Desculţ

پابرهنه‌ها #1-3

by Zaharia Stancu

În satul de români săraci din 1907, foametea e mare. Pământul rodeşte însă toate fructele şi grânele muncite de ţărani ajung la curţile boierilor. Copiii cad răpuşi de boală şi sunt îngropaţi fără prea multă jelanie.

Romanul autobiografic al lui Zaharia Stancu este o frescă a comunităţii rurale din primii ani ai secolului XX. De la marea răscoala a ţăranilor din 1907 până în timpul primului Război Mondial, Darie creşte şi pătrunde adevărurile crunte ale societăţii cu o minte de copil, obiectivă, lucidă şi la fel de crudă ca realitatea.

Genres: Romanian Literature, Fiction, Classics, Novels, Romania, Historical Fiction, 20th Century

614 pages, Paperback

First published January 1, 1948

About the author

A fost scriitor , poet, romancier, prozator, director de teatru, jurnalist și publicist, academician, laureat al Premiului Herder.
Si-a început cariera literară ca gazetar și poet liric.Ulterior a scris proză realistă, naturalistă, marcată însă de un lirism specific.
Romanul Desculț (1948) a fost masiv promovat în perioada comunistă, fiind cel mai tradus roman al unui autor de limba română.
A fost tradus în 24 de limbi până în 1988.



https://ro.wikipedia.org/wiki/Zaharia...

Reviews

[Maziyar Yf · Rating 5 out of 5]

چهره کریه فقر
فقری که شخصیتهای این کتاب دارند مثله فقری نیست که مثلا یه نفر حقوقش 10 ماه تموم میشه و 20 روز بعدی رو باید با فقر سپری کنه
هر دقیقه و هر ثانیه این کتاب سرشار از فقریه که شاید مشابه اش رو بشه در جای خالی سلوچ دید .
لعنت به فقر

[Ali Karimnejad · Rating 4 out of 5]

3.5

بی سر و ته اما بسیار جالب توجه

کتاب شرح وقایع و ماجراهایی هست که از زبون پسری به نام "داریه" داره نقل می‌شه و خواننده به کمک این تفاسیر می‌تونه تصویر خیلی واضح و شفافی از زندگی مردم رومانی در اواخر قرن نوزدهم و ابتدای قرن بیستم بدست بیاره.

فقر فلج‌کننده، ظلم بی‌انتهای ارباب‌ها بر رعایا، و چاپلوسی خرده ملاک‌ها و اهالی کلیسا از اصحاب قدرت که هر روز رنگ تازه‌ای به خودش می‌گیره محوراصلی بیشتر بخش‌های کتابه که در کنارش کلی داستان‌های کوچیک و بزرگ، مراسم‌های عروسی و عزاداری، خرافات‌ها، ماجراهای زناشویی و نحوه تعامل زنها و مردهای آبادی گنجونده شده و واقعا آدم رو سرگرم می‌کنه. اما باید بدونید که در کتاب داستان خاصی وجود نداره و قرار نیست به جایی برسه.

لذا بیشتر از این نظر که درک درست و خوبی از نحوه زندگی در اروپای شرقی در اون ایام به شما می‌ده کتاب واقعا خوبیه. ترجمه احمد شاملو هم واقعا بی‌نظیر بود.


نسخه صوتی کتاب رو گوش کردم با صدای فریاد موسویان. عالی بود و پیشنهاد می‌کنم از دست ندید

[Andrei Tamaş · Rating 5 out of 5]

"Lupta de clasă" ar fi fost un titlu la fel de potrivit pentru acest roman, care ar trebui să facă parte din programa obligatorie în școli. Sigur, notorietatea foarte scăzută a lui Zaharia Stancu de după Revoluție, scepticismul unor grupuri postdecembriste și fervoarea "anticomunistă" de după momentul 1989 fac ca acest lucru să nu se întâmple. Totuși, Desculții lui Zaharia Stancu reprezintă cel mai tradus roman al unui autor român. 36 de țări, 24 de limbi. Și sunt sigur că editurile de peste hotare nu au dat greș, în ciuda specificului mioritic al romanului. La urma urmei, toate popoarele au avut oropsiții lor...
Romanul debutează cu o descriere prenatală a planului unde urmează să se desfășoare acțiunea, o tehnică literară inedită, care îl face pe cititor să trăiască istoria unei familii de țărani de pe malurile Dunării.
Desculții sunt grosul poporului. Cartea este, de fapt, mai mult istorie decât beletristică. Este istoria celui mai numeros grup de români din perioada antebelică. Este istoria oropsiților din Vechiul Regat, o istorie a foamei, a suferinței și, totodată, o istorie pe care protagoniștii o trăiesc cu frunțile încruntate.
Este, totodată, "o epopee a satului românesc", cu viața cotidiană a țăranilor, cu moravurile lor, cu dramele și cu bucuriile lor.
Este un tablou de valori al oamenilor de bună credință.
Este un crez social. Unul just.
Este un roman autobiografic, toate elementele care îl descriu pe Darie, protagonistul Desculților, se pliază pe biografia lui Zaharia Stancu. Este un Bildungsroman. Inclusiv militantismul de stânga, fervoarea socialistă se întrezărește în sufletul protagonistului de la o vârstă fragedă. În roman?! În roman socialismul curge în fiecare frază. Arde ochii cititorului mult prea comod de după a două jumătate a secolului.
Momentul culminant, momentul central, moment de un dramatism profund, este dat de descrierea amănunțită a răscoalei de la 1907. Foametea cronică a țăranilor, luxul boieresc, violența popilor și a autorităților locale din mediul rural împotriva desculților, abuzurile fățișe, crimele și desfrâul, toate acestea contribuie la acel moment unic în istoria de secol XX a țării noastre. Toate celălalte evenimente au fost, într-o mai mică sau mai mare măsură, orchestrate.
Momentul 1907 este însă unul unic. Unul pur, nepângărit de mâna avidă a vreunui grup de capi revoluționari. Acesta a fost, probabil, unul dintre motivele pentru care răscoala a fost înăbușită într-o baie de sânge. Regele? Ei, regele...
Nu mai pot să scriu, întrucât sunt neputincios în a spune suficiente cuvinte de laudă despre desculții lui Zaharia Stancu. Este însă un "must read" pentru literatură română. Se deduce, de exemplu, rațiunea prigonirii de către comuniștii de după 1948 a chiaburilor. Se înțelege rațiunea naționalizării tuturor proprietăților. Pentru că momentul 1907 din România a fost aidoma momentului 1917 din Rusia, numai că fără un Lenin și, deci, un moment eșuat la noi. :)

