Nation, and Granta. Her books have been translated into thirty-two languages.
Among Ms. Sontag's many honors are the 2003 Peace Prize of the German Book Trade, the 2003 Prince of Asturias Prize, the 2001 Jerusalem Prize, the National Book Award for In America (2000), and the National Book Critics Circle Award for On Photography (1978). In 1992 she received the Malaparte Prize in Italy, and in 1999 she was named a Commandeur de l'Ordre des Arts et des Lettres by the French government (she had been named an Officier in the same order in 1984). Between 1990 and 1995 she was a MacArthur Fellow.
Ms. Sontag died in New York City on December 28, 2004.
Her books include four novels, The Benefactor, Death Kit, The Volcano Lover, and In America; a collection of short stories, I, etcetera; several plays, including Alice in Bed and Lady from the Sea; and nine works of nonfiction, starting with Against Interpretation and including On Photography, Illness as Metaphor, Where the Stress Falls, Regarding the Pain of Others, and At the Same Time. In 1982, Farrar, Straus & Giroux published A Susan Sontag Reader.
Ms. Sontag wrote and directed four feature-length films: Duet for Cannibals (1969) and Brother Carl (1971), both in Sweden; Promised Lands (1974), made in Israel during the war of October 1973; and Unguided Tour (1983), from her short story of the same name, made in Italy. Her play Alice in Bed has had productions in the United States, Mexico, Germany, and Holland. Another play, Lady from the Sea, has been produced in Italy, France, Switzerland, Germany, and Korea.
Ms. Sontag also directed plays in the United States and Europe, including a staging of Beckett's Waiting for Godot in the summer of 1993 in besieged Sarajevo, where she spent much of the time between early 1993 and 1996 and was made an honorary citizen of the city.
A human rights activist for more than two decades, Ms. Sontag served from 1987 to 1989 as president of the American Center of PEN, the international writers’ organization dedicated to freedom of expression and the advancement of literature, from which platform she led a number of campaigns on behalf of persecuted and imprisoned writers.
Her stories and essays appeared in newspapers, magazines, and literary publications all over the world, including The New York Times, The New Yorker, The New York Review of Books, The Times Literary Supplement, Art in America, Antaeus, Parnassus, The Threepenny Review, The Nation, and Granta. Her books have been translated into thirty-two languages.
Among Ms. Sontag's many honors are the 2003 Peace Prize of the German Book Trade, the 2003 Prince of Asturias Prize, the 2001 Jerusalem Prize, the National Book Award for In America (2000), and the National Book Critics Circle Award for On Photography (1978). In 1992 she received the Malaparte Prize in Italy, and in 1999 she was named a Commandeur de l'Ordre des Arts et des Lettres by the French government (she had been named an Officier in the same order in 1984). Between 1990 and 1995 she was a MacArthur Fellow.
Ms. Sontag died in New York City on December 28, 2004.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 1,149 reviews
May 4, 2014
I’ve always thought that one of the things it would be fairly reasonable to have written on my headstone would be, “He often missed the obvious”. I was saying to people at work the other day that there was a part of this book where I thought, “god, how did I get to be 50 and never think of this before?” It was the bit where she talks about the holocaust and holocaust museums and then questions why America doesn’t have a museum to the victims of slavery – you know, those victims are still walking about amongst us to the extent that black American disadvantage is a continuing manifestation of that history and the subsequent imposed ways of thinking caused by that history. Why is there no real museum dedicated to the holocaust that occurred to the Australian Aboriginals? We have a holocaust museum here in Melbourne too. Her discussion of the nature of ‘remembering’ is probably worth the effort in reading the book.
Not that this book requires much effort – if there is one thing you can say for Sontag it is that she is a remarkably clear writer and thinker.
In many ways this book is Sontag coming back to themes she discusses in On Photography and not always coming to the same conclusions. There is a really nice part of the book where she discusses drawings of the sufferings of war done by Goya where he writes under them captions that say things like, “Look, this actually happened, I'm not making this up.” The point being, in part, that we don’t expect to need to say things like that under a photograph. We might question whether it is a truly representative photograph, but we generally don’t question whether it is true. We still expect today that what we see photographed is a manifestation of the light that struck the lens. She talks about the faking of photographs, particularly war photographs – rearranging bodies or the staging of events after the event to make it look more like we think it ‘ought’ to have looked – but even then, even as a staged event, we still think of photography as telling a kind of truth even if it is one that needs to be explained and qualified.
Over the last month or so there has been an exhibition at the State Library of Victoria called Rome: Piranesi's vision. Piranesi did scenes of Rome and also visions of Ancient Rome – reconstructions in the shape of maps as well as imaginative drawings. And over the last month or so I’ve attended a couple of lectures on his images. Now, I’d always just thought that if someone was going to do views of a city that, you know, they would sit down somewhere and draw what they saw in front of them. I can be naive like that. But actually, what Piranesi did was to ‘improve’ Rome. Not just making buildings look better – but shifting them so that they would be next to other buildings and in also not being too concerned if he missed a couple of windows here or some doors there. He was going for pretty, rather than accuracy. I was so surprised at this, it is hard to say. I had always just assumed that these drawings would be ‘accurate’ – photograph accurate. I also thought the maps, even maps of places that didn't exist anymore, would also strive for a kind of accuracy too, but these spent more time trying to be pretty too, despite knowingly ignoring stuff. Often photographs, particularly war photographs, need to be approached in much the same way that Piranesi’s visions of Rome need to be approached.
We look at images of the holocaust and a large part of the point of that is ‘to remember’ – except, the holocaust occurred before most of us were born – so the verb, ‘to remember’ probably isn’t quite the right one. Rather, the point of looking at these images isn’t to remember, but to learn and understand with the hope that we learn that this should never happen again. Except, it does happen again. If there is one thing that the photographic archive of the 20th century proves time and again it is that people are all too able to commit the most god-awful atrocities, often with a kind of gleeful abandon. I can’t remember who said it, possibly Zizek, that America is the oddest place, atrocity after atrocity occurs there (think of school shootings) and somehow after each new atrocity people can still say, in all seriousness, that the country has just ‘lost its innocence’. We need to get over this idea that we can still be ‘innocent’ – this is one of the things that Sontag says we can learn from looking at images of past atrocities.
I think this is a particularly important book to read this year, preferably before August. Soon we are going to go through an endless reliving of World War One. And you know that we humans much prefer the romance of war to its horrors. That we even make the horrors seems somehow romantic. Before you get swept away with how much fun war is, perhaps learning to think about the moral and ethical questions that lie at the heart of looking at images of the pain of others is a useful exercise. For that reason this book is a useful place to start.
Not that this book requires much effort – if there is one thing you can say for Sontag it is that she is a remarkably clear writer and thinker.
In many ways this book is Sontag coming back to themes she discusses in On Photography and not always coming to the same conclusions. There is a really nice part of the book where she discusses drawings of the sufferings of war done by Goya where he writes under them captions that say things like, “Look, this actually happened, I'm not making this up.” The point being, in part, that we don’t expect to need to say things like that under a photograph. We might question whether it is a truly representative photograph, but we generally don’t question whether it is true. We still expect today that what we see photographed is a manifestation of the light that struck the lens. She talks about the faking of photographs, particularly war photographs – rearranging bodies or the staging of events after the event to make it look more like we think it ‘ought’ to have looked – but even then, even as a staged event, we still think of photography as telling a kind of truth even if it is one that needs to be explained and qualified.
Over the last month or so there has been an exhibition at the State Library of Victoria called Rome: Piranesi's vision. Piranesi did scenes of Rome and also visions of Ancient Rome – reconstructions in the shape of maps as well as imaginative drawings. And over the last month or so I’ve attended a couple of lectures on his images. Now, I’d always just thought that if someone was going to do views of a city that, you know, they would sit down somewhere and draw what they saw in front of them. I can be naive like that. But actually, what Piranesi did was to ‘improve’ Rome. Not just making buildings look better – but shifting them so that they would be next to other buildings and in also not being too concerned if he missed a couple of windows here or some doors there. He was going for pretty, rather than accuracy. I was so surprised at this, it is hard to say. I had always just assumed that these drawings would be ‘accurate’ – photograph accurate. I also thought the maps, even maps of places that didn't exist anymore, would also strive for a kind of accuracy too, but these spent more time trying to be pretty too, despite knowingly ignoring stuff. Often photographs, particularly war photographs, need to be approached in much the same way that Piranesi’s visions of Rome need to be approached.
We look at images of the holocaust and a large part of the point of that is ‘to remember’ – except, the holocaust occurred before most of us were born – so the verb, ‘to remember’ probably isn’t quite the right one. Rather, the point of looking at these images isn’t to remember, but to learn and understand with the hope that we learn that this should never happen again. Except, it does happen again. If there is one thing that the photographic archive of the 20th century proves time and again it is that people are all too able to commit the most god-awful atrocities, often with a kind of gleeful abandon. I can’t remember who said it, possibly Zizek, that America is the oddest place, atrocity after atrocity occurs there (think of school shootings) and somehow after each new atrocity people can still say, in all seriousness, that the country has just ‘lost its innocence’. We need to get over this idea that we can still be ‘innocent’ – this is one of the things that Sontag says we can learn from looking at images of past atrocities.
I think this is a particularly important book to read this year, preferably before August. Soon we are going to go through an endless reliving of World War One. And you know that we humans much prefer the romance of war to its horrors. That we even make the horrors seems somehow romantic. Before you get swept away with how much fun war is, perhaps learning to think about the moral and ethical questions that lie at the heart of looking at images of the pain of others is a useful exercise. For that reason this book is a useful place to start.
May 10, 2019
A brilliant expansion and revision of On Photography, Regarding the Pain of Others argues for approaching images of suffering only as invitations to consider the origins and impact of social inequality. Drawing attention to how photography is always both art and testimony, Sontag convincingly deconstructs the idea that a photo of pain by itself can reveal anything universal or self evident about oppression, historical or ongoing. The author then claims that, even if photos of suffering can’t act as objective evidence of anything, civil society shouldn’t shy away from them but rather self-consciously embrace them as sparks to learn more, act up, and speak out about specific injustices. Sontag’s condemnation of Western apathy is lucid, and even if some of her claims merit scrutiny, her work’s incredibly stimulating and rewarding.
December 26, 2020
خواندن کتاب تماشای رنج دیگران از خانم سوزان سانتاگ ، تجربه ای چالش برانگیزی بود ، در حقیقت خانم سانتاگ علاوه بر معرفی عکسهای مهم و تاریخ ساز ، عکاس ، محل گرفتن عکس سوال های مهمی را نیز مطرح می کند : این که مثلا انتشار یک عکس خشن خود می تواند عاملی بر ترویج خشونت باشد ؟ آیا دیدن زیاد عکسهای خشن ( مانند چیزی که امروزه در اخبار جهان می بینیم و می شنویم ) می تواند خشونت را امری عادی کند ؟
خانم سانتاگ عکسهای خیلی معروفی را در کتاب بررسی می کند : از جمله سربازی که در جنگ داخلی اسپانیا تیر می خورد و در حال حرکت نقش زمین می شود . یا اعدام آن ویت کنگ معروف با صورتی مچاله شده از درد و وحشت توسط نگویک وان لون ، رییس پلیس سایگون . که این عکس به نوبه خود تاریخ ساز شد و شاید باعث تغییر جهت جنگ و تظاهرات در آمریکا بر علیه جنگ ویتنام شد .
کتاب یک عکس شاهکار هم روی جلد دارد ، افرادی که توسط خمرهای سرخ در کامبوج در لیست اعدام قرار دارند وبه زودی اعدام خواهند شد ، اضطراب این افراد و ترس و مرگ در راه به راحتی و روشنی از چشمهای آنان پیداست .
اما در سالهای اخیر و با شروع جنگ های داخلی خونین در خاورمیانه و شمال آفریقا ، عکاسی از مهاجرین و پناهندگان چه انهایی که به اروپا رسیده اند و چه آنهایی که جان خود یا عزیزان خود را در دریای بی پایان از دست داده اند رواج پیدا کرده ، معروفترین آنها شاید آیلان کودک سوریه ای باشد که با صورت بر ساحلی در ترکیه افتاده و جان خود را از دست داده است ( عکس که توسط عکاسی تُرک گرفته شده به راحتی در اینترنت قابل پیدا شدن است ) . تصویربدن آیلان باعث ایجاد جریانی قوی به نفع پناهندگان در اروپا و در سیاستمداران اروپایی به خصوص خانم مرکل شد .
شاید میلیونها پناهنده سوری که هم اکنون در اروپا زندگی می کنند ، بقای خود را در اروپا تا حدی مدیون آیلان کوچک و اثرگذاری او بر قلبهای مردم در سرتاسر جهان باشند .
خانم سانتاگ عکسهای خیلی معروفی را در کتاب بررسی می کند : از جمله سربازی که در جنگ داخلی اسپانیا تیر می خورد و در حال حرکت نقش زمین می شود . یا اعدام آن ویت کنگ معروف با صورتی مچاله شده از درد و وحشت توسط نگویک وان لون ، رییس پلیس سایگون . که این عکس به نوبه خود تاریخ ساز شد و شاید باعث تغییر جهت جنگ و تظاهرات در آمریکا بر علیه جنگ ویتنام شد .
