Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 22

Δεν μπορώ και δεν θέλω να καταλάβω

Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορώ να τα καταλάβω. Ίσως και να μην θέλω.
Δεν μπορώ, ας πούμε, να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζει προβλήματα το "Χαμόγελο του Παιδιού", η ύπαρξη του οποίου είναι ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα σε αυτήν τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν υπάρχουν 1-2, ή 102 μεγαλοεφοπλιστές της χώρας που να είναι σε ανοιχτή γραμμή με το Χαμόγελο και να λύνουν σε dt όποιο οικονομικό ή άλλο πρόβλημα υπάρχει.
Κάθε φορά που διαβάζω για πρόβλημα στο "Χαμόγελο του παιδιού" είναι σαν να μου λέει κάποιος "δεν έχετε ελπίδα". Δεν μπορώ, και δεν θέλω να το καταλάβω: http://www.hamogelo.gr/4-1/3173/Mh-mas-sterhsete-to-spiti-poy-megalonoyme

Ο άνθρωπος που τερμάτισε το κόμπλεξ

Πριν σας μιλήσω για έναν πολύ σεξουαλικό άντρα σήμερα, θέλω να σας πω πόσο περήφανος είμαι για τους Έλληνες φοιτητές μου που έφυγαν στο εξωτερικό (και για όσους έμειναν και προσπαθούν στην Ελλάδα, βέβαια, αλλά γι’ αυτούς θα μιλήσουμε μια άλλη φορά). Είμαι πολύ περήφανος και για πολλούς άλλους φοιτητές, που δεν τους επέβλεψα προσωπικά, και επίσης έφυγαν στο εξωτερικό να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Θα μου πείτε: πώς κολλάει η περηφάνια για τους φοιτητές με το σεξ; Ούτε εγώ το γνώριζα ότι κολλούσε, μέχρι που, πριν τρεις μέρες, διάβασα στην «Αυγή» το άρθρο του υπερσεξουαλικού κυρίου Θανάση Καρτερού, με τίτλο: «Σας γαμώ το Χάρβαρντ»: http://www.avgi.gr/article/10811/7051282/sas-gamo-to-charbarntΟ κύριος Καρτερός, θέλοντας να μας εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι να μπουν τα κόμματα στα σχολεία και να δηλητηριάζουν τα παιδιά από την δευτέρα λυκείου, έκανε επίθεση στον κ. Μητσοτάκη, που δεν θέλει να συμβεί αυτό (και μπράβο του που δεν το θέλει, παρόλο που εγώ το κόμμα του δεν το υποστηρίζω). Και στήριξε την επίθεσή του, ο κ. Καρτερός, στο ότι ο Μητσοτάκης έχει πτυχία από αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ. Το οποίο ο κ. Καρτερός θέλει να το πηδήξει και μέσα στο άρθρο του φαίνεται να πιστεύει ότι θέλουν να το πηδήξουν και όσοι έφηβοι στην Ελλάδα δεν είναι πλούσιοι.O κ. Καρτερός προφανώς περνάει τον περισσότερο χρόνο του κάνοντας σεξ, προπονούμενος για να πηδήξει το Χάρβαρντ, κι έτσι δεν γνωρίζει μερικά πράγματα, οπότε θα ήθελα να τον ενημερώσω γι’ αυτά. Θα ήθελα να του πω δηλαδή ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φοιτητών που πηγαίνουν για μεταπτυχιακές σπουδές στα μεγάλα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής δεν είναι καθόλου, μα καθόλου πλούσιοι. Είναι παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό, γι’ αυτό κάνουν τεράστια προσπάθεια να αριστεύσουν και πηγαίνουν με πλήρεις υποτροφίες σε αυτά τα «κακά» πανεπιστήμια που προάγουν την αριστεία. Την αριστεία που είναι «ρετσινιά» για την κυβέρνησή μας, που τόσο λατρεύει ο κ. Καρτερός. Είναι παιδιά που, μετά, με εφόδιο τα διπλώματα από αυτά τα πανεπιστήμια, κάνουν σπουδαίες καριέρες στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Ξέρετε, από αυτές τις καριέρες που είναι «χολέρες» όπως γράφει και ο σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού του πρωθυπουργού κ. Καρανίκας, που περνάει τη μέρα του τουιτάροντας στην Ελένη Μενεγάκη πόσο κουκλάρα είναι. Δεν αποκλείω ο κ. Καρτερός να πάρει μαζί του τον κ. Καρανίκα όταν πάνε να πηδήξουν το Χάρβαρντ, αφού και οι δύο είναι πολύ νταβραντισμένοι άντρες.