What do you think?
Rate this book
...ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες
…Εκείνοι που ανέλαβαν να παίξουν το ρόλο του Θεού πριμοδότησαν και τους θανάτους-τιμωρία των αναμνήσεών τους. Θάνατος προσώπων από ένα υγρό, αμύθητο παρελθόν, ευτράπελο όσο και τρομακτικό, προσκολλημένο στα τέλη της δεκαετίας του ’40.
Τότε που ο θίασος της Μαρίκας Σουέζ περιόδευε με τρέλα και αυταπάρνηση στις ιαματικές λουτροπηγές μιας εξαθλιωμένης από τους πολέμους Ελλάδας. Για τον Στάθη, που κόντευε τα εξήντα, με παράστημα αλά Κλιντ Ίστγουντ, όπως αρμόζει σε διασωθέντα ήρωα, όλα αυτά ήταν γρίφος. Όμως όσο κι αν το πήρε αψήφιστα, ασφαλισμένος στο χλιαρό παρόν του, συνεχίζοντας δηλαδή να εκδίδει επιμελώς μοναχικά το μελισσοκομικό περιοδικό του –μέρος κι αυτό της αλυσιδωτής περιπέτειας– χρειάστηκε να μπει στη λογική του φόβου και στα «επιμέρους» μιας ηθελημένα ξεχασμένης περιόδου. Ίσως της πιο ανεξέλεγκτα ασύδοτης. Γεμάτης πάθος, παράλογη βία, έρωτες, παραστάσεις με ομοιοκατάληκτα δράματα, όπως «Η Παναγιά τιμωρεί το Κρεμλίνο» – αινίγματα φωσφορούχα στα μάτια ενός μικρού αγοριού που βιαζόταν να μεγαλώσει. Έτσι άνοιξε η επικίνδυνη χαραμάδα στο «ιαματικό» παρελθόν, μπάζοντας ταυτόχρονα ανέμους με αλήθειες και υστερικά συναισθήματα, φορτωμένα τα εύσημα της αγάπης, του μίσους αλλά και της μεγάλης νοσταλγίας που υφαίνει το δέρμα του ανήσυχου ύπνου.
Τότε που ο θίασος της Μαρίκας Σουέζ περιόδευε με τρέλα και αυταπάρνηση στις ιαματικές λουτροπηγές μιας εξαθλιωμένης από τους πολέμους Ελλάδας. Για τον Στάθη, που κόντευε τα εξήντα, με παράστημα αλά Κλιντ Ίστγουντ, όπως αρμόζει σε διασωθέντα ήρωα, όλα αυτά ήταν γρίφος. Όμως όσο κι αν το πήρε αψήφιστα, ασφαλισμένος στο χλιαρό παρόν του, συνεχίζοντας δηλαδή να εκδίδει επιμελώς μοναχικά το μελισσοκομικό περιοδικό του –μέρος κι αυτό της αλυσιδωτής περιπέτειας– χρειάστηκε να μπει στη λογική του φόβου και στα «επιμέρους» μιας ηθελημένα ξεχασμένης περιόδου. Ίσως της πιο ανεξέλεγκτα ασύδοτης. Γεμάτης πάθος, παράλογη βία, έρωτες, παραστάσεις με ομοιοκατάληκτα δράματα, όπως «Η Παναγιά τιμωρεί το Κρεμλίνο» – αινίγματα φωσφορούχα στα μάτια ενός μικρού αγοριού που βιαζόταν να μεγαλώσει. Έτσι άνοιξε η επικίνδυνη χαραμάδα στο «ιαματικό» παρελθόν, μπάζοντας ταυτόχρονα ανέμους με αλήθειες και υστερικά συναισθήματα, φορτωμένα τα εύσημα της αγάπης, του μίσους αλλά και της μεγάλης νοσταλγίας που υφαίνει το δέρμα του ανήσυχου ύπνου.