کتاب یک عکس شاهکار هم روی جلد دارد ، افرادی که توسط خمرهای سرخ در کامبوج در لیست اعدام قرار دارند وبه زودی اعدام خواهند شد ، اضطراب این افراد و ترس و مرگ در راه به راحتی و روشنی از چشمهای آنان پیداست .
اما در سالهای اخیر و با شروع جنگ های داخلی خونین در خاورمیانه و شمال آفریقا ، عکاسی از مهاجرین و پناهندگان چه انهایی که به اروپا رسیده اند و چه آنهایی که جان خود یا عزیزان خود را در دریای بی پایان از دست داده اند رواج پیدا کرده ، معروفترین آنها شاید آیلان کودک سوریه ای باشد که با صورت بر ساحلی در ترکیه افتاده و جان خود را از دست داده است ( عکس که توسط عکاسی تُرک گرفته شده به راحتی در اینترنت قابل پیدا شدن است ) . تصویربدن آیلان باعث ایجاد جریانی قوی به نفع پناهندگان در اروپا و در سیاستمداران اروپایی به خصوص خانم مرکل شد .
شاید میلیونها پناهنده سوری که هم اکنون در اروپا زندگی می کنند ، بقای خود را در اروپا تا حدی مدیون آیلان کوچک و اثرگذاری او بر قلبهای مردم در سرتاسر جهان باشند .
August 5, 2021
کتاب کم حجمی بود در مورد عکاسی از صحنههای جنگ و رنج و مصائب مردم، آیا یک عکس میتواند تمام و کمال آنچه که افراد موجود در عکس را رنج داده به درستی روایت کند و به بیننده منتقل کند؟ این چیزی است که سانتاگ با بررسی عکسهای گوناگون مربوط به جنگها و دورههای مختلف، به چالش کشیده و بررسی کرده است.
Read
May 23, 2018A bracingly intelligent look at the assumptions we make about images of suffering (paintings, war photography, TV reporting, etc.). This is one of those that I’m tempted to “review” by just quoting the whole damn book:
“What is odd is not that so many of the iconic news photos of the past…appear to have been staged. It is that we are surprised to learn they were staged, and always disappointed.”
“We want the photographer to be a spy in the house of love and death, and those being photographed to be unaware of the camera, ‘off guard.’”
“The more remote or exotic the place, the more likely we are to have full frontal views of the dead and dying….for the other, even when not an enemy, is regarded only as someone to be seen, not someone (like us) who also sees.”
“Central to modern expectations, and modern ethical feeling, is the conviction that war is an aberration, if an unstoppable one. That peace is the norm, if an unattainable one. This, of course, is not the way war has been regarded throughout history. War has been the norm and peace the exception.”
“Compassion is an unstable emotion. It needs to be translated into action, or it withers.”
“Perhaps too much value is assigned to memory, not enough to thinking.”
I could go on and on. I think this is the beginning of a beautiful relationship with Sontag’s work.
“What is odd is not that so many of the iconic news photos of the past…appear to have been staged. It is that we are surprised to learn they were staged, and always disappointed.”
“We want the photographer to be a spy in the house of love and death, and those being photographed to be unaware of the camera, ‘off guard.’”
“The more remote or exotic the place, the more likely we are to have full frontal views of the dead and dying….for the other, even when not an enemy, is regarded only as someone to be seen, not someone (like us) who also sees.”
“Central to modern expectations, and modern ethical feeling, is the conviction that war is an aberration, if an unstoppable one. That peace is the norm, if an unattainable one. This, of course, is not the way war has been regarded throughout history. War has been the norm and peace the exception.”
“Compassion is an unstable emotion. It needs to be translated into action, or it withers.”
“Perhaps too much value is assigned to memory, not enough to thinking.”
I could go on and on. I think this is the beginning of a beautiful relationship with Sontag’s work.
October 22, 2016
Sometimes back I watched the movie “The Bang-Bang Club” based upon the lives of a group of photojournalists who went by that name in Johannesburg in the mid 80s. These photojournalists mostly clicked photographs of the victims of apartheid or of the violence perpetrated by clashes between different black ethnic groups in South Africa. The movie also focused on the distress which these journalists went through after or while clicking the photographs. One of the journalists of the club, Kevin Carter (played by Taylor Kitsch in the movie), had won a Pulitzer for his famous photograph depicting a starving child and a vulture in famine hit Sudan in 1993. The picture was clicked at such an angle that it seemed that the vulture was waiting for a chance to pounce upon the poor child. There was a huge controversy when this picture was first published and most readers condemned Kevin for a lack of empathy.
The St. Petersburg Times wrote:
“The man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering might just as well be a predator, another vulture on the scene.”
After three months of his winning the Pulitzer, Kevin committed suicide.
For a few days I was haunted by the movie but eventually I forgot about it. And it wasn’t until I read Regarding the Pain of Others by Sontag that I remembered the movie and my experience of watching and subsequently, forgetting it. As I read the work, I questioned my response to the movie and also to the deluge of images of pain sweeping the social media on the internet. What do I see when I see those images, what do I feel? Do these images, in any way, affect the way we respond to tragedies, to wars, to life?
In this work, Sontag presents a Critique on the images of suffering of others. She mulls over the motives of photographers engaged in capturing images (specifically) of war, calling them specialized tourists, citing various examples of such photographs where the sole purpose of photographer was to educe a certain response even if that meant careful selection and preparation of the scene prior to shot in war hit places. The response, mostly shock according to her, has been the stimulus that leads to the fixation of people for such photos.
She criticizes Roger Fenton’s very famous photograph from Crimean war “The Valley of the Shadow of Death”, calling it as a portrait of absence, of death without the dead, a road swamped with rocks and cannonballs which didn’t really need to be staged. But her criticism doesn’t even spare us, the spectators of such photographs who are more disappointed than surprised at discovering that many of the famous war photos appear to have been staged.
Her sarcastic voice is quite discernible while accepting the inevitable reach of twenty four hours news channel on TV who make use of images featuring violence just for the sake of increasing TRP’s.
Wars are now also living room sights and sounds. Information about what is happening elsewhere, called "news," features conflict and violence— "If it bleeds, it leads" runs the venerable guideline of tabloids and twenty-four-hour headline news shows——to which the response is compassion, or indignation, or titillation, or approval, as each misery heaves into view.
She is concerned about the various responses that such photographs may generate:
“In fact, there are many uses of the innumerable opportunities a modern life supplies for regarding—at a distance, through the medium of photography—other people's pain. Photographs of an atrocity may give rise to opposing responses. A call for peace. A cry for revenge. Or simply the bemused awareness, continually restocked by photographic information, that terrible things happen.”
When we really think of it, it is true that this is the kind of response evoked in our minds when we see images of suffering. Most of the times it is this awareness that terrible things happen, sometimes it may be a sense of relief (in the subconscious) for being spared of the suffering, a guilt laden respite we may not wish to admit to our conscious mind even. Sometimes it may be just a curiosity to witness the limit to which humans can debase themselves. Sontag says:
Edmund Burke observed that people like to look at images of suffering. "I am convinced we have a degree of delight, and that no small one, in the real misfortunes and pains of others," he wrote in A Philosophical Enquiry into the Origin of Our Ideas of the Sublime and Beautiful (1757). "There is no spectacle we so eagerly pursue, as that of some uncommon and grievous calamity."
The reign of media like facebook and twitter has sadly made it more evident. The manner in which such images appear and are shared and viewed, confirms that other people’s pains and miseries fascinate us and though sometimes the response might be compassion or anger or a bemused awareness, it is bothering to think that a relentless exposure may lead to feelings of indifference, that with such proximity the images of suffering of others may eventually become normal for the likes of us, for ‘us’ who have never actually experienced that pain which extreme tragedies and wars bring about, for ‘us’ who can never really understand such suffering.
The St. Petersburg Times wrote:
“The man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering might just as well be a predator, another vulture on the scene.”
After three months of his winning the Pulitzer, Kevin committed suicide.
For a few days I was haunted by the movie but eventually I forgot about it. And it wasn’t until I read Regarding the Pain of Others by Sontag that I remembered the movie and my experience of watching and subsequently, forgetting it. As I read the work, I questioned my response to the movie and also to the deluge of images of pain sweeping the social media on the internet. What do I see when I see those images, what do I feel? Do these images, in any way, affect the way we respond to tragedies, to wars, to life?
In this work, Sontag presents a Critique on the images of suffering of others. She mulls over the motives of photographers engaged in capturing images (specifically) of war, calling them specialized tourists, citing various examples of such photographs where the sole purpose of photographer was to educe a certain response even if that meant careful selection and preparation of the scene prior to shot in war hit places. The response, mostly shock according to her, has been the stimulus that leads to the fixation of people for such photos.
She criticizes Roger Fenton’s very famous photograph from Crimean war “The Valley of the Shadow of Death”, calling it as a portrait of absence, of death without the dead, a road swamped with rocks and cannonballs which didn’t really need to be staged. But her criticism doesn’t even spare us, the spectators of such photographs who are more disappointed than surprised at discovering that many of the famous war photos appear to have been staged.
Her sarcastic voice is quite discernible while accepting the inevitable reach of twenty four hours news channel on TV who make use of images featuring violence just for the sake of increasing TRP’s.
Wars are now also living room sights and sounds. Information about what is happening elsewhere, called "news," features conflict and violence— "If it bleeds, it leads" runs the venerable guideline of tabloids and twenty-four-hour headline news shows——to which the response is compassion, or indignation, or titillation, or approval, as each misery heaves into view.
She is concerned about the various responses that such photographs may generate:
“In fact, there are many uses of the innumerable opportunities a modern life supplies for regarding—at a distance, through the medium of photography—other people's pain. Photographs of an atrocity may give rise to opposing responses. A call for peace. A cry for revenge. Or simply the bemused awareness, continually restocked by photographic information, that terrible things happen.”
When we really think of it, it is true that this is the kind of response evoked in our minds when we see images of suffering. Most of the times it is this awareness that terrible things happen, sometimes it may be a sense of relief (in the subconscious) for being spared of the suffering, a guilt laden respite we may not wish to admit to our conscious mind even. Sometimes it may be just a curiosity to witness the limit to which humans can debase themselves. Sontag says:
Edmund Burke observed that people like to look at images of suffering. "I am convinced we have a degree of delight, and that no small one, in the real misfortunes and pains of others," he wrote in A Philosophical Enquiry into the Origin of Our Ideas of the Sublime and Beautiful (1757). "There is no spectacle we so eagerly pursue, as that of some uncommon and grievous calamity."
The reign of media like facebook and twitter has sadly made it more evident. The manner in which such images appear and are shared and viewed, confirms that other people’s pains and miseries fascinate us and though sometimes the response might be compassion or anger or a bemused awareness, it is bothering to think that a relentless exposure may lead to feelings of indifference, that with such proximity the images of suffering of others may eventually become normal for the likes of us, for ‘us’ who have never actually experienced that pain which extreme tragedies and wars bring about, for ‘us’ who can never really understand such suffering.
March 23, 2019
Sontag's second book on photography, and like the first back in 1977 this contains zero photographs. Words are Sontag's antidote to strong images, she is only really concerned with photography's prurient intrusiveness, there dislocation of reality, actual photographs are of less interest to her, and are mentioned, in stern verbal paraphrase, only to be reproved for their untrustworthiness. Sontag retells the familiar stories about photographs that sanitise or falsify the conflict they are supposed to be documenting, and the media have trained our eyes only too well to instinctively transform an intolerable, unintelligible reality into fiction. In our culture of always being the spectator, have we simply lost the power to be shocked?
The pain of others, the victims of famine and massacre are always people we don't know, it titillates us, so long as it is kept at a reasonably safe distance. Sontag blames the eyes indiscriminate lust, claiming the appetite for pictures showing bodies in pain is as keen, almost, as the desire for ones that show bodies naked. She also argues that images of war should solely belong in newspapers surrounded by words, rather than in magazines, which juxtapose them with glossy advertising images, and be kept out of museums and galleries. I found this an interesting and thought-provoking book, especially the part on the famous war photographer Robert Capa, and his iconic photograph of the Spanish Civil War depicting a Republican soldier at the very instant he is killed by enemy fire. Some evidence suggests that this universally recognized photo was almost certainly staged and may have been recorded a training exercise.
I'm not convinced by everything Sontag has to say, she constantly fires devastating questions but her evidence is sometimes sketchy. Still, this is no doubt another powerful and important piece of writing.
The pain of others, the victims of famine and massacre are always people we don't know, it titillates us, so long as it is kept at a reasonably safe distance. Sontag blames the eyes indiscriminate lust, claiming the appetite for pictures showing bodies in pain is as keen, almost, as the desire for ones that show bodies naked. She also argues that images of war should solely belong in newspapers surrounded by words, rather than in magazines, which juxtapose them with glossy advertising images, and be kept out of museums and galleries. I found this an interesting and thought-provoking book, especially the part on the famous war photographer Robert Capa, and his iconic photograph of the Spanish Civil War depicting a Republican soldier at the very instant he is killed by enemy fire. Some evidence suggests that this universally recognized photo was almost certainly staged and may have been recorded a training exercise.
I'm not convinced by everything Sontag has to say, she constantly fires devastating questions but her evidence is sometimes sketchy. Still, this is no doubt another powerful and important piece of writing.
February 16, 2020
An examination of images of war and how those that view these images react to them. Concise, Sontag writes of the history of war photography and earlier depictions of war through paintings, and the purpose of these images, for the victims of war, the perpetrators, as well as those that view them.
