What do you think?
Rate this book
Prawda zapisana w popiołach #2
Krzyk zagubionych serc
Początek lat sześćdziesiątych. Zimna wojna się zaostrza, na świecie wrze, a Polacy próbują odnaleźć się w gomułkowskiej "małej stabilizacji". Dla bohaterów nadszedł jednak czas, gdy życie zaczyna wystawiać rachunek za popełnione błędy. Niektórzy, szargani wyrzutami sumienia, starają się naprawić sytuację, innym los nie pozostawia wyboru. Jedynie najbliższe sercu osoby rozumieją motywy postępowania, a okoliczności często nie wydają się jednoznaczne. Mimo swoich wad i przewinień każdy z nich szuka oparcia w drugim człowieku i akceptacji. Czy uda się im wybrnąć z problemów, czy przyjdzie im za swe występki płacić przez resztę życia?
448 pages, Paperback
First published February 25, 2020
26 people want to read
About the author
Joanna Jax
73 books48 followersWłaśc. Joanna Jakubczak – olsztynianka, absolwentka Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
Pasjonuje się literaturą biograficzną i grafiką, jest wolontariuszką Fundacji dla Rodaka, wspierającej Polaków na Wschodzie. Zadebiutowała w 2014 roku doskonale przyjętym Dziedzictwem von Becków. Od tego czasu wydała prawie czterdzieści bestsellerowych powieści, a czytelnicy pokochali je za doskonale odmalowane tło historyczne, wielowymiarowych bohaterów i dynamiczne fabuły. Mistrzyni sag rodzinnych, świetnie odnajduje się również w innych gatunkach, wplatając ich elementy do swoich powieści.
Wielokrotnie nominowana w plebiscycie portalu LubimyCzytać na najlepszą książkę roku, laureatka Wawrzynu – Literackiej Nagrody Warmii i Mazur za rok 2016.
Source: Skarpa Warszawska
Pasjonuje się literaturą biograficzną i grafiką, jest wolontariuszką Fundacji dla Rodaka, wspierającej Polaków na Wschodzie. Zadebiutowała w 2014 roku doskonale przyjętym Dziedzictwem von Becków. Od tego czasu wydała prawie czterdzieści bestsellerowych powieści, a czytelnicy pokochali je za doskonale odmalowane tło historyczne, wielowymiarowych bohaterów i dynamiczne fabuły. Mistrzyni sag rodzinnych, świetnie odnajduje się również w innych gatunkach, wplatając ich elementy do swoich powieści.
Wielokrotnie nominowana w plebiscycie portalu LubimyCzytać na najlepszą książkę roku, laureatka Wawrzynu – Literackiej Nagrody Warmii i Mazur za rok 2016.
Source: Skarpa Warszawska
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
June 29, 2020
Pierwszy tom trylogii Prawda zapisana w popiołach przeczytałam jeszcze w ubiegłym roku. Po upływie kilku miesięcy nareszcie mogłam zabrać się za kontynuację. Oczywiście, nie obyło się bez licznych zaskoczeń czy łez... Cóż ta Joanna Jax ze mną robi?
Szesnaście lat po wojnie w Polsce wcale nie jest spokojniej. Zimna wojna robi się coraz bardziej zaciekła, na całym świecie wrze, a Polacy próbują jakoś odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Bohaterowie powieści również nie są beztroscy. Czas zmusił ich do naprawy prywatnych relacji, by uciszyć wyrzuty sumienia. Mimo wielu wad i niezbyt dobrych pomysłów mogą liczyć na wsparcie ze strony bliskich im osób. Czy dadzą radę pokonać również inne przeciwności losu?