360 pages, Paperback
First published January 1, 2000
9 people are currently reading
159 people want to read
About the author
Γιάννης Ξανθούλης
35 books195 followersΟ Γιάννης Ξανθούλης (English: Giannis Xanthoulis) είναι Έλληνας μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη από οικογένεια προσφύγων και σπούδασε δημοσιογραφία, σχέδιο και ενδυματολογία θεάτρου. Από το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος και χρονογράφος, ενώ το πρώτο του μυθιστόρημα, Μεγάλος Θανατικός, κυκλοφόρησε το 1981. Έγινε ευρύτερα γνωστός από τα χρονογραφήματά του στην Ελευθεροτυπία, καθώς και από τα σατιρικά του κείμενα και θεατρικά έργα, πολλά από τα οποία ανέβηκαν σε ελληνικές σκηνές. Έχει επίσης γράψει και εικονογραφήσει παιδικά βιβλία. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της ΕΣΗΕΑ.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
December 22, 2019
Όχι από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες του Ξανθούλη. Απορώ πως δεν είχε τύχει να το διαβάσω ως τώρα μιας και παρακολουθώ το συγγραφέα. Αν κάτι ξεχωρίζω στη γραφή του και με κάνει να τον παρακολουθώ ως συγγραφέα και αυτό είναι και το στοιχείο που ξεχώρισα στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι η τρομερή ικανότητα του Ξανθούλη να στήνει με τόσο μαεστρικό τρόπο το σκηνικό των ιστοριών του και να αναπαριστά την κάθε εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία του με τρόπο απολύτως πειστικό, ηθογραφικό που σε μεταφέρει στην ιστορία λες και τη ζεις μαζί με του ήρωες της. Με ταξίδεψε στο παρελθόν και ας μην κατάφερα να πολυσυνδεθώ με τους χαρακτήρες του.
February 27, 2021
3,5/5*
Ένας θίασος στα τέλη της δεκαετίας του 40’ επισκέπτεται λουτροπόλεις της Β. Ελλάδας, με προτίμηση στα (ξεχασμένα πλέον) λουτρά Αρκτικών. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, υπό την πληθωρική παρουσία της θιασάρχη, Μαρίκας Σουέζ, επιδιώκουν την ίαση (έστω ψυχαγωγία) του πνεύματος, των ταλαιπωρημένων και μη σαρκίων που βυθίζονται σε ζεστά, θειώδη νερά.
Ανάμεσα σε ανάλαφρες παραστάσεις-διασκευές και μιας Ελλάδας που εύχεται να ήταν ο Εμφύλιος το τελευταίο καρφί στο φέρετρό της, αναδεικνύεται η ιστορία δύο παιδιών-κομπάρσων που περιμάζεψε η Μαρίκα μετά από οικογενειακές τραγωδίες. Τα βιώματα των δύο παιδιών εντός του θιάσου, θα τους δείξουν ότι η Τέχνη πολλές φορές είναι πιο σκληρή και από την ίδια τη ζωή. Η δυναστική συμπεριφορά σε βάρος τους και το ξεπούλημα του γονεϊκού καταπιστεύματος από την ίδια τη Μαρίκα θα πυροδοτήσουν -δεκαετίες αργότερα- έναν ανεξήγητο κύκλο αίματος, εν είδει Θείας Δίκης. Έναν κύκλο που επικονιάζεται από τις μέλισσες, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.
Εδώ έχουμε έναν Ξανθούλη που εγκαταλείπει τον μαγικό ρεαλισμό ως κύρια θεματική, αλλά τον αφήνει να υποφώσκει, ως διακριτικό νεύμα στον αναγνώστη. Πανταχού παρούσα φυσικά η μνήμη, οι οσμές που μας ακολουθούν για πάντα, η πολυτάραχη πορεία προς την ενηλικίωση, αλλά και μια μεταφορική γλώσσα που «μυρίζει» λογοτεχνία (αν και όχι τόσο καλοδουλεμένη όσο σε άλλα έργα του). Το εύρημα του αστυνομικού μυστηρίου λειτουργεί εδώ ως αργή βελόνα η οποία υφαίνει την πλοκή χωρίς επιτηδευμένες ανατροπές και σπάταλη τη μυρωδιά του αίματος. Η μυρωδιά εδώ είναι το θειάφι, η μυρωδιά των λουτρών αλλά και του θανάτου σύμφωνα με λαϊκές δοξασίες.
