What do you think?
Rate this book
Grensgeval
Die brief wat Theresa tussen haar eksman Theo se besittings ná sy dood ontdek, skeur haar lewe oop. Jare lank het sy haar rug op Theo gedraai, ’n man wat sy laaste twee dekades in ’n inrigting moes deurbring. Só ook het sy die land se verlede weggestoot, die tyd toe tienerseuns gestuur is om aan die grens te veg – ’n plek en ’n oorlog waarvan mense tuis bitter min geweet het. Vir Theresa self was dit ’n tydperk van eerste liefdes, disko’s en vakansies by die see.
Theresa besef gou die brief is deur ’n Kubaanse soldaat aan sy kind geskryf – iemand wat, indien hy of sy nog leef, nou minstens veertig jaar oud sal wees. Theresa weet in haar siel sy moet Kuba om die soldaat se kind te soek, om die brief te besorg, om boete te doen vir Theo se dade en vir haar eie onkunde.
In swoel, afgeleefde Kuba, tussen kleurryke motors uit die vyftigerjare en geurige sigaarrook, word Theresa se soektog intiem vervleg met die lewens van mense wat in Angola as “die vyand” gebrandmerk is. Só ontrafel sy wat dit beteken het om groot te word in die Suid-Afrika van daardie tyd.
Theresa besef gou die brief is deur ’n Kubaanse soldaat aan sy kind geskryf – iemand wat, indien hy of sy nog leef, nou minstens veertig jaar oud sal wees. Theresa weet in haar siel sy moet Kuba om die soldaat se kind te soek, om die brief te besorg, om boete te doen vir Theo se dade en vir haar eie onkunde.
In swoel, afgeleefde Kuba, tussen kleurryke motors uit die vyftigerjare en geurige sigaarrook, word Theresa se soektog intiem vervleg met die lewens van mense wat in Angola as “die vyand” gebrandmerk is. Só ontrafel sy wat dit beteken het om groot te word in die Suid-Afrika van daardie tyd.
364 pages, Kindle Edition
Published November 1, 2019
59 people are currently reading
174 people want to read
About the author
Marita van der Vyver
45 books141 followersMarita van der Vyver is the author of a dozen novels, a collection of short stories, two collections of humorous essays, picture books for children, many short stories and essays in anthologies, and regular columns in newspapers and magazines. Her books have been published in English, Dutch and German, and her first novel, published in English as Entertaining Angels, became a bestseller and was translated into twelve languages. She lives in France with her family.
Marita van der Vyver is die skrywer van ’n tiental romans, ’n bundel kortverhale, twee versamelings van humoristiese essays, prenteboeke vir kleuters, talle kortverhale en essays in versamelbundels, en gereelde rubrieke in koerante en tydskrifte. Haar boeke word deurgaans in Engels, Hollands en Duits vertaal na die sukses van haar eerste roman vir volwassenes, Griet skryf ’n sprokie, ’n literêre sensasie wat in sowat ’n dosyn tale gepubliseer is. Twee van haar romans, Die ongelooflike avonture van Hanna Hoekom en Dis koue kos, skat, is verfilm. Sy woon in Frankryk saam met haar familie.
Marita van der Vyver is die skrywer van ’n tiental romans, ’n bundel kortverhale, twee versamelings van humoristiese essays, prenteboeke vir kleuters, talle kortverhale en essays in versamelbundels, en gereelde rubrieke in koerante en tydskrifte. Haar boeke word deurgaans in Engels, Hollands en Duits vertaal na die sukses van haar eerste roman vir volwassenes, Griet skryf ’n sprokie, ’n literêre sensasie wat in sowat ’n dosyn tale gepubliseer is. Twee van haar romans, Die ongelooflike avonture van Hanna Hoekom en Dis koue kos, skat, is verfilm. Sy woon in Frankryk saam met haar familie.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 35 reviews
December 31, 2019
Hierdie is die 15de boek deur Marita van der Vyver wat ek lees en wat ek die meeste van haar skryfstyl geniet is hoe sy emosies en situasies kan verwoord en vasvang. In Grensgeval is dit dan ook weer die geval, maar ek wens sy het meer gefokus op die verlede tyd saam met Theo en die opbreek van hul huwelik, en minder op die nou in Kuba. Ek besef ook die is nie historiese fiksie nie, maar sou waardeer het as daar meer inligting oor die Grensoorlog ingesluit was, aangesien ek niks van hierdie spesifieke konflik geweet het nie.
Marita is so 15 jaar ouer as ek, en in hiedie storie, soos vele ander, vat sy my terug na my kinderdae met presiese beskrywings van elke dag se doene en late, wat my sommer bietjie nostalgies maak. Haar vroulike karakters is ook altyd volrond en sterk.
Moontlik nie haar beste nie, maar steeds die moeite werd.
Marita is so 15 jaar ouer as ek, en in hiedie storie, soos vele ander, vat sy my terug na my kinderdae met presiese beskrywings van elke dag se doene en late, wat my sommer bietjie nostalgies maak. Haar vroulike karakters is ook altyd volrond en sterk.