Mogłabym jak zwykle zacząć od tego, co uważam na temat bohaterów, jednak od czasu lektury pierwszej części niewiele się zmieniło. No dobra, skłamałam. Nela Domosławska, którą pokochałam miłością wielką, szczerą i niezwyciężoną tak, jak kocha się swoją rodzinę, jeszcze bardziej zyskała w moich oczach. Wiedziałam, że ta dziewczyna ma w sobie wielką odwagę, siłę do walki o lepsze życie dla siebie i jej bliskich, jednak tutaj zaskoczyła mnie swoją odwagą, kiedy zdecydowała się na wyjazd do Afryki. Jako korespondentka wojenna Nela sprawdza się idealnie i szczerze mówiąc, widzę ją w stu procentach właśnie na takim stanowisku w redakcji.
Znacznie lepiej poznałam również Nadię, która pojawiła się już w poprzedniej książce, ale przyznam szczerze, że nie zapisała się w mojej pamięci zbyt dobrze. Tutaj jednak autorka przestawiła jej postać szerzej, dzięki czemu mogłam stwierdzić w stu procentach czy jest to postać, którą lubię czy też nie. No i na początku nie była to bohaterka, z którą poszłabym konie kraść, jednak z czasem ujrzałam w niej kobietę zagubioną, zranioną oraz taką, która zdecydowanie zasługuje na uwagę i sympatię. Owszem, popełniła sporo błędów, jednak człowiek uczy się na nich całe życie.
Nie zabrakło również obecności pozostałych postaci. Mateusz, Błażej, Gabrysia, Szymon... Wszyscy oni sprawili, że na nowo wciągnęłam się w ich dość poplątaną historię. Nie udałoby się to jednak gdyby nie warsztat i umiejętność przyciągania czytelnika, jakie posiada Joanna Jax.
Wydawać by się mogło, że skoro jest to powieść obyczajowa, to i akcja nie będzie jakaś przesadnie dynamiczna czy też wzbudzająca napięcie w odbiorcy. Nic bardziej mylnego! Czytając Krzyk zagubionych serc, czułam mnóstwo emocji, a jedną z nich było napięcie w oczekiwaniu na to, co wydarzy się kilka stron później. Dodatkowym urozmaiceniem historii jest fakt, że akcja toczy się w różnych miejscach świata. Polska, Londyn, Afryka czy Stany Zjednoczone – tutaj po prostu nie da się nudzić.
Jestem absolutnie zauroczona tą powieścią. Mam wręcz wrażenie, że jest ona lepsza niż tom pierwszy, a to świadczy tylko o dużym progresie, jaki poczyniła autorka (choć nie wiem, czy da się pisać lepiej, bo pani Jax już robi to świetnie). Czy muszę Was jeszcze bardziej przekonywać do sięgnięcia po tę serię? Mam nadzieję, że nie. Jeżeli nieobce Wam powieści obyczajowe, w których ludzkie dramaty splatają się z nadzieją na lepsze jutro – nie ociągajcie się i czytajcie.
Szesnaście lat po wojnie w Polsce wcale nie jest spokojniej. Zimna wojna robi się coraz bardziej zaciekła, na całym świecie wrze, a Polacy próbują jakoś odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Bohaterowie powieści również nie są beztroscy. Czas zmusił ich do naprawy prywatnych relacji, by uciszyć wyrzuty sumienia. Mimo wielu wad i niezbyt dobrych pomysłów mogą liczyć na wsparcie ze strony bliskich im osób. Czy dadzą radę pokonać również inne przeciwności losu?
Mogłabym jak zwykle zacząć od tego, co uważam na temat bohaterów, jednak od czasu lektury pierwszej części niewiele się zmieniło. No dobra, skłamałam. Nela Domosławska, którą pokochałam miłością wielką, szczerą i niezwyciężoną tak, jak kocha się swoją rodzinę, jeszcze bardziej zyskała w moich oczach. Wiedziałam, że ta dziewczyna ma w sobie wielką odwagę, siłę do walki o lepsze życie dla siebie i jej bliskich, jednak tutaj zaskoczyła mnie swoją odwagą, kiedy zdecydowała się na wyjazd do Afryki. Jako korespondentka wojenna Nela sprawdza się idealnie i szczerze mówiąc, widzę ją w stu procentach właśnie na takim stanowisku w redakcji.
