What do you think?
Rate this book
Điệp khúc cơn đói
Paris 1931. Một cuộc đời được dựng nên qua các mảnh ký ức. Cô bé Ethel thăm triển lãm thuộc địa cùng ông chú họ. Cuộc sống đầy đủ trong gia đình dân gốc đảo Maurice. Chủ nghĩa Đức quốc xã. Gia đình sa sút. Mối tình đầu. Chiến tranh. Cuộc trốn chạy về miền Nam nơi cơn đói khát hiện hữu. Tất cả đẩy một thiếu nữ, dù không muốn, trở thành anh hùng khi vừa tròn đôi mươi.
Lối viết thi vị nhưng tái hiện đầy sức nặng hình ảnh nước Pháp trước ngưỡng cửa một đoạn lịch sử cùng cực, đã khiến Điệp khúc cơn đói trở thành một trong những tác phẩm đặc biệt nhất, gây xúc động nhất của nhà văn giành giải Nobel 2008.
Lối viết thi vị nhưng tái hiện đầy sức nặng hình ảnh nước Pháp trước ngưỡng cửa một đoạn lịch sử cùng cực, đã khiến Điệp khúc cơn đói trở thành một trong những tác phẩm đặc biệt nhất, gây xúc động nhất của nhà văn giành giải Nobel 2008.
270 pages, Unknown Binding
First published October 1, 2008
30 people are currently reading
685 people want to read
About the author
J.M.G. Le Clézio
151 books650 followersJean-Marie Gustave Le Clézio, better known as J.M.G. Le Clézio (born 13 April 1940) is a Franco-Mauriciano novelist. The author of over forty works, he was awarded the 1963 Prix Renaudot for his novel Le Procès-Verbal (The Interrogation) and the 2008 Nobel Prize in Literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 117 reviews
July 8, 2020
one of his best.
Đọc lại tháng 2/2020: Clézio là một trong những nhà văn yêu thích nhất của tôi, văn ông đẹp quá, đẹp theo cái cách ông chỉ cho ta thấy rằng có những sự dịch chuyển bên trong đầy tinh tế và gian nan chứ không chỉ sự xê dịch về mặt địa lý là đáng kể.
Đọc lại tháng 2/2020: Clézio là một trong những nhà văn yêu thích nhất của tôi, văn ông đẹp quá, đẹp theo cái cách ông chỉ cho ta thấy rằng có những sự dịch chuyển bên trong đầy tinh tế và gian nan chứ không chỉ sự xê dịch về mặt địa lý là đáng kể.
June 5, 2012
Jean-Marie Le Clézio est un conteur. Un conteur particulier et extrêmement talentueux mais un conteur. C'est là la forme qui lui convient le mieux comme dans Mondo et autres histoires notamment. C'est un auteur que j'admire tout particulièrement car il y a une forme d'engagement dans son écriture. Il y a cette sorte d'attachement à la terre, à l'humanité; une humanité pétrie de tradition, de joies, de désastres, d'exploits (grands ou petits, médiatisés ou non). C'est en partie pour cela que j'aime lire Le Clézio.
C'est donc avec une hâte fébrile que j'ai entamé la lecture de Ritournelle de la faim que je projetais de lire depuis une éternité. Ce livre ayant permis à l'auteur de gagner le Prix Nobel de Littérature, je m'attendais à du grand Le Clézio comme je l'aime. Or, j'ai été un peu déçue. Les premières pages laissaient présager le meilleur, mais cela s'est vite essoufflé à mon sens. L'histoire est forte, et la dimension autobiographique est palpable. Je cite pour preuve un extrait du discours de Le Clézio pour la reception de son prix Nobel:
"Si j'examine les circonstances qui m'ont amené à écrire – je ne le fais pas par complaisance, mais par souci d'exactitude – je vois bien qu'au point de départ de tout cela, pour moi, il y a la guerre. La guerre, non pas comme un grand moment bouleversant où l'on vit des heures historiques, par exemple la campagne de France relatée des deux côtés du champ de bataille de Valmy, par Goethe du côté allemand et par mon ancêtre François du côté de l'armée révolutionnaire. Ce doit être exaltant, pathétique. Non, la guerre pour moi, c'est celle que vivaient les civils, et surtout les enfants très jeunes. Pas un instant elle ne m'a paru un moment historique. Nous avions faim, nous avions peur, nous avions froid, c'est tout. Je me souviens d'avoir vu passer sous ma fenêtre les troupes du maréchal Rommel remontant les Alpes à la recherche d'un passage vers le nord de l'Italie et l'Autriche. Cela ne m'a pas laissé un souvenir très marquant."
Or les troupes du maréchal Romel se retrouvent dans le livre. La guerre également. Et Ethel se présente comme un écho lointain (plus ou moins lointain d'ailleurs) de l'auteur. Mais malgré la beauté de l'histoire, le frisson n'est pas là. Peut-être que la laideur du genre humain y est par trop évidente, l'espoir trop absent pour pouvoir saisir pleinement le lecteur... mais quand bien même, cela ne serait pas la première fois. Cette faim évoquée dans le titre n'est pas la faim à laquelle on pourrait s'attendre, et elle est sans doute une faim d'espoir, d'amour, l'attente d'une mise à mort de la cruauté, du mensonge, du désespoir, de la peur, des dérobades des hommes et des femmes face à leurs responsabilités; la quête d'un point final aux guerres, au racisme, aux esprits fermés et obtus, aux prétentions vaines, à l'enfance bafouée et brisée, à l'amour bridé et foulé au pied, à la faim (la vraie) également.
C'est aussi un hymne à cette insatiabilité qui est celle de l'enfance: de comprendre, découvrir le monde, découvrir l'autre, rêver, s'émerveiller, pleurer, espérer et surtout aimer sans restriction, sans conditions, sans faux semblants. Ritournelle de la faim est un récit dédié à l'enfance, et à l'enfant qui sommeille à chacun de nous. Il nous intime de ne pas le blesser, le renier ou le bafouer car c'est là que réside la part de l'âme humaine.
