Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 18

Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά (2ο μέρος)

Έγραφα λοιπόν χθες, με αφορμή τον ανασχηματισμό στο υπουργείο Παιδείας, ότι σε αυτή τη χώρα άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά από αυτήν του Αλέξη Τσίπρα.Και σκεφτόμουν, όσο το έγραφα, πως το χειρότερο δεν είναι το πόσο προκλητικός είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, στις δηλώσεις του. Το χειρότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι προκλητικός χωρίς να το θέλει. Του ξεφεύγουν τέρατα, όταν ανοίγει το στόμα του.Θα θυμάστε την δήλωσή του το καλοκαίρι του 2015, μετά την διαπραγμάτευση (που μας κόστισε πάνω από 80 δις Ευρώ), όπου τόνισε, σαν να μας έλεγε κάτι καταπληκτικό, ότι διαπραγματεύτηκε επί 17 ώρες.Του φάνηκε εξωφρενικό! Ξέρω τόσους ανθρώπους, σε Ελλάδα, Καναδά, Αυστραλία που χτυπούν τα 17ωρα για πλάκα, για να τα βγάλουν πέρα, και ο άνθρωπος που ζήτησε από τον ελληνικό λαό να του δώσει το μέλλον της χώρας και των παιδιών της στα χέρια του, παραπονέθηκε επειδή δούλεψε 17 ώρες για μία μέρα!Πέρασε λοιπόν ο καιρός, και ήρθε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ο προχθεσινός ανασχηματισμός. Και τι είπε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, της Κυριακής, ο Αλέξης Τσίπρας στους υπουργούς του;Τους είπε: «να ξενυχτήσουμε, αν χρειαστεί, για να είμαστε εντός χρονοδιαγραμμάτων».Να ξενυχτήσουν, αν χρειαστεί! Οι μαθητές που δίνουν πανελλήνιες ξενυχτούν ήδη, πολλά βράδια, διαβάζοντας στα δεκαεπτά τους. Οι γονείς τους ξενυχτούν είτε για να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους, είτε από φόβο για το αύριο. Και ο πρωθυπουργός λέει στους ολοκαίνουργιους υπουργούς του, που διαχειρίζονται την τύχη της χώρας, να ρίξουν και κανένα ξενύχτι «αν χρειαστεί». Αν χρειαστεί!Λογικό. Σε έναν άνθρωπο που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, το ξενύχτι ή η υπερωρία  μοιάζει να είναι κάτι υπεράνθρωπο, ηρωικό. Το παράλογο είναι ότι έγινε πρωθυπουργός.Όσα στραβά κι αν έχει η χώρα, όσο λάθος κι αν πήρε τη ζωή της τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, της άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά.

Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά (1o μέρος)

Άκουσα τα ονόματα του ανασχηματισμού, για το υπουργείο Παιδείας, και σκέφτηκα πρώτα την χώρα ολόκληρη και μετά τους μαθητές – δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου. Σκέφτηκα πόσο ταιριάζει μια φωτογραφία του πρωθυπουργού και από πίσω να παίζει, αφιερωμένο στην χώρα και στους μαθητές της, το τραγούδι «Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά» (σε μουσική Μπρέγκοβιτς, στίχους Κατσιμιχαίων, ερμηνεία Νταλάρα). Μια καλύτερη αγκαλιά από αυτήν του Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο ο ελληνικός λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του για το μέλλον της πατρίδας του και των παιδιών της.Αυτό που έγινε στο υπουργείο Παιδείας, την Παρασκευή το βράδυ κατά τον ανασχηματισμό, είναι ίσως ανατριχιαστικότερο ακόμα και από το να παρέμενε υπουργός ο καταστροφικός Νίκος Φίλης με αναπληρώτρια την Αναγνωστοπούλου και υφυπουργό τον Πελεγρίνη – που ξαφνικά, εκεί που υποτίθεται ότι εφάρμοζαν πλήρως το σχέδιο της κυβέρνησης για την Παιδεία, όλοι τους πήραν πόδι από το υπουργείο.