What do you think?
Rate this book
Οδηγός συγγραφής
Πώς γράφουμε ένα μυθιστόρημα; Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που οφείλουμε να γνωρίζουμε και να ακολουθούμε, ή μήπως αρκεί η επίκληση στη Μούσα; Πόσες λέξεις θα ήταν καλό να γράφει κανείς κάθε ημέρα, και πόσες ώρες πρέπει εντέλει να εργάζεται; Είναι η συγγραφή μια δουλειά όπως πολλές άλλες, με ωράριο και υποχρεώσεις; Πώς τονώνει κανείς τη συγγραφική του δεξιότητα; Τι πρέπει να παρατηρεί και τι να διαβάζει; Τι πρέπει να προσέχει και τι να αποφεύγει; Υπάρχουν ασκήσεις που θα τον βοηθήσουν εφόσον τις εκτελέσει, και ποιες; Τι διαφορές έχουν το μυθιστόρημα, η νουβέλα και το διήγημα; Πώς αποφεύγουμε το writer’s block; Τι είναι τα turning points; Τα χρησιμοποιούσαν οι κλασικοί συγγραφείς ή είναι εφεύρημα των σύγχρονων πεζογράφων; Είναι η λαϊκή, η mainstream και η ροζ λογοτεχνία προς αποφυγήν ή όχι; Και πώς μπορούμε να διδαχτούμε από αυτές; Πότε πετούν οι αναγνώστες των εκδοτικών οίκων ένα χειρόγραφο πρoτού καν το διαβάσουν;
Ένας ρεαλιστικός Οδηγός Συγγραφής, στηριγμένος σε 50 κανόνες που πατούν γερά στα πόδια τους και προσφέρουν απλές, σαφείς και πρακτικές συμβουλές «από τα μέσα», διαλύοντας μύθους σχετικά με το γράψιμο και τονώνοντας τη θέληση των νέων (αλλά όχι μόνο) πεζογράφων να γράψουν καλή λογοτεχνία, να συνεχίσουν να γράφουν μέχρι το πολυπόθητο ΤΕΛΟΣ, να εκδώσουν το βιβλίο τους και να το δουν να πετυχαίνει.
Ένας ρεαλιστικός Οδηγός Συγγραφής, στηριγμένος σε 50 κανόνες που πατούν γερά στα πόδια τους και προσφέρουν απλές, σαφείς και πρακτικές συμβουλές «από τα μέσα», διαλύοντας μύθους σχετικά με το γράψιμο και τονώνοντας τη θέληση των νέων (αλλά όχι μόνο) πεζογράφων να γράψουν καλή λογοτεχνία, να συνεχίσουν να γράφουν μέχρι το πολυπόθητο ΤΕΛΟΣ, να εκδώσουν το βιβλίο τους και να το δουν να πετυχαίνει.
- GenresNonfiction
152 pages, Paperback
First published September 22, 2016
1 person is currently reading
66 people want to read
About the author
Kyriakos Athanasiadis
25 books188 followersΟ Κυριάκος Αθανασιάδης είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963. Έχει εκδώσει πάνω από 50 βιβλία, για μεγάλους και παιδιά, με το όνομά του και με μία σειρά ψευδώνυμα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 33 reviews
April 16, 2019
Update 04/2019:
Η παρακάτω κριτική έχει περίπου 3 χρόνια που γράφτηκε. Ξαναδιαβάζοντάς τη, συνειδητοποιώ ότι γράφω περισσότερο παθιασμένα απ' όσο θα έγραφα τώρα, λες κι έχω κάτι προσωπικό με τον κο Αθανασιάδη (δεν έχω, ούτε είχα). Ίσως τώρα σε μερικά σημεία να έφερνα αντίλογο στον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά δε θα μπω στον κόπο να αλλάξω την κριτική, ας μείνει ως έχει. Συνεχίζω και πιστεύω ότι η συγγραφή δεν είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αποτέλεσμα δουλειάς, αλλά κατανοώ πλήρως τον ζωτικό ρόλο που αυτή παίζει στη διαμόρφωση ενός συγγραφέα. Από εκεί και πέρα, αν θέλετε να γράψετε, γράψτε και μην παίρνετε και πολύ στα σοβαρά αυτούς που σας λένε ότι ξέρουν τους 5, 10, 15 'κανόνες' για να γίνετε συγγραφείς.
Update 19/12:
Μόλις βρήκα έναν πάρα πολύ όμορφο, εικονογραφημένο αντίλογο προς όλες τις απόψεις του κύριου Αθανασιάδη για τη συγγραφή. Credits to Mr Bukowski & Zen Pencils:
“Writing for Dummies” Attempt Gone Wrong!
Κάθε φορά λέω ότι θα σταματήσω να γράφω κριτικές με gifs και θα σοβαρευτώ, αλλά έλα που πάλι πέφτω πάνω σε βιβλία που το θέλουν το gifάκι τους μαζί με το κράξιμό τους.
[Να προειδοποιήσω αυτούς που περιμένουν να γελάσουν ότι η κριτική μου βγήκε κάπως πιο σοβαρή απ’ ό,τι περίμενα και να με συγχωρήσουν γι’ αυτό, θα φροντίσω να διαβάσω κάτι ανάλογο της Maestra ώστε να τους αποζημιώσω λίαν συντόμως]
Πάμε λοιπόν στον «Οδηγό Συγγραφής», ο οποίος – συγνώμη,
χίλια συγνώμη,
επιτακτική ανάγκη για gif:
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να συμπυκνωθεί σε μία λίστα και να δημοσιευθεί στο διαδίκτυο σε σελίδα τύπου Buzzfeed με τίτλο «50 + 1 tips για να γράψεις το επόμενο best seller!». Δεν προσφέρει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι θα σας προσέφερε ένα τέτοιου τύπου άρθρο.
Αλλά εκδόθηκε.
Από τον Ψυχογιό.
Ο κος Αθανασιάδης υποστηρίζει ότι αυτό το βιβλίο είναι ένα καθαρά πρακτικό εγχειρίδιο για όποιον θέλει να γράψει ένα μυθιστόρημα, βασισμένο στην ορθολογική σκέψη. Πολύ ωραία, σκέφτομαι, ορθός λόγος, me likey!
Πρώτη σελίδα.
Το γράψιμο, μας λέει ο συγγραφέας, διδάσκεται. Όπως κάθε άλλη τέχνη. Η ζωγραφική διδάσκεται, ο χορός διδάσκεται, ο κινηματογράφος διδάσκεται. Δεν είναι κάτι ξεχωριστό, μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Αυτά περί έμπνευσης και Μούσας δεν ευσταθούν, μας λέει. Γιατί; Δε μας λέει. Το κρατά επτασφράγιστο μυστικό.
Πιο πολύ από τους ανθρώπους που μασάνε με ανοιχτό το στόμα, με ενοχλούν αυτοί που αγνοούν επιδεικτικά την επιστήμη. Δεν δικαιολογώ κανέναν -στην εποχή που έχουμε ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ- να επιχειρεί να γράψει ένα βιβλίο για τη συγγραφή και να εκμηδενίζει με τόση ευκολία την *επιστημονικά αποδεκτή* έννοια του ταλέντου και της δημιουργικής σκέψης. Μου δείχνει άνθρωπο που όχι απλώς αγνοεί, αλλά δε θέλει να μάθει κιόλας.
Κι επειδή δε θέλω να αφήνω κανένα επιχείρημά μου χωρίς αιτιολόγηση, σήμερα θα μιλήσουμε σύντομα και περιεκτικά για τα 8 Είδη Νοημοσύνης σύμφωνα με τον Edward Gardner. Σαφώς και ο εγκέφαλός μας δεν έχει χαρτογραφηθεί και αποκωδικοποιηθεί πλήρως και υπάρχουν ακόμη ανεξερεύνητα κομμάτια του, αλλά κάποιοι άνθρωποι που λειτουργούν πράγματι ορθολογικά και δε γράφουν βιβλία με tips, αφιέρωσαν ένα σημαντικό μέρος – αν όχι ολόκληρο – της καριέρας τους ως επιστήμονες στο να μελετήσουν και να προσπαθήσουν να ορίσουν τη δημιουργική σκέψη, για να εξηγήσουν γιατί ο Μότσαρτ έπαιζε πιάνο και συνέθετε από τα 5 του χρόνια ενώ κάποιοι χρειάζονται πολύχρονες σπουδές για να το κάνουν αυτό.
Ο κύριος Gardner λοιπόν, υποστήριξε ότι υπάρχουν 8 διαφορετικοί τύποι νοημοσύνης, καθένας από τους οποίους αφορά και σε έναν διαφορετικό τομέα. Εδώ πέρα σας το παραθέτω σχηματικά:
[Φυσικά, πέρα από την θεωρία του Gardner, υπάρχουν δεκάδες άλλες θεωρίες που αφορούν στην νοημοσύνη και όποιος θέλει να ψαχτεί περαιτέρω στο θέμα, ιδού το Ίντερνετ, ιδού και οι βιβλιοθήκες.]
Το ταλέντο δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανεπτυγμένη ευφυΐα. Απλώς έχουμε την τάση να συνδέουμε τον όρο ευφυΐα με την υψηλή απόδοση στα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες. Αυτήν ακριβώς την τάση μας προσπάθησε ο κύριος Gardner να καταπολεμήσει. Ο κύριος Αθανασιάδης αδιαφορεί για τον όρο του ταλέντου, ακυρώνοντας έτσι τον Μότσαρτ που έπαιζε πιάνο με δεμένα δάχτυλα, τον Στίβεν Κινγκ, την Whitney Houston, μερικές εκατοντάδες συνθέτες και στιχουργούς, ποιητές, κ.ο.κ.
Κι ας σταθούμε ιδιαίτερα στους ποιητές, τους οποίους σκόπιμα δεν τους αναφέρει. Γιατί; Γιατί η ίδια η ύπαρξη της ποίησης ακυρώνει τη γνώμη του! Δε γίνεται να μάθεις να γράφεις ποίηση, πώς να το κάνουμε τώρα. Και ναι κύριε Αθανασιάδη, η «Μούσα» υπάρχει, απλώς μάλλον δεν σας έχει επισκεφτεί ακόμη και μάλλον γι’ αυτό έχετε βαλθεί να αποδείξετε την ανυπαρξία της.