“The understanding of war among people who have not experienced war is now chiefly a product of the impact of these images”
A fact that many can confirm. Although I did experience war myself at some point in my life, it was early enough that I have no surviving memories from the period and so I too know of war mainly from the images that I’ve seen on the television about war. Sontag writes about how these pictures come to the viewers, the intent behind those that capture these images being less important than the response from the viewers. Also examining what repeated exposure of tragic events does to those that repeatedly view them, the tragic events are commemorated and those that are not.
“We don’t get it. We truly can’t imagine what it was like. We can’t imagine how dreadful, how terrifying war is; and how normal it becomes. Can’t understand, can’t imagine. That’s what every soldier, and every journalist and aid worker and independent observer who has put in time under fire, and had the luck to elude the death that struck down others nearby, stubbornly feels. And they are right.”
This was a fantastic read, the kind that perfectly articulates snatches of thoughts that you couldn’t have shaped into the ideas presented to you while informing you and jolting you to think beyond what you would typically of war and its representation
“The understanding of war among people who have not experienced war is now chiefly a product of the impact of these images”
A fact that many can confirm. Although I did experience war myself at some point in my life, it was early enough that I have no surviving memories from the period and so I too know of war mainly from the images that I’ve seen on the television about war. Sontag writes about how these pictures come to the viewers, the intent behind those that capture these images being less important than the response from the viewers. Also examining what repeated exposure of tragic events does to those that repeatedly view them, the tragic events are commemorated and those that are not.
“We don’t get it. We truly can’t imagine what it was like. We can’t imagine how dreadful, how terrifying war is; and how normal it becomes. Can’t understand, can’t imagine. That’s what every soldier, and every journalist and aid worker and independent observer who has put in time under fire, and had the luck to elude the death that struck down others nearby, stubbornly feels. And they are right.”
This was a fantastic read, the kind that perfectly articulates snatches of thoughts that you couldn’t have shaped into the ideas presented to you while informing you and jolting you to think beyond what you would typically of war and its representation
December 7, 2020
ایدهها و نکات جالبی داشت اما این ایدههای جالب خیلی زیاد نبودن. گاهی بسیار خستهکننده میشد و به هر ضرب و زوری بود تمومش کردم. خوندنش اتفاق بدی نیست، چون حرفهای جالبی هم داره، ولی حرفهای جالبش به نظرم کم بود و همین باعث میشد وقتی داره حرفهای ناجالب میزنه خسته شی. به هر حال هیچ چیز کامل نیست.
February 3, 2022
3.5
کتاب بحث جالبی رو مطرح میکنه مبنی بر اینکه انسان اساسا علاقهمند به تماشای درد و رنجه. اونقدر که ادعا میکنه عطشی که برای نمایش بدنهای ستمدیده وجود داره به اندازه بدنهای برهنه قویه و میاد اشاراتی میکنه که چطور طی قرون متمادی تصور و تصویرسازی جهنم هر دو مشخصه از لذتهای اصلی رو ارضا میکردن. یا چطور بخش قابل توجهی از هنر به مفهوم رنج و حتی شکنجه کردن تخصیص پیدا کرده. البته نقش مذاهب رو نباید در این میان نادیده گرفت که البته خودش میتونه و احتمالا تا حد زیادی متاثر از همین میل ذاتی انسان شده. بگذریم.
این میل رو امروز میشه در صنعت فیلم و سرگرمیهای ژانر خشونت و یا وحشت دنبال کرد که خوب عدهای به طور عیان این تمایل رو از خودشون بروز میدن. اما در مورد افراد متینتر (!)، کافیه راهبندان و ترافیکی که ناشی از توقف سماجتآمیز خودروها و عابران متعدد، برای دیدن بدن متلاشی و صورت خونین فرد تصادف کرده هست، رو به یاد بیاریم. همه ما، به نوعی خواسته یا ناخواسته چشمچرانیم. این حقیقته که نوعی لذت خاموش در تماشای رنج دیگران در درون انسان وجود داره
متاسفانه بحث سونتاگ در این کتاب خیلی پراکنده است و همین باعث میشه لذت خوندن کتاب بسیار منقطع باشه. چون دائما بین جنبههای مختلف "نمایش و مشاهده تصاویر جنگ" پرش میکنه. کتاب عنوان میکنه که به طور کلی به موضوع نمایش تصاویر جنگی میشه به دو شکل نگاه کرد
• یکی اینه نمایش عکسها خوبه، چون باعث میشن جنگها فراموش نشن و همواره به یاد آورده بشن
• یکی دیگه اینکه نمایش عکسها بده، چون جهان رو با عکس اشباع میکنه و به تدریج مردم بیتفاوت و پوستکلفت میشن
سونتاگ بحث میکنه که مشکل تفکر دوم، در عکاسی از جنگها و مصائب انسانها نیست. بلکه در مدیایی هست که اونها رو نمایش میده. در این راستا توضیح میده که چطور تلویزیون عذاب جنگ رو به ابتذال میکشونه. چون موجودیت تلویزیون بر تعویض سریع کانالها استواره. هر چیزی که شما رو ملول و کسل کنه در آنی میتونه با چیزی مفرح و حتی مبتذل جایگزین بشه. و این مدیای نمایش تصاویر هست که باید محکوم بشه نه عکاسی از مصائب بشر. امروز عینا همین استدلال رو میتونیم در مورد شبکههای مجازی و تا حدی سایتهای اینترنتی هم عنوان کنیم. حس ترحم انسان به واسطه سواستفاده بیحد و حصر از تکنولوژی در حال کرخ شدنه
از طرف دیگه، سونتاگ گریزی میزنه به این موضوع جالب که به خاطر اشتهای همیشگی انسان به تصاویر دلخراش، خواهناخواه حضور سایه پلید تجارت تثبیت میشه. اما متاسفانه در این باب خیلی ورود نمیکنه. یا مثلا در جای دیگهای، سونتاگ روی حسی که در انسان در موقع دیدن عکس مصائب مردمان جنگزده به وجود میاد تمرکز میکنه. اینکه عمدتا این حس، چیزی شبیه دلسوزی سادهلوحانه است مبتنی بر اینکه "کاری از دست من برنمیاد". سونتاگ بحث میکنه که این حسی نادرست و به نوعی نابود کننده اون حس ترحمی هست که باید آگاهانه در انسان برانگیخته بشه. بحث جالبیه اما متاسفانه باز چندان این ترحم آگاهانه رو تشریح نمیکنه و خیلی سریع از روش عبور میکنه.
در عوض مقدار قابل توجهی بحثهای پراکنده راجع به نگرانیها از تحریف واقعیت در مورد عکاسی و سوء استفاده کردن از سوژه حین عکاسی یا سوء استفاده موقع نمایش عکس صحبت کرده و به عکسهای زیادی هم اشاره میکنه و راجع بهشون اطلاعات جالبی میده.
سر جمع به نظرم کتاب خیلی فوقالعادهای میتونست باشه اولا اگر نظم و ترتیب بهتری میداشت، دوما اگر مفصلتر بود و مسائل رو بهتر تشریح میکرد و سوما اینکه همه عکسها و نقاشیهایی که اشاره میکنه رو در داخل متن میگذاشت.
پ.ن: نشر چشمه، چندتا دونه از عکس ها رو در آخر کتاب آورده. من البته این رو وقتی کتاب به صفحات آخرش رسید تازه فهمیدم :/ و در حین خوندن با اینکه خیلی سرچ میکردم به خاطر قدیمی بودن عکسها و عکاسها، خیلی سخت میشد عکسها رو پیدا کرد. ای کاش همه رو میاورد. ولی بازم کاچی بعض هیچی!ا
ا" آن کس که هنوز از دیدن آنچه انسان قادر است ظالمانه بر سر هم نوع خود آورد، سرخورده میشود ( یا حتی در مورد آن تردید دارد) هنوز به بلوغ رفتاری و روانی نرسیده است – {با اندکی تصرف} "ا
کتاب بحث جالبی رو مطرح میکنه مبنی بر اینکه انسان اساسا علاقهمند به تماشای درد و رنجه. اونقدر که ادعا میکنه عطشی که برای نمایش بدنهای ستمدیده وجود داره به اندازه بدنهای برهنه قویه و میاد اشاراتی میکنه که چطور طی قرون متمادی تصور و تصویرسازی جهنم هر دو مشخصه از لذتهای اصلی رو ارضا میکردن. یا چطور بخش قابل توجهی از هنر به مفهوم رنج و حتی شکنجه کردن تخصیص پیدا کرده. البته نقش مذاهب رو نباید در این میان نادیده گرفت که البته خودش میتونه و احتمالا تا حد زیادی متاثر از همین میل ذاتی انسان شده. بگذریم.
این میل رو امروز میشه در صنعت فیلم و سرگرمیهای ژانر خشونت و یا وحشت دنبال کرد که خوب عدهای به طور عیان این تمایل رو از خودشون بروز میدن. اما در مورد افراد متینتر (!)، کافیه راهبندان و ترافیکی که ناشی از توقف سماجتآمیز خودروها و عابران متعدد، برای دیدن بدن متلاشی و صورت خونین فرد تصادف کرده هست، رو به یاد بیاریم. همه ما، به نوعی خواسته یا ناخواسته چشمچرانیم. این حقیقته که نوعی لذت خاموش در تماشای رنج دیگران در درون انسان وجود داره
متاسفانه بحث سونتاگ در این کتاب خیلی پراکنده است و همین باعث میشه لذت خوندن کتاب بسیار منقطع باشه. چون دائما بین جنبههای مختلف "نمایش و مشاهده تصاویر جنگ" پرش میکنه. کتاب عنوان میکنه که به طور کلی به موضوع نمایش تصاویر جنگی میشه به دو شکل نگاه کرد
• یکی اینه نمایش عکسها خوبه، چون باعث میشن جنگها فراموش نشن و همواره به یاد آورده بشن
• یکی دیگه اینکه نمایش عکسها بده، چون جهان رو با عکس اشباع میکنه و به تدریج مردم بیتفاوت و پوستکلفت میشن
سونتاگ بحث میکنه که مشکل تفکر دوم، در عکاسی از جنگها و مصائب انسانها نیست. بلکه در مدیایی هست که اونها رو نمایش میده. در این راستا توضیح میده که چطور تلویزیون عذاب جنگ رو به ابتذال میکشونه. چون موجودیت تلویزیون بر تعویض سریع کانالها استواره. هر چیزی که شما رو ملول و کسل کنه در آنی میتونه با چیزی مفرح و حتی مبتذل جایگزین بشه. و این مدیای نمایش تصاویر هست که باید محکوم بشه نه عکاسی از مصائب بشر. امروز عینا همین استدلال رو میتونیم در مورد شبکههای مجازی و تا حدی سایتهای اینترنتی هم عنوان کنیم. حس ترحم انسان به واسطه سواستفاده بیحد و حصر از تکنولوژی در حال کرخ شدنه
از طرف دیگه، سونتاگ گریزی میزنه به این موضوع جالب که به خاطر اشتهای همیشگی انسان به تصاویر دلخراش، خواهناخواه حضور سایه پلید تجارت تثبیت میشه. اما متاسفانه در این باب خیلی ورود نمیکنه. یا مثلا در جای دیگهای، سونتاگ روی حسی که در انسان در موقع دیدن عکس مصائب مردمان جنگزده به وجود میاد تمرکز میکنه. اینکه عمدتا این حس، چیزی شبیه دلسوزی سادهلوحانه است مبتنی بر اینکه "کاری از دست من برنمیاد". سونتاگ بحث میکنه که این حسی نادرست و به نوعی نابود کننده اون حس ترحمی هست که باید آگاهانه در انسان برانگیخته بشه. بحث جالبیه اما متاسفانه باز چندان این ترحم آگاهانه رو تشریح نمیکنه و خیلی سریع از روش عبور میکنه.
در عوض مقدار قابل توجهی بحثهای پراکنده راجع به نگرانیها از تحریف واقعیت در مورد عکاسی و سوء استفاده کردن از سوژه حین عکاسی یا سوء استفاده موقع نمایش عکس صحبت کرده و به عکسهای زیادی هم اشاره میکنه و راجع بهشون اطلاعات جالبی میده.
سر جمع به نظرم کتاب خیلی فوقالعادهای میتونست باشه اولا اگر نظم و ترتیب بهتری میداشت، دوما اگر مفصلتر بود و مسائل رو بهتر تشریح میکرد و سوما اینکه همه عکسها و نقاشیهایی که اشاره میکنه رو در داخل متن میگذاشت.
پ.ن: نشر چشمه، چندتا دونه از عکس ها رو در آخر کتاب آورده. من البته این رو وقتی کتاب به صفحات آخرش رسید تازه فهمیدم :/ و در حین خوندن با اینکه خیلی سرچ میکردم به خاطر قدیمی بودن عکسها و عکاسها، خیلی سخت میشد عکسها رو پیدا کرد. ای کاش همه رو میاورد. ولی بازم کاچی بعض هیچی!ا
September 27, 2014
Reducing The Pain of The Other
Susan Sontag takes a fresh look at the representation of atrocity--from Goya's The Disasters of War to photographs of the American Civil War, lynchings of blacks in the South, and the Nazi death camps, to contemporary horrific images of Bosnia, Sierra Leone, Rwanda, Israel and Palestine, and New York City on September 11, 2001.