Αυτό που έγινε στο υπουργείο Παιδείας την Παρασκευή το βράδυ ήταν η δημόσια παραδοχή από τον πρωθυπουργό ότι δεν του καίγεται καρφάκι για τα παιδιά αυτής της χώρας. Ο Φίλης όπως είναι γνωστό εφάρμοζε στο υπουργείο την πολιτική που του υπαγόρευε ο Αντώνης Λιάκος (http://polyk.blogspot.com.au/2016/05/blog-post_80.html). Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει δημοσίως ότι θαυμάζει τον Αντώνη Λιάκο. Και ποιον βάζει, στον ανασχηματισμό, ως υφυπουργό Παιδείας, ο Αλέξης Τσίπρας; Τον Κώστα Ζουράρι. Ποια είναι η γνώμη του Κώστα Ζουράρι για τον Αντώνη Λιάκο, την οποία έχει εκφράσει ήδη πολλές φορές; Αυτή είναι μια πρώτη γνώμη του, όπως μπορείτε να ακούσετε εδώ (https://www.youtube.com/watch?v=UVyCEzyFZhI&feature=youtu.be):«Αυτός ο Λιάκος που είναι κλασικός πατριδοκλάστης λέει ότι δεν υπάρχει πατρίδα, είναι κατασκευή, ιδεολόγημα μετά το 1830. Τώρα κρύβεται, δεν μπορεί να εκτεθεί απέναντι σ’ έναν ολόκληρο λαό και έθνος και πολιτισμό. Όταν είσαι στο 2% και είσαι γκρουπούσκουλο, λες τις μαλακίες σου, αλλά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ολόκληρο λαό καταλαβαίνεις πως αυτά τα πράγματα θα σε ρίξουν. Υπάρχει αυτή η ψολόεσα (θολούρα) αυτή η ψολοκομπία (σκοτεινιασμένη έπαρση) του Λιάκου».Αυτή είναι μια δεύτερη γνώμη του:«Θα μιλήσω για ορισμένους βοσκηματώδεις που ασχολούνται με την Παιδεία που υποστηρίζουν αυτή την βροντερή ηλιθιότητα, τη βρωμώδη επιστημονολογικά άποψη της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους».Και αυτή είναι μια τρίτη γνώμη του: «Η επιστημονική υστέρηση του Λιάκου είναι βροντώδης»Από την Δευτέρα το πρωί, χάρη στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στο υπουργείο Παιδείας της χώρας ο Αντώνης Λιάκος και ο Κώστας Ζουράρις θα πρέπει να δουλέψουν μαζί για την Παιδεία του τόπου.Διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έδιωξε τον Φίλη επειδή αποφάσισε να γίνεται λιγότερες ώρες μάθημα στα παιδιά του δημοτικού από οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, ούτε επειδή κατάργησε ώρες Πληροφορικής, Μαθηματικών και δημιουργικής δραστηριότητας, ούτε επειδή πήγε να καταργήσει σταδιακά τα αρχαία Ελληνικά, ούτε επειδή εξευτέλισε τους ανασφάλιστους γονείς που ήθελαν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο ολοήμερο, ούτε επειδή ήθελε να εξευτελίσει όσες πανεπιστημιακές σχολές θα ονομάζονταν «β΄διαλογής» και θα δέχονταν υποχρεωτικά φοιτητές χωρίς εξετάσεις, ούτε επειδή ετοίμαζε ένα σύστημα που θα ανάγκαζε τους αδύναμους μαθητές να σταματάνε το σχολείο στα 16 τους.Όχι. Τον έδιωξε επειδή ο Φίλης τσακώθηκε με την εκκλησία και του είπε ο Πάνος ο Καμμένος να τον διώξει, ξέρετε, αυτός που με δάκρυα στα μάτια ρωτούσε τον αρχιεπίσκοπο να του πει αν πρέπει να ρίξει την κυβέρνηση ή όχι. Ο Πάνος ο Καμμένος, που για να «πουλήσει» στο εκλογικό του κοινό ότι ελέγχει πια την κατάσταση στην Παιδεία, απαίτησε να βάλει κάποιον δικό του εκεί.Και ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να βάλει έναν άνθρωπο (τον Ζουράρι) που είναι «σκοτωμένος» δημοσίως με τον Λιάκο. Αλλά αν είναι να μείνει και μια μέρα παραπάνω πρωθυπουργός ο Τσίπρας, ποια Παιδεία και κουραφέξαλα τώρα. Συνεχίζουμε, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σχέδιο, όσα πάνε και όσα έρθουν, ότι βγάλει ο καυγάς του Λιάκου με τον Ζουράρι, δεν βαριέσαι αδελφέ. Εξάλλου, τα δικά του παιδιά ο κ. Τσίπρας τα στέλνει σε ιδιωτικό σχολείο, κάτι που κατά βάθος είναι μια επαναστατική πράξη, απλώς δεν μπορεί ο κοινός και περιορισμένος νους μας να το καταλάβει.