"-Dar știu că toți chiaburii sunt zgârciți, numai că nu-și mănâncă din dos de zgârciți ce sunt...
-E adevărat, Darie, de zgârciți, chiaburii sunt zgârciți, însă cu popa și cu biserica sunt darnici, ca să afle satul și să câștige fală. "

"Pământ este și, totuși, pământ nu este. Sau nu e al cui îl stropește cu sudoarea."

"Dacă n-ați secerat grâu, nu cunoașteți prețul pâinii, numai dulceața i-o cunoașteți."

"-Dacă nu am știut termina cu boierii la 1907!.. S-ar fi schimbat multe atunci...

-Pe aici a fost foc mare la 907, îngâna tata. Pe noi ne-au ținut trei luni închiși pe șlep, în mijlocul Dunării. Ne mâncau țânțarii, păduchii ploșnițele. Guzganii mai-mai să ne roadă ciolanele. Vai și amar. Unora, mai bolnăvicioși, începuse să le putrezească carnea pe unde fuseseră bătuți. Îi mâncau viermii de vii. Ne-au mai ținut și la pușcărie pe urmă. Ne-au batjocorit, ne-au purtat pe la judecați. Se cheamă că până la urmă tot ei ne-au iertat. Așa caută să ne împuieze capul prefectul. Nu aveau ce să ne ierte. Noi nu căzusem în greșeală. Ne căutăm dreptatea noastră, atâta tot. Dacă are cineva păcat -i-am spus atunci lui Drăculea- apoi nu noi îl avem. Păcatul îl aveți dumneavoastră. La dumneavoastră, la boieri, e biciul și puterea. Cu puterea statului ne țineți în robie, cu biciul ne loviți. Ne furați munca și ne lăsați muritori de foame. Apoi vorbiți de iertare..."

10+! Și dorința manifestă de a citi în integralitate opera acestui mare scriitor!

[Dalia · Rating 5 out of 5]

O carte document despre viața țăranilor români la începutul secolului XX. Pentru omul contemporan e greu de înțeles ce a însemnat sărăcia cruntă din acea perioadă, truda zadarnica de a o scoate la capăt de pe o zi pe alta, lipsa mâncării și a hainelor, moartea copiilor la vârste fragede, lipsa oricărui viitor, lucruri care au culminat cu răscoala țăranilor din 1907 în care au fost omorâți mii și mii de țărani. E impresionantă multitudinea detaliilor și a personajelor cu care se tese povestea lui Darie, personaj și martor în același timp. "Să nu uiți, Darie! " sfatul pe care i-l dă mama lui e valabil și pentru noi pentru că cel ce nu își cunoaște istoria e condamnat să o repete.

[Kowsar · Rating 5 out of 5]

داریه تو رو کنار شریف داوریشه ( سالهای ابری/ علی اشرف درویشیان) میذارم. و هیچ وقت فراموشت نمیکنم
ببخشید که فقر ،جهل،خرافات ..کودکی هر دوی شمارو بلعید
دنیا به شما یک خواب آرام یک شکم سیر و یک خنده از ته دل بدهکار هست تا ابدالدهر

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 5 out of 5]

خوشحالم که یک شاهکار دیگه خوندم

[Asad Asgari · Rating 3 out of 5]

کل داستان روایت فقر از دریچه نگاه کودک ناتوانی است که از دریچه نگاه خود شرحی از زندگی مکنت بار فقیران و تلاشی نافرجامی که آن‌ها برای رهایی از یوغ بندگی به خرج می دهند را به مخاطب عرضه می‌کند. تلخی و اندوه ناشی از سرکوب قیام بی چیزان که از جور ستم حاکمان و مبلغان دینی به تنگ آمده اند، حکایتی بس آشنا برای ماست. به نظرم هرچند داستان در توصیف این فضای سیاه از فقر و استیصال آدمی در مواجهه با حاکمان و مزدورانشان موفق عمل کرده اما فقدان برخورداری از یک روایت داستانی که با کشش خود مخاطب را جذب اثر نماید، نکته منفی این اثر است. ترجمه شاملو روان و خوانا بود، کتاب از آنچه پیش از خواندن انتظار داشتم، ضعیف‌تر بود.

