Goodreads helps you keep track of books you want to read.

Start by marking “Strupki” as Want to Read:

Other editions

Enlarge cover

Rate this book

Clear rating

1 of 5 stars 2 of 5 stars 3 of 5 stars 4 of 5 stars 5 of 5 stars

Open Preview

Strupki

Paulina Jóżwik

3.88 · Rating details · 89 ratings · 16 reviews

Hanna Maj żyła po cichu, a jej życie skończyło się na długo przed śmiercią. Choroba sprawiła, że przestała rozpoznawać żyjących, za to coraz częściej odwiedzali ją zmarli. Pola wraca do rodzinnego domu dzień przed pogrzebem babki. Chce odzyskać wspomnienia, które straciła Hanna. Wchodzi w pamięć jak w pokutę. Co stało się z bratem babki, który pewnego dnia zniknął? Skąd w ...more

Get A Copy

Hardcover, 256 pages

Published December 9th 2019 by Znak literanova

More Details... Edit Details

Friend Reviews

To see what your friends thought of this book, please sign up.

Reader Q&A

To ask other readers questions about Strupki, please sign up.

Be the first to ask a question about Strupki

Lists with This Book

This book is not yet featured on Listopia. Add this book to your favorite list »

Community Reviews

Showing 1-30

Average rating 3.88 ·

Rating details

· 89 ratings · 16 reviews

More filters

Sort order

Start your review of Strupki

May 26, 2020 Olga Kowalska (WielkiBuk) rated it it was amazing

O tej powieści po prostu chce się mówić, którą chce się polecać i przekazywać dalej.

Kiedy pamięć babcia gubi się w zapomnieniu, młoda kobieta powraca do domu, by odkryć nie tylko rodzinne tajemnice, ale też zrozumieć samą siebie i swoje własne zagubienie. To cudownie kobieca opowieść o powrotach, o rodzinie, o więzach, które potrafią pokonać odległości, potrafią pokonać gniew. Ale też o tłumionych smutkach, które zawsze odnajdą ujście po latach.

Temat może Wam wydawać się oklepany, ale czytelnik ...more

flag 11 likes · Like · see review

Dec 21, 2019 Monika rated it really liked it

Ciekawy debiut młodej pisarki. Według mnie nie jest idealny, nie jest aż tak krystaliczny jak go opisuje wydawnictwo na okładce. Gryzły mnie trochę pretensjonalne porównania i opisy ("jakby ktoś ścisnął mi płuca sznurkiem, którym obwiązuje się surowe mięso" "stare serce stoi pośrodku, pomarszczone jak kożuch na mleku").
Poza tym książka jest bardzo przyzwoita - mnie się kojarzyła z prozą Jakuba Małeckiego - jest mała miejscowość, jest tajemnica z przeszłości, są wspomnienia i powroty do czasów d ...more

flag 5 likes · Like · see review

Mar 17, 2020 Paweł rated it it was ok

Dwie i pół gwiazdki.
Jest takie powiedzenie, że każdy człowiek nosi w sobie historię na powieść. Problem zaczyna się wtedy, kiedy po wydaniu debiutu autor/ka mierzy się z koniecznością wykreowania czegoś "od a do z". Swoje dotychczasowe doświadczenia, refleksje, emocje wykorzystał/a w debiucie, więc te karty są już zgrane. Więc, niby debiut jest stosunkowo łatwy, bo materiał zbierany jest przez całe życie, od momentu narodzin, do wydania tegoż, a z drugiej strony...
Jeśli debiut nie jest co najmni ...more

flag 4 likes · Like · see review

Jan 16, 2021 Następcy Książki rated it liked it

Pola z zawodu jest ilustratorem. Dzieli swoje chwilę szczęścia i smutków z przygarnięty do schroniska pieskiem. Wiele lat temu uciekła z rodzinnej wsi zacząć nowe lepsze życie. Jej ukochana babcia umarła, a nasza główna bohaterka musi pojechać do rodzinnej wsi by pożegnać się z nią ostatni raz. Chcąc nie chcąc wraca fizycznie, ale też i pamięcią do chwil spędzonych w tym miejscu.
.
Autorka przedstawia nam historię o tym jak łatwo zapominamy o chwilach cierpienia, wybieramy jest umysł na rzecz tych ...more

flag 3 likes · Like · see review

Nov 01, 2020 Magdalith rated it it was ok

Shelves: teraz-polska

Nic mi się ostatnio nie podoba, więc może to problem mój, a nie książek? Rany, tutaj naprawdę trudno było mi dotrwać do końca... Jednak racja z tym nieocenianiem książek po okładce - ta obiecywała mi zdecydowanie zbyt wiele.