Το δεύτερο μέρος του κειμένου, αύριο.

Η μέρα της μαρμότας

Σας έχω μια έκπληξη και μια εξομολόγηση στο τέλος του σημερινού κειμένου.Ξεκινάμε λοιπόν:Δήλωση, από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Βύρωνας Πολύδωρας πρότεινε συνεργασία της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή: «Φαίνεται πως από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία η «Νέα Ελλάδα» θα χτιστεί χέρι – χέρι με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής».Σε παλιότερες δηλώσεις του, ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τα «ΜΑΤ του Πολύδωρα» που συγκρούονταν με φοιτητές και εργαζόμενους σε πορείες και διαδηλώσεις, καθώς βέβαια και την περιβόητη δήλωση του κ. Πολύδωρα το 2004 ότι πρέπει να απολυθούν χιλιάδες υπάλληλοι από το δημόσιο για να μπουν στις θέσεις τους «γαλάζια παιδιά».Δήλωση από τον κ. Πολύδωρα για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Τα «παιδιά του πολυτεχνείου» συνταξιοδοτήθηκαν. Άλλα είναι στη φυλακή, άλλα κρυμμένα στις βίλες τους να τρώνε τα κλοπιμαία, άλλα περιφέρονται στα «στέκια» και  αυτοεπαινούνται στα παραμύθια τους με έναν ήρωα (τον εαυτό τους, εννοείται) και δυο ψευδομάρτυρες κομπάρσους, άλλα πιάνουν στασίδι στην Κουμουνδούρου για την επόμενη μέρα. Αυτοί είναι οι συνταξιοδοτούμενοι που εμπορεύθηκαν το «Πολυτεχνείο». Που κόλλησαν σαν βδέλλες στα αριστεροσοσιαλίζοντα κόμματα και κινήματα της εποχής. Ήξεραν πως ο χώρος ήταν πρόσφορος για μαρξιστομισθοφόρους. Και έζησαν έτσι, στρατολογούντες τα θύματά τους, τους δήθεν διανοούμενους επαναστάτες, με το αζημίωτο. Σήμερα τα παιδιά τους παίρνουν τη σκυτάλη που εκείνοι ολοπόνηρα τους παρέδωσαν».Δηλώσεις είχαν κάνει και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, όταν αποκαλύφθηκε ο διορισμός της κόρης του κ. Πολύδωρα στη Βουλή και ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία του.Θυμίζω τώρα όσα έγιναν μετά. Ο κ. Πολύδωρας καταψήφισε τον νόμο της ΝΔ για τον φόρο στα ακίνητα, και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων τον αποθέωσαν στη Βουλή, χειροκροτώντας και αγκαλιάζοντάς τον. Ο ίδιος ο κ. Πολύδωρας, περιχαρής, ανταπέδωσε τις χειραψίες και τις αγκαλιές.Τώρα έρχεται η έκπληξη. Όλα όσα διαβάσατε παραπάνω δεν είναι σημερινό μου κείμενο. Είναι κείμενο που είχα γράψει στο blogστις 30 Δεκεμβρίου του 2013.Ακολουθεί η εξομολόγηση: το Σάββατο το απόγευμα ξύπνησα από έναν ωραίο μεσημεριανό ύπνο, άνοιξα τον υπολογιστή για να δω ειδήσεις και είδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τον Βύρωνα Πολύδωρα για πρόεδρο του ΕΣΡ και εγγυητή της ακεραιότητας του τηλεοπτικού τοπίου στη χώρα. Έκλεισα την οθόνη, την άνοιξα ξανά. Ο Πολύδωρας ήταν ακόμα εκεί και με κοιτούσε. Αν δεν τύχαινε να βρίσκομαι σχεδόν 14000 χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σε ένα σπίτι στην Αυστραλία, θα πίστευα ότι ζω την μέρα της μαρμότας, ξανά και ξανά και ξανά, όπως ο Μπιλ Μάρεϊ στην καταπληκτική ομώνυμη ταινία.Υ.Γ. Για όσους δεν το γνωρίζουν: η μαρμότα είναι γένος τρωκτικών. Τα τρωκτικά αυτά φτιάχνουν εκτεταμένα συστήματα στοών, μέσα στα οποία κρύβονται για λίγο και μετά εμφανίζονται και πάλι, σε διαφορετικό σημείο.

