The Labyrinth of Solitude and Other Writings

by Octavio Paz, Lysander Kemp (Translator), 옥타비오 파스

Octavio Paz has long been acknowledged as Mexico's foremost writer and critic. In this international classic, Paz has written one of the most enduring and powerful works ever created on Mexico and its people, character, and culture. Compared to Ortega y Gasset's The Revolt of the Masses for its trenchant analysis, this collection contains his most famous work, "The Labyrinth of Solitude," a beautifully written and deeply felt discourse on Mexico's quest for identity that gives us an unequalled look at the country hidden behind "the mask." Also included are "The Other Mexico," "Return to the Labyrinth of Solitude," "Mexico and the United States," and "The Philanthropic Ogre," all of which develop the themes of the title essay and extend his penetrating commentary to the United States and Latin America.

Genres: Nonfiction, Essays, History, Philosophy, Spanish Literature, Poetry, Classics

398 pages, Paperback

First published January 1, 1950

About the author

Octavio Paz Lozano was a Mexican writer, poet, and diplomat, and the winner of the 1982 Neustadt International Prize for Literature and the 1990 Nobel Prize for Literature ("for impassioned writing with wide horizons, characterized by sensuous intelligence and humanistic integrity.")

Reviews

[Primo Flores · Rating 1 out of 5]

No voy a pretender que entendí todas las mamadas que escribió este vato, digo, entiendo la mayoría de las palabras, su significado, y cuando no lo sabía buscaba en el diccionario, de eso no voy a hablar mal, está curada leer nuevas palabras y aprender como se usan, pero el pedo de este wey es su uso del vocabulario , mamadas como la siguiente:

"La reforma es ante todo, una negación y ahí reside su grandeza. Pero lo que afirmaba esa negación -los principios del liberalismo europeo - eran ideas de una hermosura precisa, estéril y, a la postre, vacía. La geometría no substituye a los mitos."

¿Alguien me puede decir que chingados quiere decir con la última oración?; Y puras de esas, pero pos ¿Qué esperaba de un pinche poeta?, Octavio Paz no consideró al pueblo de México como su lector, escribió este grupo de ensayos para la gente "educada" que tiene el "intelecto" para leer esta madre y decir "No, si, yo si le entendí y he leido a todos los pitomil autores que hace referencia y estoy completamente de acuerdo, súper libro, se la chupo, etc etc etc", gente que es menos del 10% de toda la población, ¡Huevos!

Y la raza me puede decir "Pero Primo, este libro causó un gran impacto en la sociedad", a lo que yo respondería, "Impacto mis huevos en tu ano, si hubiera tenido un impacto se hubiera notado un cambio, pero nop, seguimos cometiendo las mismas babosadas de hace 100 años.

La pinche pretensión fue lo que me cagó los "nuts", y el hecho de que el vato se escuda en la "ambigüedad" del mexicano para describirlo, diciendo cosas como:

"... la revolucion es un exceso y un gasto, un llegar a los extremos, un estallido de alegría y desamparo, un grito de orfandad y de júbilo, de suicidio y de vida..."

No mames, es como si me leyeran la mano y me dijeran, "Te vas a cochar a una wera que es morena mañana esta noche y te va a gustar pero a la vez no..."

Otra cosa que no me gustó es que pretende describir al mexicano desde su mansión escribiendo este libro, asomándose por la ventana de vez en cuando y diciendo "No, si, la están cagando Mexicanos", mientras llega su mayordomo con una torta de caviar con un martini porque el ruquillo está cansado de escribir. Pinche vato de seguro nunca tuvo un solo callo en las manos por chambear y me quiere hablar de la clase obrera.

Luego cuando explicó la historia del país y llego al presente (en ese entonces) le sacó a los putazos, escribiendo cosas mamapitos como:

"Hemos tenido si, violencias populares, cierta extravagancia en la represión, capricho, arbitrariedad, brutalidad, mano dura de algunos generales, humor negro, pero aun en sus peores momentos todo fué humano"

La graaaaaaan mamadota... ¡De que sirve que sea humano, vergaaaa!, ¡Un muerto es un muerto!, lo bueno que se tuvo que tragar sus palabras en el Post Data que se avento después de lo de Tlatelolco....

Bueno... estoy viendo mis notas y todavía me falta comentar la mitad y todas son cosas que me hicieron enojar, mejor aquí le paro; creo que cabe afirmar que no me gustó, tiene dos tres párrafos curadillas pero hasta ahí, no se lo recomiendo a nadie, terminé bien emputado.

[Steven Godin · Rating 4 out of 5]

Can solitude really be a national characteristic and a trait of an entire culture or nation? The Nobel Prize winning Mexican poet and critic sets out to maintain that Mexico is a labyrinth of solitude, and that the solitude is inherent to its historical character and a key to understanding its history.

Widely considered one of the most influential texts on Mexican culture, Paz first explains that forms of solitude in a culture originate in a psychological complex of defeat. Starting with Aztecs, this crushing of the spirits began with its own extremely authoritarian rulers, who were overthrown and replaced by the authoritarian Spanish conquerors, who were then replaced by the authoritarian oligarchies during the period of Independence, before finally throwing in levels of intimidation by the United States. The result is oscillation between violent resentment and passivity. The sense of oppression is not, however, a feeling of inferiority, as Paz constantly points out.

He goes on to argue that Mexicans of all backgrounds and ages present a mask to the world in self-defence. Building a sort of wall of indifference and remoteness between reality and himself, a wall that is no less impenetrable for being invisible. The Mexican, he says, is always remote from the world and from other people, but also from himself. This resulting solitude is not embraced or refined but a reaction that tends to oscillate between extremes of defensiveness and aggression, and that long-sufferings coexist with distrust, irony, and suspicion.

This only really touches the surface of what were essays of great depth, turning into a most stimulating, challenging, but sometimes difficult read. Paz can get pretty frenzied when he gets into the swing of things, especially when dealing with politics and the relations between Mexico and the United States later on, and for some reason (I guess its mostly Mexicans) he had been perceived as a Mexican offending his own country and heritage, but I found his articulate and additive prose style capturing a spirit for his people with grace and with sadness.

He simply brings together all of his country's conflicts and taboos and pulls back the curtains writing of his subject matter with devoted passion.

The next time I think of Mexico (its generally Tequila, Drug Cartels, lucha libre (wrestling), Sombreros, and Salma Hayek, I will think in a deeper manner. Had he been a GR member, I would have certainly recommended this book to that funny looking guy who sits in the oval office wondering who else he can persecute.

