Ποιοι είμαστε τελικά; Πόσα γνωρίζουμε για τη ζωή μας... για το εαυτό μας. Οι μνήμες μας τελικά είναι επιλεκτικές; Ορίζουν ζωές και χτίζουν συρματοπλέγματα ενάντια στο χρόνο; Σε όλα αυτά που ζήσαμε αλλά ποτέ δεν μάθαμε. Ή τελικά είναι όλα στημένα. Ένα ανόητο παιχνίδι με τον εαυτό μας. Μήπως τελικά τα σημάδια, αυτά που θεωρούμε κομμάτια διαίσθησης, πυγολαμπίδες στο σκοτάδι, τα έχουμε καρφώσει εμείς οι ίδιοι; Για να θυμηθούμε. Να θυμηθώ. Κανείς δεν με ρώτησε τι θέλω. Δε μου έδειξε τις επιλογές. Η ζωή σου. Η ζωή μου. Μάλλον δε χρειάστηκε καν.. δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Η μοίρα ήταν ήδη κεντημένη. Δε ξέρω από ποιον. Δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο.
Σε εισάγει στα κεντρικά πρόσωπα και γεγονότα από την πρώτη στιγμή, χωρίς επιπλέον κουβέντες. Παράλληλα, η αρχή του είναι τόσο κατατοπιστική όσο χρειάζεται για να μπεις στο νόημα χωρίς να αποκαλύπτει τα σημεία κλειδιά της υπόθεσης. Σε κρατά σε εγρήγορση καθ΄όλη τη διάρκεια και παρόλο που στο τέλος αρχίζεις να καταλαβαίνεις, αγωνιάς να το ολοκληρώσεις για να ανακαλύψεις τι γίνεται τελικά.