What do you think?
Rate this book
Αποδύοψις
Η «Αποδύοψις» γεννιέται μέσα από μια θεματική που ξεκινά από το ειδικό «εγώ» με δίψα να αγγίξει τελικά το γενικό «εσύ». Στα 46 ποιήματα της «Αποδύοψις» θα εντοπίσει κανείς τα ψήγματα μιας αφηγούμενης ιστορίας πολύπλευρης, με ένταση που αυξομειώνεται και συστήνεται συχνά διαφορετικά από την αρχή. Η ποιήτρια, δίχως να παραδοθεί σε φιλολογική και τεχνοτροπική δίνη, κάτι που επιδιώκει συνειδητά, άλλοτε στηλιτεύει, φωτίζει ή σκιάζει τα όσα ψυχικά και ηθικά συνδιαλέγεται, θέτοντας πρωταρχικό της στόχο την αποποίηση του προσωπικού πόνου, την κάθαρση και τελικά την επανεκκίνηση.
88 pages, Paperback
Published April 28, 2018
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
July 11, 2018
Ποιήματα που χαράσσονται στην ψυχή, αυτός θα μπορούσε να είναι ένας γρήγορος χαρακτηρισμός για το τι περιέχει αυτό το βιβλίο. Συστάδες λέξεων που δημιουργούν ένα μπουκέτο όμορφων ποιημάτων.
Η ποιήτρια γράφει ποιήματα που αποπνέουν τη στόφα μεγάλων ποιητών και αυτό γίνεται διότι γράφει με την πένα της καρδιάς της.
Από την μία ο τίτλος του, που μου έκανε εντύπωση και από την άλλη το πανέμορφο εξώφυλλο του, έγιναν οι καταλύτες στην απόφαση μου να αγοράσω αυτό το βιβλίο. Όσο για το περιεχόμενο του, αυτό ήρθε και επιβεβαίωσε την επιλογή μου.
Θα πρότεινα αυτό το βιβλίο να το διαβάσουν και άλλοι αναγνώστες; Ναι εννοείται!
Τα ποιήματα που λάτρεψα είναι τα εξής: "Κρύψου", "Της λήθης", "Μη γυρίσεις", "Ελευθερία", "Κάποτε", "Οι Σιωπές", "Γράμμα κενό", "Ροδιά", "Ωγυγία", "Θόρυβος","Ικεσία", "Έξη",
"Τυφλοί", "Οδός αθώων (αριθμός 13)", "Του νεκρού" και "Υβρίδια".
Η ποιήτρια γράφει ποιήματα που αποπνέουν τη στόφα μεγάλων ποιητών και αυτό γίνεται διότι γράφει με την πένα της καρδιάς της.
Από την μία ο τίτλος του, που μου έκανε εντύπωση και από την άλλη το πανέμορφο εξώφυλλο του, έγιναν οι καταλύτες στην απόφαση μου να αγοράσω αυτό το βιβλίο. Όσο για το περιεχόμενο του, αυτό ήρθε και επιβεβαίωσε την επιλογή μου.
Θα πρότεινα αυτό το βιβλίο να το διαβάσουν και άλλοι αναγνώστες; Ναι εννοείται!
Τα ποιήματα που λάτρεψα είναι τα εξής: "Κρύψου", "Της λήθης", "Μη γυρίσεις", "Ελευθερία", "Κάποτε", "Οι Σιωπές", "Γράμμα κενό", "Ροδιά", "Ωγυγία", "Θόρυβος","Ικεσία", "Έξη",
"Τυφλοί", "Οδός αθώων (αριθμός 13)", "Του νεκρού" και "Υβρίδια".