Ο Ξανθούλης είναι ένας συγγραφέας που θα μπορούσα να αναγνωρίσω από δύο προτάσεις, ανάμεσα σε χιλιάδες σελίδες. Είναι τόσο η χαρακτηριστική η γραφή του. Εδώ, μας δίνει ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα, ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό, με αινιγματικό τίτλο, που -χωρίς να είναι κορυφαίο- σου προσφέρει την αυθεντική μυθοπλασία, αυτή που βγαίνει από λογοτεχνικό καμίνι και όχι από εργοστάσιο παραγωγής μπεστ-σέλερ. Οι μεγαλύτεροι, θα θυμάστε και την αξιολογότατη μεταφορά του στην τηλεόραση.
Ένας θίασος στα τέλη της δεκαετίας του 40’ επισκέπτεται λουτροπόλεις της Β. Ελλάδας, με προτίμηση στα (ξεχασμένα πλέον) λουτρά Αρκτικών. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, υπό την πληθωρική παρουσία της θιασάρχη, Μαρίκας Σουέζ, επιδιώκουν την ίαση (έστω ψυχαγωγία) του πνεύματος, των ταλαιπωρημένων και μη σαρκίων που βυθίζονται σε ζεστά, θειώδη νερά.
Ανάμεσα σε ανάλαφρες παραστάσεις-διασκευές και μιας Ελλάδας που εύχεται να ήταν ο Εμφύλιος το τελευταίο καρφί στο φέρετρό της, αναδεικνύεται η ιστορία δύο παιδιών-κομπάρσων που περιμάζεψε η Μαρίκα μετά από οικογενειακές τραγωδίες. Τα βιώματα των δύο παιδιών εντός του θιάσου, θα τους δείξουν ότι η Τέχνη πολλές φορές είναι πιο σκληρή και από την ίδια τη ζωή. Η δυναστική συμπεριφορά σε βάρος τους και το ξεπούλημα του γονεϊκού καταπιστεύματος από την ίδια τη Μαρίκα θα πυροδοτήσουν -δεκαετίες αργότερα- έναν ανεξήγητο κύκλο αίματος, εν είδει Θείας Δίκης. Έναν κύκλο που επικονιάζεται από τις μέλισσες, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.
Εδώ έχουμε έναν Ξανθούλη που εγκαταλείπει τον μαγικό ρεαλισμό ως κύρια θεματική, αλλά τον αφήνει να υποφώσκει, ως διακριτικό νεύμα στον αναγνώστη. Πανταχού παρούσα φυσικά η μνήμη, οι οσμές που μας ακολουθούν για πάντα, η πολυτάραχη πορεία προς την ενηλικίωση, αλλά και μια μεταφορική γλώσσα που «μυρίζει» λογοτεχνία (αν και όχι τόσο καλοδουλεμένη όσο σε άλλα έργα του). Το εύρημα του αστυνομικού μυστηρίου λειτουργεί εδώ ως αργή βελόνα η οποία υφαίνει την πλοκή χωρίς επιτηδευμένες ανατροπές και σπάταλη τη μυρωδιά του αίματος. Η μυρωδιά εδώ είναι το θειάφι, η μυρωδιά των λουτρών αλλά και του θανάτου σύμφωνα με λαϊκές δοξασίες.
