What do you think?
Rate this book
Chiliad: A Meditation
A two-part novella, with stories that are interrelated and share themes which cross over a thousand years (a chiliad).
96 pages, Hardcover
First published January 1, 2014
About the author
Clive Barker
670 books13k followersClive Barker was born in Liverpool, England, the son of Joan Rubie (née Revill), a painter and school welfare officer, and Leonard Barker, a personnel director for an industrial relations firm. Educated at Dovedale Primary School and Quarry Bank High School, he studied English and Philosophy at Liverpool University and his picture now hangs in the entrance hallway to the Philosophy Department. It was in Liverpool in 1975 that he met his first partner, John Gregson, with whom he lived until 1986. Barker's second long-term relationship, with photographer David Armstrong, ended in 2009.
In 2003, Clive Barker received The Davidson/Valentini Award at the 15th GLAAD Media Awards. This award is presented "to an openly lesbian, gay, bisexual or transgender individual who has made a significant difference in promoting equal rights for any of those communities". While Barker is critical of organized religion, he has stated that he is a believer in both God and the afterlife, and that the Bible influences his work.
Fans have noticed of late that Barker's voice has become gravelly and coarse. He says in a December 2008 online interview that this is due to polyps in his throat which were so severe that a doctor told him he was taking in ten percent of the air he was supposed to have been getting. He has had two surgeries to remove them and believes his resultant voice is an improvement over how it was prior to the surgeries. He said he did not have cancer and has given up cigars. On August 27, 2010, Barker underwent surgery yet again to remove new polyp growths from his throat. In early February 2012 Barker fell into a coma after a dentist visit led to blood poisoning. Barker remained in a coma for eleven days but eventually came out of it. Fans were notified on his Twitter page about some of the experience and that Barker was recovering after the ordeal, but left with many strange visions.
Barker is one of the leading authors of contemporary horror/fantasy, writing in the horror genre early in his career, mostly in the form of short stories (collected in Books of Blood 1 – 6), and the Faustian novel The Damnation Game (1985). Later he moved towards modern-day fantasy and urban fantasy with horror elements in Weaveworld (1987), The Great and Secret Show (1989), the world-spanning Imajica (1991) and Sacrament (1996), bringing in the deeper, richer concepts of reality, the nature of the mind and dreams, and the power of words and memories.
Barker has a keen interest in movie production, although his films have received mixed receptions. He wrote the screenplays for Underworld (aka Transmutations – 1985) and Rawhead Rex (1986), both directed by George Pavlou. Displeased by how his material was handled, he moved to directing with Hellraiser (1987), based on his novella The Hellbound Heart. His early movies, the shorts The Forbidden and Salome, are experimental art movies with surrealist elements, which have been re-released together to moderate critical acclaim. After his film Nightbreed (Cabal), which was widely considered to be a flop, Barker returned to write and direct Lord of Illusions. Barker was an executive producer of the film Gods and Monsters, which received major critical acclaim.
Barker is a prolific visual artist working in a variety of media, often illustrating his own books. His paintings have been seen first on the covers of his official fan club magazine, Dread, published by Fantaco in the early Nineties, as well on the covers of the collections of his plays, Incarnations (1995) and Forms of Heaven (1996), as well as on the second printing of the original UK publications of his Books of Blood series.
A longtime comics fan, Barker achieved his dream of publishing his own superhero books when Marvel Comics launched the Razorline imprint in 1993. Based on detailed premises, titles and lead characters he created specifically for this, the four interrelated titles — set outside the Marvel universe — were Ectokid,
In 2003, Clive Barker received The Davidson/Valentini Award at the 15th GLAAD Media Awards. This award is presented "to an openly lesbian, gay, bisexual or transgender individual who has made a significant difference in promoting equal rights for any of those communities". While Barker is critical of organized religion, he has stated that he is a believer in both God and the afterlife, and that the Bible influences his work.
Fans have noticed of late that Barker's voice has become gravelly and coarse. He says in a December 2008 online interview that this is due to polyps in his throat which were so severe that a doctor told him he was taking in ten percent of the air he was supposed to have been getting. He has had two surgeries to remove them and believes his resultant voice is an improvement over how it was prior to the surgeries. He said he did not have cancer and has given up cigars. On August 27, 2010, Barker underwent surgery yet again to remove new polyp growths from his throat. In early February 2012 Barker fell into a coma after a dentist visit led to blood poisoning. Barker remained in a coma for eleven days but eventually came out of it. Fans were notified on his Twitter page about some of the experience and that Barker was recovering after the ordeal, but left with many strange visions.
Barker is one of the leading authors of contemporary horror/fantasy, writing in the horror genre early in his career, mostly in the form of short stories (collected in Books of Blood 1 – 6), and the Faustian novel The Damnation Game (1985). Later he moved towards modern-day fantasy and urban fantasy with horror elements in Weaveworld (1987), The Great and Secret Show (1989), the world-spanning Imajica (1991) and Sacrament (1996), bringing in the deeper, richer concepts of reality, the nature of the mind and dreams, and the power of words and memories.
Barker has a keen interest in movie production, although his films have received mixed receptions. He wrote the screenplays for Underworld (aka Transmutations – 1985) and Rawhead Rex (1986), both directed by George Pavlou. Displeased by how his material was handled, he moved to directing with Hellraiser (1987), based on his novella The Hellbound Heart. His early movies, the shorts The Forbidden and Salome, are experimental art movies with surrealist elements, which have been re-released together to moderate critical acclaim. After his film Nightbreed (Cabal), which was widely considered to be a flop, Barker returned to write and direct Lord of Illusions. Barker was an executive producer of the film Gods and Monsters, which received major critical acclaim.