To nie jest bardzo zła książka, ale nie jest też dobra. Wydawca określa ją jako "krystaliczny debiut" i w przewrotny sposób muszę się w tym zgodzić: kryształ jest przezroczysty. I taka też jest ta powieść. Poprawna, drętwa, nijaka jak wypracowanie z języka polskiego nudnej pr ...more

flag 2 likes · Like · see review

Jan 16, 2021 Kasiek rated it liked it

https://kasiek-mysli.blogspot.com/202... ...more

flag 2 likes · Like · see review

Mar 15, 2020 Nina rated it really liked it

3.75
Opowieść o cichych życiach, co nie znaczy że nieistotnych. Paulina Jóźwik w swoim debiucie traktuje czytelnika subtelną, ciepła, opowieścią która ma się wrażenie że ktoś wypowiada szeptem.

flag 2 likes · Like · see review

Dec 31, 2019 Klaudia rated it did not like it

Główna bohaterka jest tak samo irytująca jak denny jest blurb Joanny Bator na okładce.

flag 2 likes · Like · see review

Jul 08, 2020 Magdalena Wajda rated it liked it

Bardzo ładna proza, świetny język, dobrze zaplanowana i opowiedziana rodzinna historia. Nie zrobiła na mnie jednak żadnego wrażenia pod względem emocjonalnym, chociaż czytało mi się dobrze.

flag 2 likes · Like · see review

Apr 22, 2020 Peter rated it really liked it

O pamięci, niezagojonych ranach, trudnych relacjach w rodzinie i przemijaniu opowiada Paulina Jóźwik w Strupkach.

Śmierć jest tym, na co nigdy nie jesteśmy gotowi. Wzbudza pierwotny lęk, że wraz z ostatnim oddechem, zakopaniem w ziemi, zniknie wszelki ślad po nas. Jedni odchodzą nagle, niespodziewanie. Ot, tragiczne zarządzenie losu. Inni chorują i choroba ma przygotować samego zainteresowanego, jak i jego bliskich na to, co nieuchronne. Co i tak niebawem, będzie musiało mieć miejsce. Zwłaszcza, O pamięci, niezagojonych ranach, trudnych relacjach w rodzinie i przemijaniu opowiada Paulina Jóźwik w Strupkach.

Śmierć jest tym, na co nigdy nie jesteśmy gotowi. Wzbudza pierwotny lęk, że wraz z ostatnim oddechem, zakopaniem w ziemi, zniknie wszelki ślad po nas. Jedni odchodzą nagle, niespodziewanie. Ot, tragiczne zarządzenie losu. Inni chorują i choroba ma przygotować samego zainteresowanego, jak i jego bliskich na to, co nieuchronne. Co i tak niebawem, będzie musiało mieć miejsce. Zwłaszcza, jeśli dotyka ostatniej broni, jaką posiada człowiek w walce z nią, pamięci. To pamięć i wspomnienia, wszelkie pamiątki po zmarłym, mogą sprawić, że on będzie żył dalej. Gdy to zniknie, znika już ostatni ślad, ostatni okruch po osobie, która odeszła na zawsze. Tym razem bez odwołania.

Cmetarze są odzwierciedleniem pamięci. Umiera ktoś z rodziny, a grób to gałąź, której możemy się jeszcze chwilę przytrzymać. W pewnym momencie gałąź usycha, bo lata lecą, a następne pokolenia nie pamiętają już tak jak my. Potem gałąź się łamie, bo znika ta ostatnia osoba, która jeszcze pamiętała, że w danym miejscu istniały ślady rodziny. Na to miejsce wprowadza się kolejny nieboszczyk, o którego dbają jego bliscy. Koło toczy się dalej. Może nie jest to sprawiedliwe, ale zgodne z naturą. Inaczej nie poradzilibyśmy sobie z ciężarem pamięci. Nie starczyłoby miejsca na życie.