Sontag attacks the modern obsession with photography, with documenting everything. She looks at all the arguments on why photography might help us understand better the suffering and trauma of war - of 'the pain of others' - but concludes that it is an ineffective medium because it reduces the observer to a single frame instead of taking him/her beyond to the true excesses of suffering that is trapped within the same frame, just out of reach.
In fact, she equates photography and war, saying that one cannot exist without the other:
There is no war without photography, that notable aesthete of war Ernst Jiinger observed in 1930, thereby refining the irrepressible identification of the camera and the gun, "shooting" a subject and shooting a human being. War-making and picture-taking are congruent activities: "It is the same intelligence, whose weapons of annihilation can locate the enemy to the exact second and meter," wrote Jiinger, "that labors to preserve the great historical event in fine detail."
Instead of bringing home the reality of war and pain, photography transmutes horror into an aesthetic - into fiction - into the 'surreal'.
Instead she proposes that words should be the medium of conveying this pain, for photographs also enlist some baser 'spectatorship' appetite. Perhaps through works such as Dexter Filkins' writings? She even goes on to suggest that maybe a censuring os some sort should be involved so that we are not caught in an eternal ratchet - gory pictures make us more inured and we need gorier pictures, so the next war can ratchet up its violence till the new requirement/limit is satisfied? She admits that this sort of censure is not going to happen, so it is up to the reading public (perhaps?) to deliberately avoid such representations of 'the pain of others'.
We have to accept that:
These dead are supremely uninterested in the living: in those who took their lives; in witnesses—and in us. Why should they seek our gaze? What would they have to say to us? "We"—this "we" is everyone who has never experienced anything like what they went through—don't understand. We don't get it. We truly can't imagine what it was like. We can't imagine how dreadful, how terrifying war is; and how normal it becomes.
Can't understand, can't imagine.
That's what every soldier, and every journalist and aid worker and independent observer who has put in time under fire, and had the luck to elude the death that struck down others nearby, stubbornly feels.
And they are right.
March 17, 2017
این اولین متنی بود که از سانتاگ خوندهم. چه کار خوبی کردم!
به راحتی و با گستاخی دلچسبی حرفش رو میزنه.
یه نگاه هم به هیچکدوم از تردیدها و تهدیدهایی که ممکنه نسبت به ایدههاش بشه نمیندازه و وقت حرف زدن سعی میکنه درستترین حرف رو به بهترین شکل بزنه.
اطمینان خاصی در «حرف زدن» و نه «تالیف» سانتاگ هست که متن رو دلنشین میکنه.
سانتاگ:
میگه و میگه و ترسی نداره. «من این طوری فلان چیز رو میفهمم و به فلان چیز فکر میکنم.»«نظر دیگهای هم اگر هست و بهتر از منه میشنوم. ولی خب، باید خیلی خارقالعاده باشین که از من بهتر باشین!»
«پس اگر بهتر از منی که چه بهتر، اگر هم نیستی که یعنی حرف من رو میشینی و گوش میدی و این خوبه»
کتاب در حد فهم مخاطب عام شروع میشه و فراتر از فهم مخاطب خاص به پایان میرسه. وقت زیادی نمیبره خوندنش و برای هر کسی چیزی داره. ترجمه خوبه و چاپ عالیه. بخونیدش.
به راحتی و با گستاخی دلچسبی حرفش رو میزنه.
یه نگاه هم به هیچکدوم از تردیدها و تهدیدهایی که ممکنه نسبت به ایدههاش بشه نمیندازه و وقت حرف زدن سعی میکنه درستترین حرف رو به بهترین شکل بزنه.
اطمینان خاصی در «حرف زدن» و نه «تالیف» سانتاگ هست که متن رو دلنشین میکنه.
سانتاگ:
میگه و میگه و ترسی نداره. «من این طوری فلان چیز رو میفهمم و به فلان چیز فکر میکنم.»«نظر دیگهای هم اگر هست و بهتر از منه میشنوم. ولی خب، باید خیلی خارقالعاده باشین که از من بهتر باشین!»
«پس اگر بهتر از منی که چه بهتر، اگر هم نیستی که یعنی حرف من رو میشینی و گوش میدی و این خوبه»
کتاب در حد فهم مخاطب عام شروع میشه و فراتر از فهم مخاطب خاص به پایان میرسه. وقت زیادی نمیبره خوندنش و برای هر کسی چیزی داره. ترجمه خوبه و چاپ عالیه. بخونیدش.
October 12, 2018
به نظرم بسیار کتاب خوبیه و خوندنش برای همه ما که مدام در معرض هجوم اطلاعات و رسانهها قرار داریم اون هم در یک دنیای پر از فاجعه و جنگ، واجبه.
قسمت اول کتاب به تاریخچه عکسهایی پرداخته که به بازنمایی جنگ پرداختن و تاثیر و کارکرد اونها رو بصورت خاص در دوره خودشون مطرح کرده. در قسمت دوم بصورت عامتری به بررسی کارکرد عکس و رسانه در بازنمایی رنج دیگران میپردازه. آیا واقعا مشاهده هر روزه عکسهایی از رنج دیگران، ما رو نسبت به رنج و خشونت بیتفاوت میکنه؟ وظیفه ما در قبال این عکسها چیه؟ موقع دیدنشون یک همدردی ساده و گذر کردن، کافیه یا باید کارهای دیگری انجام بدیم؟ برای فهمیدن جواب این سوالها باید خود کتاب رو خوند.
قسمت اول کتاب به تاریخچه عکسهایی پرداخته که به بازنمایی جنگ پرداختن و تاثیر و کارکرد اونها رو بصورت خاص در دوره خودشون مطرح کرده. در قسمت دوم بصورت عامتری به بررسی کارکرد عکس و رسانه در بازنمایی رنج دیگران میپردازه. آیا واقعا مشاهده هر روزه عکسهایی از رنج دیگران، ما رو نسبت به رنج و خشونت بیتفاوت میکنه؟ وظیفه ما در قبال این عکسها چیه؟ موقع دیدنشون یک همدردی ساده و گذر کردن، کافیه یا باید کارهای دیگری انجام بدیم؟ برای فهمیدن جواب این سوالها باید خود کتاب رو خوند.
September 4, 2016
یکجایی سوزان سانتاگ میگوید که یک عکس خیلی خوب میتواند بر اثر «تصادف» ثبت شود. و اضافه میکند که در ادبیات اما تصادف نمیتواند باعث خلق روایتی شود. (نقل به مضمون) هرچند این جمله یک بخش فرعی از بحث اصلی کتاب است اما به من خیلی چسبید. یکجورهایی همان عقیدهای است که خودم بهش اصرار دارم. درباره اصالت ادبیات.
درباره باقی کتاب باید بگویم که نثر سانتاگ تاثیرگذار، موشکافانه و دقیق است. به زیبایی از حقیقتی پرده برمیدارد که عدهای زیادی متوجهش نیستیم.
درباره باقی کتاب باید بگویم که نثر سانتاگ تاثیرگذار، موشکافانه و دقیق است. به زیبایی از حقیقتی پرده برمیدارد که عدهای زیادی متوجهش نیستیم.
July 3, 2007
Sontag's essay is concerned with the moral implications of looking, through photographs, at people who are suffering or dead. Much of the book is a history of war photography, which is intimately bound with the history of public tolerance of violent photos. While Sontag does not provide any revolutionary ideas, the essay is a succinct and thorough examination of the issues surrounding photography. And, if there is no grand thesis to keep in mind, her exploration is full of smaller, thought-provoking observations. She notes, for example, that displaying photos of dead bodies is less taboo the more foreign and faraway those bodies are. Until she pointed it out, I had not even realised how North American coverage of 9-11 included practically no pictures of corpses, although picturing the dead in foreign conflicts is an expectable way of rallying support for the victims. Her remarks on the way a photo replaces the memory of the thing itself are, if not surprising, good to have restated.
Sontag also does not ignore the uncomfortable reality of the pleasure which most people have in regarding suffering, but in this as in many areas of her essay, I wished that she would go further, spend more time teasing out and elaborating her analysis -- I wished, in other words, that she had written a real book-length book, not a long essay. On the other hand, the incompleteness of her discussion means that it is particularly good at stimulating further thought, at opening questions rather than closing them off.
Sontag also does not ignore the uncomfortable reality of the pleasure which most people have in regarding suffering, but in this as in many areas of her essay, I wished that she would go further, spend more time teasing out and elaborating her analysis -- I wished, in other words, that she had written a real book-length book, not a long essay. On the other hand, the incompleteness of her discussion means that it is particularly good at stimulating further thought, at opening questions rather than closing them off.
August 13, 2018
حکایت رنج برای هر کسی تعبیری داره گویا. مثل زنی که رنجور بود از ناهمخوانی رنگ چشم هاش با آسمان! رنج هم پدیده ی غریبی ست به ویژه اگر دستمالی هم بشود و بشود ابزار فخرفروشی یا حتا گاهی مغز فروشی
نادانی هم شیوه ی رایجی ست از رنج کشیدن اما نه برای خود شخص نادان که برای دیگرانی که به آن نظر می اندازند! پیگیر بودن و منفعل بودنِ هم سو به گمانم همان آفتی ست که جا به جا در کتاب می بینم. مدام پیگیر رنج بودن و از سویی کنش گر نبودن؛ نمونه ی برجسته اش هم شبکه های اجتماعی و پست های پیاپی در همدردی! گویی این هم تنشی دیگر در عصر حاضر
باری توحش و خشونت همیشه گیرایی هایی هم دارد و مخلص کلام که آدمیزاد درنده ترین و گاه بی احساس ترین چیزی ست که در تمام جهان یافت می شود
*
نشر گمان کتاب را خوب چاپ زده و ترجمه اش هم پذیرفته است اما عکسهای متن را ابدن خوب چاپ نکرده اند. کوچک و بی کیفیت! نمی دانم در کتاب اصلی چگونه بوده است
1397/05/19
نادانی هم شیوه ی رایجی ست از رنج کشیدن اما نه برای خود شخص نادان که برای دیگرانی که به آن نظر می اندازند! پیگیر بودن و منفعل بودنِ هم سو به گمانم همان آفتی ست که جا به جا در کتاب می بینم. مدام پیگیر رنج بودن و از سویی کنش گر نبودن؛ نمونه ی برجسته اش هم شبکه های اجتماعی و پست های پیاپی در همدردی! گویی این هم تنشی دیگر در عصر حاضر
باری توحش و خشونت همیشه گیرایی هایی هم دارد و مخلص کلام که آدمیزاد درنده ترین و گاه بی احساس ترین چیزی ست که در تمام جهان یافت می شود
*
نشر گمان کتاب را خوب چاپ زده و ترجمه اش هم پذیرفته است اما عکسهای متن را ابدن خوب چاپ نکرده اند. کوچک و بی کیفیت! نمی دانم در کتاب اصلی چگونه بوده است
1397/05/19
October 22, 2019
پیشنوشت: این کتاب از جهات زیادی برای من خوشایند بود از مقدمه و تضمینهاش از کتاب سهگینی وولف گرفته تا کلمات برندهی سانتاگ خطاب به عقل سلیم و عرف. کتاب نقدی به نگاه معمول به جنگه با کمک گرفتن از عکاسی جنگ. در واقع نگاه ضدجنگ سانتاگ در قالب بررسی عکاسی جنگ بسط پبدا میکنه و بحث رو جلو میبره
مشکلی که با کتاب داشتم مقدمهای بود که از جانب خشایار دیهیمی به عنوان سرپرست این مجموعه نوشته شده بود به نظرم این بخش فوقالعاده سطحی و دمدستی و عامهپسند نوشته شده بود و ضمنا ویراستاری و بخشهای از ترجمه هم کمی توی ذوقم زد.