May 8, 2018
ΑΠΟΔΥΟΨΙΣ : Λέξη με ελληνική ρίζα, που όμως δεν θα τη βρείτε στα λεξικά. Προέρχεται από το «αποδύομαι» που σημαίνει «γδύνομαι». Την αναζήτησα και την εντόπισα σε διάφορες γλώσσες (apodyopsis) - ακόμα και ως όρο της ψυχιατρικής- με την ερμηνεία : «η δράση αυτού που γδύνει με το πνεύμα» / «αυτού που γδύνει με τα μάτια». Όταν διάβασα την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Μαρίας Λυδίας Κυριακίδου που κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ, διαπίστωσα πόσο εύστοχη ήταν η επιλογή της λέξης αυτής ως τίτλου. Ενός τίτλου που τυλίγει τους στίχους όλους με περίσσιο ταίριασμα. Ξεντύνεται λοιπόν η σκέψη με τη σκέψη, μένει γυμνή η εσωτερική φωνή της ποιήτριας και παρουσιάζεται δίχως φόβο και πάθος, παροτρύνοντας και τον αναγνώστη στην ίδια διαδικασία έκθεσης.
Μας περνάει η ποιήτρια από το ένα ποίημα στο άλλο, εμβαθύνοντας προοδευτικά και δίνοντάς μας τροφή για σκέψη. Διαβάζοντάς τα μου ήρθαν στο μυαλό ρήματα όπως : “αναρωτιέμαι”, “συμπεραίνω”, “αγωνιώ”, “παλινδρομώ”, “μάχομαι”, “αντέχω”, “ανακάμπτω” και πάνω απ’ όλα , κατά τη γνώμη μου, “φιλοσοφώ”. Δηλαδή, συγκεντρώνω ευλαβικά τις εμπειρίες μου, τις βάζω να καθίσουν ένα γύρω μου και κουβεντιάζω μαζί τους με πολύ σεβασμό. Μαζεύω έπειτα το απόσταγμα της διαδικασίας αυτής και το ρίχνω άφοβα και με πλήρη συνείδηση στο χαρτί.
Η ποιήτρια επίσης δεν μπερδεύει τον αναγνώστη, δεν τον κρατάει σε απόσταση. Αντιθέτως τον πλησιάζει σαν παλιό καλό φίλο και ανοίγει τα χαρτιά της με απόλυτη ειλικρίνεια. Του εξομολογείται και τον εξομολογεί. Διηγείται, περιγράφει, εξηγεί, θυμώνει, χαμογελά. Συχνότατα επαναλαμβάνει λέξεις και μικρές φράσεις : «Σε πεινάω», «Σ’ αγαπώ. Δε», «Σχεδόν όλα», «Είναι ακόμη μέσα…». Σαν να μπήγει στο ταβάνι ένα κόκκινο βελάκι που αναβοσβήνει και δείχνει ξανά και ξανά το «σημαντικό» που πάνω του θέλει να τραβήξει την προσοχή. Το «σημαντικό» που επιδιώκει να μοιραστεί. Έτσι το διαλέγει : να είναι ξεκάθαρο και ολοστρόγγυλο. Χωρίς περιστροφές και αποστάσεις. Συχνά αυτή η λέξη ή η μικρή φράση, αποτελεί και τον τίτλο του ποιήματος. Επιθυμεί έντονα την επικοινωνία και κάθεται δίπλα ακριβώς στον αναγνώστη.
Η Μαρία Λυδία Κυριακίδου μέσα από τα ποιήματα της συλλογής της αυτής, αφήνεται να μιλήσει εφ’ όλης της ύλης. Για τον έρωτα, τη μοναξιά, την «ανθρωποφαγία» της κοινωνίας μας, την τόλμη του διαφορετικού, την αυτοκριτική που οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας… Συνδυάζει όμορφα την απλότητα του λόγου με το βάθος του στοχασμού της και τις ωραίες λέξεις της, ρίχνοντας το «τυράκι» και στον αμύητο περαστικό από τον κήπο της ποιητικής τέχνης, καλώντας τον να περάσει τον αυλόγυρό του.
Δε διστάζει να πλέξει και ποιήματα , που μου έδωσαν την αίσθηση παραμυθιού γεμάτου με αλληγορίες, όπως είναι η «Ροδιά» που τη φύτεψαν «τριγύρω από τους χίλιους λωτούς» ή ο «Θόρυβος» που έκαναν οι λέξεις πέφτοντας μέσα σε τσίγκινα και ξύλινα κουβαδάκια.