Barker is a prolific visual artist working in a variety of media, often illustrating his own books. His paintings have been seen first on the covers of his official fan club magazine, Dread, published by Fantaco in the early Nineties, as well on the covers of the collections of his plays, Incarnations (1995) and Forms of Heaven (1996), as well as on the second printing of the original UK publications of his Books of Blood series.
A longtime comics fan, Barker achieved his dream of publishing his own superhero books when Marvel Comics launched the Razorline imprint in 1993. Based on detailed premises, titles and lead characters he created specifically for this, the four interrelated titles — set outside the Marvel universe — were Ectokid,
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 49 reviews
December 5, 2018
I find it incredible just how much true affection I have for Clive Barker. He's a delight and true pioneer. In this instance I am disappointed but its all good... The fact remains that sometimes publishing houses "must bring" to light even the most minute sketches/observations of novelists found in sketchbooks and personal notebooks. Paper napkins with ink and coffee stains. This is a clear attempt to capitalize on a legend. Quite D-grade drivel that an auteur should be at least minimally ashamed for its publication. Oh, but the money...
Anyways, s'all good. I forgive you, Mr. Barker, even if everything you publish from now on is shite (not excepting your latest attempt, The Scarlet Gospels). To me, you are THAT type of god.
Anyways, s'all good. I forgive you, Mr. Barker, even if everything you publish from now on is shite (not excepting your latest attempt, The Scarlet Gospels). To me, you are THAT type of god.
December 9, 2019
Πολύ ιδιαίτερη νουβέλα από τον Clive Barker, αρκετά διαφορετική από το συνηθισμένο του ύφος. Θυμίζει περισσότερο μαγικό ρεαλισμό παρά τρόμο.
Έχουμε δύο γυναίκες που δολοφονούνται άγρια στο ίδιο σημείο με διαφορά 1000 χρόνων, λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας*
Στο ενδιάμεσο, έχουμε και έναν παντογνώστη αφηγητή που είναι επίσης χαρακτήρας μέσα στο βιβλίο και τους συζύγους των θυμάτων που διψούν για εκδίκηση και κάποια μεταφυσικά φαινόμενα.
Είναι ένα μικρό και ιδιαίτερο βιβλίο, με την καταπληκτική γραφή του παλιού καλού Clive Barker.
*Δηλαδή ακριβώς ένα χρόνο και κάτι ψηλά πριν την αλλαγή της χιλιετίας, διότι γίνονται Δεκέμβριο 999 και 1999 οι φόνοι, ενώ η χιλιετία αλλάζει το 1001 και 2001
Έχουμε δύο γυναίκες που δολοφονούνται άγρια στο ίδιο σημείο με διαφορά 1000 χρόνων, λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας*
Στο ενδιάμεσο, έχουμε και έναν παντογνώστη αφηγητή που είναι επίσης χαρακτήρας μέσα στο βιβλίο και τους συζύγους των θυμάτων που διψούν για εκδίκηση και κάποια μεταφυσικά φαινόμενα.
Είναι ένα μικρό και ιδιαίτερο βιβλίο, με την καταπληκτική γραφή του παλιού καλού Clive Barker.
*Δηλαδή ακριβώς ένα χρόνο και κάτι ψηλά πριν την αλλαγή της χιλιετίας, διότι γίνονται Δεκέμβριο 999 και 1999 οι φόνοι, ενώ η χιλιετία αλλάζει το 1001 και 2001
May 26, 2020
Δέκατο βιβλίο του Κλάιβ Μπάρκερ που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, αλλά είναι σαν να τον διαβάζω για πρώτη φορά, τόσα χρόνια που πέρασαν από τότε που διάβασα κάποιο προηγούμενο βιβλίο του. Συγκεκριμένα, τον Ιούνιο του 2015 είχα διαβάσει το καλό αλλά μάλλον κατώτερο των προσδοκιών "Τα Ευαγγέλια της Κολάσεως", και από τότε για κάποιο λόγο δεν τον ξαναέπιασα στα χέρια μου. Μέχρι σήμερα. Πριν λίγο τελείωσα το "Η μήτρα της βίας" και δηλώνω πολύ ικανοποιημένος, χωρίς να έχω ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες. Πρόκειται για μια περίεργη και πολύ ιδιαίτερη νουβέλα (χωρισμένη σε δυο μέρη), ίσως όχι και τόσο στο ύφος που μας έχει συνηθίσει ο Μπάρκερ, αλλά ποιοτικά σε πολύ καλό επίπεδο. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια, γλαφυρή, υποβλητική και σε σημεία μπορεί να πει κανείς ακόμα και λυρική, από τις πρώτες κιόλας προτάσεις ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει με τις περιγραφές και τις δυνατές εικόνες που δημιούργησε. Η όλη δομή της ιστορίας είναι αν μη τι άλλο παράξενη, μια κάποια προσοχή χρειάζεται γιατί παίζει λίγο με την αφήγηση και τον χρόνο, πάντως δύσκολα κάποιος φαν του συγγραφέα δεν θα την απολαύσει ή δεν θα μαγευτεί από τον τρόπο αφήγησης. Σίγουρα προτείνεται.
Υ.Γ. Εξαιρετική η ελληνική έκδοση (Οξύ), με υπέροχο εξώφυλλο και ιδιαίτερα προσεγμένη μετάφραση.
Υ.Γ. Εξαιρετική η ελληνική έκδοση (Οξύ), με υπέροχο εξώφυλλο και ιδιαίτερα προσεγμένη μετάφραση.