[Mohammad Hrabal · Rating 3 out of 5]

انسان تنها «به دست خدا منزوی شده است» تنهایی هم جرم و هم بخشودگی ماست. مجازات ماست اما در عین حال بشارتی است بر این که هجران ما را پایانی است. این دیالکتیک بر همه زندگی بشر حکم‌فرما است. آدمی مرگ و تولد را به تنهایی تجربه می‌کند. ما تنها زاده می‌شویم و تنها می‌میریم. هنگامی که از زهدان مادر رانده می‌شویم، تلاش دردناکی را آغاز می‌کنیم که سرانجام به مرگ ختم می‌شود. صفحات 10-11 کتاب
عشق را برای شادی یا آسودن نمی‌خواهیم، برای جرعه‌ای از آن جام لبالب زندگی می‌خواهیم که در آن اضداد محو می‌شوند، که در آن زندگی و مرگ، زمان و ابدیت به وحدت می‌رسند. ص 12 کتاب
گاهی هدف‌های جامعه، که به صورت احکام اخلاقی جلوه‌گر می‌شود، با امیال و نیازهای افراد تشکیل دهنده جامعه تطابق پیدا می‌کند. اما گاه این هدف‌ها (احکام اخلاقی) نافی آرزوهای گروه‌های اقلیت یا طبقات مهم جامعه است، و گاه نیز این هدف‌ها نافی عمیق‌ترین غرایز بشری است. وقتی هدف‌های جامعه نافی غرایز بشری باشد، جامعه گرفتار بحران می‌شود: یا از هم می‌پاشد یا درجا می‌زند. اجزای چنین جامعه‌ای دیگر انسان نیستند و تبدیل به ابزاری بی‌روح می‌شوند. ص 24 کتاب

[brian · Rating 4 out of 5]

yeah, donkey don, i see no way a twenty year old could get much out of this book... it's so rich and deep that some life lived and a healthy dose of critical thinking is certainly required. paz sets out to do nothing less than try and understand the totality of mexican existence and identity. which, understandably, poses quite a problem. as he puts it:

"The whole history of Mexico, from the Conquest to the Revolution, can be regarded as a search for our own selves, which have been deformed or disguised by alien institutions, and for a form that will express them."

the opening chapters (in which paz directly investigates the 'mask', the pachuco, the meaning and function of 'fiesta', myth, ritual, etc) are dark and poetic, but also somewhat academic and general... it's only at chapter four 'The Conquest and Colonialism' that, for me, the book takes off into serious five star territory. paz runs through the history of mexico less concerned with chronology and personality than why? why! why? why!

he starts at the beginning: whereas their neighbors to the north obliterated the red man, tossed out the europeans, and were thus placed in the magical blank-slateness of cherrypicking from the european tradition minus the burden of history, the mexicans had a different situation altogether: the spaniards chose rape and colonialism over genocide, thus creating the mexican: a (second class) race of pre-cortesian aztec indian mixed with spanish blood. pepper in catholicism colonialism and counter-reformation and it's problematic... to say the least.

paz follows the line from Independence through the Revolution and beyond with penetrating and profound insight... but the core of all he lays out, the fundament running through his Labyrinth, i think, is that mexico -- as with all individuals and nations and cultures and civilizations -- is not merely the end result of its history, but an ineffable collection and connection of all that they were and are and will be and all they've ever touched or dreamed or discarded. the challenge and necessity is to find that unique form by which to express this...

[ZaRi]

چنان‌ که سيمون دوبووار گفته است، زن بت است، الهه است، مادر است، جادوگر است، پری است اما هرگز خودش نيست. بنابراين روابط عشقی ما از همان آغاز تباه شده است، از ريشه مسموم است. شبحی بين ما حايل می شود و اين شبح تصوير اوست؛ تصويری که ما از او پرداخته‌ايم و او خود را بدان آراسته است. وقتی که دست می بريم تا لمسش کنيم، حتی نمی توانيم تن و جسم بی تفکرش را لمس کنيم. چون اين توهم جسم تسليم رام مطيع هميشه حايل مي‌شود. و برای زن هم همين اتفاق می افتد: او خود را فقط به شکل شی می بيند، به شکل چيزی «ديگر».
او هرگز بانوی خويش نيست. وجود او بين آن‌چه واقعا هست و آن‌چه تصور می کند هست تقسيم شده است، و اين تصوير تصور چيزي است که خانواده‌اش، طبقه‌اش، مدرسه‌اش، دوستانش، مذهبش و عاشقش به او تحميل کرده‌اند. او هرگز زنانگی اش را بروز نمي‌دهد چون اين زنانگي خود را هميشه به شکلی نشان مي‌دهد که مردان برای او ساخته‌اند. عشق امری «طبيعی» نيست. عشق امری بشری است، بشری ترين رگه در شخصيت انسان. چيزی است که ما از خود ساخته‌ايم و در طبيعت وجود ندارد. چيزی که ما هر روز خلق می کنيم و منهدم...!

... زن در تصويری که جامعة مذکر بر او تصوير کرده محبوس است، بنابراين اگر به سراغ انتخاب آزاد برود مانند اين است که حصار زندان را شکسته است. عاشقان می گويند «عشق او را دگرگون کرده است، عشق او را آدمی ديگر کرده است.» و حق با آن‌هاست. عشق زن را به کلی دگرگون می کند. اگر جرئت کند عشق بورزد، اگر جرئت کند خودش باشد، بايد تصويری را که دنيا او را در آن محبوس کرده است نابود کند...!

[Fabian · Rating 5 out of 5]

I usually hate to star-rate nonfictional papers.

If you have read a snippet of "Labyrinth" (& let's face it--you HAVE: or else you know little about the Mexican race) you get the point. The Mexican is a pariah who wears masks to hide inner feelings (sometimes the repressed bursts out...such as in its celebrations), and the country borrows dogmas that do not usually sit well with the Mexicans... ergo disorder, even to this day.

Paz has done a sociological paper right. He gives authenticity to his thesis--& stuff like La Malinche and the Pachucos resonate. I read this in almost romantic fervor, though its more like a guidebook. I take lexicons/encyclopedias too seriously, I can honestly say.

[Fahim · Rating 2 out of 5]

پراکنده گویی و از این شاخه به اون شاخه پریدن ها، انسجام مطلب رو از بین برده بود و نمیشد به یک جمع بندیِ به درد بخور از موضوعِ مورد بحث رسید... و ترجمه هم چنگی به دل نمیزد...

این قسمتش برام جالب بود :
"زمانی بوده است که زمان، توالی و گذر ند��شته است. بلکه منبع دائمیِ اکنونی ثابت بوده است که در آن ، همه ی زمانها ، گذشته و آینده ، حاضر بوده اند. زمانی که انسان از این ازلیت و ابدیت که در آن همه ی زمانها یکی بودند، تبعید شد ، پا به زمانی گذاشت که ��یار و سنجه داشت و زندانیِ ساعت و تقویم شد.
بشر دیگر از یکی بودن با زمان ، بازماند و دیگر نتوانست با جریانِ واقعیت همگام باشد.... "

[Paul Haspel · Rating 5 out of 5]

A labyrinth is, by definition, a place in which one becomes lost; and in his book-length essay The Labyrinth of Solitude (1950), the Nobel Prize-winning Mexican poet and essayist Octavio Paz explores his interest in the ways in which both human beings generally, and the people of Mexico specifically, become lost in solitude and try to find their way out of it. And in the process of that exploration, Paz sets down one of the most profound and perceptive considerations ever set down regarding the life, history, and culture of Mexico. That essay is combined with four others in this singular 1985 collection titled The Labyrinth of Solitude and Other Writings.