اما در مجموع با کتاب خیلی حال کردم و توصیه میکنم شما هم بخونیدش
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_
عکسها میگویند ببینید، جنگ این شکلی است. این کاری است که جنگ میکند و آن، آن هم حاصل جنگ است. جنگ میدراند، میگسلاند، جنگ سلاخی میکند و دل و رودهها را بیرون میکشد. جنگ میسوزاند. جنگ تکهتکه میکند. جنگ ویران میکند
____________________________________________________________
آندره برتون میگوید: زیبایی یا تکاندهنده است یا اصلا وجود ندارد. او این آرمان زیباشناختی را سوررئالیست؟ (سوررئالیسم!!) نامید، اما در فرهنگی که استیلای ارزشهای سوداگرانه از بنیان بازسازیاش کرده، صحبت از لزوم تکاندهنده بودن نمایشی بودن و بهتآور بودنِ تصاویر به نظر یکی از اصولِ پایهای واقعنگری و شم خوبی در کارهای تجاری است. مگر جز این راهی برای جلب توجه به سمتِ محصول یا هنرمان وجود دارد؟ وقتی افراد بیوقفه در معر تاویرند و برخی از آنها را هم بیش از اندازه وو بارها از نظر میگدرانند، مگر جز این راهی برای به جا گذاشتن اثر و تاثیری از خود وجود دارد؟ تصویر به مثابهی تکانه و تصویر به مابهی کلیشه دو رویِ یک سکهاند
____________________________________________________________
هنری جیمز، همان استاد خبرهای که واقعیت را با ظرافت در لفافهی کلمات میپوشاند و با اطنابش در کلام جادو میکرد، به نیویورک تایمز گفت: در بحبوحهی تمامِ این جریانها به زبان آوردنِ کلمات همانقدر دشوار است که تاب آوردنِ اندیشهها. جنگ چیزی از کلمات بای نگذاشته؛ کلمات رنگ و رویشان را از دست دادهاند، تباه شدهاند
____________________________________________________________آنجا که وولف میگوید یکی از عکسهایی که به دستشش رسیده جسدِ مرد یا زنی را نشان میدهد که آنقدر تکهپاره شده که بیشباهت به لاشهی یک خوک نیست، منظورش این است که مقیاسِ سبعیتِ جنگ آنچه را به مردم فردیت داده از بین میبرد،حتی انسانیت آنان را هم. که البته این ننمای جنگ است وقتی که از دور، چون یک تصویر، به آن نگاه میکنیم
قربانیان، بستگانِ سوگوار و مصرفکنندگان خبرها همه نزدیکی و دوریِ خاصِ خودشان را از جنگ دارند. ریحترین بازنمایی]ا از جنگ، و از پیکرهایی که در فجایع آسیب دیدهاند، آنهایی هستند که بیگانهتر به نر میرسند و درنتیجه احتمال شناخته شدنشان بسیار کمتر است. وقتی سوژه به خودیها تعلق داشته باشد، از عکاس انتظار دارند محتاطانهتر عمل کند
____________________________________________________________
زندگانی که در برادوی ازدحام میکنند شاید کمتر به یاد مردگانِ انتیتام باشند، اما تصور میکنیم اگر چند تن از این اجساد غرق در خون را که تازه از میدان نبرد آوردهاند کنارِ پیادهرو روی زمین بخوابانند، این جماعت دیگر به این بیمبالاتی راهش را در چنین گذرگاهِ عریضی در پیش نگیرد و با این خیال آسوده در آن گردش نکند. چهرهها را خواهند پوشاند و بادقت و احتیاط بیشتر راهشان را کج خواهند کرد
____________________________________________________________
لئونتیوس در مسیرش از پیرائیوس به دیوارِ شمالی نرسیده بود که دیدهآش به اجساد چند مجرم میافتد که روی زمین افتادهاند و میرغغضبی هم در کنارشان ایستاد. دلش میخواهد برود و نظارهشان کند اما در عینحال نیز حسِ بیزاری در وجودش موج میزند و سعی میکند از آنجا دور شود. متی با خودش کلنجار میرود و چشمانش را با دست میپوشاند اما سرانجام میل درونش بر وی چیره میگردد با چشمانی تمامباز و گشوده به سوی اجساد میدود و فریاد میزند: این هم از این، نفرین برشما، محظوظ شوید در منظرهای چنان دلاویز
____________________________________________________________
یکی از بزرگترین نظریهپردازان امر اروتیک، ژرژ باتای، عکسی را روی میزش گذاشته بود از یک زندانی در 1910 در چین که مراسم «مرگ هزار زخم» را ب�� رویش انجام میدادهاند. عکس را طوری قرار داده بود که هر روز بتواند نگاهش کند (این عکس مشهور در آخرین کتابی که در سالهای زندگیِ باتای از وی به چاپ رسید، اشکهای اروس در 1961، به چشم میخورد( باتای مینویسد: این عکس نقش بیچون و چرایی در زندگیِ من داشته. مدام محو و دلمشغولِ این تصویرِ درد بودهام، که همزمان خلسهای است و غیرقابل تحمل. به گفتهی باتای، تعمق در این تصویر هم کشتنِ احساسات است و هم رهایی شناخت اروتیک ممنوعه ـ واکنش پیچیدهای که برای خیلیها به دشواری پذیرفتنی است. بیشتر افراد این تصویر را صرفا غیرقابل تحمل میدانند: شخص بریدهدستی که در قربانگا��ِ چندین تیغ و چاقوی مشغول به کار قرار گرفته و در مراحل مرگبارِ کنده شدن پوستش است ـ این عکس است، نه نقاشی؛ یک مارسیاس زنده است نه یک افسانه ـ و هنوز در این عکس جان در بدن دارد و در صورت رو به آشمانش همان خلسهای پیداست که در چهرهی تمام سباستینهای قدیس در نقاشی رنسانس ایتالیا دیده میشد. تصویر قساوتها وقتی مووع تعمق قرار میگیرند میتوانند پاسخگوی چند نیاز متفاوت باشند، نیاز به زرهی پولادین در برابرِ ضعفها، نیاز به بیحسیِ بیشتر، نیاز به پذیرش وجود امو اصللاحنشدنی
حرف باتای این نیست که با دیدن چنین صحنهی طاقتفرسایی کسبِ لذت میکند.او میگوید میتواند درد و رنجی عظیم را نه فقط در حدِ رنج که در حد یک نوع استعلا تصور کند. این دید نسبت به رنجها، نسبت به درد دیگری، ریشه در تفکر دینی دارد که درد را به جانفشانی و آن را هم به تعالی پیوند میزند ـ دیدی کاملا بیگانه با درکِ مدرن که رنج را نوعی اشتباه یا تصادف یا جنایت قلمداد میکند. چیزی که باید درستش کرد. باید از آن دوری کرد. چیزی که به آدم حس ناتوانی میدهد
____________________________________________________________
خو گرفتنِ مردم به چیزهایی که نشانشان داده میشود ـ البته اگر این واژه برای توصیفِ اتفاقی که رخ میدهد درست باشد ـ به خاطر کمیت تصاویری نیست که بر سر و رویشان میبارد. انفعال باعث کمرنگ شدن احساسات میشود حالتهای روحی که با عنوان بیعلاقگی، بیحسی اخلاقی یا عاطفی از آنها یاد میشود مملو از احساسات هستند، احساساتی سرشار از خشم و کلافگی
____________________________________________________________
این بخشی از نوشتههای بودلر است در یادداشتهای روزانهاش که به دههی 1860 برمیگردد:
امکان ندارد روزنامهای را به دست گیری و فارغ از آنکه مربوط به چه روز و چه ماه و چه سالی است در خط به خط آن هولناکترین نشانههای گمراهی بشر را نیابی... هر روزنامهای از آن سر نخست تا آخرینش چیزی نیست مگر کاغذی انباشته از رویدادهای هولناک. جنگها، جنایتها، سرقتها، شهوترانیها، شکنجهها، کردارهای اهریمنیِ شاهان و ملتها و فرد فردِ مردم؛ ضیافتی است که انسان متمدن وعدهی صبحگاهاش را فرو میبرد
مشکلی که با کتاب داشتم مقدمهای بود که از جانب خشایار دیهیمی به عنوان سرپرست این مجموعه نوشته شده بود به نظرم این بخش فوقالعاده سطحی و دمدستی و عامهپسند نوشته شده بود و ضمنا ویراستاری و بخشهای از ترجمه هم کمی توی ذوقم زد.
اما در مجموع با کتاب خیلی حال کردم و توصیه میکنم شما هم بخونیدش
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_
عکسها میگویند ببینید، جنگ این شکلی است. این کاری است که جنگ میکند و آن، آن هم حاصل جنگ است. جنگ میدراند، میگسلاند، جنگ سلاخی میکند و دل و رودهها را بیرون میکشد. جنگ میسوزاند. جنگ تکهتکه میکند. جنگ ویران میکند
____________________________________________________________
آندره برتون میگوید: زیبایی یا تکاندهنده است یا اصلا وجود ندارد. او این آرمان زیباشناختی را سوررئالیست؟ (سوررئالیسم!!) نامید، اما در فرهنگی که استیلای ارزشهای سوداگرانه از بنیان بازسازیاش کرده، صحبت از لزوم تکاندهنده بودن نمایشی بودن و بهتآور بودنِ تصاویر به نظر یکی از اصولِ پایهای واقعنگری و شم خوبی در کارهای تجاری است. مگر جز این راهی برای جلب توجه به سمتِ محصول یا هنرمان وجود دارد؟ وقتی افراد بیوقفه در معر تاویرند و برخی از آنها را هم بیش از اندازه وو بارها از نظر میگدرانند، مگر جز این راهی برای به جا گذاشتن اثر و تاثیری از خود وجود دارد؟ تصویر به مثابهی تکانه و تصویر به مابهی کلیشه دو رویِ یک سکهاند
____________________________________________________________
هنری جیمز، همان استاد خبرهای که واقعیت را با ظرافت در لفافهی کلمات میپوشاند و با اطنابش در کلام جادو میکرد، به نیویورک تایمز گفت: در بحبوحهی تمامِ این جریانها به زبان آوردنِ کلمات همانقدر دشوار است که تاب آوردنِ اندیشهها. جنگ چیزی از کلمات بای نگذاشته؛ کلمات رنگ و رویشان را از دست دادهاند، تباه شدهاند
____________________________________________________________آنجا که وولف میگوید یکی از عکسهایی که به دستشش رسیده جسدِ مرد یا زنی را نشان میدهد که آنقدر تکهپاره شده که بیشباهت به لاشهی یک خوک نیست، منظورش این است که مقیاسِ سبعیتِ جنگ آنچه را به مردم فردیت داده از بین میبرد،حتی انسانیت آنان را هم. که البته این ننمای جنگ است وقتی که از دور، چون یک تصویر، به آن نگاه میکنیم
قربانیان، بستگانِ سوگوار و مصرفکنندگان خبرها همه نزدیکی و دوریِ خاصِ خودشان را از جنگ دارند. ریحترین بازنمایی]ا از جنگ، و از پیکرهایی که در فجایع آسیب دیدهاند، آنهایی هستند که بیگانهتر به نر میرسند و درنتیجه احتمال شناخته شدنشان بسیار کمتر است. وقتی سوژه به خودیها تعلق داشته باشد، از عکاس انتظار دارند محتاطانهتر عمل کند
____________________________________________________________
زندگانی که در برادوی ازدحام میکنند شاید کمتر به یاد مردگانِ انتیتام باشند، اما تصور میکنیم اگر چند تن از این اجساد غرق در خون را که تازه از میدان نبرد آوردهاند کنارِ پیادهرو روی زمین بخوابانند، این جماعت دیگر به این بیمبالاتی راهش را در چنین گذرگاهِ عریضی در پیش نگیرد و با این خیال آسوده در آن گردش نکند. چهرهها را خواهند پوشاند و بادقت و احتیاط بیشتر راهشان را کج خواهند کرد
____________________________________________________________
لئونتیوس در مسیرش از پیرائیوس به دیوارِ شمالی نرسیده بود که دیدهآش به اجساد چند مجرم میافتد که روی زمین افتادهاند و میرغغضبی هم در کنارشان ایستاد. دلش میخواهد برود و نظارهشان کند اما در عینحال نیز حسِ بیزاری در وجودش موج میزند و سعی میکند از آنجا دور شود. متی با خودش کلنجار میرود و چشمانش را با دست میپوشاند اما سرانجام میل درونش بر وی چیره میگردد با چشمانی تمامباز و گشوده به سوی اجساد میدود و فریاد میزند: این هم از این، نفرین برشما، محظوظ شوید در منظرهای چنان دلاویز
____________________________________________________________
یکی از بزرگترین نظریهپردازان امر اروتیک، ژرژ باتای، عکسی را روی میزش گذاشته بود از یک زندانی در 1910 در چین که مراسم «مرگ هزار زخم» را ب�� رویش انجام میدادهاند. عکس را طوری قرار داده بود که هر روز بتواند نگاهش کند (این عکس مشهور در آخرین کتابی که در سالهای زندگیِ باتای از وی به چاپ رسید، اشکهای اروس در 1961، به چشم میخورد( باتای مینویسد: این عکس نقش بیچون و چرایی در زندگیِ من داشته. مدام محو و دلمشغولِ این تصویرِ درد بودهام، که همزمان خلسهای است و غیرقابل تحمل. به گفتهی باتای، تعمق در این تصویر هم کشتنِ احساسات است و هم رهایی شناخت اروتیک ممنوعه ـ واکنش پیچیدهای که برای خیلیها به دشواری پذیرفتنی است. بیشتر افراد این تصویر را صرفا غیرقابل تحمل میدانند: شخص بریدهدستی که در قربانگا��ِ چندین تیغ و چاقوی مشغول به کار قرار گرفته و در مراحل مرگبارِ کنده شدن پوستش است ـ این عکس است، نه نقاشی؛ یک مارسیاس زنده است نه یک افسانه ـ و هنوز در این عکس جان در بدن دارد و در صورت رو به آشمانش همان خلسهای پیداست که در چهرهی تمام سباستینهای قدیس در نقاشی رنسانس ایتالیا دیده میشد. تصویر قساوتها وقتی مووع تعمق قرار میگیرند میتوانند پاسخگوی چند نیاز متفاوت باشند، نیاز به زرهی پولادین در برابرِ ضعفها، نیاز به بیحسیِ بیشتر، نیاز به پذیرش وجود امو اصللاحنشدنی
حرف باتای این نیست که با دیدن چنین صحنهی طاقتفرسایی کسبِ لذت میکند.او میگوید میتواند درد و رنجی عظیم را نه فقط در حدِ رنج که در حد یک نوع استعلا تصور کند. این دید نسبت به رنجها، نسبت به درد دیگری، ریشه در تفکر دینی دارد که درد را به جانفشانی و آن را هم به تعالی پیوند میزند ـ دیدی کاملا بیگانه با درکِ مدرن که رنج را نوعی اشتباه یا تصادف یا جنایت قلمداد میکند. چیزی که باید درستش کرد. باید از آن دوری کرد. چیزی که به آدم حس ناتوانی میدهد
____________________________________________________________
خو گرفتنِ مردم به چیزهایی که نشانشان داده میشود ـ البته اگر این واژه برای توصیفِ اتفاقی که رخ میدهد درست باشد ـ به خاطر کمیت تصاویری نیست که بر سر و رویشان میبارد. انفعال باعث کمرنگ شدن احساسات میشود حالتهای روحی که با عنوان بیعلاقگی، بیحسی اخلاقی یا عاطفی از آنها یاد میشود مملو از احساسات هستند، احساساتی سرشار از خشم و کلافگی
____________________________________________________________
این بخشی از نوشتههای بودلر است در یادداشتهای روزانهاش که به دههی 1860 برمیگردد:
امکان ندارد روزنامهای را به دست گیری و فارغ از آنکه مربوط به چه روز و چه ماه و چه سالی است در خط به خط آن هولناکترین نشانههای گمراهی بشر را نیابی... هر روزنامهای از آن سر نخست تا آخرینش چیزی نیست مگر کاغذی انباشته از رویدادهای هولناک. جنگها، جنایتها، سرقتها، شهوترانیها، شکنجهها، کردارهای اهریمنیِ شاهان و ملتها و فرد فردِ مردم؛ ضیافتی است که انسان متمدن وعدهی صبحگاهاش را فرو میبرد
August 27, 2013
سوزان سونتاج مفكرة أمريكية وروائية وباحثة فى مختلف الفنون ولها أبحاث متعلقة بالتصوير الفوتوغرافى كهذا الكتاب الذى يتحدث عن علاقة التصوير الفوتوغرافى بالحروب والثورات وتتحدث عن استغلال الصور أيديولوجيا للتأثير فى المشاهد بنوع من الشفقة او التعاطف..هذا التعاطف الذى مع تكرره يتحول إلى فعل ملول يتتبعه نوع من اللامبالاه للذى يحدث طالما هو بعيد عن منطقة وجودنا جغرافيا. تتحدث أيضا عن استغلال التصوير عنصريا والطرق التى تتبعها الدول فى القمع على وسائل الاعلام تحديدا التصوير فى تبنيها فكرة المنشور والمتغاضى عنه والمتوارى...تتحدث كذلك عن مصورين فوتوغرافيين مشهورين وتتحدث عن الصلة التاريخية بين التصوير والحرب وفلسفة الصورة فى اظهار الألم الانسانى
هذا الكتاب وثيقة عن اهم الفنون المعاصرة تأثيرا من بداية نشأته وصلته اللصيقة بالحروب كفعل انسانى لم يتوقف من بداية البشرية وكأنه هو الفعل القاعدة وغيره الاستثناء
الكتاب فيه من البشاعة لذوى القلوب المرهفة، حيث أنها تصور مجازر وحروب وأشلاء بشرية وكأنك تراها عيانا
يمكنكم مشاهدة هذا الفيلم القصير
Night and Fog (1955) by Alain Resnais
http://www.imdb.com/title/tt0048434/
http://www.youtube.com/watch?v=l8qTFu...
