What do you think?
Rate this book
An Answer from the Silence: A Story from the Mountains
This novel by esteemed Swiss writer Max Frisch is an exploration of the question: “Why don’t we live when we know we’re here just this one time, just one single, unrepeatable time in this unutterably magnificent world?!” This outcry against the emptiness of ordinary everyday life uttered by the hero of Frisch’s book is countered by “an answer from the silence” he meets when face-to-face with death.
When An Answer from the Silence begins, the protagonist has just turned thirty and is engaged to be married and about to start work as a teacher. Frightened by the idea of settling down, he journeys to the Alps in a do-or-die effort to climb the unclimbed North Ridge, and by doing so prove he is not ordinary. But having reached the top he returns not in triumph, but in frostbitten shock, having come dangerously close to death.
This highly personal early novel reflects a crisis in Frisch’s own life, and perhaps because of this intimate connection, he refused to allow it to be included in his Collected Works in the 1970s. Now available in English, this distinctive book will thrill fans of Frisch’s other works.
When An Answer from the Silence begins, the protagonist has just turned thirty and is engaged to be married and about to start work as a teacher. Frightened by the idea of settling down, he journeys to the Alps in a do-or-die effort to climb the unclimbed North Ridge, and by doing so prove he is not ordinary. But having reached the top he returns not in triumph, but in frostbitten shock, having come dangerously close to death.
This highly personal early novel reflects a crisis in Frisch’s own life, and perhaps because of this intimate connection, he refused to allow it to be included in his Collected Works in the 1970s. Now available in English, this distinctive book will thrill fans of Frisch’s other works.
136 pages, Paperback
First published January 1, 1937
About the author
Max Frisch
259 books667 followersMax Rudolph Frisch was born in 1911 in Zurich; the son of Franz Bruno Frisch (an architect) and Karolina Bettina Frisch (née Wildermuth). After studying at the Realgymnasium in Zurich, he enrolled at the University of Zurich in 1930 and began studying German literature, but had to abandon due to financial problems after the death of his father in 1932. Instead, he started working as a journalist and columnist for the Neue Zürcher Zeitung (NZZ), one of the major newspapers in Switzerland. With the NZZ he would entertain a lifelong ambivalent love-hate relationship, for his own views were in stark contrast to the conservative views promulgated by this newspaper. In 1933 he travelled through eastern and south-eastern Europe, and in 1935 he visited Germany for the first time.
Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.
Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.
information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch
Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.
Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.
information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 55 reviews
August 26, 2022
3,5 ⭐️
Kitap 30 yaşında ve evlenmek üzere olan bir adamın, hiçbir çocukluk hayalini gerçekleştiremediğini fark etmesi ve nişanlısından ayrılıp şimdiye kadar hiç kimsenin fethedemediği ve deneyenlerin hayatlarını kaybettiği bir dağa Nordgrat’a tırmanma yolculuğu. Bu yolda bir de Irene ile karşılaşıyor. Her ne kadar basit bir dağ hikayesi gibi görünse de bir noktada Max Frisch’in bütün kitaplarına yayılan hayat ve irade konularının temellerini atıyor.
Sessizliğin Yanıtı aslında yazarın ilk eserlerinden bir tanesi. Ancak zamanında yazar tarafından yeniden yayınlanmasını istenmediği - hatta vasiyet olarak da tekrar yayınlanmasını yasaklamış olmasına karşın- yayıncısı ölümünden 18 yıl sonra kendi insiyatifiyle basmış. Bu yasağın sebebi de aslında kitabın Nazi Almanyası döneminde yayınlanmış olması. Nazi dönemi romanlarında çokça rastlanan dağcılık, kahramanlık, kadın üzerinde denetim öğelerini bu kitap da içeriyor ve yazar bu kategoride anılmak istemediği için kitap kayıp eser durumuna düşüyor. Erken dönem eserlerinden -hatta yazı hayatına ara vermeden bir süre önce yazmış- olduğu için diğer kitapları kadar sarsıcı bir etki bırakmayabilir. Gizli kalmamış olması güzel ancak benim de favorim olmadı.
“Neden özlemimizin peşi sıra gitmiyoruz? Neden? Neden özlemimizi bastırıyoruz, özlemimizin örf, fazilet, sadakat dediklerimizden ve bunlarla birlikte hayata dahil olmayan her şeyden daha hakiki, daha saf, daha güzel olduğunu bildiğimiz halde? Neden bunlardan silkinemiyoruz? Neden hayatımızı yaşayamıyoruz, bu tarifsiz ilahi dünyada sadece bir defaya mahsus bulunduğumuzu bildiğimiz halde, bunun sadece bir defalığına, tekrarsız olduğunu bildiğimiz halde!”
Kitap 30 yaşında ve evlenmek üzere olan bir adamın, hiçbir çocukluk hayalini gerçekleştiremediğini fark etmesi ve nişanlısından ayrılıp şimdiye kadar hiç kimsenin fethedemediği ve deneyenlerin hayatlarını kaybettiği bir dağa Nordgrat’a tırmanma yolculuğu. Bu yolda bir de Irene ile karşılaşıyor. Her ne kadar basit bir dağ hikayesi gibi görünse de bir noktada Max Frisch’in bütün kitaplarına yayılan hayat ve irade konularının temellerini atıyor.
Sessizliğin Yanıtı aslında yazarın ilk eserlerinden bir tanesi. Ancak zamanında yazar tarafından yeniden yayınlanmasını istenmediği - hatta vasiyet olarak da tekrar yayınlanmasını yasaklamış olmasına karşın- yayıncısı ölümünden 18 yıl sonra kendi insiyatifiyle basmış. Bu yasağın sebebi de aslında kitabın Nazi Almanyası döneminde yayınlanmış olması. Nazi dönemi romanlarında çokça rastlanan dağcılık, kahramanlık, kadın üzerinde denetim öğelerini bu kitap da içeriyor ve yazar bu kategoride anılmak istemediği için kitap kayıp eser durumuna düşüyor. Erken dönem eserlerinden -hatta yazı hayatına ara vermeden bir süre önce yazmış- olduğu için diğer kitapları kadar sarsıcı bir etki bırakmayabilir. Gizli kalmamış olması güzel ancak benim de favorim olmadı.
“Neden özlemimizin peşi sıra gitmiyoruz? Neden? Neden özlemimizi bastırıyoruz, özlemimizin örf, fazilet, sadakat dediklerimizden ve bunlarla birlikte hayata dahil olmayan her şeyden daha hakiki, daha saf, daha güzel olduğunu bildiğimiz halde? Neden bunlardan silkinemiyoruz? Neden hayatımızı yaşayamıyoruz, bu tarifsiz ilahi dünyada sadece bir defaya mahsus bulunduğumuzu bildiğimiz halde, bunun sadece bir defalığına, tekrarsız olduğunu bildiğimiz halde!”
October 12, 2019
"Bazen hayatın büyük, kelimelere dökülemeyecek kadar büyük, şimdiye dek tecrübe ettiği her şeyden daha büyük bir şey olması gerektiğini düşündüğünü söylüyor; belki de insanı ayakta tutmaya devam eden yegane şey bu umuttur: hayatı belki de henüz bilmediğine, bildiğinin sadece adı olduğuna dair bir umut."