Επίσης, να ενημερώσω τον κ. Καρτερό ότι ακόμα και πολλοί φοιτητές που έχουν μια κάπως μεγαλύτερη οικονομική άνεση κυνηγούν τις υποτροφίες αυτές, για να νιώσουν ότι στέκονται στα πόδια τους μόνοι τους και δεν επιβαρύνουν τους γονείς τους. Άλλοι, που πηγαίνουν αρχικά με χρηματοδότηση από το σπίτι τους, βρίσκουν δουλειά παράλληλα με τις σπουδές τους ή παίρνουν υποτροφίες αφού φτάσουν σε Ευρώπη/Αμερική, για τους ίδιους λόγους.Στο άρθρο του κ. Καρτερού, που αποτελεί μνημείο κομπλεξισμού, υπονοείται ότι οι έφηβοι που πηγαίνουν σε λύκεια φτωχότερων περιοχών της Ελλάδας είναι εξ ορισμού απέναντι στον κ. Μητσοτάκη, επειδή εκείνος σπούδασε σε ένα σπουδαίο πανεπιστήμιο. Με λίγα λόγια, ο κ. Καρτερός είναι ένας βαθιά ρατσιστής άνθρωπος, ένας άνθρωπος που θέλει να βάλει τους εφήβους αυτούς «στη θέση τους». Θέλει να τους εξηγήσει ποιο είναι το μέλλον τους. Το μέλλον τους είναι, όπως περήφανα γράφει ο ίδιος σαν να λέει κάτι καταπληκτικό, να παίρνουν «πτυχία καταλήψεων» (θα τα μοιράζει άραγε ο ίδιος;). Είναι σαν να τους λέει: αφήστε τώρα τα όνειρα για μεγάλες σπουδές, εδώ θα κάτσετε, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια που δεν δίνουμε φράγκο τσακιστό εμείς ως κυβέρνηση, αλλά θα σας αφήνουμε να τα καταλαμβάνετε για να εκτονώνεστε, εδώ θα μείνετε και πολύ σας είναι.Κι όμως, ο κ. Κρατερός λέει κι άλλα, πολύ χειρότερα! Μας λέει ότι όσοι δεν θέλουν να ψηφίζουν οι μαθητές από την δευτέρα λυκείου το κάνουν επειδή δεν θέλουν να «πλημμυρίσουν οι εκλογικοί κατάλογοι με γυφτάκια από το Περιστέρι και την Τούμπα». Καταρχάς, «αριστερέ» δημοσιογράφε, από πού κι ως πού αποκαλείς τα παιδιά «γυφτάκια»; Δήθεν ότι ο Μητσοτάκης τα σκέφτεται έτσι, μόνο που το άρθρο το γράφεις εσύ, δικιά σου είναι η λέξη, εσύ τα έχεις έτσι στο μυαλό σου.Δεύτερον, ένα χρόνο αργότερα, που τα παιδιά θα γίνουν 18 χρονών, δεν θα πλημμυρίσουν τους εκλογικούς καταλόγους; Πρέπει να τους πλημμυρίσουν ενώ είναι ακόμα στο σχολείο;Μας λέει επίσης, ο κ. Καρτερός, ότι όσοι δεν διαθέτουν κανένα πτυχίο πρέπει να πάρουν το τιμόνι της χώρας στα χέρια τους. Καταρχάς, αυτό έχει ήδη γίνει, μεγάλε. Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας είναι ο Φίλης, με μηδέν πτυχία. Αλλά καταλαβαίνω πως εσύ εννοείς τους μαθητές. Ωραία, λοιπόν. Γιατί να περιοριστούμε στους 17άρηδες; Όπως έγραψα στα δύο κείμενά μου της περασμένης εβδομάδας, άνετα μπορούν να ψηφίζουν και οι 12χρονοι. Το καλύτερο βέβαια το άφησα για το τέλος: διαβάστε ξανά το link της Αυγής, για το άρθρο του κ. Καρτερού. Δείτε ότι το Harvard το γράφουν: “Charbarnt”. Για τέτοια γνώση μιλάμε.Την Ελλάδα την κυβερνούσαν για πολλά χρόνια άνθρωποι στην πλειοψηφία τους διεφθαρμένοι. Και στην θέση τους διαλέξαμε να την κυβερνήσουν τώρα άνθρωποι στην μεγάλη πλειοψηφία τους ανίδεοι, γεμάτοι κόμπλεξ, γεμάτοι μίσος για οτιδήποτε δείχνει υγιή φιλοδοξία, άνοδο πνευματικού επιπέδου, αριστεία, επικοινωνία με τις σπουδαίες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού.Άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν ότι θα έχουν από κάτω έναν κακομοίρη λαό, που θα τον κυβερνούν καλοπερνώντας οι ίδιοι και θα του πουλάνε επαναστατικά φούμαρα για να τον τυφλώνουν. 

Ψήφο στα 12, τώρα!