Η δεύτερη ευκαιρία

Έχω ένα συγγραφικό νέο να μοιραστώ μαζί σας, αλλά πριν σας το πω θα σας πω μια σύντομη ιστορία.Πριν από 17 χρόνια αρρώστησα με πολύ υψηλό πυρετό – τέτοιο πυρετό είχα να κάνω από τότε που ήμουν 2-3 χρονών πιτσιρίκι και είχα ακόμα αμυγδαλές, τις οποίες μου αφαίρεσαν μόλις έκλεισα τα 4. Αρρώστησα λοιπόν, και μου συνέβη κάτι πολύ περίεργο: ενώ ποτέ στην ζωή μου δεν έγραφα μέχρι τότε ποιήματα (είχε εκδοθεί το πρώτο μου μυθιστόρημα και έγραφα ένα δεύτερο εκείνο τον καιρό), ξαφνικά πήρα, εκεί μέσα στον πυρετό μου που κράτησε μέρες, ένα τετράδιο και το γέμισα με μικρές ιστορίες, σαν πολύ σύντομα παραμύθια, γραμμένα με μορφή ποιήματος. Και μου άρεσαν αρκετά ώστε να τα στείλω σε εκδότη και να εκδοθούν.Μετά από εκείνη την πρώτη και μοναδική ποιητική μου συλλογή, που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός», άρχισα να νιώθω όλο και πιο αραιά την ανάγκη να γράψω ποιήματα – τα μυθιστορήματα και το θέατρο «κατάπιναν» σχεδόν όλη την συγγραφική μου δραστηριότητα. Όμως που και που έγραφα κάποια ποιήματα και τα περισσότερα τα έσκιζα γιατί τα έβρισκα άκρως αποτυχημένα (ναι, γράφω αρχικά τα πάντα στο χέρι, είμαι δεινόσαυρος). Κάποια, λίγα, κατάφεραν να επιζήσουν του σκισίματος.Και σήμερα, 16 χρόνια μετά την έκδοση του «Μυθοποιού» αποφάσισα να δημοσιεύσω την δεύτερη ποιητική μου συλλογή, με τα ποιήματα που επέζησαν. Η συλλογή έχει τίτλο «Η δεύτερη ευκαιρία» και τα ποιήματα θα δημοσιεύονται κάθε μήνα, λίγα-λίγα, στο εξαιρετικό online λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.Αφού ευχαριστήσω το Fractal και ιδιαίτερα την Ελένη Γκίκα για την φιλοξενία, να σας δώσω και το link για τα πρώτα 4 ποιήματα της συλλογής:http://fractalart.gr/koutsakis-poems/

Ένα λάθος στο καζίνο – Για τον Αντώνη Σουρούνη

Όταν διαβάζεις λογοτεχνία μανιωδώς, για πολλά-πολλά-πολλά χρόνια, αρχίζεις νομίζω μοιραία να γίνεσαι πιο δύσκολος. Ένα συγγραφικό «κόλπο» που το πρωτοσυνάντησες σε κάποιο βιβλίο πριν είκοσι χρόνια και σου πήρε το μυαλό τώρα το βλέπεις, ίσως λίγο αλλαγμένο, σ’ ένα καινούργιο βιβλίο, και λες «οκ, το ξέρω αυτό, πάμε παρακάτω».Τα πράγματα χειροτερεύουν αν κι εσύ ο ίδιος γράφεις – είναι πολύ πιο δύσκολο να αφεθείς ως αγνός αναγνώστης στην γραφή του άλλου, αφού σε ένα δεύτερο επίπεδο το μυαλό σου διαρκώς αναλύει την τεχνική, τον χειρισμό της πλοκής και της γλώσσας. Το λένε και επαγγελματική διαστροφή, αυτό.Γι’ αυτό είναι τόσο υπέροχο το να υπάρχουν βιβλία που «σε παίρνουν μαζί τους», είτε τα διαβάζεις για πρώτη είτε για πολλοστή φορά. Που καταργούν τις άμυνές σου και τους αφήνεσαι.Ένα τέτοιο σπάνιο βιβλίο είναι «Ο χορός των ρόδων» του Αντώνη Σουρούνη. Δεν ξέρω κανέναν που να το έχει διαβάσει και να μην ενθουσιάστηκε, ακόμα και ανθρώπους που δεν έχουν μια ροπή προς τον τζόγο, όπως έχω εγώ. Ο λόγος είναι ότι, όσο κι αν φιγουράρει ο τζόγος μέσα στο βιβλίο, οι χαρακτήρες του είναι που σου μένουν αξέχαστοι. Μετά τον «Χορό των Ρόδων» (που πήρε και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος) διάβασα όλα τα βιβλία του Σουρούνη, ήμουν μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς του.