Vat so!

Hoekom het die mens so ‘n drang om ander te vernietig? So ‘n tropmentaliteit wat op die swakste een toesak en nie ophou voor daar bloed vergiet is nie? Omdat ons in moderne tye leef onderdruk ons die behoefte, maar waar ons die kans kry, veral as daar ‘n veilige afstand met ‘n sleutelbord tussen ons is, gee ons meer geredelik toe aan die behoefte.

Ons troetel die illusie van anonimiteit deurdat ons nie iemand in die oë kyk om dan vernietigende dinge vir mekaar te sê nie, maar dit is steeds jyself wat daardie woorde tik. Hoe weet ons ooit hoe iemand aan die ander kant dinge ervaar? Ons weet dan selfs nie eers hoe ons lewensmaats ‘n huishoudelike alterkasietjie ervaar nie.

Sou dit help as ons toegee aan daardie vernietigingsdrang en eerder soms uiting gee daaraan? Dit help sekerlik! Ek het baie jare gelede my man se spesiale konjakglase wat niemand anders as hy self mog was nie, met groot behae, een vir een, teen die tuinmuur stukkend gegooi. Het ek toe beter gevoel? Ja, vir ‘n enkele sekonde. Daarna was ek skaam oor my gedrag, spyt oor die duur glase en ek onthou nog al die jare hoe ‘n kind dit gaan optel het. Wie het nou eintlik die geveg gewen? En die koppige toutrek wat daarop gevolg het? Die emosies bly agter, bewustelik of onbewustelik en doen vir baie jare skade.

Freud het gereken dat die mens se skadukant ook ‘n aangebore doodswens het wat verantwoordelik is vir hierdie destruktiewe gedrag. Hy is wyd gekritiseer daarvoor weens die gebrek aan empiriese bewyse. Tog neem ek waar dat die mens op maniere optree wat nie logies is nie en wat mense nie self kan verklaar nie. En tóg doen hulle dit.

Sal dit help as ons meer ingestel is op mekaar se behoeftes, meer bewustelik na mekaar luister? Dit klink so maklik, maar is die lewe en verhoudings maklik? Misverstande gebeur so geredelik…

[image error]

Right or wrong, it’s very pleasant to break something from time to time.

– Fyodor Dostoevsky