هذا الكتاب وثيقة عن اهم الفنون المعاصرة تأثيرا من بداية نشأته وصلته اللصيقة بالحروب كفعل انسانى لم يتوقف من بداية البشرية وكأنه هو الفعل القاعدة وغيره الاستثناء
الكتاب فيه من البشاعة لذوى القلوب المرهفة، حيث أنها تصور مجازر وحروب وأشلاء بشرية وكأنك تراها عيانا
يمكنكم مشاهدة هذا الفيلم القصير
Night and Fog (1955) by Alain Resnais
http://www.imdb.com/title/tt0048434/
http://www.youtube.com/watch?v=l8qTFu...
January 22, 2018
دوزخ نامیدن نقطهای از این کرهی خاکی مسلما به ما نمیگوید چطور میشود مردمان گرفتار را از آن دوزخ رهانید، یا چطور میشود از آتش شعلهور آن دوزخ کاست. این به خودی خود خوب است که آنقدر به درکمان وسعت بخشیدهایم که حاضریم اذعان کنیم چه میزان از درد و رنج در جهانی که با دیگران در آن سهیم هستیم حاصل شرارت انسانی است. کسی که مدام از وجود فساد و تباهی یکه میخورد و همچنان هم سرخورده (و حتی ناباور) است از این که میبیند نوع بشر در ستمهای شنیعی که سختکوشانه بر دیگر انسانها روا میدارد و از چه کارها که رویگردان نیست، هنوز به بلوغ اخلاقی یا روانی نرسیده. هیچ کس حق ندارد بعد از سن و سالی خاص همچنان در این معصومیت و این ظاهربینی بماند و تا این حد غرق در بیخبری و یا فراموشی باشد.
از متن کتاب
از متن کتاب
May 20, 2019
ما هر روز هزاران هزار عکس از اخبار نقاط مختلف جهان میبینیم اخبار خوب اخبار بد ... همین ایران خودمون روزانه عکس ها و خبر های ناگوار پشت سر هم روی سر ما آوار میشه .
خب ری اکشن چیه؟ دیگه بیشتر مواقع ری اکشنی وجود نداره. خوده من همیشه فکر میکردم که انقدر این تصاویر رو دیدیم و انقدر این داستان ها رو شنیدیم که دیگه لمس شدیم دیگه اون تاثیر اولیه رو رومون ندارن دیگه فقط میبینیم و رد میشیم.
حالا سانتاگ چی میگه؟ میگه همه ی اینا بخاطر انفعالمونه... بخاطر کمیت تصاویر نیست بخاطر انفعال بعدشه. میگه اینجا همدردی به درد نمیخوره وقتی با قربانیان یک ماجرا احساس همدردی میکنیم خودمونو بی گناه و ناچار میبینیم و اولین حسی که میاد اینه که من کاری نکردم کاری هم از دستم برنمیاد, من هم مثل بقیه ام... و این انفعاله باعث میشه کم کم حسمونو نسبت به اخبار و تصاویر از دست بدیم.
درسته... قبول دارم همیشه برای اتفاقات کاری از دست ما بر نمیاد ولی حداقل کاری که در مقابله با یک تصویر یا روایت میتونیم بکنیم اینه که فکر کنیم عمیق بشیم ببینیم چی شد که این شد؟ و من تو این داستان کجای قصه ام یا حتی کجا میتونستم باشم؟
خب ری اکشن چیه؟ دیگه بیشتر مواقع ری اکشنی وجود نداره. خوده من همیشه فکر میکردم که انقدر این تصاویر رو دیدیم و انقدر این داستان ها رو شنیدیم که دیگه لمس شدیم دیگه اون تاثیر اولیه رو رومون ندارن دیگه فقط میبینیم و رد میشیم.
حالا سانتاگ چی میگه؟ میگه همه ی اینا بخاطر انفعالمونه... بخاطر کمیت تصاویر نیست بخاطر انفعال بعدشه. میگه اینجا همدردی به درد نمیخوره وقتی با قربانیان یک ماجرا احساس همدردی میکنیم خودمونو بی گناه و ناچار میبینیم و اولین حسی که میاد اینه که من کاری نکردم کاری هم از دستم برنمیاد, من هم مثل بقیه ام... و این انفعاله باعث میشه کم کم حسمونو نسبت به اخبار و تصاویر از دست بدیم.
درسته... قبول دارم همیشه برای اتفاقات کاری از دست ما بر نمیاد ولی حداقل کاری که در مقابله با یک تصویر یا روایت میتونیم بکنیم اینه که فکر کنیم عمیق بشیم ببینیم چی شد که این شد؟ و من تو این داستان کجای قصه ام یا حتی کجا میتونستم باشم؟
October 22, 2017
Quiero leer TODO lo que ha escrito esta mujer. FAN.
October 21, 2018
نمیشه نوشته ای از این نویسنده خواند و تحسینش نکرد
October 20, 2021
I was going to give this borderline self-indulgent rant two stars until Sontag hissed at the Frenchies for how unbelievably provincialist society of spectacle is; how classist; how much a sign of dubious privilege; and how the third world doesn't have the luxury to patronise reality. I was going to give it two stars until Sontag cleared the fog around how if we could do something about what the atrocity images show, we might not care as much about the moralising issues that atrocity photography presents.
Anyway, overall I didn't care for this; it was mostly a waste of my fucking time. You might find it more worthwhile if you've read On Photography. But you might also be a privileged, pretentious parasite if you claim, as a millennial or a zoomer in the twenty-first century, that anything Sontag wrote on Images and Photography rewired your brain and made you hold your camera differently. Sontag agrees with me. So, there's that anyway.
(Man, this is the third book that I've picked up this month thinking it would be sexy enough to talk about empathy and care ethics, based on its title. But nope!)
Anyway, overall I didn't care for this; it was mostly a waste of my fucking time. You might find it more worthwhile if you've read On Photography. But you might also be a privileged, pretentious parasite if you claim, as a millennial or a zoomer in the twenty-first century, that anything Sontag wrote on Images and Photography rewired your brain and made you hold your camera differently. Sontag agrees with me. So, there's that anyway.
(Man, this is the third book that I've picked up this month thinking it would be sexy enough to talk about empathy and care ethics, based on its title. But nope!)
January 10, 2020
شاید یه روزی براش ریویو نوشتم ولی فعلا نه
احساس میکنم فراتر از سطح سواد من بود
و البته بسیار غیرمنسجم
احساس میکنم فراتر از سطح سواد من بود
و البته بسیار غیرمنسجم
December 30, 2015
Sontag opens here with a critique of Virginia Woolf's comments on photographs from war in Three Guineas. While Woolf begins by making a feminist distinction between her perspective from that of a real or imagined male lawyer, she enters a 'we' with him in the face of the photographs; photographs of the victims of war, Sontag writes 'create the illusion of consensus'. Sontag's aim here is to (re)problematise the 'we' Woolf accepts, as well as to restore what is lost in the limited reading she makes: to read 'only what confirms an abhorrence of war' in these pictures, is to 'dismiss politics' and history.
This essay reminds us that photographs have context: authors, victims, viewers are caught in a web of circumstances, intentions and connections that determine their reach, reading and effects. Sontag urges us to think about what it means to look at pictures of others' suffering, about the political situation that brings them to our notice, since whose suffering can be seen is a matter of policy
This essay reminds us that photographs have context: authors, victims, viewers are caught in a web of circumstances, intentions and connections that determine their reach, reading and effects. Sontag urges us to think about what it means to look at pictures of others' suffering, about the political situation that brings them to our notice, since whose suffering can be seen is a matter of policy
The more remote or exotic the place, the more likely we are to have full frontal views of the dead and dying. Thus postcolonial Africa exists in the consciousness of the general public in the rich world—besides through its sexy music—mainly as a succession of unforgettable photographs of large-eyed victims, starting with figures in the famine lands of Biafra in the late 1960s to the survivors of the genocide of nearly a million Rwandan Tutsis in 1994 and, a few years later, the children and adults whose limbs were hacked off during the program of mass terror conducted by the RUF, the rebel forces in Sierra Leone. (More recently, the photographs are of whole families of indigent villagers dying of AIDS.) These sights carry a double message. They show a suffering that is outrageous, unjust, and should be repaired. They confirm that this is the sort of thing which happens in that place. The ubiquity of those photographs, and those horrors, cannot help but nourish belief in the inevitability of tragedy in the benighted or backward—that is, poor—parts of the world.Sontag relates this to the history of displaying colonised human bodies as 'zoo animals'. This history is also exposed as part of the related critique articulated by Black Usian writers of the sharing on social media of images showing Black Usians murdered by police, which Trudy of Gradient Lair calls 'the consumption of Black death'. Sontag points out that 'sympathy proclaims innocence' – I can feel or profess to feel for pictured victims and forget that my privilege may be an effect of their oppression. The US has a Holocaust Museum, but no museum of the history of slavery, which, Sontag suggests, might precipitate radical responses. Her concluding point, that we cannot ever understand the experience of war through the consumption of images, leads into the criticism my brother insightfully made of The Hunger Games. We have no idea how this feels, so isn't its transformation into the dramatic collateral damage of an elaborate character development... problematic? Like Trudy's essays, this point goes beyond Sontag's critique, which discusses the enjoyment of gruesome images, but not so much their uses as products under capitalism. Nonetheless, I think Sontag makes some effective challenges in this useful essay.
It is felt that there is something morally wrong with the abstract of reality offered by photography; that one has no right to experience the suffering of others at a distance, denuded of its raw power; that we pay too high a human (or moral) price for those hidierto admired qualities of vision—the standing back from the aggressiveness of the world which frees us for observation and for elective attention. But this is only to describe the function of the mind itself. There's nothing wrong with standing back and thinking. To paraphrase several sages: "Nobody can think and hit someone at the same time."
May 17, 2015
A common criticism of Sontag’s writings (as noted in other reviews) is that they’re not discerning enough and frequently pose “What?” or “How?” instead of being decisive and affirming. I actually believe this is a strength utilized in her essays. Many of the ideas aren’t fully developed or entirely convincing, but that can be useful for reflection and stimulate discussion. I always find myself thinking about her points more than I do with other writers.