Ο Ξανθούλης είναι ένας συγγραφέας που θα μπορούσα να αναγνωρίσω από δύο προτάσεις, ανάμεσα σε χιλιάδες σελίδες. Είναι τόσο η χαρακτηριστική η γραφή του. Εδώ, μας δίνει ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα, ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό, με αινιγματικό τίτλο, που -χωρίς να είναι κορυφαίο- σου προσφέρει την αυθεντική μυθοπλασία, αυτή που βγαίνει από λογοτεχνικό καμίνι και όχι από εργοστάσιο παραγωγής μπεστ-σέλερ. Οι μεγαλύτεροι, θα θυμάστε και την αξιολογότατη μεταφορά του στην τηλεόραση.
August 15, 2016
Αυτό το βιβλίο ειναι ένα απο τα αγαπημένα μου του Ξανθούλη, ίσως γιατί περιγράφει μια εποχή της χώρας μας μεσα απο μια πιο καλλιτεχνική (επιτρέψτε μου τον όρο) ματιά.
Δώστε του μια ευκαιρία, το αξίζει...
Δώστε του μια ευκαιρία, το αξίζει...
July 22, 2014
Απολαυστικό και ανατριχιαστικό. Συνάντησα έναν Ξανθούλη ρεαλιστικό και πραγματιστή, καμιά σχέση με τ άλλα που έχω διαβάσει. Εδώ κεντά. Έχουμε μια ιστορία φόνων και μίσους ανθρώπων που κάποτε αποτελούσαν τον θρυλικό θίασο της Μαρίκας Σουέζ. Ο θίασος διαλύθηκε κάπου στο 1949 και οι θιασώτες αποσύρθηκαν ο καθένας στη λήθη του και στις μνήμες του, άλλοι τυχερότεροι γνώρισαν τον έρωτα, άλλοι κατάντησαν να φυλάνε τα ερημωμένα λουτρά ή να συχνάζουν σε κακόφημα ξενοδοχεία και σινεμά. Κι όταν έρχεται η ώρα της εκδίκησης κανείς δεν ξεφεύγει από το χέρι του τιμωρού.
Παράλληλα με το σήμερα, όπου με άξονα τη σημερινή ζωή του Στάθη, του παιδιού που προστάτεψε η Μαρίκα Σουέζ όταν κάηκαν οι γονείς του μέχρι να το παραδώσει στους θείους του, παρακολουθούμε τις περιοδείες του θιάσου σε όλα τα ιαματικά λουτρά της Ελλάδας, τις αγωνίες για την παράσταση, τις επιτυχίες τους, τα σαρδάμ, τον τρόπο ζωής και επικοινωνίας μεταξύ τους. Καταπληκτική γραφή, με τα γνωστά υποννούμενα του Ξανθούλη και τον μοναδικό συνταιριασμό επιθέτων και ουσιαστικών για το σχηματισμό παρομοιώσεων και ένα κείμενο που τρέχει στις σελίδες κι αγωνιάς να το τελειώσεις. Δε σε νοιάζει ο δολοφόνος, οικειοποιείσαι τα πρόσωπα, αναρωτιέσαι τι θα κάνουν παρακάτω, στενοχωριέσαι για την κατάντια τους και για το εφήμερο της θεατρικής τέχνης κι επιτέλους έρχεται η λύτρωση. Όλα στέρεα δομημένα και με αρχή, μέση και τέλος. Μια πολύ ωραία εμπειρία για τον αναγνώστη και μια καλή αρχή για να γνωρίσει κανείς τον Ξανθούλη (προσοχή μόνο στα επόμενα βήματα).
Το βιβλίο έγινε και σειρά από την ΕΤ1 τη σαιζόν 2000-2001, με πολύ ωραίες επιλογές ηθοποιών (κορυφαία η Μαρινέλλα στο ρόλο της Σουέζ) κι ένα εξαιρετικό soundtrack που θυμάμαι ακόμη και σήμερα.
"Μου 'πε κι η γιαγιά Μαρίκα φόρα καμιά χάντρα
είναι τελικά βαρύ να πιστέψεις άντρα"....