"Akşamın çöktüğü vadiler hala sis altında ve sessiz sedasız köpüklerin kızgın kayalıklara çarptığı hafifçe süzülen bir bulut denizinin ortasında yükselen kayanın üzerinde insanın bir başkasıyla oturduğu anlar var."
"Bir bayrak yarışı gibi, diyor gülerek; amacı ve sonu olmayan bir bayrak yarışı; yaşamı elimize tutuşturup söylenen şu: Koş bununla, yirmi ya da yetmiş yıl. İnsan elinde ne olduğuna bakmaksızın koşar, koşar, koşar ve bayrağı bir diğerine verir. Biri bunun amacını soracak olursa söyleyecek neyi vardır? İnsan hile yapabilir tabii, birini kolundan tutup kenara çekebilir ama elini açarsa bulacağı bir hiçtir. Bunun için mi koşturuyoruz kuşaktan kuşağa? Tam bir sirk bu, çemberin etrafında dönüp durmak, belki de çemberin ortasında sevgili Tanrı oturuyordur ve eğlencesi bitmesin diye bizi yüzlerce tutkuyla kırbaçlayıp karnı ağrıyasıya değin gülüyordur."
August 12, 2019
‘Meşguliyet her şeydir.’
October 19, 2021
"Belkide çok duru bir vicdan gerekiyor böylesine duru bir sessizliğe katlanabilmek için;yoksa insanın hayatı boyunca itinayla inşa ettiği, üzerine titrediği ne varsa bir saat içinde çöküp dağılabilir, belkide kahramanca nitelenen hırsın kibirden başka bir şey olmadığı, sadece kaçış olduğu ortaya çıkabilir; insan orada uzun süre oturursa geriye sadece kara bir leke, insanın sezdiği ve her daim korktuğu, yüzlerce teşebbüsle üstünü kapamaya çalıştığı, yüreğin esas yalanlarından biri kalır; sonuçta insanın cesareti yoktur açık bir içgörüye, gerçek bir değişime."
September 22, 2021
Sessizliğin Yanıtı, otuzlu yaşlarında varoluşsal kriz yaşayan kahramanın hayatında dönüm noktası olacak, sınırlarını kendisinin belirlediği seyahatini anlatıyor. Kitabı yazdıktan sonra yazarın bizzat kendi hayatında da büyük bir değişiklik yaşaması kitaptaki otobiyografik izlerle paralelliği açıklıyor. Kendi varlığının ağırlığını taşıyamayan karakterimiz dağın zirvesini hedef alıyor ve yolculuk boyunca sancılarını hafifleterek hayatına netlik kazandırmak istiyor. Kendi kalesinin Drogo'su olmamak için ölmeye bile razı. Hayatında şeffaflık ve kesinlik istiyor. Ancak bu şekilde yaşam denilen yola devam edebilir.
Max Frisch bıraktığı mimarlık mesleğinin son inşaası olarak karaktere yeni bir hayat tasarlıyor. Ancak bu yeni hayata ulaşmak kolay değil. Kendine karşı ne kadar dürüst olabilirsin? Düşüncenin sonsuz açıklığında ne kadar kalabilirsin? Hangi gerçeğe tutunabilir, hayatında irdelemeden bağlandığın hangi ögeyi tartışmasız bırakabilirsin? Yazarın karakteri aracılığıyla dikenli tellerde gezinen zihni okuyucuyu da rahat bırakmıyor. Zorlu bir okuma sunuyor kitap. Tartının üzerine çıkıp biraz silkelenmek gerekiyor.
Peter Von Matt'ın kaleme aldığı sonsöz hem Max Frisch'in hayatı hem de genel olarak eserleri hakkında önemli bilgiler içeriyor. Bu bilgiler sayesinde kitabı farklı bir gözle yorumlama imkanı doğuyor.
“Rüzgârlar gibidir hayatımızın imkânları, yine de insan neden cesaret etmez ki yelken açmaya? Her şey yaşanmamış bir hayattan daha iyidir, hatta felaket bile – acı, ümitsizlik, cürüm, her şey ama her şey boşluktan daha iyidir!”
“İnsan yorgunsa eğer ve ertesi sabah uyanması için bir sebebi varsa yaşam ne güzeldir diye düşünüyor. Bu bilgiye nadiren sahiptir insan, her seferinde boş, beyhude bir varoluşa uyanır, bazen buna uzun süre katlanamayacağını düşünür (...) Uykunun hiçbir şeye çözüm olmadığı bilinir, isteği sadece bizi yeni çaresizliklere karşı bilemektir; insan, ertesi sabah bir adım ilerlemediğini bile bile ayağa kalkmak zorundadır, bilinmezliğe doğru, inançtan, amaçtan yoksun, manadan yoksun, her şeyden ve her türlü maharetten yoksun, böylece insan giderek yaşlanır, içi daha da boşalarak daha çaresiz bir hâl alarak…”
Max Frisch bıraktığı mimarlık mesleğinin son inşaası olarak karaktere yeni bir hayat tasarlıyor. Ancak bu yeni hayata ulaşmak kolay değil. Kendine karşı ne kadar dürüst olabilirsin? Düşüncenin sonsuz açıklığında ne kadar kalabilirsin? Hangi gerçeğe tutunabilir, hayatında irdelemeden bağlandığın hangi ögeyi tartışmasız bırakabilirsin? Yazarın karakteri aracılığıyla dikenli tellerde gezinen zihni okuyucuyu da rahat bırakmıyor. Zorlu bir okuma sunuyor kitap. Tartının üzerine çıkıp biraz silkelenmek gerekiyor.
Peter Von Matt'ın kaleme aldığı sonsöz hem Max Frisch'in hayatı hem de genel olarak eserleri hakkında önemli bilgiler içeriyor. Bu bilgiler sayesinde kitabı farklı bir gözle yorumlama imkanı doğuyor.
“Rüzgârlar gibidir hayatımızın imkânları, yine de insan neden cesaret etmez ki yelken açmaya? Her şey yaşanmamış bir hayattan daha iyidir, hatta felaket bile – acı, ümitsizlik, cürüm, her şey ama her şey boşluktan daha iyidir!”
“İnsan yorgunsa eğer ve ertesi sabah uyanması için bir sebebi varsa yaşam ne güzeldir diye düşünüyor. Bu bilgiye nadiren sahiptir insan, her seferinde boş, beyhude bir varoluşa uyanır, bazen buna uzun süre katlanamayacağını düşünür (...) Uykunun hiçbir şeye çözüm olmadığı bilinir, isteği sadece bizi yeni çaresizliklere karşı bilemektir; insan, ertesi sabah bir adım ilerlemediğini bile bile ayağa kalkmak zorundadır, bilinmezliğe doğru, inançtan, amaçtan yoksun, manadan yoksun, her şeyden ve her türlü maharetten yoksun, böylece insan giderek yaşlanır, içi daha da boşalarak daha çaresiz bir hâl alarak…”
September 22, 2020
‘Rüzgarlar gibidir hayatımızın imkanları, yine de insan neden cesaret etmez ki yelken açmaya? Her şey yaşanmamış bir hayattan daha iyidir, hatta felaket bile-acı,ümitsizlik,cürüm, her şey ama her şey boşluktan daha iyidir.’
.
Cumartesi günü kitapçıda aylak aylak dolaşırken elim birden Sessizliğin Yanıtı’na gitti. Belki iç açıcı rengi dikkatimi çekti bilemiyorum. Ve onu alıp çıktım kitapçıdan.