Moontlik nie haar beste nie, maar steeds die moeite werd.
December 15, 2019
Dis jare sedert ek in die nag wakker gebly het om 'n boek te lees, maar vanoggend 2 uur toe lees ek die laaste bladsy. Met trane in my oë. 'n Boek het my baie lanklaas so ontroer. Ek wil ook sommer Kuba toe gaan. Gaan loop waar Theresa geloop het. Vandag het ek letterlik 'n boek "hangover".
Theresa se gewese man sterf 20 jaar na hul egskeiding, in 'n plek vir geestelike versteurdes. Hy kon nooit sy dae in die grensoorlog in Angola verwerk nie. 'n Oorlog waarin Suid-Afrika nooit moes wees nie, 'n oorlog waarin ons soldate persona non grata was.
Tussen sy goed vind Theresa 'n brief wat 'n Kubaanse soldaat, in Angola, aan sy babadogter geskryf het kort voor sy dood. En Theresa besluit om hierdie dogter te gaan soek en amper 40 jaar later die brief af te lewer.
Haar reis gryp mens aan die hart, laat mens besef die vyand teen wie jy veg, is 'n mens net soos jy, met 'n familie net soos jy. En uiteindelik... wie was die helde en wie was die terroriste?
'n Volle 5 sterre van my
Theresa se gewese man sterf 20 jaar na hul egskeiding, in 'n plek vir geestelike versteurdes. Hy kon nooit sy dae in die grensoorlog in Angola verwerk nie. 'n Oorlog waarin Suid-Afrika nooit moes wees nie, 'n oorlog waarin ons soldate persona non grata was.
Tussen sy goed vind Theresa 'n brief wat 'n Kubaanse soldaat, in Angola, aan sy babadogter geskryf het kort voor sy dood. En Theresa besluit om hierdie dogter te gaan soek en amper 40 jaar later die brief af te lewer.
Haar reis gryp mens aan die hart, laat mens besef die vyand teen wie jy veg, is 'n mens net soos jy, met 'n familie net soos jy. En uiteindelik... wie was die helde en wie was die terroriste?
'n Volle 5 sterre van my
September 19, 2020
Ek vermoed my resensie van Marita van der Vyver se bekroonde Grensgeval, is bietjie te lank om volledig hier te plaas. Ek het effens meegevoer geraak. Ek gaan 'n gedeelte hier plaas, maar as jy meer wil lees, volg gerus die skakel hieronder!
Ek weet nie hoe geskik dit is om 'n boekresensie in brief-formaat te doen nie. Aangesien die hooftema van Grensgeval, Angel se brief aan Mercedes is, voel ek ook sommer lus om 'n brief te skryf.
Liewe Tannie Marita,
My naam is Mareli en ek het ook groot geword as 'n plattelandse muis waar ons geleer is om mense wat meer as 10 jaar ouer as jy is, as Oom en Tannie aan te spreek. As die "Tannie" dus onvanpas is, aanvaar tog maar dis vir ons Afrikaanse meisies van weleer 'n aanspreekvorm van respek. Om Tannie te jy en jou, sal net inperk hoeveel respek ek vir Tannie se skryfkuns het.
Ek was in Standard 9 toe Die Dinge van 'n Kind gepubliseer is en wonder bo wonder, het my Ma my toegelaat om dit te lees. My streng Gereformeerde Pa het natuurlik fronsend toegekyk. (Nou het Tannie sommer ook 'n idee hoe oud ek is).Daar het ek dus vir die eerste keer kennis gemaak met die Grensoorlog. Of beter gestel, eers regtig kennis gemaak met die realiteit van die grensoorlog en nie die komiese vermaak wat vir ons opgedis is in Boetie gaan Border toe nie. Ooooe ons het almal geswymel oor Arnold Vosloo. Ek doen dalk nogsteeds. Die man het darem nes 'n goeie rooiwyn, goed verouderd.
Met die lees van Tannie se jongste boek, besef ek met 'n skok dat ek ek regtig absoluut niks weet van die oorlog op die grens nie. Watter grens? Okay, nou oordryf ek bietjie. Maar ook maar net effens. Presies soos in Tannie se boek, het ons almal net geluister na wat die Dominee, die onderwysers en ons ouers ons vertel het. In my geval, was dit 'n ronde nul. Die beste van alles, ek het Geskiedenis as vak gehad tot in Matriek. Ook in daardie sylabus is daar geen woord gesprook nie.
In 'n kwessie van 'n week het ek baie gelees, baie bepeins en ure met my man gesels. Hy weet so bietjie meer as nul. Ek gaan my egter nie in hierdie skrywe uitlaat oor wat my gevoel nou oor die grensoorlog is nie. Want dan moet ek begin gesels oor waar ons land tans is ook. Ek is egter nie 'n vereerde skrywer of politieke joernalis of iemand van belang dat daar enige ag geslaan sal word op my woorde nie.