Over the course of his career, Paz studied law, wrote long poems with a modernist bent, served his country as Mexico’s Ambassador to India, and taught at Cambridge and Cornell universities. Yet such a bare description of Paz’s work does not do justice to the grace of his writing, whether in poetic or prose form – or to the breadth and catholicity of his interests. Reading El laberinto de la soledad, like reading any of Paz’s poetry, provides the pleasure of spending time in the company of a truly great mind.

The Labyrinth of Solitude – all nine chapters of it – takes up 212 pages of this 398-page book. Paz emphasizes that “Solitude – the feeling and knowledge that one is alone, alienated from the world and oneself – is not an exclusively Mexican characteristic” (p. 195). Yet by evoking a number of archetypes of Mexican culture – from the image of the pachuco (a flamboyantly dressed young man who affiliates with a Mexican counterculture) to the celebration of the Day of the Dead – Paz suggests that Mexicans tend to mask themselves as a means of self-protection:

The Mexican…seems to me to be a person who shuts himself away to protect himself: his face is a mask and so is his smile. In his harsh solitude, which is both barbed and courteous, everything serves him as a defense: silence and words, politeness and disdain, irony and resignation….He builds a wall of indifference and remoteness between reality and himself, a wall that is no less impenetrable for being invisible. The Mexican is always remote, from the world and from other people – and also from himself. (p. 29)

The various and overlapping facets of Mexico’s history – the legacy of the great Indigenous nations of pre-Columbian times; the history of the conquest by the Spaniards and the imposition of the Roman Catholic faith; the achievement of independence from Spain in 1821; the Revolution of 1910 – have all, in Paz’s view, contributed to, and even exacerbated, that Mexican tendency to “mask up” as a response to the harshness and dangers of life. Those many levels of masking create the “labyrinth of solitude” from which it is so difficult to escape.

With regard to religion in Mexico, for instance, Paz discusses how the Spanish conquest represented, for Indigenous Mexicans, a failure of their old gods to protect them from invasion and subjugation. The advent of Catholicism in Mexico, for all the trauma of its introduction into the country, provided people with a new religion that resembled the old religions in placing the believer in a child-to-parent relationship with divinity:

Nothing has been able to destroy the filial relationship of our people with the divine. It is a constant force that gives permanence to our nation and depth to the affective life of the dispossessed. But at the same time, nothing has succeeded in making this relationship more active and fecund – not even the Mexicanization of Catholicism, not even the Virgin of Guadalupe herself. (p. 108)

As it is in Mexico with religion, so it is with politics, festivals, gender relations – historically imposed layers weigh upon each other, forcing the individual Mexican to ”mask up” once again in order to resolve the contradictions. And the more one puts on masks, and the longer one keeps them on, the deeper and more intense the solitude one experiences.

The labyrinthine aspects of The Labyrinth of Solitude are made clear by Paz late in the essay:

Several related ideas make the labyrinth one of the most fertile and meaningful mythical symbols: the talisman or other object, capable of restoring health or freedom to the people, at the center of a sacred area; the hero or saint who, after doing penance and performing the rites of expiation, enters the labyrinth; and the hero’s return – either to save or redeem his city, or to found a new one. (p. 208)

Focusing on the labyrinth archetype as it appears in the myths of Perseus and the Fisher King, Paz suggests that “We have been expelled from the center of the world and are condemned to search for it through jungles and deserts, or in the underground mazes of the labyrinth” (p. 209). Yet the essay ends on a relatively hopeful note, as Paz returns to his focus on Mexico’s fiestas from early in the essay, and states that “Myths and fiestas, whether secular or religious, permit man to emerge from his solitude and become one with creation” (p. 211).

The other essays published in The Labyrinth of Solitude and Other Writings include four other comparably important examples of Paz's thoughts about his country. “The Other Mexico,” an essay that developed from a lecture that Paz delivered at the University of Texas in 1969, is characterized by Paz as “a continuation” (p. 215) of the ideas he set forth two decades earlier in The Labyrinth of Solitude.

Paz starts “The Other Mexico” by looking at the year 1968 – a pivotal year in recent Mexican history. On the one hand, 1968 was the year of the Mexico City Olympics, the first Olympic tournament ever held in Latin America. On the other hand, the staging of the Olympics in Mexico City was protested by college and university students who felt that the millions of pesos being spent on the Olympic Games could have been better spent working to alleviate Mexico’s still-considerable poverty. Mexican security forces used violence to quash the protests in the Plaza de Tres Culturas, in the Tlatelolco section of Mexico City, and as many as 400 protesters were killed. The event is known as the Tlatelolco Massacre, and is still a trauma in Mexico’s collective memory. Paz resigned his post as Mexico’s Ambassador to India in protest.

Against the backdrop of the then-virtually absolute power of Mexico’s ruling Institutional Revolutionary Party (Partido Revolucionario Institucional or PRI), Paz posits that, while there is indeed a Mexico of people who are increasingly prosperous, with a growing middle class – exactly the Mexico that the government of the time wished to display to the world through the Olympic Games – there is an “other Mexico” that does not participate in any of that prosperity: “For years now, half of Mexico – poorly clothed, illiterate, and underfed – has watched the progress of the other half” (p. 271).

Invoking the archetype of the pyramid on which victims were sacrificed to the Aztec gods in pre-contact times, Paz suggests that Mexican society remains pyramidal in its structure, with a small elite enjoying power and luxury at the top while vast numbers of those at the bottom live in poverty and misery. The only difference, from Paz’s point of view, is that a president and the PRI have taken the place of a god-king and his hierarchy of high priests:

The image of Mexico as a pyramid is…the viewpoint of what is on the platform at its top. It is the viewpoint of the ancient gods and of those who served them, the Aztec lords and priests. It is also that of their heirs and successors: the viceroys, the generals, the presidents. And, furthermore, it is the viewpoint of the vast majority, of the victims crushed by the pyramid or sacrificed on its platform-sanctuary. The critique of Mexico begins with the critique of the pyramid. (p. 308)

The other inclusions in the book are not as extensive as The Labyrinth of Solitude or “The Other Mexico,” but are interesting in their own way. “Return to The Labyrinth of Solitude” (1975), an interview between Paz and a professor at a French university, sets forth Paz’s sense of change and continuity in Mexico over the 25 years since The Labyrinth of Solitude was written, provides Paz’s sense of the writers who influenced his composition of the essay, and is amusing for Paz’s description of how his book was initially received in Mexico “Rather negatively. Many people were indignant: some thought it was a book against Mexico. A poet told me…that I had written an elegant insult against Mexican mothers” (p. 330).