Έκανα μια πολύ σύντομη έρευνα, αφού πόσταρα το χθεσινό κείμενο: http://polyk.blogspot.com.au/2016/06/blog-post_38.html, για την συμφωνία του Αλέξη και της Φώφης ώστε να ψηφίζουν τα παιδιά στις εκλογές από την δευτέρα Λυκείου.Έψαξα να δω τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη.Η Γη λοιπόν, χωρίζεται σε 194 χώρες. Από τις 194, δεκατρείς χώρες έχουν ορίσει την ηλικία της ψήφου στις εθνικές εκλογές κάτω από τα 18. Οι χώρες αυτές είναι: Αιθιοπία, Βόρεια Κορέα, Σουδάν, Νότιο Σουδάν, Ανατολικό Τιμόρ, Ινδονησία, (ηλικία: 17, σε αυτές τις χώρες) και Αργεντινή, Βραζιλία, Κούβα, Εκουαδόρ, Νικαράγουα, Αυστρία, Σκωτία (ηλικία: 16). Σε αυτές μπορούμε να προσθέσουμε και την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπου μπορεί κάποιος να ψηφίζει από τα 16 του αν εργάζεται.Ανακεφαλαιώνοντας, περίπου ένα 6-7% των χωρών παγκοσμίως επιτρέπουν σε παιδιά κάτω των 18 να ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές. Ανάμεσα στις χώρες αυτές βρίσκονται όλες κι όλες δύο χώρες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, και από αυτές τις δύο η Σκωτία είχε σημαντικούς λόγους να το κάνει: η μείωση του ορίου ηλικίας αφορούσε αρχικά το δημοψήφισμα που έκαναν πριν δύο χρόνια οι Σκωτσέζοι για το αν θα φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο μετά από 400 χρόνια κοινής πορείας με την Αγγλία, μια απόφαση που θα επηρέαζε την χώρα για δεκαετίες - οπότε θεώρησαν δίκαιο να ψηφίσουν και οι νεαρότεροι, που θα έπρεπε να ζήσουν με αυτή την απόφαση. Στο δημοψήφισμα για παραμονή στην ΕΕ, πριν λίγες μέρες, το όριο ηλικίας παρέμεινε στα 18.Ξαναδιαβάζω ποιες είναι οι χώρες που έχουν χαμηλώσει το όριο ηλικίας και αντιλαμβάνομαι ακριβώς πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ο Αλέξης και η Φώφη, ποια είναι τα μοντέλα χωρών που τους ενθουσιάζουν. Απλώς θα ήθελα να τους προτείνω να μην είναι τόσο συντηρητικοί. Είναι γνωστό σε όλη τη Γη πως οι Έλληνες είμαστε ο εξυπνότερος (και ομορφότερος) λαός στον πλανήτη. Τα παιδιά μας είναι τουλάχιστον 3-4 χρόνια μπροστά από τα παιδιά των υπόλοιπων χωρών, που όταν εκείνοι ανακάλυψαν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη. Οπότε, γιατί να περιορίσουμε την ψήφο σε όσους είναι πάνω από τα 16; Έχετε δει πόσο ώριμα είναι τα παιδιά στην πρώτη και στην δευτέρα γυμνασίου; Ψήφο στα 12, τώρα!

Την λύση την έχει ο Βασίλης Αυλωνίτης