C'est donc avec une hâte fébrile que j'ai entamé la lecture de Ritournelle de la faim que je projetais de lire depuis une éternité. Ce livre ayant permis à l'auteur de gagner le Prix Nobel de Littérature, je m'attendais à du grand Le Clézio comme je l'aime. Or, j'ai été un peu déçue. Les premières pages laissaient présager le meilleur, mais cela s'est vite essoufflé à mon sens. L'histoire est forte, et la dimension autobiographique est palpable. Je cite pour preuve un extrait du discours de Le Clézio pour la reception de son prix Nobel:
"Si j'examine les circonstances qui m'ont amené à écrire – je ne le fais pas par complaisance, mais par souci d'exactitude – je vois bien qu'au point de départ de tout cela, pour moi, il y a la guerre. La guerre, non pas comme un grand moment bouleversant où l'on vit des heures historiques, par exemple la campagne de France relatée des deux côtés du champ de bataille de Valmy, par Goethe du côté allemand et par mon ancêtre François du côté de l'armée révolutionnaire. Ce doit être exaltant, pathétique. Non, la guerre pour moi, c'est celle que vivaient les civils, et surtout les enfants très jeunes. Pas un instant elle ne m'a paru un moment historique. Nous avions faim, nous avions peur, nous avions froid, c'est tout. Je me souviens d'avoir vu passer sous ma fenêtre les troupes du maréchal Rommel remontant les Alpes à la recherche d'un passage vers le nord de l'Italie et l'Autriche. Cela ne m'a pas laissé un souvenir très marquant."
Or les troupes du maréchal Romel se retrouvent dans le livre. La guerre également. Et Ethel se présente comme un écho lointain (plus ou moins lointain d'ailleurs) de l'auteur. Mais malgré la beauté de l'histoire, le frisson n'est pas là. Peut-être que la laideur du genre humain y est par trop évidente, l'espoir trop absent pour pouvoir saisir pleinement le lecteur... mais quand bien même, cela ne serait pas la première fois. Cette faim évoquée dans le titre n'est pas la faim à laquelle on pourrait s'attendre, et elle est sans doute une faim d'espoir, d'amour, l'attente d'une mise à mort de la cruauté, du mensonge, du désespoir, de la peur, des dérobades des hommes et des femmes face à leurs responsabilités; la quête d'un point final aux guerres, au racisme, aux esprits fermés et obtus, aux prétentions vaines, à l'enfance bafouée et brisée, à l'amour bridé et foulé au pied, à la faim (la vraie) également.
C'est aussi un hymne à cette insatiabilité qui est celle de l'enfance: de comprendre, découvrir le monde, découvrir l'autre, rêver, s'émerveiller, pleurer, espérer et surtout aimer sans restriction, sans conditions, sans faux semblants. Ritournelle de la faim est un récit dédié à l'enfance, et à l'enfant qui sommeille à chacun de nous. Il nous intime de ne pas le blesser, le renier ou le bafouer car c'est là que réside la part de l'âme humaine.
July 18, 2024
Jei esi laimingas - vadinasi, neturi prisiminimų.
*
Prisiminimai atplukdė tą blogą naujieną. Tarsi laikas be jos žinios būtų brandinęs šią išdavystę, ruošdamas tai, kas kas neišvengiama.
*
Ištisas savaites, ištisus mėnesius po tos dienos Etelė nešiojosi savyje šią duobę. Tai buvo skausmas, tuštuma. Kartais ji netekdavo pusiausvyros. Žemė piestu stodavo prieš ją - gatvėje ar per pertrauką, ji ieškodavo : sienos atsiremti, medžio, stulpo, bet ko.
*
Ji užmigdavo vildamasi, kad rytoi ją pervėrusi skylė bus užsitraukusi, o prabudusi aptikdavo, kad žaizdos kraštai vis taip pat toli vienas nuo kito.
*
Tas keistas ryšys tarp jos ir praėjusio laiko, to prarasto laiko beprotystės.
*
Prisiminimai atplukdė tą blogą naujieną. Tarsi laikas be jos žinios būtų brandinęs šią išdavystę, ruošdamas tai, kas kas neišvengiama.
*
Ištisas savaites, ištisus mėnesius po tos dienos Etelė nešiojosi savyje šią duobę. Tai buvo skausmas, tuštuma. Kartais ji netekdavo pusiausvyros. Žemė piestu stodavo prieš ją - gatvėje ar per pertrauką, ji ieškodavo : sienos atsiremti, medžio, stulpo, bet ko.
*
Ji užmigdavo vildamasi, kad rytoi ją pervėrusi skylė bus užsitraukusi, o prabudusi aptikdavo, kad žaizdos kraštai vis taip pat toli vienas nuo kito.
*
Tas keistas ryšys tarp jos ir praėjusio laiko, to prarasto laiko beprotystės.
May 24, 2025
Un romanzo di Le Clézio dedicato alla madre, con la sua prosa che scorre con grazia ed eleganza, semplice solo in apparenza. Mi sembra però sbilanciato sulla vita prima della guerra e frettoloso nella chiusura.
Read
August 15, 2020Refrein van de honger is een roman uit 2008 van de Franse schrijver Jean-Marie Gustave Le Clézio, die in datzelfde jaar de Nobelprijs voor literatuur kreeg.
Het is het verhaal van Ethel, die in Parijs woont en ziet hoe haar rijke familie langzaam alles verliest. Eerst loopt het financieel mis, daarna breekt de tweede wereldoorlog uit en moeten ze van de hoofdstad vluchten naar Nice, waar ze armoede en zelfs honger lijden.
De familie van Ethel verliest niet alleen haar rijkdom en huis, maar ze verliezen ook hun eer en hun positie in de rijke Parijse milieus; Ethel verliest haar dromen en ze ontdekt gaandeweg de zwakheid van haar ruziënde ouders.
Le Clézio beschrijft in dit boek de Franse samenleving in aanloop naar en tijdens de tweede wereldoorlog, steeds bekeken vanuit de opgroeiende Ethel en haar gevoelsleven. Een centrale positie in het boek krijgt de Vélodrome d'Hiver, de velodroom waar de buitenlandse joden van Parijs in juli 1942 na een razzia bijeengebracht werden om van daaruit naar de uitroeiingskampen te worden gedeporteerd. Ook het muziekstuk de Bolero van Ravel is belangrijk; het lijkt in dit boek de oorlog te symboliseren:
"De Boléro is geen willekeurig muziekstuk. Het is een profetie. Het vertelt de geschiedenis van een woede, een honger. Als het in alle heftigheid eindigt, is de stilte die volgt verschrikkelijk voor de verdoofde overlevenden." (p. 184)
Refrein van de honger is een fijn en indrukwekkend boek dat getuigt van een rustig, beheerst meesterschap. De Franse titel is Ritournelle de la faim. Ik heb het boek ontleend in stadsbibliotheek De Krook in Gent.
https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
Het is het verhaal van Ethel, die in Parijs woont en ziet hoe haar rijke familie langzaam alles verliest. Eerst loopt het financieel mis, daarna breekt de tweede wereldoorlog uit en moeten ze van de hoofdstad vluchten naar Nice, waar ze armoede en zelfs honger lijden.
De familie van Ethel verliest niet alleen haar rijkdom en huis, maar ze verliezen ook hun eer en hun positie in de rijke Parijse milieus; Ethel verliest haar dromen en ze ontdekt gaandeweg de zwakheid van haar ruziënde ouders.