Αν ο συγγραφέας ήθελε να πει με κάποιο τρόπο ότι δεν αρκεί το ταλέντο, αλλά χρειάζεται και η εξάσκηση και οι κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες (και οι καλές γνωριμίες θα συμπλήρωνα εγώ, αλλά ποιος θα το παραδεχόταν αυτό;) θα συμφωνούσα 100% και τώρα θα διάβαζα ήσυχη το επόμενό μου βιβλίο και δε θα είχα ανοίξει 100 tabs στο giphy, αλλά ΌΧΙ, αυτά είναιπαπαρ αερολογίες. Έμπνευση δεν υπάρχει, ταλέντο δεν υπάρχει, μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε, αρκεί να έχει κάνει κάποιες σχετικές σπουδές και να αντιμετωπίζει το συγγραφικό έργο σαν μια 9-to-5 υπαλληλική δουλειά. Δηλαδή εγώ, αν αποφασίσω αύριο να ασχοληθώ εντατικά με τη συγγραφή μυστηρίων, θα καταφέρω κάποια στιγμή να γράφω σαν τον Stephen King. Γιατί αυτό με χωρίζει απ' τον Stephen King. Η εξάσκηση, καθαρά και μόνο.
Αφού ακυρώθηκε το επιχείρημά του σχετικά με την έμπνευση και το ταλέντο, λοιπόν, τι απομένει; Τίποτα. Όλο το βιβλίο έχει βασιστεί σ’ αυτό το αρχικό επιχείρημα, το οποίο επαναλαμβάνεται τόσο πολύ, που ίσως να έχασα κάποιες χρήσιμες συμβουλές.
Το πνεύμα του είναι ότι πρέπει να γράφεις με κάποιους κανόνες, να αποφεύγεις τα κλισέ, να διατηρείς όμορφο το γραπτό, χωρίς περιττές προσπάθειες εντυπωσιασμού και θα συμφωνούσα πολύ, αλλά έχει τύχει να διαβάσω μυθιστορήματα που τηρούν ακριβώς αυτούς τους κανόνες που αναφέρει και μαντέψτε!
Κι αν με ρωτούσες να σου πω τι τους έλειπε, θα σου έλεγα «το ρίσκο». Το ρίσκο να δημιουργήσεις όπως σου κατέβει, όπως σου βγαίνει, γράφοντας εκεί που ξέρεις τους κανόνες.
Να αποφεύγεις τα flashbacks λέει, γιατί δεν έχεις την εμπειρία να τα χειριστείς. Κι έχεις την Emily St. John Mandel, η οποία τόλμησε – χωρίς να είναι –να μου επιτραπεί ο όρος χάριν συνεννόησης- «κάποια» (γιατί μόνο αυτοί που είναι «κάποιοι» μπορούν να κάνουν flashbacks σύμφωνα με τον συγγραφέα) να γράψει τον Σταθμό Έντεκα, ένα βιβλίο που τα μπρος – πίσω στο χρόνο είναι τοποθετημένα με τόσο ευφυή τρόπο που δε σε νοιάζει αν ακολουθεί ή όχι τους γαμω-κανόνες.
Πετάω κι άλλα tips που μου έμειναν απ’ το βιβλίο, τα οποία θα παραθέσω, μόνο και μόνο για να σπάσω τα νεύρα και σε σας:
- Να γράφεις σε γραφείο, τέσσερις ώρες τη μέρα, κάθε μέρα. Να μην πίνεις αλκοόλ, κανένας δεν έγραψε κάτι σπουδαίο μεθυσμένος· να πίνεις μόνο καφέ.
- Writer’s block δεν υπάρχει στους μυθιστοριογράφους. Μόνο στους αρθρογράφους.
- Δε γράφουμε στα καφενεία, στα μπαρ, στα πάρκα, ή στους σταθμούς των τρένων.
Θα έλεγα πως το πιο ενοχλητικό –για μένα- σ’ αυτό το βιβλίο είναι ότι προσπαθεί να απομυθοποιήσει τη μαγεία της συγγραφής και του συγγραφικού μυαλού χωρίς καν να υποστηρίζει με κάποιο ορθολογικό επιχείρημα τις θέσεις του, ενώ αυτό ακριβώς έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει. Και αυτό είναι που κάνει ένα επιχείρημα να είναι απλώς πίστη, γνώμη. Η έλλειψη λογικών προκειμένων. Όλο το βιβλίο, λοιπόν, είναι μια τεράστια «αποψάρα» που εκδόθηκε. Δεν αξίζει το χρόνο σας ούτε τα λεφτά σας.
Ως αναγνώστρια, ως άνθρωπος που έχει γράψει πράγματα, μικρά και μεγάλα (κατά βάση μικρά) και κυρίως ως οπαδός του ορθολογισμού, το βιβλίο αυτό ήταν μία απογοήτευση που κερδίζει επάξια τη θέση του στο ράφι με τα “waste-of-time”.
Η παρακάτω κριτική έχει περίπου 3 χρόνια που γράφτηκε. Ξαναδιαβάζοντάς τη, συνειδητοποιώ ότι γράφω περισσότερο παθιασμένα απ' όσο θα έγραφα τώρα, λες κι έχω κάτι προσωπικό με τον κο Αθανασιάδη (δεν έχω, ούτε είχα). Ίσως τώρα σε μερικά σημεία να έφερνα αντίλογο στον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά δε θα μπω στον κόπο να αλλάξω την κριτική, ας μείνει ως έχει. Συνεχίζω και πιστεύω ότι η συγγραφή δεν είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αποτέλεσμα δουλειάς, αλλά κατανοώ πλήρως τον ζωτικό ρόλο που αυτή παίζει στη διαμόρφωση ενός συγγραφέα. Από εκεί και πέρα, αν θέλετε να γράψετε, γράψτε και μην παίρνετε και πολύ στα σοβαρά αυτούς που σας λένε ότι ξέρουν τους 5, 10, 15 'κανόνες' για να γίνετε συγγραφείς.
Update 19/12:
Μόλις βρήκα έναν πάρα πολύ όμορφο, εικονογραφημένο αντίλογο προς όλες τις απόψεις του κύριου Αθανασιάδη για τη συγγραφή. Credits to Mr Bukowski & Zen Pencils:
“Writing for Dummies” Attempt Gone Wrong!
Κάθε φορά λέω ότι θα σταματήσω να γράφω κριτικές με gifs και θα σοβαρευτώ, αλλά έλα που πάλι πέφτω πάνω σε βιβλία που το θέλουν το gifάκι τους μαζί με το κράξιμό τους.
[Να προειδοποιήσω αυτούς που περιμένουν να γελάσουν ότι η κριτική μου βγήκε κάπως πιο σοβαρή απ’ ό,τι περίμενα και να με συγχωρήσουν γι’ αυτό, θα φροντίσω να διαβάσω κάτι ανάλογο της Maestra ώστε να τους αποζημιώσω λίαν συντόμως]
Πάμε λοιπόν στον «Οδηγό Συγγραφής», ο οποίος – συγνώμη,
χίλια συγνώμη,
επιτακτική ανάγκη για gif:
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να συμπυκνωθεί σε μία λίστα και να δημοσιευθεί στο διαδίκτυο σε σελίδα τύπου Buzzfeed με τίτλο «50 + 1 tips για να γράψεις το επόμενο best seller!». Δεν προσφέρει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι θα σας προσέφερε ένα τέτοιου τύπου άρθρο.
Αλλά εκδόθηκε.
Από τον Ψυχογιό.
Ο κος Αθανασιάδης υποστηρίζει ότι αυτό το βιβλίο είναι ένα καθαρά πρακτικό εγχειρίδιο για όποιον θέλει να γράψει ένα μυθιστόρημα, βασισμένο στην ορθολογική σκέψη. Πολύ ωραία, σκέφτομαι, ορθός λόγος, me likey!
Πρώτη σελίδα.
Το γράψιμο, μας λέει ο συγγραφέας, διδάσκεται. Όπως κάθε άλλη τέχνη. Η ζωγραφική διδάσκεται, ο χορός διδάσκεται, ο κινηματογράφος διδάσκεται. Δεν είναι κάτι ξεχωριστό, μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Αυτά περί έμπνευσης και Μούσας δεν ευσταθούν, μας λέει. Γιατί; Δε μας λέει. Το κρατά επτασφράγιστο μυστικό.
Πιο πολύ από τους ανθρώπους που μασάνε με ανοιχτό το στόμα, με ενοχλούν αυτοί που αγνοούν επιδεικτικά την επιστήμη. Δεν δικαιολογώ κανέναν -στην εποχή που έχουμε ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ- να επιχειρεί να γράψει ένα βιβλίο για τη συγγραφή και να εκμηδενίζει με τόση ευκολία την *επιστημονικά αποδεκτή* έννοια του ταλέντου και της δημιουργικής σκέψης. Μου δείχνει άνθρωπο που όχι απλώς αγνοεί, αλλά δε θέλει να μάθει κιόλας.
Κι επειδή δε θέλω να αφήνω κανένα επιχείρημά μου χωρίς αιτιολόγηση, σήμερα θα μιλήσουμε σύντομα και περιεκτικά για τα 8 Είδη Νοημοσύνης σύμφωνα με τον Edward Gardner. Σαφώς και ο εγκέφαλός μας δεν έχει χαρτογραφηθεί και αποκωδικοποιηθεί πλήρως και υπάρχουν ακόμη ανεξερεύνητα κομμάτια του, αλλά κάποιοι άνθρωποι που λειτουργούν πράγματι ορθολογικά και δε γράφουν βιβλία με tips, αφιέρωσαν ένα σημαντικό μέρος – αν όχι ολόκληρο – της καριέρας τους ως επιστήμονες στο να μελετήσουν και να προσπαθήσουν να ορίσουν τη δημιουργική σκέψη, για να εξηγήσουν γιατί ο Μότσαρτ έπαιζε πιάνο και συνέθετε από τα 5 του χρόνια ενώ κάποιοι χρειάζονται πολύχρονες σπουδές για να το κάνουν αυτό.
Ο κύριος Gardner λοιπόν, υποστήριξε ότι υπάρχουν 8 διαφορετικοί τύποι νοημοσύνης, καθένας από τους οποίους αφορά και σε έναν διαφορετικό τομέα. Εδώ πέρα σας το παραθέτω σχηματικά:
[Φυσικά, πέρα από την θεωρία του Gardner, υπάρχουν δεκάδες άλλες θεωρίες που αφορούν στην νοημοσύνη και όποιος θέλει να ψαχτεί περαιτέρω στο θέμα, ιδού το Ίντερνετ, ιδού και οι βιβλιοθήκες.]
Το ταλέντο δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανεπτυγμένη ευφυΐα. Απλώς έχουμε την τάση να συνδέουμε τον όρο ευφυΐα με την υψηλή απόδοση στα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες. Αυτήν ακριβώς την τάση μας προσπάθησε ο κύριος Gardner να καταπολεμήσει. Ο κύριος Αθανασιάδης αδιαφορεί για τον όρο του ταλέντου, ακυρώνοντας έτσι τον Μότσαρτ που έπαιζε πιάνο με δεμένα δάχτυλα, τον Στίβεν Κινγκ, την Whitney Houston, μερικές εκατοντάδες συνθέτες και στιχουργούς, ποιητές, κ.ο.κ.
