Strupki

Paulina Jóżwik

really liked it 4.00 · Rating details · 8 ratings · 3 reviews

Hanna Maj żyła po cichu, a jej życie skończyło się na długo przed śmiercią. Choroba sprawiła, że przestała rozpoznawać żyjących, za to coraz częściej odwiedzali ją zmarli. Pola wraca do rodzinnego domu dzień przed pogrzebem babki. Chce odzyskać wspomnienia, które straciła Hanna. Wchodzi w pamięć jak w pokutę. Co stało się z bratem babki, który pewnego dnia zniknął? Skąd w ...more

Get A Copy

Hardcover, 256 pages

Published December 9th 2019 by Znak literanova

More Details... Edit Details

Friend Reviews

To see what your friends thought of this book, please sign up.

Reader Q&A

To ask other readers questions about Strupki, please sign up.

Be the first to ask a question about Strupki

Lists with This Book

This book is not yet featured on Listopia. Add this book to your favorite list »

Community Reviews

Showing 1-30

really liked it Average rating 4.00 ·

Rating details

· 8 ratings · 3 reviews

More filters

Sort order

Start your review of Strupki

Dec 21, 2019 Monika rated it really liked it

Ciekawy debiut młodej pisarki. Według mnie nie jest idealny, nie jest aż tak krystaliczny jak go opisuje wydawnictwo na okładce. Gryzły mnie trochę pretensjonalne porównania i opisy ("jakby ktoś ścisnął mi płuca sznurkiem, którym obwiązuje się surowe mięso" "stare serce stoi pośrodku, pomarszczone jak kożuch na mleku").
Poza tym książka jest bardzo przyzwoita - mnie się kojarzyła z prozą Jakuba Małeckiego - jest mała miejscowość, jest tajemnica z przeszłości, są wspomnienia i powroty do czasów ...more

flag 4 likes · Like · see review

Jan 04, 2020 Jelenka rated it it was amazing

Paulina Jóźwik swoimi „Strupkami” obezwładniła mnie emocjonalnie, zachwyciła poetycką opowieścią, przenikliwą obserwacją ludzkiego żywota i czułością z jaką o nim pisze.

ZARYS FABUŁY
Trzydziestoletnia ilustratorka Pola wiedzie dość samotne życie. U swego boku ma jedynie adoptowanego ze schroniska psa. Kiedy dowiaduje się o śmierci babki, która od lat cierpiała na demencję postanawia wrócić do domu na jej pogrzeb. Podróż ta okaże się jednak czymś wiecej niż spełnieniem rodzinnego obowiązku. Pola Paulina Jóźwik swoimi „Strupkami” obezwładniła mnie emocjonalnie, zachwyciła poetycką opowieścią, przenikliwą obserwacją ludzkiego żywota i czułością z jaką o nim pisze.

ZARYS FABUŁY
Trzydziestoletnia ilustratorka Pola wiedzie dość samotne życie. U swego boku ma jedynie adoptowanego ze schroniska psa. Kiedy dowiaduje się o śmierci babki, która od lat cierpiała na demencję postanawia wrócić do domu na jej pogrzeb. Podróż ta okaże się jednak czymś wiecej niż spełnieniem rodzinnego obowiązku. Pola żegnając się z babką pragnie odzyskać jej wspomnienia, zobaczyć co kryje się za wieloletnim milczeniem rodziny.

PAMIĘĆ
Główną bohaterką debiutanckiej powieści Pauliny Jóźwik jest pamięć. Wieczna i ulotna, niedoskonała, zacierająca się, z lukami i dziurami, subiektywna, poczciwa. W „Strupkach” ludźmi rządzą wspomnienia. Trudne, nieraz bolesne, takie o których chciałoby się zapomnieć, o których milczy się latami i skrywa za stertą wykrochmalonej pościeli w starej szafie.

Pola opowiadając o swojej rodzinie, dzieciństwie, rodzinnym domu wraca do swoich wspomnień, definiuje je na nowo, szuka sensu i dwuznaczności. W tej sentymentalnej podróży po dzieciństwie i wczesnej młodości odkrywa specyfikę ludzkich zachowań i decyzji, mierzy się z daleką przeszłością i uczuciami, które trawią osoby pamiętające zamierzchłe czasy. Odkrywa prawdziwe intencje i dostrzega coś czego wtedy nie była w stanie wyłapać.

CICHE ŻYCIE
Paulina Jóźwik doskonale odgaduje ludzkie intencje i uczucia, w niesamowicie prosty i bardzo prawdziwy sposób nadaje im kształtu i ubiera w słowa. Z dbałością o każdy szczegół oddaje realia wiejskiej codzienności. Czy to sprzed piętnastu czy sześćdziesięciu lat. Opowiada o rzeczach niewygodnych, klujących w oczy ale i pretensjonalnych – uczciwie i z odwagą. Malowany przez nią obraz ludzkiej mentalności i ułomności jest niesamowicie realistyczny i prawdziwy. Jej historia o cichym i przepełnionym wymownym milczeniem życiu jest bardzo bliska temu co sami doświadczamy na co dzień. Delikatną i nostalgiczną opowieścią porusza i zmusza do uronienia kilku łez. Trudno po lekturze przejść do porządku dziennego.

Za „Strupkami” przemawiają drobiazgi i niuanse, które starannie, ale i niby mimochodem autorka kreśli przed czytelnikiem, a w których odnajdzie się każdy czytelnik. Przykładem może być uwaga o wydłubaniu sobie oka podczas picia herbaty z kubka, w którym wciąż tkwi łyżeczka. Niby nic nieznacząca uwaga nabiera w prozie Jóźwik znaczenia, a cisza zanim padną te słowa jest bardziej wymowna niż tysiąc słów. Do tego autorka wspaniale buduje klimat małej wioski i panującej w niej obyczajowości. Soczyście lecz nie dosłownie ujmuje gęstą i duszną atmosferę rodzinnych spotkań i sugestywność spojrzeń, urwanych zdań i kłopotliwej ciszy.

PODSUMOWANIE
Debiutancka powieść autorki okazała się być doskonałą literacką próbą, która zachwyciła mnie od pierwszych stron czułością i delikatnością. „Strupki” to jedna z ważniejszych książek przeczytanych przeze mnie w ostatnim czasie. To poetycko napisana opowieść o życiu po cichu, życiu w którym milczenie ma większą moc niż jakiekolwiek słowa. Bardzo osobista wręcz intymna historia relacji z miejscem które nazywany domem. Autorka z nostalgią pisze o utrwalonych w dzieciństwie przekonaniach, strachach czy przekazywanych przez rodzinę życiowych prawdach, które w dorosłym życiu odznaczają się niemałym piętnem. W „Strupkach” odkrywanie rodzinnych tajemnic jest nieśpieszne, pachnie łąką i wygląda jak zamazana fotografia. „Strupki” są na wskroś prawdziwe, niemal namacalne, a emocje i uczucia tak bardzo mi bliskie. Jestem pod wrażeniem niesamowitego warsztatu autorki, literackiej dojrzałości i umiejętności ubierania w słowa ulotności chwil czy emocjonalnego zagubienia.

Czekam na kolejne powieści Pauliny Jóźwik. Myślę, że jeszcze nie raz nas zachwyci

Żałuję jedynie, że o „Strupkach” jest tak cicho w sieci. Taki debiut zasługuje na większą uwagę i rozgłos.

„Strupki” to powieść do której będę wracać i z którą się utożsamiam.

„Strupki” w trzech słowach: poetyckie, ludzkie, przenikliwe ...more

flag 1 like · Like · see review