Znacznie lepiej poznałam również Nadię, która pojawiła się już w poprzedniej książce, ale przyznam szczerze, że nie zapisała się w mojej pamięci zbyt dobrze. Tutaj jednak autorka przestawiła jej postać szerzej, dzięki czemu mogłam stwierdzić w stu procentach czy jest to postać, którą lubię czy też nie. No i na początku nie była to bohaterka, z którą poszłabym konie kraść, jednak z czasem ujrzałam w niej kobietę zagubioną, zranioną oraz taką, która zdecydowanie zasługuje na uwagę i sympatię. Owszem, popełniła sporo błędów, jednak człowiek uczy się na nich całe życie.
Nie zabrakło również obecności pozostałych postaci. Mateusz, Błażej, Gabrysia, Szymon... Wszyscy oni sprawili, że na nowo wciągnęłam się w ich dość poplątaną historię. Nie udałoby się to jednak gdyby nie warsztat i umiejętność przyciągania czytelnika, jakie posiada Joanna Jax.
Wydawać by się mogło, że skoro jest to powieść obyczajowa, to i akcja nie będzie jakaś przesadnie dynamiczna czy też wzbudzająca napięcie w odbiorcy. Nic bardziej mylnego! Czytając Krzyk zagubionych serc, czułam mnóstwo emocji, a jedną z nich było napięcie w oczekiwaniu na to, co wydarzy się kilka stron później. Dodatkowym urozmaiceniem historii jest fakt, że akcja toczy się w różnych miejscach świata. Polska, Londyn, Afryka czy Stany Zjednoczone – tutaj po prostu nie da się nudzić.
Jestem absolutnie zauroczona tą powieścią. Mam wręcz wrażenie, że jest ona lepsza niż tom pierwszy, a to świadczy tylko o dużym progresie, jaki poczyniła autorka (choć nie wiem, czy da się pisać lepiej, bo pani Jax już robi to świetnie). Czy muszę Was jeszcze bardziej przekonywać do sięgnięcia po tę serię? Mam nadzieję, że nie. Jeżeli nieobce Wam powieści obyczajowe, w których ludzkie dramaty splatają się z nadzieją na lepsze jutro – nie ociągajcie się i czytajcie.
March 14, 2020
Lata 1961-1963, okres tzw. małej stabilizacji nadal nie za bardzo przekłada się na spokojne, ustabilizowane życie bohaterów sagi. Uwikłania i represje ze strony komunistycznego aparatu przemocy zagrażają relacjom międzyludzkim, rzutują na życie rodzin, niszczą stare przyjaźnie, utrudniają lub niweczą szanse na miłość i szczęście. Tak wyglądają ramy, nastrój, panoramiczny rzut „Krzyku zagubionych serc”, abstrahujący od ról, jakie Joanna Jax przypisuje poszczególnym wykreowanym przez siebie postaciom. Dla wartości jej prozy liczy się różnorodność tych postaci, wynikająca tyleż z ich cech charakterologicznych, co z miejsc wyznaczonych im przez wojenne i powojenne losy, opisywane w pierwszym tomie tej i w dwóch poprzednich sagach autorki.
Choć zawirowań i niespodzianek w życiu osób dojrzałych, obecnych rodziców, też nie brakuje, ale w większości są one konsekwencją wydarzeń opisywanych w poprzednim tomie. Najciekawsze, moim zdaniem, są w „Krzyku...” przeżycia młodszej generacji. Mateusz, przybrany syn zamieszkałych w Londynie Alicji i Sergiusza Dargiewiczów, służy teraz swej nowej ojczyźnie, Izraelowi. Nieco starszemu Jakubowi Staśce udaje się zabłysnąć na trudnym, amerykańskim rynku jazzowym. Ku utrapieniu swojego opiekuna, Błażeja Piotrowskiego, niesfornej Neli życie prywatne nie za bardzo się układa. Ale z pracy dla redakcji „Polityki” czerpie coraz więcej satysfakcji. Odskocznią od osobistych perturbacji dla rozpieszczonej córki Hanki Lewinówny, Nadii, również staje się staż dziennikarski. Pełniąc misję zagranicznych korespondentek dziewczyny przeżywają niesamowite przygody.