Κι ας σταθούμε ιδιαίτερα στους ποιητές, τους οποίους σκόπιμα δεν τους αναφέρει. Γιατί; Γιατί η ίδια η ύπαρξη της ποίησης ακυρώνει τη γνώμη του! Δε γίνεται να μάθεις να γράφεις ποίηση, πώς να το κάνουμε τώρα. Και ναι κύριε Αθανασιάδη, η «Μούσα» υπάρχει, απλώς μάλλον δεν σας έχει επισκεφτεί ακόμη και μάλλον γι’ αυτό έχετε βαλθεί να αποδείξετε την ανυπαρξία της.
Αν ο συγγραφέας ήθελε να πει με κάποιο τρόπο ότι δεν αρκεί το ταλέντο, αλλά χρειάζεται και η εξάσκηση και οι κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες (και οι καλές γνωριμίες θα συμπλήρωνα εγώ, αλλά ποιος θα το παραδεχόταν αυτό;) θα συμφωνούσα 100% και τώρα θα διάβαζα ήσυχη το επόμενό μου βιβλίο και δε θα είχα ανοίξει 100 tabs στο giphy, αλλά ΌΧΙ, αυτά είναι
Αφού ακυρώθηκε το επιχείρημά του σχετικά με την έμπνευση και το ταλέντο, λοιπόν, τι απομένει; Τίποτα. Όλο το βιβλίο έχει βασιστεί σ’ αυτό το αρχικό επιχείρημα, το οποίο επαναλαμβάνεται τόσο πολύ, που ίσως να έχασα κάποιες χρήσιμες συμβουλές.
Το πνεύμα του είναι ότι πρέπει να γράφεις με κάποιους κανόνες, να αποφεύγεις τα κλισέ, να διατηρείς όμορφο το γραπτό, χωρίς περιττές προσπάθειες εντυπωσιασμού και θα συμφωνούσα πολύ, αλλά έχει τύχει να διαβάσω μυθιστορήματα που τηρούν ακριβώς αυτούς τους κανόνες που αναφέρει και μαντέψτε!
Κι αν με ρωτούσες να σου πω τι τους έλειπε, θα σου έλεγα «το ρίσκο». Το ρίσκο να δημιουργήσεις όπως σου κατέβει, όπως σου βγαίνει, γράφοντας εκεί που ξέρεις τους κανόνες.
Να αποφεύγεις τα flashbacks λέει, γιατί δεν έχεις την εμπειρία να τα χειριστείς. Κι έχεις την Emily St. John Mandel, η οποία τόλμησε – χωρίς να είναι –να μου επιτραπεί ο όρος χάριν συνεννόησης- «κάποια» (γιατί μόνο αυτοί που είναι «κάποιοι» μπορούν να κάνουν flashbacks σύμφωνα με τον συγγραφέα) να γράψει τον Σταθμό Έντεκα, ένα βιβλίο που τα μπρος – πίσω στο χρόνο είναι τοποθετημένα με τόσο ευφυή τρόπο που δε σε νοιάζει αν ακολουθεί ή όχι τους γαμω-κανόνες.
Πετάω κι άλλα tips που μου έμειναν απ’ το βιβλίο, τα οποία θα παραθέσω, μόνο και μόνο για να σπάσω τα νεύρα και σε σας:
- Να γράφεις σε γραφείο, τέσσερις ώρες τη μέρα, κάθε μέρα. Να μην πίνεις αλκοόλ, κανένας δεν έγραψε κάτι σπουδαίο μεθυσμένος· να πίνεις μόνο καφέ.
- Writer’s block δεν υπάρχει στους μυθιστοριογράφους. Μόνο στους αρθρογράφους.
- Δε γράφουμε στα καφενεία, στα μπαρ, στα πάρκα, ή στους σταθμούς των τρένων.
Θα έλεγα πως το πιο ενοχλητικό –για μένα- σ’ αυτό το βιβλίο είναι ότι προσπαθεί να απομυθοποιήσει τη μαγεία της συγγραφής και του συγγραφικού μυαλού χωρίς καν να υποστηρίζει με κάποιο ορθολογικό επιχείρημα τις θέσεις του, ενώ αυτό ακριβώς έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει. Και αυτό είναι που κάνει ένα επιχείρημα να είναι απλώς πίστη, γνώμη. Η έλλειψη λογικών προκειμένων. Όλο το βιβλίο, λοιπόν, είναι μια τεράστια «αποψάρα» που εκδόθηκε. Δεν αξίζει το χρόνο σας ούτε τα λεφτά σας.
Ως αναγνώστρια, ως άνθρωπος που έχει γράψει πράγματα, μικρά και μεγάλα (κατά βάση μικρά) και κυρίως ως οπαδός του ορθολογισμού, το βιβλίο αυτό ήταν μία απογοήτευση που κερδίζει επάξια τη θέση του στο ράφι με τα “waste-of-time”.
October 15, 2016
This book is written in Greek and you cannot read it - Thank God - and the only thing you need to know about it is that it is awful. Rest of the review in Greek.
ΚΑΛΑ ΡΕ. ΤΙ ΒΥΣΜΑ ΕΙΧΕΣ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΚΔΩΣΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ; Λοιπόν παιδιά. Με διαφορά Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου σ' αυτά τα μίζερα 23,5 χρόνια της ζωής μου. Ο Χριστός, η Παναγία και οι δώδεκα απόστολοι. Είστε με τα καλά σας ρε; Υπήρχε άνθρωπος που το διάβασε αυτό και είπε "Ααα πολύ ωραίο, ας το εκδώσουμε." Βαλτοί είστε όλοι; Τι φάση ρε μάγκες;
Πέρα από το γεγονός ότι θέλω να φωνάξω μες στη μούρη του τυπά που το γραψε "ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΟΥ", επίσης θέλω να πω ότι έγραφα μέσα στο βιβλίο σχόλια τύπου "Καλά αγόρι μου, είσαι εντελώς μαλάκας;" πάνω σε αυτά που έλεγε. Αναιρεί και ο,τι λέει συνέχεια. Έλεος ρε άνθρωπε.
Αν πέσει ποτέ στα χέρια σας, κάψτε το.
ΚΑΛΑ ΡΕ. ΤΙ ΒΥΣΜΑ ΕΙΧΕΣ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΚΔΩΣΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ; Λοιπόν παιδιά. Με διαφορά Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου σ' αυτά τα μίζερα 23,5 χρόνια της ζωής μου. Ο Χριστός, η Παναγία και οι δώδεκα απόστολοι. Είστε με τα καλά σας ρε; Υπήρχε άνθρωπος που το διάβασε αυτό και είπε "Ααα πολύ ωραίο, ας το εκδώσουμε." Βαλτοί είστε όλοι; Τι φάση ρε μάγκες;
Πέρα από το γεγονός ότι θέλω να φωνάξω μες στη μούρη του τυπά που το γραψε "ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΟΥ", επίσης θέλω να πω ότι έγραφα μέσα στο βιβλίο σχόλια τύπου "Καλά αγόρι μου, είσαι εντελώς μαλάκας;" πάνω σε αυτά που έλεγε. Αναιρεί και ο,τι λέει συνέχεια. Έλεος ρε άνθρωπε.
Αν πέσει ποτέ στα χέρια σας, κάψτε το.
March 6, 2024
Πρόκειται για "συμβουλές" από έναν υποτίθεται πεπειραμένο συγγραφέα, που αυτοαναιρείται σε κάθε πρόταση. Το ερώτημα είναι ένα: Ποιος είναι ο Κυριάκος Αθανασιάδης; Κάποιος φτασμένος και αναγνωρισμένος συγγραφέας, κάποιος που μας έχει θαμπώσει με την έως τώρα παραγωγή του και που επιτέλους θα μας δώσει τα μυστικά της επιτυχίας και της τέχνης του; Δεν θα το έλεγα.
Λέει λοιπόν ο Αθανασιάδης στον ανέκδοτο συγγραφέα "Πρόσεχε ρε φίλε δεν είσαι ο Προυστ, γράφε απλά!!!!! Τι κι αν ο καθένας έχει το προσωπικό του ύφος, αυτό που προτείνει ο Αθανασιάδης είναι η απόλυτη εξομάλυνση όλων των υφολογικών ιδιαιτεροτήτων ενός συγγραφέα, απλώς και μόνο γιατί αυτό αρέσει στον ίδιο.
Αν το επίπεδο της λογοτεχνίας στη χώρα μας είναι τόσο χαμηλό, με λίγες εξαιρέσεις, αυτό οφείλεται σε τετοιου ειδους συμβουλες και "συνταγες" που προωθούν την κάθε μέτρια μπαρούφα και θάβουν κάθε ένδειξη πρωτοτυπίας.
Λέει λοιπόν ο Αθανασιάδης στον ανέκδοτο συγγραφέα "Πρόσεχε ρε φίλε δεν είσαι ο Προυστ, γράφε απλά!!!!! Τι κι αν ο καθένας έχει το προσωπικό του ύφος, αυτό που προτείνει ο Αθανασιάδης είναι η απόλυτη εξομάλυνση όλων των υφολογικών ιδιαιτεροτήτων ενός συγγραφέα, απλώς και μόνο γιατί αυτό αρέσει στον ίδιο.
Αν το επίπεδο της λογοτεχνίας στη χώρα μας είναι τόσο χαμηλό, με λίγες εξαιρέσεις, αυτό οφείλεται σε τετοιου ειδους συμβουλες και "συνταγες" που προωθούν την κάθε μέτρια μπαρούφα και θάβουν κάθε ένδειξη πρωτοτυπίας.
August 20, 2018
Δεν θεωρώ ότι αναφέρει κάτι το αξιόλογο. Αυτό που διέκρινα είναι μια υποτίμηση προς όλους όσοι θέλουν να γίνουν συγγραφείς από κάποιον που δουλεύει σε εκδοτικό οίκο και λόγω αυτής της συγκυρίας κατάφερε να εκδώσει αυτό το βιβλίο, διαφορετικά δεν εξηγείται γιατί εκδόθηκε.
Αν έχετε περιέργεια να μάθετε τι γράφει, καλύτερα να το δανειστείτε (μην κλαίτε τα λεφτά σας).
Αν έχετε περιέργεια να μάθετε τι γράφει, καλύτερα να το δανειστείτε (μην κλαίτε τα λεφτά σας).
November 23, 2016
Αν είσαι εδώ και διαβάζεις τις κριτικές γι’ αυτό το βιβλίο θα έχεις μπερδευτεί.
