In My Father's Court

by Isaac Bashevis Singer

Like Isaac Bashevis Singer's fiction, this poignant memoir of his childhood in the household and rabbinical court of his father is full of spirits and demons, washerwomen and rabbis, beggars and rich men. This rememberance of Singer's pious father, his rational yet adoring mother, and the never-ending parade of humanity that marched through their home is a portrait of a magnificent writer's childhood self and of the world, now gone, that formed him.

Genres: Fiction, Jewish, Short Stories, Nobel Prize, Classics, Poland, Literature

320 pages, Paperback

First published January 1, 1956

About the author

Isaac Bashevis Singer was a Polish American author of Jewish descent, noted for his short stories. He was one of the leading figures in the Yiddish literary movement, and received the Nobel Prize in Literature in 1978.
His memoir, "A Day Of Pleasure: Stories of a Boy Growing Up in Warsaw", won the U.S. National Book Award in Children's Literature in 1970, while his collection "A Crown of Feathers and Other Stories" won the U.S. National Book Award in Fiction in 1974.

Reviews

[Greta G · Rating 3 out of 5]

The title of this book refers to the Beth Din, or orthodox rabbinical court, which was a kind of blend of a court of law, synagogue, house of study and a place where people of troubled spirit could come to unburden themselves. The concept behind it is that there can be no justice without godliness, and that the best judgment is one accepted by all the litigants with good will and trust in divine power.

In this collection of short stories, Nobel laureate Isaac Bashevis Singer, recalls his childhood in the household and rabbinical court of his father, a Hasidic Rabbi in Warsaw’s Jewish quarter, before and during the first World War.

Although I.B.Singer vividly portrays the way of life of this former Hasidic community, which was largely annihilated during the second World War, the book was a disappointment to me in more ways than one.

I didn’t think the writing was particularly good. This is probably due to the fact that these pieces were first published as a series in a Jewish newspaper, under the author’s journalistic pseudonym, Isaac Warshawsky.

Only a minor part of the stories was actually about people who sought advice and justice in matters related to Jewish religious life. The stories about the rabbinical court were the reason I wanted to read the book in the first place though.
Too many stories were about his grandparents, his aunts and uncles, nephews and nieces, which I thought was rather boring.
A seemingly endless parade of devout and wonder Rabbis throughout the book didn’t exactly help to engage my interest.

When he talked about his older brother and sister though, it was more personal and captivating. In fact, his brother, Israel Joshua, came across as a far more interesting person in these stories than the author himself, who was only a young boy at the time.
Israel Joshua was a rebel. He criticised his father and their way of life; he wore modern clothes ; he read secular books ; and he deserted the Russian army during the first World War. He could talk for hours with his mother, while his father threw him out of the house because of his modern behaviour. He was also a writer ; I should definitely read his memoir, Of a world that is no more (unfortunately, it’s out of print).

[Paradoxe · Rating 5 out of 5]

Ήδη απ’ τον πρόλογο του συγγραφέα αισθάνθηκα τέρψη. Ήθελα ένα βιβλίο δριμύ, αλλά γλυκό. Το αδυσώπητο, ετούτη την περίοδο, με στενοχωρεί υπερβολικά. << Μονάχα ότι είναι ατομικό μπορεί να είναι ακριβές και αληθινό >>. Κι ήταν απ’ το πρώτο κεφάλαιο, που ένιωσα πως οι αληθινές ιστορίες που αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων, γραμμένες με μπρίο, αγάπη και στακάτα, έχουν κάτι το πρωτότυπο, το προσωπικό και συγκινούν την καλή περιέργεια και το νοιάξιμο. Ίσως, να βοηθάει πως ο συγγραφέας είναι γνώστης των σχημάτων, όταν κοιτά στο παρελθόν. Δεν εικάζει, δεν ψάχνει τρόπους για να συμπεράνει, ή να αυτοϊαθεί – ακόμη κι αν τελικά το επιτυγχάνει – εκείνη τη στιγμή. Ξέρει. Και εμένα, μου λείπουν οι παλιές γειτονιές, όσο τις πρόφτασα. Νοιάξιμο, κουτσομπολιό, πηγαδάκια, μικροκαβγάδες, φωνές, ρούχα απλωμένα, φούρνος, χασάπικο, μανάβικο, ψιλικατζίδικο. Κι όσα χάθηκαν μαζί με τη δεκαετία του 80.

Στο τέλος του δεύτερου κεφαλαίου, τσίριζα απ’ τα γέλια κι αντί να πέσω για ύπνο, πήρα μια κόκα, στριφογύρισα σα φίδι μεταξύ τοίχου και κεφαλαριού και να συνέχισα να διαβάζω. Φυσικά, το πρωί δούλευα. Μου αρέσει ο τρόπος του συγγραφέα, να βάλει εναντίο του συμβολικού φαλλοκρατισμού του πατέρα του. Και πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια στην Εστία, για την επιμέλεια και την εξαιρετικού επιπέδου, μετάφραση. Όχι όμως, και, για το εξώφυλλο. Δεν είμαστε Εβραίοι και το βιβλίο απευθύνεται σ’ εμάς και δε συμβολίζεται η ουσία του Μπετ Ντιν. Που δε σχετίζεται με συμβολισμούς και φορεσιές. Μου άρεσε εξ’ ίσου, ο επίλογος από πλευράς εκδοτικού.

<< Και τώρα πια το σώμα, που από καιρό δεν ήταν περισσότερο από ένα σπασμένο όστρακο, μονάχα από τη δύναμη της τιμής και του καθήκοντος συγκρατημένο, έπεσε. Η ψυχή πήγε στα μέρη εκείνα που ανταμώνουν όλες οι άγιες ψυχές, αδιάφορο ποιους ρόλους έπαιξαν πάνω στη γη, σε ποια γλώσσα, με ποια πίστη. Δεν μπορώ να φανταστώ την Εδέμ χωρίς αυτή την πλύστρα >>. Η πλύστρα ήταν Χριστιανή και το κείμενο πρωτοεκδόθηκε σε εβραϊκό περιοδικό.