[ZaRi · Rating 3 out of 5]

.. رئیس: چرا می خواهید از این زن جدا بشوید؟
فلوره آ: خیلی زشت است جناب رئیس.
رئیس: سی و پنج سال وقت لازم بود تا این را متوجه بشی؟
فلوره آ: همان روز اول متوجه شده بودم جناب رئیس، منتها تازه همین چندوقت پیش توانسته ام یکی دیگر، یک خوشگلش را، پیدا کنم.
رئیس: و لابد خیلی هم جوان تر از این یکی است.
فلوره آ: البته، جناب رئیس، البته. خیلی خیلی جوان تر از این یکی است.
و برقی در نگاهش می درخشد. لبخندی می زند و بی اراده نوک سیبیلش را می تابد.
دربازگشت به ده، از این که نتوانسته قال زنش را بکند برج زهرمار است. پایش که به خانه میرسد زنش را به قصد کشت کتک می زند و دوهفته بعد دفنش می کند...!

[Andrei Amariucai · Rating 5 out of 5]

Această carte vorbește mult despre români. Vorbește mult și multe. Multe, poate și nevrute.

Scrisă în perioada comunistă, este influențată de opinia vremurilor, de aspirația muncitorului de a cuceri eternitatea, nemurirea, transcendența prin muncă, muncă asiduă, muncă uneori nerăsplătită îndeajuns, muncă – le raison d’etre. Acea muncă pe care unii români încă o ridică în slăvi, cea care are ca răsplată mâini pline de bătături și sudoare. Cea care înainte de ”salvarea” pe care au adus-o comuniștii era a altora, a boierimii, care nu știa decât să asuprească și datorită căreia existau două clase sociale: stăpânii și desculții - cei care munceau pământul, nu pentru roadele sale, nu pentru propria lor bucurie, ci pentru stăpâni.

Desculțul, prototipul țăranului român. Prototipul celui căruia nu i se face niciodată dreptate. Cel care este doar neîndreptățit. De ce? Pentru că așa e lumea. Rea. Crudă. Lacomă. Zgârcită. Niciodată dornică să își împartă avutul pentru care au muncit, sau pentru care au furat. Doar desculții mai aveau porniri pline de bunătate. Gata oricând să împartă și ultimul boț de mămăligă cu un călător rătăcit prin sat care caută gazdă peste noapte. Gata, deoarece ei știau mai bine decăt oricine cum este să fii înfometat.

Cred că asta e partea faină a romanului. Empatia, compasiunea de care dă dovadă omul atunci când îi este greu. Inima lui bună, atunci când se știe într-o situație unde abia își face loc nădejdea. Și România era, este și va fi întotdeauna plină cu astfel de oameni. Ei nu stau cu pancarda în fața blocului, ca să știe vecina ca sunt gata de a găzdui străini, însă se află pe toate drumurile. Ascunși, după priviri obosite. Ascunși, după ferestrele autobuzelor, după geamurile clădirilor, deasupra trotuarelor, și în interiorul lifturilor. Și atunci când este nevoie, sunt gata să dea de mâncare celui mai jegos boschetar. Fără a cere, fără a pretinde nici măcar acel ”respect”, pe care îl cere toate lumea. Despre genul ăsta de oameni vorbește romanul lui Zaharia Stancu. Dar nu numai despre ei.

El vorbește și despre antitezele lor. Despre asupritori. Despre cei care vor să adune. Despre cei care vor cu orice preț să fie respectați, să fie priviți de jos, să fie privați de glod, de praf, să fie invidiați. E și despre oamenii care vor cu orice preț să își piardă ultima urmă de omenie. Și cum răul e mult în lume, cartea transmite mai multe stări negative, grele pentru suflet, pentru inimă și pentru cuget, decât stări bune. Și acele stări bune pe care le descrie și pare că le crește, se dovedesc a fi iluzii, deoarece nenorocirea te lovește tocmai atunci cănd ai găsit ceva de care să te bucuri. Tocmai atunci îți aduce deznădejdea.

Și odată ajuns în aceste puncte, autorul remarcă, conturează și exprimă cea mai puternică trăsătură de caracter a țăranului român: răbdarea. Fie război, fie secetă, fie foamete, fie asuprire, fie nefericire, fie deznădejde, fie boală, fie lipsă, fie furtună, românul rabdă. Rabdă cât poate.Și poate mult. Poate mult mai mult decât ar crede inițial. Puțini din contemporanii noștri, contemporanii mei cunosc această răbdare. Noi avem acum un televizor și un frigider. Ei aveau atunci tălpile pline de bășici. Ei erau desculți. Noi suntem încălțați. Și suntem la fel de puțin uniți precum în alte vremuri. Poate la fel de nefericiți. Însă din alte considerente. Odată umplută nevoia burții, omului i se nasc alte nevoi, printre primele fiind cea a buzunarului. Iar aici, românul, ca tot omul, e vulnerabil. Și poate nu de puține ori învins.