Le Clézio beschrijft in dit boek de Franse samenleving in aanloop naar en tijdens de tweede wereldoorlog, steeds bekeken vanuit de opgroeiende Ethel en haar gevoelsleven. Een centrale positie in het boek krijgt de Vélodrome d'Hiver, de velodroom waar de buitenlandse joden van Parijs in juli 1942 na een razzia bijeengebracht werden om van daaruit naar de uitroeiingskampen te worden gedeporteerd. Ook het muziekstuk de Bolero van Ravel is belangrijk; het lijkt in dit boek de oorlog te symboliseren:
"De Boléro is geen willekeurig muziekstuk. Het is een profetie. Het vertelt de geschiedenis van een woede, een honger. Als het in alle heftigheid eindigt, is de stilte die volgt verschrikkelijk voor de verdoofde overlevenden." (p. 184)
Refrein van de honger is een fijn en indrukwekkend boek dat getuigt van een rustig, beheerst meesterschap. De Franse titel is Ritournelle de la faim. Ik heb het boek ontleend in stadsbibliotheek De Krook in Gent.
https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
July 18, 2017
Quase quatro meses depois, as leituras em conjunto com a Isa e a Márcia regressaram aqui ao blogue, desta vez com uma sugestão minha. Descobri Le Clézio o ano passado, com Estrela Errante (ver opinião aqui) e nunca mais consegui esquecer o turbilhão de emoções que senti ao ler a história de Esther e Nejma e o quanto me deixei embalar pelo lirismo e a magistralidade do estilo de Le Clézio. Por isso, não hesitei em sugerir que a segunda leitura que faço com as minhas queridas colegas destas andanças blogueiras fosse de uma obra deste autor francês galardoado com o Prémio Nobel da Literatura em 2008.
A escolha recaiu em A música da fome, também ela protagonizada por uma menina que vai crescendo ao longo da narrativa. Ethel é a única filha de Alexandre e Justine, mas é com o seu tio-avô – Monsieur Soliman – que dá longos passeios e é dele que ouve histórias que a fazem conhecer o mundo. “Ethel sente-se orgulhosa junto de Monsieur Soliman. Tem a impressão de estar na companhia de um gigante, de um homem capaz de abrir caminho em qualquer desordem do mundo.” Contudo, o seu tio-avô é um senhor idoso que adoece e morre antes de Ethel completar treze anos. Só no mundo, apesar de frequentemente ter a sua casa “atolada” de convidados dos pais, a jovem protagonista busca companhia e afetos em Xénia, companheira de escola, filha de uma refugiada russa – uma “mancha loura, um clarão” em “todo aquele cinzento”. “Finalmente encontrei uma amiga”. Será na sua companhia que Ethel desabrochará. Tudo fará para agradar à sua nova amiga e simultaneamente perderá qualquer resquício de inocência que ainda pudesse habitar em si. Compreenderá que na vida não há nada linear, que é apenas mais um peão no correspondente jogo manipulado por quem deveria ser a sua melhor amiga e por quem deveria amá-la e protegê-la incondicionalmente.
Nas páginas iniciais travamos conhecimento com uma Ethel de apenas dez anos, que segue de mão dada com Monsieur Soliman e se maravilha com tudo o que descobre ao seu lado. É uma criança que se sente acarinhada, apoiada e amparada. Porém, a morte deste tio, deste avô, deste gigante que vence tudo e todos, deixa-a só, carente, privada de afeto, de cumplicidade. Passará a ser um alvo fácil daqueles que sentem prazer em dominar, daqueles que não olham a meios para atingir os seus fins. Crescerá como pode. Verá a sua família ser despojada de praticamente todos os seus bens materiais e a ter que sobreviver à falência económica e a uma guerra que os obrigará a ser refugiados dentro do seu próprio país. Passará fome. Aceitará o amor que um jovem lhe oferecerá. Mas nunca mais recuperará a inocência, a confiança. Nunca se abrirá totalmente a ninguém, porque ninguém lhe saciará a fome, nunca ninguém lhe restituirá esses momentos mágicos e completos que experienciou nos longos passeios que dava com o seu tio-avô, nos momentos em que descobria o mundo através das histórias de Monsieur Soliman.
Quando se lê um autor pela segunda vez (ou pela terceira, quarta…), é impossível não estabelecer comparações. Como é óbvio, estabeleci-as entre Estrela Errante e A música da fome e as conclusões são evidentes – a escrita continua sublime, introspetiva, contida e digna de ser conhecida e admirada por todos. Tanto uma narrativa como a outra estão muito bem construídas, com pinceladas de História que nos tornam mais instruídos, mais conhecedores. Mas se comparo as protagonistas, afirmo sem nenhuma dúvida que o meu coração, as minhas emoções pendem para Esther e Nejma de Estrela Errante, porque não perderam totalmente a candura, a esperança, a vontade de viver, porque sofreram horrores indescritíveis e ainda mostram vida no olhar. O mesmo não se pode dizer de Ethel. É muito mais difícil criar laços com a protagonista de A música da fome. Talvez porque está seca, porque se deixa levar pela vida quase sem reagir, sem esbracejar. Talvez porque deixou há muito de sentir que pertence verdadeiramente a alguém.
Poderia assim, após o que referi até ao momento, afirmar que esta leitura fora a terceira do mês a ficar aquém das expetativas. Mas não estaria a ser completamente sincera, pois, por um lado, há algo que me prende a Ethel – compaixão, vontade de a abanar – e, por outro, o final da narrativa, o desenlace da história de Ethel que coincide com os primeiros dias do pós Segunda Guerra Mundial deixaram-me com lágrimas nos olhos, sobretudo aqueles fragmentos que remetem para a rusga e aprisionamento de judeus no Velódromo de Inverno em 1942 e consequente deportação para os campos de extermínio. Recordei outras leituras (sobretudo a da obra Chamava-se Sara) e constatei a ironia que está por detrás da proximidade entre as datas da Tomada da Bastilha – 14 de julho – e a desse episódio negro na História francesa – 16 de julho. Resumindo, uma leitura não tão poderosa como a de Estrela Errante, mas uma leitura que ainda se mantém comigo e que me levará a ler de novo Le Clézio.
Para terminar, tenho que referir que esta leitura a três foi tão saborosa como a sua antecessora, pois conduziu a uma nova partilha de ideias, apontamentos e opiniões. Todas somos unânimes em afirmar que há que repetir a experiência muito em breve, pois ler com companhia tem um gostinho bem melhor!
