Κλεμμένα παιχνίδια του Κυριάκου Στυλιανού

 

Κλεμμένα παιχνίδια ονομάζεται η νέασυλλογή διηγημάτων του Κυριάκου Στυλιανού.
Πρόκειται για μικρές σε μέγεθος ιστορίεςπου δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στον τύπο και συγκεκριμένα στην κυπριακήεφημερίδα «Αλήθεια».
Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι οιαναμνήσεις και η νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια αλλά και για αυτούς πουέφυγαν, είτε με φυσικό τρόπο (θάνατο), είτε λόγω ενός χωρισμού.
Κλεµµένα παιχνίδια ενός παλιού παιδικούφίλου, ενός ξεχωριστού µαθητή,  μιας εγκαταλελειµµένης γυναίκας, ενόςπολέµου.
Ήρωες δεκαεννιά διηγηµάτων, εγκλωβισµένοι στηνευθραυστότητά τους, προσπαθούν απεγνωσµένα να
ισορροπήσουν στη γυάλινη σφαίρα των αναµνήσεών τους, αλλά και της ζωής τους πουκυλά και χάνεται.
Διηγήµατα σύγχρονα, φτιαγµένα για τα χρόνια που µαςαρπάζουν καθηµερινά, για τις µέρες που πουλήσαµε και εξακολουθούµε ναπουλάµε µε τη δική µας σφραγίδα…
Απόσπασμα από το διήγημα «Ώριμη Αγάπη»
[… Παντρεμένος, γύρω στα εβδομήντα, πολύ συχνά καλαμπούριζε με τησύντροφο της ζωής του, λέγοντάς της πως ήταν πολύ ευτυχής μιας και ένιωθε πωςήταν ακόμα πολύ νέος. “Διέρχομαι καθημερινά μέσα από τον ύστερο πορτοκαλεώνατης νιότης μου…” προλόγισε και την καινούρια ποιητική συλλογή, όπως την αποκαλούσε,αποτυπώνοντας το στίγμα της ώριμης, κατασταλαγμένης πλέον γραφής του. “Πάλι τηνίδια συλλογή θα εκδώσεις;” τον ρώτησε η γυναίκα του, που είχε την ίδια περίπουηλικία μ’ αυτόν. “Δεν βαρέθηκες να ανασκαλεύεις ξανά και ξανά τα ίδια  καιτα ίδια;” Εκείνος την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια, σαν να την εξερευνούσε.“Δεν είναι τα ίδια”, της απάντησε με νόημα, προτρέποντάς την να κλειστεί κιεκείνη μαζί του στον κόσμο των σημαινόντων του. Η γυναίκα του όμως δενχρειαζόταν εκείνον για να της πει να μπει στον μυστικό κόσμο της ποίησής του.Άπειρες φορές είχε διαβάσει την αφιέρωση του συζύγου της στην πρώτη σελίδα τουπρώτου βιβλίου του: “Στη λατρευτή μου γυναίκα και μάνα των παιδιών μου, έναμεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς!”…] [… “Ναι, τη φορά αυτή θα ‘ναι αλλιώς…” μονολόγησεμπροστά στον καθρέφτη του σιγά, σαν να φοβόταν τον αντίλαλο της διάψευσής του.“Ναι, σου λέω! Γιατί δεν με πιστεύεις;” συνέχισε, θέλοντας να διαγράψει μεμιάςτις προηγούμενες αποτυχίες του. “Ένα πράγμα σου λέω και σε παρακαλώ νατηρήσεις! Την επόμενη φορά, μη μου επιτρέψεις να σταθώ ενώπιόν σου! Χίλιακομμάτια να γίνεις να μη  με ξαναδώ!” Ετοιμάστηκε, σαν να ήταν η πρώτηφορά που θα τη συναντούσε. Έβαλε το πουκάμισο που εκείνη του είχε κάνει δώροστην τελευταία επέτειο που γιόρτασαν μαζί, και φόρεσε την κολόνια που τημεθούσε. Έφερε στο μυαλό του τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους, φυλλομέτρησεαργά αργά το άλμπουμ των φωτογραφιών της, μυρίζοντας με αγαλλίαση το άρωμα τωνχαρούμενών τους αναμνήσεων…]
Στυλιανού, Κυριάκος. Κλεμμένα παιχνίδια. Λευκωσία: Αρμίδα, 2023.