'Ik wil je graag iets vertellen. Sinds december 2015 is er een nieuwe man in mijn leven. Het was liefde op het eerste gezicht. Slechts een beetje last van bindingsangst deze keer. De eerste uren verliepen wat stroef, maar meteen daarna werden we ontzettend close. Dat ie af en toe scheetjes laat in de zetel en soms op de mat pist neem ik er graag bij. Olav is een hond. Met een frons en overijverige darmen, dus. Maar vooral zo’n goed karakter dat het niet meer zo vanzelfsprekend is om mijn rugzak te pakken en voor enkele maanden naar de andere kant van de wereld te trekken. Te moeilijk voor mijn hartje en het zijne.’
Radiopresentatrice Eva Daeleman heeft er een heftig jaar op zitten. Ze kreeg een burn-out, verdween van het scherm en overleefde de aanslagen op de luchthaven in Zaventem. Maar Eva kocht het voorbije jaar ook een hond en is een eind verder gevorderd in haar zoektocht naar wie ze is en wil zijn.
Soms lijkt het boek gericht aan de lezer, soms meer aan zichzelf. Misschien is het bedoeld voor allebei. Ook al is het boek fragmentarisch en wat chaotisch, toch leest het erg vlot. De eerlijkheid over waar ze doorheen gaat, de reflecties daarbij, maar ook de ruimte voor humor zorgen er bij mij voor dat ik wilde blijven lezen, al waren er ook passages die er voor mij uitgelaten hadden kunnen worden en waar ik dan ook wat diagonaal over ging.
"Als ik je graag heb, dan geef ik je alles wat ik heb. Als ik moe ben, dan ben ik gesloopt. Alles wat ik doe, alles wat ik heb, is intens."
"Wat zou ik haar zeggen? Ik zou twee half-en-halfkes bestellen."
"Sorry dat ik je durf te vergeten op de dagen dat mijn hart feestviert."
"Warmte en gezelligheid boven. Altijd op uitstap. Exposities, concerten. Het heeft niets te maken met spaghetti. Elke dag denk ik aan haar. En elke dag probeer ik dat stukje in mijzelf wakker te maken."
Eva’s woorden zijn de mooiste, meest herkenbare, puurste en meest confronterende woorden die ik in lange tijd gelezen heb. Ik zou zo de pagina’s weer omslaan en opnieuw beginnen, want ik herken me in haar kanttekeningen en in haar strijd met wat ‘moet’ en ‘wat net niet hoort’. Maar ik denk dat dit boek voor iedereen een andere ervaring is, maar wel voor iedereen een even grote aanrader. Neem er wat ovenhapjes of chipkes bij eventueel. Maar lees het. Echt.
I like the combination of diary entries and poetry throughout the whole book. Eva did a great job writing about personal feelings, burn-out and the struggle of finding her place in her life. Her honest and authentic approach is one of the reasons why I like this book so much. Well, that and the fun lay-out. It matches the story really well 👌
Als ik zelf ooit een boek zou schrijven zou het zo zijn! Gewoon flarden aan gedachten, zonder verplichtingen. Een klein beetje chaos van alles mag en niets moet. Normaal heb ik een hekel aan spelfouten in een boek maar in dit boek mag het echt, het stoort niet.
Eva neemt je mee op ontdekking door haar hoofd. Soms heel erg herkenbaar maar ook confronterend. Niemand is perfect en iedereen heeft zijn/haar struggles.
Door het lezen van dat boek besef ik dat het oké is om je af en toe te verstoppen in een hoekje en de wereld gewoon te laten passeren.
Zeker een aanrader voor iedereen die op het randje van een burn-out staat of er middenin zit.
Heel openhartig boek, maar voor mij teveel van de hak op de tak. Ik vond dat er niet echt een rode draad in zat en had daardoor soms moeite om mijn aandacht erbij te houden. Je moet het echt zien als een dagboek waarbij de auteur vertelt wat er op dat moment in haar omgaat. Eva heeft wel een zeer mooie schrijfstijl met veel beeldspraak.
Zoveel waarheid over het leven, emoties,... Leuke schrijfstijl die vlot vooruit gaat maar je toch de tijd geeft om stil te staan bij jezelf en de wereld rondom je. Door dit boek besef ik dat ik nood heb aan reflectie, tijd voor mezelf, zelfliefde. Stond wat sceptisch tegenover het boek maar het heeft me heel aangenaam verrast!
Alhoewel er stukken in zitten die heel bekend in de oren klinken, waar ik me wel in kan vinden, zit er ook teveel nietszeggende vulling tussen. Het is iets te zweverig en poëtisch geschreven om aangenaam te zijn. Ik ben dit boek 3 keer opnieuw begonnen. Er is geen publieksgerichtheid, en het leest als reminders aan haarzelf.
Het boek lijkt een soort dagboek. Er zit een bepaalde chronologie in maar het springt vaak van de hak op de tak. Toch vond ik het vlot lezen met een vleugje humor. Het laat me zien dat je na een burn-out steeds terug moet inchecken naar jezelf omdat je snel terug in oude gewoontes valt. Dit lijkt me een zoektocht waar ze vanuit het boek ook nog voor in de leer is.
Mooi dagboekverslag. Wat chaotisch, wat ook perfect haar zijn op dat moment reflecteert. interessant en boeiend ook door diverse lettergrootten en onderlijningen. Zeker aan te bevelen als deze thematiek je boeit.
Eerst leek ik verloren te lopen in de hersenspinsels van iemand met een burn out, maar toch kon ik het niet neerleggen. Er zitten mooie quotes in en leuke inzichten, maar toch hoop ik in een volgend boek van Eva iets meer rust te vinden.
Fragmentarisch, dagboekerig en kan iemand ajb die blijvend storende lay-out eruit halen? Doorgeworsteld, af en toe een mooie zin, maar vooral toch een ver van mijn bed show. Ik prijs mezelf gelukkig dat haar woorden niet herkenbaar zijn.
Ontelbare keren willen stoppen met lezen. De inhoud was voor mij te oppervlakkig, te weinig diepgang. Op mijn tanden gebeten en toch het einde gehaald.
“Als ge mistroostig zijt en ge weet niet goed waarom. Als ge nog eens goed wilt lachen. Als ge van de wereld niet veel snapt, En van de mensen nog minder.”
Vaak moeten wegleggen omdat het net iets te veel als mijn woorden aanvoelde. Maar ja, Spinvis zegt: ‘Het licht is veel te fel in de lift van het hotel.’
Je merkt dat ze schrijft wat ze denkt, met weinig filters. Het doel is niet om een mooi verhaal te schrijven, maar om haar gedachten te delen. Dat maakt het herkenbaar en fijn om te lezen.