Παράλληλα με το σήμερα, όπου με άξονα τη σημερινή ζωή του Στάθη, του παιδιού που προστάτεψε η Μαρίκα Σουέζ όταν κάηκαν οι γονείς του μέχρι να το παραδώσει στους θείους του, παρακολουθούμε τις περιοδείες του θιάσου σε όλα τα ιαματικά λουτρά της Ελλάδας, τις αγωνίες για την παράσταση, τις επιτυχίες τους, τα σαρδάμ, τον τρόπο ζωής και επικοινωνίας μεταξύ τους. Καταπληκτική γραφή, με τα γνωστά υποννούμενα του Ξανθούλη και τον μοναδικό συνταιριασμό επιθέτων και ουσιαστικών για το σχηματισμό παρομοιώσεων και ένα κείμενο που τρέχει στις σελίδες κι αγωνιάς να το τελειώσεις. Δε σε νοιάζει ο δολοφόνος, οικειοποιείσαι τα πρόσωπα, αναρωτιέσαι τι θα κάνουν παρακάτω, στενοχωριέσαι για την κατάντια τους και για το εφήμερο της θεατρικής τέχνης κι επιτέλους έρχεται η λύτρωση. Όλα στέρεα δομημένα και με αρχή, μέση και τέλος. Μια πολύ ωραία εμπειρία για τον αναγνώστη και μια καλή αρχή για να γνωρίσει κανείς τον Ξανθούλη (προσοχή μόνο στα επόμενα βήματα).
Το βιβλίο έγινε και σειρά από την ΕΤ1 τη σαιζόν 2000-2001, με πολύ ωραίες επιλογές ηθοποιών (κορυφαία η Μαρινέλλα στο ρόλο της Σουέζ) κι ένα εξαιρετικό soundtrack που θυμάμαι ακόμη και σήμερα.
"Μου 'πε κι η γιαγιά Μαρίκα φόρα καμιά χάντρα
είναι τελικά βαρύ να πιστέψεις άντρα"....
February 11, 2023
Για άλλη μια φορα θαύμασα την αυθεντικότητα και το μοναδικο τροπο γραφής και κατάθεσης του. Διαβάζεται με ενδιαφέρον αν και η επίγευση παραμένει μυστηριωδώς ακατανόητη …
May 14, 2020
Ο Γιάννης Ξανθούλης υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς στα φοιτητικά χρόνια, νομίζω έχω διαβάσει σχεδόν ό,τι έχει γράψει, ακόμη και τα παραμύθια. Δεν ξέρω πως θα μου φαινόταν τώρα, πρόσφατα διάβασα ένα δικό του και με σόκαρε λίγο. Επομένως μπορώ να καταλάβω οποιαδήποτε κριτική για οποιοδήποτε του βιβλίο. Όμως η πένα του νομίζω πως γράφει χωρίς να βουτάει σε μελάνι. Βουτάει σε κάποιο άλλο υγρό ή ένα συνονθύλευμα υγρών: καφέδων, σωματικών, δακρύων, ιδρώτα, λικέρ. Όλα του τα βιβλία, μουσκεμένα.
Στο Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες αυτό το υγρό αναβλύζει από τα θερμά λουτρά. Πάει πολύς καιρός που το χω διαβάσει αλλά δεν ξεχνώ εύκολα τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Και ίσως αυτό είναι που ξεχωρίζει τα βιβλία. Μπορεί να μη θυμάσαι τα ονόματα των ηρώων, μερικές φορές ούτε τις λεπτομέρειες από την πλοκή. Θυμάσαι όμως πως συνδέεσαι μαζί τους. Και σε αυτό, λες και βρεχόσουν στα λουτρά. Λες και είχες την αγωνία όσων ζούσαν τότε. Νομίζω είχε γίνει και σειρά παλαιότερα.
Και ύστερα...ήρθαν οι μέλισσες. Τίτλος, έκδοση, γλώσσα το 5άρι μου υποκειμενικό αλλά ολόκληρο.
