What do you think?
Rate this book
268 pages, Paperback
First published January 1, 1949
Το ανώτερο και όχι το κατώτερο μυαλό υπάρχει κίνδυνος να σκανδαλιστεί από το ύφος αυτού του βιβλίου. Δεν επιδιώκω το σκάνδαλο. Βάζω σε μια τάξη αυτές τις σημειώσεις για να τις βρουν ορισμένοι νεαροί. Θα προτιμούσα να τις θεωρήσουν παρακαταθήκη μιας ασκητικής από τις δύσκολες. Χαρίζει μια απειρία οδυνηρή που εγώ ακόμα δεν την έχω ολοκληρώσει. Τι σημασία έχει ότι ξεκίνησε σαν μυθιστορηματική ονειροπόληση, αφού εγώ την επεξεργάζομαι με την ίδια αυστηρότητα που θα έβαζα για να λύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα; Τι σημασία έχει ότι το ξεκίνημά της ήταν αυτό που ήταν, αφού εγώ αντλώ απ’ αυτήν τα υλικά που απαιτούνται για να πλαστεί ένα έργο τέχνης ή για να πραγματωθεί μια ηθική τελείωση (ίσως για να εξουδετερωθούν αυτά τα υλικά, για να καταργηθούν), τελείωση που βρίσκεται πολύ κοντά στην αγιότητα, που για μένα εξακολουθεί να είναι η πιο ωραία λέξη της ανθρώπινης λαλιάς;
Επιθυμώ για μια στιγμή να ρίξω μια διαπεραστική ματιά σ’ αυτό που είναι πραγματικά η κορυφαία ευτυχία που νιώθουμε όταν είμαστε βουτηγμένοι στην απελπισία, όταν δηλαδή είμαστε μόνοι αντιμέτωπο με τον αιφνίδιο χαμό μας, όταν παρακολουθούμε την ανεπανόρθωτη καταστροφή του έργου μας και του εαυτού μας.Σύμφωνα με τον Georges Bataille, το έργο του Jean Genet έχει ως στόχο του την αναζήτηση του κακού και στη διεκδίκηση του κακού είναι που βρίσκεται η αξιοπρέπεια του εξεγερμένου υποκειμένου, καθώς για τον συγγραφέα η αθλιότητα δεν εντοπίζεται στην κοινωνία αλλά στον ίδιο, γιατί ο ελεεινός χαρακτήρας της κοινωνίας έρχεται ως αποτέλεσμα ανθρώπων επιφανειακά διεφθαρμένων.
[…]δηλαδή η ζωή μου πρέπει να είναι ένα συναξάρι, που θα πει να διαβάζεται, κι όταν κάποιος τη διαβάζει, να ζωντανεύει μέσα του μια καινούρια συγκίνηση που την ονομάζω ποίηση. Εγώ πια δεν είμαι τίποτα, ένα πρόσχημα μόνο.Συγχρόνως στον Genet υπάρχει μια θεμελιακή κλίση προς την αγιοσύνη, ζήτημα που σημειώνεται και στον τίτλο που δίνει ο Sartre στο κείμενό του: Saint Genet. Η αγιοσύνη του είναι η αγιοσύνη ενός εξαθλιωμένου ανθρώπου που χαίρεται να προκαλεί το χλευασμό, είναι αυτεξούσιος μόνο μέσα στο Κακό. Σύμφωνα με τον Sartre, ο Genet αγαπά την προδοσία, βλέπει στην προδοσία τον καλύτερο και χειρότερο εαυτό του.
Αγιότητα ονομάζω όχι μια κατάσταση αλλά τον ηθικό αγώνα που κάνω για να φτάσω σ’ αυτήν. Πρόκειται για το νοητό σημείο μιας ηθικής, για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω επειδή δεν το διακρίνω με την όραση. Όταν το πλησιάζω, αυτό απομακρύνεται. Το ποθώ και το φοβάμαι. Ο αγώνας αυτός ίσως δίνει την εντύπωση πως είναι ηλίθιος. Αν και οδυνηρός, είναι γεμάτος χαρά. Είναι παλαβιάρης. Σαν ζουρλός, μεταμορφώνεται σε μια Καρολίνα που ‘χει σηκώσει τα φουστάνια της και ξεφωνίζει από ευτυχία.