Apolonia, to młoda dziewczyna, która po bolesnych doświadczeniach z dzieciństwa i okresu pierwszych miłości, ułożyła sobie życie z dala od rodzinnej wsi. Wrosła w klimat wielkiego miasta. Jedynym miłym wspomnieniem domu, który opuściła lata temu, wiążą się z babcią, Hanią. To ona zastępowała jej matkę, ona broniła i wspierała. Przede wszystkim uczyła życia cichego, spokojnego i w zgodzie z samym sobą. Teraz jednak jej dni dobiegły końca, a choroba Alzheimera sprawiła, że tuż przed śmiercią nie przypominała dawnej siebie. Przyjazd na pogrzeb sprawił, że to przed czym uciekała wraca, a dawne rany wcale jeszcze się nie zagoiły. Strupki zerwano i znów boli.

O tej powieści było głośno jeszcze na długo przed premierą, a Joanna Bator wyraziła nie zwykle mocne słowa: Oto narodziła się pisarka. Nic dziwnego. Paulina Jóźwik stworzyła przepiękną opowieść w której wielu zobaczy samych siebie i stawia przy tym trudne pytania dotyczące często nas samych. Zastanawia się na ile powrót do bolesnych wspomnień, mówienie o tym, co trudne i konfrontacja z tym, może okazać się terapeutyczna. Odkrywa rodzinne sekrety, o których w rodzinie Maj nie wspominało się zbyt chętnie. Szczególnie dotyczące czarnych owiec, które im bardziej wchodzi się w ich dzieje, przestają być postaciami pejoratywnymi, a stają się bardziej ludzcy. Każdy z nich pragnął miłości, ciepła, każdy ucierpiał w wyniku rodzicielskich decyzji, ale tylko nieliczni mieli odwagę być wolnymi i samodecydować o sobie. Nawet wbrew powszechnym normom. Oni chcieli po prostu żyć pełnią życia. Za to też musieli zapłacić wysoką cenę.

Strupki są czymś zdecydowanie więcej niż tylko rodzinną sagą, to książka o człowieczeństwie i o tym, co stanowi nas ludźmi. Jednym z czynników tego jest pamięć. Ona z jednej strony staje się przekleństwem, z drugiej błogosławieństwem. Sprawia, że nie umie się zapomnieć o zranieniach, rozwianych nadziejach i zaprzepaszczonych planach, wywołuje wieczne wyrzuty sumienia, ale równocześnie koi, pociesza i pozwala dostrzec, że nie wszystko w życiu jest czarno białe. Są jeszcze inne odcienie. Przede wszystkim daje moc przezwyciężenia strachu przed śmiercią, gdyż w naszych wspomnieniach zmarli są żywi i wciąż przemawiają. Ci, których kochamy są blisko przy nas. Tu nie trudne relacje rodzinne, wzajemne żale - często, te niewypowiedziane ale też te wykrzyczane, są istotne, ważny staje się człowiek z jego złożonością i kruchością. Bohaterowie na wskroś przypominają ludzi z naszego otoczenia. Nie ma złych i dobrych, każdego można wytłumaczyć i zrozumieć, czemu jest taki, a nie inny. Czemu zachowuje się tak, a nie inaczej. Dopiero taka konfrontacja nas z tymi, którzy stanowią nasze otoczenie, może zaleczyć noszone w sercu rany i sprawić, że chętnie wróci się do tych miejsc, które dotąd omijało się szerokim łukiem.

Paulina Jóźwik zachwyca językiem, krótkimi zdaniami będącymi często, niczym cięcie nożem. To one sprawiają, że pełno tu melancholii i smutku za tym co odeszło i tymi co odeszli. Jednocześnie napawa nadzieją, że jeszcze będzie dobrze, jeszcze jest światełko w tunelu. To powieść pełna smutku, tęsknoty ale i małych radości dających siłę iść naprzód, takie przecież jest życie. Prawdziwy majstersztyk.
...more

flag 1 like · Like · see review

Jan 04, 2020 Jelenka rated it it was amazing

Paulina Jóźwik swoimi „Strupkami” obezwładniła mnie emocjonalnie, zachwyciła poetycką opowieścią, przenikliwą obserwacją ludzkiego żywota i czułością z jaką o nim pisze.