Γι’ αυτό την πάτησα, εκείνο το βράδυ στο καζίνο.Ήξερα πως ο Σουρούνης, που είχε αλλάξει πολλές δουλειές στη ζωή του (ναυτικός, τραπεζικός υπάλληλος, υπάλληλος στη λαχαναγορά, hotelboy, μεταξύ άλλων) είχε ζήσει και ως επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας για κάποιο διάστημα. Και είχα ακούσει πως πήγαινε ακόμα αρκετά συχνά σε καζίνο.Απλώς, δεν πίστευα ποτέ ότι θα τον έβλεπα μπροστά μου – εγώ πήγαινα δυο-τρεις φορές το χρόνο, όταν τύχαινε να επισκεφθώ κάποια πόλη που είχε καζίνο. Τον είδα και κόλλησα. Νομίζω το πήρε χαμπάρι, ότι ένας χαζός πιτσιρικάς (ήμουν 27, τότε) τον «κάρφωνε» με το βλέμμα, με κοίταξε κι αυτός (γύρισα και κοίταζα αλλού) και μετά συγκεντρώθηκε ξανά στην ρουλέτα του.«Να του μιλήσω και να του πω τι;» σκεφτόμουν. «Γεια σας, θαυμάζω πολύ τα βιβλία σας, το χιούμορ τους, την ψυχή τους, ακόμα και οι συνεντεύξεις σας είναι καταπληκτικές», να μου πει «ευχαριστώ» και μετά από λίγη σιωπή να σηκωθώ και να φύγω;Ή μήπως να του έλεγα το ξεκαρδιστικό «Ξέρετε, είμαι καινούργιος συγγραφέας, έχω γράψει τρία βιβλία που δεν τα έχετε ακούσει σίγουρα ποτέ, αλλά ήρθα να σας πω ένα γεια;».Γιατί, μπορεί εκείνη την εποχή να έκανα ήδη παρέα με πέντε μυθικούς ανθρώπους, αλλά τους είχα γνωρίσει όλους μέσω τρίτων και ταιριάξαμε. Το να μιλήσω «στην ψύχρα» σε κάποιον που θαύμαζα μου ήταν πολύ δύσκολο.Όλα τα σενάρια των πιθανών συνομιλιών μας οδηγούσαν στο μυαλό μου σε αμηχανία, αμέσως μετά τις πρώτες λέξεις που θα ξεστόμιζα. Το μόνο που θα πετύχαινα θα ήταν να τον διακόψω από την ροή του παιχνιδιού του. Οπότε, βρήκα μια λύση που παρηγόρησε το μυαλό μου. Μου υποσχέθηκα πως μερικά χρόνια μετά, όταν θα είχα πίσω μου έναν ικανό όγκο δουλειάς ώστε να μην αισθάνομαι μειράκιο σε κάθε επίπεδο, θα τον ξανασυναντούσα και θα κάναμε ίσως μια ουσιαστική συζήτηση, πού ξέρεις, μπορεί να γινόμασταν και φίλοι.Λες και η ζωή μας περιμένει, να νιώσουμε όσο πιο αναπαυτικά γίνεται πριν δράσουμε.Εδώ και χρόνια περίμενα να δω στα βιβλιοπωλεία καινούργιο βιβλίο του Σουρούνη.Έβλεπα ότι αργούσε και σκεφτόμουν πως μάλλον το δουλεύει πολύ, όπως ήξερα ότι είχε κάνει με το αυτοβιογραφικό του βιβλίο, «Το μονοπάτι στη θάλασσα», που όπως είχε δηλώσει το έγραφε επί τρία χρόνια και βγήκε για βραδινή βόλτα μόνο τρεις φορές, τόσο αφοσιωμένος ήταν στο γράψιμό του.Η είδηση του θανάτου του, μετά από χρόνια ασθένεια, σε μικρή για τα δεδομένα της εποχής μας ηλικία, με άφησε ξερό, πριν νιώσω την θλίψη που ακολούθησε αμέσως μετά.Τώρα πια ξέρω πως το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει ποτέ σε καζίνο δεν ήταν κάποια από τις φορές που έχασα, αλλά εκείνο το βράδυ που δεν τόλμησα ν’ ανοίξω το στόμα μου.