April 12, 2022
Διάβασα πρίν από την μήτρα της βίας, ένα από την σειρά των βιβλίων του αίματος(II) και ίσως αυτό να μειώσε την αναγνωστική μου ευδαιμονία για τούτο το βιβλίο.
February 6, 2014
Sadly, this isn't a new piece by Barker, but it's one many might not have read before, myself included. It was originally published in Douglas E. Winter's Millennium anthology in 1997 (Revelations in the US).
This is written in a more dense literary--almost poetical--style than much of Barker's work. It also has meta-fictional elements that worked here, more or less. I usually strongly dislike works of meta-fiction. They always strike me as cutesy and too clever by half.
One of the 'surprises' revealed at the end of the second part was quite predictable, but the pleasure in this one is in the telling.
Oh, and don't get the wrong impression by anything written above. This story does contain many of the elements we've come to expect from a Barker story: uniquely described supernatural encounters and unflinching displays of sex and violence.
It's good.
This is written in a more dense literary--almost poetical--style than much of Barker's work. It also has meta-fictional elements that worked here, more or less. I usually strongly dislike works of meta-fiction. They always strike me as cutesy and too clever by half.
One of the 'surprises' revealed at the end of the second part was quite predictable, but the pleasure in this one is in the telling.
Oh, and don't get the wrong impression by anything written above. This story does contain many of the elements we've come to expect from a Barker story: uniquely described supernatural encounters and unflinching displays of sex and violence.
It's good.
April 12, 2020
Δεν το περιμενα, αλλα ξεπερασε κατα πολυ, τις (πολυ χαμηλες) προσδοκιες μου.
February 16, 2023
This was weird! The writing is gorgeous as always. Eerie, gripping yet the story felt more like magical realism than horror. I was surprised and a bit confused but not disappointed. Can't stop thinking about it....
August 24, 2020
Eerie, sick and beautiful.
June 12, 2018
a sombre affair from a writer more known for his brutally gory, sexualized imagery and horror-themed storytelling... though there is ugliness aplenty in these few pages, this is more of a thoughtful piece than a shock-driven one... a bit maudlin, a bit sad, a lot of awful, but in between those elements is ample evidence of Barker's writing skills... short, and definitely not sweet, but surely worthy of reading... a departure of sorts for Barker, but one that is done well...
November 1, 2021
The perfect story to end my Halloween night.
No one does horror better than Clive Barker, The Great Imaginer. He can conjure up other worlds and far-out dimensions with ease.
This story is has a haunting atmosphere with a deep dark nastiness that is Oh, so deliciously evil! Just the way I like it!
Clive Barker is THE Master of Mystery & the Macabre. 🙌
No one does horror better than Clive Barker, The Great Imaginer. He can conjure up other worlds and far-out dimensions with ease.
This story is has a haunting atmosphere with a deep dark nastiness that is Oh, so deliciously evil! Just the way I like it!
Clive Barker is THE Master of Mystery & the Macabre. 🙌
August 7, 2020
Δυο γυναίκες δολοφονούνται στο ίδιο σημείο με διαφορά μια χιλιετία. Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος; Τι οδηγεί κάποιον σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα; Ποια είναι η πραγματική μήτρα της βίας;
Αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά ένα δάσος. Αρκεί μια πράξη βίας για να προκύψει μια σειρά βαναυσοτήτων. Μέσα από τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς του συγγραφέα και το έντονο στοιχείο τρόμου, ακόμα και με υπερφυσική χροιά, κάνουμε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στον χρόνο μελετώντας την εξέλιξη της βίας. Γιατί τα πραγματικά τέρατα είναι οι δαίμονες που κρύβονται μέσα μας.
Αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά ένα δάσος. Αρκεί μια πράξη βίας για να προκύψει μια σειρά βαναυσοτήτων. Μέσα από τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς του συγγραφέα και το έντονο στοιχείο τρόμου, ακόμα και με υπερφυσική χροιά, κάνουμε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στον χρόνο μελετώντας την εξέλιξη της βίας. Γιατί τα πραγματικά τέρατα είναι οι δαίμονες που κρύβονται μέσα μας.
August 24, 2020
Novela corta donde Barker nos narra dos historias separadas por mil años que se entrecruzan. Dos crímenes violentos son observados por el propio Barker, que aquí usa la metaliteratura para también hablarnos sobre el proceso de escribir mientras nos va narrando la historia principal. Un cuento extraño, grotesco y diferente escrito de una forma poética. Fantasmas, sexo y poesía, una mezcla que el bueno de Clive combina mágicamente.
August 20, 2020
Δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς να αξιολογήσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Μέχρι περίπου το τελευταίο 1/3 του, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο.
Καλογραμμένο, αναμφίβολα, και καλομεταφρασμένο - ωστόσο η ιστορία του Σανκ, του Όσβαλντ και της Άγκνες ήταν μάλλον τετριμμένη. Από την άλλη, η ιστορία του Ντεβλιν Κουμς και της Μέρι Ελίζαμπεθ είναι λίγο πιο ιντριγκαδόρικη, παρόλο που το τέχνασμα δεν είναι κάτι καινούργιο. Όταν το υπερφυσικό στοιχείο μπαίνει πράγματι στην ιστορία (στο τελευταίο 1/3) εκεί αρχίζει να αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον και μετατρέπεται σε έναν στοχασμό σχετικά με τις καταβολές τις βίας.
Θα χαρακτήριζα το βιβλίο περισσότερο σαν άσκηση, σαν νοητικό πείραμα, που δεν παύει ωστόσο να έχει το ενδιαφέρον του.