Εκτιμώ πολύ τη διάθεση του συγγραφέα σε ορισμένα σημεία να παρεμβάλει στιγμιότυπα ή φράσεις, που ελαφραίνουν το κλίμα. Περνάει σ’ εμένα, πως ένας πραγματικός πατέρας που αγαπάει τα παιδιά του, δε μπορεί να τον λυγίσει ο φανατισμός, πάντα θα γυρνά να δείξει την αγάπη του, έστω λέγοντας ιστορίες, ή κάνοντας ησυχία για να μην τα ξυπνήσει το πρωί. Ο Σίνγκερ πρόσφερε στους γονείς του την αθανασία. ‘’Ήρωες’’ που δε μπορείς λίγο να μην αγαπάς. ‘Ισως όμως να στρογγυλεύει τις γωνίες. Λέει κάπου πως κατάλαβε αργότερα το σημαντικό, σε ένα σπίτι που είχε όσα χρειαζόταν, αλλά τίποτα περισσότερο. Συμφωνώ με το νόημα, ακολουθώ αυτό το νόημα. Έχω χρήσιμα πράγματα. Κάποια χρωματιστά. Μου αρέσει το χρώμα, δεν υπάρχει όμως τίποτα άλλο. Και έχει νόημα αυτή η άποψη, που θα έπρεπε να γραφτεί ολόκληρη πραγματεία για να το αιτιολογήσω. Όποιος καταλαβαίνει, δε χρειάζεται ωστόσο περισσότερα. Οι γονείς του όμως, ήταν κάτι που ακολουθούσα, νομίζω, από ευλάβεια και πολλούς τόνους οπισθοδρομισμού. Εκεί βρίσκεται η ένσταση μου, στο αν καταλάβαιναν το νόημα κι όχι αν υπάρχει.

<< Από πολύ μικρό παιδί είχα διαπιστώσει πως στους περισσότερους ανθρώπους ένα μικρό μονάχα βήμα χωρίζει την προστυχιά από τη λεπτότητα και τα χτυπήματα από τα φιλιά. Το να φτύνεις κατάμουτρα το γείτονα σου, ή να τον κατακλύζεις με στοργή >>. Το είδος του βιβλίου κανένας τρόπος δε μπορεί να το περιγράψει επαρκώς. Μοιάζει με συλλογή και δεν είναι, μοιάζει συρταρωτό και δεν είναι. Είναι ένα βιβλίο που διηγείται μια ιστορία. Όλα τα κεφάλαια διαβάζονται μόνα τους, ξεχωριστά, αλλά μόνο μαζί δίνουν κάτι πελώριο. Διάβασα προσηλωμένα. Ήταν ένα αρκετό δεύτερο βιβλίο, για να παραγγείλω όσα του συγγραφέα, δεν έχουν εξαντληθεί, χωρίς να ασχοληθώ με καμιά περίληψη. Ασκεί πάνω μου την ίδια επιρροή με το Μαχφούζ.

<< Στεκόμουν στο μπαλκόνι κοίταζα γύρω μου. Τι πελώριος ήταν αυτός ο κόσμος και τι πλούσιος με τους κάθε λογής ανθρώπους και τα παράξενα συμβάντα! Και τι ψηλά ήταν ο ουρανός πάνω απ’ τις στέγες! Και τι βαθιά η γη κάτω απ’ το λιθόστρωτο! Και γιατί οι άντρες και οι γυναίκες αγαπιούνταν; Και που ήταν ο Θεός που γι’ Αυτόν μιλούσανε συνέχεια στο σπίτι μας; Ήμουν έκθαμβος, μαγεμένος, εκστατικός. Ένιωθα πως πρέπει να λύσω τούτο το αίνιγμα, εγώ μοναχός μου, με τη δική μου νόηση >>.

Δεν υπάρχουν σκιαγραφήσεις με τη συνηθισμένη έννοια. Υπάρχουν εικόνες που ζουν, όπως ακόμη θυμάμαι το λιβάδι του Σκλάβου και το βουνό απ’ όπου κατέβαζε τα ζώα. Έχω ακόμη κι ένα μικρό ενδιαφέρον γι’ αυτή τη θρησκεία. Δεν είναι κακό το βιβλίο, δεν προσηλυτίζει. Κάθε άλλο. Ένα αντίστοιχο ενδιαφέρον έχω χάρη στο Σοπενάουερ για τις Βέδες και τις ακόλουθες, Ουπανισάδες. Αισθάνομαι το βιβλίο, σαν όνειρο μου, σαν δώρο που δεν έχω λάβει εδώ και χρόνια. Κι ήμουν ακόμη στη σελίδα 98… ευτυχώς.

Ενοχλητικό ο πατέρας, ο εκπρόσωπος του Θεού, να μη βγαίνει στο μπαλκόνι, να σουφρώνει τα χείλη σαν το κάνουν τα παιδιά του κι έρχονται σ’ επαφή με τον ήχο, το φως, τη βία, τις σχέσεις των ανθρώπων. Ενοχλητικό να θυμάσαι πράξεις αγάπης απ’ τον πατέρα σου, όταν σου ‘χει πει, πως η αγάπη, κατά κάποιο τρόπο είναι ανταποδοτική και πως για κάποιες σχέσεις υπάρχει, επειδή πρέπει…

Με ξετρελαίνουν τα σημεία που ο Σίνγκερ δε θυμάται ακριβώς την υπόθεση. Έχουν μια μορφή ατέλειας, που η ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα, η προσέγγιση, η ασάφεια ενός ταξιδιού στο παρελθόν προσφέρουν, την τελειότητα. Ένα ιερό βασίλειο ζούσε μέσα του, ένας απροσποίητος τρόπος καθημερινών αναμνήσεων και μεγαλύτερη αξία τους είναι πως ανθίσταται ο πατέρας σε όρκους και υποσχέσεις, επειδή η μνήμη δεν είναι αξιόπιστη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως του δίνουμε εντελώς άδικο. Αν μη τι άλλο, ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε ν’ αγαπά, να κατανοεί, να συγχωρεί, χωρίς όφελος, που καταργούσε την έννοια της ανταπόδοσης για την οποία μιλούσε, επειδή ήταν αδύναμος στα λόγια. Κι ευτυχώς, το παιδί του κράτησε περισσότερα, απ’ τα λόγια.

