Αθήνα, Νοέμβριος του 1966. Σ’ ένα έκρυθμο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, ο διοικητής της Εθνικής Τραπέζης Στέφανος Σοφιανός βρίσκεται νεκρός. Για τον φόνο του κατηγορείται η δεκαεξάχρονη μοναχοκόρη του, η Φρίντα, που καταδικάζεται και κλείνεται σε αναμορφωτήριο. Η μητέρα της Ισμήνη, από καιρό ερωτευμένη με τον Ελληνοαμερικανό Τομ Δαβέρις, μετακομίζει και εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου γεννάει τον γιο του.
Επτά χρόνια αργότερα η Φρίντα αποφυλακίζεται. Μετά από ένα πέρασμα από τη Γενεύη, καταλήγει κι αυτή στην Αμερική, ξανασμίγοντας τελικά με τη μητέρα της.
Φτάνοντας πια στο σήμερα, η Φρίντα ζει βυθισμένη σε κατάθλιψη. Λαχταρά να γυρίσει στην Ελλάδα, αλλά τη βαραίνει το στίγμα της δολοφόνου. Με ηθικό κίνητρο να αποκαταστήσει την υπόληψή της, ο ετεροθαλής αδελφός της Άντριου έρχεται στην Αθήνα, σε μια πόλη που έχει να δει από μικρός και που βρίσκεται ξανά σε κρίση. Συναντά την παιδική του φίλη Αλεξάνδρα και προσπαθεί μαζί της να ξετυλίξει το νήμα του παλιού εκείνου εγκλήματος. Για να συμβεί αυτό όμως, πρέπει να συνδυάσει τα φανερά με τα κρυμμένα στοιχεία μιας πολύ σκοτεινής ιστορίας, που μπορεί να γράφτηκε στο περίφημο «σπίτι του φονικού» αλλά ο «συγγραφέας» της παραμένει άγνωστος.
Βαρετό μέχρι θανάτου. Μην σας παρασύρει η λέξη έγκλημα. Το αστυνομικό κομμάτι είναι ελάχιστο. Ένα άρλεκιν με κλισέ χαρακτήρες και ιστορία όπου σε κάποια σημεία η συγγραφέας αναλύει και αναλύει τις απόψεις της για τη ζωή.
✒️ Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ένα μίνι αστυνομικό noir το οποίο εξελίσσεται χρονικά στο 1966, αλλά και στο σήμερα. Δύο παράλληλα χρονικά σημεία με αρκετές ιστορικές αναφορές σε πολιτικό και όχι μόνο επίπεδο, για την Ελλάδα του τότε, με κύριο θέμα τη δολοφονία ενός άντρα. Το στόρι ρέει γρήγορα, περιέχει γλαφυρές περιγραφές, και η γλώσσα του δεν με δυσκόλεψε στο ελάχιστο κατά την ανάγνωση. Επίσης, οφείλω να ομολογήσω πως είχα την τιμή και τη χαρά να γνωρίσω από κοντά τη συγγραφέα Μιμή Φιλιππίδη, η οποία με τίμησε ιδιαίτερα με την άφιξή της στην παρουσίαση του βιβλίου μου στην Αθήνα. Σας είμαι ειλικρινά ευγνώμων! Και για να μην ξεχνιόμαστε, σας ενημερώσω ότι κυκλοφορούν ακόμα τρία βιβλία της συγγραφέως από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. 😉📚 Από μένα, καλή σας ανάγνωση! 😁🚔🕵️♀️
Αρκετά δυνατή ιστορία. Προσωπικά, δεν ευχαριστήθηκα τη γραφή τόσο πολύ. Η εξιστόρηση του παρελθόντος θα προτιμούσα να ήταν σε πρώτο πρόσωπο, εν είδει ημερολογίου (όπως το διάβαζε η Αλέκα)... Το ότι δεν υπήρχε διαφοροποίηση στη γραφή μεταξύ αφηγήσεων του παρελθόντος και του παρόντος, το κατέστησε αδιάφορο ως μυθιστόρημα...
Ωραίο αφήγημα, με περιτύλιγμα αστυνομικού μυστηρίου. Αν η αναγνώστρια έχει γνώση ιστορικών περιόδων της νεώτερης ελληνικής πραγματικότητας, θα απολαύσει την ιστορία περισσότερο από έναν αναγνώστη που θα επιλέξει το συγκεκριμένο βιβλίο με σκοπό να διαβάσει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Προσωπικά, από πολύ νωρίς θεώρησα την ιστορία ως μια αλληγορία με τους χαρακτήρες να εκπροσωπούν λαούς και πολιτικές/κοινωνικές τάσεις εντός αυτών των λαών. Με αυτήν την προσέγγιση η ανάγνωση γίνεται πιο εύκολη και η ιστορία ρέει ομαλά, ίσως και προς ένα προβλεπόμενο τέλος.