Καλογραμμένο, αναμφίβολα, και καλομεταφρασμένο - ωστόσο η ιστορία του Σανκ, του Όσβαλντ και της Άγκνες ήταν μάλλον τετριμμένη. Από την άλλη, η ιστορία του Ντεβλιν Κουμς και της Μέρι Ελίζαμπεθ είναι λίγο πιο ιντριγκαδόρικη, παρόλο που το τέχνασμα δεν είναι κάτι καινούργιο. Όταν το υπερφυσικό στοιχείο μπαίνει πράγματι στην ιστορία (στο τελευταίο 1/3) εκεί αρχίζει να αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον και μετατρέπεται σε έναν στοχασμό σχετικά με τις καταβολές τις βίας.
Θα χαρακτήριζα το βιβλίο περισσότερο σαν άσκηση, σαν νοητικό πείραμα, που δεν παύει ωστόσο να έχει το ενδιαφέρον του.
August 11, 2013
Delighted to see this new publication of the two Chiliad stories in a single volume. Previously published as the bookend entries to Douglas E. Winter's Millennium anthology in 1997 (Revelations in the US), this is a strikingly personal piece of work by Clive that we'd wholeheartedly recommend.
As Clive has commented, "it was an immense challenge to write, and is easily one of the darkest pieces of fiction I've ever written."
As Clive has commented, "it was an immense challenge to write, and is easily one of the darkest pieces of fiction I've ever written."
March 15, 2020
Κείμενο στο Smassing Culture
Αναζητώντας τη Μήτρα της Βίας
Ο Clive Barker έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που είτε σου αρέσει είτε όχι. Δεν υπάρχει μέση οδός. Κι αυτό μάλλον το επιδιώκει κι ο ίδιος με τον τρόπο που προσεγγίζει τον τρόμο και τις σκληρές εικόνες που αφηγείται. Όποιος έχει διαβάσει τα Βιβλία του Αίματος αντιλαμβάνεται τι εννοώ. Οι ιστορίες του Clive Barker δεν είναι απλά τρόμου, ούτε είναι απλά splatter. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να νιώσει τον τρόμο ο αναγνώστης, να βυθιστεί σε εικόνες αποτρόπαιες και να βρεθεί εγκλωβισμένος σε καταστάσεις που θα τον έχουν παγιδεύσει στη φρίκη τους ακόμα κι όταν κλείσει το βιβλίο. O Barker δημιουργεί ιστορίες που στο πίσω μέρος του μυαλού σου μένουν για μέρες, ίσως να τις βλέπεις και στον ύπνο σου. Κι όχι γιατί δεν έχεις ξαναδεί αυτά που περιγράφει (δύσκολο να κατορθώσει τέτοια πρωτοτυπία κάποιος εν έτει 2020) αλλά γιατί πίσω απ’ τον φρικτό τρόμο κρύβονται πολύ πραγματικά ανθρώπινες καταστάσεις (ακόμα κι αν δεν είναι προφανές αυτό στην πρώτη ανάγνωση).
Αυτό είναι το δυνατό σημείο και της Μήτρας της Βίας, της νουβέλας του Barker που μετέφρασαν οι εκδόσεις Οξύ και ο Βασίλης Μπαμπούρης (ο οποίος έχει μεταφράσει επίσης τον -διαφορετικού ύφους- Κλέφτη του Πάντοτε που είναι ίσως το αγαπημένο μου του Barker). Στις 100 σελίδες της Μήτρας της Βίας περιλαμβάνονται δύο σύντομες ιστορίες, οι οποίες έχουν έναν κοινό στόχο: την αναζήτηση της μήτρας, της βαθύτερης αιτίας της βίας.
Οι δύο ιστορίες του τόμου είναι αρκετά όμοιες. Είναι δύο ιστορίες εκδίκησης αντρών που οι γυναίκες τους δολοφονούνται βάναυσα κι εκείνοι ζητούν την εκδίκηση. Δεν πρόκειται απλώς για μια επιθυμία να εκδικηθούν. Είναι κάτι βαθύτερο. Η εκδίκηση μετατρέπεται στο μοναδικό πλέον σκοπό της ζωής τους. Οι πρωταγωνιστές νιώθουν ότι θα χαθούν κι αυτοί μαζί με το θύμα τους, ότι έτσι θα εκπληρώσουν την αποστολή τους. Μέσα απ’ την καταβύθιση στην ψυχοσύνθεσή τους ο Barker μελετά τους λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους στην αποτρόπαια βία που αφηγείται. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να δώσει νόημα στις φρικιαστικές splatter αφηγήσεις του αλλά και να μας προσφέρει κάτι βαθύτερο από έναν στείρο εντυπωσιασμό. Ο Barker φτάνει τη βία στα ακραία όριά της, όμως αντιθέτως με αυτήν, οι ανθρώπινες συμπεριφορές που την προκαλούν μας είναι γνώριμες. Η απώλεια, η παιδική κακοποίηση, η ζήλια, η ενδοοικογενειακή βία αποτελούν κάποιες απ’ τις αιτίες της αλλοπρόσαλλης βίας που θα μας διηγηθεί.