Die reis Kuba toe was vir my heerlik. Ek het te lekker prentjies en plekke ge-Google en as ons land en my eie grense my ooit sal toelaat, sal ek wel die kleurryke eiland besoek.
Tannie se boek het my diep geraak. Dalk juis oor my traak-my-nie-agtige houding heens die grensoorlog en wat dit werklik geverg het van ons land se jongmanne wat opgeroep is vir verpligte diensplig nie. Diensplig en oorlog is nie dieselfde ding nie. Nie al ons troepe was romantiese Troepie-Doepies nie en te veel van hulle het nooit Ruben Lennox se duisend liggies gesien om te wys iemand wag by die huis nie.
So moet ons almal seker groot word en ontnugter word. Vele van ons word ook maar 'n Grensgeval: Party grens oor alles (huil voortdurend), party grens aan waansin, party huiwer konstant op die grens tussen hoop en wanhoop.
En dan skryf Tannie weer vir ons 'n boek. Daarop sal ons altyd hoop en altyd na uitsien.
Vriendelike groete,
Mareli Thalwitzer
Volledige resensie: Elza Reads
Ek weet nie hoe geskik dit is om 'n boekresensie in brief-formaat te doen nie. Aangesien die hooftema van Grensgeval, Angel se brief aan Mercedes is, voel ek ook sommer lus om 'n brief te skryf.
Liewe Tannie Marita,
My naam is Mareli en ek het ook groot geword as 'n plattelandse muis waar ons geleer is om mense wat meer as 10 jaar ouer as jy is, as Oom en Tannie aan te spreek. As die "Tannie" dus onvanpas is, aanvaar tog maar dis vir ons Afrikaanse meisies van weleer 'n aanspreekvorm van respek. Om Tannie te jy en jou, sal net inperk hoeveel respek ek vir Tannie se skryfkuns het.
Ek was in Standard 9 toe Die Dinge van 'n Kind gepubliseer is en wonder bo wonder, het my Ma my toegelaat om dit te lees. My streng Gereformeerde Pa het natuurlik fronsend toegekyk. (Nou het Tannie sommer ook 'n idee hoe oud ek is).Daar het ek dus vir die eerste keer kennis gemaak met die Grensoorlog. Of beter gestel, eers regtig kennis gemaak met die realiteit van die grensoorlog en nie die komiese vermaak wat vir ons opgedis is in Boetie gaan Border toe nie. Ooooe ons het almal geswymel oor Arnold Vosloo. Ek doen dalk nogsteeds. Die man het darem nes 'n goeie rooiwyn, goed verouderd.
Met die lees van Tannie se jongste boek, besef ek met 'n skok dat ek ek regtig absoluut niks weet van die oorlog op die grens nie. Watter grens? Okay, nou oordryf ek bietjie. Maar ook maar net effens. Presies soos in Tannie se boek, het ons almal net geluister na wat die Dominee, die onderwysers en ons ouers ons vertel het. In my geval, was dit 'n ronde nul. Die beste van alles, ek het Geskiedenis as vak gehad tot in Matriek. Ook in daardie sylabus is daar geen woord gesprook nie.
In 'n kwessie van 'n week het ek baie gelees, baie bepeins en ure met my man gesels. Hy weet so bietjie meer as nul. Ek gaan my egter nie in hierdie skrywe uitlaat oor wat my gevoel nou oor die grensoorlog is nie. Want dan moet ek begin gesels oor waar ons land tans is ook. Ek is egter nie 'n vereerde skrywer of politieke joernalis of iemand van belang dat daar enige ag geslaan sal word op my woorde nie.
Die reis Kuba toe was vir my heerlik. Ek het te lekker prentjies en plekke ge-Google en as ons land en my eie grense my ooit sal toelaat, sal ek wel die kleurryke eiland besoek.
Tannie se boek het my diep geraak. Dalk juis oor my traak-my-nie-agtige houding heens die grensoorlog en wat dit werklik geverg het van ons land se jongmanne wat opgeroep is vir verpligte diensplig nie. Diensplig en oorlog is nie dieselfde ding nie. Nie al ons troepe was romantiese Troepie-Doepies nie en te veel van hulle het nooit Ruben Lennox se duisend liggies gesien om te wys iemand wag by die huis nie.
So moet ons almal seker groot word en ontnugter word. Vele van ons word ook maar 'n Grensgeval: Party grens oor alles (huil voortdurend), party grens aan waansin, party huiwer konstant op die grens tussen hoop en wanhoop.
En dan skryf Tannie weer vir ons 'n boek. Daarop sal ons altyd hoop en altyd na uitsien.