Okuduğum kitaplar olmasına rağmen; kahve içerken yine ona gitti elim ve şöyle bir bakmak istedim.
İki kahve içtim ve elimdeki kitabın son sayfasını çevirdim. Bu kadar kısaydı işte. Ve bu kadar akıcı.. 30 yaşındaki bir adamın hikayesi neden bu kadar akıcıydı peki?30 yaşına girdiğim için mi? Kitaptaki karakter gibi henüz bir şey başaramadığımı düşünüp hayıflandığım için olabilir mi? Belki..
Ama şunu yeniden söyleyebilirim: kitapları sevdikçe siz değil; onlar sizi bulmaya başlıyor.
Ansızın onu okurken buluyorsunuz kendinizi, yalnız hissettiğinizde halinizden anlayan, unuttuğunuz şeyleri hatırlamak istediğinizde ise kulağınıza unuttuklarınızı fısıldayan bir karakter çıkarıveriyor karşınıza.
Sessizliğin Yanıtı da benim için öyle oldu.. Bol bol altını çizdim cümlelerin, kimi cümleleri kendimin yazdığını hissettim.
Ana karakterimiz çıkılamayan bir dağın zirvesine ulaşmaya çalışıyordu.
Onu tertemiz bir sessizlik bekliyordu veya tertemiz bir ölüm..
Sessizliğin Yanıtı’nda , Max Frisch’in hayatından izler olduğunu, o dağın ayrı bir anlam da taşıdığını Peter von Matt’ın son sözünden öğreniyoruz ve okuduklarımız daha da biçimleniyor zihnimizde. Tabii etkisi de artıyor, derinleşiyor.
Max Frisch diğer eserlerini merak ettiğim, alınacaklar listemin başına eklediğim bir yazar oldu..
Saliha Yeniyol’un çevirisini çok beğendiğimi de belirtmeliyim –
.
Cumartesi günü kitapçıda aylak aylak dolaşırken elim birden Sessizliğin Yanıtı’na gitti. Belki iç açıcı rengi dikkatimi çekti bilemiyorum. Ve onu alıp çıktım kitapçıdan.
Okuduğum kitaplar olmasına rağmen; kahve içerken yine ona gitti elim ve şöyle bir bakmak istedim.
İki kahve içtim ve elimdeki kitabın son sayfasını çevirdim. Bu kadar kısaydı işte. Ve bu kadar akıcı.. 30 yaşındaki bir adamın hikayesi neden bu kadar akıcıydı peki?30 yaşına girdiğim için mi? Kitaptaki karakter gibi henüz bir şey başaramadığımı düşünüp hayıflandığım için olabilir mi? Belki..
Ama şunu yeniden söyleyebilirim: kitapları sevdikçe siz değil; onlar sizi bulmaya başlıyor.
Ansızın onu okurken buluyorsunuz kendinizi, yalnız hissettiğinizde halinizden anlayan, unuttuğunuz şeyleri hatırlamak istediğinizde ise kulağınıza unuttuklarınızı fısıldayan bir karakter çıkarıveriyor karşınıza.
Sessizliğin Yanıtı da benim için öyle oldu.. Bol bol altını çizdim cümlelerin, kimi cümleleri kendimin yazdığını hissettim.
Ana karakterimiz çıkılamayan bir dağın zirvesine ulaşmaya çalışıyordu.
Onu tertemiz bir sessizlik bekliyordu veya tertemiz bir ölüm..
Sessizliğin Yanıtı’nda , Max Frisch’in hayatından izler olduğunu, o dağın ayrı bir anlam da taşıdığını Peter von Matt’ın son sözünden öğreniyoruz ve okuduklarımız daha da biçimleniyor zihnimizde. Tabii etkisi de artıyor, derinleşiyor.
Max Frisch diğer eserlerini merak ettiğim, alınacaklar listemin başına eklediğim bir yazar oldu..
Saliha Yeniyol’un çevirisini çok beğendiğimi de belirtmeliyim –
November 9, 2019
"İnsan yorgunsa eğer ve ertesi sabah uyanması için bir sebebi varsa yaşam ne güzeldir diye düşünüyor. Bu bilgiye nadiren sahiptir insan, her seferinde boş, beyhude bir varoluşa uyanır, bazen buna uzun süre katlanamayacağını düşünür. Zaman zaman kendini çok çaresiz hissedebilir, masanın üzerine yığılabilir ya da bazen başını alıp duvarlara çarpmak isteyebilir, düşündüğü ne varsa parçalanıp gitsin diye, fakat en sonunda bir an gelir ve uyku bastırır; her şeye galip gelen düşüncelerimizden veya çaresizliklerimizden daha güçlüdür uyku, sıkıntılarımızın tümünü kolayca bir kenara iter, böylece ölümcül düşünceler silinip gider. Aslında uykunun hiçbir şeye çözüm olmadığı bilinir, isteği sadece bizi yeni çaresizliklere karşı bilemektir; insan ertesi sabah bir adım bile ilerlememiş olduğunu bile bile ayağa kalkmak zorundadır, bilinmezliğe doğru, inançtan, amaçtan yoksun, manadan yoksun, her şeyden ve her türlü maharetten yoksun, böylece insan giderek yaşlanır, içi daha da boşalarak, daha çaresiz bir hal alarak..." (s.14)
7/10
7/10
September 23, 2019
"Maybe what you expect from your life is very presumptuous; it is very presumptuous that every creature thinks it must have meaning."
I could be considered a Max-Frisch-Vervollständiger, I guess, so I have no compunctions about reading things he wrote that others have been known to deride like this early novel that even he didn't like.
He is wrong. So is everyone else. This is an outstanding, terse and tight novel about brutally simple things: man, mountain, Danish (a girl, not a pastry, you fools!). That pretty much sums it up. Oh, also, it is about the titular search for some kind of meaning anywhere, even death, and from anything, even death.
I don't get folks passing this one over, it is cruelly and beautifully written as anything else Frisch wrote, maybe even a little more accessible, I'd say. Maybe people just don't like simple stories where people simply act on an unhorrible whim.
I could be considered a Max-Frisch-Vervollständiger, I guess, so I have no compunctions about reading things he wrote that others have been known to deride like this early novel that even he didn't like.
He is wrong. So is everyone else. This is an outstanding, terse and tight novel about brutally simple things: man, mountain, Danish (a girl, not a pastry, you fools!). That pretty much sums it up. Oh, also, it is about the titular search for some kind of meaning anywhere, even death, and from anything, even death.
I don't get folks passing this one over, it is cruelly and beautifully written as anything else Frisch wrote, maybe even a little more accessible, I'd say. Maybe people just don't like simple stories where people simply act on an unhorrible whim.
October 21, 2018
Max Frisch avanciert wohl endgültig zu meinem Lieblingsautor. Einerseits traf er in Dienstbüchlein, Fragebogen oder Schweiz ohne Armee? jeweils wunde Punkte der (Schweizer) Gesellschaft, er schaffte es andererseits auch, autobiografische Aspekte und Fragestellungen wunderbar in brilliante, kurze Geschichten zu verpacken: nach Der Mensch erscheint im Holozän ist nun dieses Werk ebenfalls schlicht grossartig. Bereits mit 26 Jahren veröffentlichte er diese Erzählung, kurz vor seinem Aufbruch in ein neues Studium als Architekt. Ich trauere dem 1991 verstorbenen Autor immer mehr hinterher. Einige eingehende Auszüge:
Wozu? Es ist schon die unhöflichste Frage, die man an das Leben richten kann.
