தொலைவில் மங்கும் மெல்லிய குரலாய்…

கண்ணே,நீ செய்யும்சிறுபிள்ளைச் செயல்களைநான் மன்னிக்கிறேன்ஆம், மன்னிக்கிறேன்.ஆனால்பிறிதொரு சமயம்இது குறித்துநீ வருந்தும்போதுஉன்னை ஆற்றுப்படுத்தநான் இருக்க மாட்டேன்என்பதுதான்வருத்தமாக இருக்கிறது. அப்போதுஎங்கோ நினைவின் மூலையில்மௌனத்தின் கண்ணாடியில்உடைந்து சிதறிய நட்சத்திரங்களைப் போலஉன் செயல்கள் ஒளிரும்ஒவ்வொன்றும் ஒரு கணம்ஒரு கீறல்மறைந்து மறையாத புன்னகையின் நிழல்ஆனால்காலத்தின் கரையில்மன்னிப்பு என்பதுஒரு கறையற்ற காற்றுதொட முடியாதுஉணர முடியும்அது உன்னைத் தழுவிபின் விடைபெறும்ஒரு கனவின் கடைசி மூச்சு போலநீ தனித்து நிற்கையில்உன் வருத்தத்தின் எதிரொலி மட்டுமேஉன்னுடன் இருக்கும்…