Στο Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες αυτό το υγρό αναβλύζει από τα θερμά λουτρά. Πάει πολύς καιρός που το χω διαβάσει αλλά δεν ξεχνώ εύκολα τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Και ίσως αυτό είναι που ξεχωρίζει τα βιβλία. Μπορεί να μη θυμάσαι τα ονόματα των ηρώων, μερικές φορές ούτε τις λεπτομέρειες από την πλοκή. Θυμάσαι όμως πως συνδέεσαι μαζί τους. Και σε αυτό, λες και βρεχόσουν στα λουτρά. Λες και είχες την αγωνία όσων ζούσαν τότε. Νομίζω είχε γίνει και σειρά παλαιότερα.
Και ύστερα...ήρθαν οι μέλισσες. Τίτλος, έκδοση, γλώσσα το 5άρι μου υποκειμενικό αλλά ολόκληρο.
June 23, 2018
Στο βιβλίο αυτό το παρελθόν μεσα απο τις ρωγμές του χρονου ερχεται και καθοριζει το παρόν.Ατμοσφαιρικός ο Ξανθούλης καταπιάνεται με τα φαντάσματα του παρελθόντος και κλεινει λογαριασμούς μέχρι να έρθουν οι μέλισσες...
July 19, 2020
Κάθε βιβλίο του Ξανθούλη είναι και μια βουτιά στο παρελθόν. Και ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Και λίγο γέλιο. Και λίγο κλάμα. Αλλά κυρίως είναι μια νοσταλγία για όσα ζήσαμε όλοι ανεξάρτητα από όσα διαπραγματευεται το βιβλίο..
December 1, 2018
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, είναι οι γονείς να με βάζουν νωρίς για ύπνο για να δουν αυτή τη σειρά.
Το βιβλίο ευτυχώς έπεσε στα χέρια μου πριν από καμιά δεκαριά μέρες και κέρδισε την καρδιά μου από τις πρώτες σελίδες. Λάτρεψα τη γλώσσα, το ύφος, τις παρομοιώσεις και τους παραλληλισμούς που ήταν τόσο- όσο χρειαζόταν, την αφήγηση του παρόντος και τι�� βουτιές στο παρελθόν.
Αλλά πιο πολύ από όλα λάτρεψα τον τρόπο που κοιτά την ιστορία, ως διακύβευμα ανθρώπινο και όχι θεωρητικό. Σε αφήνει να καταλάβεις μόνος σου τα τι και τα πώς, χωρίς διδακτισμούς και το σημαντικότερο χωρίς να νομίζεις ότι διαβάζεις λήμμα στη wikipedia. Πολύ σημαντικό το τελευταίο για τα ιστορικά μυθιστορήματα που δεν πέφτουν στην παγίδα να βάζουν στο στόμα των ηρώων τους κατεβατά με ξεκάρφωτες, ιστορικές πληροφορίες.
Εντέλει το συναίσθημα της ανάγνωσης είναι γλυκό, χωρίς να σε λιγώνει, μεστό και ειλικρινές. Σαν να τρως μιλφέιγ.
Το βιβλίο ευτυχώς έπεσε στα χέρια μου πριν από καμιά δεκαριά μέρες και κέρδισε την καρδιά μου από τις πρώτες σελίδες. Λάτρεψα τη γλώσσα, το ύφος, τις παρομοιώσεις και τους παραλληλισμούς που ήταν τόσο- όσο χρειαζόταν, την αφήγηση του παρόντος και τι�� βουτιές στο παρελθόν.
Αλλά πιο πολύ από όλα λάτρεψα τον τρόπο που κοιτά την ιστορία, ως διακύβευμα ανθρώπινο και όχι θεωρητικό. Σε αφήνει να καταλάβεις μόνος σου τα τι και τα πώς, χωρίς διδακτισμούς και το σημαντικότερο χωρίς να νομίζεις ότι διαβάζεις λήμμα στη wikipedia. Πολύ σημαντικό το τελευταίο για τα ιστορικά μυθιστορήματα που δεν πέφτουν στην παγίδα να βάζουν στο στόμα των ηρώων τους κατεβατά με ξεκάρφωτες, ιστορικές πληροφορίες.