“Mexico and the United States,” originally published in The New Yorker in September of 1979, makes valid points regarding Spanish Catholicism and English Protestantism as the different religious and cultural antecedents of these two republics of the North American mainland. But what really struck me about this thoughtful and perceptive essay is a warning that Paz offers to Americans near its conclusion:

Today, the United States faces very powerful enemies, but the mortal danger comes from within: not from Moscow, but from that mixture of arrogance and opportunism, blindness and short-term Machiavellianism, volubility and stubbornness which has characterized its foreign policies during recent years, and which reminds us in an odd way of the Athenian state in its quarrel with Sparta. (p. 376)

Paz was writing in 1979, at a time of heightened Cold War tension; within three months after the publication of the essay, the Soviet Union would be invading Afghanistan. But it seemed to me that his words would have been just as applicable on any given day of the Trump administration.

And “The Philanthropic Ogre,” published in Dissent magazine in late 1979, is most noteworthy for Paz’s gloomy reflections on the state of the Mexican government. He writes that “The modern state is a machine – a continually self-producing machine” (p. 379), and expresses his concern regarding the bureaucratic power of the PRI – an understandable concern, as the PRI, at the time of this essay, had held power continuously since 1929, and would not fall from power until the year 2000.

I was profoundly impressed by The Labyrinth of Solitude. It may be the most important book ever written by a Mexican author, or about Mexico. I do not offer this assessment casually or lightly.

[Sara Alaee · Rating 3 out of 5]

در کل مطالبی که توی کتاب در مورد "تنهایی" گفته شده و اون قسمتایی که در مورد "عشق" و دست نیافتنی بودنش توی شرایط اجتماعی موجود گفته قابل تاملن و در مواردی توی جامعه خود ما هم مصداق دارن - گرچه به درستی و با استدلال کافی بهشون پرداخته نشده. سایر مطالب ولی به نظرم کمی گسیخته و سخت فهمن! شاید اگه کتاب حجم بیشتری داشت، یا اینکه مقاله از متن اصلیش که خودش یه کتاب مجزاست جدا نمی شد بیشتر به قصد و اندیشه نویسنده می شد پی برد و در موردشون قضاوت کرد.

:از متن کتاب
" همه‌ی انسان‌ها در لحظاتی از زندگیشان خود را تنها احساس می‌کنند و تنها هم هستند. زیستن یعنی جداشدن از آن‌چه بودیم برای رسیدن به آن‌چه در آینده‌ی مرموز خواهیم بود. تنهایی عمیق‌ترین واقعیت در وضع بشری است. انسان یگانه موجودی است که می‌داند تنها است و یگانه موجودی است که در پی یافتن دیگری است. طبیعت او، اگر بتوان این کلمه را درمورد بشر به‌کار برد که با «نه» ‌گفتن به طبیعت، خود را ساخته است، میل و عطش تحقق‌بخشیدن خویش در دیگری را در خود نهفته دارد. انسان خود درد غربت و بازجستن روزگار وصل است. بنابراین، آن‌گاه که او از خویشتن آگاه است، از نبود آن دیگری، یعنی از تنهایی‌اش، هم آگاه است."

[Pooya Roohi · Rating 5 out of 5]

یکی از دوستان با خلاقیت خودش فایل های صوتی جالبی از کتاب دیالکتیک تنهایی تهیه کرده. از لینک های زیر می توانید بشنوید یا دانلود کنید :
https://soundcloud.com/pooyaroohi/dia...
https://soundcloud.com/pooyaroohi/dia...

تنهایی احساس و علم بر اینکه انسان تنهاست، بیگانه از جهان و از خویشتن فقط ویژه مکزیکی ها نیست. همه انسان ها در لحظاتی از زندگی شان خود را تنها احساس می کنند و تنها هم هستند. زیستن یعنی جدا شدن از آنچه بودیم برای رسیدن به آنچه در آینده مرموز خواهیم بود. تنهایی عمیق ترین واقعیت در وضع بشری است. انسان یگانه موجودی است که می داند تنهاست و یگانه موجودی است که در پی یافتن دیگری است. طبیعت او اگر بتوان این کلمه را در مورد بشر به کار برد که با نه گفتن به طبیعت، خود را ساخته است، میل و عطش تحقق بخشیدن خویش در دیگری را در خود نهفته دارد. انسان خود درد غربت و بازجستن روزگار وصل است، بنابراین آنگاه که او از خویشتن آگاه است، از نبود آن دیگری یعنی از تنهایی اش هم آگاه است. جنین با دنیای پیرامون خود یکی است. زندگی ناب خام است، نا آگاه از خویشتن. وقتی که زاده می شویم رشته هایی را می گسلیم که ما را به زندگی کور در زهدان مادر جاییکه فاصله ای میان خواستن و ارضا نیست پیوند می داد. ما این تغییر را چون جدایی و از دست دادن، چون وانهادگی، چون هبوت به دنیایی غریبه و خصم در می یابیم. بعدها این حس بدوی از دست دادن تبدیل به احساس تنهایی می شود و باز بعدتر تبدیل به آگاهی. ما محکوم هستیم که تنها زندگی کنیم اما محکوم بدان نیز هستیم که از تنهایی خویش درگذریم و پیوندهایی را که ما را با زندگی در گذشته ای بهشتی مربوط می ساخت دوباره برقرار کنیم. ما همه نیروهایمان را به کار می گیریم تا از بند تنهایی رها شویم، برای همین احساس تنهایی ما اهمیت و معنایی دو گانه دارد. از سویی آگاهی بر خویشتن است و از سوی دیگر آرزوی گریز از خویشتن. تنهایی این وضع محتوم زندگی ما، در نظر ما نوعی آزمایش و تطهیر است که در پایان آن عذاب و بی ثباتی ما محو می شود. به هنگام خروج از هزار توی تنهایی به وصل که آسودن و شادی است، به کمال و هماهنگی با دنیا می رسیم. در زبان رایج این دو گانگی با یکسان شمرده شدن تنهایی و رنج انعکاس می یابد. درد عشق همان درد تنهایی است. آمیزش و تنهایی مخالف هم و مکمل هم هستند. نیروی رهایی بخش تنهایی به احساس تقصیر گنگ و در عین حال زنده ما روشنی می بخشد .....

[Arman]

این کتاب جیبی که به زعم مترجم (در مقدمه) فصل پایانی یا موخره ی کتابی بزرگ تر(هزارتوی تنهایی) ست، بر دریافت و داوری ما از این مقاله-کتاب تأثیر می گذارد؛ کاش کتاب اصلی به صورت کامل ترجمه و منتشر می شد.
در واقع این لحن متشتت کتاب هم از همین جا می آید. نویسنده در این موخره همه ی مضامین مهم کتاب را گرد هم آورده و سعی دارد که رابطه ای بین آن ها
برقرار سازد (شاید)، و اشتباه بزرگی ست که آن را بعنوان اثری مستقل در نظر گرفته و از عدم انسجام آن گله گذاری کرد (به همان اندازه که مترجم به اشتباه آن را بصورت مستقل از متن کل کتاب دستچین و ترجمه کرده است).