(...) Es kümmert sie auch nicht, dass er darauf sagt, er hätte ebensogut Kaufmann werden können oder Maler oder Kaminfeger; es gebe eben Leute, die alles könnten, weil sie zu nichts berufen seien.
Aber wer keine Sehnsucht mehr hat, keine echte Sehnsucht, was bleibt ihm anderes übrig als der Ehrgeiz?
Wozu? Es ist schon die unhöflichste Frage, die man an das Leben richten kann.
(...) Es kümmert sie auch nicht, dass er darauf sagt, er hätte ebensogut Kaufmann werden können oder Maler oder Kaminfeger; es gebe eben Leute, die alles könnten, weil sie zu nichts berufen seien.
Aber wer keine Sehnsucht mehr hat, keine echte Sehnsucht, was bleibt ihm anderes übrig als der Ehrgeiz?
December 27, 2019
Kurdun derisi adında bir film vardı netflix'te, kitapla filmin bir bağlantısı yok ama anımsattıkları ve resmettikleri profil aynı gibi geldi. Ve çok etkileyiciydi. Yalnızlığa alışmış insanları çok iyi tanıyor ve anlıyorum. Sanırım ben de bu hali çok sevdiğim için ayrı bir tad bırakıyor bende.. Keyifle okudum.
November 5, 2019
I discovered Max Frisch's 'An Answer from the Silence' while browsing in the bookshop. I am happy and excited that in these days when we discover most books through the internet, it is still possible to visit the bookshop, spend sometime browsing, and discover a beautiful book. This is the first book I read for this year's German Literature Month. I read the Mike Mitchell translation (and not the Smith Nicholson one).
The story told in Max Frisch's book goes like this. The main character, whose name we don't know, is staying in an inn near the mountains. He is thirty years old. He is passing through and he is trying to climb one of the nearby cliffs. We learn that he feels that he hasn't accomplished much, has drifted from one dream to another, and finally decided that he is going to attempt climbing a cliff which no one has ever done before, and if he succeeds, he feels he would have accomplished something and not just loved a regular, mundane life. And then he meets a woman at the inn. And they begin a wonderful conversation. What happens after that and how their friendship evolves and whether this man climbs the cliff and finds the meaning of life is told in the rest of the story.
'An Answer from the Silence' is a slim book at around a hundred pages. It is also a beautiful book. It is one of the great introvert novels like Marlen Haushofer's 'The Wall', Alexis M.Smith's 'Glaciers', Robert Seethaler's 'A Whole Life', Peter Stamm's 'Unformed Landscape', Muriel Barbery's 'The Elegance of the Hedgehog' and Rabih Alameddine's 'An Unnecessary Woman', in which the main character lives a rich inner life and contemplates on some deep questions. It is the kind of book I love. There are so many beautiful passages in Frisch's book that I couldn't stop highlighting. The character of Irene, the woman who starts a conversation with our mountain-climbing main character, is so beautifully depicted, and she was my favourite character in the book. Max Frisch's prose is beautiful and flows serenely like a river. There are beautiful descriptions of the mountains and nature. One of my favourite descriptions went like this :
"Outside there is no light visible that has been lit by human hand. There are just the stars glittering above the mountains and it's bright, so that you can even see the blades of grass on the ground nearby, almost as bright as day, though it's a different gleam, a lifeless gleam pouring over things, dull and without shadow, very strange, as if one were on another planet where there's no life, on a planet which, with all its rocks and ice, is not made for man, however indescribably beautiful it may be."
The book also asks some deep, profound questions on life which are relevant even today. This book came out in 1937, during the time when Hermann Hesse and Thomas Mann were still active, and so it is not surprising that it asks some profound questions. I haven't read a Max Frisch book before and I am surprised that he is not that well known today, because this book is really good, as good as the best ones of Hermann Hesse and Thomas Mann. Frisch seems to have led an interesting life too – he was a writer and journalist, but couldn't pay his bills, and so went and studied architecture and became an architect, and while he was in the army during the Second World War, he started writing again and he continued his successful architecture practice alongwith his writing after the war. It seems he was also in a relationship with my favourite, Ingeborg Bachmann. I want to read more about him and I want to read more of his books.
I will leave you with two of my favourite passages from the book.
"It's just like a relay race, he laughs, a relay race with no finishing tape; they hand life over to us and say, 'Go on now, run with it, for twenty or seventy years.' And you run, you don't look at what you have in your hand, you just run and hand it on. And what, he says, if one of us asks what the aim of it is? You could be nasty and grab one of them by the sleeve and take him to one side and when he opens his hand – nothing. And that's what we're running for, one generation after another? It's nothing but a circus, round and round in a circle..."
"Why do we not follow our longing? Why is it? Why do we bind and gag it everyday, when we know that it's truer and finer than all the things that are stopping us, the things people call morality and virtue and fidelity and which are not life, simply not life, not a life that's true, great, worth living! Why don't we shake them off? Why don't we live when we know we're here just this one time, just one single, unrepeatable time in this unutterably magnificent world?"
Have you read Max Frisch's 'An Answer from the Silence'? What do you think about it?
The story told in Max Frisch's book goes like this. The main character, whose name we don't know, is staying in an inn near the mountains. He is thirty years old. He is passing through and he is trying to climb one of the nearby cliffs. We learn that he feels that he hasn't accomplished much, has drifted from one dream to another, and finally decided that he is going to attempt climbing a cliff which no one has ever done before, and if he succeeds, he feels he would have accomplished something and not just loved a regular, mundane life. And then he meets a woman at the inn. And they begin a wonderful conversation. What happens after that and how their friendship evolves and whether this man climbs the cliff and finds the meaning of life is told in the rest of the story.
'An Answer from the Silence' is a slim book at around a hundred pages. It is also a beautiful book. It is one of the great introvert novels like Marlen Haushofer's 'The Wall', Alexis M.Smith's 'Glaciers', Robert Seethaler's 'A Whole Life', Peter Stamm's 'Unformed Landscape', Muriel Barbery's 'The Elegance of the Hedgehog' and Rabih Alameddine's 'An Unnecessary Woman', in which the main character lives a rich inner life and contemplates on some deep questions. It is the kind of book I love. There are so many beautiful passages in Frisch's book that I couldn't stop highlighting. The character of Irene, the woman who starts a conversation with our mountain-climbing main character, is so beautifully depicted, and she was my favourite character in the book. Max Frisch's prose is beautiful and flows serenely like a river. There are beautiful descriptions of the mountains and nature. One of my favourite descriptions went like this :
"Outside there is no light visible that has been lit by human hand. There are just the stars glittering above the mountains and it's bright, so that you can even see the blades of grass on the ground nearby, almost as bright as day, though it's a different gleam, a lifeless gleam pouring over things, dull and without shadow, very strange, as if one were on another planet where there's no life, on a planet which, with all its rocks and ice, is not made for man, however indescribably beautiful it may be."
