What do you think?
Rate this book
Παλιές αγάπες
- GenresShort Stories
Paperback
First published January 1, 1885
36 people want to read
About the author
Andreas Karkavitsas
46 books35 followersAndreas Karkavitsas (Greek: Ανδρέας Καρκαβίτσας) was a Greek writer. He was born in the town of Lechaina in the modern Ilia Prefecture. He studied medicine and, as an army doctor, travelled across a great range of villages and settlements, from which he recorded traditions and legends. He died on October 22, 1922 of laryngeal cancer.
Karkavitsas belongs to the literary movement of naturalism (exemplified by Émile Zola), depicts the everyday reality and life of people and society, as opposed to Romanticism and Surrealism. He was known as a talented folklorist, able to spin tales with common people's lives with strong psychological insights about them. In addition, he depicted the local customs, dialects and folktales of the settings in his stories.
He was more successful as a short-story and novella writer.
Karkavitsas belongs to the literary movement of naturalism (exemplified by Émile Zola), depicts the everyday reality and life of people and society, as opposed to Romanticism and Surrealism. He was known as a talented folklorist, able to spin tales with common people's lives with strong psychological insights about them. In addition, he depicted the local customs, dialects and folktales of the settings in his stories.
He was more successful as a short-story and novella writer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
September 13, 2020
Απ’ όταν διάβασα το Ζητιάνο, ο Καρκαβίτσας και η καθαρά προσωπική γραφή του που συνδυάζει τη ντοπιολαλιά με την καθαρεύουσα της Αθήνας της εποχής του και με μια καθομιλουμένη πολύ κοντινή στη δική μας, αλλά πολύ προσωπική για να μπορεί να ανήκει σε άλλον, μου έκαναν τεράστια εντύπωση.
Η συγκεκριμένη συλλογή μου άρεσε αρκετά. Οι παλιές αγάπες δεν αφορούν όλες ερωτικές ιστορίες, αλλά περισσότερο είναι συνδυασμός ανθρωποπαρατήρησης, εθίμων, ψυχολογικής σκιαγράφησης και αταβιστικών στοιχείων που αναδίδουν την ομοιογένεια του ανθρώπου με το βασίλειο της φύσης και των ζώων γύρω του.
Αλλού υπάρχει το στοιχείο του χιούμορ και του ευτράπελου κι αλλού αυτή η βαρβαρότητα που δε γίνεται αντιληπτή ως τέτοια, αλλά περισσότερο ως δραματικό στοιχείο, γιατί ανάγει το πρόβλημα της συμπεριφοράς προς τους άλλους, με την αγαρμπιά και την αψηφισιά με την οποία αντιμετωπίζεται η γυναίκα, ή το σύνολο, σε αυστηρά ατομικό ζήτημα, που μπορεί να ενισχύεται απ’ τους παλιούς τρόπους αναγνώρισης της θέσης των άλλων, πάντα όμως υπάρχει από κάτω ο ίδιος ο άνθρωπος, που είτε τους αναγνωρίζει ως ανθρώπους και άρα ισάξιους, είτε μένει ανυποχώρητος σε μια διαστρεβλωμένη φιλαυτία που κι αυτή ενισχύεται απ’ τις αντιλήψεις για τη ρώμη και την ικανότητα μιας άλλης εποχής.
Η σκιά του Τούρκου κοινή συνισταμένη των περισσοτέρων ιστοριών, λιγότερο ως μπαμπούλας και περισσότερο ως ένα στενό όριο που δεν επιτρέπει την έξοδο απ’ τη σκηνή και άρα όλοι οι χαρακτήρες μένουν εγκλωβισμένοι στις ίδιες σκηνές, ώσπου να αλλάξει κάτι στους ίδιους. Κι έτσι φωτίζονται γεγονότα σε ένα μικρόκοσμο, που τίποτα δεν τον διαχωρίζει από κάθε άλλον, με τα μικροσυμφέροντα και τις κρυφές βλέψεις και την ασυδοσία πάνω στα δικαιώματα των άλλων, είτε πρόκειται για τη γυναίκα, τα παιδιά, τη γη, την πατρίδα.
Η πατρίδα είναι ο αφανής ίσκιος πάνω απ’ τον Τούρκο που ουσιαστικά περιμένει να ανατείλει το φιντάνι που θα σταθεί στις μύτες των ποδιών του και θα κοιτάξει τον ‘’εχθρό’’ στα μάτια και θα τον ξεπεράσει. Κι αυτός ο εχθρός δεν είναι ποτέ ο Τούρκος, αλλά ο εαυτός.
Η συγκεκριμένη συλλογή μου άρεσε αρκετά. Οι παλιές αγάπες δεν αφορούν όλες ερωτικές ιστορίες, αλλά περισσότερο είναι συνδυασμός ανθρωποπαρατήρησης, εθίμων, ψυχολογικής σκιαγράφησης και αταβιστικών στοιχείων που αναδίδουν την ομοιογένεια του ανθρώπου με το βασίλειο της φύσης και των ζώων γύρω του.