این از ساختار (تحمیلی به) کتاب؛

اما اگر لحن شاعرانه و گاهاً دست و پاگیر مقاله را کنار بگذاریم، با مضامین جالب و بدیعی(حداقل در زمان نوشته شدن آن) روبرو می شویم که اعتراف می کنم که مرا واداشته به خواندن کتاب اصلی.
نویسنده مقاله را به بررسی مقوله ی تنهایی از منظری اگزیستانسیالیستی می پردازد و خیلی زود به رابطه ی بین تنهایی و عشق و سپس جایگاه عشق در جامعه امروز می پردازد. و عجیب که جملاتش درباره ی نگاه جامعه به عشق و خانواده در دنیای امروز، من نوعی ایرانی را به خود جلب کرده و هنوز برایم تازه است.

اما به شخصه جایی که نویسنده مسئله ی دیالکتیک تنهایی (جدایی از دنیا و وصل به دنیایی تازه) را به اسطوره ها و نقش آن ها در پایداری انسجام جامعه پیوند می زند را بسیار دوست داشتم. نمی دانم اکتاو پاز چقدر با آرای میرچا الیاده آشنا بوده است، اما هنگامی که از زمان اسطوره ای و نقش اساطیر و شعائر مذهبی در شکستن حصار زمان و ایجاد زمانی دوری صحبت می کند، به شدت حضور اندیشه ی
بازگشت جاودانه ی الیاده احساس می شود.
همچنین در پایان پاز به درستی ردِ حیات و بازآفرینی اساطیر را در زندگی به ظاهر علم مدار ما یادآوری می کند و مرا یاد جمله ی فروید می اندازد که
.در نامه ای به انیشتن می گوید که شاید علم هم اسطوره ای بوده باشد(نقل به مضمون)

پ ن: بنا به استدلالم در اول یادداشت، به این کتاب ستاره ای برای داوری کردن نمی دهم

[Amene · Rating 4 out of 5]

محشرهههههههههههههههههههههههههههههههه!!!!!!!!!

[Ali.Deris · Rating 4 out of 5]

این کتاب یکی از فصل های کتاب #هزار_توی_تنهایی ه . کتابی که یه روزه میشه خوندش و مطمعنا به فکر فرو میبره آدم رو 👍
یه جورایی آسیب شناسی فرهنگی ه در مورد عشق و برخورد جامعه با مقوله ی عشق و بررسی ارتباط انسان و تنهایی

✔ عدم پذیرش عشق در جامعه رو زیر سوال میبره و معتقده برای اینکه عشقی به فرجام برسه باید قوانین اجتماع زیر پا گذاشته بشه .

📃 بریده های زیبایی از کتاب :
عشق برای آنکه محقق شود باید قوانین دنیای ما را زیر پا بگذارد. عشق رسوا و خلاف قاعده است؛ جرمی است که دو ستاره با خارج شدن از مدار مقررشان و بهم پیوستن در میان فضا مرتکب می‌شوند. مفهوم رمانتیک عشق که متضمن گسستن و گریختن و فاجعه است یگانه مفهومی از عشق است که امروز ما می‌شناسیم چون همه‌چیز در جامعه ما مانع از آن است که عشق انتخابی آزاد شود.

📃 چنان که سیمون دوبووار گفته‌است، زن بت است، الهه است، مادر است، جادوگر است، پری است اما هرگز خودش نیست. بنابراین روابط عشقی ما از همان آغاز تباه شده‌است، از ریشه مسموم است. شبحی بین ما حایل می‌شود و این شبح تصویر اوست ...

🗯پ .ن : حرفهایی که در مورد عشق میزنه رو عمیقا قبول دارم 👌 و فکر میکنم در جامعه ما هم دقیقا صدق میکنه نقدهای کتاب . هم در مورد عشق و هم در مورد زنان . نسبت به حجم کتاب (۵۱ صفحه) اطلاعات مفیدی داره .

[Ronald Wise · Rating 5 out of 5]

For a book that was written a half-century ago, this one was amazingly revealing in a number of ways. The history and people of Mexico have always been somewhat outside my comprehension of the world and this book explained much of my confusion. The author's understanding of community and revolution astounded me, and his command of precisely useful compound terms to describe both, left me with a profound respect for the linguistic command of either Paz or his translator Kemp — or both. I wish I had time to go back through this book and make a list of those terms for my own use in discussing society. This book was added to my list after reading the author's book of poetry Airborn.

[Narjes Dorzade · Rating 5 out of 5]

اکتاویو پاز در ابتدا یک شاعره ، شاعری که کلماتش در نهایت درخشندگی در فضای روحت می چرخه . کلمه رو می فهمه و شعر رو در اوج بیان می کنه .....شگفت زده ات می کنه . به اوج می بردت و به قعر ؛ شعر یک لحظه اس و تو توی همون لحظه غوطه می خوری و شعر های اکتاویو پاز لبریز از " آن " هایی ست که به سرشاری مرگ بیان شدن ......

.
طلسم افسونگری که فضا را
با بال های خود می پوشاند
فرو می ریخت
معجزات ساده ای که پرندگان نامیده می شوند
همه چیز به همگان تعلق داشت
تنها یک کلمه به گستردگی در میان بود
یگانگی
کلمه ای ماننده به خورشید
و ذرات به کلمات زبانی بدل شدند
که ما با آن سخن می گوییم .....
.
و اما در مورد این کتاب در مورد تنهایی و عشق حرف زده بود ....و باز تو در مورد این جمله بندی می فهمی که یک شاعر داره باهات حرف میزنه ....ترکیب جملات ......شاید چون شاعر به طرز دیگری در کاغذ نفس می کشه ......البته کتاب یه مقدار خلاصه بود ..:

.
عشق جرمی ست که دو ستاره با خارج شدن از مدارشان مرتکب می شوند ...
.
زمانی که انسان از این ازلیت و ابدیت ، که در آن همه ی زمان ها یکی بودند ، تبعید شد . پا به زمانی گذاشت .که عیار و سنجه داشت و زندانی ساعت و تقویم شد .
به محض آنکه زمان به دیروز و امروز و فردا تقسیم شد بشر دیگر از یکی بودن با زمان باز ماند .....
.
ممنون آقای اکتاویو پاز .