Jak we wszystkich powieściach Joanny Jax wątki romantyczne zajmują poczesne miejsce także w „Krzyku...”. W gruncie rzeczy z punktu widzenia czytelnika są one pewnie ważniejsze niż wiarygodność krajobrazu politycznego, szczególnie tego poza Polską. Bo jeśli chodzi o rodzimą „małą stabilizację” to opis jej szarości został przez autorkę potraktowany po prostu jako kontynuacja komunistycznego zakłamania. Wielowątkowy romans średnio chyba nadaje się na zabawę społeczno-politycznymi niuansami. Ciekawa jestem, do jakiego punktu historii najnowszej ma zamiar Jax dociągnąć sagę. No i zastanawiam się, dlaczego każda jej kolejna książka, łącznie z tą zapowiadaną na maj 2020, ma coraz bardziej egzaltowany tytuł.
Choć zawirowań i niespodzianek w życiu osób dojrzałych, obecnych rodziców, też nie brakuje, ale w większości są one konsekwencją wydarzeń opisywanych w poprzednim tomie. Najciekawsze, moim zdaniem, są w „Krzyku...” przeżycia młodszej generacji. Mateusz, przybrany syn zamieszkałych w Londynie Alicji i Sergiusza Dargiewiczów, służy teraz swej nowej ojczyźnie, Izraelowi. Nieco starszemu Jakubowi Staśce udaje się zabłysnąć na trudnym, amerykańskim rynku jazzowym. Ku utrapieniu swojego opiekuna, Błażeja Piotrowskiego, niesfornej Neli życie prywatne nie za bardzo się układa. Ale z pracy dla redakcji „Polityki” czerpie coraz więcej satysfakcji. Odskocznią od osobistych perturbacji dla rozpieszczonej córki Hanki Lewinówny, Nadii, również staje się staż dziennikarski. Pełniąc misję zagranicznych korespondentek dziewczyny przeżywają niesamowite przygody.
Jak we wszystkich powieściach Joanny Jax wątki romantyczne zajmują poczesne miejsce także w „Krzyku...”. W gruncie rzeczy z punktu widzenia czytelnika są one pewnie ważniejsze niż wiarygodność krajobrazu politycznego, szczególnie tego poza Polską. Bo jeśli chodzi o rodzimą „małą stabilizację” to opis jej szarości został przez autorkę potraktowany po prostu jako kontynuacja komunistycznego zakłamania. Wielowątkowy romans średnio chyba nadaje się na zabawę społeczno-politycznymi niuansami. Ciekawa jestem, do jakiego punktu historii najnowszej ma zamiar Jax dociągnąć sagę. No i zastanawiam się, dlaczego każda jej kolejna książka, łącznie z tą zapowiadaną na maj 2020, ma coraz bardziej egzaltowany tytuł.
April 15, 2020
Drugi tom „Prawdy zapisanej w popiołach” wciągnął mnie, oczarował i dostarczył wielu emocji, ale bynajmniej nie zaspokoił mojego apetytu na opowieści Joanny Jax. Chcę więcej, więcej i jeszcze więcej. Z niecierpliwością czekam na trzeci tom tej serii, jestem niezmiernie ciekawa dalszych przygód ulubionych bohaterów. Was zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł, a jeśli nie czytaliście pierwszej części, to koniecznie nadróbcie. Nie pożałujecie!
korcimnieczytanie.blogspot.com/2020/0...
korcimnieczytanie.blogspot.com/2020/0...
June 8, 2020
Super.
Displaying 1 - 4 of 4 reviews