Vriendelike groete,
Mareli Thalwitzer
Volledige resensie: Elza Reads
September 16, 2020
Nog 'n uistekende boek deur Marita van der Vyver. Theresa ontdek 'n 'n brief geskryf deur 'n Kubaanse soldaat aan sy dogter gedurende die grensoorlog tussen haar oorlede man se besittings. Die ontdekking lei daartoe dat Theresa haar tienerjare en huwelik heroorweeg en op 'n reis gaan na Kuba om die brief af te lewer. Die grensoorlog bly 'n baie moeilike onderwerp in Suid-Afrika en die boek toon die verskillende perspektiewe in 'n baie leesbare formaat. Ek het Marita se boeke eers onlangs begin lees en het dus die vreugdevolle vooruitsig van meer van haar werke om op te vang.
October 29, 2021
Tweede boek wat ek van die skrywer lees en WOW!! Wou hê die storie moes nog aan en aan gaan. Sal graag 'n opvolg wil sien waar sy en die Kubaan mekaar beter leer ken.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 7, 2020
My boek van die jaar, sover! Wanneer ek 'n boek van Marita van der Vyver optel, is ek feitlik doodseker ek gaan van die boek hou. Marita skryf net so konsekwent die tipe boeke wat ek graag lees, dat dit vir my moeilik is om my voor te stel dat ek nie van een van haar boeke gaan hou nie, en ek was nog nooit teleurgesteld nie.
Grensgeval sleur mens mee van die begin af, met karakters wat elke emosie in mens na vore bring soos wat jy deur die boek - en deur Kuba - reis. Jy lag, jy huil, jy skud jou kop, jy het empatie, nostalgie, jy deel in hulle verwagtinge en teleurstellinge, en net soos met baie van die regte mense in jou lewe wil jy hulle soms so bietjie spreekwoordelik wakker klap. Vir my is dit 'n teken van uitstekende karakterisering as die karakters voel soos regte mense, wat eiesinnig en eiewillig optree. Theresa, die hoofkarakter het diepte en persoonlikheid wat haar so realisties laat optree soos iemand wat mens ken. Sy is weerloos, sy is sterk, sy is soms snaaks, ander kere bedonnerd, soms vasberade en soms plain hardkoppig, maar nooit vervelig nie en nooit net nog 'n fiktiewe karakter in 'n storie nie. Dieselfde geld vir al die ander karakters en Marita slaag ook daarin om mens geweldige deernis en begrip te gee vir Theo van Velden en sy psigiatrise ongesteldhede en selfs ook vir sy verbitterde ma en haar opvattinge.
Min boeke of selfs films of dokumentêre, het die grensoorlog nog so werklik gemaak, en so naby aan my gebring. Soos Theresa in die 70's, het ons in die tagtigs ook almal "army outjies" en manne op die grens geken. Die seuns wat saam met ons in die skoolbanke gesit het, was daardie manne. Hulle is weg na die oorlog toe, terwyl ons meisies agtergebly het, en die meeste van ons van die oorlog bitter min geweet het, en weet nog steeds bittermin- juis omdat hulle teruggekom het, en daar nie oor gepraat word nie. Nou nog nie, maar dit is steeds deel van wie hulle is. Ons was die vrouens wat nooit heeltemal sal verstaan wat hulle in 'n paralelle lewe moes deurmaak nie. Hierdie boek probeer daardie stilte verbreek vir die hele generasie en hul kinders, en dis so ontsaglik nodig!
Die reis deur Kuba het die land sommer baie hoog opgeskuif op my bucket list van plekke wat ek sou wou besoek. Ek kon die kleure en die geboue en die karre sien en ek moes eenvoudig net die swartboontjies en rys gereg wat beskryf word gaan maak! "Christene en More," noem die Kubane die gereg, en dis heerlik! Dele van die geskiedenis van die land, en hoe dit en SA se geskiedenis inmekaarsteek, word slim in die verhaal ingeweef op so manier dat mens die agtergrond genoeg verstaan om die gebeure in die boek te waardeer.
Dit sou my lank besig hou om oor alles te skryf waarvan ek gehou het in die boek. Die skryfstyl, die verskillende temas en gebeurtenisse, die emosie en alles werk net saam om die boek onvergeetlik te maak. Dis 'n boek wat ek nog 'n paar maal sal wil lees, net omdat mens elke keer iets anders daaruit sal kan kry en dinge raaksien wat jy voorheen gemis het, of dalk net nie op gefokus het nie.
Daar was twee dinge wat my so bietjie gepla het, en hier kom SPOILERS, so moenie verder lees as jy nog nie die boek gelees het nie. Ek gaan probeer om nie te veel weg te gee nie!
Ek wou Theresa aan die skouers skud omdat sy die laaste aand in Kuba in haar kamer bly sit het. Ek kon dit nie mooi verstaan nie. Na Theresa genoeg van haarself kon terugkry om kaal in die see te gaan swem, na alles wat sy en Ruben saam deurgemaak het, en hoe hulle emosioneel op 'n manier verbind geraak het, sou dit vir my meer sin gemaak het as iets verder gebeur het. Nie noodwendig happily-ever-after nie, maar darem iets. Toe begin ek wonder of skrywers, of dalk uitgewers, nie deesdae bang is vir "gelukkige eindes" (spesifiek van 'n romantiese aard) nie? Dis amper asof dit net in romanseverhale mag gebeur en nie in ander genres nie. Dalk het dit op 'n stadium geyk geraak en toe word dit mode om nie te romanties te raak nie. Maar wat as so 'n romantiese gebeurtenis bloot net meer realisties sou wees? Ek wonder maar net, ek het self nog nie juis 'n definitiewe opinie nie.