[Amin Dorosti · Rating 4 out of 5]

شروع مقاله خوب و نیرومند بود و به نوعی یک آغاز هیجان‌انگیز و نوید بخش بود که مرا جذب کرد. اما هر چه مقاله پیشتر رفت ضعیف‌تر شد و مانند یک کلاف سردرگم در هم گره خورد و در نهایت هم این گره باز نشد و نوشته بی آنکه به تحلیلی نهایی دست یابد و به اصطلاح «حرف حسابش» را بزند، همانطور گم و درهم‌گره خورده به پایان رسیبد، شاید این وضعیت ناتمام و این درهم‌گره‌خوردگی و واماندگی هم، خواسته یا ناخواسته، بازنمایی همان وضعیتی باشد که نویسنده آن را دیالکتیک تنهایی نامیده است. گویی در اینجا فرم از محتوا پیشی گرفته و گویاتر از محتوا، حرف نویسنده را بیان کرده است

[محمد یوسفی‌شیرازی · Rating 2 out of 5]

این کتاب‌چه، همان‌گونه که در پیش‌گفتارش هم آمده، فصلی است از کتابی بزرگ‌تر به‌نام «هزارتوی تنهایی». اصل کتاب، و به‌تبع آن، این فصل، موضوعی فرهنگی و سیاسی و اجتماعی را پیش می‌گیرد؛ اما در جاهایی لحن شاعرانه و پرتخیل آن، بر استدلال‌ها و استنباط‌ها سایه می‌افکند و آن‌ها را سست می‌کند. درواقع، به‌نظر می‌رسد زیبایی و گیرایی کتاب هم، به‌ویژه در مملکت ما، بیش از هر چیز مرهون همین شاعرانگی پاز باشد؛ هرچند که در کتابش بنای واکاوی موضوعی جدی و علمی را داشته است. موضوع‌هایی که در این اثر به آن‌ها پرداخته می‌شود، به‌شدت پراکنده و بی‌انسجام است. کتاب، از بحثی شاعرانه و فیلسوفانه درباب تنهایی انسان آغاز می‌شود، به مرگ و تولد می‌رسد، دیدگاه‌هایی منفی‌نگرانه را درباره‌ی عشق نقد می‌کند و با استدلال‌هایی سست، به این نتیجه می‌رسد که عشق در دنیای امروزی شدنی و ممکن نیست. نویسنده در ادامه، جای‌گاه نامناسب زن را در جامعه بررسی می‌کند و بعد، به مسئله‌ی زبان و کارکرد آن در بازآفرینی ادبی می‌رسد و درنهایت، این فصل را با بحثی راجع‌به اسطوره ها تمام می‌کند. گمان می‌کنم بی‌انسجامی مطلب‌های این کتاب، برآمده از این است که پس و پیش آن ترجمه نشده و تنها یک فصل از کتاب را ما در اختیار داریم. شاید مترجم با این کارش به اصل اثر ستم کرده باشد و شناختی نیمه‌کاره از آن به خوانندگان داده باشد. درمجموع، کتاب بدی نیست و همان بخش‌های شاعرانه، با ترجمه‌ی خوش‌خوان و سلیسی که دیهیمی از آن کرده، تأثیر خود را بر مخاطب می‌گذارد؛ اما چه خوب بود که متن کامل آن یک‌جا در اختیار قرار می‌گرفت.
بخشی زیبا از کتاب:
- همه‌ی انسان‌ها در لحظاتی از زندگی‌شان خود را تنها احساس می‌کنند و تنها هم هستند. زیستن یعنی جداشدن از آن‌چه بودیم برای رسیدن به آن‌چه در آینده‌ی مرموز خواهیم بود. تنهایی عمیق‌ترین واقعیت در وضع بشری است. انسان یگانه موجودی است که می‌داند تنها است و یگانه موجودی است که در پی یافتن دیگری است. طبیعت او، اگر بتوان این کلمه را درمورد بشر به‌کار بُرد که با «نه»‌گفتن به طبیعت، خود را ساخته است، میل و عطش تحقق‌بخشیدن خویش در دیگری را در خود نهفته دارد. انسان خود درد غربت و بازجستن روزگار وصل است. بنابراین، آن‌گاه که او از خویشتن آگاه است، از نبود آن دیگری، یعن�� از تنهایی‌اش، هم آگاه است.

[Shahrzad · Rating 4 out of 5]

از متن:
وقتی کسی میگوید "در این لحظه"، آن لحظه عملاً سپری شده است.
این سنجش مکانیٍ زمان، انسان را از واقعیت -که اکنونی پیوسته است- جدا میکند.

[Josh · Rating 4 out of 5]

There was a common joke I used to hear a lot when I was a teenager, and that was "Call someone from Mexico a Mexican and they will get angry and tell you they are not Mexican." I found it funny at the time because it seemed to work every time. But in reality, the words must have cut far deeper than I imagined. And after reading Octavio Paz's Labyrinth of Solitude, I can understand why.

Paz brilliantly links Mexico's history with the question of "What makes a Mexican a Mexican?" It pervades every chapter in this book. Rather than focus on a primarily Marxist text, or endless talk about the Revolution, Paz delves deep into the Aztec mythos and Cortesian aftermath of a colonized people with no real identity. A culture trapped between two worlds that cannot be understood by any other culture. Not only is the document historical, it is also a brilliant exposition on the nature of Mexicans with particular emphasis on some of Mexico's most striking features: The pagan-Catholic cult of Death; the idea of the macho, or what is known as "the Chingada"; the role of women in Mexican society; the importance of the fiesta; and the idea of masks.

Although Paz doesn't cite as many sources as he should in some instances, his work is written in a poetic nature and does not come across as angry. It is not a book with an agenda (per se), but rather an educational discussion on culture. Even though the initial text was written 63 years ago, it still holds up today.

A major positive trait of this book is the additional writings that accompany the initial text. Paz kept revisiting his text decade after decade, and he had good reason to do so. Mexico saw a lot of change in the 20 years after writing The Labyrinth of Solitude, namely the Mexican Olympics and the Tlatelolco massacre in 1968. Paz brings this up and even goes so far as to criticize his own previous work and Mexico itself.

One of the greatest non-fiction books ever written which can be read in various contexts, Labyrinth of Solitude is a gem that should be read by anyone interested in cultural analysis.

[Aduren · Rating 5 out of 5]

La Chingada es la madre de todos los Mexicanos
The Chingada [translations varies with sentence] is the mother of all Mexicans

I remember I move through Mexico through the years my family lived there after moving from Madrid like a ghost against a compulsory changing Mexico. I traveled the streets where legends are an integral part of both tradition and history just to turn around the corner into a night club. Mexico was a magical land, yet a place of change, or a never moving change. It seemed to me that at every stage, at every part of Mexico, in every coffee house there is another revolution. Perhaps Carlos Fuentes is right in saying there was the beginning of the Mexican revolution but Mexico has not really seen the end.

Father Peñalosa in particular (a priest) gave me this book not only to find consolation in the feeling of detachment that I had from Mexican culture, a feeling of being left behind or being ignored, because it did not took long for me to have lost the air of a foreigner and having to adapt to a culture so family oriented was hard for me.