Το κεφ 13 με το Μωυσή Μπλέχερ, είναι διττό αλλά όχι κάλπικο. Το κάδρο μετακινώντας το, αλλάζει χρώματα και υφές. Και παρακάτω, στο κεφ 17 έμαθα πως δεν ήμουν το μοναδικό παιδί που είχε περάσει, στα πρώτα του χρόνια μια ημέρα απολαύσεων, με μια ολόκληρη περιουσία και παραδομένος στη φιλαυτία του ξαφνικά να έχω κι είχε κάνει του κόσμου, τις ανοησίες κι είπε κάθε τερατολογία που μπορούσε να σκεφτεί, καταλήγοντας σε μια ζοφερή επιστροφή, αυτομομφής κι αυτοοικτιρμού και κυνισμού που απέχει απεριόριστα από ένα παιδί. Όχι μόνο δεν ήμουν τελικά ο μοναδικός, αλλά μου τα θύμισε όλα αυτά, ο συγγραφέας.

<< - Δεν αποκλείεται ένας άγιος να είναι ανίκανος για θαύματα.
Αλλά η μητέρα είπε:
- Πως μπορεί να είναι άγιος ένας βλάκας;
- Εμπρός λοιπόν! συνέχισε να κάνεις κακό στα παιδιά!
- Θέλω τα παιδιά μου να πιστεύουν στο Θεό, όχι σε έναν ηλίθιο >>

Κι όμως, αλλού:
<< Ο πατέρας μου φρονώντας πως όταν μεγάλωνα θα έγραφα κι εγώ θρησκευτικά βιβλία, μου έδωσε την ακόλουθη συμβουλή: να είσαι ευθύς στη σκέψη, και να αποφεύγεις την περιπτωσιολογία. Κανένας μεγάλος σχολιαστής δεν κακομεταχειρίστηκε το κείμενο. Ναι έσκαψαν βαθιά, αλλά δεν έκαναν ποτέ τη μύγα βόδι >>

Το περίκλειστο σπίτι του πατέρα κρατάει έξω την κακία, την τυφλότητα και τη βία, μα και τα πουλιά, τα δέντρα και το φως, το να παίζεις στο γρασίδι. Μαζί με τον κόσμο των ανθρώπων εξόρισε και τον κόσμο της δημιουργίας. Ξεχωρίζεται ο κόσμος έτσι όμως, με τις απόλυτες τιμές; Ένας πατέρας ραβίνος, που δεν έχει καμιά αμφιβολία για την πίστη του, που ρυφά σαν αμαρτοφάγος την αμαρτία καθενός κι έπειτα σπαράζει η ψυχή του. Σχεδόν δε μοιάζει αληθινό. Σχεδόν σε κάνει να του συγχωρείς, τον παράλογο θρησκευτικό πουριτανισμό και την εσωστρεφή ζωή.

<< Και αργότερα στη ζωή μου θα είχα την ίδια αυτή εμπειρία πολλές φορές: να χάνω τον ύπνο μου γι’ ανθρώπους που μόλις γνώριζα αν και οι στενότεροι συγγενείς τους έμεναν αδιάφοροι. Μάθαινα για πρώτη φορά πως υπάρχουν άνθρωποι τόσο απαθείς που καμιά δυστυχία δεν μπορεί να τους επηρεάσει. Σέρνονται προς τον τάφο, το μυαλό τους στο φαγητό και στα μικροπράγματα της μέρας. Ακόμα κι όταν πρέπει να κοιτάξουν κατάματα το θάνατο, παραμένουν απορροφημένοι στις πιο τιποτένιες επιδιώξεις >>. Ας θυμηθούμε εδώ με σατανική διάθεση, τον ήρωα του Φόρστερ να λέει: όχι! Αντιμετώπισε το!

Είναι αποκαλυπτική της φύσης μας, η άποψη της μητέρας για τις άλλες θρησκείες. Υπάρχουν πολλές αποδείξεις διάσπαρτες για όσα μας ενώνουν και πόσο μιαρά κι ακατανόητα εκείνα που μας χωρίζουν. Δε βλέπουμε την ουσία στις θρησκείες. Βλέπουμε μόνο εκείνα που μας χωρίζουν. Κι είναι λυπηρό. Ήταν πάντα. Και στην πραγματικότητα, είναι ενδεικτικό του ότι δε σεβόμαστε καμιά μορφή διαφορετικότητας. Ούτε αυτή που οφείλεται σε κάτι έξω απ’ τον έλεγχο μας, πχ μια διανοητική πάθηση, μια σεξουαλική ταυτότητα. Θα αναρωτηθεί κάποιος: μα καλά ρε μεγάλε κι εσύ ποιος είσαι; Κανένας δεν είμαι.. Όλοι είμαι. Μονάδα, ή εκατοντάδες. Κι αν ανήκω στις εκατοντάδες, διαφέρω απ΄ τα εκατομμύρια. Και πάλι διαφέρω. Και κάποιοι δε θα με σεβαστούν. Κάποιους δε θα τους σεβαστώ. Και πιο λυπηρό είναι ότι δεν έχουμε καμιά επίγνωση πόσο βαριά βιαιότητα μπορεί να εκφράζει η έλλειψη σεβασμού, που δείχνουμε. Γι’ άλλον να είναι ενοχλητικό χάδι και γι’ άλλον, ορμητικό ποτάμι. Θυμίζουν όλα αυτά, τα σπίτια εσωστρεφούς αρχιτεκτονικής. Είναι το όνειρο μου ένα τέτοιο σπίτι. Ακόμα κι αυτή είναι μια διαφορά. Που θα ενοχλήσει, ή θα αρέσει. Θα γίνει σεβασμός, ή δε θα γίνει. Θα έρθει η άρνηση, ως επίθεση και βιασμό, ή ως κάτι ασήμαντο. Δε με νοιάζει. Κι αυτό το ‘’δε με νοιάζει’’ είναι εξ’ ίσου μάταιο, με το ‘’με νοιάζει’’. Δίνει τρομερή ώθηση σ’ αυτή τη φράση, που με λίγα λόγια λέει πως κανένας Μεσσίας ποτέ δε θα έρθει, γιατί η μητέρα ποτέ δε θα γίνει Βολφ κι ο Βολφ ποτέ δε θα γίνει μητέρα.