Πως γίνεται τα 2/3 να βάζουν άριστα και το 1/3 μηδενιστικά σχόλια;
Έχουμε ένα σπάνιο ανάποδο bathtub curve, σπάνιο.
Διάβασα το βιβλίο δύο φορές για να έχω άποψη γι’ αυτό.
Καταρχήν είμαι συγγραφέας εδώ και χίλιες μέρες.
Αυτό σημαίνει ότι η μέρα, η εποχή, το βράδυ, ξεκινάνε με την οργάνωση του γραψίματος και οι άλλες δουλειές ακολουθούν.
Πιο πριν δεν ήμουν, ήμουν τουρίστας ένας που είχε χρόνο για να διαβάσει με το ζόρι ένα βιβλίο το μήνα.
Τις τελευταίες 1000 μέρες έγραψα 600000 λέξεις (τελικές εκδόσιμες, τις διπλάσιες έχω σβήσει).
Τώρα διαβάζω 10 φορές περισσότερο απ’ όσα γράφω, κάνω βαριά χειρωνακτική εργασία και όλα αυτά που λέει ο Αθανασιάδης.
Θα πω τα εξής.
Δυστυχώς, δυστυχώς και δυστυχώς για τους περισσότερους επίδοξους συγγραφείς ή και τους φτασμένους συγγραφείς (που δεν θα το διαβάσουν) ΚΑΙ οι 50 κανόνες είναι σωστοί.
Απλά το βιβλίο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, στυλ και ύφος που ίσως δεν βοηθήσει ένα νέο συγγραφέα να το καταλάβει.
Υπάρχουν πολλά βασικά πράγματα που δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης, ότι πχ το γράψιμο διδάσκεται, ότι είναι χειρωνακτική εργασία, ότι θέλει άμεση επιμέλεια το άλλο πρωί, ότι δεν αυτοσχεδιάζουν οι μαγικοί σου ήρωες αλλά τους οδηγείς εσύ, ότι πρέπει να διαβάσεις πολύ, ότι πρέπει να είναι διασκέδαση για τον αναγνώστη και ότι αν δεν γράφεις για τους πολλούς κάνεις λάθος.
Ότι έχουμε μάθει σαν άνθρωποι να παρακολουθούμε ένα έργο με τρεις πράξεις και ότι το τρεις πράξεις είναι εγγεγραμμένο βαθιά στον εγκέφαλό μας, γι’ αυτό αντέχουμε ακόμα και τρεις ώρες κάτι χοντρές να τραγουδούν ιταλικά με παρωχημένη μουσική σε άβολες καρέκλες χωρίς ποπκορν.
Ότι δεν αρχίζει να μιλάει στον εαυτό του ο πρωταγωνιστής για τη μεγάλη πίκρα που ένιωσε όταν τον παράτησε η γκόμενά του.
Όλα αυτά είναι μεγάλες αλήθειες.
Το βιβλίο δεν τις διδάσκει ακριβώς, απλά τις αναφέρει σαν αξιώματα
πχ. δυο/τρία πράγματα που θα ήταν χρήσιμα να αναλυθούν περισσότερο είναι:
1. Το όλο structuring your plot
2. To show vs tell
3. How not to use any thought verbs, Chuck Palahniuk (αυτό προσωπικά με βοήθησε αρκετά και κοντεύω να φτάσω στο επίπεδο να καταργήσω και το «είναι» ή το «έχω» ακόμα.
Απλά αναφέρει τις αλήθειες και ψάξε εσύ βρες άλλα βιβλία που δυστυχώς δεν υπάρχουν στα ελληνικά.
Ο Οδηγός είναι γραμμένος με τρόπο που θα εκνευρίσει ένα νέο συγγραφέα που δεν έχει μαρτυρήσει πολύ.
Επίσης θα εκνευρίσει και ένα έμπειρο συγγραφέα ο οποίος δεν τα πάει καλά με την κριτική.
Θα εκνευρίσει τον «ποιος είναι ρε ο Ντον ο Ντε Λίλο ρε, δεν τον έχω διαβάσει αλλά γράφω καλύτερα και το βιβλίο μου θα γίνει ταινία με τον Ντε Νίρο.»
Αντίθετα θα βοηθήσει κάποιον νέο συγγραφέα που ήδη έχει ματώσει, δεν βαριέται και δεν έχει πρόβλημα με την κριτική αντίθετα την αποζητά γιατί πιθανότατα έχει συνειδητοποιήσει πόσα ακόμα ψωμιά έχει να φάει.
Γιατί οι κανόνες είναι σκληροί.
Επίσης ο τελευταίος κανόνας είναι ο καλύτερος, κανένας συγγραφέας δεν θα ακολουθήσει και τους 50 κανόνες.
Είναι άλλωστε και μαθηματικά αδύνατο λόγω του κανόνα 50.
Αλλά πιστεύω ότι κανένας δεν θα γίνει συγγραφέας αν δεν ακολουθήσει τους 47.
Ποιους θα σπάσεις;
That’s for you to find out που λέει και ο Jack Pallance στο City Slickers.
Γιατί εδώ είναι το μαγικό πρέπει να ακολουθήσεις τους 50 ίδιους κανόνες με όλους τους άλλους και παρόλα αυτά να είσαι μοναδικός.
Σου φαίνεται αδύνατο αυτό. Κι όμως το κάνει ο πιανίστας, ο μπασκετμπολίστας, ο φυσικός, ο σκακιστής.
Δεν ξεκινά μια αυτόνομη πορεία στην τέχνη του, μαθαίνει από δάσκαλο.
Ας σας πω τι μου την «έσπασε» στην πρώτη ανάγνωση και πως ώστε με παραδείγματα να δούμε τι είναι αυτό που εκνευρίζει κάποιους στο βιβλίο:
Α. «Μη χρησιμοποιείς μεταφορές»
Την εποχή αυτή διαβάζω και το Wonderbook του Jeff Vandermeer (τον απόλυτο illustrated οδηγό συγγραφής fantasy) και λέει το ίδιο btw
Τι λες ρε Αθανασιάδη; Τι λες ρε Jeff;
Αν δεν είχαμε διαβάσει τις μεταφορές του Τομ Ρόμπινς όταν ήμασταν 16, θα ασχολούμασταν άραγε ποτέ με το να πούμε, «κάποια μέρα θα(θέλω να, πρέπει να) γράψω»
Και βέβαια θα χρησιμοποιήσω μεταφορές κι ας λέει ο Κυριάκος.
Αλλά μόλις σου ‘βαλε τον πήχη πάρα πολύ ψηλότερα.
To να γράφεις παρομοιώσεις «ξεγλίστρησε σαν…χέλι!» είναι grande catastropha, είναι για το ρεπερτόριο εκφωνητή Α2 handball.
Δεν θα σε κάνει καλύτερο από τον Κυριάκο Αθανασιάδη, ούτε καν από τον Κυριάκο Καρακουλακίδη που μεταδίδει Παοκ-Πανδραμαικός στα 70ς.
To λέω έχοντας υπόψη μου ότι στο βιβλίο έχω τουλάχιστον τρια slithering like a venomous snake (και μάλιστα τα άφησα, νομίζω ταιριάζουν στο ρυθμό, ο ρυθμός είναι το παν)
Η αλήθεια είναι ότι αν σ’ άρεσαν οι παρομοιώσεις του Τομ Ρόμπινς είτε γράψε καλύτερες είτε μη γράφεις γιατί μπορεί να πράξεις το απόλυτο έγκλημα κάποιος που δεν διάβασε τομ ρομπινς να διαβάζει το βιβλίο σου γιατί του πήρες τη θέση από το ράφι.
«Μη γράφεις τα όνειρα του πρωταγωνιστή»
Sorry θα τα γράψω. Aν με ρωτήσεις όλο το βιβλίο ένα όνειρο είναι κι από ένα όνειρο ξεκίνησε.
Ένα call of chtulhu είναι κάθε βιβλίο: το βράδυ στην ταβέρνα έφαγες ένα κοκκινιστό χταπόδι. Hταν Μεγάλη Παρασκευή κι εσύ έκανες το λάθος να φας το εγγόνι του chtulhu με μπούκοβο. Ήπιες πολύ. Έκανες βαρύ ύπνο. Είδες ένα εφιάλτη. Το απόγευμα ξεσκόνισες τη γραφομηχανή. Ανάσταση.
Απλά τώρα μου έβαλες τον πήχη πολύ ψηλότερα.
Πρέπει να γράψω καλύτερο όνειρο.
Ο πρωταγωνιστής είδε ένα όνειρο με μια κοπελιά που πλένει τα καρπούζια στις ποτίστρες.
Στις ίδιες ποτίστρες που σε λίγες μέρες κυλούν τα κεφάλια των γυναικών της πολιορκημένης πόλης, στις ίδιες ποτίστρες που οι βάρβαροι πετάνε τα μωρά ο ένας στον άλλο και τ’ ανοίγουν με τα σπαθιά στον αέρα σαν… καρπούζια.
Φάε και μια παρομοίωση.
Σ’ άρεσε δεν σ’ άρεσε το όνειρο και η παρουσίαση δεν ξέρω αλλά λόγω του κάθε Οδηγού Συγγραφής τώρα πρέπει να την κάνεις καλύτερη.
Δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Δεν μπορείς να ξεγλιστρήσεις σαν…χέλι.
Επομένως, 5 σταρς φορ δε μπουκ. Είναι ημιτελές γιατί έχει πολλά ΜΗ και λίγα ΠΩΣ (κι αυτό βοηθά μόνο έμπειρους και εκνευρίζει αρχάριους) και δεν θα βοηθήσει πολλούς, μάλιστα μπορεί να τους μπερδέψει και καλά κάνουν μερικοί και γράφουν ότι είναι επικίνδυνο.
Την πρώτη φορά που το διάβασα ήμουν 700 ημερών συγγραφέας και θα του έβαζα 3 σταρς. Τη δεύτερη ήμουν 1000 ημερών και του βάζω 4. Άλλο ένα έξτρα γιατί είναι στα ελληνικά και αυτό από μόνο του αποτελεί δωρεά στη χώρα.
Διαβάστε το. Θα σας βοηθήσει ακόμα κι εκεί που θα σας τσαντίσει, και όσο συνεχίσετε να παιδεύεστε με το γράψιμο θα γυρνάτε πίσω και θα λέτε:
«Έτσι είναι. Καλά τα λέει.»
Πως γίνεται τα 2/3 να βάζουν άριστα και το 1/3 μηδενιστικά σχόλια;
Έχουμε ένα σπάνιο ανάποδο bathtub curve, σπάνιο.
Διάβασα το βιβλίο δύο φορές για να έχω άποψη γι’ αυτό.