Reading Paz was studying Mexican culture. I understood the complexity of a Mexican teenager along with the fake masks we all wear. It allowed me to understand why it is so hard for them to adapt to USA or any other country whose family values are not really indigenous. Peñalosa confessed me that even he had doubts. Mexico Indian values are so deep rooted that when the Conquest of Mexico happened Franciscans had a really hard time converting Mexicas to Catholics. It was until the apparition of the Virgin Mary (it is important to note the differences in appearance of Virgin Mary in Mexico to the ones of Europe) to an Indian that ultimately change the converting to Catholicism exponentially. Here lies the dilemma Paz explains with “hijos de la malinche,” “Sons of the Malinche.”

The Malinche was the translator to Hernán Cortez. She was the one that opened the doors to diplomacy and the conquest of Mexico, this betrayal (one can argue that she wanted the extermination of the Aztecs not of entire Mexico here but that will be for another time) opened a deep injury in the heart of all Mexicans. The mother betrayed the sons and this would be a slow to forget event. Paz then decides all Mexicans are sons of la chingada—the mother, just like la Malinche. Not a mother of flesh and bone but a mythical figure. The chingada is one of the Mexican representations of Maternity, like la ‘llorona’ the long suffering Mexican mother. From here Paz moves to explain Ruben Dario’s study of the word Chingada, this was very funny for me to read, in fact I found it amusing a whole country can move with the saying of just one single word.

Do you want a deep study and self analysis (for Paz) of Mexico? The subjects in the book have never lost depth and are still very relevant in modern México. Do you want to understand more Mexican American Relations? Do you want to know Mexico? If yes then pick the book and read it, read it like you travel, like you have a Mexican woman that you cannot completely understand—then again which women can be completely understood?. A woman that carries a wound deep into herself and a doubt, a guapango and a danzón, a silver bullet and a sword, the love for the god snake and god deer conflicting with the love to a bleeding God.

The reading may be a bit heavy but the end justifies the means. Enjoy.

[Nathan "N.R." Gaddis]

Required reading for anyone interested in Mexican history and literature. Really for anyone immersing themselves in the fiction and Literature south of our border. More specifically it served as a most excellent warm up to my reading News from the Empire. One might imagine every nation and/or culture having their Paz. And let's say nothing about it's place in post-colonial literature. Some works simply stand as models for what in other contexts might also be done.

[Yasamin Yaldaei · Rating 4 out of 5]

عجیبه که یهو با یه کتابی بدون اینکه قبلا چیزی ازش شنیده باشی روبرو بشی و مطالبش دقیقا همون چیزهایی باشن که نیاز داشتی بخونی.
دیالکتیک تنهایی چقدر دقیق و سلسله وا�� بحث تنهایی رو بررسی کرده بود، از تنهایی پس از زاده شدن و تنهایی به خاطر شکل نگرفتن اون عشق حقیقی بین مرد و زن و تنهایی در نوجوانی و در نهایت عمیق ترین شکل رهایی از تنهایی که رسیدن به وصل، رسیدن به مرکز جهان از طریق "هزارتوی تنهایی" هست رو گفته.
جمله به جمله ارزشمند بود، بعضی جاهاش برام گنگ بود که ممکنه هم به خاطر اینکه مقاله های قبلیش رو نخونده باشم باشه و هم این که شاید هنوز تو این دوره از زندگیم به مرحله درک اون حرف ها نرسیده باشم.
به هرحال قطعا با مطالعه این مقاله، خوندن کتاب کاملش جز برنامه‌ام قرار گرفت.

[Shaghayegh.l3 · Rating 4 out of 5]

پنجاه صفحه خيلى كمه واسه درك كردن كامل متن به اين پرو پيمونى راجبه تنهايى و عشق و زمان و ...
من چون از اون دسته آدمام كه تنهايى رو دوست دارم به ياد ندارم هيچوقت احساس تنهايى اذيتم كرده باشه و بخاطر سير كردنم توى رويا و زيادى بها دادن به تخيلم ترجيح ميدم عشق رو يه پديده ى آسمونى بدونم تا ساخته ى بشر ، اين از بخش تنهايى و عشقش .
ولى چند صفحه ى آخر كه انسان از زمانى كه ازليت و ابديت و همه ى زمان ها يكى بودن پا گذاشته به اين دنياى زندانى ساعت و تقويم بيشتر خوشم اومد . بطور كلى كتابيه كه بايد خوند .

[Adib Barari · Rating 4 out of 5]

دیالکتیک تنهایی (عشق)

-«زیستن یعنی جدا شدن از آنچه بودیم برای رسیدن به آنچه در آینده مرموز خواهیم بود.»

-«انسان یگانه موجودی است که می‌داند تنهاست و یگانه موجودی است که در پی یافتن دیگری است.
طبیعت او -اگر بتوان این کلمه را در مورد بشر به کار برد که با ((نه)) گفتن به طبیعت،خود را ((ساخته)) است - میل و عطش تحقق بخشیدن خویش در دیگری را در خود نهفته دارد.انسان خود درد غربت و بازجستن روزگار وصل است.»

-«عشق امری ((طبیعی)) نیست.عشق امری بشری است،بشری ترین رگه در شخصیت انسان.چیزی است که ما از خود ساخته ایم و در طبیعت وجود ندارد.چیزی که ما هر روز خلق می‌کنیم و منهدم.»

-«در نتیجه حمایتی که از ازدواج می‌شود،عشق مورد تعقیب قرار می‌گیرد و فحشا یا به دیده اغماض نگریسته می شود و یا تأیید رسمی می‌گیرد.تلقی دو پهلوی ما از فحشا کاملاً افشاگر است. ‌برخی ملت ها آن را نهادی مقدس می‌دانند،اما در میان ما فحشا گه خوار شمردنی و گه خواستنی است.فاحشه خود کاریکاتور عشق است،قربانی عشق،نمادی از همه قدرت هایی که دنیای ما را به پستی می‌کشانند.»

-«دوران نوجوانی دوران گسستن از دنیای کودکی و توقفی است کوتاه در آستانه ی دنیای بزرگسالی‌.اشپرانگر خاطرنشان می‌کند که تنهایی از ویژگی های بارز نوجوانی است.نارسیسوس آن انسان تنها،تصویر دقیق نوجوانی است. در این دوره است که ما از انفراد خود برای بار نخست آگاه می‌شویم.»

-«ادبیات ملت های نوبن - به استثنای اسپانیا که در آن نوجوانان همواره یا یتیم اند و یا هرزه - پر از نوجوانان است؛انسان های تنهایی که در جست و جوی وصلت اند: پر از حلقه،شمشیر و رویا.نوجوانی دولت مستعجلی است که با گام نهادن به جهان واقعیات به پایان می‌رسد.»