The book also asks some deep, profound questions on life which are relevant even today. This book came out in 1937, during the time when Hermann Hesse and Thomas Mann were still active, and so it is not surprising that it asks some profound questions. I haven't read a Max Frisch book before and I am surprised that he is not that well known today, because this book is really good, as good as the best ones of Hermann Hesse and Thomas Mann. Frisch seems to have led an interesting life too – he was a writer and journalist, but couldn't pay his bills, and so went and studied architecture and became an architect, and while he was in the army during the Second World War, he started writing again and he continued his successful architecture practice alongwith his writing after the war. It seems he was also in a relationship with my favourite, Ingeborg Bachmann. I want to read more about him and I want to read more of his books.
I will leave you with two of my favourite passages from the book.
"It's just like a relay race, he laughs, a relay race with no finishing tape; they hand life over to us and say, 'Go on now, run with it, for twenty or seventy years.' And you run, you don't look at what you have in your hand, you just run and hand it on. And what, he says, if one of us asks what the aim of it is? You could be nasty and grab one of them by the sleeve and take him to one side and when he opens his hand – nothing. And that's what we're running for, one generation after another? It's nothing but a circus, round and round in a circle..."
"Why do we not follow our longing? Why is it? Why do we bind and gag it everyday, when we know that it's truer and finer than all the things that are stopping us, the things people call morality and virtue and fidelity and which are not life, simply not life, not a life that's true, great, worth living! Why don't we shake them off? Why don't we live when we know we're here just this one time, just one single, unrepeatable time in this unutterably magnificent world?"
Have you read Max Frisch's 'An Answer from the Silence'? What do you think about it?
May 31, 2018
[anobii - Ago, 2015]
liberare la fiducia nelle proprie tentazioni …
La montagna e i suoi silenzi. Universo meraviglioso.
«Perché non seguiamo i nostri aneliti, i desideri? Perché, in effetti? Perché ogni giorno li imbavagliamo e scacciamo, quando sappiamo che sono più veri e più ricchi e più belli di tutto ciò che ci blocca, ciò che viene chiamato morale, virtù e fedeltà e che non è vita, semplicemente non la vita, vera e grande, degna di essere vissuta.
Perché non ce ne liberiamo con uno scossone? Perché non viviamo se sappiamo che saremo qui solo un’unica volta, solo un’unica e irripetibile volta, su questo mondo indicibilmente magnifico!»
Fabrizio cantava … scordarsi le rotaie verso casa …
liberare la fiducia nelle proprie tentazioni …
La montagna e i suoi silenzi. Universo meraviglioso.
«Perché non seguiamo i nostri aneliti, i desideri? Perché, in effetti? Perché ogni giorno li imbavagliamo e scacciamo, quando sappiamo che sono più veri e più ricchi e più belli di tutto ciò che ci blocca, ciò che viene chiamato morale, virtù e fedeltà e che non è vita, semplicemente non la vita, vera e grande, degna di essere vissuta.
Perché non ce ne liberiamo con uno scossone? Perché non viviamo se sappiamo che saremo qui solo un’unica volta, solo un’unica e irripetibile volta, su questo mondo indicibilmente magnifico!»
Fabrizio cantava … scordarsi le rotaie verso casa …
August 14, 2016
Frisch didn’t want this very early novella included in his collected works and it is easy to see why. While thematically it quite clearly presages the mature Frisch, stylistically and, say, atmospherically it does not deserve to be ranked along his post-war writings. The prose is lyrical enough, but it lacks the heft, terseness and luminosity so distinctive of his later writings. The setting and plot are, however, the most problematic elements of this story. More than once I was taken aback by a certain literalness, a certain mawkishness even, by something I associate with the Heimatroman rather than with the compassionate stoicism of the Max Frisch I love. Peter von Matt, in his afterword, thinks it is plain stupid to make the connection with the Heimatroman, but I’d like to simply point out the following stylistic elements that Frisch’ novella shares with this particular genre:
- the pristine mountain world as an antidote to the humdrum dealings of society;
- an isolated theatre consisting of a single valley, with a clearly schematized vertical order (the valley grounds, the village, the mountain hut, the mountain pass, the summit) whereby the higher abodes are reserved for ‘the initiated’;
- the stereotypical characterization of the mountain folk as stoic, connected with the soil, each and everyone operating from within static, clearly identified roles;
- a rather phallocentric worldview, with a heroically struggling male protagonist being wooed by two weaker female characters (one frigid-indecisive, the other playful-unreliable). The two women struggle with life’s challenges too, but these trials (petty bourgeois narcissism, a lack of compassion and empathy with a husband suffering from debilitating illness, respectively) are situated at a decidedly more pragmatic level than the existential dilemma facing the lead character.
- lots of references to the ‘lieber Gott’ …
- a more or less happy ending.
Maybe I’m overdoing it here, but bearing in mind this story was written in the latter half of the 1930s, it quickly becomes a rather unpalatable stew.
There’s one thing I have been puzzling over and that is whether it is possible to exactly pinpoint where the story is taking place. Frisch scatters a few toponyms that at first sight might provide clues but in fact they don’t: the ‘Oberhornhütte’ does not exist, as far as I know; the same applies to the ‘Ochsenjoch’. However, there is an ‘Ochsejoch’ in the Bernese Overland, but this does not square with the information from this passage (which is quite typical, by the way, of the way the author frames the relationship between the key characters):
“… er zeigt ihr die Berge, die er alle kennt, und nennt ihr das Matterhorn, das Weisshorn and den Dom, in de glasblassen Ferne sogar das Finsteraarhorn und den Eiger, und dabei kommt sein Kopf manchmal sehr nahe, damit sie über seinen zeigende Finger blicken kann …”
This description clearly situates the action in the Valais, and I would guess more specifically on the western flanks of the Mattertal. But this doesn’t square with the other topographical clues. It also invalidates my initial suspicion the route alluded to had to be the fabled North Ridge of the Weisshorn, still a very serious classic climb. So Frisch quite deliberately fictionalized the setting. The question is not without importance as von Matt is adamant that the background to this story - which revolves around the lead character wanting to throw himself in an all-or-nothing attempt on an unclimbed North Ridge of an unnamed mountain - was formed by the tragedy that was unfolding on the Eiger North Face while Frisch was composing his novella. The quest to be the first to solve this alpine problem had, as is well known, fiercely nationalistic antecedents. The fact that in the novella Frisch omitted a description of the successful conquest of the North Ridge, von Matt sees as a critique of the tainted heroism so typical for the age’s ‘Blut und Boden’ rhetoric. I am not convinced by this argument, first because a full blown account of the climb dramatically would make not a lot of sense, and, second, because I suspect that Frisch, if he would have liked to avoid any resonance with the Eiger siege he would probably have looked for a different setting and plot altogether.
Anyway, all this just to say that I very likely will not be rereading this one.
- the pristine mountain world as an antidote to the humdrum dealings of society;
- an isolated theatre consisting of a single valley, with a clearly schematized vertical order (the valley grounds, the village, the mountain hut, the mountain pass, the summit) whereby the higher abodes are reserved for ‘the initiated’;
- the stereotypical characterization of the mountain folk as stoic, connected with the soil, each and everyone operating from within static, clearly identified roles;
- a rather phallocentric worldview, with a heroically struggling male protagonist being wooed by two weaker female characters (one frigid-indecisive, the other playful-unreliable). The two women struggle with life’s challenges too, but these trials (petty bourgeois narcissism, a lack of compassion and empathy with a husband suffering from debilitating illness, respectively) are situated at a decidedly more pragmatic level than the existential dilemma facing the lead character.