Καταρχήν είμαι συγγραφέας εδώ και χίλιες μέρες.
Αυτό σημαίνει ότι η μέρα, η εποχή, το βράδυ, ξεκινάνε με την οργάνωση του γραψίματος και οι άλλες δουλειές ακολουθούν.
Πιο πριν δεν ήμουν, ήμουν τουρίστας ένας που είχε χρόνο για να διαβάσει με το ζόρι ένα βιβλίο το μήνα.
Τις τελευταίες 1000 μέρες έγραψα 600000 λέξεις (τελικές εκδόσιμες, τις διπλάσιες έχω σβήσει).
Τώρα διαβάζω 10 φορές περισσότερο απ’ όσα γράφω, κάνω βαριά χειρωνακτική εργασία και όλα αυτά που λέει ο Αθανασιάδης.
Θα πω τα εξής.
Δυστυχώς, δυστυχώς και δυστυχώς για τους περισσότερους επίδοξους συγγραφείς ή και τους φτασμένους συγγραφείς (που δεν θα το διαβάσουν) ΚΑΙ οι 50 κανόνες είναι σωστοί.
Απλά το βιβλίο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, στυλ και ύφος που ίσως δεν βοηθήσει ένα νέο συγγραφέα να το καταλάβει.
Υπάρχουν πολλά βασικά πράγματα που δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης, ότι πχ το γράψιμο διδάσκεται, ότι είναι χειρωνακτική εργασία, ότι θέλει άμεση επιμέλεια το άλλο πρωί, ότι δεν αυτοσχεδιάζουν οι μαγικοί σου ήρωες αλλά τους οδηγείς εσύ, ότι πρέπει να διαβάσεις πολύ, ότι πρέπει να είναι διασκέδαση για τον αναγνώστη και ότι αν δεν γράφεις για τους πολλούς κάνεις λάθος.
Ότι έχουμε μάθει σαν άνθρωποι να παρακολουθούμε ένα έργο με τρεις πράξεις και ότι το τρεις πράξεις είναι εγγεγραμμένο βαθιά στον εγκέφαλό μας, γι’ αυτό αντέχουμε ακόμα και τρεις ώρες κάτι χοντρές να τραγουδούν ιταλικά με παρωχημένη μουσική σε άβολες καρέκλες χωρίς ποπκορν.
Ότι δεν αρχίζει να μιλάει στον εαυτό του ο πρωταγωνιστής για τη μεγάλη πίκρα που ένιωσε όταν τον παράτησε η γκόμενά του.
Όλα αυτά είναι μεγάλες αλήθειες.
Το βιβλίο δεν τις διδάσκει ακριβώς, απλά τις αναφέρει σαν αξιώματα
πχ. δυο/τρία πράγματα που θα ήταν χρήσιμα να αναλυθούν περισσότερο είναι:
1. Το όλο structuring your plot
2. To show vs tell
3. How not to use any thought verbs, Chuck Palahniuk (αυτό προσωπικά με βοήθησε αρκετά και κοντεύω να φτάσω στο επίπεδο να καταργήσω και το «είναι» ή το «έχω» ακόμα.
Απλά αναφέρει τις αλήθειες και ψάξε εσύ βρες άλλα βιβλία που δυστυχώς δεν υπάρχουν στα ελληνικά.
Ο Οδηγός είναι γραμμένος με τρόπο που θα εκνευρίσει ένα νέο συγγραφέα που δεν έχει μαρτυρήσει πολύ.
Επίσης θα εκνευρίσει και ένα έμπειρο συγγραφέα ο οποίος δεν τα πάει καλά με την κριτική.
Θα εκνευρίσει τον «ποιος είναι ρε ο Ντον ο Ντε Λίλο ρε, δεν τον έχω διαβάσει αλλά γράφω καλύτερα και το βιβλίο μου θα γίνει ταινία με τον Ντε Νίρο.»
Αντίθετα θα βοηθήσει κάποιον νέο συγγραφέα που ήδη έχει ματώσει, δεν βαριέται και δεν έχει πρόβλημα με την κριτική αντίθετα την αποζητά γιατί πιθανότατα έχει συνειδητοποιήσει πόσα ακόμα ψωμιά έχει να φάει.
Γιατί οι κανόνες είναι σκληροί.
Επίσης ο τελευταίος κανόνας είναι ο καλύτερος, κανένας συγγραφέας δεν θα ακολουθήσει και τους 50 κανόνες.
Είναι άλλωστε και μαθηματικά αδύνατο λόγω του κανόνα 50.
Αλλά πιστεύω ότι κανένας δεν θα γίνει συγγραφέας αν δεν ακολουθήσει τους 47.
Ποιους θα σπάσεις;
That’s for you to find out που λέει και ο Jack Pallance στο City Slickers.
Γιατί εδώ είναι το μαγικό πρέπει να ακολουθήσεις τους 50 ίδιους κανόνες με όλους τους άλλους και παρόλα αυτά να είσαι μοναδικός.
Σου φαίνεται αδύνατο αυτό. Κι όμως το κάνει ο πιανίστας, ο μπασκετμπολίστας, ο φυσικός, ο σκακιστής.
Δεν ξεκινά μια αυτόνομη πορεία στην τέχνη του, μαθαίνει από δάσκαλο.
Ας σας πω τι μου την «έσπασε» στην πρώτη ανάγνωση και πως ώστε με παραδείγματα να δούμε τι είναι αυτό που εκνευρίζει κάποιους στο βιβλίο:
Α. «Μη χρησιμοποιείς μεταφορές»
Την εποχή αυτή διαβάζω και το Wonderbook του Jeff Vandermeer (τον απόλυτο illustrated οδηγό συγγραφής fantasy) και λέει το ίδιο btw
Τι λες ρε Αθανασιάδη; Τι λες ρε Jeff;
Αν δεν είχαμε διαβάσει τις μεταφορές του Τομ Ρόμπινς όταν ήμασταν 16, θα ασχολούμασταν άραγε ποτέ με το να πούμε, «κάποια μέρα θα(θέλω να, πρέπει να) γράψω»
Και βέβαια θα χρησιμοποιήσω μεταφορές κι ας λέει ο Κυριάκος.
Αλλά μόλις σου ‘βαλε τον πήχη πάρα πολύ ψηλότερα.
To να γράφεις παρομοιώσεις «ξεγλίστρησε σαν…χέλι!» είναι grande catastropha, είναι για το ρεπερτόριο εκφωνητή Α2 handball.
Δεν θα σε κάνει καλύτερο από τον Κυριάκο Αθανασιάδη, ούτε καν από τον Κυριάκο Καρακουλακίδη που μεταδίδει Παοκ-Πανδραμαικός στα 70ς.
To λέω έχοντας υπόψη μου ότι στο βιβλίο έχω τουλάχιστον τρια slithering like a venomous snake (και μάλιστα τα άφησα, νομίζω ταιριάζουν στο ρυθμό, ο ρυθμός είναι το παν)
Η αλήθεια είναι ότι αν σ’ άρεσαν οι παρομοιώσεις του Τομ Ρόμπινς είτε γράψε καλύτερες είτε μη γράφεις γιατί μπορεί να πράξεις το απόλυτο έγκλημα κάποιος που δεν διάβασε τομ ρομπινς να διαβάζει το βιβλίο σου γιατί του πήρες τη θέση από το ράφι.
«Μη γράφεις τα όνειρα του πρωταγωνιστή»
Sorry θα τα γράψω. Aν με ρωτήσεις όλο το βιβλίο ένα όνειρο είναι κι από ένα όνειρο ξεκίνησε.
Ένα call of chtulhu είναι κάθε βιβλίο: το βράδυ στην ταβέρνα έφαγες ένα κοκκινιστό χταπόδι. Hταν Μεγάλη Παρασκευή κι εσύ έκανες το λάθος να φας το εγγόνι του chtulhu με μπούκοβο. Ήπιες πολύ. Έκανες βαρύ ύπνο. Είδες ένα εφιάλτη. Το απόγευμα ξεσκόνισες τη γραφομηχανή. Ανάσταση.
Απλά τώρα μου έβαλες τον πήχη πολύ ψηλότερα.
Πρέπει να γράψω καλύτερο όνειρο.
Ο πρωταγωνιστής είδε ένα όνειρο με μια κοπελιά που πλένει τα καρπούζια στις ποτίστρες.
Στις ίδιες ποτίστρες που σε λίγες μέρες κυλούν τα κεφάλια των γυναικών της πολιορκημένης πόλης, στις ίδιες ποτίστρες που οι βάρβαροι πετάνε τα μωρά ο ένας στον άλλο και τ’ ανοίγουν με τα σπαθιά στον αέρα σαν… καρπούζια.
Φάε και μια παρομοίωση.
Σ’ άρεσε δεν σ’ άρεσε το όνειρο και η παρουσίαση δεν ξέρω αλλά λόγω του κάθε Οδηγού Συγγραφής τώρα πρέπει να την κάνεις καλύτερη.
Δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Δεν μπορείς να ξεγλιστρήσεις σαν…χέλι.
Επομένως, 5 σταρς φορ δε μπουκ. Είναι ημιτελές γιατί έχει πολλά ΜΗ και λίγα ΠΩΣ (κι αυτό βοηθά μόνο έμπειρους και εκνευρίζει αρχάριους) και δεν θα βοηθήσει πολλούς, μάλιστα μπορεί να τους μπερδέψει και καλά κάνουν μερικοί και γράφουν ότι είναι επικίνδυνο.
Την πρώτη φορά που το διάβασα ήμουν 700 ημερών συγγραφέας και θα του έβαζα 3 σταρς. Τη δεύτερη ήμουν 1000 ημερών και του βάζω 4. Άλλο ένα έξτρα γιατί είναι στα ελληνικά και αυτό από μόνο του αποτελεί δωρεά στη χώρα.
Διαβάστε το. Θα σας βοηθήσει ακόμα κι εκεί που θα σας τσαντίσει, και όσο συνεχίσετε να παιδεύεστε με το γράψιμο θα γυρνάτε πίσω και θα λέτε:
«Έτσι είναι. Καλά τα λέει.»
October 24, 2016
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/1...
Ξέρω τι σκέφτεστε οι περισσότεροι- συγγραφείς ή μη- πως ένας οδηγός συγγραφής σε 50 απλά βήματα, δεν έχει περισσότερο νόημα από εκείνα τα self help βιβλία που υπόσχονται να σε κάνουν ευτυχισμένο· δεν θα σε κάνει συγγραφέα, όπως και τα άλλα δεν θα σε βγάλουν από την κατάθλιψη. Μπορεί όμως να σε παρακινήσει, αν είσαι συγγραφέας, να γράψεις καλύτερα και κυρίως περισσότερο. Κι αν είσαι αναγνώστης, να συνειδητοποιήσεις λίγα από τα μυστικά του κλάδου. Ναι, του κλάδου. Γιατί ο Κυριάκος Αθανασιάδης δεν είναι κανένας τυχαίος, κάποιος που βαριόταν, κι είπε τι να κάνω, ας γράψω έναν οδηγό συγγραφής, είναι συγγραφέας, είναι μεταφραστής αλλά κυρίως είναι επιμελητής- πιθανότατα από τους καλύτερους που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή.