Αλλού υπάρχει το στοιχείο του χιούμορ και του ευτράπελου κι αλλού αυτή η βαρβαρότητα που δε γίνεται αντιληπτή ως τέτοια, αλλά περισσότερο ως δραματικό στοιχείο, γιατί ανάγει το πρόβλημα της συμπεριφοράς προς τους άλλους, με την αγαρμπιά και την αψηφισιά με την οποία αντιμετωπίζεται η γυναίκα, ή το σύνολο, σε αυστηρά ατομικό ζήτημα, που μπορεί να ενισχύεται απ’ τους παλιούς τρόπους αναγνώρισης της θέσης των άλλων, πάντα όμως υπάρχει από κάτω ο ίδιος ο άνθρωπος, που είτε τους αναγνωρίζει ως ανθρώπους και άρα ισάξιους, είτε μένει ανυποχώρητος σε μια διαστρεβλωμένη φιλαυτία που κι αυτή ενισχύεται απ’ τις αντιλήψεις για τη ρώμη και την ικανότητα μιας άλλης εποχής.
Η σκιά του Τούρκου κοινή συνισταμένη των περισσοτέρων ιστοριών, λιγότερο ως μπαμπούλας και περισσότερο ως ένα στενό όριο που δεν επιτρέπει την έξοδο απ’ τη σκηνή και άρα όλοι οι χαρακτήρες μένουν εγκλωβισμένοι στις ίδιες σκηνές, ώσπου να αλλάξει κάτι στους ίδιους. Κι έτσι φωτίζονται γεγονότα σε ένα μικρόκοσμο, που τίποτα δεν τον διαχωρίζει από κάθε άλλον, με τα μικροσυμφέροντα και τις κρυφές βλέψεις και την ασυδοσία πάνω στα δικαιώματα των άλλων, είτε πρόκειται για τη γυναίκα, τα παιδιά, τη γη, την πατρίδα.
Η πατρίδα είναι ο αφανής ίσκιος πάνω απ’ τον Τούρκο που ουσιαστικά περιμένει να ανατείλει το φιντάνι που θα σταθεί στις μύτες των ποδιών του και θα κοιτάξει τον ‘’εχθρό’’ στα μάτια και θα τον ξεπεράσει. Κι αυτός ο εχθρός δεν είναι ποτέ ο Τούρκος, αλλά ο εαυτός.
August 3, 2022
O ήλιος τινάζει τις αχτίνες του ζωοπάροχες στην πλάση κι ὁ ουρανός χρυσογάλαζος απλώνεται με στοργή απεριόριστη. Και κείθε περ' από το ρέμα, μέσα στο χωριό, γέλια και χαρές ακούγονται παντού, παιδιά γυμνοπόδαρα τρέχουν στα νερά και λυγερές χεροπιασµένες χορεύουν στις αυλές και στις ταβέρνες, τα παλληκάρια τραγουδούν τη ζωή και τα νιάτα τους ασυλλόγιστα.
Ὁ Χάρος τα είδε όλα και χαμογέλασε.
Κινηματογραφική σκηνή. Χαμόγελο του Al Pacino, στροφή της γλώσσας στα χείλη, στο Devil’s Advocate.
Ω αγία αφέλεια. Η άγνοια, η χαρούμενη γαλήνη, η νηνεμία πριν την απόλυτη καταστροφή.
Οι ήρωες του Καρκαβίτσα είναι απλοί, τυπικοί ή γραφικοί άνθρωποι της ελληνικής επαρχίας που η περιορισμένη μικρή ζωή και δράση τους βρίσκεται κάτω από την σκιά κάτι μεγαλύτερου. Του πολέμου, της πατρίδας, της φύσης, της μοίρας, θεού, του θανάτου. Ιδίως αυτού. Του Χάρου.
Και όταν ακόμη έχουν την αντίληψη αυτού του «μεγαλύτερου» οι άνθρωποι το αντιπαλεύουν με μόνα εφόδια την άγνοια, αμάθεια, την δεισιδαιμονία, την θρησκοληψία, την πρόληψη. Και κάποια άλλοι την πονηριά. Την διαβολιά!
Παλιές Αγάπες. Συλλογή διηγημάτων. Δεν έχει κάποιο ομότιτλο. Ούτε τα διηγήματα έχουν να κάνουν με αγάπες. Εκδόθηκαν το 1900. Είναι δεκαπέντε διηγημάτων ηθογραφικού και ιστορικού περιεχομένου της περιόδου 1885-1897. Κάποια, 2 ή 3, ομοιάζουν με παραμύθια.
Στην γλώσσα που χειρίζεται λαμπρά: την δημοτική. Που βοηθάει αφάνταστα τον σημερινό αναγνώστη.