Το μυθιστόρημα που δεν είναι μυθιστόρημα, έχει μια σπάνια ποιότητα και δομή που μαζί του μόνο οι Αθώοι του Μπροχ, μπορούν να συγκριθούν. Προχωρούν οι σελίδες και βλέπουμε πως οι ιδιοφυίες δε διαφέρουν απ’ τους ήρωες. Υπάρχει μια πρώτη αιτία, αλλά στην πραγματικότητα όλα μέσα σ’ αυτό συνθέτουν με καταπληκτική επίγνωση, την ταυτότητα του αιώνα. Αστείο, λυπημένο, τρυφερό, παρασέρνει σε μονοπάτια. Ταξίδι ενηλικίωσης του αναγνώστη που σαν κλείσει το βιβλίο, μπορεί να βρεθεί πίσω, να το θέλει. Κι ακολουθεί ένα παιδί, που κρύβει μια γενιά, έναν κοχλάζοντα πόλεμο παραλογισμού. Κι όλα ήταν εκεί, μα οι άνθρωποι δεν έβλεπαν. Ακόμα και κάποιοι υπαινιγμοί του συγγραφέα για τον επανερχομό του Μεσσία, μοιάζουν σαν βεβαιότητες της αβεβαιότητας. Θυμίζουν κλαδιά πολύ μαλακά που δεν αντέχουν το βάρος ενός σκοινιού, μα που ο Γκοντώ εξακολουθεί να μην έρχεται.

[Avital Gertner-Samet · Rating 5 out of 5]

When I first chose this book at the book store I had no idea how important it would be for me. I just wanted to complete my "record" of Bashevis - Singer books that I had started as mandatory reading in high school and kept reading as I got hooked.

Unfortunately, on my recent trip to Israel I had to say goodbye to my grandmother who passed away. My grandmother was of Polish-Jewish decent, and although she came from an affluent Polish family, she also came from a chassidic family and reading this book was like reading my grandmother's memoir.

Up until World War 2 she never suffered hunger but it seemed like she grew among the same people Bashevis-Singer is skillfully depicting in his short stories of half reality and half fiction.

She and her family wore the same clothing, they ate the same types of food, struggled with the same questions about faith and the face of the Jewish community in the diaspora.

After my grandma's passing I didn't read the book, I swallowed its words with unbelievable thirst.

I started understanding many aspects of my grandma that were enigmatic to me before.

I enjoyed this book tremendously and was extremely sad when I took in the last word.

[Amaranta · Rating 4 out of 5]

Varsavia, via Krochmalna 10.
Singer racconta la storia della sua fanciullezza scandita dai Beth Din, i giudizi che avvenivano di fronte al rabbino, suo padre, e che infiammano tutta la via. Lui è un piccolo testimone, che piano cresce e prende consapevolezza del “giudizio”. I racconti sono brevi, brevissimi e ammetto che questo ritmo così spezzettato sulle prime mi ha un po’ disturbato, io che sono una lettrice da ampio respiro. Ma ritrovare quel mondo fatto di riti, feste speciali, erudizione e studio me ne ha fatto apprezzare gusto.
Storie semplici, a volte di nera miseria come nel caso del cadavere a letto; di meschinità di fronte al dio denaro come nel falso giuramento; di lieto fine nel fidanzamento sciolto; di destini già scritti come nel sacrificio, o di donne molto sagge come nel racconto delle oche.
Ma il più bello per me è quello della lavandaia, una vecchia anziana che si guadagna da vivere pochi spiccioli con questo faticosissimo mestiere, troppo oneroso per le sue fragili membra, ma che continua instancabilmente con ogni tempo ad adempierlo fino alla fine, con cura e dedizione.
Singer crea delle immagini bellissime, dei personaggi che sono in pochi accenni ben caratterizzati e che si muovono in maniera vivida davanti ai nostri occhi.

[Apostolis H · Rating 5 out of 5]

Όταν ένας άνθρωπος ξέρει να αφηγείται ιστορίες.

[Gerhard · Rating 4 out of 5]

Dies war das vierte Buch des Autors und alle waren ein großartiges Leseerlebnis. Die Handlung hat jeweils einen Bezug zum jüdischen Leben in Polen und Amerika, hier Südamerika. Max Barabander, der seine Familie "verloren" hat, sucht in seiner Heimat Polen seine Jugendlichkeit und Potenz wieder zu erlangen. Auf der Suche nach Frauen gerät er schließlich in ein Labyrinth von Beziehungen, aus denen es fast kein Entkommen mehr gibt.

[Gianni · Rating 4 out of 5]

Scritto in yiddish e pubblicato a puntate nel 1967, fu tradotto in inglese, con il titolo “Schiuma”, alla morte dell’autore nel 1991. La schiuma è la feccia della società, rappresentata da ladri, imbroglioni, prostitute e protettori, perfettamente integrati tra rabbini, osservanti e tradizionalisti, in una società chiusa in sé stessa e, allo stesso tempo, colpita dai progrom antisemiti.
Il titolo italiano fa riferimento al ritorno nel luogo di origine del protagonista Max Barabander, malavitoso emigrato a Buenos Aires e colpito dalla crisi di mezz’età dopo la morte del figlio e l’allontanamento dalla moglie. Le possibilità di riabilitazione e redenzione sono pressoché nulle, come se fosse impossibile sfuggire al proprio destino è alla propria origine: la schiuma resta schiuma.
Impressionanti, lette a quasi sessant’anni dalla loro prima pubblicazione e a poco più di vent’anni dalla Shoah, le considerazioni sul popolo ebraico fatte dal rabbino, la figlia Tsirele e Max:

””Davvero? Cosa succede nel mondo? Gli ebrei sono sempre ebrei, eh?”.
“Sì, rabbino, gli ebrei sono sempre ebrei, ma non come qui. A Whitechapel ci sono sinagoghe, bagni rituali e via dicendo, però i più giovani parlano inglese. Stai conversando con uno di loro e all’improvviso dice: “Io sono ebreo”. Se non te l’avesse detto non l’avresti mai capito. A Parigi parlano francese, in Argentina i giovani hanno cominciato a parlare spagnolo”.
“C’è il divieto per gli ebrei di vivere in Spagna” disse il rabbino in parte a se stesso e in parte all’ospite.
“L’Argentina non è la Spagna. Gli spagnoli sono andati lì e hanno conquistato la terra, hanno scacciato gli indigeni e li hanno ammazzati”.
“Che cosa avevano fatto per meritarselo?”. “E perché gli ebrei hanno ammazzato i popoli che un tempo vivevano nella Terra di Israele?” chiese all’improvviso Tsirele in piedi vicino alla porta. “Anche loro erano padri e madri di figli.
Perché meritavano di essere sterminati?”.
Il rabbino rabbrividì. A quanto pareva non si era accorto che la figlia era ancora nella stanza. Si tirò la barba e immediatamente la lasciò andare. Si era tolto il cappello ed era rimasto con la kippah. Sull’ampia fronte gli era comparsa una ruga.
“Questo è quanto ha decretato l’Onnipotente. Quelle genti, le sette nazioni, erano completamente immerse nel peccato. “Non c’è fine agli abomini di questo mondo”. Quando un vaso di terracotta diventa ritualmente impuro deve essere rotto. Così accade con città e nazioni. Quando un’intera città si dà all’idolatria, allora diventa una città proibita. Arriva il momento in cui una persona è sprofondata a tal punto nel peccato che non le è più possibile pentirsi”.
“Che colpa hanno i bambini?” chiese Tsirele. “I bambini non hanno peccato”.
Il rabbino fece una smorfia e la sua voce divenne roca. “I bambini devono soffrire per le colpe dei padri.”

[Harry · Rating 4 out of 5]

Autobiographical and picturesque depiction of Jewish life in Poland during the beginning of the 20th Century. Singer describes the conflicts he encountered between traditional Jewish beliefs and the modern secular thought.
While I'm sure that a Nobel Laureate like Singer is read by gentiles as well as Jews, Singer or his editor sees the need to translate every Hebrew expression whether they make sense in English or not. What does the Great Hosanna or the warden of the quorum mean to the non-Jewish reader? He should have made better use of footnotes or a glossary rather than these forced translations.

[Frieda Vizel · Rating 5 out of 5]

I don't know how Singer is able to capture childhood memories after so many years, across cultures, and still be able to paint such a vivid, nuanced and complex picture of a childhood in Hasidic Warsaw. Singer doesn't impart judgment one way or another about the value of his childhood lifestyle. He only recreates it with words. And from my vantage point he excels spectacularly!

[Jason Williams · Rating 3 out of 5]

Ahhh . . . I don't know. This was my second stint with Singer, after perhaps the most beautiful story ever told in 'Gimpel the Fool.' I guess it's interesting to read a Jewish author, in 1991, going back to turn-of-the-century themes of Zionism and anti-Semitism wrapped around the aimless deeds and ruminations of a modern individual (who happens to be Jewish) living in the penumbra of modern cosmopolitan life -- the importance of insisting on urban anonymity in pre-cosmopolitan Warsaw was a recurring theme. We certainly can't accuse Singer of some teleological 'omens of the holocaust' themes that we might find if, say, Norman Podhoretz had written this book. I like tales that feature the struggles of modernity versus heritage, Jewish or not. But what are we to make of this one? It means less to me given that this story was written so long after the fact. But it means something to me that this nomadic, disaporan figure ultimately succumbed to a single fate after toying with so many possibilities in a search for re-definition.

Maybe Singer just got tired. I think he wanted this to be richer and more intricate. I guess I'll just throw it into the Jewish diaspora and identity studies pile. After all, Max did in fact re-learn to be proud of his Jewish-ness.

[Tam G · Rating 4 out of 5]

Isaac Bashevis Singer is such a lovely writer.

The first several autobiographical tales vibrate with wonder. As the book, and time, move forward it loses the bizarrely beautiful metaphors and explanations of the unknown that come with very young children. That made me a bit sad. I want to read his book of fairy tales. But as time moves forward you go as he did. First with innocence, curiosity, and head-shaking at the human condition. With humor. With God's mercy. Then finally peeking into the modern age from the fringes of 19th century Hasidism.

A beautiful book about a time before the first World War. About villages and scholarship and the Talmud. About people with their spitefulness and their too-few-saints. A human book which understands religious people but also wonders about what's outside those narrow communities.

[Megan · Rating 3 out of 5]

Truthfully, I can never pass up a vividly written séance scene.

[Jan · Rating 5 out of 5]

Nadat hij in 1978 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg ben ik Singer in het Engels gaan lezen en vond dat zo geweldig dat ik vrijwel alles van hem verzamelde en las. Deze prachtige jeugdherinneringen van Isaac Singer las ik 42 jaar geleden voor het eerst. Nu, na herlezing, vind ik ze nog steeds erg goed. Dit boek ,dat in Nederlandse vertaling als 'Het Hof van mijn Vader' is uitgegeven in de onvolprezen privé-domein reeks, is ook een uitstekende introductie op het hele oeuvre van Singer. De kleurrijke leefwereld van de Chassidische joden in Warschau en op het platteland maar ook zijn onstilbare nieuwsgierigheid naar de buitenwereld, de natuurverschijnselen, zijn zoeken naar(en al vroege twijfels over) God en zijn bijna obsessie met bovennatuurlijke verschijnselen. Al deze elementen vind je ook in zijn vele latere romans, verhalen en memoires. Op de achtergrond van de schetsen in dit boek speelt ook de geschiedenis van Polen en Warschau - onderdeel van het Russische tsarenrijk- vanaf het begin van de twintigste eeuw tot en met de eerste Wereldoorlog een grote rol. Ook zie en voel je het gisten binnen de Joodse gemeenschappen zelf. Tegenstellingen binnen de vele Chassidische stromingen, de toenemende tegenstelling tussen joden met moderne opvattingen en de orthodoxe joden, de opkomst van het zionisme en het jongentje Isaac dat alles met argusogen volgt en zich al jong bezig houdt met alle grote levensvragen.

[Judy · Rating 4 out of 5]

32nd book read in 2025

I always enjoy this author when I read him. I have read three of his 20th century novels: Satan in Goray, The Slave, and The Magician of Lublin. He grew up in Poland before coming to New York. He won the Nobel Prize in 1978. He always wrote his stories, essays and novels in Yiddish first, then translated them into English for publication in the United States.