Κανόνας νο1: Η συγγραφή είναι δουλειά. Κι όπως όλες οι δουλειές, απαιτεί ωράριο.
Μέσα στον μάλλον μικρό ευσύνοπτο οδηγό, βρίσκονται πρακτικές συμβουλές: γράφε κάθε μέρα 4 ώρες, βάλε μίνιμουμ τις χίλιες λέξεις, κάνε log out από το facebook, φρόντισε το δαχτυλόγραφό σου για να μπορεί αυτός που ενδιαφέρεται να το διαβάσει. Και άλλες λιγότερο πρακτικές: μην γράφεις με περικοκλάδες (αν είναι να γράφεις έτσι, ό,τι και να σου πει κανείς, δεν θα τις αποφύγεις), κάνε πλάνο (δεν αντέχουν όλοι), να ξέρεις την μέση και το τέλος πριν ξεκινήσεις (δύσκολο έως ακατόρθωτο να το τηρήσεις).
Κανόνας νο 18: Υπάρχει ένας εύκολος τρόπο να γράψεις, μην αφήνεις τίποτα να αποσπά την προσοχή σου. Ή για να το πούμε πιο άμεσα: αποσυνδέσου· κάνε log out· βγες από το Facebook
Πάνω από όλα ο οδηγός είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, γεμάτο πηγαίο χιούμορ· για μας που γράφουμε, και κάπως πικρό, γιατί καμιά φορά ξεχνάμε να κάνουμε τα αυτονόητα – μην πρήζεις τον αναγνώστη γράφοντας τα ίδια και τα ίδια, ας πούμε. Δεν είμαι σίγουρη πως ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να σου μάθει πώς να γράφεις, για να ακριβολογούμε είμαι πεπεισμένη για το αντίθετο. Μπορεί όμως σε αυτούς που ήδη γράφουν να υπενθυμίσει πενήντα βασικά πράγματα και σε αυτούς που ξεκινούν να δώσει δύο-τρεις κατευθυντήριες γραμμές. Ακόμα καλύτερα μπορεί να ανακουφίσει αυτούς που δεν το έχουν σκοπό ποτέ· γιατί το βιβλίο δεν το κρύβει, η συγγραφή είναι βαριά εργασία, με ελάχιστες απολαβές.
Κανόνας νο 41: Είναι μια δύσκολη δουλειά. Και άχαρη. Και μάλιστα δύσκολη και άχαρη σε όλα τα στάδια της: κι όσο διαρκεί, αλλά κι όταν τελειώσει- κυρίως, δε, όταν τελειώσει.
Όσο για το βασικό ερώτημα, αν μαθαίνεται η γραφή, τι έκαναν οι παλιότεροι χωρίς βοηθήματα και σεμινάρια γραφής, η απάντηση είναι απλή. Έκαναν πηγαδάκια μεταξύ τους, έδιναν τα κείμενά τους σε κάποιον μεγαλύτερο, έστελναν επιστολές σε μεγάλους συγγραφείς. Για μας τα πράγματα απλοποιήθηκαν, και δυσκόλεψαν ταυτόχρονα. Γιατί είναι πια τόση η πληθώρα των συμβουλών και των σεμιναρίων, που σχεδόν είναι αδύνατο να διαλέξεις τι σου ταιριάζει.
Κανόνας νο 50: Μην ακολουθείς τους κανόνες, αλλά κυρίως αυτόν που λέει να μην ακολουθείς τους κανόνες
Ξέρω τι σκέφτεστε οι περισσότεροι- συγγραφείς ή μη- πως ένας οδηγός συγγραφής σε 50 απλά βήματα, δεν έχει περισσότερο νόημα από εκείνα τα self help βιβλία που υπόσχονται να σε κάνουν ευτυχισμένο· δεν θα σε κάνει συγγραφέα, όπως και τα άλλα δεν θα σε βγάλουν από την κατάθλιψη. Μπορεί όμως να σε παρακινήσει, αν είσαι συγγραφέας, να γράψεις καλύτερα και κυρίως περισσότερο. Κι αν είσαι αναγνώστης, να συνειδητοποιήσεις λίγα από τα μυστικά του κλάδου. Ναι, του κλάδου. Γιατί ο Κυριάκος Αθανασιάδης δεν είναι κανένας τυχαίος, κάποιος που βαριόταν, κι είπε τι να κάνω, ας γράψω έναν οδηγό συγγραφής, είναι συγγραφέας, είναι μεταφραστής αλλά κυρίως είναι επιμελητής- πιθανότατα από τους καλύτερους που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή.
Κανόνας νο1: Η συγγραφή είναι δουλειά. Κι όπως όλες οι δουλειές, απαιτεί ωράριο.
Μέσα στον μάλλον μικρό ευσύνοπτο οδηγό, βρίσκονται πρακτικές συμβουλές: γράφε κάθε μέρα 4 ώρες, βάλε μίνιμουμ τις χίλιες λέξεις, κάνε log out από το facebook, φρόντισε το δαχτυλόγραφό σου για να μπορεί αυτός που ενδιαφέρεται να το διαβάσει. Και άλλες λιγότερο πρακτικές: μην γράφεις με περικοκλάδες (αν είναι να γράφεις έτσι, ό,τι και να σου πει κανείς, δεν θα τις αποφύγεις), κάνε πλάνο (δεν αντέχουν όλοι), να ξέρεις την μέση και το τέλος πριν ξεκινήσεις (δύσκολο έως ακατόρθωτο να το τηρήσεις).
Κανόνας νο 18: Υπάρχει ένας εύκολος τρόπο να γράψεις, μην αφήνεις τίποτα να αποσπά την προσοχή σου. Ή για να το πούμε πιο άμεσα: αποσυνδέσου· κάνε log out· βγες από το Facebook
Πάνω από όλα ο οδηγός είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, γεμάτο πηγαίο χιούμορ· για μας που γράφουμε, και κάπως πικρό, γιατί καμιά φορά ξεχνάμε να κάνουμε τα αυτονόητα – μην πρήζεις τον αναγνώστη γράφοντας τα ίδια και τα ίδια, ας πούμε. Δεν είμαι σίγουρη πως ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να σου μάθει πώς να γράφεις, για να ακριβολογούμε είμαι πεπεισμένη για το αντίθετο. Μπορεί όμως σε αυτούς που ήδη γράφουν να υπενθυμίσει πενήντα βασικά πράγματα και σε αυτούς που ξεκινούν να δώσει δύο-τρεις κατευθυντήριες γραμμές. Ακόμα καλύτερα μπορεί να ανακουφίσει αυτούς που δεν το έχουν σκοπό ποτέ· γιατί το βιβλίο δεν το κρύβει, η συγγραφή είναι βαριά εργασία, με ελάχιστες απολαβές.
Κανόνας νο 41: Είναι μια δύσκολη δουλειά. Και άχαρη. Και μάλιστα δύσκολη και άχαρη σε όλα τα στάδια της: κι όσο διαρκεί, αλλά κι όταν τελειώσει- κυρίως, δε, όταν τελειώσει.
Όσο για το βασικό ερώτημα, αν μαθαίνεται η γραφή, τι έκαναν οι παλιότεροι χωρίς βοηθήματα και σεμινάρια γραφής, η απάντηση είναι απλή. Έκαναν πηγαδάκια μεταξύ τους, έδιναν τα κείμενά τους σε κάποιον μεγαλύτερο, έστελναν επιστολές σε μεγάλους συγγραφείς. Για μας τα πράγματα απλοποιήθηκαν, και δυσκόλεψαν ταυτόχρονα. Γιατί είναι πια τόση η πληθώρα των συμβουλών και των σεμιναρίων, που σχεδόν είναι αδύνατο να διαλέξεις τι σου ταιριάζει.
Κανόνας νο 50: Μην ακολουθείς τους κανόνες, αλλά κυρίως αυτόν που λέει να μην ακολουθείς τους κανόνες
October 7, 2016
Το βιβλίο αυτό είναι επικίνδυνο. Επιεικώς. Και όχι επειδή δε συμφωνώ με το πως δουλεύει ο συγγραφέας ή τους κανόνες του, απλά θα μπορούσε να λέγεται κάλλιστα "Οδηγός Αφορισμού των Πάντων και η Συγγραφή". Ο Αθανασιάδης απλά αφορίζει τα πάντα: κανένα καλό βιβλίο δε γράφτηκε με τον Χ τρόπο είναι η φράση που αποτελεί τις μισές προτάσεις του βιβλίου. Αφορισμοί, κανόνες για να μπορείς να γίνεις και εσύ εμπορικός, θυμίζει αμυδρά αυτούς τους οδηγούς στο πως να κάνεις ένα καλό βιογραφικό, κάθε πότε να παίρνεις τηλέφωνο κτλ. Αυτά οι χυδαίες, δηλαδή, πτυχές της βιομηχανίας του βιβλίου στην Ελλάδα. Και λεπτό μην ξεχάσετε ότι και ο ίδιος ο συγγραφέας εργάζεται ως αναγνώστης εκδοτικών οίκων, άρα έχει και έξτρα εμπορικό ατού το βιβλίο αυτό: γράψτε όπως σας λέω και πολύ πιθανό να πέσει και στα χέρια μου το χειρόγραφό σας και να σας επιβραβεύσω.
Το παραπάνω το έγραψα και με μια δόση χιούμορ, φυσικά. Δεν έχει μόνο αρνητικό περιεχόμενο το βιβλίο. Έχει και πολλά χρήσιμα να πει για όσους θέλουν να γράψουν και μην ξεχνάτε πως το βιβλίο απευθύνεται σε τελείως ερασιτέχνες συγγραφείς που ίσως δεν έχουν γράψει καν το πρωτόλειό τους. Έχει κάποια να πει, αλλά φοβάμαι πως είναι επικίνδυνο να το διαβάσει κάποιος και να πιστέψει τυφλά στους αφορισμούς και τους κανόνες του Αθανασιάδη.
Εν τέλει, δεν ξέρω τι περίμενα, πάντως απογοήτευτηκα.