Și totuși, cu înfrângerea românul nu s-a împăcat așa bine mai demult. De curând a învățat. Probabil nu cu mult timp înainte de evenimentele din Desculț. Căci pentru un popor, două sute de ani e puțin. Dar va veni o vreme când românii se vor lepăda și de înfrângere. Către acea vreme trimite, subtil, romanul Desculț. Și cred că merită citit doar pentru lucrurile, bune și rele, pe care le spune despre român, și despre om în general. Pentru modul specific autorului de transmite speranța întrețesută cu deznădejdea. Pentru faptul că niciodată cât trăiește, omul nu ajunge la un capăt de lume. Și Desculț redă bine această dorință de merge mai departe.

[Mahsa♡ · Rating 5 out of 5]

ذره ذره میخوندم و نمیخواستم زود تمومش کنم.
نمیدونم بخاطر ترجمه قشنگ آقای شاملو بود یا خود کتاب ولی یه حس خودمونی دلچسبی داشت. پر از جمله‌های دوست داشتنی بود.

[Elena · Rating 5 out of 5]

"— Tudoreee… Deschide poarta!…" așa începe romanul autobiografic al lui Zaharia Stancu. Un roman liric pe-alocuri, tulburător în esență, dar și foarte bine proporținat, narațiunea, descrierea și dialogul având ponderi aproximativ egale.
Unul dintre regrete cele mai mari pe care le am este că, această capodoperă este foarte puțin, iar în unele cazuri nu este deloc cunoscută de către tânăra generație, care nu mai este atrasă de imaginea țărănimii de acum un secol, un tablou, mai bine spus, pe care Zaharia ni-l oferă spre contemplare ca nimeni altul. Desigur, în literatura română au fost și alți autori care au abordat spațiul rural, precum Sadoveanu, Rebreanu sau Preda, dar niciunul nu a făcut-o cu atâta transparență, delicatețe și naturalețe, așa cum a făcut-o Stancu. (Aceasta nu se poate numi o recenzie, deoarece eu nu sunt avizată, nu am studii în acest sens, este doar o părere subiectivă).
Romanul îl are ca protagonist pe Darie, un copil din satul teleormănean Omida, care descrie chinurile, neajunsurile, suferințele și foamea prin care trec el, familia și toți locuitorii satului, dar și întâmplările ce s-au petrecut, înaintea, în timpul și după Răscoala de la 1907, acest eveniment reprezentând punctul central al romanului.

"— Hai, care vine întâi să-i aşez pe obraz podoaba?
— Asta nu e podoabă, e botniţă…
— Pentru de-alde voi asta e o podoabă destul de frumuşică… Oamenii se trag un pas îndărăt.
— Haida, de! Nu veniţi niciunul?
A rămas logofătul cu botniţa în mâini… Ştim ce e botniţa. Punem botniţe boilor când răliţăm porumbul pe moşiile boiereşti. Altfel boii ar lua între buze vârfurile porumbului. Le punem botniţe când îi înjugăm la secerătoare, vara, la seceriş, să nu mănânce cumva câteva spice de grâu boieresc. Acum boierul a adus şi pentru noi botniţe, să nu-i gustăm strugurii. (...)
— Cum o să mă potolesc, domnule jandarm! Şi cum să-mi bag minţile-n cap? Boierul ne plăteşte – dacă ne plăteşte – câţiva gologani pe zi pentru cules. Mâncare, ne aduc nevestele ori surorile de-acasă. Pentru boier muncim, pentru boier culegem – şi… cu ce ne alegem? Acum, mai suntem şi batjocoriţi. Să ne puie la gură botniţe, nouă… Oameni suntem, ori vite?
— Oameni…
— Păi, dacă suntem oameni, de ce vă purtaţi cu noi aşa?"

Despre această scenă din roman, Marin Preda spunea indignat : „Cine a mai văzut oameni cu botnițe?”, ceea ce mie nu mi se pare o exagerare, ci mai degrabă un mod de a dezumaniza ființa, de a distruge sentimentele acesteia, de a o înjosi, de a o coborî la cel mai degradant nivel al propriei existențe, deoarece omul nu mai este privit ca o ființă cu minte și suflet, ci ca o vită, ca un animal care este pus la jug ca să tragă, să muncească până își dă ultima suflare.
Romanul "Desculț" a fost promovat masiv în perioada comunistă și i-a adus faima internațională autorului, fiind tradus în peste douăzeci de limbi. A fost, este și va rămâne o capodoperă a literaturii române, o dovadă scrisă a trecutului neamului nostru.

[SerA Mo · Rating 5 out of 5]

هیچ کس نمیتواند فکر آدم را بفهمد.اگر آدمها میتوانستند فکر همدیگر را بفهمند اینجا رو زمین زندگی چقدر مشکل میشد...نه!آدمها فقط میتوانند حرف همدیگر را بفهمند

[گیل آوا · Rating 4 out of 5]

درباره این کتاب همین بس که مترجمکتاب که احمد شاملوی نازنین است نوشته:
یک چیز محرمانه به تان بگویم: اولین بار که این کتاب را خواندم با خودم گفتم: کاش این زندگی نامه من بود.

واقعاً کاش...

[Faeze · Rating 5 out of 5]

کتاب از زبان پسر بچه ای رومانیایی نقل می شود و سال های قبل و بعد از جنگ جهانی را روایت می کند . روایتی ساده و خودمانی و نزدیک که با ترجمه فوق العاده احمد شاملو کتابی خواندنی و ناب از آب درآمده.