Η «ΑΠΟΔΥΟΨΙΣ» είναι μια συλλογή που έχει το χάρισμα να κάνει τον αναγνώστη να επιστρέφει σε αυτήν. Κάπου μέσα βρίσκει κάθε φορά κι ένα άλλο κομμάτι που του μοιάζει. Και δε θέλει να χάσει ούτε ένα.
Παραθέτω ένα ποίημα που μου άρεσε ιδιαίτερα.
ΓΕΝΝΗΣΙΣ
Μπουκώνεις τις φλέβες
με κλάμα αδήριτο
στριγγλίζεις
σχίζεις τα σπλάχνα της
μητρός σου
άσπλαχνε
κι ορμάς
με
πύρινο άστρο.
Πλημμύρα τα νερά σου.
Μπαμπάκι.
Κάθεσαι στ’
αβγά σου.
Μετά στεγνός.
Μπολιάζεσαι με πρήξιμο
υγραίνεσαι από μούχλα
πασπαλίζεσαι με
άλας
στραγγισμένο
σπάνιο
- μη σε πιάνει το μάτι.
Στεγνώνεις
Στριμωξίδι με κάποιο
Καθίκι αδέρφι.
Ψοφάς τη δόλια
Την κατσίκα
- μην έχει να λέει κι
ο γείτονας.
λέει ακόμη…
Είσαι το έσχατο θεριό.
Οπλίζεις.
Τα μυαλά σου
κείτονται
ατάραχα.
Μπουκιά εδώ
μπουκιά εκεί.
Πιάτο γκουρμέ.
Δοκιμάζεις.
Τα περίμενες νοστιμότερα.
Μας περνάει η ποιήτρια από το ένα ποίημα στο άλλο, εμβαθύνοντας προοδευτικά και δίνοντάς μας τροφή για σκέψη. Διαβάζοντάς τα μου ήρθαν στο μυαλό ρήματα όπως : “αναρωτιέμαι”, “συμπεραίνω”, “αγωνιώ”, “παλινδρομώ”, “μάχομαι”, “αντέχω”, “ανακάμπτω” και πάνω απ’ όλα , κατά τη γνώμη μου, “φιλοσοφώ”. Δηλαδή, συγκεντρώνω ευλαβικά τις εμπειρίες μου, τις βάζω να καθίσουν ένα γύρω μου και κουβεντιάζω μαζί τους με πολύ σεβασμό. Μαζεύω έπειτα το απόσταγμα της διαδικασίας αυτής και το ρίχνω άφοβα και με πλήρη συνείδηση στο χαρτί.
Η ποιήτρια επίσης δεν μπερδεύει τον αναγνώστη, δεν τον κρατάει σε απόσταση. Αντιθέτως τον πλησιάζει σαν παλιό καλό φίλο και ανοίγει τα χαρτιά της με απόλυτη ειλικρίνεια. Του εξομολογείται και τον εξομολογεί. Διηγείται, περιγράφει, εξηγεί, θυμώνει, χαμογελά. Συχνότατα επαναλαμβάνει λέξεις και μικρές φράσεις : «Σε πεινάω», «Σ’ αγαπώ. Δε», «Σχεδόν όλα», «Είναι ακόμη μέσα…». Σαν να μπήγει στο ταβάνι ένα κόκκινο βελάκι που αναβοσβήνει και δείχνει ξανά και ξανά το «σημαντικό» που πάνω του θέλει να τραβήξει την προσοχή. Το «σημαντικό» που επιδιώκει να μοιραστεί. Έτσι το διαλέγει : να είναι ξεκάθαρο και ολοστρόγγυλο. Χωρίς περιστροφές και αποστάσεις. Συχνά αυτή η λέξη ή η μικρή φράση, αποτελεί και τον τίτλο του ποιήματος. Επιθυμεί έντονα την επικοινωνία και κάθεται δίπλα ακριβώς στον αναγνώστη.