In My Father’s Court contains many autobiographical sketches, which he wrote over the years, about his childhood in Poland. His father was an impoverished rabbi, his mother the daughter of a rabbi. Both were dedicated students of Jewish religious texts. Isaac himself devoured books of all sorts. He tells us how these books influenced his writing and his life.

I felt like I was there with him and his family in their struggles

[John · Rating 3 out of 5]

I liked Love & Exile, his autobiography in three parts. But these serialized recollections from the Daily Forward, predictably overlapping now and then, fail to match the quality. They ramble and ruminate.

Many brief, anecdotes to fill a newspaper's column. Not being harsh, yet not often enough up to par with either his own life's story of Warsaw boyhood or, in these vignettes, Bilgoray refuge during and after WWI. There's entertainment and discussion as in every Singer saga. But too many entries peter out limply, as if a word count's met, rather than reaching a satisfactorily thought-provoking insight.

Still, Singer can find no match except his late brother Israel Joseph, or for the Litvak rival Jewish lore of Vilna, in conveying the early decades of the past century as Yiddishkeit and modernity, the tension of his sibling with his rabbi father and pious mother, within Eastern European urban hubbub. The sights and smells, the harangues and chants, the customs and fashions, mumble and hammer all sing.

P.S. GR jumbles In My Father's Court June 26-27, 2025 w/ Scum, Oct 7-8, 2024. Reviewed separately...

I've been making my way backwards from the publication dates for Singer's novels. Saving up the stories after I finish the bigger Tolstoy-like chronicles. Scum I liked better than others recently noted by me on Goodreads. The Certificate, for instance, in terms of his posthumously released serialized fictions originally in Yiddish decades earlier. Not up there with Shadows on the Hudson, nevertheless.

It takes place around 1906. Max returns from his pimp-king Buenos Aires rule, intending to visit his parents' graves. But his penchant for schemes enticing local women into what used to be called "the white slave trade" gets him sidetracked. Singer excels at making Max a figure we can relate to, however unlikely. His efforts to ingratiate himself as a grieving widower to woo away an admirable but impoverished rabbi's daughter render the protagonist as one of those scoundrels you follow in half-amazement, half-horror. Singer puts this predicament at the center of this narrative. It's the best part. Bookended by the typical amorous complications of any Singer main man. Which can be its strength but also its predictable plot, as soon we have another half-dozen at least women competing for his attention, or more likely calculating their own way to use Max to get out of oppressive Warsaw.

The translation gives the pacing needed momentum. It's less stodgy than some of his introspective novels that so far I've reviewed. Less spiritual angst, which makes sense as for once it's not a yeshiva boy gone the skeptical path trailblazed by the likes of Spinoza. If the rhythm had stayed more steady, and less wavering between the women Max keeps alternating (which wears the reader's attention as well as Max's stamina down), I'd have ranked it higher. But Singer's talent at bringing you into the calculated head of Max as he tries to stay a step ahead in the game he's invented makes it worthwhile.

[Elise · Rating 3 out of 5]

I had read collections of Singer's short stories before reading this book, and I have always considered myself a fan of his unique and colorful storytelling quality, which is always delightfully infused with supernatural and magic realist elements. "Scum" is the first novel of Singer's I have read, and while it probably won't be my last, I feel lukewarm about it. The protagonist, Max, in spite of the fact that he is grieving the loss of his teenage son and subsequent alienation by his wife, Rochelle, in Buenos Aires, is difficult to feel sympathy for and to care about. Thereafter, Max returns to Warsaw, his hometown, essentially to get laid and to avoid eating a meal alone...ever. On his self-destructive path to hell via Warsaw's seedy underside, he encounters colorful characters as despicable as himself, and I am reminded of the funny saying that men think with their schlongs. Now imagine an impotent and narcissistic man. If the saying is true, and in Max Barabander's case it seems to be, he doesn't think at all. Some of the things he does in this novel are so incredibly stupid that they don't ring true, especially if this guy is supposed to be street smart. I was also disappointed in the lack of Singer's magic, which was missing from this gritty tale, except for the seance scene, which is admittedly what kept me reading (that and the 1906 Warsaw, Poland setting). "Scum" was dark, sad, and at times darkly humorous, and this about sums it up: "Max sat up. Was this love? Yes, it was love. For the second time in his life, Max had fallen in love with a whore" (Singer, 176). That made me laugh a little, just like everything else in this book, which I liked *a little*.

[Tante Tzvia · Rating 5 out of 5]

Singer is a magician. You start reading and you’re tumbling into the world of Jewish life in Poland before World War 1. Personalities, tades, religious life - you have the feeling of being in a movie theatre. My only regret is that the book is not longer - i would have loved to read how Singer, and his brother, migrated to the US. I will have to look for that account elsewhere in his oeuvre!

[Engi · Rating 4 out of 5]

Max è la letterale rappresentazione di una persona che ti fa dire solo "ma che bisogno c'è?!"

[Kevin Hirth · Rating 5 out of 5]

This is a strange book I found browning in a bookstore so long that the owner offered me a discount just for bringing it to the register, something about it stands out, maybe the title - SCUM. The main character I can relate to, having survived something traumatic he wants to go crazy to feel alive, and gets himself all tangled up in his own nonsense (in a wholly deliberate and irresponsible way) in the distant and forgotten land he came from and has since tried to forget. The story blew by and I feel like there would be more to find should I read it again. I don't know what parable (likely many) this compares to but Max interacts with a number of different women that seem to each represent something specific, a couple are pure, a couple are not, a couple are just as lost as he is, and throughout the novel you realize he knows exactly what kind of trouble he's getting himself into even though he constantly tries to convince himself he can't stop, it's as if he wants exactly what he's asking for. To me it is like Max has already died or resolved himself to death. Perhaps it is supposed to be like the gauntlet of ghosts you must pass through after death as described in the Tibetan Book of the Dead. Tight story, interesting characters, and a strange type of page-turner. Max almost finds the oasis of hope he is looking for but he never quite makes it there. The author seems to be having fun just easily winding you up along with his ill-fated characters. I'll be reading more by Singer.