Die ander ding is een van die karakters se seksuele oriëntasie. Sy is in 'n verhouding met 'n vrou, so 'n diep emosionele liefdesverhouding dat sy haar hele lewe agterlaat as dit skeef loop, en as jy weer sien is sy saam met 'n manlike rugbyspeler. Dit gebeur, ek weet dit baie goed, maar ek wonder maar net, is dit genoeg verduideliking om te sê labels is onnodig? Ek wou graag weet hoe dit gebeur het. Nie 'n verduideliking van oriëntasie nie, maar miskien wel hoe dit spesifiek hier gebeur het, en hoe shierdie mens daaroor gevoel het. Dit voel vir my asof dit tans nie regtig iets sê van die karakter nie, maar meer ingebring was om die vraag te beantwoord - wat kon met haar gebeur het wat so erg was dat sy haar lewe sou agterlaat?
Dit laat my weereens dink oor labels, iets wat ek al oor geskryf het. Niemand skroom om "positiewe labels" te dra of uit te wys nie. Jy kan iemand 'n sterk vrou noem want dit beskryf haar, maar moet haar nie biseksueel noem nie want dis 'n label. Ek hoop ons kan op 'n stadium kom waar ons dit nie meer as 'n label sien nie, maar dit mag sê, bloot as 'n beskrywing. Dalk moet ons dit juis daaroor 'n naam gee, met ander woorde, nie die label verwyder nie, maar bloot die stigma om dit verwyder.
Om op te som, die boek was vir my uitstekend en elke een van die 5 sterre werd wat ek dit toeken. En ek gaan hom weer lees. En eendag weer.
Gaan kyk gerus na Boekemakranka se gesprek met Marita van der Vyver oor Grensgeval.
Kliek hier: https://youtu.be/ZHCFi5UQQZU
Grensgeval sleur mens mee van die begin af, met karakters wat elke emosie in mens na vore bring soos wat jy deur die boek - en deur Kuba - reis. Jy lag, jy huil, jy skud jou kop, jy het empatie, nostalgie, jy deel in hulle verwagtinge en teleurstellinge, en net soos met baie van die regte mense in jou lewe wil jy hulle soms so bietjie spreekwoordelik wakker klap. Vir my is dit 'n teken van uitstekende karakterisering as die karakters voel soos regte mense, wat eiesinnig en eiewillig optree. Theresa, die hoofkarakter het diepte en persoonlikheid wat haar so realisties laat optree soos iemand wat mens ken. Sy is weerloos, sy is sterk, sy is soms snaaks, ander kere bedonnerd, soms vasberade en soms plain hardkoppig, maar nooit vervelig nie en nooit net nog 'n fiktiewe karakter in 'n storie nie. Dieselfde geld vir al die ander karakters en Marita slaag ook daarin om mens geweldige deernis en begrip te gee vir Theo van Velden en sy psigiatrise ongesteldhede en selfs ook vir sy verbitterde ma en haar opvattinge.
Min boeke of selfs films of dokumentêre, het die grensoorlog nog so werklik gemaak, en so naby aan my gebring. Soos Theresa in die 70's, het ons in die tagtigs ook almal "army outjies" en manne op die grens geken. Die seuns wat saam met ons in die skoolbanke gesit het, was daardie manne. Hulle is weg na die oorlog toe, terwyl ons meisies agtergebly het, en die meeste van ons van die oorlog bitter min geweet het, en weet nog steeds bittermin- juis omdat hulle teruggekom het, en daar nie oor gepraat word nie. Nou nog nie, maar dit is steeds deel van wie hulle is. Ons was die vrouens wat nooit heeltemal sal verstaan wat hulle in 'n paralelle lewe moes deurmaak nie. Hierdie boek probeer daardie stilte verbreek vir die hele generasie en hul kinders, en dis so ontsaglik nodig!
Die reis deur Kuba het die land sommer baie hoog opgeskuif op my bucket list van plekke wat ek sou wou besoek. Ek kon die kleure en die geboue en die karre sien en ek moes eenvoudig net die swartboontjies en rys gereg wat beskryf word gaan maak! "Christene en More," noem die Kubane die gereg, en dis heerlik! Dele van die geskiedenis van die land, en hoe dit en SA se geskiedenis inmekaarsteek, word slim in die verhaal ingeweef op so manier dat mens die agtergrond genoeg verstaan om die gebeure in die boek te waardeer.