ZARYS FABUŁY
Trzydziestoletnia ilustratorka Pola wiedzie dość samotne życie. U swego boku ma jedynie adoptowanego ze schroniska psa. Kiedy dowiaduje się o śmierci babki, która od lat cierpiała na demencję postanawia wrócić do domu na jej pogrzeb. Podróż ta okaże się jednak czymś wiecej niż spełnieniem rodzinnego obowiązku. Pola że Paulina Jóźwik swoimi „Strupkami” obezwładniła mnie emocjonalnie, zachwyciła poetycką opowieścią, przenikliwą obserwacją ludzkiego żywota i czułością z jaką o nim pisze.

ZARYS FABUŁY
Trzydziestoletnia ilustratorka Pola wiedzie dość samotne życie. U swego boku ma jedynie adoptowanego ze schroniska psa. Kiedy dowiaduje się o śmierci babki, która od lat cierpiała na demencję postanawia wrócić do domu na jej pogrzeb. Podróż ta okaże się jednak czymś wiecej niż spełnieniem rodzinnego obowiązku. Pola żegnając się z babką pragnie odzyskać jej wspomnienia, zobaczyć co kryje się za wieloletnim milczeniem rodziny.

PAMIĘĆ
Główną bohaterką debiutanckiej powieści Pauliny Jóźwik jest pamięć. Wieczna i ulotna, niedoskonała, zacierająca się, z lukami i dziurami, subiektywna, poczciwa. W „Strupkach” ludźmi rządzą wspomnienia. Trudne, nieraz bolesne, takie o których chciałoby się zapomnieć, o których milczy się latami i skrywa za stertą wykrochmalonej pościeli w starej szafie.

Pola opowiadając o swojej rodzinie, dzieciństwie, rodzinnym domu wraca do swoich wspomnień, definiuje je na nowo, szuka sensu i dwuznaczności. W tej sentymentalnej podróży po dzieciństwie i wczesnej młodości odkrywa specyfikę ludzkich zachowań i decyzji, mierzy się z daleką przeszłością i uczuciami, które trawią osoby pamiętające zamierzchłe czasy. Odkrywa prawdziwe intencje i dostrzega coś czego wtedy nie była w stanie wyłapać.

CICHE ŻYCIE
Paulina Jóźwik doskonale odgaduje ludzkie intencje i uczucia, w niesamowicie prosty i bardzo prawdziwy sposób nadaje im kształtu i ubiera w słowa. Z dbałością o każdy szczegół oddaje realia wiejskiej codzienności. Czy to sprzed piętnastu czy sześćdziesięciu lat. Opowiada o rzeczach niewygodnych, klujących w oczy ale i pretensjonalnych – uczciwie i z odwagą. Malowany przez nią obraz ludzkiej mentalności i ułomności jest niesamowicie realistyczny i prawdziwy. Jej historia o cichym i przepełnionym wymownym milczeniem życiu jest bardzo bliska temu co sami doświadczamy na co dzień. Delikatną i nostalgiczną opowieścią porusza i zmusza do uronienia kilku łez. Trudno po lekturze przejść do porządku dziennego.

Za „Strupkami” przemawiają drobiazgi i niuanse, które starannie, ale i niby mimochodem autorka kreśli przed czytelnikiem, a w których odnajdzie się każdy czytelnik. Przykładem może być uwaga o wydłubaniu sobie oka podczas picia herbaty z kubka, w którym wciąż tkwi łyżeczka. Niby nic nieznacząca uwaga nabiera w prozie Jóźwik znaczenia, a cisza zanim padną te słowa jest bardziej wymowna niż tysiąc słów. Do tego autorka wspaniale buduje klimat małej wioski i panującej w niej obyczajowości. Soczyście lecz nie dosłownie ujmuje gęstą i duszną atmosferę rodzinnych spotkań i sugestywność spojrzeń, urwanych zdań i kłopotliwej ciszy.