Το σημαντικό όμως είναι ότι στα δεκαπέντε αυτά διηγήματα βρίσκουμε πρωτότυπες ιστορίες. Δεν καταγράφει ηθογραφικά ο Καρκαβίτσας. Αλλά επινοεί ιστορίες, τις σχεδιάζει με λογοτεχνική μαεστρία, τις μπολιάζει με λεξιλόγιο και λόγο ταιριαστό.
Και είναι και τολμηρός. Θαρραλέος στα θέματα αλλά και στις ιδέες.
-Τι είσαι λοιπόν εσύ; Δεν είσαι πλάσμα του Θεού!
- Πλάσμα του θεού; όχι. Είμαι πλάσμα ανώτερο. Είμαι το μεγαλύτερο και το πιο ευεργετικό μέσα στη Φύση. Εγώ την τρέφω και την ξανανιώνω και τη συντηρώ. Όλες οι γνωστές και άγνωστες υπάρξεις: πράματα, θάματα, ιδέες, κόσμοι, όσα κρατεί στους κόρφους της, από το άσβηστο καμίνι του στήθους μου περνούν, κ ενώ ρίχνονται γέρικες κι αφανισμένες, βγαίνουν άλκιμες και νεανικές, όπως ο γέροντας βασιλιάς από το μαγεμένο λεβέτι των θυγατέρων του. Τι μου τσαμπουνάς το Θεό σου ;. Και κείνος μέσ' από τα στέρνα μου θα περάσει μια μέρα, όπως περάσανε και τόσοι άλλοι θεοί, και τόσοι άλλοι ..
Ὁ Χάρος τα είδε όλα και χαμογέλασε.
Κινηματογραφική σκηνή. Χαμόγελο του Al Pacino, στροφή της γλώσσας στα χείλη, στο Devil’s Advocate.
Ω αγία αφέλεια. Η άγνοια, η χαρούμενη γαλήνη, η νηνεμία πριν την απόλυτη καταστροφή.
Οι ήρωες του Καρκαβίτσα είναι απλοί, τυπικοί ή γραφικοί άνθρωποι της ελληνικής επαρχίας που η περιορισμένη μικρή ζωή και δράση τους βρίσκεται κάτω από την σκιά κάτι μεγαλύτερου. Του πολέμου, της πατρίδας, της φύσης, της μοίρας, θεού, του θανάτου. Ιδίως αυτού. Του Χάρου.
Και όταν ακόμη έχουν την αντίληψη αυτού του «μεγαλύτερου» οι άνθρωποι το αντιπαλεύουν με μόνα εφόδια την άγνοια, αμάθεια, την δεισιδαιμονία, την θρησκοληψία, την πρόληψη. Και κάποια άλλοι την πονηριά. Την διαβολιά!
Παλιές Αγάπες. Συλλογή διηγημάτων. Δεν έχει κάποιο ομότιτλο. Ούτε τα διηγήματα έχουν να κάνουν με αγάπες. Εκδόθηκαν το 1900. Είναι δεκαπέντε διηγημάτων ηθογραφικού και ιστορικού περιεχομένου της περιόδου 1885-1897. Κάποια, 2 ή 3, ομοιάζουν με παραμύθια.
Στην γλώσσα που χειρίζεται λαμπρά: την δημοτική. Που βοηθάει αφάνταστα τον σημερινό αναγνώστη.
Το σημαντικό όμως είναι ότι στα δεκαπέντε αυτά διηγήματα βρίσκουμε πρωτότυπες ιστορίες. Δεν καταγράφει ηθογραφικά ο Καρκαβίτσας. Αλλά επινοεί ιστορίες, τις σχεδιάζει με λογοτεχνική μαεστρία, τις μπολιάζει με λεξιλόγιο και λόγο ταιριαστό.
Και είναι και τολμηρός. Θαρραλέος στα θέματα αλλά και στις ιδέες.
-Τι είσαι λοιπόν εσύ; Δεν είσαι πλάσμα του Θεού!
- Πλάσμα του θεού; όχι. Είμαι πλάσμα ανώτερο. Είμαι το μεγαλύτερο και το πιο ευεργετικό μέσα στη Φύση. Εγώ την τρέφω και την ξανανιώνω και τη συντηρώ. Όλες οι γνωστές και άγνωστες υπάρξεις: πράματα, θάματα, ιδέες, κόσμοι, όσα κρατεί στους κόρφους της, από το άσβηστο καμίνι του στήθους μου περνούν, κ ενώ ρίχνονται γέρικες κι αφανισμένες, βγαίνουν άλκιμες και νεανικές, όπως ο γέροντας βασιλιάς από το μαγεμένο λεβέτι των θυγατέρων του. Τι μου τσαμπουνάς το Θεό σου ;. Και κείνος μέσ' από τα στέρνα μου θα περάσει μια μέρα, όπως περάσανε και τόσοι άλλοι θεοί, και τόσοι άλλοι ..
June 13, 2024
Σύντομες ιστορίες με διάφορα θέματα. Η πρώτη είναι πολύ καλή και 2 ακόμα. Σαφώς αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη όλων.
Displaying 1 - 3 of 3 reviews