Και φτάνει, που λέτε, η μεγάλη μέρα, την περασμένη εβδομάδα, που μπορεί να ήταν η Τετάρτη, μπορεί να ήτανε και η Πέμπτη ή η Παρασκευή, τι σημασία έχουν αυτά όταν η μέρα είναι μεγάλη.Και μπαίνει, που λέτε, στο γραφείο του Αλέξη η Φώφη. Ναι, ο Αλέξης ήταν ο ογκόλιθος του πολιτεύματός μας Αλέξης Τσίπρας και ναι, η Φώφη ήταν η Φώφη – δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις, μία είναι η Φώφη, η σωτήρας της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, η γυναίκα-σύμβολο.Και έκατσαν ο ένας απέναντι στον άλλο, με τα πετρωμένα χαμόγελα στα πρόσωπά τους για τις φωτογραφίες, αλλά όλοι μπορούσαμε να νιώσουμε πως μόλις έφευγαν οι δημοσιογράφοι εκεί μέσα θα γινόταν χαμός ανάμεσα στα δύο ιερά τέρατα της πολιτικής μας ζωής. Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, το ποιο να ρίξει την βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι.Και βγαίνει η Φώφη, μετά από ώρα, σώα και αβλαβής – αμέσως όλοι έριξαν μια ματιά στο δωμάτιο να δουν ότι και ο Αλέξης στεκόταν στα πόδια του, βράχος σωστός.Και κάνει δηλώσεις η Φώφη στους δημοσιογράφους, και εξηγεί πως αυτή δεν θα ψηφίσει εκλογικό νόμο σε δόσεις, και πως δεν συμφώνησε τίποτα με τον Αλέξη, εκτός από ένα πράγμα: να ψηφίζουν από δω και πέρα οι Έλληνες από τα 17 τους.Εδώ η πλάκα σταματάει.Αυτό μόνο λοιπόν συμφώνησαν, στην συνάντησή τους. Γιατί μπορεί όλα τα άλλα να χωρίζουν την Φώφη με τον Αλέξη, αλλά η αντίληψή τους για την χρησιμότητα των παιδιών τους ενώνει. Ψήφος από τα 17, λοιπόν. Φανταστείτε το. Φανταστείτε την κομματική αφισοκόλληση στα σχολεία. Τους τσακωμούς των παιδιών (στα 17 τους πολλά πηγαίνουν ακόμα στην δευτέρα λυκείου) για τα κόμματα. Την προσπάθεια του ενός να επηρεάσει το άλλο ή να ξεφτιλίσει το άλλο. Φανταστείτε τους γονείς να μπαίνουν στο παιχνίδι. Φανταστείτε τους καθηγητές να μπαίνουν στο παιχνίδι – και ξέρω πολύ καλά γιατί μιλάω, γιατί την εποχή του 1990-91, με τις πρώτες μεγάλες μαθητικές καταλήψεις, γινόταν της κακομοίρας με επεμβάσεις καθηγητών υπέρ και εναντίων μαθητών, ανάλογα με το αν οι απόψεις των μαθητών άρεσαν στους συγκεκριμένους καθηγητές του σχολείου. Ο κάθε καθηγητής, ανάλογα με το αν ήταν υπέρ ή εναντίον της κατάληψης, αποκτούσε τους αγαπημένους του μαθητές. Όσοι ήμασταν τότε στο λύκειο τα έχουμε ζήσει αυτά στο πετσί μας και ξέρουμε, και τότε ΔΕΝ ψηφίζαμε, θυμίζω, ε; Φανταστείτε τώρα τι έχει να γίνει, με τον Χ φανατίλα Συριζαίο-Νεοδημοκράτη-Πασόκο καθηγητή που θα έχει απέναντί του ένα παιδί που θα διατρανώνει τις διαφορετικές του απόψεις και θα προσπαθεί να προσελκύσει ψηφοφόρους στο αντίπαλο κόμμα. Φανταστείτε την αηδία των όσων κάνουν οι φοιτητικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια της χώρας, να «κατεβαίνει» στην δευτέρα και στην τρίτη λυκείου.Από όλα όσα συζήτησαν, στο μόνο που συμφώνησαν ήταν η ψήφος στα 17.Τα παιδιά των κομματικών σωλήνων μεγάλωσαν, έγιναν αρχηγοί, θέλουν να διαιωνίσουν το είδος τους, και συμφωνούν σε ένα πράγμα: ότι για να το πετύχουν αυτό πρέπει να συνεχίσουν την διάλυση των σχολείων της χώρας. Από τα δημοτικά μέχρι τα λύκεια.Θα με ρωτήσετε, ποια είναι η λύση.Την λύση την έχει ο Βασίλης Αυλωνίτης: https://www.youtube.com/watch?v=dy1CXQ8_lX8