NOTA – 07/10
A escolha recaiu em A música da fome, também ela protagonizada por uma menina que vai crescendo ao longo da narrativa. Ethel é a única filha de Alexandre e Justine, mas é com o seu tio-avô – Monsieur Soliman – que dá longos passeios e é dele que ouve histórias que a fazem conhecer o mundo. “Ethel sente-se orgulhosa junto de Monsieur Soliman. Tem a impressão de estar na companhia de um gigante, de um homem capaz de abrir caminho em qualquer desordem do mundo.” Contudo, o seu tio-avô é um senhor idoso que adoece e morre antes de Ethel completar treze anos. Só no mundo, apesar de frequentemente ter a sua casa “atolada” de convidados dos pais, a jovem protagonista busca companhia e afetos em Xénia, companheira de escola, filha de uma refugiada russa – uma “mancha loura, um clarão” em “todo aquele cinzento”. “Finalmente encontrei uma amiga”. Será na sua companhia que Ethel desabrochará. Tudo fará para agradar à sua nova amiga e simultaneamente perderá qualquer resquício de inocência que ainda pudesse habitar em si. Compreenderá que na vida não há nada linear, que é apenas mais um peão no correspondente jogo manipulado por quem deveria ser a sua melhor amiga e por quem deveria amá-la e protegê-la incondicionalmente.
Nas páginas iniciais travamos conhecimento com uma Ethel de apenas dez anos, que segue de mão dada com Monsieur Soliman e se maravilha com tudo o que descobre ao seu lado. É uma criança que se sente acarinhada, apoiada e amparada. Porém, a morte deste tio, deste avô, deste gigante que vence tudo e todos, deixa-a só, carente, privada de afeto, de cumplicidade. Passará a ser um alvo fácil daqueles que sentem prazer em dominar, daqueles que não olham a meios para atingir os seus fins. Crescerá como pode. Verá a sua família ser despojada de praticamente todos os seus bens materiais e a ter que sobreviver à falência económica e a uma guerra que os obrigará a ser refugiados dentro do seu próprio país. Passará fome. Aceitará o amor que um jovem lhe oferecerá. Mas nunca mais recuperará a inocência, a confiança. Nunca se abrirá totalmente a ninguém, porque ninguém lhe saciará a fome, nunca ninguém lhe restituirá esses momentos mágicos e completos que experienciou nos longos passeios que dava com o seu tio-avô, nos momentos em que descobria o mundo através das histórias de Monsieur Soliman.
Quando se lê um autor pela segunda vez (ou pela terceira, quarta…), é impossível não estabelecer comparações. Como é óbvio, estabeleci-as entre Estrela Errante e A música da fome e as conclusões são evidentes – a escrita continua sublime, introspetiva, contida e digna de ser conhecida e admirada por todos. Tanto uma narrativa como a outra estão muito bem construídas, com pinceladas de História que nos tornam mais instruídos, mais conhecedores. Mas se comparo as protagonistas, afirmo sem nenhuma dúvida que o meu coração, as minhas emoções pendem para Esther e Nejma de Estrela Errante, porque não perderam totalmente a candura, a esperança, a vontade de viver, porque sofreram horrores indescritíveis e ainda mostram vida no olhar. O mesmo não se pode dizer de Ethel. É muito mais difícil criar laços com a protagonista de A música da fome. Talvez porque está seca, porque se deixa levar pela vida quase sem reagir, sem esbracejar. Talvez porque deixou há muito de sentir que pertence verdadeiramente a alguém.
Poderia assim, após o que referi até ao momento, afirmar que esta leitura fora a terceira do mês a ficar aquém das expetativas. Mas não estaria a ser completamente sincera, pois, por um lado, há algo que me prende a Ethel – compaixão, vontade de a abanar – e, por outro, o final da narrativa, o desenlace da história de Ethel que coincide com os primeiros dias do pós Segunda Guerra Mundial deixaram-me com lágrimas nos olhos, sobretudo aqueles fragmentos que remetem para a rusga e aprisionamento de judeus no Velódromo de Inverno em 1942 e consequente deportação para os campos de extermínio. Recordei outras leituras (sobretudo a da obra Chamava-se Sara) e constatei a ironia que está por detrás da proximidade entre as datas da Tomada da Bastilha – 14 de julho – e a desse episódio negro na História francesa – 16 de julho. Resumindo, uma leitura não tão poderosa como a de Estrela Errante, mas uma leitura que ainda se mantém comigo e que me levará a ler de novo Le Clézio.
Para terminar, tenho que referir que esta leitura a três foi tão saborosa como a sua antecessora, pois conduziu a uma nova partilha de ideias, apontamentos e opiniões. Todas somos unânimes em afirmar que há que repetir a experiência muito em breve, pois ler com companhia tem um gostinho bem melhor!
NOTA – 07/10
January 19, 2025
2.5 de 5 ⭐️
No estoy seguro de que fue lo que sucedió pero no lo disfruté.
De lo único que si estoy seguro es que fue por la historia pues me gusta como escribe Le Clézio. Cuando comencé esta novela, con tintes autobiográficos, hay un breve texto donde el autor nos habla del fin de la guerra y la relación de ésta con la escasez de alimento. Ese texto es precioso y muestra la habilidad del autor. Sin embargo el resto de la novela me costó trabajo no abandonarla.
En lo único en que podía pensar es que me urgía acabarla pues ya no prestaba atención ni disfrutaba ni nada. Podría ser que simplemente no haya sido el momento y por ello guardaré el libro. No, no lo disfruté.
Cuando un lector/a conecta con un libro le debe costar trabajo soltarlo hasta acabarlo. Caso contrario si no es de su agrado le costará trabajo pero reanudar la lectura. Eso fue lo que me pasó.
Me duele que no me haya gustado.
No estoy seguro de que fue lo que sucedió pero no lo disfruté.
De lo único que si estoy seguro es que fue por la historia pues me gusta como escribe Le Clézio. Cuando comencé esta novela, con tintes autobiográficos, hay un breve texto donde el autor nos habla del fin de la guerra y la relación de ésta con la escasez de alimento. Ese texto es precioso y muestra la habilidad del autor. Sin embargo el resto de la novela me costó trabajo no abandonarla.
En lo único en que podía pensar es que me urgía acabarla pues ya no prestaba atención ni disfrutaba ni nada. Podría ser que simplemente no haya sido el momento y por ello guardaré el libro. No, no lo disfruté.
Cuando un lector/a conecta con un libro le debe costar trabajo soltarlo hasta acabarlo. Caso contrario si no es de su agrado le costará trabajo pero reanudar la lectura. Eso fue lo que me pasó.
Me duele que no me haya gustado.
January 25, 2020
.
ترجیع گرسنگی داستانی است با الهام از سرگذشت واقعی مادر نویسنده.
حوادث داستان در فاصله جنگ جهانی اول و دوم، در زمانی که هیتلر در آلمان در حال قدرت گرفتن است، شروع میشود و همزمان با حمله آلمان به فرانسه ادامه مییابد و پس از بیرون راندن نازیها از فرانسه پایان مییابد.