Το παραπάνω το έγραψα και με μια δόση χιούμορ, φυσικά. Δεν έχει μόνο αρνητικό περιεχόμενο το βιβλίο. Έχει και πολλά χρήσιμα να πει για όσους θέλουν να γράψουν και μην ξεχνάτε πως το βιβλίο απευθύνεται σε τελείως ερασιτέχνες συγγραφείς που ίσως δεν έχουν γράψει καν το πρωτόλειό τους. Έχει κάποια να πει, αλλά φοβάμαι πως είναι επικίνδυνο να το διαβάσει κάποιος και να πιστέψει τυφλά στους αφορισμούς και τους κανόνες του Αθανασιάδη.
Εν τέλει, δεν ξέρω τι περίμενα, πάντως απογοήτευτηκα.
November 8, 2016
Ένας πρακτικός και προσγειωμένος οδηγός, που αντιμετωπίζει το γράψιμο ρεαλιστικά, απορρίπτοντας τα στερεότυπα που θέλουν τον δημιουργό έρμαιο της δυστυχίας, του πόνου ή του... ηλιοβασιλέματος.
Ένα ανάγνωσμα με χιούμορ, που σε κάνει να θέλεις να το διαβάσεις ξανά και ξανά.
Ένα ανάγνωσμα με χιούμορ, που σε κάνει να θέλεις να το διαβάσεις ξανά και ξανά.
November 8, 2016
Οτι καλύτερο αν πιστεύεις οτι μπορείς να γράψεις,υπέροχη γραφή!Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
November 8, 2016
Μπορεί πολλοί να θεωρούν τη συγγραφή θεόσταλτο δώρο ή ταλέντο μονάχα εκείνων που τριγυρνάνε με ύφος περισπούδαστο. Αυτό που κάνει ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο είναι να μας δείξει ότι η συγγραφή είναι κυρίως δουλειά. Ίσως σε πολλούς να φαίνονται αταίριαστα αυτά που λέει ο Αθανασιάδης και να περιμένουν να διαβάσουν για συγγραφείς που πετάγονται από το κρεβάτι μέσα στη μέση της νύχτας. Αλλά η πραγματικότητα είναι, κι αυτό ισχύει για όλες τις δημιουργικές τέχνες, ότι τα πάντα είναι θέμα ιδεών και συστηματικής, καθημερινής δουλειάς. Και μονό για το γεγονός ότι ο συγγραφέας προσγειώνει τους επίδοξους συγγραφείς και τους βοηθά να σηκώσουν τα μανίκια και να στρωθούν στο γράψιμο θα έφτανε για να είναι εξαιρετικό το βιβλίο. Αν προσθέσεις και τη συγγραφική δεινότητα του Αθανασιάδη στα παραπάνω, τότε η αναγνωστική απόλαυση φτάνει σε υψηλά επίπεδα. Καλό διάβασμα και καλή δουλειά συγγραφείς!
November 8, 2016
Πόσο χρήσιμος είναι ένας οδηγός συγγραφής. Όλοι έχουμε μάθει ότι η τέχνη είναι έμπνευση. Αν δεν έρθει η μούσα δεν γίνεται τίποτα. Άντε και ήρθε η μούσα, τι να την κάνεις να την κεράσεις καφέ; Εδώ έρχεται αυτός ο οδηγός συγγραφής. Γραμμένος με χιούμορ, από ένα έμπειρο συγγραφέα και έναν από τους καλύτερους επιμελητές της χώρας, υπεύθυνος για πολλές εκδοτικές επιτυχίες, σου δίνει 50 κανόνες, τρικ θα τα πω εγώ, για να κάνει ο νέος συγγραφέας πιο εύκολη την ζωή του. Να του μάθει ότι χρειάζεται μέθοδος πλην ταλέντου και σκληρή δουλειά για να κατακτήσεις την Τέχνη. Να σου πει πως θα είναι το χειρόγραφο για να το προσέξει ο άνθρωπος του εκδοτικού οίκου. Γιατί τι να το κάνεις το αριστούργημα αν μείνει κλειδωμένο στο συρτάρι σου;
Το βιβλίο είναι χρήσιμο και για άτομα όπως εγώ που δεν έχουμε συγγραφικές φιλοδοξίες. Μετά από πάρα πολλά χρόνια ο μέσος άνθρωπος άρχισε να ξαναγράφει πολύ, μα ένα mail μα στα social media καλό είναι να ακολουθεί κάποιους κανόνες για να μην βγαίνουν τα μάτια των αναγνωστών.
Το χιούμορ του βιβλίου και ο υπόγειος σαρκασμός του το κάνει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που κυλάει εύκολα. Εγώ το τελείωσα σε μια μέρα. Στο κάτω κάτω ο 50στος κανόνας είναι όλα τα λεφτά για όποιον θελήσει μη προκατειλημμένος να μπει στο πνεύμα του. «Μην ακολουθείς του κανόνες, και κυρίως αυτόν που σου λέει να μην ακολουθείς τους κανόνες.»
Το βιβλίο είναι χρήσιμο και για άτομα όπως εγώ που δεν έχουμε συγγραφικές φιλοδοξίες. Μετά από πάρα πολλά χρόνια ο μέσος άνθρωπος άρχισε να ξαναγράφει πολύ, μα ένα mail μα στα social media καλό είναι να ακολουθεί κάποιους κανόνες για να μην βγαίνουν τα μάτια των αναγνωστών.
Το χιούμορ του βιβλίου και ο υπόγειος σαρκασμός του το κάνει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που κυλάει εύκολα. Εγώ το τελείωσα σε μια μέρα. Στο κάτω κάτω ο 50στος κανόνας είναι όλα τα λεφτά για όποιον θελήσει μη προκατειλημμένος να μπει στο πνεύμα του. «Μην ακολουθείς του κανόνες, και κυρίως αυτόν που σου λέει να μην ακολουθείς τους κανόνες.»
November 8, 2016
О καλύτερος συνοπτικός οδηγός συγγραφής που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Απλά και πρακτικά βήματα, όχι πάντα εύκολα, που μπορεί να βοηθήσουν έναν νέο συγγραφέα να εξελιχθεί, χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις και βαρετές επαναλήψεις. Είναι ένας χρήσιμος οδηγός για ανθρώπους που τους αρέσει να εκφράζονται συστηματικά με τη γραφή σε οποιαδήποτε μορφή της, είτε στα κοινωνικά δίκτυα, είτε στην προσωπική, είτε στην επαγγελματική τους ζωή. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
February 19, 2022
Είναι κρίμα να γράφεις ένα βιβλίο με συμβουλές προς άλλους ανθρώπους που σκέφτονται να καταπιαστούν με τη συγγραφή, να τους κουνάς το δάχτυλο λες και είσαι θεός και τελικά, όχι μόνο να μην μπορείς να ακολουθήσεις τις δικές σου συμβουλές, αλλά να καταλήγεις να "γεννάς" κάτι που θα έ��ρεπε ίσως να χρησιμεύσει σαν χαρτί περιτυλίγματος αντί για βιβλίο.
Θα κρατήσω την κριτική μου σύντομη, όμως πριν φτάσω στο τέλος, θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω πως η έπαρση δεν βοήθησε ποτέ κανέναν.
Και καταλαβαίνω πως το συγγραφέα το βολεύει να δημιουργήσει ένα αφήγημα όπου όλοι όσοι δεν αγαπήσαμε το βιβλίο του, είμαστε τρολλς, ανόητοι, με μηδενική αγάπη για τα βιβλία, ακόμη και φασίστες(!!!) αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.
Μερικές φορές, κάποια βιβλία δεν είναι για όλους. Μερικές φορές κάποιοι συγγραφείς ίσως πρέπει να δουλέψουν περισσότερο την τέχνη τους. Και μερικές φορές κάποιοι πρέπει να ξεκαβαλήσουν το καλάμι πριν αρχίσουν να φτύνουν κατηγορίες προς διάφορες κατευθύνσεις, ειδικά όταν φαίνεται να υπάρχει μια εσάνς βύσματος σε κάποιο επίτευγμά τους.
Θα κρατήσω την κριτική μου σύντομη, όμως πριν φτάσω στο τέλος, θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω πως η έπαρση δεν βοήθησε ποτέ κανέναν.
Και καταλαβαίνω πως το συγγραφέα το βολεύει να δημιουργήσει ένα αφήγημα όπου όλοι όσοι δεν αγαπήσαμε το βιβλίο του, είμαστε τρολλς, ανόητοι, με μηδενική αγάπη για τα βιβλία, ακόμη και φασίστες(!!!) αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.
Μερικές φορές, κάποια βιβλία δεν είναι για όλους. Μερικές φορές κάποιοι συγγραφείς ίσως πρέπει να δουλέψουν περισσότερο την τέχνη τους. Και μερικές φορές κάποιοι πρέπει να ξεκαβαλήσουν το καλάμι πριν αρχίσουν να φτύνουν κατηγορίες προς διάφορες κατευθύνσεις, ειδικά όταν φαίνεται να υπάρχει μια εσάνς βύσματος σε κάποιο επίτευγμά τους.
April 14, 2019
Αρκετά καλό. Αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο συγγραφέας έχει πολλά να πει για το θέμα και αυτό θα έπρεπε να το εκτιμάμε σε ένα βιβλίο και να μη θεωρείται δεδομένο. Έχει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα εκεί μέσα, πληροφορίες και απόψεις περί συγγραφής από κάποιον που ασχολείται με το αντικείμενο για πολύ καιρό. Αλλά με ενόχλησε το αυστηρό ύφος, το απόλυτο των συμβουλών, πάντα πρέπει να γίνεται αυτό, ποτέ εκείνο, φέρσου ακριβώς έτσι και μην ξεφύγεις ούτε εκατοστό από αυτά. Με κάποια διαφωνώ, κάποια δεν τα καταλαβαίνω, αλλά με κάποια συμφωνώ, όσο αυστηρά κι αν είναι, και θεωρώ ότι, αν τα είχαν υπόψη τους όλοι όσοι δηλώνουν συγγραφείς, θα είχαμε λιγότερα κακά βιβλία (και λιγότερα βιβλία γενικώς). Δε συνιστώ σε κάποιον που τώρα αρχίζει να γράφει να αρχίσει με αυτό, όσον αφορά βιβλία δημιουργικής γραφής (το καλύτερο θεωρώ ότι είναι το Characters and Viewpoint του Orson Scott Card), αλλά κακό δεν κάνει.
November 8, 2016
Ένα απρόσμενα υπέροχο βιβλίο. Εξ όσων γνωρίζω δεν έχει γραφεί αντίστοιχο, με παρόμοια θεματολογία στα ελληνικά. Διαβάζοντάς το μπαίνεις στο μυαλό ενός συγγραφέα, μαθαίνεις τον τρόπο σκέψης του, και διδάσκεσαι τη μεθοδολογία της συγγραφής, μιας καθαρά βιωματικής εμπειρίας.