- lots of references to the ‘lieber Gott’ …
- a more or less happy ending.
Maybe I’m overdoing it here, but bearing in mind this story was written in the latter half of the 1930s, it quickly becomes a rather unpalatable stew.
There’s one thing I have been puzzling over and that is whether it is possible to exactly pinpoint where the story is taking place. Frisch scatters a few toponyms that at first sight might provide clues but in fact they don’t: the ‘Oberhornhütte’ does not exist, as far as I know; the same applies to the ‘Ochsenjoch’. However, there is an ‘Ochsejoch’ in the Bernese Overland, but this does not square with the information from this passage (which is quite typical, by the way, of the way the author frames the relationship between the key characters):
“… er zeigt ihr die Berge, die er alle kennt, und nennt ihr das Matterhorn, das Weisshorn and den Dom, in de glasblassen Ferne sogar das Finsteraarhorn und den Eiger, und dabei kommt sein Kopf manchmal sehr nahe, damit sie über seinen zeigende Finger blicken kann …”
This description clearly situates the action in the Valais, and I would guess more specifically on the western flanks of the Mattertal. But this doesn’t square with the other topographical clues. It also invalidates my initial suspicion the route alluded to had to be the fabled North Ridge of the Weisshorn, still a very serious classic climb. So Frisch quite deliberately fictionalized the setting. The question is not without importance as von Matt is adamant that the background to this story - which revolves around the lead character wanting to throw himself in an all-or-nothing attempt on an unclimbed North Ridge of an unnamed mountain - was formed by the tragedy that was unfolding on the Eiger North Face while Frisch was composing his novella. The quest to be the first to solve this alpine problem had, as is well known, fiercely nationalistic antecedents. The fact that in the novella Frisch omitted a description of the successful conquest of the North Ridge, von Matt sees as a critique of the tainted heroism so typical for the age’s ‘Blut und Boden’ rhetoric. I am not convinced by this argument, first because a full blown account of the climb dramatically would make not a lot of sense, and, second, because I suspect that Frisch, if he would have liked to avoid any resonance with the Eiger siege he would probably have looked for a different setting and plot altogether.
Anyway, all this just to say that I very likely will not be rereading this one.
August 1, 2019
Uzun zamandır rafta bekleyen «Homo Faber» ve aşırı merak ettiğim «Stiller» bir yana, Frisch'in okuduğum ilk kitabı oldu. Bir dağcının hayata ve insanlarla olan ikili ilişkilere dair yorumları baya güzeldi. Bir günde rahatça okunacak «Sessizliğin Yanıtı» bana İsviçre Alplerini hatırlattı. Kitabı merak edenlere şiddetle tavsiye. Es geçmeyin.
«Buna hayat mı diyeceksiniz, diye soruyor Irene'ye, insanın sakalının ve tırnaklarının uzamasını izlemesine?»
«Buna hayat mı diyeceksiniz, diye soruyor Irene'ye, insanın sakalının ve tırnaklarının uzamasını izlemesine?»
May 24, 2017
Die ersten 20 Seiten ein dröger Kampf, aber mit Irene kam eine wahre Dynamik in das Stück. Eine schmerzende Analyse des sinnlosen Vegetierens.
May 18, 2020
sessizliğin yanıtı bir paradokstur. "öyle bir sessizlik ki insan gerçekten onu işitebilirse ölümün kaçınılmaz olduğunu hisseder. "
August 14, 2017
Questo racconto è stato una piacevole scoperta! La tematica esistenzialista ha sempre avuto un grande fascino su di me, perchè da sempre spunti di riflessione importanti sul senso della vita.
Il protagonista è in cerca di se stesso ed è combattuto tra un'esistenza ordinaria (mediocre) e un'esistenza all'insegna dell'avventura (una vita degna di essere vissuta). Nel suo cammino incerto e solitario capirà che spetterà solo a lui trovare la pace interiore a costo di fare scelte dolorose ma consapevoli.
Mi è piaciuto in particolar modo il personaggio di Irene, così piena di vita e spensierata, da diventare adorabile.
Una lettura molto attuale, che consiglio vivamente a tutti!
"In una terra qualunque, dice lui, dove non c'è il quotidiano, dove non si conosce nessuno, dove si potrebbe davvero vivere senza costrizione e senza considerare le conseguenze, senza nulla di ciò che non c'entra, una vita vera, una vita senza abitudine, una vita piena di esperienze, la vita che è nei nostri aneliti, una vita nuova e diversa, una vita che valga la pena di vivere!"
Il protagonista è in cerca di se stesso ed è combattuto tra un'esistenza ordinaria (mediocre) e un'esistenza all'insegna dell'avventura (una vita degna di essere vissuta). Nel suo cammino incerto e solitario capirà che spetterà solo a lui trovare la pace interiore a costo di fare scelte dolorose ma consapevoli.
Mi è piaciuto in particolar modo il personaggio di Irene, così piena di vita e spensierata, da diventare adorabile.
Una lettura molto attuale, che consiglio vivamente a tutti!
"In una terra qualunque, dice lui, dove non c'è il quotidiano, dove non si conosce nessuno, dove si potrebbe davvero vivere senza costrizione e senza considerare le conseguenze, senza nulla di ciò che non c'entra, una vita vera, una vita senza abitudine, una vita piena di esperienze, la vita che è nei nostri aneliti, una vita nuova e diversa, una vita che valga la pena di vivere!"
September 25, 2019
Max Frisch'in kendi yaşamından da izler taşıyan bu kitap, 30 yaşındaki bir insanın varoluşunu sorguladığı bir dağ yolculuğunun hikayesi. Ve bu yolculukta ona eşlik eden Irene'nin de.
Montano Hastalığı'nda, Vila Matas 30 yaşın gizemini çok güzel bir şekilde ifade etmişti. Max Frisch'in bu kitabı da bana oradaki şu pasajı hatırlattı.
"Orta yaş gizemlidir, kafa karıştırıcıdır. Şu an varlığını en çok hissettiğim şey bir tür yalnızlık. Görünen dünyanın güzelliği bile un ufak oluyor sanki. Evet, aşk bile un ufak oluyor. Sanırım bir yerlerde yanlış bir adım attım, yanlış bir yola saptım, yanlış bir sapaktan döndüm ama ne zaman olduğunu bilmiyorum, bilebileceğime dair bir umudum da yok.”
Kitabın sonlarına doğru isminin Balz olduğunu öğrendiğimiz baş karakter Dağcı'nın da bırakıp yollara düştüğü nişanlısının ardından Irene ile karşılaştığı günlerde anlattıklarında aynı hissi buldum.
Montano Hastalığı'nda, Vila Matas 30 yaşın gizemini çok güzel bir şekilde ifade etmişti. Max Frisch'in bu kitabı da bana oradaki şu pasajı hatırlattı.
"Orta yaş gizemlidir, kafa karıştırıcıdır. Şu an varlığını en çok hissettiğim şey bir tür yalnızlık. Görünen dünyanın güzelliği bile un ufak oluyor sanki. Evet, aşk bile un ufak oluyor. Sanırım bir yerlerde yanlış bir adım attım, yanlış bir yola saptım, yanlış bir sapaktan döndüm ama ne zaman olduğunu bilmiyorum, bilebileceğime dair bir umudum da yok.”
