Sorry...

by Werner van Looy

Jakob Tenor droomt van een losbandig leven als schrijver. Zijn geraffineerde vrouw Rilana wil dat hij er is voor zijn gezin. Als Jakob zichzelf weer eens laat gaan, zet ze hem het huis uit. Ze dwingt hem een keuze te maken: zijn gezin of zijn oeuvre. 'Sorry...' is een komische novelle over de zin van het leven; een praatgroep voor mislukte schrijvers en de bloedmooie schoolpleinmoeder Tryféna, die weinig interesse toont in Jakob Tenor, maar toch wel erg veel van hem af weet.

111 pages, ebook

Published November 16, 2018

About the author

Werner van Looy werd op 14 januari 1975 geboren in Breda. Hij woont in Rijen, werkt als systeembeheerder, is getrouwd met Charlot en vader van twee fantastische kinderen. Naast mountainbiken, skaten en hardlopen houdt hij nog tijd over voor het schrijven van columns (onder andere voor Viva.nl).

Reviews

[Iris Boter · Rating 4 out of 5]

Jakob Tenor is schrijver maar zijn vrouw heeft er genoeg van. Nadat hij een avond uit is geweest om mogelijk zijn favoriete schrijver te ontmoeten - terwijl de kinderen alleen in bed lagen! - gooit ze hem het huis uit, en zijn computer met zijn complete oeuvre erop erachteraan. Kapot.
Jakob is op zichzelf aangewezen. Hij vindt onderdak op een zolder en probeert ondertussen zijn schrijfwerk terug te krijgen en doet wanhopige pogingen om het contact met zijn kinderen in stand te houden en zijn vrouw weer voor zich te winnen. Hij geeft zich zelfs op voor de bijeenkomsten voor mensen die Stoppen met Schrijven.
Maar er is ook nog de mooie schoolpleinmoeder…

Een tragikomisch verhaal met een absurdistisch kantje. Wat kan Werner schrijven! Hij heeft een zeer soepele schrijfstijl met een aangenaam onderkoelde humor. Meer dan een keer schoot ik hardop in de lach. De wat ruwere kant van het leven wordt in dit verhaal niet vermeden. Achttien plus, zeg maar. Af en toe komt er een treffende metafoor voorbij, gelukkig niet teveel en altijd raak. ‘Henk is een spierloos persoon. Hij hangt als een regenjas aan zijn ruggengraat.’
Het midden van het verhaal, de flashback, had wat korter gemogen maar dat neemt niet weg dat het geheel leest als een trein. Ik was zeer benieuwd hoe het af zou lopen en dat gebeurt met een onverwachte ontknoping die ik niet zag aankomen, en die me eerlijk gezegd enigszins aangreep.
Werner moet zijn boeken niet gratis weggeven, er moet zich een uitgever over hem ontfermen!

Deze zin uit het verhaal ga ik uitprinten en boven mijn bed hangen. Het omschrijft treffend waarom ik niet zou kunnen stoppen met schrijven.
“Schrijven is het alledaagse voorzien van betekenis. Als ik niet schrijf gaat mijn brein daar gewoon mee door, alleen richt het zich dan op mij. Op mijn leven. Maar het is veel moeilijker om een betekenisvolle invulling te geven aan mijn echte leven."