Ο Barker συνδυάζει τον ωμό ρεαλισμό με τη μεταφυσική φαντασία, όμως δεν χάνει τον προσανατολισμό του προς το πραγματικό. Ο τρόμος της ιστορίας προκύπτει απ’ το ρεαλισμό της. Η βία μένει στα όρια του πραγματικού, ακόμα κι αν είναι τόσο φρικιαστική. Εξάλλου επιδίωξη του συγγραφέα δεν είναι η λαγνεία του τρόμου, αλλά η αναζήτηση της μήτρας της βίας, η ανακάλυψη των ψυχολογικών και κοινωνικών αιτιών που οδηγεί τους ανθρώπους να κάνουν φρικιαστικά εγκλήματα. Δεν δικαιολογεί τους πρωταγωνιστές του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Ούτε μας καθοδηγεί να τους συμπαθήσουμε. Διηγείται απλώς τις ιστορίες τους. Και μέσα από αυτές προσπαθεί να στοιχειώσει τα όνειρά μας.
Κεντρικός τόπος στις δύο ιστορίες είναι ένα ποτάμι. Τα άγρια νερά του θα αγκαλιάσουν σκληρές σκηνές βίας και αποτρόπαια εγκλήματα. Ακόμα κι ο ίδιος ο συγγραφέας θέλει να αφεθεί στα νερά του και να τον οδηγήσουν -αυτόν και την ιστορία του- όπου εκείνα αποφασίσουν. Αυτό εξομολογείται όταν απευθύνεται προς τους αναγνώστες του:
«Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να παραδοθώ σ’ αυτό και να το αφήσω να με παρασύρει όπου θέλει. Ίσως να πνιγώ. Ίσως τα νερά να με βγάλουν πάλι στην όχθη. Ίσως να βρω τον έρωτα μέσα στα φουσκωμένα νερά του. Ίσως από την ορμή των νερών να δω τον κόσμο όπως τον βλέπουν μόνο οι άγιοι »
Τελικά φαίνεται ότι ο Barker βουτάει στο ποτάμι και αφήνει στα άγρια νερά του την τύχη της νουβέλας του. Εξ’ ου και προκύπτουν δύο άγριες ιστορίες, όπου τα γεγονότα εναλλάσσονται με ταχύτητα και οδηγούν στη βία, το θάνατο και τον τρόμο. Πρόκειται για ένα ταξίδι βίαιο και τρομακτικό. Δεν υπάρχουν ούτε ζώνες ασφαλείας, ούτε έξοδοι διαφυγής. Αν αποφασίσεις να μπεις θα πρέπει να έχεις γερό στομάχι. Και όπου σε βγάλει.
Αναζητώντας τη Μήτρα της Βίας
Ο Clive Barker έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που είτε σου αρέσει είτε όχι. Δεν υπάρχει μέση οδός. Κι αυτό μάλλον το επιδιώκει κι ο ίδιος με τον τρόπο που προσεγγίζει τον τρόμο και τις σκληρές εικόνες που αφηγείται. Όποιος έχει διαβάσει τα Βιβλία του Αίματος αντιλαμβάνεται τι εννοώ. Οι ιστορίες του Clive Barker δεν είναι απλά τρόμου, ούτε είναι απλά splatter. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να νιώσει τον τρόμο ο αναγνώστης, να βυθιστεί σε εικόνες αποτρόπαιες και να βρεθεί εγκλωβισμένος σε καταστάσεις που θα τον έχουν παγιδεύσει στη φρίκη τους ακόμα κι όταν κλείσει το βιβλίο. O Barker δημιουργεί ιστορίες που στο πίσω μέρος του μυαλού σου μένουν για μέρες, ίσως να τις βλέπεις και στον ύπνο σου. Κι όχι γιατί δεν έχεις ξαναδεί αυτά που περιγράφει (δύσκολο να κατορθώσει τέτοια πρωτοτυπία κάποιος εν έτει 2020) αλλά γιατί πίσω απ’ τον φρικτό τρόμο κρύβονται πολύ πραγματικά ανθρώπινες καταστάσεις (ακόμα κι αν δεν είναι προφανές αυτό στην πρώτη ανάγνωση).
Αυτό είναι το δυνατό σημείο και της Μήτρας της Βίας, της νουβέλας του Barker που μετέφρασαν οι εκδόσεις Οξύ και ο Βασίλης Μπαμπούρης (ο οποίος έχει μεταφράσει επίσης τον -διαφορετικού ύφους- Κλέφτη του Πάντοτε που είναι ίσως το αγαπημένο μου του Barker). Στις 100 σελίδες της Μήτρας της Βίας περιλαμβάνονται δύο σύντομες ιστορίες, οι οποίες έχουν έναν κοινό στόχο: την αναζήτηση της μήτρας, της βαθύτερης αιτίας της βίας.
Οι δύο ιστορίες του τόμου είναι αρκετά όμοιες. Είναι δύο ιστορίες εκδίκησης αντρών που οι γυναίκες τους δολοφονούνται βάναυσα κι εκείνοι ζητούν την εκδίκηση. Δεν πρόκειται απλώς για μια επιθυμία να εκδικηθούν. Είναι κάτι βαθύτερο. Η εκδίκηση μετατρέπεται στο μοναδικό πλέον σκοπό της ζωής τους. Οι πρωταγωνιστές νιώθουν ότι θα χαθούν κι αυτοί μαζί με το θύμα τους, ότι έτσι θα εκπληρώσουν την αποστολή τους. Μέσα απ’ την καταβύθιση στην ψυχοσύνθεσή τους ο Barker μελετά τους λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους στην αποτρόπαια βία που αφηγείται. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να δώσει νόημα στις φρικιαστικές splatter αφηγήσεις του αλλά και να μας προσφέρει κάτι βαθύτερο από έναν στείρο εντυπωσιασμό. Ο Barker φτάνει τη βία στα ακραία όριά της, όμως αντιθέτως με αυτήν, οι ανθρώπινες συμπεριφορές που την προκαλούν μας είναι γνώριμες. Η απώλεια, η παιδική κακοποίηση, η ζήλια, η ενδοοικογενειακή βία αποτελούν κάποιες απ’ τις αιτίες της αλλοπρόσαλλης βίας που θα μας διηγηθεί.