[Asia · Rating 5 out of 5]

Książka będąca zbiorem opowiadań uchwyconych w postaci wspomnień z dzieciństwa Noblisty jest żywym, dopracowanym i złożonym obrazem życia konserwatywnej, żydowskiej wspólnoty przed i po I WŚ. Każdy rozdział jest krótką historią, czasem zabawną, czasem nostalgiczną ale wszystkie bez wyjątku składają się na wspólny obraz świata, który już nie istnieje, z cieniem Holokaustu nad postaciami....

Z początku nie byłam jakoś zbytnio do tej książki przekonana bo to jednak zupełnie inny kaliber niż to, co do tej pory czytałam więc tym bardziej jestem zaskoczona zdolnością autora do porwania mnie w wir życia, obyczajów i żydowskiej kultury, tak bardzo obcej współczesnemu światu. Urzekł mnie podnoszący na duchu gawędziarski poziom tych opowieści wzbogaconych miejscami o trafne i skłaniające do refleksji przemyślenia autora...

"...Osoby nieśmiałe potrafią wykazać niezwykłą odwagę..."

Jak dla mnie, to książka wybitna więc z autorem przygody nie kończę. Ja ją dopiero zaczynam.

[Kaiser · Rating 5 out of 5]

I would recommend this book to anyone. Singer's world is almost alien to me, but the writing style is so approachable that I almost feel at home.

[Esther Ben-Koheleth · Rating 5 out of 5]

Окно в мир, которого больше нет

«Это рассказ о моей семье и о раввинском суде — вещах, так связанных между собой, что трудно определить, где кончается одно и начинается другое.»

Впервые мне довелось прочесть эту книгу еще в школе, в 7-8 классе, в рамках изучения работ Ицхака Башевиса Зингера, а также творчества его брата Исраэля Йеошуа и сестры Эстер ��ингер Крейтман. В школьные годы подобные произведения воспринимались как-то вскользь, но даже тогда «Папин домашний суд» смог произвести неизгладимое впечатление и запомниться своей глубиной и многогранностью.

История поделена на небольшие главы, из которых можно узнать много любопытного о жизни еврейской религиозной семьи. Обычаи, традиции, мировоззрение, образ жизни и мышления - все это буквально пропитано уникальной аурой хасидского благодушия, без слащавости и отталкивающих нравоучительных мотивов. Эти короткие рассказы, словно пестрый калейдоскоп, кажутся отдельными друг от друга эпизодами, позволяющими все же уловить взаимосвязь и разглядеть общую картину.

Особенность книги еще и в том, что она автобиографична. Глава семейства, отец главного героя, занимает почетнейшую должность раввинского судьи местной еврейской общины, пользуется всеобщим уважением и наделен властью. Однако, несмотря на такие достижения, он остается простым человеком, привыкшим ставить пришедших к нему за советом людей выше себя, не унижая при этом собственного достоинства. Настоящее мастерство, как по мне.

В начале произведения дается подробное описание родословной как отца, так и матери, ознакомившись с которой можно понять, насколько почитаемой была эта семья. Тем удивительнее факт того, что подобное ‘аристократическое’ происхождение и высокое положение так и не стало причиной финансового благосостояния раввинского судьи, для которого истина всегда перевешивала возможные материальные бонусы.

«Ибо нет справедливости без доброты, а самый лучший приговор тот, который принимается всеми сторонами по доброй воле и с верою в Б-га…»

Если сейчас вопросы и споры религиозного толка решаются в основном в бейт-дине/бейт-кнессете, то раньше раввинский судья работал прямо из дома [фриланс, задолго до того, как это стало мейнстримом]. Поэтому домочадцы, помимо воли, становилось свидетелями самых разных разборок, выяснений и прочих интересных моментов от определения кошерности приобретенной курицы до дележки денег, недвижимости и подарков при разводе. Благодатнейшая почва для размышлений, не так ли? :) Мексиканские сериалы и рядом не стояли! :)
Впрочем, смешного в этом рассказе не слишком много, гораздо больше грусти и печали. Особенно учитывая надвигающиеся исторические события.

Основа произведения - это не только зарисовки из жизни раввинского судьи, но и взгляд мальчика на окружающий мир. Ребенок, с искренним любопытством, пытается смотреть на все через призму Торы и тех знаний, которые он с самых ранних лет впитал от своих уважаемых родителей.

«Я посмотрел на небо, увидел солнце, облака и внезапно ясно понял смысл слова «Творение».

Ицхак Зингер отличается, на мой взгляд, тем, что в его произведениях нет ни капли «прилизанности» или идеализации чего бы то ни было. Он показывает жизнь такой, какая она есть, и данная книга не является исключением. Лично у меня сложилось впечатление, что отец мальчика находил в изучении Торы и других священных книг тот островок спокойствия, который необходим каждому человеку в этом переменчивом мире.

«Там, в священных книгах, никто не ел сардин, не льстил, не ругался, не говорил двусмысленностей, не отпускал скользких шуток. Там царили святость, истина, преданность.»

В «Папином домашнем суде» встречается немало слов на идише и иврите в Ашкеназском произношении, которые переводчик решил оставить в оригинале, сделав к ним сноски. Не уверена, что читатель, не знакомый ранее с еврейской темой, сможет довольствоваться этими сносками, возможно, придется какие-то термины загуглить.

В произведении найдется бесценная коллекция фраз и целых отрывков, которые хочется оставить не только в памяти, но и сохранить где-то глубоко в сердце…

«Нам было настолько тяжело, что отец решился пойти к жене ребе, «молодой ребецн». Ей нечего было ему дать, и она предложила свое бриллиантовое кольцо, чтобы заложить его. Отец отказывался, но ребецн настаивала:
— Ради моей жизни и здоровья, возьмите!
Она показала ему место в Талмуде, где запрещается носить драгоценности, когда вокруг голодают.»

Каждая глава дает много пищи для размышлений, но я для себя выделила три, которые особенно запали в душу:
- Реб Ошер;
- Прачка;
- Шоша.

Лично мне данная книга очень нравится, я читала ее не раз, и однозначно буду перечитывать еще, так как для меня это в буквальном смысле родная история. Но я не знаю, придется ли такой необычный рассказ по сердцу людям, выросшим в других традициях и в другой культуре. Вполне возможно, что придется, ведь ценность хорошей литературы в том числе в ее универсальности и в том, что она объединяет самых разных людей, становясь причиной разрушения глупых стереотипов и мотивацией к познанию нового и расширению кругозора.