در «ترجیع گرسنگی»، تبعیض به عنوان یکی از شالودههای حکومتهای توتالیتر، که جامعه را در دستهبندیهای بیمعنا پارهپاره میکند، به خوبی توصیف شده است.
کتاب به خواننده نشان میدهد که در زوال قدرت اقتصادی و شرایط نابسامان کشورها، جدای از اینکه همه شهروندان در وضعیت پرمشقتی زندگی میکنند، وجود نظام مردسالارانه باعث قرار گرفتن مضاعف زنان در موضع ضعف میشود. زیرا جامعه از یک سو به آنها فشار میآورد و نظام مردسالارانه با تضعیف اعتماد به نفسشان، قدرت تصمیمگیری و جسارت آنها را سلب میکند.
در ادامه داستان به گرسنگی و ناامیدی و بیهدفی و بیخبری در جنگ میپردازد. به اینکه جنگ را سیاستمداران راه میاندازند و مردم در بیخبری از حقایق، جنگ را پشت سر میگذارند و تنها مصیبتهای جنگ نصیب آنها میشود. این که در زمان جنگ طبقهای از جامعه که دستی بر قدرت دارند، نه تنها آسیب نمیبینند، بلکه برای ثروتاندوزی فرصتهای طلایی مییابند.
شاید تأثر انگیزترین بخش داستان جایی باشد که خواننده میفهمد، زمانی که مردم با گرسنگی دست به گریبان بودند، فاجعهی انسانی نسلکشی یهودیان در قلب پاریس اتفاق افتاده.
کتاب فصلهایی به نام گفتگوهای اتاق پذیرایی داشت، که بسیار شبیه روزگار کنونی ما بود. گفتگوهایی که قبل از جنگ، شهروندان عادی با نگرشهای سیاسی مختلف در آن به بحث های سیاسی بیپایان و بینتیجه میپرداختند. در حالیکه هریک خود را برتر و اصیلتر از بقیه میپنداشتند. جنگ که آمد، غرور تمام آنها را با هم خرد کرد و همه را به صورت اشباح گرسنه و سرگردانی بدون پول و آینده و امید رها کرد.
از این نویسنده وقتی نوجوان بودم کتاب «بیابان» را خوانده بودم که پس از سالها خاطره خوش آن باعث شد این کتاب رو انتخاب کنم، و انصافاً که لوکلزیو من رو نا امید نکرد. کتاب بسیار خوبی بود.
ترجیع گرسنگی داستانی است با الهام از سرگذشت واقعی مادر نویسنده.
حوادث داستان در فاصله جنگ جهانی اول و دوم، در زمانی که هیتلر در آلمان در حال قدرت گرفتن است، شروع میشود و همزمان با حمله آلمان به فرانسه ادامه مییابد و پس از بیرون راندن نازیها از فرانسه پایان مییابد.
در «ترجیع گرسنگی»، تبعیض به عنوان یکی از شالودههای حکومتهای توتالیتر، که جامعه را در دستهبندیهای بیمعنا پارهپاره میکند، به خوبی توصیف شده است.
کتاب به خواننده نشان میدهد که در زوال قدرت اقتصادی و شرایط نابسامان کشورها، جدای از اینکه همه شهروندان در وضعیت پرمشقتی زندگی میکنند، وجود نظام مردسالارانه باعث قرار گرفتن مضاعف زنان در موضع ضعف میشود. زیرا جامعه از یک سو به آنها فشار میآورد و نظام مردسالارانه با تضعیف اعتماد به نفسشان، قدرت تصمیمگیری و جسارت آنها را سلب میکند.
در ادامه داستان به گرسنگی و ناامیدی و بیهدفی و بیخبری در جنگ میپردازد. به اینکه جنگ را سیاستمداران راه میاندازند و مردم در بیخبری از حقایق، جنگ را پشت سر میگذارند و تنها مصیبتهای جنگ نصیب آنها میشود. این که در زمان جنگ طبقهای از جامعه که دستی بر قدرت دارند، نه تنها آسیب نمیبینند، بلکه برای ثروتاندوزی فرصتهای طلایی مییابند.
شاید تأثر انگیزترین بخش داستان جایی باشد که خواننده میفهمد، زمانی که مردم با گرسنگی دست به گریبان بودند، فاجعهی انسانی نسلکشی یهودیان در قلب پاریس اتفاق افتاده.
کتاب فصلهایی به نام گفتگوهای اتاق پذیرایی داشت، که بسیار شبیه روزگار کنونی ما بود. گفتگوهایی که قبل از جنگ، شهروندان عادی با نگرشهای سیاسی مختلف در آن به بحث های سیاسی بیپایان و بینتیجه میپرداختند. در حالیکه هریک خود را برتر و اصیلتر از بقیه میپنداشتند. جنگ که آمد، غرور تمام آنها را با هم خرد کرد و همه را به صورت اشباح گرسنه و سرگردانی بدون پول و آینده و امید رها کرد.
از این نویسنده وقتی نوجوان بودم کتاب «بیابان» را خوانده بودم که پس از سالها خاطره خوش آن باعث شد این کتاب رو انتخاب کنم، و انصافاً که لوکلزیو من رو نا امید نکرد. کتاب بسیار خوبی بود.
March 6, 2022
Pastaraisiais metais skaičiau daug knygų karo tema, ne apie mūšius ir strategijas, bet apie žmonių jausenas. Apie jausmą, kad karas ateina, ir viltį, kad gal ne, gal mus aplenks, gal žmonės atsitokės, juk gėris ir racionalus protas turi nugalėti... Matyt, karo grėsmė ilgai tvyrojo ore ir vertė ne kruopas kaupti, bet atitinkamas knygas skaityti.
Ši nėra stipriausia, gal dėl savo santūrumo. O prasidėjus realiam karui dar labiau susitraukia, tarsi praranda spalvas, įtaigą. Bet netampa banali. Parašyta daug metų po 2-o pasaulinio apie jį išgyvenusius žmonės. Tai teikia vilties, kad ir šis karas baigsis, ir kad po jo liks, kas rašo knygas, ir kas jas skaito. Getuose ir gulaguose, apkasuose ir pabėgėlių stovyklose žmonės rasdavo atramą literatūroje: kaškas iš atminies deklamavo eiles, kažkas ant beržo tošies rašė dienoraštį, kažkas kaupė atmintyje faktus, kad paskui juos galėtų užrašyti ir atiduoti pasauliui. Sakau pati sau, kad nieko blogo šiuo metu skaityti knygas: negaliu sutvarkyti išorinio chaoso, bet knyga man padeda suvaldyti vidinį.