Είτε θέλεις να γίνεις συγγράφεας, είτε όχι, το βιβλίο προτείνεται ως ευχάριστο και ιδιαίτερα χρήσιμο ανάγνωσμα.
Είτε θέλεις να γίνεις συγγράφεας, είτε όχι, το βιβλίο προτείνεται ως ευχάριστο και ιδιαίτερα χρήσιμο ανάγνωσμα.
November 8, 2016
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, καλογραμμένο και χρήσιμο σε όποιον ενδιαφέρεται να καταπιαστεί με την συγγραφή. Ο Αθανασιάδης επιβεβαιώνει μέσα από αυτό το βιβλίο γι άλλη μια φορά το ταλέντο του και καταφέρνει να μεταδώσει την εμπειρία χρόνων με μεγάλη επιτυχία!
February 7, 2017
Οι κριτκές πριν διαβάσω το βιβλίο (κατά τύχη τις διάβασα, δεν το κάνω) ήταν πολύ αμφιλεγόμενες: από "σκουπίδι" ως "ιδιοφυές". Ο συγγραφέας πράγματι επαναλαμβάνεται, αλλά απλά επειδή τονίζει κάποια πράγματα. Κάποια σημεία μου φαίνονται και εμένα άκυρα, αλλά όταν τολμάς να διατυπώσεις "δυναμικές" απόψεις, κάποιες δεν κάθονται καλά. Οι συμβουλές του κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ καλές, με την έννοια ότι ένας επίδοξος συγγραφέας καλά θα κάνει να τις σκεφτεί, όχι ότι πρέπει σώνει και καλά να τις εφαρμόσει κατά γράμμα. Ο τόνος του βιβλίου είναι βέβαια "αν δεν κάνεις αυτό, ξέχνα τη συγγραφή" και μάλλον επειδή ο συγγραφέας είναι αρκετά arrogant, κάποιοι θεώρησαν σκουπίδια αυτά που γράφει. Δεν ισχύει κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο αξίζει για το θέμα του.
November 8, 2016
Easy, smart, funny and fast paced read! What a great book!
November 8, 2016
Έξυπνο βιβλίο και όχι μόνο για επίδοξους συγγραφείς!
February 9, 2017
Μια πραγματική σφαλιάρα για όποιον του αρέσει το γράψιμο.
Ο Κυριάκος Αθανασιάδης, ένας άνθρωπος που έχει κερδίσει τη θέση του, διαβασμένος με ισχυρή άποψη και καλό δείγμα γραφής, γράφει έναν οδηγό που κυριαρχεί περισσότερο το τι να μη κάνεις, παρά το τι να κάνεις τελικά. Με ένα ύφος πολύ αυστηρό και αρνητικό, δίνει σφαλιάρες σε όποιον βλέπει τη συγγραφή με ένα ρομαντικό τρόπο και - επιτρέψτε μου το ρήμα - τελικά "ξενερώνει" κάποιον που σκεφτόταν να αρχίσει να ασχολειθεί με τη συγγραφή ή του δίνει τρομακτικό πείσμα για να γράψει (λιγότερες περιπτώσεις). Ωστόσο, περιέχει κάποια καλά στοιχεία - κρυμμένα στις σελίδες - που πρέπει να έχει υπόψιν του ο επίδοξος συγγραφέας. Προτιμώ το ευχάριστο "Πώς να γράψεις" της Μανίνας Ζουμπουλάκη που μέχρι σήμερα, μετά από πολλά χρόνια που το έχω διαβάσει, έχει μείνει καρφωμένο στο μυαλό μου. Θα πρέπει να σεβόμαστε τον κύριο Αθανασιάδη αλλά το χαρούμενο οπτικά βιβλίο που πιάνεις στα χέρια σου καταλήγει ερινύα που σε κυνηγάει... Στα θετικά ότι διαβάζεται πολύ γρήγορα.
Ο Κυριάκος Αθανασιάδης, ένας άνθρωπος που έχει κερδίσει τη θέση του, διαβασμένος με ισχυρή άποψη και καλό δείγμα γραφής, γράφει έναν οδηγό που κυριαρχεί περισσότερο το τι να μη κάνεις, παρά το τι να κάνεις τελικά. Με ένα ύφος πολύ αυστηρό και αρνητικό, δίνει σφαλιάρες σε όποιον βλέπει τη συγγραφή με ένα ρομαντικό τρόπο και - επιτρέψτε μου το ρήμα - τελικά "ξενερώνει" κάποιον που σκεφτόταν να αρχίσει να ασχολειθεί με τη συγγραφή ή του δίνει τρομακτικό πείσμα για να γράψει (λιγότερες περιπτώσεις). Ωστόσο, περιέχει κάποια καλά στοιχεία - κρυμμένα στις σελίδες - που πρέπει να έχει υπόψιν του ο επίδοξος συγγραφέας. Προτιμώ το ευχάριστο "Πώς να γράψεις" της Μανίνας Ζουμπουλάκη που μέχρι σήμερα, μετά από πολλά χρόνια που το έχω διαβάσει, έχει μείνει καρφωμένο στο μυαλό μου. Θα πρέπει να σεβόμαστε τον κύριο Αθανασιάδη αλλά το χαρούμενο οπτικά βιβλίο που πιάνεις στα χέρια σου καταλήγει ερινύα που σε κυνηγάει... Στα θετικά ότι διαβάζεται πολύ γρήγορα.
February 7, 2017
Μάθε καλά τους κανόνες για να μπορείς να μην τους τηρείς! Δεν βρήκα όλα όσα γράφει ο συγγραφέας χρήσιμα αλλά βρήκα και κάποια πολύ σημαντικά. Διάβαζα τις άλλες κριτικές που το κάνουν από σπουδαίο ως άχρηστο και πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Αν θέλεις να επωφεληθείς από το βιβλίο θα βρεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν! Κριτική άποψη χρειάζεται να πέρνεις αυτά που σε ωφελούν και να αφήνεις πίσω όσα είναι αχρείαστα.
June 18, 2018
Διασκεδαστικός και κατατοπιστικός οδηγός.
Δεν τον διαβάζεις και γράφεις αριστουργήματα αλλά τον διαβάζεις και παίρνεις καλές ιδέες.
Τώρα όσοι φαντάζονται πως όλοι οι συγγραφείς για να γράψουν ένα βιβλίο πρέπει να έχουν περάσει τα πάθη του Ιώβ ας μην το διαβάσουν κι ας μείνουν εκεί στα σύννεφα που ζούνε.
Δεν τον διαβάζεις και γράφεις αριστουργήματα αλλά τον διαβάζεις και παίρνεις καλές ιδέες.
Τώρα όσοι φαντάζονται πως όλοι οι συγγραφείς για να γράψουν ένα βιβλίο πρέπει να έχουν περάσει τα πάθη του Ιώβ ας μην το διαβάσουν κι ας μείνουν εκεί στα σύννεφα που ζούνε.
October 16, 2016
GOT THIS AS A GIFT FROM A FRIEND, I WOULD NOT BUY IT. IT READS EASILY, HOWEVER THE WRITER IS REPETITIVE AT SEVERAL POINTS AND OVERALL IT IS BELOW AVERAGE IN TERMS OF THE IDEAS PUT FOREWORD....
July 31, 2017
Γρήγορο, ευκολοδιάβαστο και με πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Αν έχεις στο μυαλό σου αστω και την πιθανότητα επιθυμίας να γίνεις συγγραφέας, πιστεύω ότι θα το χαρείς. Άσε που θα μπορείς να ανατρέψεις στο μικρό βιβλιαράκι όποτε θες.
January 10, 2018
Λίγο πριν ξεκινήσω το βιβλίο του Κυριάκου, είδα τα αμφιλεγόμενα σχόλια και κατάλαβα αμέσως γιατί έγινε αυτό. Ο Κυριάκος είναι αυστηρός! Και καλά κάνει. Οκ, μπορεί να μην συμφωνούν όλοι 100% σε αυτά που προτείνει στον οδηγό συγγραφής, αλλά τα περισσότερα είναι γεγονός. Είναι η πραγματικότητα. Προσωπικά το απόλαυσα (αν και έχω τις ενστάσεις μου σε κάποια θέματα) και θεωρώ οτι είναι ένας πολύ χρήσιμος οδηγός για νέους ��αι παλιούς συγγραφείς.
January 27, 2022
πρώτη φορά μα την Παναγία, πήγα και επέστρεψα βιβλίο αφότου το διάβασα, γιατί με έβγαλε απ'τα ρούχα μου η δηθενιά του. Και είπα όχι ρε φίλε, δε σου τα χαλαλίζω τα 7 ευρώ που έδωσα. Δεν τα αξίζεις. Μια συμβουλή του συγγραφέα μη γράφεις λέει δύσκολες λέξεις και έχει μέσα ο ίδιος ο συγγραφέας ένα σωρό λέξεις που έπρεπε να ανοίξω λεξικό για να τις καταλάβω. Το βιβλίο με λίγα λόγια είναι ένα κατεβατό μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο με τη φοβερά εμπεριστατωμένη εξήγηση ότι αυτό είναι κιτς ή κλισέ. Ούτε η μάνα μου να το 'γραφε τέτοιο βιβλίο με τόσα αδικαιολόγητα "μη!!". Μια υπερφίαλη παπαρία, που όπως λέει και κάποιος σε σχόλια παρακάτω, μπορεί τελικά να κάνει κακό σε κάποιον που το πήρε για να δοκιμάσει δειλά τα πρώτα του βήματα στον χώρο της συγγραφής. Κρίμα.
July 11, 2022
Σύντομο και γλαφυρό, με χιούμορ και παρωθητικό για όσους το σκέφτονται. Χρήσιμες συμβουλές που τις έχω διασταυρώσει και απ' αλλού - θα ήθελα όμως λίγη εμβάθυνση π.χ. κάποια παραδείγματα σχεδιαγραμμάτων κ.α., περισσότερες θετικές συμβουλές και λιγότερες επαναλήψεις αλλά Ο.Κ., τίμια προσπάθεια σε έναν τομέα που δεν έχει βιβλιογραφία (στην Ελλάδα τουλάχιστον).
November 10, 2016
I wish I was a writer to write like Kiriakos! With decency and a great sense of humor. Regardless of whether you are a writer or a reader you will appreciate this book!
February 8, 2020
Αλήθεια πιστεύει ο συγγραφέας ότι αυτά που γράφει αποτελούν manual συγγραφής;
Κοινοτοπιες και αφέλειες αδυνατώ να πιστεψω ότι βοήθησαν οποιονδήποτε.
Κοινοτοπιες και αφέλειες αδυνατώ να πιστεψω ότι βοήθησαν οποιονδήποτε.
Displaying 1 - 30 of 33 reviews