[Cris · Rating 5 out of 5]

Dacă vă plac romanele cu și despre satul românesc, atunci această carte este cea mai potrivită pentru voi! Îndrăznesc să spun că ar fi mult mai bună decât "Moromeții", dar sunt extrem de subiectivă.

Dacă nu vă plac romanele cu și despre satul românesc (în această categorie regăsindu-mă și eu), atunci această carte este cea mai potrivită pentru voi! De ce? Pentru că vă poate deschide ochii și vă transpune într-un context istoric nefericit (al diferențelor de clase), vă explică ce a însemnat cu adevărat Răscoala țărănească din 1907 și, mai apoi, ce rol au avut țăranii din sudul României, în Primul Război Mondial.

Deși am lăcrimat de multe ori citind câteva scene dramatice, nu aceasta a fost partea mea preferată din "Desculț", ci maniera extraordinar de melodioasă și artistică în care Stancu l-a scris. Romanul este unul autobiografic, iar naratorul este micuțul Darie (alter ego-ul autorului), care începe a descrie ceea ce vede în bătătură și pe ulița satului, printre vecini și pe la autoritățile dezinteresate de bunăstarea "desculților", mereu în slujba boierilor lacomi și calici.

Din a doua parte a romanului, o dată cu înaintarea în vârstă, Darie nu doar observă, începe să gândească, să reflecteze, înțelege că "Trecem prin viaţă, cum am trece printr-o mare apă. Nu lăsăm urme. Sau dacă totuşi lăsăm urme, ele sunt slabe, uşor le şterge timpul". Își propune ca scop în viață să-și depășească condiția de țăran nefericit, trist, sperând că "Odată şi odată poate că şi viaţa o să fie frumoasă…".

O dată cu maturizarea lui Darie, am observat și o maturizare narativă a scriitorului, despre care vreau să vă spun, dacă nu știați deja, cât de controversat a fost. Zaharia Stancu a fost un militant activ de stânga, fapt ce a determinat ca după revoluția decembristă să fie exclus complet din programa școlară.
Până în acel moment, romanul Desculț (1948) a fost masiv promovat, fiind cel mai tradus roman al unui autor de limba română și parcurgând globul „în sandale de aur”, după cum îi plăcea autorului să spună. A fost tradus în 24 de limbi până în 1988, existând, printre altele, o traducere și în limba japoneză (conform wiki).

Multe aș vrea să vă spun despre roman, extrem de multe fapte care m-au răscolit, care m-au determinat să fac pauză de la lectură și să mă reculeg, dar nu vreau să vă dau niciun spoiler.

Vreau doar să includ două citate (aș fi făcut toată recenzia din citate, atât de explicite și impactante sunt) care să vă arate principalul motiv pentru care Stancu a scris această carte extraordinară:

"Nu uita Darie, sa povestești copiilor și copiilor copiilor tăi. Să nu uite nimeni răscoala și moartea..." îl îndemna mama sa.

"— Şi ce ai tu de povestit?
— Toate suferinţele şi toate zbuciumele. Toate izbutirile şi toate neizbutirile pe care le-a avut, de la începutul începuturilor, neamul meu, care mereu a fost bătut şi schingiuit, stors de vlagă şi silit să vieţuiască în genunchi.
— Şi cui ar folosi asta?
— Neamului meu. Ca să înveţe a înlătura suferinţa. Ca să înveţe să stea cu fruntea sus. Ca să ajungă să câştige biruinţa cea mare."

În incheiere nu vreau să vă recomand cartea, pentru că nu știu cât de mult ați putea să rezonați cu ea și nu vreau să vă creez așteptări neverosimile. Vreau doar să vă spun că a fost cea de a 23-a carte a anului pentru mine, dar a ajuns direct pe primul loc din "Top 3 cărți 2022" și nu cred că voi găsi o altă carte care să o detroneze.

"Oamenii au împodobit malurile Dunării, din cele mai vechi timpuri, cu sate şi oraşe. Şi tot oamenii, războindu-se unii cu alţii, le-au pârjolit, le-au pustiit. Oamenii au umplut pământul cu flori şi livezi, şi tot oamenii au umplut pământul cu morminte."

[Sara Bagheri · Rating 3 out of 5]

داستان از زبان داریه نقل می‌شود، روایت زندگی او از پنج سالگی تا پانزده سالگی است. قصه مربوط به روستایی در رومانی است در پیش و حین جنگ جهانی اول. تصاویری که از زندگی فلاکت‌بار دهقانان و ساکنان روستا توصیف می‌شود قابل تآمل است و به نظرم کتاب تصویر خوبی از فقر، خرافه، روزمرگی‌ها و دغدغه های مردم آن دوره و آن شرایط داده است. هر چند که بحث استثمار ارباب‌ها و رعیت مظلوم و شعله انقلاب و این جور بحث‌های ایدئولوژیک هم نه چندان زیرپوستی در کتاب جاری و ساری است.
مهم‌ترین ایراد کتاب ترجمه‌اش است! ترجمه احمد شاملو از قبل هم برایم قابل پیش بینی بود که مورد پسند نخواهد بود. شاید اگر ترجمه بهتری می‌داشت و لغات و اصطلاحات نامانوس کمتری در آن به کار می‌رفت می‌شد یک ستاره دیگر به کتاب اضافه کرد، اما در کل خیلی نچسبید این کتاب!