Ο Barker συνδυάζει τον ωμό ρεαλισμό με τη μεταφυσική φαντασία, όμως δεν χάνει τον προσανατολισμό του προς το πραγματικό. Ο τρόμος της ιστορίας προκύπτει απ’ το ρεαλισμό της. Η βία μένει στα όρια του πραγματικού, ακόμα κι αν είναι τόσο φρικιαστική. Εξάλλου επιδίωξη του συγγραφέα δεν είναι η λαγνεία του τρόμου, αλλά η αναζήτηση της μήτρας της βίας, η ανακάλυψη των ψυχολογικών και κοινωνικών αιτιών που οδηγεί τους ανθρώπους να κάνουν φρικιαστικά εγκλήματα. Δεν δικαιολογεί τους πρωταγωνιστές του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Ούτε μας καθοδηγεί να τους συμπαθήσουμε. Διηγείται απλώς τις ιστορίες τους. Και μέσα από αυτές προσπαθεί να στοιχειώσει τα όνειρά μας.
Κεντρικός τόπος στις δύο ιστορίες είναι ένα ποτάμι. Τα άγρια νερά του θα αγκαλιάσουν σκληρές σκηνές βίας και αποτρόπαια εγκλήματα. Ακόμα κι ο ίδιος ο συγγραφέας θέλει να αφεθεί στα νερά του και να τον οδηγήσουν -αυτόν και την ιστορία του- όπου εκείνα αποφασίσουν. Αυτό εξομολογείται όταν απευθύνεται προς τους αναγνώστες του:
«Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να παραδοθώ σ’ αυτό και να το αφήσω να με παρασύρει όπου θέλει. Ίσως να πνιγώ. Ίσως τα νερά να με βγάλουν πάλι στην όχθη. Ίσως να βρω τον έρωτα μέσα στα φουσκωμένα νερά του. Ίσως από την ορμή των νερών να δω τον κόσμο όπως τον βλέπουν μόνο οι άγιοι »
Τελικά φαίνεται ότι ο Barker βουτάει στο ποτάμι και αφήνει στα άγρια νερά του την τύχη της νουβέλας του. Εξ’ ου και προκύπτουν δύο άγριες ιστορίες, όπου τα γεγονότα εναλλάσσονται με ταχύτητα και οδηγούν στη βία, το θάνατο και τον τρόμο. Πρόκειται για ένα ταξίδι βίαιο και τρομακτικό. Δεν υπάρχουν ούτε ζώνες ασφαλείας, ούτε έξοδοι διαφυγής. Αν αποφασίσεις να μπεις θα πρέπει να έχεις γερό στομάχι. Και όπου σε βγάλει.
February 11, 2014
Chiliad: A Meditation is a quick, but absolutely worthwhile read. I won't ruin the plot, except to say that it involves two symmetrical incidents a thousand years apart. It's all brought together by some excellent prose by Barker. If you like Barker's work (and I do!) then be sure to read this one.
February 6, 2014
Interesting and strange, just like all the rest of his works.
January 23, 2019
Beautiful esthetics of ugliness, that's what it is. Somehow reminded me of Jerzy Kosinski: Steps.
February 26, 2022
Enjoyed this - poetic, chilling, slightly creepy and so beautifully sustained.
December 2, 2014
The reason why I read Clive Barker is because he has an imagination like no one else. "Chiliad" was originally written in two parts to bookend a collection of stories that centered around the turn of the Millennium.
The story, like I said, is in two parts: the first part takes place a thousand years in the past; the second takes place a thousand years ahead of that. It centers on a river that flows backwards and forwards through time. Along this river two murders occur and we find two men trying to find the killer of their loved ones. As we go back and forth in time we see how these two people and their stories relate to each other. We also see can read into how Clive Barker puts himself into his work. No, not like a character, more like how his personal life and his problems influence his work.
The story, like I said, is in two parts: the first part takes place a thousand years in the past; the second takes place a thousand years ahead of that. It centers on a river that flows backwards and forwards through time. Along this river two murders occur and we find two men trying to find the killer of their loved ones. As we go back and forth in time we see how these two people and their stories relate to each other. We also see can read into how Clive Barker puts himself into his work. No, not like a character, more like how his personal life and his problems influence his work.
August 26, 2016
(I actually listened to the Audiobook.)
April 30, 2023
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου : " Τις παραμονές της πρώτης και της δεύτερης χιλιετίας μετά Χριστόν, δύο γυναίκες κατακρεούργουνται στο ίδιο σημείο της όχθης ενός ποταμού που κινείται προς το μέλλον, αλλά και προς το παρελθόν. Οι δικοί τους είναι ανεξήγητοι, χωρίς προφανή κίνητρα, χωρίς γνωστούς δράστες."
Όταν διάβασα για πρώτη φορά την περίληψη, ήμουν εκστασιασμένη για την ιστορία... Δολοφονίες, ένα μουντό τοπίο, εκδίκηση, θάνατος και σεξ, όλα ένα μείγμα από τη πένα του Clive Barker. Η απογοήτευση μου επήλθε όταν διαπίστωσα πως η γραφή δεν είναι της προτίμησης μου αλλά ακόμα χειρότερα πως ο συγγραφέας έχει μια λατρεία προς το body horror με δολοφονίες στις οποίες όλα τα θύματα είναι πάντα κακοποιημένα και τα σώματά τους κατακρεουργημένα. Σε αυτό το σημείο να τονίσω πως παρότι το βιβλίο ανήκει στις κατηγορίες του τρομακτικού,δεν κατάφερε να μου μεταδώσει το αίσθημα αυτό σε καμία από τις σελίδες του.