Τι σημαίνει λευτεριά

Θα ξεκινήσω γράφοντας κάποια θετικά λόγια, γιατί μετά έχω να πω πολλά, μα πάρα πολλά στραβά. Όπως έχω γράψει λοιπόν στο παρελθόν, οι βασικές ιδέες τις οποίες πρεσβεύει το Ποτάμι είναι κοντά στις δικές μου, σε θέματα αξιοκρατίας, ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και χειρισμού του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Επίσης, να προσθέσω ότι κάποιες από τις πρόσφατες ομιλίες του κ. Θεοδωράκη στην Βουλή ήταν απλώς εξαιρετικές, οι σοβαρότερες ίσως που έχουμε ακούσει από οποιονδήποτε πολιτικό αρχηγό μέσα στην Βουλή τα τελευταία χρόνια.Τώρα που τα είπα τα καλά και τελείωσα, να προτείνω κάτι στους ανθρώπους του Ποταμιού; Προτείνω λοιπόν στους συμβούλους του κ. Θεοδωράκη να τον αφήνουν να κάνει και να λέει ότι θέλει για εννιά μήνες κάθε χρόνο, αλλά μόλις μπαίνει το καλοκαίρι να τον έχουν από κοντά, γιατί κάτι συμβαίνει προφανώς τα καλοκαίρια στον άνθρωπο, τον επηρεάζει ο καιρός πολύ άσχημα, μάλλον τον βαράει ο ήλιος στο κεφάλι.Το κακό ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι που φαινόταν με τις δηλώσεις του σχεδόν να παρακαλάει να μπει στην κυβέρνηση, παρόλο που δήλωνε πως έβλεπε όσα τραγικά συνέβαιναν. Το ότι ο ίδιος, όπως είχε δηλώσει, δεν θα γινόταν υπουργός (στο σενάριο που ονειρευόταν) είναι μεν προς τιμήν του, αλλά λίγη σημασία έχει όταν παρακαλάς κάποιους που δεν εκτιμάς να «σε παίξουν» κι εσένα.Φέτος όμως φαίνεται πως ο ελληνικός ήλιος είναι πιο καυτός, γιατί τα πράγματα χειροτέρεψαν. Πριν λίγες εβδομάδες ο κ. Θεοδωράκης αποθέωσε τον Κ. Σημίτη, λέγοντας πως είναι «από τα ελάχιστα εθνικά κεφάλαια της χώρας». Ώπα, συντοπίτη Σταύρο, παρ’ το αλλιώς γιατί στουκάραμε. Να δεχτώ ότι ο Σημίτης ήταν το 1996 καλύτερη επιλογή από τον αντίπαλό του τότε για την πρωθυπουργία, τον Τσοχατζόπουλο (επειδή οποιοσδήποτε ήταν καλύτερος από τον Τσοχατζόπουλο). Να δεχτώ και ότι προσπάθησε να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις στην χώρα. Από εκεί και πέρα: -        Χρηματιστήριο-        τρελό φαγοπότι δισεκατομμυρίων Ευρώ από την διαπλοκή-        διάχυτη αίσθηση ρεμούλας στην κοινωνία-        «δημιουργική λογιστική» για να κρυφτούν τα πραγματικά ελλείμματα-        αποδεδειγμένα πια τόσοι και τόσοι υπουργοί του έπαιρναν αμύθητα ποσά ως μίζες-      και το κυριότερο όλων: ο Σημίτης μπορούσε να σώσει το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό της χώρας και να τον ευγνωμονούν όλες οι επόμενες γενιές, αλλά αντί γι’ αυτό φοβήθηκε τους συνδικαλιστές και έκανε πίσω για να μην χάσει την εξουσία.Εθνικό κεφάλαιο; Really, Σταύρο;Αλλά τα χειρότερα ακολούθησαν, με την επόμενη γραπτή δήλωση του κ. Θεοδωράκη, προχθές, για τον Ανδρέα Παπανδρέου: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500085788«Ο Ανδρέας απελευθέρωσε το 50% των Ελλήνων», έγραψε ο κ. Θεοδωράκης, αποθεώνοντας και αυτόν, μετά τον Σημίτη. Και μην μου πει κάποιος ότι έγραψε και μιάμιση γραμμή με αρνητικά σχόλια, γιατί όταν στις 3 υμνητικές παραγράφους αντιπαραθέτεις την μιάμιση γραμμή, είναι πολύ προφανές το πώς αισθάνεσαι γι’ αυτόν που γράφεις.Επειδή είμαι ένα παιδί με απορίες, έχω δύο για τον κ. Θεοδωράκη:α) αν του άρεσε τόσο πολύ (έστω και με τα κάποια αρνητικά του) το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη, δηλαδή τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ, τι είναι αυτό που τον χαλάει στο ΠΑΣΟΚ σήμερα και δεν πάει να ενωθεί μαζί του; Για ποια ρήξη με το παλιό μιλάει; Αν τον χάλασε ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτός έχει ήδη φύγει από το ΠΑΣΟΚ (αλλά ήταν πρώτος-πρώτος στο συνέδριο του Ποταμιού).β) εγώ δεν αμφισβητώ όσα γράφει ο κ. Θεοδωράκης για τα κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας πριν τον Ανδρέα. Όντως, έτσι ήταν τα πράγματα, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου ήταν καταπιεσμένο και «στην απέξω». Ρωτάω απλώς το εξής:Ας πούμε ότι έρχομαι εγώ σε σένα, τον καταπιεσμένο Έλληνα, που δεν είσαι δεξιός, που δεν έχεις λεφτά, που δεν έχεις «τα μέσα». Και σε παίρνω από το χέρι. Και σου γεμίζω τα χέρια με λεφτά, χωρίς αυτά τα λεφτά να τα κερδίζεις με την αξία σου  - είναι δανεικά από την ΕΕ και θα τους τα επιστρέψουμε «κάποτε», εσύ εντωμεταξύ ζήσε την ζωάρα σου. Και σου μαθαίνω ότι μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις, ξέχνα την καταπίεση που ένιωθες, οι νόμοι δεν σημαίνουν τίποτα, όλα παίζουν εδώ, τιμωρίες δεν υπάρχουν. Γιατί; Γιατί «έτσι». Γιατί είσαι Ελληνάρας. Όπως έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης: «Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν».Σου μαθαίνω ότι το να χρησιμοποιείς την δημόσια θέση σου για να κονομάς κάτω από το τραπέζι είναι οκ, γιατί «μπορείς να κάνεις ένα δωράκι στον εαυτό σου».Σου μαθαίνω ότι το σημαντικό στη ζωή δεν είναι να διαβάζεις βιβλία, αλλά να τα καις στα μπουζούκια κάθε βράδυ. Επίσης, μαθαίνω στα πιτσιρίκια ότι δεν πειράζει να καίνε τα βιβλία τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ούτε πειράζει να κλείνουν επί μήνες τα σχολεία με καταλήψεις, αρκεί να ρίξουμε το αντίπαλο κόμμα από την κυβέρνηση. Διορίζω στο δημόσιο εσένα και τα παιδιά σου, χωρίς κανένα αξιοκρατικό κριτήριο, αρκεί να είσαι αιώνια υποχρεωμένος στο κόμμα.Σου μαθαίνω ότι η σωστή εφημερίδα να διαβάζεις είναι η Αυριανή, που βγάζει ο κολλητός μου, ένα από τα χυδαιότερα έντυπα που κυκλοφόρησαν ποτέ σε αυτή τη χώρα. Διαλύω τα πανεπιστήμια, κάνοντας τις φοιτητικές παρατάξεις κράτος εν κράτει, ώστε να βγουν από εκεί τα επόμενα βλαστάρια για το κόμμα.Η δική μου ερώτηση στον κ. Θεοδωράκη είναι: Αφού σου τα κάνω όλα αυτά, ΣΕ ΛΕΥΤΕΡΩΣΑ;

H Ιστορία έχει πάντα δίκιο (συνέχεια)