Sontag mainly speaks about photography and asks a lot about its identity. People desire a raw, real quality in photographs displaying atrocity instead of an artistic angle – photographs are supposed to show complete truth instead of evoking particular feelings. In the case of photographs showing suffering, they’re meant to be sobering, not aesthetic. At the same time, we wish to be allured by the spectacle. Photographs also depict specific scenes, excluding those not chosen by the photographer, which designate what the viewer is privy to. Some well-known photographs from the past were even staged in order to depict an image with just the right dramatic effect.
She mentions how communities determine the meaning of a photograph, not the photographer, and that we choose whether or not we have a use for it. This use (or not use) is also determined by a specific community. A society dictates what we chose to acknowledge and consider. She remarks that memory of war is often local and sometimes only relevant to the places affected by it, especially in cases of genocide or civil war. In order for a war to garner international attention, it has to be more prominent than these “smaller” atrocities. These wars are a deep part of a nation’s history, often leaving lingering pain, but who pays attention other than those who experienced it firsthand?
One conceptual point I thought she made was how the knowledge of suffering makes those detached from it more aware yet creates an abstract, distant image of that suffering. This generates hopeless speculation and feelings of frustration and guilt. She poses the question of whether or not we’d care as much if we could actually do something – if we weren’t far away and felt we could help rectify the suffering, would we feel as bad when watching? But watching the images up close as they unfold would still just be watching, not necessarily acting.
One thing I noticed while reading Regarding the Pain of Others was its striking similarity to On Photography. It almost reads like an abridged version. On one hand, I wish Sontag had gone further with new ideas. They seemed to be there, but she didn’t explore those topics as much as I would have liked. Despite that, in a way this is stronger than On Photography because her points are more concise, straightforward, and not as repetitive. It did resemble her previous work, for better and worse.
Sontag mainly speaks about photography and asks a lot about its identity. People desire a raw, real quality in photographs displaying atrocity instead of an artistic angle – photographs are supposed to show complete truth instead of evoking particular feelings. In the case of photographs showing suffering, they’re meant to be sobering, not aesthetic. At the same time, we wish to be allured by the spectacle. Photographs also depict specific scenes, excluding those not chosen by the photographer, which designate what the viewer is privy to. Some well-known photographs from the past were even staged in order to depict an image with just the right dramatic effect.
She mentions how communities determine the meaning of a photograph, not the photographer, and that we choose whether or not we have a use for it. This use (or not use) is also determined by a specific community. A society dictates what we chose to acknowledge and consider. She remarks that memory of war is often local and sometimes only relevant to the places affected by it, especially in cases of genocide or civil war. In order for a war to garner international attention, it has to be more prominent than these “smaller” atrocities. These wars are a deep part of a nation’s history, often leaving lingering pain, but who pays attention other than those who experienced it firsthand?
One conceptual point I thought she made was how the knowledge of suffering makes those detached from it more aware yet creates an abstract, distant image of that suffering. This generates hopeless speculation and feelings of frustration and guilt. She poses the question of whether or not we’d care as much if we could actually do something – if we weren’t far away and felt we could help rectify the suffering, would we feel as bad when watching? But watching the images up close as they unfold would still just be watching, not necessarily acting.
One thing I noticed while reading Regarding the Pain of Others was its striking similarity to On Photography. It almost reads like an abridged version. On one hand, I wish Sontag had gone further with new ideas. They seemed to be there, but she didn’t explore those topics as much as I would have liked. Despite that, in a way this is stronger than On Photography because her points are more concise, straightforward, and not as repetitive. It did resemble her previous work, for better and worse.
May 20, 2017
نظر به درد دیگران دومین کتاب سوزان سانتاگ پیرامون عکس و عکاسی است و بهویژه به عکاسی جنگ میپردازد. احسان کیانیخواه ترجمهای روان از این کتاب ارائه کرده است. سانتاگ در این کتاب واکنشی را که تصاویر درد و رنج بشری بین مردم برمیانگیزند، مورد واکاوی قرار میدهد و سعی میکند به این پرسش پاسخ دهد که آیا قساوتی که در این عکسها نهفته، قادر است از وقوع جنگهای آینده جلوگیری کند. به تاریخچهی بازنمایی تصویری آلام انسانی و کاربرد عکاسی در جنگها از زمان اختراع دوربین عکاسی نگاهی میاندازد و چالشهای اخلاقیِ پیش روی عکاسی از خشونت علیه بشر را مطرح میکند.ه
ویرجینیا وولف در کتاب خود «سه گینی»، در اشاره به عکسهای قساوتبار از جنگ داخلی اسپانیا، اظهار میدارد که فقط آدمی که ازنظر اخلاقی هیولاست،با دیدن این عکسها منزجر نشده و برای براندازی این کشتار تلاش نمیکند. سانتاگ این نظر وولف را به چالش کشیده و میپرسد آیا «واقعاً این عکسها انسانهای خیرخواه را علیه جنگ متحد میکند؟» او تأکید میکند که «این عکسها به مبارزهجویی جمهوریخواهان [اسپانیا] هم دامن میزنند و آیا اصلاً این عکسها به این منظور منتشر نشدهاند؟» وقتی عکسهای جنگ و خشونت و کشتار غیرنظامیان از سوی دشمن منتشر میشود، تنها سبب افزایش نفرت شده و «چیز تازهای راجع به دشمن ندارد که آنها پیشاپیش آمادگی باور کردنش را نداشته باشند.» از طرف دیگر وقتی این عکسها بهعنوان جنایات نیروهای خودی انتشار یابند، معمولاً واکنش این است که این عکسها ساختگیاند. بنابراین سانتاگ معتقد است «ویرانگریِ جنگ بهخودیخود استدلالی علیه به راه انداختن جنگ نیست» و دیدن تصاویر قساوتبار جنگ، جلوی آن را نمیگیرد، ازجمله مصداقهای آن کتاب «جنگ علیه جنگ» ارنست فردریش که در 1930 منتشر شد و دربرگیرندهی عکسهای دردناکی از جنگ جهانی اول بود و نیز فیلم کارگردان فرانسوی، آبل گانس، بانام «متهم میکنم» در سال 1938، درحالیکه یک سال بعد آن جنگ جهانی دوم به وقوع پیوست.ه
زندگی مدرن فرصتهای بیشماری فراهم میکند که به درد دیگران نظر بیندازیم. از این تصاویرِ بازنمایی رنجها و خشونتها استفادههای بسیاری میشود: واکنش اعتراضآمیز به دولتها، فراخوانی برای صلح و بیانیههای ضد جنگطلبی، بهانهای برای انتقامجویی و یا صرفاً آگاهی ازآنچه در دنیا میگذرد. این احتمال زیاد است که با مشاهدهی بعضی عکسها به گریه بیفتیم ولی نباید فراموش کنیم که بپرسیم «عکسها، قساوتها و مرگ چه کسانی را نشان ندادهاند.»ه
از قرن نوزدهم اخبار جنگ به نشریات راه یافت و با توصیفات از حوادث جنگ همدلی، انزجار، میهنپرستی و واکنشهایی اینچنین را در مخاطبان برانگیخت. ازجمله گوستاو موانیه تحت تأثیر شرحهای خبرنگاران روزنامهها و توجه به تلفات رزمندگان در هر سوی جنگ صلیب سرخ را بنیاد نهاد. با پیدایش عکاسی، اخبار جنگ به عکسها آراسته شدند. جنگ ویتنام در دههی70 قرن بیستم تحت پوشش تلویزیونی قرار گرفت. «به نظاره نشستن فجایعی که در کشوری دیگر در حال وقوعاند ازجمله نابترین تجربههای دوران مدرن ماست» که خبرنگاران به ما ارزانی داشتهاند. افرادی که تجربهی حضور در جنگ را نداشتهاند، با چنین تصاویری آن را درک و فهم میکنند. بدین سبب است که امروزه کسانی که فاجعهای را از سر گذراندهاند، تجربهشان را با جملهی «مثل فیلمها بود» بیان میکنند.ه
عکسها از یکسو واقعیتی عینی را بازنمایی میکنند، دوربین است که عکس را ثبت میکند و از سوی دیگر بالاخره عکاسی پشت دوربین ایستاده و این به معنی «زاویهی دید شخصی» است. از طرفی شخصی که پشت دوربین است و عکس را برمیدارد، اثباتی است بر واقعی بودن حادثهای که رخداده و از طرف دیگر این معنی را میدهد که عکاس کادری را انتخاب کرده و بقیهی تصویر را انتخاب نکرده است.ه
عکاسی تنها شاخهی هنری است که در آن فردی کاملاً مبتدی ممکن است اثری قابلمقایسه با عکاسان حرفهای ارائه دهد. یکی از دلایل این امر نقشی است که تصادف درگرفتن عکس دارد و دیگر اینکه «علاقهای نسبت به عکسهای آنی، ناپخته و عیب و ایراد دار» وجود دارد، زیرا هنگامیکه عکس رویدادهای ناگوار هنرمندانه و با ترکیببندی و نورپردازی مناسبی پرداختهشده باشد، به نظر میرسد از وثوق و اعتبار کمتری برخوردار باشد. دست بردن در عکس از اعتبار آن میکاهد چراکه عکسهای فجایع، اسناد تاریخی هستند. هرچند سانتاگ اشاره میکند که چندی از مهمترین عکسهای اولیه در تاریخ عکاسی جنگ نتیجهی چینش و صحنهسازی یا تغییراتی در کادر عکاسی بودهاند، ازجمله عکس خیرهکنندهی «بیتو» از ویرانهی قصر سیکاندارباگاه، عکسهایی که بنگاه عکاسی بریدی از جنگ داخلی آمریکا گرفت، عکس مشهور برافراشته شدن پرچم آمریکا بر فراز بلندیهای ایووجیما در فوریهی 1945. از زمان جنگ ویتنام میتوان تقریباً مطمئن بود که هیچکدام از عکسهای معروف صحنهسازی نشدهاند چراکه تصاویر تلویزیونی برای دست بردن در عکسها محدودیت ایجاد میکند.ه
تصویرسازی از رنج بشری از سالهای دور رواج داشته، مجسمهی گروهی لائوکوئون و پسرانش که از درد به خود میپیچند، مصائب بیشمار مسیح، تصاویر کشتارها و شکنجههای شهدای مذهبی. به نظر سانتاگ «ظاهراً میل به تصویر کشیدن بدنهای رنجور و دردمند تقریباً به همان شدت و حدت میل به بازنمایی بدنهای برهنه است.» به عقیدهی او ما آگاهانه یا ناخودآگاه از دیدن اینگونه تصاویر لذت میبریم. کششی شهوانی نسبت به تصاویر بدنهای مثلهشده وجود دارد. «تمام تصاویری که تعرض به بدنی زیبا را نشان میدهند تا حدی پورنوگرافیک هستند.» ولی سانتاگ معتقد است که تنها کسانی که میتوانند مرهمی بر این درد و رنجها بگذارند یا از این تصاویر درد و رنج چیزی بیاموزند، حق دارند به این تصاویر نگاه کنند.ه
«قربانیان، بستگان سوگوار و مصرفکنندگان خبرها همه نزدیکی یا دوری خاص خودشان را از جنگ دارد.» درنتیجه زمانی که سوژهی عکس خودی باشد، عکاسان محتاطانهتر رفتار میکنند. رسانههای رسمی معمولاً تصویر چهرهی کشتهشدگان نیروهای کشور خود را نشان نمیدهند و برانگیختن احساسات و تحمیل رنج مضاعف به خانوادهی قربانیان را بهعنوان دلیل بیان میکنند. درحالیکه چهرهی قربانیان و کشتهشدگان سرزمینهای دوردست، مردم تیرهی آسیا و آفریقا، بیهیچ ملاحظهای به تصویر کشیده میشود، انگارنهانگار که اجساد قربانیان افغانستانی، عراقی و سودانی خانوادهای دارند که ممکن است این عکسها را ببینند. تجربهی جنگ ویتنام نشان داد که مردم با دیدن ویرانی و جنایت حاصل از نیروهای خودی چگونه انزجار و اعتراض خود را نشان میدهند. درنتیجه در جنگهای بعدی ازجمله در جنگ فالکلندز، جنگ خلیج، جنگ افغانستان محدودیتهای بسیاری بر حضور خبرنگاران و عکاسان مستقل در صحنههای نبرد صورت گرفت.ه
