As Barbie jou rolmodel is
“Barbie was een van my rolmodelle …” Die nou ‘n vrou van Johannesburg wat ‘n weelderige lewe lei en 1 000 paar skoene besit, baie trots dat dit netjies georden volgens kleur is. Sy maak afsprake met haar man om gehaltetyd deur te bring. Kry vir jou, my pop, kry jou lewe vir jou…
Dan het ek veel eerder respek vir Dolly Parton wat sing: “I’m just a backwoods Barbie in a push-up bra and heels. I might look artificial, but where it counts I’m real.” Daar word vertel sy het die dorp se prostituut met haar bottelblonde hare en kunsmatige glans bewonder en besluit sy wil ook so lyk. Ek het net vanoggend weer na Clark Gable gekyk en gedink hoe het hy as Rhett Butler Belle Watling se goue hart raakgesien.
Daar is iets wat my al die hele week pla en hierdie is dalk ‘n goeie plek om dit van my hart af te kry. Ons dorp het onlangs tydens ‘n verwoestende storm meer as 40 mense dakloos gehad, hulle huise het met al hulle besittings uitgebrand. ‘n Groepie vroue het eenvoudig saam met ons plaaslike raadslid (dit is nie eers in sy wyk nie!) ingeklim en begin sorg. Die mense is in die nag half verkluim met net die klere aan hulle lywe in die Gemeenskapsaal geherberg. Ons plaaslike Spar het vroeg-vroeg groot potte sop begin kook, maar daarna? Daarna het ‘n paar mense eenvoudig begin reël en kook en insamel en aanry en uitdeel. Totdat hulle nuwe strukture weer gebou is en daar genoeg was om weer hulle huishoudings aan die gang te kry en elke kind weer skoolklere, skryfbehoeftes en ‘n skoolsak het. Tussenin is een vrou se beste vriend oorlede, maar wat het die vrou gedoen? Genoeg begrafniskos gemaak dat die weerlose mense ook elkeen ‘n bord kon kry. Self het ek ‘n klein rol gespeel, maar ek moes ook opdaag vir die foto en berig in ons plaaslike koerant. Angels is ons genoem! Nogal.
Hierdie is wat ek die dag van die foto vir iemand per WhatsApp geskryf het: Ek kyk ons spulletjie vandag so, elkeen verinneweer op ‘n ander manier, een is vol hondehare, ek kom gesweet en gehawend na oefenklas aangejaag, een is daar met uitgerafelde skoene, een het ‘n kopdoek oor ‘n ongewaste kop, elkeen het net gelos waarmee hy besig was, gou kom cheeze vir die foto en weer aangegaan met hulle dag, en die absolute laaste ding waaroor enige een bekommerd was, was voorkoms en grimering. En dan kyk jy die verskil wat die klomp verkeerdeveerhoenders gemaak het. Julle, met hierdie klomp gaan ek enige dag oorlog toe. Enige dag. Daar was anonieme skenkers, anonieme helpers, maar wat hierdie handjievol mense reggekry het, is eenvoudig ongelooflik. Never judge a book by its cover. Ever.
Natuurlik was daar ook kritiek, oor “hulle” volgende week weer als afbrand. Dis ons eie mense hier en die vyand daar. Reg geraai, dit het gekom van die styweliptannies met die mooi haartjies en die rooi lippies. Dié wat die kerk se banke blink sit. Maar in die geheel gesien is ek bitterlik trots op hoe mense in ons gemeenskap saamgestaan het en brûe gebou en vriendskappe gesmee is, hoe daar uit ‘n tragedie ook waardevolle lesse geleer is.
“Actions are the first tragedy in life, words are the second. Words are perhaps the worst. Words are merciless. . .”
― Oscar Wilde