Ši nėra stipriausia, gal dėl savo santūrumo. O prasidėjus realiam karui dar labiau susitraukia, tarsi praranda spalvas, įtaigą. Bet netampa banali. Parašyta daug metų po 2-o pasaulinio apie jį išgyvenusius žmonės. Tai teikia vilties, kad ir šis karas baigsis, ir kad po jo liks, kas rašo knygas, ir kas jas skaito. Getuose ir gulaguose, apkasuose ir pabėgėlių stovyklose žmonės rasdavo atramą literatūroje: kaškas iš atminies deklamavo eiles, kažkas ant beržo tošies rašė dienoraštį, kažkas kaupė atmintyje faktus, kad paskui juos galėtų užrašyti ir atiduoti pasauliui. Sakau pati sau, kad nieko blogo šiuo metu skaityti knygas: negaliu sutvarkyti išorinio chaoso, bet knyga man padeda suvaldyti vidinį.
November 7, 2016
Ranskalaisen nobelistin pienoisromaani kertoo Pariisissa asuvasta tytöstä Ethel Brunista, joka syntyi perheeseen, jossa ei juuri pennejä venytelty. Isä oli huikentelevainen ja laajasydäminen, joka jakoi rahaa kaikille, vaikka sitä ei ollutkaan ja pani samalla Ethelin isosedältään saaman perinnön taivaan tuuliin kaikkien onnenonkijoiden taskuihin. Samanaikaisesti Ranska miehitettiin ja perheen tuli aika paeta Nizzaan ja olla niin kuin muutkin pakolaiset, nälässä ja kurjuudessa peläten pommituksia. Rikkaudesta kurjuuteen. Voisi olla vaikeampi sopeutua kuin jos muuttuisi köyhästä rikkaaksi. Tässä kirjassa tuodaan esille myös se mikä edelleen on monissa maissa ajankohtainen aihe, että mies saa vaimonsa myötäjäiset mennessään naimisiin tai lapsensa perinnön. Ethelin isä oli pennitön, mutta niin vain eli leveästi muiden ihmisten rahoilla, velkaantui pahasti. Jotenkin tästä tuli selkeästi yhteys tämän päivän pikavippivelkaantujiin. Velalla maksetaan velkaa ja hurjia korkoja.
June 5, 2012
Un livre étonnant, d'une beautée litéraire et d'un interêt historique indéniable! Des personages forts, pleins de personalité, convainquains. J'ai aimé lire cet author jusqu'maintenain inconnu. Absolument à lire!
A wonderful book, written in a beautiful literary fashin and also pregnant with historic interest. The characters are strong, with marked personalities, perfectly convincing. I loved reading this book by an author which I had not yet read. Absolutelly a good read!
Um livro surpreendente, duma beleza literária e interesse histórico inegável. As personagens são fortes, com personalidades bem marcadas, convincentes. Gostei imenso de ler este livro - dum autor até agora desconhecido para mim. Absolutamente a ler!
Maria Carmo
Lisboa 5 de Junho de 2012.
A wonderful book, written in a beautiful literary fashin and also pregnant with historic interest. The characters are strong, with marked personalities, perfectly convincing. I loved reading this book by an author which I had not yet read. Absolutelly a good read!
Um livro surpreendente, duma beleza literária e interesse histórico inegável. As personagens são fortes, com personalidades bem marcadas, convincentes. Gostei imenso de ler este livro - dum autor até agora desconhecido para mim. Absolutamente a ler!
Maria Carmo
Lisboa 5 de Junho de 2012.
March 20, 2013
Un livre magique, un oeuvre de fiction ancreé dans la réel, parsemée des elements d'inspiration autobiographique. Le roman suit le chemin initiatique d'une jeune fille qui ne parvient pas vraiment à s'insérer dans le monde d'ambitions déçues de la bourgeoise française de l'entre deux guerres. Mais par-dessous, c'est l'histoire de la seconde guerre mondiale, de l'exil, de la faim.
February 18, 2013
The splendid opening chapter is dominated by the figure of Uncle Soliman - and as a representation of the French Belle Epoque, is as close to perfection as I have ever read. Everything in this short portrait shows Le Clezio's visual mastery, from the description of the moment (the umbrellas opening like dark flowers, Paris "smoking under the warm rain") to the description of the period (Ravel's Bolero premiering, the Universal Exhibition and its East Asia theme, the colours of the not so far XIXth century so marvelously rendered in the description of the "Maison Mauve").
Unfortunately, Uncle Soliman quickly dies. With his death, we do not only turn the page on the most brilliant period of France and Europe, but also on the most brilliant moment in Le Clezio's novel. From now on, style seems to fault him. The recent French Nobel Prize shows that he knows his topic. However, for someone who on the year following the publication of this book was to receive the most prestigious award in literature, he also shows an inexplicable lack of rigour. He jumps from present to preterit to past perfect in the same paragraph, sometimes in the same sentence. His other characters lack depth to the point of caricature (such are Chemin the coward or the ignominious Talon). His very main character, who we get to understand later may be his mother, grows from the age of twelve to within her twenties without much emotional building. The context itself is weakly rendered : we go through six years of war almost without noticing. The topic of the book itself, hunger, is entirely contained in the description of an old woman scraping rotten fruits and vegetable at a market in Nice around lunch time. It is as if, tackling a personal subject, Le Clezio had found himself at odds with it, not knowing whether to treat it with emotion or detachment, which part to give to the background, whether to engage in the internal conflicts of his character or stay neutral.
All this makes for a readable novel. But from an author at the pinnacle of his production cycle, I was really expecting better.
Unfortunately, Uncle Soliman quickly dies. With his death, we do not only turn the page on the most brilliant period of France and Europe, but also on the most brilliant moment in Le Clezio's novel. From now on, style seems to fault him. The recent French Nobel Prize shows that he knows his topic. However, for someone who on the year following the publication of this book was to receive the most prestigious award in literature, he also shows an inexplicable lack of rigour. He jumps from present to preterit to past perfect in the same paragraph, sometimes in the same sentence. His other characters lack depth to the point of caricature (such are Chemin the coward or the ignominious Talon). His very main character, who we get to understand later may be his mother, grows from the age of twelve to within her twenties without much emotional building. The context itself is weakly rendered : we go through six years of war almost without noticing. The topic of the book itself, hunger, is entirely contained in the description of an old woman scraping rotten fruits and vegetable at a market in Nice around lunch time. It is as if, tackling a personal subject, Le Clezio had found himself at odds with it, not knowing whether to treat it with emotion or detachment, which part to give to the background, whether to engage in the internal conflicts of his character or stay neutral.
All this makes for a readable novel. But from an author at the pinnacle of his production cycle, I was really expecting better.
July 12, 2014
حیوانات به پروردگار تعلق دارند،اما حماقت از آن انسان است!