[Moshtagh hosein · Rating 3 out of 5]

داستان پاورقی جالبی هست و البته بی سر و ته ،بخش‌های اول کتاب شبیه سریال پس از باران هست و این که واقعا فکر نکنم مردم و کولی‌های شریف رومانی و اون سمتا با لهجه‌ی داش مشتی‌های بازار بزرگ طهرون صحبت کنند.

[Hadi Ansari · Rating 4 out of 5]

پا برهنه ها، نوشته یِ زاهاریا استانکو ترجمه یِ احمد شاملو
قصه¬ای است از کودکی تا پانزده سالگیِ پسری که در شرایطِ به معنایِ واقعیِ کلمه "بد" پا به دنیا می گذارد. از لحاظ اقتصادی خانواده¬اش رعیّت اند که هرچه دارند و ندارند ازآنِ صاحبانِ خودخوانده یِ زمین هاست. در این میان دینداران، کسانی که نمادِ دین شمرده می شوند، نیز به برکتِ وجودِ خوانین و کاسه لیسی زندگی می گذرانند و نقشِ چندانی جز تلکه ی هر از چندگاهیِ رعیت و حمایت از خوانین ندارند.
شرایطِ اخلاقی و فرهنگیِ جامعه نیز چنان که انتظار می رود فاچعه بار است/ به ع��ارتی قیدی به نامِ زن و شوهری در این جامعه وجود ندارد. کسی هم اگر بخواهد به دنبالِ علم برود ناکام خواهد بود به رغمِ علاقه¬یِ زیادی که دارد. شاهدش هم همین کودک داستان، داریه، که هرچه می دود نمی رسد و تمامِ تلاش هایش نافرجام باقی می ماند.
داریه، شخصیّتِ اوّلِ این رمان، کودکی ست که شدیدا به کتاب و علم علاقه دارد اما شرایط محیطی این اجازه را به او نمی دهد که بتواند به آن جه که در نظر دارد دست یابد همین که کورسویی از امید برایش نمایان می شود و خواننده امیدوار می شود ناگهان تیری از غیب می آید و یکی از پاهایِ کودکِ بیچاره فلچ می شود.
شرایطِ سیاسی نیز در این داستان حکایت از قدرتِ مطلق بودنِ حاکمان دارد. به حدی که هر تلاشی برایِ دستیابیِ کارگران به شرایطی بهتر محکوم به شکست است. در برهه ای رعیت علیهِ حاکم می شورد و حقش را طلب می کند اما این شورش یا به تعبیرِ خود نویسنده انقلاب پس از سه جهار روز به زورِ توپ ها و تفنگ هایِ حکومتِ مرکزی خفه می شود وضع از آن که بود نیز بدتر میشود.

[Mehdii · Rating 4 out of 5]

736ص روایتِ فقر و فلاکت و بدبختی انسانها با ترجمه شاهکار‌ِ احمد شاملو...

[Emilia Muller · Rating 5 out of 5]

În limba română - http://bombitaluivladmusatescu.blogsp...

In English - https://bombitaluivladmusatescuenglis...

[Mostafa · Rating 2 out of 5]

حقیقت این است که جانم به لب رسید به چند دلیل:
اول اینکه ویرایش کتاب بسیار بد بود. تقریبا می‌توانم بگوییم یک صفحه بدون غلط ويرايشی نبود. کلماتی که به‌اشتباه، به هم چسبیده بودند یا فاصله اضافی داشتند و غیره.
دوم اینکه لحن ترجمه‌ی شاملو یکسان بود. همه یک جور حرف می‌زدند و حتی یک جور فحش می‌دادند. زن و مرد، پیر و جوان.
سوم اینکه این کتاب (خواه امانتدارانه، خواه با دخل و تصرف مترجم) یک دایره‌المعارف از فحش و بی ادبی بود. آدم تا یک جاهایی خوشش می‌آید و ملیح است اما افراط در این زمینه، خواننده را (یا حداقل من را) پس می‌زند.
چهارم اینکه این رمان، خط مرکزی داستاني ندارد. یعنی اینگونه نیست که از جایی شروع شود و در جایی پایان یابد. این رمان، سرشار از خورده خورده خورده روایت است بدون اینکه تداومی در رویدادها باشد. پس شما می‌توانید هر جای رمان را خواستید باز کنید و بخوانید و تقریبا مطمئن باشید که چیزی را از دست نداده‌اید و دچار سرگردانی نمی‌شوید چراکه اساسا با داستانی روبرو نیستید؛ شما بیشتر با تکه‌های پاره‌پاره از یک خاطره‌گویی طولانی مواجه هستید که تا ابد می‌توانست ادامه داشته باشد.
پنجم‌ و ششم و هفتم و....هم دارد اما حوصله ندارم بگويم.
.
.
.
مخلص کلام اینکه پیشنهاد نمی‌شود

[Ioana Crețu · Rating 5 out of 5]

După umila mea părere, e o carte bună în sine și mult mai bună decât lecturile școlare obligatorii care ating acest subiect (condiția țăranului român la început de secol 20). Aș fi preferat să-mi fie asta băgată pe gât, dând și Moromeții pentru ea.
În plus, mi-a adus frapant aminte că Declarația universală a drepturilor omului (mai mult, respectarea lor în practică) e o realitate cu care ne-am obișnuit acum și e de la sine înțeleasă, dar foarte aproape în istorie demnitatea umană era călcată în picioare la ordinea zilei și părea că nu se poate altfel.