این ها و بسیاری واکاوی تأمل برانگیز دیگر که بیان شاعرانه اکتاویو پاز آن را بیشتر از یک فلسفیدن ساده جذاب کرده است.بخش های فوق بیشتر مربوط به نیمه اول کتاب است.نیمه دوم - که نقدی ایدئالیستی بر تکامل اذهان بشری در مواجهه با تنهایی است - اما نیازمند خوانشی دقیق تر است.در پایان نویسنده که گویا از تبیین دیالکتیکش راضی است در تکمیل شرح هایش ادعا می‌کند که:«بنا به عبارت اورتگایی گاست :((این درونمایهٔ روزگار ماست))، این جوهر رویاهای ما و معنای اعمال ماست.»

[Amir Mojiry · Rating 2 out of 5]

یک تک گویی بلند که از تنهایی شروع می شود به موضوع های فراوانی می رسد و دوباره به تنهایی ختم می شود.
کتاب ایده های خوبی دارد. مثلن نگاهی که به ازدواج (به مثابه ی رشوه ای به اجتماع) می کند یا تفکیکی که بین دو نوع تنهایی قائل می شود (نوعی تنهایی که باعث اعتلای روح می شود و نوعی تنهایی که از سر اجبار پدید آمده و باعث اتفاق خوشایندی نمی شود).
با این حال بسیار پراکنده گو و گاهی بدیهه گو است. یعنی که هی از این در و آن در حرف می زند بی آن که رشته ی کلام را به درستی در دست بگیرد و گاهی نکته هایی را می گوید که برای خواننده کاملن طبیعی و بدیهی است.
من یادداشت هایی را در برخی صفحه های کتاب نوشتم تا مسیر خواندن را گم نکنم. آن ها را در این جا می آورم شاید به درد شمایی که این را می خوانید بخورد:

تنهایی خوب، تنهایی ناگزیر، تنهایی طبیعی (ص 9 به بعد)، عشق به مثابه ی راه گریز و نتیجه ی تنهایی خوب (ص 11 به بعد)، عامل طبیعی ضدیت با عشق (ص 12 به بعد)، عامل اجتماعی ضدیت با عشق (ص 15 به بعد)، جامعه، عشق، ازدواج، شعر (ص 19 به بعد)، تقابل ذاتی جامعه و فرد و در نتیجه: منع همزمان تنهایی و عشق (ص 24 به بعد)، مراحل زندگی: ی��: کودکی، فراموشی تنهایی (ص 27 به بعد)، زبان و جهان (ص 28)، مراحل زندگی: دو: نوجوانی، خودآگاهی از تنهایی، در جستجوی راه حل (ص 29 به بعد)، مراحل زندگی: سه: بزرگسالی، غرق در زمان، فراموشی تنهایی (ص 30 به بعد)، تنهایی جدید: بیماری (ص 32)، فلش بک: پیوند با جامعه به مثابه ی داروی سلامتی (ص 34 به بعد)، جامعه ی بومی قدیم: هویت گروهی (ص 35 به بعد)، دوره ی جدید جامعه: جمع تنهایی ها، احساس گناه (ص 36 به بعد)، جامعه ی جدید: در جستجوی «جا» و کانون جهان (ص 40 به بعد)، گذار از «زمان اسطوره ای» به «زمان اندازه پذیر» (ص 43 به بعد)، عملی کردن اسطوره ها: در جستجوی گذشته ی طلایی (ص 48 به بعد).

[Chris · Rating 2 out of 5]

Paz dissects Mexican politics and culture. There were some interesting sections of this book, but he says the same things over and over again, describing Mexico as a palimpsest where Spanish Catholicism overlays itself on Aztec religious theocracy.
There were also some parts of the book I did not care about, such as long discussions of the history of Mexico's many revolutions and a critique of each regime.
Also, Paz states often as generalized facts things that, while he may be trying to present an image of common Mexico, seem rather poor, such as his discussion of Mexican women being pure passivity, an idea that I'm sure was not totally true at his own time, but which he might see as the historical-social ideal of the people. The syntax of these passages make it look as if these are Paz's personal beliefs, which made me feel a bit annoyed with his philosophies, especially when it comes later to his discussion of Mexico needing to be femenized.

[María · Rating 5 out of 5]

Todo mexicano que soporte una crítica a nuestra cultura, a nuestro modo de pensar y a todo eso a lo que nos aferramos, definitivamente debe leer este libro. Más que bueno.
No es apto para mexicanos sensibles.

[Ramin Azodi · Rating 5 out of 5]

عجب چیز جمع‌و‌جور و نابی بود. انقدر بهم چسبید که تصمیم دارم فردا بخونم‌ش و ضبط‌ش کنم برای دوستان
من بخوام روی این تیپ کتاب‌ها ریویو بنویسم عمومن حق مطلب ادا نمیشه. شما خودتون بگیرید و بخونید.

[Sindy Castellanos · Rating 5 out of 5]

Extraordinario análisis de la historia, cultura y personalidad mexicana, planteado magistralmente desde dentro y también desde el contexto histórico-internacional.
Los diversos ensayos de Octavio Paz que integran la obra, muestran su gran profundidad y genialidad, su empatía y comprensión del mexicano. Cada palabra manifiesta la búsqueda, no sólo de un hombre, sino de toda una Nación, por encontrar y definir su identidad, con el anhelo de que ésta sea el fundamento de una sociedad realmente justa y libre.
Una gran aportación del libro es que un digno compatriota logra, en medio del reconocimiento de las heridas y debilidades de su pueblo, mantener el sano orgullo y la capacidad de potenciar las fortalezas de su gente.
_______
Extraordinary analysis of Mexican history, culture and personality, masterfully presented from within and also from the historical-international context.
The different essays by Octavio Paz that make up the work shows his great depthless and genius, his empathy and understanding of the Mexican people. Each word manifests the search, not only of a man, but of a whole Nation, to find and define their identity, with the hope that it will be the foundation of a truly just and free society.
A main contribution of the book is that a great compatriot, amid the recognition of the wounds and weaknesses of his people, achieved to maintain the healthy pride and ability to enhance the strengths of his people.

[Shakiba Abedzadeh · Rating 2 out of 5]

گرچه هنوز در چراییِ گذاشتنِ" دیالکتیک" به جای هزارتو مانده‌ام، ولی باقی کتاب نثر روان و ترجمه‌ی خوبی دارد. اما در مورد کتاب؟
در واقع جز چند تکه تحلیل- نقد درست اما به شدت واضح و تکراری، چندان حرفی برای گفتن نداشت.
البته من هم مدتی‌ست که با این نثر روشنفکرانه‌ی نیمه فلسفی- نیمه همه‌چی و نیمه هیچی، ارتباطی برقرار نمی‌کنم. به نظرم متن یا منطق فلسفی- انتقادی باید داشته باشد یا چارچوبِ علمی- تحلیلی یا زیبایی شناسیِ ادبی- روایی...
حد کمال داشتنِ هر سه :))))
و این کتاب هیچ کدام را نداشت.