احساس غم نمی کرد،ولی با این حال اشک از چشمانش سرازیر می شد و متکایش را مرطوب می کرد در حالی که فکر می کرد این سوراخ فردا با بیداری پر خواهد شد،خوابش می برد.ولی پس از بیدار شدن مشاهده می کرد که رد زخم همچنان در دلش باقی ست..
احساس غم نمی کرد،ولی با این حال اشک از چشمانش سرازیر می شد و متکایش را مرطوب می کرد در حالی که فکر می کرد این سوراخ فردا با بیداری پر خواهد شد،خوابش می برد.ولی پس از بیدار شدن مشاهده می کرد که رد زخم همچنان در دلش باقی ست..
November 3, 2012
Me emociona lo bien escrita que está esta historia.
October 26, 2016
آدمی نمیتواند همهی عمرش را به پرستیدن یک بت بگذراند.
کتاب توضیح خوبی بود بر این جمله.
کتاب توضیح خوبی بود بر این جمله.
January 15, 2025
Заможна паризька родина тріщить по швах. Чоловік літає в хмарах, зраджує, вкидає гроші в сумнівні фінансові оборудки, постійні сварки. Родичи і знайомі які приходять в гості ненавидять лівий уряд Леона Блюма і покладають великі надії на Гітлера, що врятує Францію від комунізму. Єдиною адекватною людиною виявляється дитина, яку трохи заразила більш практичним поглядом на життя подружка-росіянка (збідніла дворянська родина що втекла від революції). Потім приходе Друга Світова і … стає гірше.
Написано як таке собі “навіювання” спогадів: ліричне, химерне, не дуже послідовне. У другій половині ще й трохи втрачається логіка. Таке враження що у одинадцятирічної дівчинки спогади більш консистентні, - не дивлячись на те що вони трохи вкриті туманом і вона не завжди розуміє що відбувається, - ніж у 18-20-річної, коли вона вже все чітко усвідомлює і приймає активну участь. Наприклад: війна, їжі мало, гроші закінчуються, та на них вже й нічого не купиш, але.. ну так, ми віддавали рис, бо не так він нам був і потрібний. То для вас голод - це не коли ви не маєте чого їсти в принципі, а коли ви не маєте того чого ви хочете?
Кінець сильно розмитий. Виникло враження що він написаний декількома різними людьми, які боролися за друкарську машинку. З одного боку і коло (соціальних) пр��блем (післявоєнної Франції) ніби-то окреслене, з іншого: його елементи, крім одного (який неочікувано виринув наприкінці), дуже розмиті.
В цілому: якщо інші книги написані в такому ж стилі, буде цікаво почитати. Але тут, можливо тому що хотілося сказати дуже багато особистого, в відносно малому обʼємі, “втримати” оповідь не вийшло.
Написано як таке собі “навіювання” спогадів: ліричне, химерне, не дуже послідовне. У другій половині ще й трохи втрачається логіка. Таке враження що у одинадцятирічної дівчинки спогади більш консистентні, - не дивлячись на те що вони трохи вкриті туманом і вона не завжди розуміє що відбувається, - ніж у 18-20-річної, коли вона вже все чітко усвідомлює і приймає активну участь. Наприклад: війна, їжі мало, гроші закінчуються, та на них вже й нічого не купиш, але.. ну так, ми віддавали рис, бо не так він нам був і потрібний. То для вас голод - це не коли ви не маєте чого їсти в принципі, а коли ви не маєте того чого ви хочете?
Кінець сильно розмитий. Виникло враження що він написаний декількома різними людьми, які боролися за друкарську машинку. З одного боку і коло (соціальних) пр��блем (післявоєнної Франції) ніби-то окреслене, з іншого: його елементи, крім одного (який неочікувано виринув наприкінці), дуже розмиті.
В цілому: якщо інші книги написані в такому ж стилі, буде цікаво почитати. Але тут, можливо тому що хотілося сказати дуже багато особистого, в відносно малому обʼємі, “втримати” оповідь не вийшло.
April 3, 2012
Một cốt truyện đơn giản so với những gì cuộc chiến WWII đã để lại.
Một nhân vật nữ chính mạnh mẽ, quyết đoán, nhưng cũng thừa nữ tính.
Rất nhiều nhân vật phụ, không rõ sắp đặt vào truyện với mục đích gì.
Truyện là tự thuật của một cô gái tuổi đôi mươi ở phần lớn truyện, sau lại chuyển sang lời tự thuật của con-cô-gái, và sau rốt ta lại có cảm giác là tự thuật của người kể chuyện.
Rời rạc, thiếu những cao trào trong xúc cảm, thiếu những điểm nhấn trong việc xây dựng nhân vật, cốt truyện quá đơn giản, ...
Thật không hiểu sao lại dịch cuốn này của Jean-Marie Gustave Le Clezio - nhà văn đoạt giải Novel văn học 2008.
Một nhân vật nữ chính mạnh mẽ, quyết đoán, nhưng cũng thừa nữ tính.
Rất nhiều nhân vật phụ, không rõ sắp đặt vào truyện với mục đích gì.
Truyện là tự thuật của một cô gái tuổi đôi mươi ở phần lớn truyện, sau lại chuyển sang lời tự thuật của con-cô-gái, và sau rốt ta lại có cảm giác là tự thuật của người kể chuyện.
Rời rạc, thiếu những cao trào trong xúc cảm, thiếu những điểm nhấn trong việc xây dựng nhân vật, cốt truyện quá đơn giản, ...
Thật không hiểu sao lại dịch cuốn này của Jean-Marie Gustave Le Clezio - nhà văn đoạt giải Novel văn học 2008.
March 1, 2014
Pour l'intrigue, j'étais un peu deçu, mais il y a qqch chez Le Clézio qui fait qu'on veut continuer. J'étais plus attiré par le projet de reconstruire le pavillon de l'ile que par les effets du 2e guerre mondiale. J'ai trouvé le portrait de "l'amitié" entre les jeunes filles à la fois subtil et réaliste. Si seulement ces trois fils s'entrelaçaient mieux.
March 6, 2014
Se lee con gusto y ofrece varios niveles, de lo más anecdótico y biográfico a los temas más generales de la culpa, la identidad y el paso a la edad adulta. Sin embargo, supongo que por las expectativas creadas por un Nobel, el libro me ha dejado un poco fría.
June 19, 2016
excelente! *-* acompanhar a jornada de Ethel da infância a vida adulta no meio das mudanças políticas da Europa na época da segunda guerra foi incrível! a mãe do autor foi uma mulher e tanto! tenho fome de mais livros deste autor :)
April 11, 2009
A very beautiful book. I took a while to read it stupidly because it got a Nobel prize somehow I was reluctant to read it and then when I finally started the book I could not stop reading it.