«آیا نمایش قساوتهای جنگی باعث کرختی و انفعال آدمیان نسبت به این تصاویر میشود؟» سانتاگ مثالی میآورد از اینکه دولت کانادا بر روی پاکتهای سیگار عکسها منزجرکنندهای از ریههای سرطانی، خون دلمهبسته از سکتههای مغزی و ... چاپ کرد و میزان ترک سیگار در افرادی که پاکتهای حاوی تصاویر ناخوشایند خریداری میکردند، افزایش یافت. سانتاگ میپرسد که آیا پنج سال بعد نیز این تصاویر اثر شوکآور و هولناک خود را بر خریداران سیگار خواهد داشت و با تردید پاسخ میدهد که «به نظر میرسد انسان به هولناکی تصاویر وحشتناک و رنجآور عادت میکند.» ولی در ادامه اظهار میدارد که در بعضی موارد چنین نیست. «بازنماییهای تصلیب مسیح هرگز برای معتقدانش کهنه و ملالآور نمیشود» یا «گریهی بینندگان ایرانی نمایش تعزیه دربارهی خیانت به امام حسین و قتل او هم تمامی ندارد.»ه
تصاویر انزجارآور و هولناک جنگی هیچگاه عادی نخواهند شد و آدمیان به دیدن آنها خو نخواهند گرفت، بلکه به این دلیل اثرگذاری خود را از دست میدهند که نمیتوان به این تصاویر دوباره نگاه کرد ـ اگر همان یکبار را بشود دیدشان. از سوی دیگر تصاویری که ت��ویزیون، اصلیترین رسانهی خبری نشان میدهد، «بنا به تعریف، تصاویری هستند که دیر یا زود آدم را خسته میکنند.» وفور تصاویر در تلویزیون نمیگذارد که هیچکدام از تصاویر برجسته شوند و همه ارزش یکسانی مییابند. اینکه بهراحتی میتوان کانال را عوض کرد، سبب میشود مخاطب بهراحتی دلسرد شده و توجهش کاهش یابد.ه
دلیل دیگری که باعث میشود تصاویر هولناک جنگ اثرشان را بر انسانها از دست بدهند، احساس ناتوانی است. «وقتی از ظواهر چنین پیدا باشد که یک جنگ، هر جنگی، را نمیشود متوقف کرد، مردم به وقایع هولناک آن واکنش کمتری نشان میدهند. همدردی حس کمثباتی است. یا بای�� در قالب عمل دربیاید یا از بین میرود.» سانتاگ جنگ بوسنی را مثال میزند و مصداق امروزهاش جنگ سوریه است.ه
در نهایت سانتاگ میگوید ما، که تجربهی جنگ از نزدیک و وقایع آن را نداشتهایم، هرگز قادر به درک و تصور جنگ و اینکه چقدر رعبآور و مهیب است، نیستیم. «این حسی که در وجود هر سرباز و هر خبرنگار و هر مددرسان و هر شاهد مستقلی است که زمانی زیر آتش جنگ به سر برده».ه
ویرجینیا وولف در کتاب خود «سه گینی»، در اشاره به عکسهای قساوتبار از جنگ داخلی اسپانیا، اظهار میدارد که فقط آدمی که ازنظر اخلاقی هیولاست،با دیدن این عکسها منزجر نشده و برای براندازی این کشتار تلاش نمیکند. سانتاگ این نظر وولف را به چالش کشیده و میپرسد آیا «واقعاً این عکسها انسانهای خیرخواه را علیه جنگ متحد میکند؟» او تأکید میکند که «این عکسها به مبارزهجویی جمهوریخواهان [اسپانیا] هم دامن میزنند و آیا اصلاً این عکسها به این منظور منتشر نشدهاند؟» وقتی عکسهای جنگ و خشونت و کشتار غیرنظامیان از سوی دشمن منتشر میشود، تنها سبب افزایش نفرت شده و «چیز تازهای راجع به دشمن ندارد که آنها پیشاپیش آمادگی باور کردنش را نداشته باشند.» از طرف دیگر وقتی این عکسها بهعنوان جنایات نیروهای خودی انتشار یابند، معمولاً واکنش این است که این عکسها ساختگیاند. بنابراین سانتاگ معتقد است «ویرانگریِ جنگ بهخودیخود استدلالی علیه به راه انداختن جنگ نیست» و دیدن تصاویر قساوتبار جنگ، جلوی آن را نمیگیرد، ازجمله مصداقهای آن کتاب «جنگ علیه جنگ» ارنست فردریش که در 1930 منتشر شد و دربرگیرندهی عکسهای دردناکی از جنگ جهانی اول بود و نیز فیلم کارگردان فرانسوی، آبل گانس، بانام «متهم میکنم» در سال 1938، درحالیکه یک سال بعد آن جنگ جهانی دوم به وقوع پیوست.ه
زندگی مدرن فرصتهای بیشماری فراهم میکند که به درد دیگران نظر بیندازیم. از این تصاویرِ بازنمایی رنجها و خشونتها استفادههای بسیاری میشود: واکنش اعتراضآمیز به دولتها، فراخوانی برای صلح و بیانیههای ضد جنگطلبی، بهانهای برای انتقامجویی و یا صرفاً آگاهی ازآنچه در دنیا میگذرد. این احتمال زیاد است که با مشاهدهی بعضی عکسها به گریه بیفتیم ولی نباید فراموش کنیم که بپرسیم «عکسها، قساوتها و مرگ چه کسانی را نشان ندادهاند.»ه
از قرن نوزدهم اخبار جنگ به نشریات راه یافت و با توصیفات از حوادث جنگ همدلی، انزجار، میهنپرستی و واکنشهایی اینچنین را در مخاطبان برانگیخت. ازجمله گوستاو موانیه تحت تأثیر شرحهای خبرنگاران روزنامهها و توجه به تلفات رزمندگان در هر سوی جنگ صلیب سرخ را بنیاد نهاد. با پیدایش عکاسی، اخبار جنگ به عکسها آراسته شدند. جنگ ویتنام در دههی70 قرن بیستم تحت پوشش تلویزیونی قرار گرفت. «به نظاره نشستن فجایعی که در کشوری دیگر در حال وقوعاند ازجمله نابترین تجربههای دوران مدرن ماست» که خبرنگاران به ما ارزانی داشتهاند. افرادی که تجربهی حضور در جنگ را نداشتهاند، با چنین تصاویری آن را درک و فهم میکنند. بدین سبب است که امروزه کسانی که فاجعهای را از سر گذراندهاند، تجربهشان را با جملهی «مثل فیلمها بود» بیان میکنند.ه
عکسها از یکسو واقعیتی عینی را بازنمایی میکنند، دوربین است که عکس را ثبت میکند و از سوی دیگر بالاخره عکاسی پشت دوربین ایستاده و این به معنی «زاویهی دید شخصی» است. از طرفی شخصی که پشت دوربین است و عکس را برمیدارد، اثباتی است بر واقعی بودن حادثهای که رخداده و از طرف دیگر این معنی را میدهد که عکاس کادری را انتخاب کرده و بقیهی تصویر را انتخاب نکرده است.ه
عکاسی تنها شاخهی هنری است که در آن فردی کاملاً مبتدی ممکن است اثری قابلمقایسه با عکاسان حرفهای ارائه دهد. یکی از دلایل این امر نقشی است که تصادف درگرفتن عکس دارد و دیگر اینکه «علاقهای نسبت به عکسهای آنی، ناپخته و عیب و ایراد دار» وجود دارد، زیرا هنگامیکه عکس رویدادهای ناگوار هنرمندانه و با ترکیببندی و نورپردازی مناسبی پرداختهشده باشد، به نظر میرسد از وثوق و اعتبار کمتری برخوردار باشد. دست بردن در عکس از اعتبار آن میکاهد چراکه عکسهای فجایع، اسناد تاریخی هستند. هرچند سانتاگ اشاره میکند که چندی از مهمترین عکسهای اولیه در تاریخ عکاسی جنگ نتیجهی چینش و صحنهسازی یا تغییراتی در کادر عکاسی بودهاند، ازجمله عکس خیرهکنندهی «بیتو» از ویرانهی قصر سیکاندارباگاه، عکسهایی که بنگاه عکاسی بریدی از جنگ داخلی آمریکا گرفت، عکس مشهور برافراشته شدن پرچم آمریکا بر فراز بلندیهای ایووجیما در فوریهی 1945. از زمان جنگ ویتنام میتوان تقریباً مطمئن بود که هیچکدام از عکسهای معروف صحنهسازی نشدهاند چراکه تصاویر تلویزیونی برای دست بردن در عکسها محدودیت ایجاد میکند.ه
تصویرسازی از رنج بشری از سالهای دور رواج داشته، مجسمهی گروهی لائوکوئون و پسرانش که از درد به خود میپیچند، مصائب بیشمار مسیح، تصاویر کشتارها و شکنجههای شهدای مذهبی. به نظر سانتاگ «ظاهراً میل به تصویر کشیدن بدنهای رنجور و دردمند تقریباً به همان شدت و حدت میل به بازنمایی بدنهای برهنه است.» به عقیدهی او ما آگاهانه یا ناخودآگاه از دیدن اینگونه تصاویر لذت میبریم. کششی شهوانی نسبت به تصاویر بدنهای مثلهشده وجود دارد. «تمام تصاویری که تعرض به بدنی زیبا را نشان میدهند تا حدی پورنوگرافیک هستند.» ولی سانتاگ معتقد است که تنها کسانی که میتوانند مرهمی بر این درد و رنجها بگذارند یا از این تصاویر درد و رنج چیزی بیاموزند، حق دارند به این تصاویر نگاه کنند.ه
«قربانیان، بستگان سوگوار و مصرفکنندگان خبرها همه نزدیکی یا دوری خاص خودشان را از جنگ دارد.» درنتیجه زمانی که سوژهی عکس خودی باشد، عکاسان محتاطانهتر رفتار میکنند. رسانههای رسمی معمولاً تصویر چهرهی کشتهشدگان نیروهای کشور خود را نشان نمیدهند و برانگیختن احساسات و تحمیل رنج مضاعف به خانوادهی قربانیان را بهعنوان دلیل بیان میکنند. درحالیکه چهرهی قربانیان و کشتهشدگان سرزمینهای دوردست، مردم تیرهی آسیا و آفریقا، بیهیچ ملاحظهای به تصویر کشیده میشود، انگارنهانگار که اجساد قربانیان افغانستانی، عراقی و سودانی خانوادهای دارند که ممکن است این عکسها را ببینند. تجربهی جنگ ویتنام نشان داد که مردم با دیدن ویرانی و جنایت حاصل از نیروهای خودی چگونه انزجار و اعتراض خود را نشان میدهند. درنتیجه در جنگهای بعدی ازجمله در جنگ فالکلندز، جنگ خلیج، جنگ افغانستان محدودیتهای بسیاری بر حضور خبرنگاران و عکاسان مستقل در صحنههای نبرد صورت گرفت.ه
«آیا نمایش قساوتهای جنگی باعث کرختی و انفعال آدمیان نسبت به این تصاویر میشود؟» سانتاگ مثالی میآورد از اینکه دولت کانادا بر روی پاکتهای سیگار عکسها منزجرکنندهای از ریههای سرطانی، خون دلمهبسته از سکتههای مغزی و ... چاپ کرد و میزان ترک سیگار در افرادی که پاکتهای حاوی تصاویر ناخوشایند خریداری میکردند، افزایش یافت. سانتاگ میپرسد که آیا پنج سال بعد نیز این تصاویر اثر شوکآور و هولناک خود را بر خریداران سیگار خواهد داشت و با تردید پاسخ میدهد که «به نظر میرسد انسان به هولناکی تصاویر وحشتناک و رنجآور عادت میکند.» ولی در ادامه اظهار میدارد که در بعضی موارد چنین نیست. «بازنماییهای تصلیب مسیح هرگز برای معتقدانش کهنه و ملالآور نمیشود» یا «گریهی بینندگان ایرانی نمایش تعزیه دربارهی خیانت به امام حسین و قتل او هم تمامی ندارد.»ه
تصاویر انزجارآور و هولناک جنگی هیچگاه عادی نخواهند شد و آدمیان به دیدن آنها خو نخواهند گرفت، بلکه به این دلیل اثرگذاری خود را از دست میدهند که نمیتوان به این تصاویر دوباره نگاه کرد ـ اگر همان یکبار را بشود دیدشان. از سوی دیگر تصاویری که ت��ویزیون، اصلیترین رسانهی خبری نشان میدهد، «بنا به تعریف، تصاویری هستند که دیر یا زود آدم را خسته میکنند.» وفور تصاویر در تلویزیون نمیگذارد که هیچکدام از تصاویر برجسته شوند و همه ارزش یکسانی مییابند. اینکه بهراحتی میتوان کانال را عوض کرد، سبب میشود مخاطب بهراحتی دلسرد شده و توجهش کاهش یابد.ه
دلیل دیگری که باعث میشود تصاویر هولناک جنگ اثرشان را بر انسانها از دست بدهند، احساس ناتوانی است. «وقتی از ظواهر چنین پیدا باشد که یک جنگ، هر جنگی، را نمیشود متوقف کرد، مردم به وقایع هولناک آن واکنش کمتری نشان میدهند. همدردی حس کمثباتی است. یا بای�� در قالب عمل دربیاید یا از بین میرود.» سانتاگ جنگ بوسنی را مثال میزند و مصداق امروزهاش جنگ سوریه است.ه
در نهایت سانتاگ میگوید ما، که تجربهی جنگ از نزدیک و وقایع آن را نداشتهایم، هرگز قادر به درک و تصور جنگ و اینکه چقدر رعبآور و مهیب است، نیستیم. «این حسی که در وجود هر سرباز و هر خبرنگار و هر مددرسان و هر شاهد مستقلی است که زمانی زیر آتش جنگ به سر برده».ه
December 23, 2019
An engaging essay on the photography of suffering: what can we photograph, what should we, do we have a duty, when does it become voyeurism or exploitative, when is it reference, do we become numb to seeing atrocities in a world where were bombarded with information and can you make people care. Worth the read
March 29, 2020
"To photograph is to frame, and to frame is to exclude".
A splendid analysis of suffering and pain as depicted by photography within our 'society of spectacle', written with Sontag's usual lucidity, and just as eye-opening as On Photography, published thirty years prior.
A splendid analysis of suffering and pain as depicted by photography within our 'society of spectacle', written with Sontag's usual lucidity, and just as eye-opening as On Photography, published thirty years prior.
Displaying 1 - 29 of 1,149 reviews