Ek word lig
Vroeër jare het vrouetydskrifte subtiel van ekstase gepraat as hulle eintlik orgasme bedoel. Woordeboeke beskryf ekstase as ‘n toestand van abnormale blydskap, vreugde, vervoering of verrukking. In een van Elsa Joubert se heel eerste boeke, moontlik Suid van die wind, het sy ‘n oomblik van ekstase so goed beskryf, dat ek dit maklik herken het toe ek dit vir die eerste keer ervaar het, op 1 September 2002. ‘n Oomblik wat ek nooit weer sal vergeet nie. ‘n Psigiese orgasme. My eerste Oomblik van Ekstase, die oomblik toe my hart en my siel en my lyf bymekaar gekom het, op dieselfde frekwensie vibreer het. Ek was een met myself.
Op 1 September 2002 het ons ons lewe in Kleinmond begin. Ek het alleen in my kar gery van Johannesburg af. Dit was bewolk en reënerig, soos Septembers is. Die Overberg op sy heel, héél mooiste. Wuiwende donkergroen graanlande, wat golwe gemaak het in die wind. Die een reënboog na die ander het die skoonste, suiwerste kleure gekaats in die venster en in die reendruppels. My gemoed het opgebou, trane het oor my wange gestroom sonder dat ek huil, en my siel het ontplof. In ‘n oomblik van ekstase. Dit was onbeskryflik. Die hele lug was vol reënboë, nooit vantevore, en nooit weer sedertdien het ek so iets beleef nie. En toe was daar die absolute magiese oomblik, waarvan ek nog nooit gehoor het of beleef het nie. Ons het onderdeur ‘n reënboog gery, ons nuwe lewe in. Op daardie moment het ek geweet ek is besig om my sielspad te loop, dat dit goed is, en reg.
Ek sou later weer by twee geleentheide so ‘n absolute intense oomblik ervaar, met dieselfde intensiteit. Dit maak my amper kortasem net om daaraan te dink.
DIe een keer was heeltemal onverwags, toe ek by ‘n vliegtuig instap. Ek was vir ‘daardie oomblik’n rukkie verstar, al was ek lig soos sweef. Gelukkig moes ek wag vir die gedrang by die oorhoofse ruimtes en te groot sakke wat mense probeer inprop, ek kon my oë toemaak en die ewigheid van my oomblik ervaar. Dit was nie my eerste oorsese reis nie, maar my eerste na Amerika. Dit was asof dit ‘n teken was.
Elke keer as die weer wild is buite en pikdonker binne, en die wind waai die reën in sulke vlae en gooi dit in plasse neer, dan dink ek aan die dag toe ek alleen die storm ingewag het op die strand. John het die donker wolke sien naderrol en het huis toe geloop toe dit begin drup, maar ek wou nog bly. Alleen. Net ek op die strand. Die see was amper swart en woedend, die wolke laag en dit was donker op die middaguur. Vir lank het ek net met my voete in die water gestaan, in vlae reën. My sinne was bedwelm, ek was een met my oerself.
In Zen Boeddhisme is daar ‘n begrip Satori, ‘n spirituele ervaring van ‘n plotselinge besef van ‘n oomblik van helderheid en insig wat jou ‘n dieper begrip gee van die werklikheid om jou en jou eie ware aard. Sou dit dieselfde wees?
Voete in die seesand is wat my troos, wat my krag gee as ek moedeloos is, my energie gee as ek moeg of lusteloos voel. Dit maak iets in my wakker, Kundalini wat loskom en opspiraal, totdat ek één voel met alles, waar sand en water een is en ek deel word daarvan. Dan word ek lig.
The ocean connects me. To myself, to you and to the Universe.