September 22, 2015
História da decadência de uma família da aristocracia mauriciana em Paris no entre guerras e do reinício da vida após o conflito, com a escrita emotiva de Le Clézio. Muito bom
June 26, 2019
Liūdnas pasakojimas apie paryžietės planus, realybę ir keitimąsi. Atskleistas pasaulėžiūris ambicingos, bet jautrios, jaunos moters.
August 4, 2021
Книга "Ритурнель голоду" - про війну, про дорослішання, про Францію та про наслідки вчинків. Для мене вона є надзвичайно сильною, тією, що справила на мене приголомшливе враження.
May 3, 2020
“La música del hambre” de J.M.G. Le Clézio se ha ido deshinchando. Ojalá todo el libro se hubiera parecido a las últimas 20 o 30 páginas. Narra la historia de Ethel, hija de un matrimonio de exiliados. Tras dejar la isla de Mauricio, la familia vive en un París que poco a poco empieza a vislumbrar la sombra de la guerra. Relata la transformación de una niña, de esos momentos en los que se deja de ser una criatura para madurar y crecer de golpe. Aparecen figuras que entiendo deberían ser clave como su tío abuelo y su primera mejor amiga. Se habla del primer amor, la guerra, los combatientes y los exiliados. Y los campos de concentración.
Pero, me ha dado la impresión de ser un puzzle mal acabado. Sí, la historia es lineal y cronológica, pero creo que profundiza poco en algunos personajes, que no hila demasiado bien varios acontecimientos… Ya os digo, algo tediosa, aburrida y previsible. Lo mejor el final, esas descripciones que me hubieran gustado desde el inicio. Un tema muy profundo como la guerra, los campos de concentración nazis, y el hambre como para pasarlo tan de puntillas. Un quiero y no puedo. Ojalá me hubiera gustado.
Pero, me ha dado la impresión de ser un puzzle mal acabado. Sí, la historia es lineal y cronológica, pero creo que profundiza poco en algunos personajes, que no hila demasiado bien varios acontecimientos… Ya os digo, algo tediosa, aburrida y previsible. Lo mejor el final, esas descripciones que me hubieran gustado desde el inicio. Un tema muy profundo como la guerra, los campos de concentración nazis, y el hambre como para pasarlo tan de puntillas. Un quiero y no puedo. Ojalá me hubiera gustado.
June 8, 2024
Ретроспектива життя, ймовірно, батьків письменника. Багато нюансів збігаються з біографією Ле Клезіо. Історія про аристократів, банкрутство, дорослішання, небажання помічати наближення війни (1938 рік у книзі (а згадався мені початок 2022-го, бо я була серед тих, хто вірив, що велика війна з **** у 21 столітті неможлива ж!).
У цій книзі не буде ні французького спротиву, ні прагнення свободи - ні. Тут просто про те, як родина намагається пересидіти війну і тікає з Парижа у Ніццу.
Звичайна, посередня історія.
Однак останні сторінки варті уваги.
Нащадок у 2008-му намагається пройти місцями страшних подій 1940-х.
Подумалося мені, чи наші діти й онуки будуть так згадувати нинішню війну... А, може, війна ще триватиме, або ж знову почнеться?..
Кінець однієї війни завжди відміряє час до наступної.
"Равенсбюк, Аушвіц, Собібор, Орайенбург, Майданек, Дахау. Треба було піти усюди, пізнати кожне з цих місць, зрозуміти, як туди повернулося життя, пізнати дерева, які там посадити, пам'ятники, написи, але особливо побачити сьогоднішні обличчя тих, хто там живе, послухати їхні голоси, крики, сміхи, шум міст, що звалися довкола, шум часу, який минає..." (с).
У цій книзі не буде ні французького спротиву, ні прагнення свободи - ні. Тут просто про те, як родина намагається пересидіти війну і тікає з Парижа у Ніццу.
Звичайна, посередня історія.
Однак останні сторінки варті уваги.
Нащадок у 2008-му намагається пройти місцями страшних подій 1940-х.
Подумалося мені, чи наші діти й онуки будуть так згадувати нинішню війну... А, може, війна ще триватиме, або ж знову почнеться?..
Кінець однієї війни завжди відміряє час до наступної.
"Равенсбюк, Аушвіц, Собібор, Орайенбург, Майданек, Дахау. Треба було піти усюди, пізнати кожне з цих місць, зрозуміти, як туди повернулося життя, пізнати дерева, які там посадити, пам'ятники, написи, але особливо побачити сьогоднішні обличчя тих, хто там живе, послухати їхні голоси, крики, сміхи, шум міст, що звалися довкола, шум часу, який минає..." (с).
May 18, 2020
"Ethel via as marcas da guerra, ao longo da estrada, as paredes meio desmoronadas nas quais ainda era possível ler um nome (...) pouca coisa de facto em relação às ruínas de Dunquerque, de Verdun, de Châlons, às pontes derruídas de Orleães, Poitiers. Mas ali, ao longo daquela estrada sem fim, não eram fotos, imagens tremidas dos filmes do Pathé-Journal. Nenhum voz para mentir, para adulterar a realidade. O que era estranho, mesmo angustiante, era aquela calma exagerada, os campos tão bonitos, o céu tão azul, uma paz exangue ou, de forma mais realista, o vazio vertiginoso da derrota."
Le Clézio tem uma escrita lapidar e lapidada. Mas a guerra, e a vida das personagens, servem de pano de fundo ao exercício de escrita, sabendo a pouco.
Le Clézio tem uma escrita lapidar e lapidada. Mas a guerra, e a vida das personagens, servem de pano de fundo ao exercício de escrita, sabendo a pouco.
April 5, 2020
Santykis su šia knyga neužsimezgė. Viskas kažkaip paviršiumi, netikra, nepaliečiant esmės. Kabinamos kelios temos: šeimos susvetimėjimas, paviršutiniška draugystė, švaistūniškumas ir holokaustas. Man gal pritrūko tikslesnių akcentų, gilesnio prisilietimo prie nagrinėjamų temų. Labai blaškė ir nieko nesakantys begaliniai prancūzų politikos epizodai, kurie prancūzų skaitytojams turbūt teikia informacijos ir kuria atmosferą, o žmogui, niekaip su šiomis peripetijomis nesusijusiam, visi tie partijų, judėjimų, pavardžių vardijmai yra tik tušti žodžiai, trukdantys pajusti teksto esmę.
October 28, 2019
Kaikki tässä kirjassa oli kovin kaunista. Sanat, lauseet, tarina ja sen raakuus, jopa kirjan kannet. Le Clézio kirjoittaa kuvia, jotka voisi kehystää tauluiksi. Mutta kirjan edetessä sanat tuntuivat jopa liian makeilta. Viimeiset kymmenen sivua olivat jo melkein mahdottomia lukea, niellä, saada alas, sillä siinä vaiheessa lukijana oli jo aivan täynnä.
Displaying 1 - 30 of 117 reviews