Kitabın sonlarına doğru isminin Balz olduğunu öğrendiğimiz baş karakter Dağcı'nın da bırakıp yollara düştüğü nişanlısının ardından Irene ile karşılaştığı günlerde anlattıklarında aynı hissi buldum.
August 4, 2017
sarebbe forse anche bellissimo...
se tradotto da una persona che dice guida alpina e non guida montana, distingue un piccone da una piccozza (8 volte, mica una), gli agganci dai moschettoni, i rampini dai ramponi! E a me girano i maroni. Che fa pure rima.
Anche nel 1937 in montagna si usavano le piccozze e non i picconi, per la miseria! E meno male che in coda al testo c'è un'integrazione della traduttrice che spiega i massimi sistemi, le atmosfere, le scelte stilistiche. Nulla sui picconi. Né sui rampini of course.
A dirla poi tutta non amo la scrittura emozionale e nemmeno molto gli stereotipi del bel tenebroso e dell'oca giuliva con la vocazione della crocerossina. Ma quella è colpa mia non dell'autore: servisse saperlo sono una vecchia cinica
se tradotto da una persona che dice guida alpina e non guida montana, distingue un piccone da una piccozza (8 volte, mica una), gli agganci dai moschettoni, i rampini dai ramponi! E a me girano i maroni. Che fa pure rima.
Anche nel 1937 in montagna si usavano le piccozze e non i picconi, per la miseria! E meno male che in coda al testo c'è un'integrazione della traduttrice che spiega i massimi sistemi, le atmosfere, le scelte stilistiche. Nulla sui picconi. Né sui rampini of course.
A dirla poi tutta non amo la scrittura emozionale e nemmeno molto gli stereotipi del bel tenebroso e dell'oca giuliva con la vocazione della crocerossina. Ma quella è colpa mia non dell'autore: servisse saperlo sono una vecchia cinica
May 1, 2023
Oh be net yaaa bu benim yazarım bu benim kitabım dediğim bir gün.
Ben Stillerle başladım yazara .. Sonra devam ettim.. Montauk da çok sevdiğim kitaplarından biridir. Orada ki aşkın hali ve karakterlerin cesaretleri çok hoşuma gitmiş idi. Hatta yazarın hayatı ondan sonra ilgimi çekmeye başladı.. Yazarın yazdıklarında otobiyografik izler var elbet.. Bu kitap yazıldığında da yazar yeni bir hayata adım atma kararı almış.. Kafasındaki karmaşayı karakterlerine yansıtmış cevap bulmuş yada bulamamış bilmiyorum . Fakat bende kesinlikle başka bir açılım yapıyor bu adamın cümleleri..
Hayatını bir kez heba ettiysen geri dönüşün yoktur.. Merhamet yok.. Bunun sebebi ne gen , ne kader ne çevredir. Direk biz ve yaptığımız seçimler ..
Bu roman bir dağcının hikayesi kabaca.. Yaşamı ya ölüm ya yaşamak sanıyor. Siyah ile beyaz arasında ama ortasının da olabileceğini bence acı bir şekilde öğreniyor. Ben Irene karakterini cok sevdim. Zaten hikayenin devamında İrene’ın karmaşası aaaa bu Montauk daki temanın devamı demiştim .. Ben hayran oluyorum cesaretini aşabilen kadınlara! Gerci İrene ne kadar aşıyor bilmiyorum ama en azından duygularının farkında.. Kendine dürüst.. Neyse kelimelerimin ötesinde bir kitap , kendi dil ve duygu dağarcığım bu kitabı okurken bende uyanan hisleri anlatmaya yetmez. Biraz iddialı oldu ama benim durum bu.
Ben Stillerle başladım yazara .. Sonra devam ettim.. Montauk da çok sevdiğim kitaplarından biridir. Orada ki aşkın hali ve karakterlerin cesaretleri çok hoşuma gitmiş idi. Hatta yazarın hayatı ondan sonra ilgimi çekmeye başladı.. Yazarın yazdıklarında otobiyografik izler var elbet.. Bu kitap yazıldığında da yazar yeni bir hayata adım atma kararı almış.. Kafasındaki karmaşayı karakterlerine yansıtmış cevap bulmuş yada bulamamış bilmiyorum . Fakat bende kesinlikle başka bir açılım yapıyor bu adamın cümleleri..
Hayatını bir kez heba ettiysen geri dönüşün yoktur.. Merhamet yok.. Bunun sebebi ne gen , ne kader ne çevredir. Direk biz ve yaptığımız seçimler ..
Bu roman bir dağcının hikayesi kabaca.. Yaşamı ya ölüm ya yaşamak sanıyor. Siyah ile beyaz arasında ama ortasının da olabileceğini bence acı bir şekilde öğreniyor. Ben Irene karakterini cok sevdim. Zaten hikayenin devamında İrene’ın karmaşası aaaa bu Montauk daki temanın devamı demiştim .. Ben hayran oluyorum cesaretini aşabilen kadınlara! Gerci İrene ne kadar aşıyor bilmiyorum ama en azından duygularının farkında.. Kendine dürüst.. Neyse kelimelerimin ötesinde bir kitap , kendi dil ve duygu dağarcığım bu kitabı okurken bende uyanan hisleri anlatmaya yetmez. Biraz iddialı oldu ama benim durum bu.
May 23, 2022
This was one of Max Frisch's earlier books and, apparently, he became disenchanted with it and didn't want it included with his body of work. Obviously, his wish was not followed since I was able to read it but I can understand why he felt this way. The book is fairly good but nowhere near as good as most of his other work. It's about a man who wanted to do extraordinary things in his life and avoid living just an ordinary life, at all costs. As he approached thirty, he found himself still living a life of no distinction, having failed at everything he attempted and became depressed and suicidal. He decided to attempt climbing a route up an Alps peak that had never been successfully done before, inspite of his inexperience.
March 4, 2020
Yanlış hatırlamıyorsam Orhan Pamuk'un Yeni Hayat kitabındaki insanları gizemli yolculuklara sürükleyen kitap da pembe kapaklı bir kitaptı değil mi? Doğru hatırlamışsam hoş bir tesadüf olmuş demektir. Çünkü kitap tam da bunu becerebilecek kaftan. (Çok iddialı oldu değil mi? Ama beğenilen kitaba hava basmak bu yorumlama işinin raconu değil midir..)
Doğru zamanda okunduğu takdirde okuru üzerinde etki yaratabilecek bir kitap olduğunu düşünüyorum. Kitabın birkaç alıntısından-yorumundan hareketle gaza gelip sizi yarı yolda bırakacak kitaplardan da değil bence. 10 sayfada bir durup uzun uzun hayat hakkında düşünmeye teşvik ediyor. Çok doyurucu bir hikaye altında bunu yapmasa da kitabın çıkış noktasındaki soruların önemli olduğunu düşünüyorum.
Doğru zamanda okunduğu takdirde okuru üzerinde etki yaratabilecek bir kitap olduğunu düşünüyorum. Kitabın birkaç alıntısından-yorumundan hareketle gaza gelip sizi yarı yolda bırakacak kitaplardan da değil bence. 10 sayfada bir durup uzun uzun hayat hakkında düşünmeye teşvik ediyor. Çok doyurucu bir hikaye altında bunu yapmasa da kitabın çıkış noktasındaki soruların önemli olduğunu düşünüyorum.