Εντέλει το συναίσθημα της ανάγνωσης είναι γλυκό, χωρίς να σε λιγώνει, μεστό και ειλικρινές. Σαν να τρως μιλφέιγ.
January 1, 2019
Εξαιρετικό, όπως όλα του τα έργα!
April 7, 2020
Ξεκίνησα ενθουσιασμένη καθώς ο Γιάννης Ξανθούλης είναι από τους αγαπημένους μου σύγχρονους συγγραφείς.
Και πράγματι, στην αρχή οι σελίδες έτρεχαν ευχάριστα μέσα σε μια σκοτεινή και συγχρόνως βαθιά ανθρώπινη ατμόσφαιρα που μόνο ο Ξανθούλης ξέρει να πλάθει.
Ωστόσο προς το τέλος, η εξέλιξη μου φάνηκε κάπως βεβιασμένη, σαν να έλειπαν σελίδες, σαν να "μου το έκοψαν" πάνω στο καλύτερο.
Σε κάθε περίπτωση απόλαυσα τη μοναδική γραφή του Ξανθούλη και τα θειούχα νερά του '49 κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ και να μου γαργαλίσουν τη μύτη. Οι μέλισσες, από την άλλη, ήρθαν κι έφυγαν κάπως βιαστικά, κλέβοντας δυο αστεράκια από τη βαθμολογία μου.
Και πράγματι, στην αρχή οι σελίδες έτρεχαν ευχάριστα μέσα σε μια σκοτεινή και συγχρόνως βαθιά ανθρώπινη ατμόσφαιρα που μόνο ο Ξανθούλης ξέρει να πλάθει.
Ωστόσο προς το τέλος, η εξέλιξη μου φάνηκε κάπως βεβιασμένη, σαν να έλειπαν σελίδες, σαν να "μου το έκοψαν" πάνω στο καλύτερο.
Σε κάθε περίπτωση απόλαυσα τη μοναδική γραφή του Ξανθούλη και τα θειούχα νερά του '49 κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ και να μου γαργαλίσουν τη μύτη. Οι μέλισσες, από την άλλη, ήρθαν κι έφυγαν κάπως βιαστικά, κλέβοντας δυο αστεράκια από τη βαθμολογία μου.
March 20, 2020
Παρακολουθούμε μια σειρά από φόνους, οι οποίο αντιλαμβανόμαστε λίγο πιο μετά, στην αρχή ακόμα ωστόσο του βιβλίου, πως αφορούν μέλη του θιασου της Μαρίκας Σουέζ που περιοδεύει στις ιαματικές λουτροπόλεις της Ελλάδας. Γνωρίζουμε τον Στάθη Χωραφά, τον βασικό ήρωα που ήταν για λίγο καιρό "μέλος" του θιάσου, ακολουθώντας τον ως παιδιί μετά τον χαμό των γονιών του. Περίμενα περισσότερα από την υπόθεση, αν και διάβασα το βιβλίο πολύ ευχάριστα και από κάποιο σημείο και μετά ανυπομονούσα να δω πού θα καταλήξει. Μου άρεσε το στοιχείο της προσμονής για το αν θα συμβεί κάτι στον βασικό ήρωα, στην αρχή του βιβλίου. Ωστόσο, το τέλος άφησε πολλά ερωτηματικά, δε μας βοήθησε να κατανοήσουμε τους ακριβείς λόγους που βοήθησαν στους φόνους.
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 29, 2019
Ατμοσφαιρικό, έντονο, απολαυστικό.
December 22, 2023
Ωραίο γράψιμο γιατί Ξανθούλης ενδιαφέρουσα ιστορία και ένα μίνι μυστήριο να σε κρατάει σε περιέργεια
Displaying 1 - 16 of 16 reviews