Η Μαρία Λυδία Κυριακίδου μέσα από τα ποιήματα της συλλογής της αυτής, αφήνεται να μιλήσει εφ’ όλης της ύλης. Για τον έρωτα, τη μοναξιά, την «ανθρωποφαγία» της κοινωνίας μας, την τόλμη του διαφορετικού, την αυτοκριτική που οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας… Συνδυάζει όμορφα την απλότητα του λόγου με το βάθος του στοχασμού της και τις ωραίες λέξεις της, ρίχνοντας το «τυράκι» και στον αμύητο περαστικό από τον κήπο της ποιητικής τέχνης, καλώντας τον να περάσει τον αυλόγυρό του.
Δε διστάζει να πλέξει και ποιήματα , που μου έδωσαν την αίσθηση παραμυθιού γεμάτου με αλληγορίες, όπως είναι η «Ροδιά» που τη φύτεψαν «τριγύρω από τους χίλιους λωτούς» ή ο «Θόρυβος» που έκαναν οι λέξεις πέφτοντας μέσα σε τσίγκινα και ξύλινα κουβαδάκια.
Η «ΑΠΟΔΥΟΨΙΣ» είναι μια συλλογή που έχει το χάρισμα να κάνει τον αναγνώστη να επιστρέφει σε αυτήν. Κάπου μέσα βρίσκει κάθε φορά κι ένα άλλο κομμάτι που του μοιάζει. Και δε θέλει να χάσει ούτε ένα.
Παραθέτω ένα ποίημα που μου άρεσε ιδιαίτερα.
ΓΕΝΝΗΣΙΣ
Μπουκώνεις τις φλέβες
με κλάμα αδήριτο
στριγγλίζεις
σχίζεις τα σπλάχνα της
μητρός σου
άσπλαχνε
κι ορμάς
με
πύρινο άστρο.
Πλημμύρα τα νερά σου.
Μπαμπάκι.
Κάθεσαι στ’
αβγά σου.
Μετά στεγνός.
Μπολιάζεσαι με πρήξιμο
υγραίνεσαι από μούχλα
πασπαλίζεσαι με
άλας
στραγγισμένο
σπάνιο
- μη σε πιάνει το μάτι.
Στεγνώνεις
Στριμωξίδι με κάποιο
Καθίκι αδέρφι.
Ψοφάς τη δόλια
Την κατσίκα
- μην έχει να λέει κι
ο γείτονας.
λέει ακόμη…
Είσαι το έσχατο θεριό.
Οπλίζεις.
Τα μυαλά σου
κείτονται
ατάραχα.
Μπουκιά εδώ
μπουκιά εκεί.
Πιάτο γκουρμέ.
Δοκιμάζεις.
Τα περίμενες νοστιμότερα.
July 3, 2018
Το βιβλίο αυτό είναι ένας συνδυασμός ολιγόστιχης και μη ποίησης, η οποία διακρίνεται συνήθως από τη λιτότητα των μέσων που χρησιμοποιεί η ποιήτρια. Η ποίηση της Κυριακίδου διακατέχεται από έναν βαθειά ειλικρινή και εξομολογητικό τόνο, άλλοτε αφαιρετικό, άλλοτε περισσότερο επεξηγηματικό. Χαρακτηρίζεται πάντα από έναν υποβόσκοντα ρυθμό, άλλοτε παρόμοιο από ποίημα σε ποίημα, άλλοτε ριζικά όχι και με την διαφορετικότητα αυτή να χαρακτηρίζει συχνά εσωτερικά και ἐνα μεμονωμένο ποίημα. Ορισμένα ποιήματα δίνουν την εντύπωση ενός ονείρου, σχεδόν παραληρηματικού, με το στοιχείο του αυτοσαρκασμού και της αποκαθήλωσης έντονα αισθητό. Ύφος βαθειά αισθαντικό, παθιασμένο. Απλά, καθημερινά, γήινα στοιχεία είναι η πηγή έμπνευσής της ποιήτριας, μα την ίδια στιγμή κάποια από αυτά ταξιδεύουν μετακοσμικά. Η μνήμη, επίσης, διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο, τόσο η προσωπική όσο και η συλλογική. Την στέφει βασίλισσα ή την εξορίζει. Ποιήματα αλληγορικά και άλλα, που αγγίζουν ατομικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Καθώς ξεφυλλίζεις την «Αποδύοψις» συνειδητοποιείς πως η συγγραφέας έχει εσκεμμένα επιλέξει μια βαθμιαία εξελισσόμενη τακτική αναγνώρισης εαυτού ανεπιτήδευτη γλωσσικά, στο πέρας της οποίας όμως εντοπίζεις μια κρυμμένη πλούσια γνώση της χρήσης της ελληνικής γλώσσας ενώ συναντάς μια νέα μορφή ποιητικής έκφρασης οικεία και νέα την ίδια στιγμή.