Dit sou my lank besig hou om oor alles te skryf waarvan ek gehou het in die boek. Die skryfstyl, die verskillende temas en gebeurtenisse, die emosie en alles werk net saam om die boek onvergeetlik te maak. Dis 'n boek wat ek nog 'n paar maal sal wil lees, net omdat mens elke keer iets anders daaruit sal kan kry en dinge raaksien wat jy voorheen gemis het, of dalk net nie op gefokus het nie.
Daar was twee dinge wat my so bietjie gepla het, en hier kom SPOILERS, so moenie verder lees as jy nog nie die boek gelees het nie. Ek gaan probeer om nie te veel weg te gee nie!
Ek wou Theresa aan die skouers skud omdat sy die laaste aand in Kuba in haar kamer bly sit het. Ek kon dit nie mooi verstaan nie. Na Theresa genoeg van haarself kon terugkry om kaal in die see te gaan swem, na alles wat sy en Ruben saam deurgemaak het, en hoe hulle emosioneel op 'n manier verbind geraak het, sou dit vir my meer sin gemaak het as iets verder gebeur het. Nie noodwendig happily-ever-after nie, maar darem iets. Toe begin ek wonder of skrywers, of dalk uitgewers, nie deesdae bang is vir "gelukkige eindes" (spesifiek van 'n romantiese aard) nie? Dis amper asof dit net in romanseverhale mag gebeur en nie in ander genres nie. Dalk het dit op 'n stadium geyk geraak en toe word dit mode om nie te romanties te raak nie. Maar wat as so 'n romantiese gebeurtenis bloot net meer realisties sou wees? Ek wonder maar net, ek het self nog nie juis 'n definitiewe opinie nie.
Die ander ding is een van die karakters se seksuele oriëntasie. Sy is in 'n verhouding met 'n vrou, so 'n diep emosionele liefdesverhouding dat sy haar hele lewe agterlaat as dit skeef loop, en as jy weer sien is sy saam met 'n manlike rugbyspeler. Dit gebeur, ek weet dit baie goed, maar ek wonder maar net, is dit genoeg verduideliking om te sê labels is onnodig? Ek wou graag weet hoe dit gebeur het. Nie 'n verduideliking van oriëntasie nie, maar miskien wel hoe dit spesifiek hier gebeur het, en hoe shierdie mens daaroor gevoel het. Dit voel vir my asof dit tans nie regtig iets sê van die karakter nie, maar meer ingebring was om die vraag te beantwoord - wat kon met haar gebeur het wat so erg was dat sy haar lewe sou agterlaat?
Dit laat my weereens dink oor labels, iets wat ek al oor geskryf het. Niemand skroom om "positiewe labels" te dra of uit te wys nie. Jy kan iemand 'n sterk vrou noem want dit beskryf haar, maar moet haar nie biseksueel noem nie want dis 'n label. Ek hoop ons kan op 'n stadium kom waar ons dit nie meer as 'n label sien nie, maar dit mag sê, bloot as 'n beskrywing. Dalk moet ons dit juis daaroor 'n naam gee, met ander woorde, nie die label verwyder nie, maar bloot die stigma om dit verwyder.
Om op te som, die boek was vir my uitstekend en elke een van die 5 sterre werd wat ek dit toeken. En ek gaan hom weer lees. En eendag weer.
Gaan kyk gerus na Boekemakranka se gesprek met Marita van der Vyver oor Grensgeval.
Kliek hier: https://youtu.be/ZHCFi5UQQZU
December 26, 2022
Grensgeval is 'n historiese kykie na die bosoorlog in Angola en omring deur' n pragtige fiktiewe storie wat die vyande bymekaarbring. Dit gee 'n kykie nadie geskiedenis van die nou vyftigjarig- pkus mans in SA en in Kuba wat in die onnodige oorlog geveg het.
June 27, 2023
I wanted to like this I really did, but the plot completely lost me at 30% of the way. Might pick it up again at some point but right now it's a DNF from me.
June 3, 2020
Die verhaal skop af met die dagboeke van twee tieners uit die jare sewentigs. Wat Theresa ontdek in haar oorlede man, Theo, se skrywes oor sy belewenis van die grensoorlog, lei die heldin om ’n reis na Kuba aan te pak, met ’n missie om ’n dogter te vind wat nou al ’n volwassene moet wees.
Theresa stap by die lughawegebou in Havana uit en bevind haarself as't ware in ’n ander era met "papegaaimotors" en legendariese geboue, wat aan die besondere buiteblad relevansie verleen. Dit is op hierdie punt waar die storie my gedagtes gekaap het. Die geskiedenis van Kuba, die oorlog waarin Kubaanse en Suid-Afrikaanse soldate teen mekaar moes veg, en die persoonlike lewens van die families betrokke, word so soomloos vervleg dat ek nie anders kon as om gretig die bladsye te blaai nie.
Die boek is uniek, in dat dit nie suiwer ’n oorlogstorie is nie. Die skrywer trap ook nie in die slaggat om die tyd in Kuba soos ’n reisjoernaal te laat lees nie. Tog word die vernietigende gevolge van oorlog duidelik aangespreek, ook die langdurige gevolge van verhoudings wat verbrokkel.