Έκτακτη είδηση – Κλείνει το Χάρβαρντ! Δραματικές εξελίξεις

Άσχημα τα νέα, όταν κλείνει ένα τόσο μεγάλο πανεπιστήμιο, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το διάσημο αμερικάνικο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, μετά από 380 χρόνια ζωής (ιδρύθηκε το 1636) ανακοίνωσε πως κλείνει άμεσα μέσα στις επόμενες ημέρες.Το πανεπιστήμιο έζησε έντονους κλυδωνισμούς και ανασφάλεια για το μέλλον του πριν λίγο καιρό, λόγω της δημοσίευσης του άρθρου «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» στην «Αυγή» (είχα γράψει σχετικά εδώ:http://polyk.blogspot.com.au/2016/07/blog-post.html). Μετά από εκείνο το άρθρο οι διοικούντες το πανεπιστήμιο σκέφτηκαν σοβαρά το κλείσιμό του, αφού όταν μια εφημερίδα σαν την «Αυγή» σε γαμεί, πώς να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου;Σεβόμενο όμως τους 49 νομπελίστες του (160, αν μετρήσουμε και τους αποφοίτους του Χάρβαρντ που πήραν το Νόμπελ χωρίς πια επισήμως να σχετίζονται με αυτό) το πανεπιστήμιο έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει. Ζήτησε μάλιστα συγνώμη από τους φοιτητές του και υποσχέθηκε να βελτιώσει την εικόνα του στα μάτια των αρθρογράφων της «Αυγής». Δυστυχώς, το καινούργιο χτύπημα που δέχτηκε πριν λίγες μέρες, ήταν το τελειωτικό, αφού ενάντια στο Χάρβαρντ μίλησε και ο παγκοσμίου φήμης άνθρωπος του πνεύματος Λάκης Λαζόπουλος (http://bit.ly/2ejMbx6). Για την ακρίβεια, δεν μίλησε απλώς. Ελύσσαξε, που λέμε και στην Κρήτη. Και έγραψε: «Έρχονται τα παιδιά του Χάρβαρντ, που οι φάτσες τους μοιάζουν περισσότερο να έχουν τελειώσει το Χάλβα-ρντ, όλα αυτά τα καλομαθημένα που έμαθαν να βρίζουν τους αυτοδημιούργητους, και απαιτούν με θράσος, αλαζονεία, με μίσος στα πρόσωπα τους, με αυτά τα πρόσωπα τα αλλοιωμένα από τα πούπουλα και τα μαξιλάρια… αυτές οι μούρες, σαν τα πατημένα αχλάδια».Είναι μια μεγάλη στιγμή στην παγκόσμια Ιστορία, αυτή η στιγμή που ο Λάκης Λαζόπουλος επιτέλους βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Που μας λέει πόσο φελλοί, πόσο κακόμοιροι, θρασύτατοι, κακοί άνθρωποι και προπαντός άσχημοι!!! είναι οι δεκάδες νομπελίστες και όλοι οι υπόλοιποι κορυφαίοι παγκοσμίως επιστήμονες που βγάζει το Χάρβαρντ, όπως και οι 20000 φοιτητές που έχει κάθε χρόνο. Κάποιος έπρεπε να σταθεί απέναντί τους για να τους πει ότι έχουν μούρες σαν πατημένα αχλάδια, και είμαστε τόσο περήφανοι που έχουμε στην Ελλάδα τον Λάκη για να το κάνει.Ας σταματήσω λίγο την πλάκα για να ομολογήσω πόσο λάθος είχα κάνει, πριν λίγο καιρό. Όταν είχα γράψει το κείμενο «Ο άνθρωπος που τερμάτισε το κόμπλεξ» για εκείνο το άρθρο στην «Αυγή» δεν πίστευα ότι υπήρχε κι άλλος πάτος. Ο Λάκης Λαζόπουλος απέδειξε πόσο λάθος έκανα.