Μια εντελώς διαφορετική πτυχή της σύγχρονης ελληνικής ποίησης συστήνεται ήδη σε αυτό το πρώτο της βιβλίο.
Μια εντελώς διαφορετική πτυχή της σύγχρονης ελληνικής ποίησης συστήνεται ήδη σε αυτό το πρώτο της βιβλίο.
October 14, 2018
Συνταξιδιώτες ο νους κι η ψυχή σε μια υπέροχη, αν και "κακοτράχαλη", ανάβαση προς την κορυφή εκείνη όπου "θρονιάζεται" η ανθρώπινη ύπαρξη. Μια αναρρίχηση στην αυτοσυνειδησία με εξάρτυση διαπιστώσεις, κρίσεις, συναισθήματα και "τσαλακώματα" ψυχής. Όσο ευρηματικός ο τίτλος αυτής της συλλογής, άλλο τόσο εύστοχος, αφού στις σελίδες της παρακολουθούμε να εξελίσσεται μια υποβλητική αναδίπλωση εαυτού, μια απογύμνωση αφοπλιστικά θελκτική, ανεπιτήδευτη και δραματική, προτρέποντας έμμεσα τον αναγνώστη στη δική του. Η
δύναμη και η δυναμική των λέξεων καθηλώνουν το βλέμμα της ψυχής σε ό, τι κρύβεται πίσω απ'τους "αραχνοΰφαντους" στίχους της ποιήτριας. Τελικά, η "Αποδύοψις" του ποιητικού υποκειμένου προσφέρεται απλόχερα ως ευκαιρία για την αποδύοψη του αναγνώστη!
δύναμη και η δυναμική των λέξεων καθηλώνουν το βλέμμα της ψυχής σε ό, τι κρύβεται πίσω απ'τους "αραχνοΰφαντους" στίχους της ποιήτριας. Τελικά, η "Αποδύοψις" του ποιητικού υποκειμένου προσφέρεται απλόχερα ως ευκαιρία για την αποδύοψη του αναγνώστη!
May 6, 2018
Κόντρα στην γενίκευση που θέλει τις προθέσεις των ποιητών "θολές" αλλά και στο λογοτεχνικό συρμό που είναι έτοιμος να δεχτεί ή και να επιβραβεύσει ακόμα αυτή τη "θολότητα", αν οι λέξεις ακούγονται αρκετά βαρύγδουπες ή εξεζητημένες, η ποίηση της Κυριακίδου επιμένει να είναι στέρεα και διαυγής. Με αναζωογονητική γενναιότητα, η ποιήτρια επικεντρώνει τις λεκτικές εξερευνήσεις της στην ουσία, αποφεύγοντας να σπαταλάει ενέργεια, τόσο στην αναζήτηση ενός εντυπωσιακού λεξιλογίου που θαμπώνει (κυρίως τους αδαείς) όσο και στην έτερη δημοφιλή επιλογή, την πρόκληση για την πρόκληση δηλαδή. Γι'αυτό ακριβώς το λόγο πετυχαίνει και να είναι αισθητικά άρτια και αυθεντικά προκλητική. Με τον ίδιο μαγικό τρόπο καταφέρνει να εκπέμπει λυρισμό ακόμα κι όταν παραμένει απόλυτα δωρική. Οι Καβαφικές επιρροές είναι εντοπίσιμες στο έργο της αλλά, προς τιμήν της, όχι προφανείς. Η υφολογική συνοχή και ταυτόχρονα ισορροπία, που διαπνέει και τα 46 ποιήματα της "Aποδύοψις", καθιστούν ήδη την Κυριακίδου ως μια ποιήτρια με προσωπική σφραγίδα και ξεχωριστή φωνή.