Δύο γυναίκες πέφτουν - σε διαφορετικές χρονικές περιόδους - θύματα βιασμού, τα σώματά τους είναι κατακρεουργημένα,τα γεννητικά τους όργανα έχουν μεταμορφωθεί σε μια άμορφη μάζα. Από την άλλη πλευρά, οι άντρες τους είναι αυτοί που κυνηγούν τους δολοφόνους, παλεύοντας να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ως εδώ,όλα είναι καλά ως την στιγμή που μέσα μπαίνει το στοιχείο της φαντασίας.
Από εκεί και έπειτα χάνεται κάθε μέτρο. Οι σκηνές βίας μοιάζουν φθηνές και πρόχειρες, το σεξ εμφανίζεται σαν να γράφτηκε από το χέρι ενός μικρού παιδιού ενώ το φανταστικό κομμάτι με την φλόγα,η οποία φωτίζει την καρδιά του δεύτερου άντρα στην αναζήτηση του δολοφόνου που σκότωσε την γυναίκα του, μοιάζει το λιγότερο αδιάφορη.
Ο συγγραφέας μέσα από την μικρή αυτή ιστορία έχει σκοπό να μας αποδείξει πως οι άνθρωποι ήταν εξ' αρχής κόσμου βίαιοι. Το βλέπουμε σε κάθε παράγραφο και σελίδα, σε όλους τους χαρακτήρες οι οποίοι είναι ένας προς έναν βιαστές και απαίσιοι χαρακτήρες. Η ιστορία δεν μου δημιούργησε κανένα θετικό αίσθημα, αντιθέτως με θύμωσε το γεγονός πως στο τέλος όλα κλείνουν με την πεποίθηση πως οι άνθρωποι γίνονται βίαιοι επειδή αυτό έμαθαν στην ζωή τους.
Όταν διάβασα για πρώτη φορά την περίληψη, ήμουν εκστασιασμένη για την ιστορία... Δολοφονίες, ένα μουντό τοπίο, εκδίκηση, θάνατος και σεξ, όλα ένα μείγμα από τη πένα του Clive Barker. Η απογοήτευση μου επήλθε όταν διαπίστωσα πως η γραφή δεν είναι της προτίμησης μου αλλά ακόμα χειρότερα πως ο συγγραφέας έχει μια λατρεία προς το body horror με δολοφονίες στις οποίες όλα τα θύματα είναι πάντα κακοποιημένα και τα σώματά τους κατακρεουργημένα. Σε αυτό το σημείο να τονίσω πως παρότι το βιβλίο ανήκει στις κατηγορίες του τρομακτικού,δεν κατάφερε να μου μεταδώσει το αίσθημα αυτό σε καμία από τις σελίδες του.
Δύο γυναίκες πέφτουν - σε διαφορετικές χρονικές περιόδους - θύματα βιασμού, τα σώματά τους είναι κατακρεουργημένα,τα γεννητικά τους όργανα έχουν μεταμορφωθεί σε μια άμορφη μάζα. Από την άλλη πλευρά, οι άντρες τους είναι αυτοί που κυνηγούν τους δολοφόνους, παλεύοντας να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ως εδώ,όλα είναι καλά ως την στιγμή που μέσα μπαίνει το στοιχείο της φαντασίας.
Από εκεί και έπειτα χάνεται κάθε μέτρο. Οι σκηνές βίας μοιάζουν φθηνές και πρόχειρες, το σεξ εμφανίζεται σαν να γράφτηκε από το χέρι ενός μικρού παιδιού ενώ το φανταστικό κομμάτι με την φλόγα,η οποία φωτίζει την καρδιά του δεύτερου άντρα στην αναζήτηση του δολοφόνου που σκότωσε την γυναίκα του, μοιάζει το λιγότερο αδιάφορη.
Ο συγγραφέας μέσα από την μικρή αυτή ιστορία έχει σκοπό να μας αποδείξει πως οι άνθρωποι ήταν εξ' αρχής κόσμου βίαιοι. Το βλέπουμε σε κάθε παράγραφο και σελίδα, σε όλους τους χαρακτήρες οι οποίοι είναι ένας προς έναν βιαστές και απαίσιοι χαρακτήρες. Η ιστορία δεν μου δημιούργησε κανένα θετικό αίσθημα, αντιθέτως με θύμωσε το γεγονός πως στο τέλος όλα κλείνουν με την πεποίθηση πως οι άνθρωποι γίνονται βίαιοι επειδή αυτό έμαθαν στην ζωή τους.
February 9, 2023
This was a short one, but it was still pretty good. I'm a huge Clive Barker fan, but I have to admit I tend to like his novels more than his short work -- while the novels are huge, sweeping affairs, intricately plotted and massive in both theme and tone, they always seem complete when I finish them. Barker's short stories, on the other hand, are well-written and intriguing, but often they leave me feeling as though I'm reading a chapter out of what is actually a much longer story... and as such, they aren't as satisfying to me.
"Chiliad" was in between, probably more of a novelette than anything. My understanding is that before it was a stand-alone volume, it was a wraparound story that bookended a set of shorter works by other authors (at least that's how I remember it from when I first heard about it. It actually works pretty well by itself. There are a couple of plot lines that interweave and interlock, with echoes that resonate well enough that it makes sense as the reader figures out the interconnectedness.
