Η πανούκλα

Η πανούκλα by Albert Camus

My rating: 5 of 5 stars


Διαβάζοντας την «Πανούκλα» του Albert Camus σε σοκάρουν οι ομοιότητες των γεγονότων του μυθιστορήματος με την εποχή του COVID-19 την οποία βιώνουμε 1,5 χρόνο τώρα. Βέβαια πρόκειται για ένα αριστούργημα της κλασικής λογοτεχνίας και θεωρώ περιττό να το σχολιάσω/εκθειάσω περαιτέρω! Θα σταθώ κυρίως στις ομοιότητες των δύο καταστάσεων που μου έκαναν φοβερή εντύπωση! Είναι λες και ο Camus το έγραψε στην εποχή μας.

Ενδεικτικά:
«...Ο Ριέ απάντησε πως δεν είχε περιγράψει ένα σύνδρομο, είχε περιγράψει μόνο όσα είχε δει. Πρησμένους βουβώνες, κηλίδες, πυρετοί με παραλήρημα που επέφεραν το μοιραίο μέσα σε 48 ώρες.»
Οι αρχές της πόλης δίσταζαν να παραδεχθούν ότι πρόκειται για επιδημία, προσπαθώντας να καθυστερήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρι να το ανακοινωνόσουν επίσημα. Κάτι που σήμαινε ότι θα έπρεπε να πάρουν και επίσημα τα προληπτικά μέτρα που απαιτούνται σε καταστάσεις επιδημίας. Έχασαν αρκετό χρόνο καθότι οι πρώτες ανακοινώσεις όπως και τα πρώτα μέτρα έγιναν με διστακτικότητα και χωρίς αποφασιστικότητα.
Για να μη σπείρουν πανικό.
Για το καλό της οικονομίας.
Αφού λοιπόν είχαν πλέον αποκλείσει εντελώς την πόλη καθώς η πανούκλα θέριζε ο παπάς του μυθιστορήματος, ο Πανελού, έκανε ένα διάγγελμα προς το ποίμνιο του, λέγοντας μεταξύ άλλων:
Ότι η πανούκλα είναι η τιμωρία του Θεού προς τους ανθρώπους επειδή έχασαν την πίστη τους και δεν εξασκούν καλά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Οι άνθρωποι μάλιστα θα έπρεπε να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την τιμωρία Του!
Η δοκιμασία του να μάθεις να ζεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ο Γκραν, ένας γέρο-υπάλληλος δεν άντεξε τη μοναξιά του και βγήκε έξω στους δρόμους χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων με τα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια του.
«Αυτός ο κόσμος χωρίς αγάπη ήταν κόσμος νεκρός, κι έρχεται πάντα μια στιγμή που κουράζεται κανείς από τους αποκλεισμούς, τη δουλειά και το κουράγιο, και τότε αποζητάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο και τη μαγευτική καρδιά της τρυφερότητας».
Και όταν η ασθένεια άρχισε να υποχωρεί αισθητά οι πολίτες δεν έσπευσαν να χαρούν.
«Όλοι συμφωνούσαν ότι δεν θα ξαναβρίσκαμε μονομιάς τις ανέσεις της προηγούμενης ζωής (πριν την επιδημία) κι ότι πιο εύκολα καταστρέφεις παρά χτίζεις».
Πιο εύκολα καταστρέφεις παρά χτίζεις!!
Τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω από τον πρωταγωνιστή, τον γιατρό Ριέ, είχαν το ίδιο μήνυμα ζωγραφισμένο επάνω τους.
«Σε διαφορετικό βαθμό, σ’ όλες τις γωνιές της πόλης, αυτοί οι άντρες και γυναίκες είχαν λαχταρήσει ένα σμίξιμο που δεν σήμαινε για όλους το ίδιο, μα που ήταν για όλους εξίσου ανέφικτο».
Και φυσικά ο μονόλογος του Ταρού, το αραδιασμα των σκέψεων και των γεγονότων της ζωής του στον γιατρό και φίλο του πλέον είναι η επιτομή του έπους του Camus. Είναι εκείνος ο μονόλογος που σε ταράζει συθέμελα αφήνοντας κάθε τρίχα πάνω σου μόνιμα σηκωμένη!
Ελπίζω η φάση που ζούμε τώρα, όταν με το καλό ξεπεραστεί παντελώς, να εμπνεύσει κόσμο και να γραφτούν όμορφα λογοτεχνικά έργα, έργα που θα μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, άνθρωποι που όταν έχουν ανάγκη από αγάπη και τρυφερότητα να μπορούν να εκφραστούν ξεπερνώντας φυσικά και μη εμπόδια!




View all my reviews
Η πανούκλαAlbert Camus