December 1, 2018
ποδύοψις. Μια λέξη άγνωστη προς εμένα. Την ένιωσα όμως όταν διάβασα το βιβλίο της Μαρίας - Λυδίας Κυριακίδου. 'Αποδύομαι' σημαίνει γυμνώνομαι.
Θα ξεκινήσω την κριτική από το εξώφυλλο. Ο σχεδιασμός του είναι λιτός και δυναμικός. Ακόμα και τα χρώματα είναι ελάχιστα. Μου άρεσε πολύ αυτό σαν στοιχείο γιατί δηλώνει πως δεν χρειάζονται φανφάρες. Ο αναγνώστης θα εντυπωσιαστεί από το περιεχόμενο του βιβλίου.
Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, τα ποιήματα της Μαρίας - Λυδίας είναι πολυεπίπεδα. Στο πρώτο διάβασμα, απογυμνώνουν την καρδιά της συγγραφέως. Διαβάζουμε για έναν έρωτα καταστροφικό. Έναν έρωτα υπερβολικό ίσως. Έναν έρωτα που ενώ ξέρει ότι δεν της κάνει καλό, συνεχίζει και τον ταΐζει. Στην δεύτερη ανάγνωση, αναγνωρίζουμε κομμάτια από εμάς. Θλιμμένα απογεύματα, χαζά παιχνίδια που παίζαμε παιδιά, έναν σπαραγμό. Στο τρίτο επίπεδο όμως, διαπιστώνουμε πως έρχεται η λύτρωση. Η αναγέννηση. Βλέπουμε πως η ζωή δεν είναι άσπρο - μαύρο. Έχει και πινελιές πορφυρού σαν ένα τριαντάφυλλο που κατά λάθος του χαλάσαμε τα πέταλα με την αγριάδα των δαχτύλων μας.
Θα ξεκινήσω την κριτική από το εξώφυλλο. Ο σχεδιασμός του είναι λιτός και δυναμικός. Ακόμα και τα χρώματα είναι ελάχιστα. Μου άρεσε πολύ αυτό σαν στοιχείο γιατί δηλώνει πως δεν χρειάζονται φανφάρες. Ο αναγνώστης θα εντυπωσιαστεί από το περιεχόμενο του βιβλίου.
Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, τα ποιήματα της Μαρίας - Λυδίας είναι πολυεπίπεδα. Στο πρώτο διάβασμα, απογυμνώνουν την καρδιά της συγγραφέως. Διαβάζουμε για έναν έρωτα καταστροφικό. Έναν έρωτα υπερβολικό ίσως. Έναν έρωτα που ενώ ξέρει ότι δεν της κάνει καλό, συνεχίζει και τον ταΐζει. Στην δεύτερη ανάγνωση, αναγνωρίζουμε κομμάτια από εμάς. Θλιμμένα απογεύματα, χαζά παιχνίδια που παίζαμε παιδιά, έναν σπαραγμό. Στο τρίτο επίπεδο όμως, διαπιστώνουμε πως έρχεται η λύτρωση. Η αναγέννηση. Βλέπουμε πως η ζωή δεν είναι άσπρο - μαύρο. Έχει και πινελιές πορφυρού σαν ένα τριαντάφυλλο που κατά λάθος του χαλάσαμε τα πέταλα με την αγριάδα των δαχτύλων μας.
July 31, 2018
Μια εξαιρετική ποιητική συλλογή που με άγγιξε και με συγκίνησε!Πέτυχε την πλήρη έκδυση της ψυχής μου.Γιατί η ποίηση μας βρίσκει τελικά όταν την έχουμε ανάγκη.Πολλά μπράβο!
Displaying 1 - 7 of 7 reviews