Πριν δυο μήνες περίπου είχα γράψει εδώ στο blogένα κείμενο για το ΝΒΑ, για το πώς η Ιστορία έχει πάντα δίκιο: http://polyk.blogspot.com.au/2016/04/h.htmlΚαι στα σχόλια που ακολούθησαν, στο Facebook, είχα γράψει πως δεν πίστευα καν ότι οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς ήταν η καλύτερη ομάδα φέτος, και ότι κατά την γνώμη μου δεν θα έπαιρναν το πρωτάθλημα. Βέβαια, εγώ περίμενα να χάσουν από τους Σπερς, όχι από το Κλίβελαντ, αλλά η ουσία είναι ότι θεωρούσα τους Γουόριορς πολύ καλούς μεν, αλλά υπερεκεκτιμημένους.Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι η Ιστορία εκτός από το ότι έχει πάντα δίκιο, έχει και χιούμορ. Διότι μόνο έτσι εξηγείται ότι οι Γουόριορς έχασαν από τον Λεμπρόν Τζέιμς. Αν οι Γουόριορς έπαιρναν το πρωτάθλημα φέτος, έχοντας κάνει και το ρεκόρ νικών στην κανονική περίοδο, θα ξεκινούσε η ηλίθια συζήτηση για το ποια είναι η καλύτερη ομάδα στην ιστορία, οι Γουόριορς ή οι Μπουλς του Τζόρνταν. Τώρα που το έχασαν, δεν τίθεται πια καν τέτοιο θέμα. Οι Μπουλς είχαν ισοπεδώσει τους πάντες και στην κανονική περίοδο και στα πλέι-οφς.Αλλά οι Γουόριορς το έχασαν συγκεκριμένα από τον Λεμπρόν, έναν καταπληκτικό παίχτη που δεν είναι βέβαια Τζόρνταν ούτε σε στιλ ούτε σε «φονικό ένστικτο» (έχει χάσει περισσότερους τελικούς απ’ όσους έχει κερδίσει, έχει «κρασάρει» πολλές φορές σε κρίσιμα παιχνίδια τελικών) αλλά πολλοί είχαν δοκιμάσει να τον συγκρίνουν με τον Τζόρνταν στο παρελθόν. Ε, μόλις ξεκαθαρίστηκε ότι ο Λεμπρόν δεν είναι στην κλάση του Τζόρνταν (επειδή κανείς δεν είναι), φρόντισε ο ίδιος ο Λεμπρόν να μην αποκαθηλωθεί ούτε η ομάδα του Τζόρνταν από τον θρόνο της, στην Ιστορία.Ταυτόχρονα, είναι μια τεράστια δικαίωση για τον ίδιο τον Λεμπρόν, που τόσο κράξιμο είχε φάει στην πόλη του επειδή είχε φύγει πριν λίγα χρόνια για να πάει στο Μαϊάμι. Επέστρεψε και τους έστεψε για πρώτη φορά στην ιστορία τους πρωταθλητές. Είναι ακόμα δίκαιο επειδή πέρυσι το Κλίβελαντ έχασε στους τελικούς, αποδεκατισμένο από τραυματισμούς, και φέτος κέρδισε επειδή το Γκόλντεν Στέιτ είχε κρίσιμους τραυματισμούς και αποβολές παικτών.Τόσο τέλεια τακτοποίηση, ούτε αν υπήρχε ένα μαγικό χέρι που κινεί τα νήματα δεν θα μπορούσε να γίνει.

Για Όσκαρ

Ήμουν δεκαπέντε χρονών το 1989, κι έτσι το θυμάμαι πολύ καλά. Οι περισσότεροι Έλληνες είχαν περάσει μια δεκαετία έτοιμοι να σφαχτούν σε κάθε ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Φιλίες διαλύθηκαν, πράσινα και γαλάζια καφενεία παντού, επεισόδια, ξύλο, βρισιές, ειρωνείες, φανατισμός, μίσος (αν όλα αυτά θυμίζουν στους νεότερους την εποχή του δημοψηφίσματος πέρυσι, καλά κάνουν και σας την θυμίζουν, τα πράγματα στην Ελλάδα δυστυχώς αλλάζουν με ρυθμούς λαβωμένης χελώνας). Μίσος, λοιπόν. Μίσος αντίστοιχο - πίστευαν οι Έλληνες - με  αυτό των αρχηγών τους, Μητσοτάκη και Παπανδρέου. Οι εκλογές τότε δεν έβγαλαν αυτοδυναμία, και οι Έλληνες είδαν να κάθονται στο ίδιο σαλόνι ο Μητσοτάκης με τον Παπανδρέου για να συζητήσουν σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης μαζί με την Αριστερά. Η χώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα – τι θα συνέβαινε, άραγε τώρα που οι δύο «ορκισμένοι εχθροί» θα βρίσκονταν στον ίδιο χώρο; Ε, αυτό που συνέβη, και το διάβασαν οι φανατίλες Έλληνες στα πρακτικά της συνεδρίασης, ήταν πως οι Μητσοτάκης και Παπανδρέου μιλούσαν στην συζήτηση εκείνη λέγοντας «Κώστα μου» και «Ανδρέα μου». Το διάβασαν, οι φανατίλες Έλληνες, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, το ξαναέκλεισαν και έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από όλα. Το ξέχασαν. Και συνέχισαν να φανατίζονται, πίσω από τους εκάστοτε αρχηγούς που δίνουν θεατρικά ρεσιτάλ σε κάθε εμφάνισή τους όταν μιλούν για τους «αντιπάλους».Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Είδα τις φωτογραφίες από το δείπνο προς τιμήν του Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν. Έλαβαν την πρόσκληση οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης, και πήγαν στο δείπνο προς τιμήν του, με τις συζύγους τους. Μάλιστα. Καλά έκαναν και πήγαν, και καλά έκαναν και ήταν ευγενικοί. Η ευγένεια, σε μια εκδήλωση όπου τιμάται ένα ξένο πρόσωπο είναι λογική και αναμενόμενη, διότι στην εκδήλωση δεν είσαι απλώς ο Αλέξης και ο Κυριάκος, αλλά έχεις θεσμικό ρόλο. Έχω όμως αυτή την διαβολεμένη απορία: όλα αυτά τα χαμόγελα, που δεν σταματούσαν με τίποτα να βολτάρουν στα πρόσωπά τους, πώς εμφανίστηκαν ξαφνικά; Αυτοί οι ίδιοι τύποι «σκοτώνονται» στην Βουλή και στα μέσα ενημέρωσης. Δεν έχουν απλώς διαφορετικές οπτικές - όχι. Αυτοί ισχυρίζονται ο ένας για τον άλλο πως καταστρέφει ή κατέστρεψε ή θέλει να καταστρέψει αυτό τον λαό που τόσο υποφέρει σήμερα. Και αναρωτιέμαι: μπορεί η ευγένεια να συνοδεύεται από ατέλειωτα χαμόγελα, αν πιστεύεις πως ο απέναντί σου θέλει να διαλύσει την πατρίδα σου; Εγώ, αλήθεια, περιμένω πότε θα εμφανιστεί ένας πολιτικός αρχηγός που δεν θα λέει μόνο λογικά, για το μυαλό μου, πράγματα ώστε να πάει μπροστά η χώρα, αλλά θα είναι και σκυθρωπός. Όχι όταν μιλάει στον κόσμο, βέβαια. Όταν απευθύνεται σε όσους πολιτικούς δεν γουστάρει, σε όσους πιστεύει ότι καταστρέφουν τον τόπο. Να φαίνεται από το ύφος του ότι μετά βίας τους ανέχεται, εντός και εκτός Βουλής, εντός και εκτός τηλεοπτικής οθόνης. Να μην υποψιάζομαι ότι βρέθηκε εκεί μόνο και μόνο επειδή δεν κατάφερε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο Χόλιγουντ.

