Γενέθλια για το Τραγούδι του Χρόνου
Ή αλλιώς
Δυο Χαρές και μια Τρομάρα
Ας μιλήσουμε για κάτι χαρούμενο και συνάμα τρομαχτικό.
Έξι χρόνια πριν, λοιπόν, κυκλοφόρησε το βιβλίο μου. Πρόκειται για τη Χώρα των Χαμένων Ευχών, το πρώτο βιβλίο μιας επικής χριστουγεννιάτικης σειράς φαντασίας με γενικό τίτλο “Το Τραγούδι του Χρόνου” ή αλλιώς Νοέλα. Εκδόθηκε από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις, έναν μικρό και ελπιδοφόρο εκδοτικό με έδρα τα Ιωάννινα, που δυστυχώς δεν συνέχισε να λειτουργεί στα χρόνια που ακολούθησαν. Το Τραγούδι του Χρόνου ήταν από τους τελευταίους τίτλους.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις 15 Δεκεμβρίου 2011. Ήταν Παρασκευή όπως και φέτος. Δούλευα στο κεντρικό κατάστημα Metropolis στην Πανεπιστημίου, συμπληρώνοντας τρία χρόνια στο τμήμα του βιβλιοπωλείου. Ήταν μια δουλειά που την αγαπούσα πολύ όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι μου πριν μας σκορπίσει όλους η κρίση και το καινούργιο αφεντικό που αποφάσισε να βουλιάξει μια από τις ιστορικές εταιρείες στο χώρο της μουσικής.
Εκείνη τη μέρα είχα ρεπό. Δεν είδα το βιβλίο να βγαίνει από τις κούτες. Άκουσα όμως τη φίλη μου, την Μαρίνα, να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει με χαρά ότι το βιβλίο έφτασε και πως τα παιδιά το τοποθετούσαν στη βιτρίνα. Ήμουν καταχαρούμενος. Ήθελα να πάρω το τρένο και να ανέβω στην Αθήνα για να το δω, μα δεν το έκανα. Έτσι κι αλλιώς θα το έβλεπα για αρκετό καιρό. Θα δουλεύαμε μαζί.
Την επόμενη μέρα, το Σάββατο, ήμουν απογευματινός. Έπιανα δουλειά στις 12.00 τότε που συναντιώμασταν οι δυο βάρδιες μαζί. Έφτασα στην Πανεπιστημίου και στάθηκα έξω από το τετραώροφο κατάστημα μας.
Το βιβλίο ήταν εκεί! Είχε γεμίσει την βιτρίνα και με κοιτούσε πίσω από το τζάμι.
Δεν πρόλαβα να μπω στο κατάστημα όταν οι συνάδελφοι μου με χειροκρότησαν. Ήταν όλοι τους εκεί, ο Γιάννης, η Μαρίνα, ο Ναούμ (που τον φωνάζαμε Μάκη) ο Απόστολος και ο κυρ-Χρήστος. Δεν τους είχα ξαναδεί τόσο χαρούμενους. Είχαν μάλιστα ξεκινήσει να το διαβάσουν. Ο Γιάννης ήταν ο πρώτος που το αγόρασε την μέρα που κυκλοφόρησε. Πάντα αγαπούσε τα Χριστούγεννα, όπως αγαπούσε και τους Trans Siberian Orchestra.
Λίγο αργότερα η υπεύθυνη έστειλε τον Γιάννη κι εμένα να πάμε σε έναν εκδοτικό στην Καλλιδρομίου και να φέρουμε κάτι βιβλία. Στο δρόμο ο Γιάννης μου μιλούσε για το βιβλίο για το πόσο του άρεσε μέχρι το σημείο που το είχε φτάσει. Περάσαμε και από την Πρωτοπορία να πούμε ένα γεια στους συνάδελφους. Το βιβλίο είχε φτάσει και από εκεί και η Μαρία μου είπε ότι θα το προωθούσε.
Διάολε ήμουν ευτυχισμένος. Έπειτα από τόσες περιπέτειες, απορρίψεις, διαφωνίες, καθυστερήσεις, αγωνία, το άδειασμα από τον Κέδρο που μου το γύρισε πίσω λίγο πριν το συμβόλαιο, το Τραγούδι του Χρόνου είχε εκδοθεί. Και τώρα πια θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω την συνέχεια της ιστορίας στη Νοέλα. Ονειρευόμουν μια πορεία ανοδική που θα ξεκινούσε από τα χαμηλά ελπίζοντας πως κάποτε θα έφτανε στην αναγνώριση αυτού του έργου φαντασίας.
Ναι καλά…
Την επόμενη μέρα κιόλας έφαγα ένα γερό χαστούκι.
Ήταν εκείνη η Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα όπου τα καταστήματα ήταν ανοιχτά. Τότε βέβαια υπήρχε μόνο μια Κυριακή του χρόνου που λειτουργούσαν τα καταστήματα, όχι σαν το σημερινό χάλι όπου είναι τρεις Κυριακές μες στο Δεκέμβρη και άλλες έξι (μπορεί πλέον και παραπάνω) την υπόλοιπη χρονιά.