[Luana Rizea · Rating 5 out of 5]

Am citit acest roman demult, prea demult. Și scena românilor cu botniță la gură pentru a culege strugurii boierilor m-a bântuit mult timp, după care am ascuns - o într - un colț al minții, dar ieșea de fiecare dată când vorbeam de Zaharia Stancu sau de romanul "Desculț". Acum îmi dau seama că nu scena asta este cea mai dură sau reprezentativă în tot romanul. Acum mi se dezleagă mai multe întrebări, parcă înțeleg de ce și cum și cine este țăranul român, țăranul crescut la țară, cel care luptă pentru un petic de pământ și pe care totuși, în același, nu îl înțeleg.
Sunt întrebată de ce le citesc durerea, de ce le citesc suferința.
Mi-a spus Zaharia Stancu de ce. Ca să nu uităm, ca să putem birui, ca să înțelegem, ca să fie mai ușor. Dar și ca să mulțumim, să fim bucuroși, recunoscători. Dacă nu ai înțeles...păcat! Citește! Și poate vei descoperi adevărul în minciună. Poate. Oricum ar fi, citește!
Romanul de față? Nota 10! Și mai mult...și mai mult...

[Maryam · Rating 5 out of 5]

از خواندن «پابرهنه‌ها» واقعا لذت بردم؛ بارها با آن گریستم و خندیدم و حالا که تمام شده است واقعا دلتنگ و غمگینم.
همۀ داستان را داریه روایت می‌کند، کودکی در یکی از روستاهای رومانی، چیزهایی که روایت می‌کند به زمان‌های مختلفی نقب می‌زنند اما پریشان نیستند. داریه کنجکاو و تشنۀ بیشتر آموختن است همه‌چیز را با دقت می‌بیند و با هوشمندی و شاعرانگی وصف می‌کند. او فقر و نداری و مظلومیت اجباریشان را چنان با اندک خوشی‌هایی که هنوز ارباب‌ها نتوانسته‌اند از تودۀ مردم بگیرند، در لابه لای هم می‌پیچاند که داستان گاهی همزمان متأثرکننده و خنده‌دار می‌شود و گاهی یأس‌آور و سرشار از امید و شور زندگی.
پابرهنه‌ها فقط داستان روستاییان رومانیایی اوایل قرن بیستم نیست که اگر دقیق‌تر شویم آنقدر عناصر آشنا و ثابت می‌بینیم که انگار داستان خودمان را می‌خوانیم.

[Danyal · Rating 1 out of 5]

1

پابرهنه ها پیش از هرچیز قصه‌ی روابط منقطع و سرد و متزلزل است. و اجتماعِ ناآگاه و بی‌بصیرت. جماعت مغموم و گرفته با چهره‌های اخم‌آلود. و قصه‌ی زمستان است و برف. این موتیف بیش از هر فصل دیگری تأکید شده که نشان از بلور آجین بودن همه‌چیز دارد. و قصه‌ی خودکشی و اعدام نیز. و سپس تحمل فشاری‌ست نه از ماشین که از آدم بر آدم تحمیل شده. به نظر من کتاب قابل تحمل نیست، نه از برای رنج و درد پابرهنگان است بل از برای پرداخت نویسنده. از ابتدا تا انتها گویی هیچ قصه‌ای تکمیل نمی‌شود و نویسنده مدام درگیر افزودن شخصیت و قصه است. همواره از یک قصه ناتمام به معرفی شخصیت فرعی می‌رود و سپس به یک قصه‌ی احتمالا ناتمام دیگر باز می‌گردد. خرده روایت‌هایی که ساخته می‌شوند و به هم می‌پیوندند تا یک کل واحد بسازند از تکنیک‌های نویسندگی و پرداخت داستان شمرده می‌شود، اما تداوم این تکنیک بدون هدفی معین گره ایجاد نمی‌کند. در اینجا خرده شخصیت‌ها و روایاتی داریم که برای مدتی معرفی و سپس محو می‌شوند. اصلاً اوج و فرود داستان و شروع و پایانش کجاست؟ تلاش داریه در جهت بیشتر فهمیدن با ادراک بیشتر که می‌توانست نقطه عطف زندگیش باشد همگی به هدر رفته و منفعلند. اگرچه نویسنده سعی بر نمایش یک دنیای واحد دارد، اما به لحاظ ادبی این جهان ساخته نمی‌شود و از هم گسیخته است و از همین رو نه جاذبه دارد و نه خواندن

2

راستی داریه، یادم هست از تنها ماندن و مدام تنها بودنِ یک عمر هراس داشتی، حالا که کتاب به دست شده‌ای و دمرو شادی‌های تازه‌ئی زیر اقاقیای باغ‌تان کشف می‌کنی و یأس و نومیدی را به باد می‌دهی، باز هم از تنهایی شرم و وحشت داری؟

[Iulia · Rating 5 out of 5]

Mi-a placut mult să citesc o perspectivă personală dintr-o perioadă pe care nu o cunosc atât de bine: România la începutul secolului XX și pe perioada Primului Război Mondial. A fost un roman plin de emoție:

"Nimeni n-a putut niciodată să robească sufletul. Lovești trupul omului, și trupul slab se zvârcolește, geme și țipă. Dar sufletul rămâne slobod, ca o pasăre care s-a ridicat în slăvile cerului. N-ai cum s-o ajungi, n-ai cum s-o atingi. Nici cu biciul, nici cu piatra, nici cu glonțul."