Για το βραβείο του "Αναγνώστη"

Όσοι είστε φίλοι μου στο Facebook θα το έχετε μάθει ήδη, από τις αναρτήσεις και τα σχόλια άλλων φίλων στην σελίδα μου, αλλά να το γράψω κι εγώ εδώ στο blog, έτσι για να το εμπεδώσω: «το Μια ανάσα μόνο» βραβεύτηκε ως καλύτερο εφηβικό μυθιστόρημα της χρονιάς, στα χθεσινά βραβεία του «Αναγνώστη» που απονεμήθηκαν στο Μουσείο Μπενάκη.Φυσικά, έχω καταλάβει πολύ καλά το δόλιο σχέδιο των ανθρώπων του «Αναγνώστη» - τι είμαι εγώ, κανένας χαζός; Έβαλαν την εκδήλωση στις οκτώ το απόγευμα, δηλαδή ώρα μία το βράδυ εδώ στο Περθ, και την κράτησαν για ένα δίωρο, ώστε να πάει τρεις το βράδυ. Και μου έδωσαν και το βραβείο από πάνω, για να είμαι χαρούμενος, να κοιμηθώ πολύ λίγο μέχρι να πάω στην δουλειά, και να είμαι γενικώς σαν ζόμπι σήμερα. Νόμιζαν ότι δεν θα το καταλάβαινα. Χα! Σατανικοί τύποι.Σοβαρεύομαι: ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ, καταρχάς, για αυτή την μεγάλη τιμή.Και στη συνέχεια, μια και η Έλενα Πατάκη που πήρε το βραβείο στη θέση μου λόγω της απουσίας μου, δεν θέλησε για λόγους σεμνότητας να διαβάσει την επιστολή μου (όπου έγραφα κάμποσα για τον Πατάκη και ανέφερα και την ίδια), να η επιστολή που της είχα στείλει για να διαβάσει στην περίπτωση βράβευσής μου:
Θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί σας, απόψε. Είναι λίγο δύσκολο, όμως. Βρίσκομαι στην Αυστραλία εδώ και λίγους μήνες. Έτσι, το αποψινό βραβείο, η αποψινή μεγάλη τιμή που μου κάνει «Ο Αναγνώστης», ταξιδεύει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου για να μου δώσει χαρά.Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τις εκδόσεις Πατάκη για την στήριξή τους στα βιβλία μου – τόσο τα εφηβικά, όσο και τα ενήλικα. Είναι μεγάλη υπόθεση για έναν συγγραφέα να έχει πλάι του έναν σπουδαίο εκδοτικό οίκο, με σπουδαίους ανθρώπους, σε όλα τα πόστα, με τους οποίους έχουμε πια γίνει φίλοι. Έλενα, Άννα, Δικαίο, Γιώργο, Ελένη, Γιώργο, Κώστα, το βραβείο το μοιραζόμαστε, δεν είναι μόνο δικό μου. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον Νίκο Κράψη για τα υπέροχα εξώφυλλα και στην Αντωνία Γουναροπούλου για την επιμέλεια των βιβλίων. Και βέβαια ένα τεράστιο ευχαριστώ στους έφηβους και στους μεγαλύτερους αναγνώστες, που έχουν αγαπήσει πολύ το «Καιρός για ήρωες» και το «Μια ανάσα μόνο». Ο στόχος μου από την αρχή ήταν να γράψω αστυνομικά μυθιστορήματα με κεντρικούς ήρωες σημερινούς έφηβους, τα οποία όμως θα μπορούν να διαβαστούν από όλες τις ηλικίες. Ελπίζω ότι το «Δεν είσαι εδώ», το τέλος της «Τριλογίας της Κρήτης» που θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες, θα αποζημιώσει όλους για την υπομονή τους.Αν η σύνδεσή μου στο Ίντερνετ δεν με προδώσει, λογικά αυτή την στιγμή σας παρακολουθώ. Έλενα, διαβάζεις καταπληκτικά το κείμενό μου, λέω αν ξαναπάρω ποτέ οποιοδήποτε βραβείο να το καθιερώσουμε, να πηγαίνεις εσύ αντί για μένα.Ευχαριστώ και πάλι. Να είστε όλοι καλά,
Πολυχρόνης 