PODSUMOWANIE
Debiutancka powieść autorki okazała się być doskonałą literacką próbą, która zachwyciła mnie od pierwszych stron czułością i delikatnością. „Strupki” to jedna z ważniejszych książek przeczytanych przeze mnie w ostatnim czasie. To poetycko napisana opowieść o życiu po cichu, życiu w którym milczenie ma większą moc niż jakiekolwiek słowa. Bardzo osobista wręcz intymna historia relacji z miejscem które nazywany domem. Autorka z nostalgią pisze o utrwalonych w dzieciństwie przekonaniach, strachach czy przekazywanych przez rodzinę życiowych prawdach, które w dorosłym życiu odznaczają się niemałym piętnem. W „Strupkach” odkrywanie rodzinnych tajemnic jest nieśpieszne, pachnie łąką i wygląda jak zamazana fotografia. „Strupki” są na wskroś prawdziwe, niemal namacalne, a emocje i uczucia tak bardzo mi bliskie. Jestem pod wrażeniem niesamowitego warsztatu autorki, literackiej dojrzałości i umiejętności ubierania w słowa ulotności chwil czy emocjonalnego zagubienia.

Czekam na kolejne powieści Pauliny Jóźwik. Myślę, że jeszcze nie raz nas zachwyci

Żałuję jedynie, że o „Strupkach” jest tak cicho w sieci. Taki debiut zasługuje na większą uwagę i rozgłos.

„Strupki” to powieść do której będę wracać i z którą się utożsamiam.

„Strupki” w trzech słowach: poetyckie, ludzkie, przenikliwe ...more

flag 1 like · Like · see review

Mar 08, 2020 Magda rated it it was amazing

Paulina w Strupkach połączyła historie - o uciekaniu przed domem, korzeniami, o zapominaniu, o wspomnieniach z dzieciństwa, o nie opowiedzianych historiach, o życiu na wsi. Pomiędzy wątkami, które zgrabnie przeplatają się wybrzmiewają pytania: czy gdy zapominamy kim jesteśmy to umieramy, czy im bardziej uciekamy od swojej historii, tym bardziej ona nas dopada, jak ukryte historie rodzinne wpływają na kolejne pokolenia. To wszystko opowiedziane językiem pełnym smaków, kolorów i zapachów.

flag 1 like · Like · see review

Sep 21, 2020 Tamara Judyta rated it really liked it

Książka uwiodła mnie okładką. Bardzo fajny debiut, nie tylko okładka jest klimatyczna. Można z tą książką odbyć nostalgiczną podróż. Nie jest o niczym a to jest plus nie każdego debiutu. Dialogi są świetne. Niestety często niecierpliwie czekałam na kolejne dialogi ponieważ w części opisowej pojawia się mnóstwo banalnych, nachalnych metafor. Pretensjonalne, naiwne zdania rozsiane to tu to tam zgrzytają mi bardzo. Mam nadzieję, że następne książki autorki zostaną poddane cięższej próbie redakcyjne ...more

flag 1 like · Like · see review

Jul 30, 2020 Natalia Kozakiewicz rated it it was amazing

Mam ostatnio szczęście do dobrych książek. "Strupki" to kolejna recenzja we współpracy z Woblink.com i kolejny strzał w dziesiątkę. Znów nie umieszczam opisu wydawniczego - jest naprawdę zbędny.
"Strupki" to debiutancka powieść Pauliny Jóźwik. Ja zwykle nie jestem fanką tych pierwszych literackich tworów, w tym się zakochałam. Dlaczego?
Są takie książki, które czyta się emocjami i po które trzeba sięgnąć w odpowiednim momencie swojego życia, by aż do bólu je poczuć. Autorka wypuściła mnie na emocj ...more

flag 1 like · Like · see review

Sep 01, 2020 Magdalena Kazmierczak rated it it was amazing

Najpiękniejsza książka, jaką czytałam w tym roku. Mistrzowsko napisana, pełna delikatnych wzruszeń i subtelności. Przy tym prawdziwa i dająca do myślenia. Na długo ze mną została.

flag 1 like · Like · see review

Jan 18, 2021 Anna M Szafraniec rated it it was amazing

Książka zupełnie nie w moim stylu. A jednocześnie tak bardzo moja. Jest smutna i piękna i tajemnicza i taka... Lekka. Niesamowicie się przy niej odpływa.
Ja serdecznie polecam, nawet jeśli to nie ten gatunek. Myślę, że w niej odnajdzie się każdy.

flag Like · see review