[Mahnoosh]

اين كتاب يك برهه از تاريخ روماني را به زبان ساده بيان ميكند . اثر ديگر اين نويسنده ( كولي ها ) نيز تحسين بر انگيز است و به مصايب جنگ دوم جهاني ميپردازد . خواندن انرا به تمامي كساني كه به دنبال تاريخي با نثر اسان و داستاني هستند توصيه ميكنم

[Tahmineh · Rating 5 out of 5]

کتاب پابرهنه‌ها اثر زاهاریا استانکو، روایت و تصویر واقعی از زندگی داریه از پنج سالگی تا پانزده سالگی‌اش است. این داستان عمیق و غم‌انگیز به زندگی دهقانان و روستائیان رومانیایی در اوایل قرن بیستم می‌پردازد که در منطقه‌ای در ساحل دانوب زندگی می‌کنند.
پابرهنه ها روایت فقر و بدبختی است که هیچ امیدی به گشایش نیست، مردمانی که به دنبال زندگی بهتر هستند، اما هر چه تلاش می‌کنند، به هدفشان نمی‌رسند. آنها در برابر ظلم ارباب‌ها سکوت می‌کنند و هر سختی و فشاری را تحمل می‌کنند، اما روز به روز فقیرتر و بدبخت‌تر می‌شوند، به سختی جان می‌کنند و زحمت می‌کشند، پاهایشان زیر بار زندگی خم می‌شود و در نهایت، آهی ندارن که با ناله سودا کن��. شرایط به حدی دشوار می‌شود که کارد به استخوان می‌رسد و از این همه فقر و فلاکت و بدبختی و‌ ظلم ارباب ها خسته شده و به تنگ میان و‌ دست به شورش می‌زنند و علیه‌شون قیام می‌کنند.

«_ما فقط می‌خواهیم عدالت وجود داشته باشد و اجرا بشود. همین و همین. ما فقط حق مان را می‌خواهیم!»

یه قسمت‌هایی از کتاب با روح و روان آدم بازی می‌کند. کشیشانی که در کمال بی‌شرمی از احساسات مذهبی مردم سواستفاده می‌کنند و برای مراسمات مذهبی از آن‌ها نرخ‌های سنگینی دریافت می‌کنند یا از بهشت و جهنم می‌گویند و به مردم وعده بهشت را می‌دهند و اینکه اربابان اثر صنع ذات خداوندی هستند و مشیت خداوندی بر این قرار گرفته که یکی همه چیز داشته باشد و دیگری هیچ نداشته باشد اما بهشت مال مردم بی‌چیز است....به جای اینکه در برابر اربابان حامی آنها باشند به ابزاری برای سرکوب مردم تبدیل میشوند.
اگرچه این کتاب خیلی تلخ و غمگین بود و جاهایی از شدت ناراحتی کتاب می‌بستم و‌ نمی‌تونستم ادامه بدم ولی داستان زندگی داریه را خیلی دوست داشتم مخصوصا با ترجمه عالی جناب شاملو . در حین خواندن کتاب، سرگذشت شریف داوریشه‌‌ سال‌های ابری جلوی چشمم می‌آمد، او هم مثل داریه در دنیایی پر از سختی و فقر و‌ بی عدالتی زندگی میکرد.

[Mihaela Abrudan · Rating 3 out of 5]

3.5 Desi criticat atât de aspru, sunt multe scene care îmi amintesc de bunicii și vecinii mei de la țară care aveau același mod de a povesti,de a vedea lumea. Chiar dacă a fost scris în scopul propagandistic romanul prezintă unele adevaruri dureroase.

[Mehdi khani · Rating 5 out of 5]

از مقدمۀ کتاب به قلم مترجمش زنده یاد احمد شاملو:یک چیز را محرمانه به تان بگویم
اولین بار که این کتاب را خواندم با خود گفتم:-کاش این زندگی نامۀ من بود

پابرهنه ها،شاهکار استانکو است که بر تارک ادبیات رومانی می درخشد.شروع به خواندنش کنید،کتاب را زمین نمی گذارید

از مقدمه:سرگذشت به شکل روایت متکلم نوشته شده است و با ساختمان هندسی خود قدم به قدم به یاری تصویرهایی از واقعیت که از صافی حساسیت کودکانۀ داریه ی پنج ساله گذشته است شکل می گیرد.این تصویرها واقعیاتی است از زنده گی در آبادی های فقرزده ی جلگه ی دانوب در طول نخستین دهه های قرن ما،که با فشرده گی و قدرت ابلاغی حیرت انگیزِ رُشد فکریِ قهرمان کوچولویِ کتاب را در طول دوره ئی پر آشوب و نا هموار تعقیب می کند و بر زمینه ی گسترده ئی از غنای موسیقائی که فوگ های باخ را به یاد می آورد با طرحی شگفت انگیز که ناله ی درد و خروشِ حماسه لایت موتیف آن است،با ساختمانی از بازگشت های بی واسطه به گذشته و قطع و وصل های شدیدو غیر منتظر همواره به پیش می خزد و موجی از تاریخ و افسانه و فرهنگ و فولکلور را در فضائی از حقیقت و رؤیا با خود می کشد