Πάμε στοίχημα;

Μερικές φορές κάτι βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου, αλλά πρέπει να σου το δείξουν για να το δεις. Το υπέροχο site για εφήβους των εκδόσεων Πατάκη: http://www.i-read.i-teen.gr/ πόσταρε το link για την πρόσφατη ομιλία μου στο TEDxChania, και έγραψε ότι είμαι ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Κρήτης». Αν κάποιος με ρωτούσε πώς θα μπορούσα με ελάχιστες λέξεις να μιλήσω για την τριλογία των αστυνομικών μυθιστορημάτων που έγραψα με ήρωες εφήβους («Καιρός για ήρωες», «Μια ανάσα μόνο», «Δεν είσαι εδώ»). δεν θα μπορούσα εύκολα να απαντήσω. «Τριλογία της Κρήτης». Ήταν μπροστά στα μάτια μου, και δεν το έβλεπα.
Μια που αναφέρθηκα σε ομιλίες των συνεδρίων TED, θα ήθελα να συμφωνήσουμε σε μερικά βασικά πραγματάκια:
1)     Για να είναι μια ομιλία καλή και «τραβηχτική» χρειάζεται να έχει ένα αρκετά συγκεκριμένο θέμα, να μην είναι το αντικείμενό της γενικό και αόριστο.
2) Για να είναι μια ομιλία ενδιαφέρουσα πρέπει ο ομιλητής να έχει αρκετό χρόνο για να αναπτύξει τις καλά οργανωμένες σκέψεις του. Ας πούμε, αν κάποιος σηκωθεί για να μιλήσει και μετά από 4 λεπτά καθίσει πάλι κάτω, είναι κατάχλωμο να μας πει πολλά πράγματα η ομιλία του.
3) Για να είναι μια ομιλία εξαιρετική, πρέπει ο ομιλητής να βάλει κάποια ερωτήματα, και στην συνέχεια να μας τα απαντήσει, προσπαθώντας να μας πείσει με τα επιχειρήματά του για την οπτική του.
4) Για να μας μείνει χαραγμένη στο μυαλό μια ομιλία, πρέπει ο ομιλητής να γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του, και να μας μιλήσει χωρίς να έχει σημειώσεις μπροστά του. Δεν έχουμε ανάγκη από κάποιον που διαβάζει, ανάγνωση ξέρουμε κι εμείς.Τώρα που συμφωνήσαμε σε αυτά τα βασικά πραγματάκια, πάμε να τα καταρρίψουμε, βάζοντας ένα στοίχημα. Το στοίχημα είναι το εξής: Θα σας δώσω το link για μια ομιλία. Η ομιλία αυτή έχει τον γενικό και αόριστο τίτλο «Είστε ανθρώπινο ον;». Έχει διάρκεια 4 λεπτά και κάτι. Ο ομιλητής το μόνο που κάνει είναι να ρωτάει. Τις ερωτήσεις τις διαβάζει από τα χαρτιά που έχει μπροστά του. Εγώ λέω ότι αυτή η ομιλία, του Ze Frank, θα σας μείνει αξέχαστη. Αν κερδίσω, κερδίζουμε όλοι, που την είδαμε. Αν χάσω, σας ζητάω συγνώμη για τα 5 χαμένα λεπτά από την ζωή σας.Σημείωση 1η: επειδή η ομιλία είναι στα αγγλικά, κάντε κλικ κάτω δεξιά στο παράθυρο του YouTube στο εικονίδιο που μοιάζει με τροχό (είναι οι Ρυθμίσεις) και επιλέξτε: «Υπότιτλοι->Ελληνικά». Σημείωση 2η: η "μύξα" στην οποία αναφέρεται στην αρχή είναι η ξεραμένη μύξα, το κακάδι.Το linkγια την ομιλία είναι: https://www.youtube.com/watch?v=ccIt-qRQBoI

«Παρακαλάω να μην αρρωστήσω»

Σήμερα δεν έχω να γράψω πολλά, γιατί η μαμά ενός δυσλεκτικού παιδιού τα έγραψε όλα για το έγκλημα που γίνεται μπροστά στα μάτια μας, στα δημοτικά σχολεία της χώρας.Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε όλο το κείμενο, στο: http://www.themamagers.gr/ela-na-sou-po-ligo-ypourge/