I will add that as someone who gets most of his reading material from the library, this book wasn't exactly easy to come by. By that I mean that I had to go outside my library system, and the number of libraries that had it on their shelves is in the dozens, not the hundred (only 70 or 80 libraries own a copy). That said, my request was filled fairly quickly -- so if you use libraries but don't see this one available where you are, a librarian might be able to help you track it down.
"Chiliad" was in between, probably more of a novelette than anything. My understanding is that before it was a stand-alone volume, it was a wraparound story that bookended a set of shorter works by other authors (at least that's how I remember it from when I first heard about it. It actually works pretty well by itself. There are a couple of plot lines that interweave and interlock, with echoes that resonate well enough that it makes sense as the reader figures out the interconnectedness.
I will add that as someone who gets most of his reading material from the library, this book wasn't exactly easy to come by. By that I mean that I had to go outside my library system, and the number of libraries that had it on their shelves is in the dozens, not the hundred (only 70 or 80 libraries own a copy). That said, my request was filled fairly quickly -- so if you use libraries but don't see this one available where you are, a librarian might be able to help you track it down.
April 2, 2021
⭐⭐⭐⭐⭐BOOK REVIEW!!
5 out of 5 stars
Chiliad: A meditation by Clive Barker.
🏞
"I think the truest evidence of the divine in our dealings is the fact that our imaginations are indulged at all, that we are not simply breeding machines, programmed to procreate. The queer in his sterile heat, the anchorite in her sealed cell, the scientist measuring the distance between unreachable galaxies, and the poet agonizing for want of a syllable, are all living lives that serve no evolutionary purpose. Is the divine not most visible in our lack of practical application? Our dreaminess, our resistance to the imperatives of egg and sperm and family?)"
- Chiliad: A Meditation by Clive Barker.
🏞
Chiliad: A Meditation is Clive Barker in his most unique and mystical take on trauma.
The novella tells the tail of two lifetimes affected by a single trauma that ripples the river of time for 1000 years.
🏞
Clive Barker's writing is gorgeous and luscious with each page.
Barker does a incredible job (as always) at exploring gender, sex, and sexuality.
🏞
The novella is a brilliant exploration and study of trauma and what it can do to humanity.
🏞
Clive Barker will always be my second favorite author of all time.
🏞
5 out of 5 stars
⭐⭐⭐⭐⭐
5 out of 5 stars
Chiliad: A meditation by Clive Barker.
🏞
"I think the truest evidence of the divine in our dealings is the fact that our imaginations are indulged at all, that we are not simply breeding machines, programmed to procreate. The queer in his sterile heat, the anchorite in her sealed cell, the scientist measuring the distance between unreachable galaxies, and the poet agonizing for want of a syllable, are all living lives that serve no evolutionary purpose. Is the divine not most visible in our lack of practical application? Our dreaminess, our resistance to the imperatives of egg and sperm and family?)"
- Chiliad: A Meditation by Clive Barker.
🏞
Chiliad: A Meditation is Clive Barker in his most unique and mystical take on trauma.
The novella tells the tail of two lifetimes affected by a single trauma that ripples the river of time for 1000 years.
🏞
Clive Barker's writing is gorgeous and luscious with each page.
Barker does a incredible job (as always) at exploring gender, sex, and sexuality.
🏞
The novella is a brilliant exploration and study of trauma and what it can do to humanity.
🏞
Clive Barker will always be my second favorite author of all time.
🏞
5 out of 5 stars
⭐⭐⭐⭐⭐
March 1, 2023
This was a trip! Clive Barker has been my favorite author since I was 14 years old, and hidden gems like this (that somehow missed my radar) just reinforces that sentiment for me at age 38.
While I can’t help but wish he was more prolific in his literary endeavors, and though I still patiently await the finales of The Books of Art trilogy and Abarat pentalogy, I can’t help but be truly grateful and satisfied with his output and incomparable contribution to the horror and dark fantasy genres. He is a true artist and deserves every bit of praise that he receives… and then some!
While I can’t help but wish he was more prolific in his literary endeavors, and though I still patiently await the finales of The Books of Art trilogy and Abarat pentalogy, I can’t help but be truly grateful and satisfied with his output and incomparable contribution to the horror and dark fantasy genres. He is a true artist and deserves every bit of praise that he receives… and then some!
April 12, 2018
I truly enjoyed this little meditation. Barker can make anything come to life with the way he paints it with words. I felt apart of this man's experience, from the murder of the hermaphrodite in the first story, to the more philosophical musings of the second.
He did a very good job with the world around the conflict, I truly felt one with the wild, perilous setting. I love his short novellas and stories cause they have a way of bringing me into another world better then most can do.
He did a very good job with the world around the conflict, I truly felt one with the wild, perilous setting. I love his short novellas and stories cause they have a way of bringing me into another world better then most can do.
September 27, 2022
Barker writes in a more 'meditative' mode, calling to mind his literary roots in Lovecraft and Poe. And like Stephen King, most encounters with the monstrous seem to me like allegories of writing and creation. I can here that famous line in Borges' "The Gospel According to St. Mark," about there being only two stories. Maybe there is really only one.
January 10, 2019
Extremely depressing... accurate depiction of a fear based mentality and how it only makes for more fear and more fear, etc etc.
March 13, 2019
Barker was one of my favorite authors around 19, 20, shortly after I'd discovered horror. My tastes have changed a lot since then; but also, this is no "Imajika" or "Damnation Game."
December 4, 2019
Another good read by the master of horror. Mr. Barker has done it again.
Displaying 1 - 30 of 49 reviews