[Zek · Rating 3 out of 5]

המהדורה המתורגמת הזו כוללת את כל 60 הסיפורים אשר פורסמו לראשונה בידי בשביס-זינגר בעיתון פארווערטס כסדרה בהמשכים תחת שם העט "יצחק ורשבסקי".

הסיפורים מתמקדים בילדותו של הסופר ברחוב קרוכמאלנה שבווארשה, בחיי משפחתו הגרעינית ובעיקר באביו, ששימש "מורה הוראה" ודיין של יהודי הרחוב והסביבה הקרובה. כ"כ הסיפורים כוללים אפיזודות שונות ודמויות מהסביבה הקרובה ומהמתדיינים אצל אביו אבל גם חלקים בדיוניים אותם לא חווה הסופר אבל כנראה שמע מאחרים.

דמות עיקרית נוספת בספר היא אימו של הסופר בת שבע, שהייתה דמות מאד דומיננטית בחייו, ולא סתם הוסיף את שמה "בשביס" לשם משפחת אביו - "זינגר".
אמו הייתה בת למשפחה מיוחסת ובתו של רב העיירה בילגוריי. החלק האחרון של הספר מוקדש לחיים בבילגוריי אליה עברו למשך תקופה האם, הסופר ואחיו הקטן משה בעיקר בשל הרעב והמחסור בפרנסה בווארשה. החלק הזה עניין אותי מאד כיוון שמוצאה של משפחת סבתי מצד אימי מבילגוריי וסבתי הכירה טוב את משפחת הסופר.

עוד דמות שמוזכרת לעיתים קרובות הוא אחיו הבכור של הסופר ישראל יהושע זינגר, הידוע בשמו י.י. זינגר. לאחיו הבכור של בשביס-זינגר הייתה השפעה מכרעת על חייו והוא הראשון במשפחה שיצא ל"תרבות רעה" והתפקר למורת רוחו בעיקר של אביהם האדוק.

הספר מתאר את סביבת החיים היהודית בפולין שאפיינה את חיי היהודים במזרח אירופה בשנים הללו ובאלו שקדמו להן ובכך חשיבותו, יותר לצורך התיעוד ההיסטורי. יחד עם זאת אני חייב לציין שהספר פחות עניין אותי מאשר הספרים של בשביס זינגר אותם קראתי עד כה.

אחרית הדבר של המתרגמת בלהה רובינשטיין מנתחת יפה ומסכמת את הספר.

לטעמי הספר מיועד לקוראים שמתעניינים בנושא ואני מעניק לו שלושה וחצי כוכבים.

[emily · Rating 3 out of 5]

bleh

[Yehuda · Rating 5 out of 5]

Fantastic book about a world destroyed by the nazis. Probably my favorite IBS book so far. Was unique among IBS books that it didn't feature women nor vegetarianism. Loved it!

[Dominique Augé · Rating 5 out of 5]

Une vraie anthologie de la communauté juive de Varsovie explorée à hauteur d’enfant.Indescriptible , didactique,sensible, la vie, la mort, l’amour, la misère, la famille, tellement de sujets sont abordés dans ce tribunal que j’ai eu l’impression de quitter un ami très proche quand j’ai dû refermer ce livre.Un ami dont je connaissais le futur……..

[Lisa incipitmania (profilo lettura) · Rating 4 out of 5]

“«Alla mia età si preferiscono i soldi all’amore» disse Reyzl.
«Sì, non si ringiovanisce, si invecchia e basta».
Max aveva sentito le stesse identiche parole da suo padre, che tuttavia le aveva usate per dire che bisogna comportarsi bene e non peccare.”
(Citazione)

[Rafi · Rating 5 out of 5]

So good!

[Mateusz · Rating 4 out of 5]

In one of his last books Singer's recalls his childhood in a Hassidic family in 1910s Warsaw. It's written in the format of a collection of short stories centred around different cases his father had to deal with as the rabbi of the impoverished community living on Krochmalna 10 street in Warsaw's Jewish quarter. Singer vividly evokes a time long gone in which the city was home to one of Europe's largest ethnic minorities that has lived side by side with the Poles (although frequently, and regrettably, in an almost complete separation from them).

Singer's childhood fell at a fascinating period for the Polish Jews. While his father is an extremely Orthodox Jew (refusing to look at any women, even his own wife) awaiting the coming of Moses, the community around them is quickly secularising, with the Socialist Bund and various Zionist movements quickly gaining ground, especially during the years of World War I. The old way of life focused around religion is quickly becoming a thing of the past, especially as the economic misery of war is pushing the Jews whose life was previously devoted to the study of the Torah to much more immediate concerns than theology.

Some might find Singer's romanticising of the conservative community in which he grew up as conservative and backward-looking, it is hard not to ultimately fall for the magic of the Hassidic way of life which he evokes in his beautiful descriptions, poignant anecdotes, and a child-like perspective attributing a great significance to the smallest details that less insightful writers (or those observing from outside) could never pick out.

[Gerald Wright · Rating 4 out of 5]

My impression of Isaac Bashevis Singer was that he wrote allegorical tales. Scum isn't without allegory or symbolism, but it is more a portrait of a complex character. Max Barabander is despicable, unlikeable, untrustworthy, and amoral. He has returned to Poland, the land and culture of his birth, after many years abroad, mainly in Argentina. Now, having made a fortune in real estate, he wants to revisit the small town where he grew up. However, in Warsaw, he first kindles (or re-kindles) relationships with unsavory underworld types, considers getting involved in sex trafficking, and also seduces a rabbi's daughter into getting engaged -- partly by lying that his wife in Argentina has died (which she hasn't). He can be sexually abusive and violent. And yet he's compelling. He's not an anti-hero, because you don't necessarily root for or identify with him. His inner world is not attractive. He is scum. But he is both impulsive (often choosing to do the wrong thing) but also reflective. The reader sees how good and bad impulses clash in his mind. And he does develop awareness - maybe even shame and regret - of how his misguided decisions get him into trouble. But you also sense him facing his demons, his traumas, and his lies, and trying to reconcile himself with faith.

I think if I were more familiar with Judaism, I would have had a deeper understanding of Max's character. But even without that grounding, I still found myself swept up in his story and his world.