Theresa stap by die lughawegebou in Havana uit en bevind haarself as't ware in ’n ander era met "papegaaimotors" en legendariese geboue, wat aan die besondere buiteblad relevansie verleen. Dit is op hierdie punt waar die storie my gedagtes gekaap het. Die geskiedenis van Kuba, die oorlog waarin Kubaanse en Suid-Afrikaanse soldate teen mekaar moes veg, en die persoonlike lewens van die families betrokke, word so soomloos vervleg dat ek nie anders kon as om gretig die bladsye te blaai nie.
Die boek is uniek, in dat dit nie suiwer ’n oorlogstorie is nie. Die skrywer trap ook nie in die slaggat om die tyd in Kuba soos ’n reisjoernaal te laat lees nie. Tog word die vernietigende gevolge van oorlog duidelik aangespreek, ook die langdurige gevolge van verhoudings wat verbrokkel.
March 6, 2020
45 jare gelede was daar 'n bosoorlog van SA soldate teen die Kubaanse soldate in Angola wat niemand laas en nou nog kon verstaan nie. In "Grensgeval" vind ons die mense in Kuba verstaan dit vandag ook nie en hulle dra ook dieselfde letsels. So 'n tintelende roman waar die jong dae met die naiewe beskerming en terselfdertyd self-verwoesting en die huidige middeljare waar ons nog sukkel om sin te maak in skrille kontras uitgebeeld word. Verder ook tintelend en bruisend met 'n leunstoel-reis deur Havana en die res van Kuba, waar die tyd soos 'n 1956 Plymouth stil staan, en met karakters wat reg uit die bladsye in volle vlees spring. Maar ook teenoor die kliniese afstand waar 'n Afrikaanse oud-soldaat gaandeweg waansinnig raak. En op die ou einde soveel onvervulde verwagtinge en die onvolrondheid van die lewe.
January 25, 2022
Read this in Afrikaans and preferred it to the English version. I kept thinking of my brother. I wish I had spoken to Gilbert about how he really felt about being in Angola in 1976. Small wonder he died in 2000 at the age of 42. He must have felt so alone - how could he express what was incommunicable? He could hide his vulnerability with a veneer of jokiness, but every now and then, like about the cow that was shot at because everyone was terrified ... I should have listened with far more empathy. I was harsh and judgmental because I didn't believe in the ideals of the old South Africa, so I didn't want to know about the war. I wish I had been more approachable.
October 9, 2021
Die boek was vir my 'n reisverhaal, 'n ontdekkingsreis van mense en onthou reis in die verlede. Al was ek nooit in Kuba het Marita vir my laat voel of ek daar was. Sy het ook die sinneloosheid van die grensoorlog benadruk. Deur die oorlog is soveel dooie en "lewende " lyke agtergelos. Ek ken mense wat daar geveg het wat gebroke teruggekom het. "War" is akroniem vir "we ar right". In die verhaal besef mens weer altwee kante het as verloorders uit die stryd getree.
December 5, 2019
Hierdie boek val beslis onder my Top 10 boeke vir 2019! Welgedaan, Marita. Die storie het my steeds verras ná wat reeds gesê is by die boekbekendstelling en ook wat in resensies geskryf is... ek het met tye gelag en ander kere gehuil... soms het albei emosies gelyktydig gebeur - en daarvoor is ek jou innig dankbaar!
July 5, 2020
Marita vd Vyfer’s Grensgeval reminded me how much I have enjoyed her writing over the years. Don't know when last I read an Afrikaans book and I enjoyed this one for the use of the language and the fact that she is totally relevant.
November 13, 2022
I loved this book but it didn't come without triggers to my teenage years and early 20's when I too tried to understand the border war and the damage I was seeing in the people I knew so well. I also learned how little I know of the real reasons for the war.
January 28, 2025
Daar is pragtige dele in die boek, maar soms vat dit te lank om die storie te ontwikkel. Ek het gesukkel om klaar gelees te kry maar die algehele storielyn is steeds mooi en voel met tye baie 'fragile', maar op 'n mooi manier.
January 16, 2020
3.5 afgerond na 4 ****
May 27, 2020
Marieta pen die ooreenkomste van Kuba met Suid-Afrika en die tragiese nagevolge van ‘n grensoorlog so mooi vas. Grens aan haar beste boek nóg!
May 27, 2020
Dit was so lekker om saam met die heldin te reis na Cuba. Die beskrywings laat n mens voel jy beleef dit self. Dit het my so lus gemaak om ook op n vliegtuig te spring iewers heen.
July 12, 2020
Ek wil Cuba toe gaan! Die boek was so goed! Ek was mal daaroor! Dit het my laat reis in 'n tyd wat ons nie eens regtig uit ons huise mag gaan nie!
August 9, 2020
Herrineringe
Swaar hart oor die trauma wat seuns van my tyd moes ondervind.