Όπως και να ‘χει, εκείνη την Κυριακή δούλευα. Απογευματινή βάρδια και πάλι, αυτή τη φορά απόσπαση για μια μέρα στο κατάστημα του Mall στην Νερατζιώτισσα, εκεί όπου τέσσερα χρόνια αργότερα θα δούλευα ως (που να το φανταστώ!) εκπαιδευτής Jedi σε προώθηση της νέας ταινίας Star Wars (άλλο κι αυτό) τα δικαιώματα της οποίας τα αγόρασε η Disney (αυτό κι αν ήταν).
Ήταν του Αγίου Διονυσίου, η γιορτή της μητέρας μου. Φεύγοντας για τη δουλειά, πέρασα από το σπίτι της. Είχα ένα αντίτυπο για εκείνη, γράφοντας στην πρώτη σελίδα τις ευχές μου. Η μαμά συγκινήθηκε που επιτέλους ο κόπος μου κατάφερε να εκδοθεί έπειτα από τόσα χρόνια προσπάθειας και άλλα δύο μυθιστορήματα που δεν έγιναν τίποτα και ποτέ. Την χαιρέτησα και έφυγα για το τρένο.
Δύο ώρες αργότερα, κι ενώ ήμουν στη δουλειά, με πήρε τηλέφωνο. Έκλαιγε και ήταν συντετριμμένη. Λίγο αφότου έφυγα, πετάχτηκε κι εκείνη να κάνει κάτι ψώνια ίσα για να ένα μισάωρο. Ήταν αρκετός χρόνος για τους διαρρήκτες να μπουν στο σπίτι της και να αρπάξουν χρήματα και χρυσαφικά.
Ανάμεσα στα κλοπιμαία ήταν και ο σταυρός της βάφτισης μου. Αυτό ήταν που στεναχώρησε πιο πολύ την μητέρα μου. Ήταν κάτι ιδιαίτερο και για εκείνη και για μένα. Και πια μας το είχαν κλέψει, ανήμερα της γιορτής της, λίγη ώρα αφότου της είχα χαρίσει το Τραγούδι του Χρόνου.
Σαφώς το παραπάνω ήταν απλώς μια σύμπτωση. Αλλά μπορεί και όχι. Το πήρα σαν κακό οιωνό για το βιβλίο. Και βγήκε. Όχι μόνο για το βιβλίο αλλά και για μένα. Πολλές ατυχίες μας βάρεσαν και τους δυο στους μήνες που ακολούθησαν, ειδικά με τον ερχομό του 2012. Μέσα σε εκείνη τη χρονιά έκλεισε και το δίκτυο διανομής του βιβλίου και το Metropolis όπου εργάστηκα τέσσερα χρόνια, φεύγοντας με άλλους πενήντα συναδέλφους χωρίς αποζημίωση και δεδουλευμένα πέντε μηνών,. Το βιβλίο σκορπίστηκε όπως κι εγώ ενώ τα χρήματα από τις πωλήσεις (οι οποίες είχαν ξεπεράσει τα 100 αντίτυπα μέσα σε τρεις βδομάδες) δεν αποδόθηκαν στον εκδοτικό. Ούτε βέβαια και τα αντίτυπα που περίσσεψαν και μέχρι σήμερα αγνοούνται.
Βεβαίως η ιστορία του βιβλίου δεν τελειώνει εκεί, όπως δεν τελείωσε και η δική μου. Μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια δοκιμάσαμε νέες εμπειρίες. Κάποιες βγήκαν σε καλό, κάποιες όχι. Όπως και να έχει, το Τραγούδι του Χρόνου, η ιστορία του Λουκά και της Φωτεινής και ενός κόσμου που τον έλεγαν Νοέλα, υπάρχει μέχρι σήμερα και πολεμά με τον Χρόνο, τον αιώνιο της εχθρό. Όπως κι εγώ, όπως και όλοι μας.
Και ναι, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν ακόμα πολλά να πούμε για το τι ακολούθησε στα υπόλοιπα πέντε χρόνια. Μα όπως λέει ο δάσκαλος Έντε, αυτή είναι μια ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη φορά.
Στην Νοέλα ακόμα τραγουδούν. Σιγά, ψιθυριστά και τρεμάμενα, όμως τραγουδούν. Και παρά τον πόλεμο, τα Χριστούγεννα δεν έχουν ακόμα πεθάνει.
ΥΓ1. Ποτέ δεν έμαθα τι απέγινε ο διαρρήκτης και ο σταυρός μου. Ούτε ποιος ήταν, ούτε γιατί το έκανε. Υποθέτω πως έτσι συμβαίνει πάντα, όπως έγινε και με το Metropolis και την κρίση. Απλά σε καταστρέφουν χωρίς να έχουν κάτι προσωπικό μαζί σου. Σαν τον Χρόνο.
ΥΓ2. Έγραψα όλο το παραπάνω επειδή πραγματικά μου λείπει εκείνη η μέρα του 2011. Είχα μια υπέροχη δουλειά. Είχα έναν πάρα πολύ καλό μισθό. Είχα ένα ανθρώπινο ωράριο και εξαιρετικούς συναδέλφους. Είχα ενα βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε κι ένα όνειρο.Τώρα όλα αυτά μοιάζουν πιο μυθικά από ότι η ίδια η Νοέλα. Και είναι μόνο έξι χρόνια πριν.
Στη φωτογραφία η πρώτη έκδοση της Χώρας των Χαμένων Ευχών στο Metropolis.
[image error]