May 26, 2020
"ya da hiçbir şey söylemez, sadece birlikte otururlardı, soru sormadan, konuşmadan, insanları ancak birbirinden ayırmaya yarayan böylesi şeylerden uzak durarak."
"sadece Irene'nin yarın gideceğini, bu akşamdan sonra br daha asla görüşmeyeceklerini bilmesi yeterdi, belki bu bilgi kalplerini her zamankinden özgür kılar, bize yük olan geçmişten, bizi tereddütte bırakan gelecekten kurtarırdı, sadece ve sadece şimdiki zamana, gerçek var oluşa ait bir akşam."
"sadece Irene'nin yarın gideceğini, bu akşamdan sonra br daha asla görüşmeyeceklerini bilmesi yeterdi, belki bu bilgi kalplerini her zamankinden özgür kılar, bize yük olan geçmişten, bizi tereddütte bırakan gelecekten kurtarırdı, sadece ve sadece şimdiki zamana, gerçek var oluşa ait bir akşam."
Read
August 29, 201925 yaşındaki Max Frisch'in sesi. Sorgulamaları çok şey söyledi bana. Max Frisch'ten tek okuduğum kitap, kendi seçkisi içine almamış bu kitabını. İçeriğindeki sorgulamalar çok anlamlı olsa da edebi olarak üslup olarak çok sevmedim.
"Belki de çok duru bir vicdan gerekiyor böylesine duru bir sessizliğe katlanabilmek için; yoksa insanın hayatı boyunca itinayla inşa ettiği, üzerine titrediği ne varsa bir saat içinde çöküp dağılabilir, belki de kahramanca nitelenen hırsın kibirden başka bir şey olmadığı, sadece kaçış olduğu ortaya çıkabilir; insan orada uzun süre oturursa geriye sadece kaçış olduğu ortaya çıkabilir; insan orada uzun süre oturursa geriye sadece kara bir leke, insanın sezdiği ve eskiden beri her daim korktuğu, yüzlerce teşebbüsle üstünü kapamaya çalıştığı, yüreğin esas yalanlarından biri kalır, çünkü insanın cesareti yoktur açık bir içgörüye, gerçek bir değişime."
...muhtemelen asla o muazzam sessizlikte neler duyduğunu dile getiremeyecek olsa da; fakat bu sessizliğin, sessizliğe göğüs geren şeylerin büyük bir manası olmalı, her ne kadar bu üç gece içinde yitirdiği şeyler olsa da ona çok şey kalacak; artık kolayca heba edilebilecek sıradan hayat, küçümsenebilir hayat diye bir şey olmadığını, bizlerin gerçekten yerine getirdiği şeylerin yeterli olduğunu biliyor.
March 17, 2013
A critic called Frisch's second book, a novella, "Russian roulette in the high mountains". Indeed, one can already find the topic that haunted Frisch for most of his life in this book, written at the age of 25: the question about existence/life, this question continuously looming above our heads: Why? Why do we live? Or do we even live? Is it not that we only exist? The protagonist wants to avoid nothing more than ordinary human existence, he wants to feel, experience, be life - instead of rotting away in self-deception, a vegetative state of the unconscious; another blind sheep amongst a flock of blind sheep. To seek for the sense of life, this is what brings him to the mountains. He wants to challenge life, find answers from the quiet. At the end, he has - indeed - found back to himself, but the price he had to pay was high. He is now a bit more than a corpse among the living and the reader knows that the never-ending quest for the "Why?" is never going to leave him nor anyone else, brave enough to face such horrible and radical, yes even dangerous, thoughts face to face.
March 19, 2020
Kitabı okurken şunu fark ettim; bu kitabı yazarken Max Frisch'in içine Lermontov'un Peçorin'i kaçmış... Bu da yetmemiş, Saul Bellow gibi boşlukta sallandırmış baş karakterini yazar... Kitapta tırmanılan dağ; yalnızlığı, yürüyüş de hayatı temsil ederken yukarıya çıktıkça aşağının düşünülüp hesap edilmesi karakterin bir türlü kurtulmayı başaramadığı geçmişini ifade ediyor. 30 yaşında varoluş sıkıntısıyla çetin bir didişme halinde olan dağcının yalnızlığa ve ıssızlığa sığınması dahası duygularından arınıp heba olmuş geçmişinden intikam alma çabası ya ölümle ya da zaferle sonuçlanacak olsa da pek çok ciddi soruyu hem kendine hem de okurlarına yöneltiyor oluşu kitabı daha derin ve anlamlı kılıyor. Hayatla kavgaya tutuşmanın bedelini her zaman kırık ellerle kendi mezarını kazarak ödeyen insanoğlu yine de kendi dağına tırmanmaktan vazgeçmiyor. "Sessizliğin Yanıtı" uzakta gerçekleşen, ateşi ayaklarının dibine kadar ulaşmayacak bir patlamayı izlemek gibi heyecan verici olsa da aynı zamanda tedirgin edici oluşuyla da benzerlerinden sıyrılıyor. Yalnızlığa hayranlık duyanların romanı.
September 7, 2016
Ich lese jeden Tag ein Buch. Heute den jungen, unverbrauchten, absolut genialen Max Frisch.
"Wozu?", fragt Irene.
Dann kann ich über das schreiben, was ich gelesen habe.
"Ja, aber wozu denn?"
Irene versteht von solchen Dingen nichts. Man kann nicht sagen, dass sie gerade klug sei, auch nicht schön, aber sie hat wache Augen, die einen fast frechen Blick haben. Später höre ich sie im Erdgeschoss mit ihrem Liebhaber scherzen. Sie lacht übermütig durchs ganze Treppenhaus.
Wozu?
Es ist schon die unhöflichste Frage, die man an das Leben richten kann...
"Wozu?", fragt Irene.
Dann kann ich über das schreiben, was ich gelesen habe.
"Ja, aber wozu denn?"
Irene versteht von solchen Dingen nichts. Man kann nicht sagen, dass sie gerade klug sei, auch nicht schön, aber sie hat wache Augen, die einen fast frechen Blick haben. Später höre ich sie im Erdgeschoss mit ihrem Liebhaber scherzen. Sie lacht übermütig durchs ganze Treppenhaus.
Wozu?
Es ist schon die unhöflichste Frage, die man an das Leben richten kann...
July 20, 2015
Questo volume ha davvero toccato gli argomenti sbagliati nel momento sbagliato. Ho detestato l'autore per quello che ha detto e come l'ha detto... decisamente colpa mia :P
(anche se il protagonista è fastidiosamente inutile)
(anche se il protagonista è fastidiosamente inutile)
July 20, 2015
Questi racconti d'autore sono una bellissima scoperta.
Interessante questo racconto.
Il silenzio ha una voce.
Quella del mistero.
Quella della vita che va vissuta, fino in fondo.
E poi c'è la metafora della montagna...
Bello!
Interessante questo racconto.
Il silenzio ha una voce.
Quella del mistero.
Quella della vita che va vissuta, fino in fondo.
E poi c'è la metafora della montagna...
Bello!
October 18, 2017
Ein junger Max Frisch, der sich mutig an die grossen Fragen des Lebens heranwagt. Die beiden Hauptfiguren sind erstaunlich komplex. Ein Buch, das ich bestimmt wieder lesen werde.
Displaying 1 - 30 of 55 reviews