Cuba het lewendig geword in my verbeelding.
Dankie Marieta.
Swaar hart oor die trauma wat seuns van my tyd moes ondervind.
Cuba het lewendig geword in my verbeelding.
Dankie Marieta.
March 10, 2021
OK, nice fluffy read, can hardly remember what it's about a year later.
March 15, 2021
Joan Hambidge review says it all
https://joanhambidge.blogspot.com/201...
The book even made me cry. For all those who lost their lives. On both sides.
https://joanhambidge.blogspot.com/201...
The book even made me cry. For all those who lost their lives. On both sides.
May 16, 2021
Hoogs aan te beveel vir enigeen wat in daardie jare gelewe het en kan onthou hoe dit was.
January 3, 2025
Een van haar bestes wat ek nog gelees het. Goeie navorsing gedoen oor die tydperk in die Suid-Afrikaanse geskiedenis in die tyd van die grensoorlog. 'n Moet lees!
January 7, 2022
Anders as haar vorige werke.
March 11, 2020
Marita van der Vywer’s book ‘Borderline’ strikes a deep chord in me, one that has indeed resonated in me throughout my adult life. I’ve heartfelt empathy with the book – even with the title, which I at first felt was not as good as ‘Grensgeval’ but Google ‘Borderline’ and you find it is broad brushstroked mental illness. The thing is, borderline personality disorder is close to bipolar as a condition, and here, in our early-years’ stage of categorising mental illness, we don’t always get it right. My brother was on the border – and though he died at the age of 42 of an aneurysm, I’ve always thought his army years in 1976 and 77 left him with invisible shrapnel wounds. Van der Vywer’s protagonist dies at 60 – Ryk Hattingh also died at that age – and I wonder, was he in the army too? Ryk was born about the same time as my little brother I believe. So also in the army at that age – it is young to die, and Ryk raged at lots of things and was suicidal, addicted and just a little bit crazy. Stefan Henny, my brother’s good friend – never married, lived with his mom, killed himself at age 60 – and also a teenager shooting youngsters, mothers, fathers, children in Soweto in 1976. That war did terrible things to us all. It was such a disconnect, us looking at old Pik Botha who seemed such a reliable old Omie but who was, as my activist friend Elspeth told me, coldly, calculatingly lying to us, every day, on the radio, all the time. All about the communists, the rooi gevaar, the swart gevaar, and then the massaging of the truth when it came out that we were in fact in Angola, and not on the border the whole time. That feeling of being lied to by our government, which we thought of as a solid if conservative institution made you feel rather as though everything was ripped out from under your feet: no wonder sensitive people like Elspeth and my sister Sheil went mad. Lunacy is still rife in this country, and isn’t it mainly caused by a disconnect between what you see and what you believe? Anyway, I thought the book was good. Three-and-a-half stars, so four. I particularly liked the beautiful colours of Cuba.
December 26, 2019
When Theresa finds a letter among her ex-husband's belongings, she's intrigued. The document is in Spanish and doesn't appear to have been written recently. When she begins to read Theo's notebooks, she discovers the letter was taken by him from a Cuban soldier during the controversial Bush War in Angola during the 1970s. It would appear that Theo had killed the soldier and discovered the letter on the man's body, a letter written to the soldier's unborn daughter. Theo had taken it with the intention of having it delivered. But Theo ends up in a mental institution, haunted by all he has seen and the letter remains secret.
Now, Theresa decides it's up to her to find the woman to whom the letter was addressed. This adventure takes her all the way to Cuba, to colourful Havana with its cigars and 1950s cars, where she begins what may very well turn out to be a futile exercise. But, this journey isn't just about searching for the long-lost daughter; it's also about Theresa's own journey of self-discovery and the confrontation of what has been termed an unjust war (is war ever just, though?).
This book is as gripping as it's entrancing. During an interview with the author, she told me that Cuba is the only place where communism looks "sexy". The descriptions are so vivid, the reader can imagine the settings and it made me want to visit this strange and enchanting place.
Now, Theresa decides it's up to her to find the woman to whom the letter was addressed. This adventure takes her all the way to Cuba, to colourful Havana with its cigars and 1950s cars, where she begins what may very well turn out to be a futile exercise. But, this journey isn't just about searching for the long-lost daughter; it's also about Theresa's own journey of self-discovery and the confrontation of what has been termed an unjust war (is war ever just, though?).
This book is as gripping as it's entrancing. During an interview with the author, she told me that Cuba is the only place where communism looks "sexy". The descriptions are so vivid, the reader can imagine the settings and it made me want to visit this strange and enchanting place.
April 4, 2021
Fascinating story about a woman who goes in search of the daughter of a Cuban soldier who died in the war in Angola. A very poignant spotlight on how war can affect those who took part and their families for the rest of their lives.
March 25, 2020
I decided to start reading Afrikaans books again! Thank you to the written!
Displaying 1 - 30 of 35 reviews