თუ შეიძლება ვინმეს "მარადიულად თანამედროვე" ერქვას, ალბათ, ერთ-ერთი გელა ჩარკვიანია. ძალიან საგულისხმო დაკვირვებები, აზრები, იდეები და შეხედულებებია ერთ პატარა წიგნში თავმოყრილი.
პრილიგერირებულობა არ ტეხავს, მაგრამ პრივილეგირებულობით კეკლუცობა ტეხავს. „ჩემთან სტუმრად ელჩი იყო“, “ქეთი მელუასთან ერთად ვიმღერე“, „ლონდონში მიღებაზე ვიყავი“, „ნანა ბიზნეს კლასით ფრენას იყო შეჩვეული“, მე ასეთი ინტელექტუალური ხუმრობა გავაძრე და ვერავინ მიმიხვდა და ა.შ. ამ ყველაფერს აკვეხებს იქ, სადაც თხრობისთვის საკვანძო მნიშვნელობა არ აქვს. კიდევ, ლონდონი, ლონდონი, ლონდონი და ლონდონი. აი, ეს აფუჭებს სხვა მხრივ შესაწყნარებელ წიგნს. + ამას, ამ უსაშველოდ წყვეტილი და დაჩეხილი, ერთმანეთს მიუბმელი მოსაზრებების 30% მაინც არაფრისმთქმელი და სრულიად არარელევანტურია, გნებავთ, self-indulgent. დანარჩენი სწრაფად იკითხება და ეს ამ წიგნის მთავარი ღირსებაა.
"ყველა ტიტული მოვიცილე. დამრჩა ერთი - გელა ჩარკვიანი."
როდესაც ვფიქრობთ განათლ���ბულ, საინტერესო და ღირსეულ პიროვნებაზე საქართველოს უახლოეს წარსულში, შეუძლებელი მგონია, არ გაგვახსენდეს გელა ჩარკვიანი. არადა, კაცმა რომ თქვას, საკმაოდ პროვოკაციული "ბექგრაუნდი" ჰქონდა - კანდიდის შვილი, თავადაც პოლიტიკურად აქტიური, ირაკლი ჩარკვიანის მამა...
ეს არ არის მხატვრული ნაწარმოები. ეს არის "თან საკითხავი" საფიქრალი და ნაფიქრალი მწერლის უბის წიგნაკიდან. ავტორის გამოცდილება, მოგონებები, გრძნობები, ნააზრევი, სხვადასხვა შეხედულება თუ იდეა განხილულია მარტივად და ლაკონიურად (როგორც თავად ამბობს "სათქმელი მოკლედ უნდა თქვა. დიდხანს არ უნდა გაატრაკო"). პასაჟები რიტმულად გაჟღენთილია არისტოკრატული, დახვეწილი იუმორით (ძირითადად) და სევდით (ხანდახან). სასიამოვნოდ და ადვილდ იკითხება. მოუცლელებისთვის კარგია - ჩახედავ, უცებ ჩაამთავრებ ერთ პასაჟს, საქმე გამოგიჩნდება, მიატოვებ, აზრი კი არ გიწყდება - უკვე დამთავრებულია.
"ამ ეტაპზე სამი რამ მართობს ამქვეყნად - ღვინო, დუდუკი და ფილოსოფია."
საინტერესო ადამიანის საინტერესო, მხიარული, ირონიული, სევდიანი, ფილოსოფიური ჩანაწერები. რატომღაც მეგონა, რომ გელა უფრო მეტს დაწერდა ირაკლიზე, ეს პერსპექტივიზმის ამბავია - გელა, როგორც ირაკლის მამა. არადა, ირაკლი აღარაა, გელა ჯერ ისევაა და უძლებს. ნეტავ ეს <გაძლება> გენეტიკურია? ალბათ უფრო ზოგად-ადამიანური. მამაც და შვილიც მარტოობას უძლებს, მაგრამ ეს განსხვავებული სიმარტოვეებია. იმედია, მალე წავიკითხავ "ნაცნობ ქიმერათა ფერხულს" , რომლის დაწერასაც ამ წიგნის ბოლოსკენ აანონსებს გელა ჩარკვიანი და, რომელიც უკვე გამოცემულია.
სხვადასხვა დროს, განსხვავებულ გარემოში განცდილ ემოციებს და განსხვავებულ თემაზე გაკეთებულ ჩანაწერებს რო წიგნად მოუყრი თავს ზუსტად ეგ ამბავია. ამოკითხავთ გელა ჩარკვიანის დამოკიდებულებას როგორც მისი კატის შესახებ, ასევე მუსიკაზე, თავისუფლებაზე, ღირსებაზე, ლონდონზე, მის მეუღლეზე და სხ��ა მრავალზე. სხაპასხუპით წასაკითხია. მზესუმზირა
ძალიან ბევრი აზრი, იდეა და შეკითხვა ძალიან ნაცნობი და გასაგებია... და განსაკუთრებით ასწორებს ამ ძალიან ნაცნობ რამეებს ესეთი ადამიანი რომ წერს. რა თქმა უნდა მე ვინ ვარ რომ პასუხები ვიცოდე, მაგრამ მის რამდენიმე შეკითხვაზე პასუხი სად იღება - ეგ კი ვიცი :)