Αν αποφασίσει κανείς να δει το κείμενό του σοβαρά, πραγματικά δεν ξέρει από πού να το πρωτοπιάσει:Από την ψευδαίσθηση μεγαλείου; - «Όλοι οι άλλοι υπηρετούν τον Μητσοτάκη», γράφει, «κι εγώ ακόμα απροσκύνητος». Ο μόνος καθαρός άνθρωπος στην χώρα, ο Λάκης!Από το σύνδρομο του κυνηγημένου; «Θα το λέω και το ξαναλέω γνωρίζοντας το κόστος. Θα αμολήσουν και πάλι τους άπειρους εντεταλμένους τους», γράφει. Αλήθεια, ποιος έχει κυνηγήσει ποτέ τον κ. Λαζόπουλο, εδώ και δεκαετίες; Ποιες διώξεις έχει υποστεί, και δεν τις έχει πάρει κανένας χαμπάρι; Εκτός αν εννοεί ότι θα βγουν διάφοροι να τον κράξουν στο Ίντερνετ. Μάλλον δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι κράξιμο τρώνε όλοι οι προπαγανδιστές, οποιουδήποτε κόμματος, και ο ίδιος είναι ένας κοινός προπαγανδιστής εδώ και χρόνια. Και δεν έχω αμφιβολία ότι κάποιοι απ’ όσους τον κράζουν πιθανόν να πληρώνονται από αντίπαλα κόμματα. Το ότι το ίδιο, με αποδείξεις πλέον, κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ (υπέρ του οποίου μας πρήζει), έχοντας ως υπαλλήλους ανθρώπους που πληρώνονται για να βρίζουν την αντιπολίτευση στο Ίντερνετ, το έχει ακουστά;Όμως τα πραγματικά επικίνδυνα κομμάτια του κειμένου του Λαζόπουλου δεν είναι αυτά που δείχνουν ότι θεωρεί τον εαυτό του έναν αλύγιστο μύθο της σημερινής Ελλάδας. Τα πραγματικά επικίνδυνα κομμάτια είναι άλλα. Το πρώτο, ότι στο κείμενο ορίζει τους εχθρούς της χώρας. Η χώρα μας τελικά, αν δεν το ξέρατε, έχει πολύ λίγους εχθρούς. Τρεις μόνο. Τον Μητσοτάκη, τον Βενιζέλο και τον Σόιμπλε. Αυτοί φταίνε για όλα. Ακόμα και οι ακροδεξιοί όλης της Ευρώπης είναι, συγκριτικά, αθώες παιδούλες!! μας λέει ο Λαζόπουλος (τους έβαλε κι αυτούς στην κολυμπήθρα και τους ξέπλυνε).Το δεύτερο, και ίσως το χειρότερο απ’ όλα, είναι αυτό που γράφει, δήθεν αθώα και συμπονετικά: «Έβγαλε ο πατέρας λεφτά κάποια στιγμή στη ζωή του, σε άλλες εποχές, έρχεται σήμερα το παιδί άνεργο στην χειρότερη, με 400 € στην καλύτερη, και με 1000 € αν είσαι καλοπληρωμένος, να πληρώσει με τα λεφτά αυτά νοίκι ξανά στο σπίτι που έζησε και μεγάλωσε». Σωστά είναι αυτά που γράφει για το παιδί. Πάμε λίγο στον πατέρα; Πώς τα έβγαλε ο πατέρας τα λεφτά; Κρέμονταν από τα κλαδιά στα δέντρα έξω από το σπίτι του, ή μήπως τα έβγαλε επειδή το χρήμα που κυκλοφορούσε άφθονο στη χώρα ήταν ΔΑΝΕΙΚΟ; Μήπως τα λεφτά που έβγαλε «κάποια στιγμή» ο πατέρας είναι κομμάτι από τα λεφτά που έρχεται να πληρώσει εις το πολλαπλάσιο τώρα το παιδί του (μαζί με τα λεφτά βέβαια για μίζες, Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ); Τα εκατομμύρια Ευρώ που έβγαλε ο ίδιος ο Λαζόπουλος (και όπως μάθαμε από τα ρεπορτάζ τα έχει στείλει στο εξωτερικό), από το Mega και από τα θέατρα που γέμιζε χάρη στο ταλέντο του, θα ήταν εξίσου πολλά αν η χώρα δεν δανειζόταν με τρελούς ρυθμούς; Μήπως αν ζούσε με βάση τις δυνάμεις της θα ήταν πολύ-πολύ λιγότερα; Ο εντελώς χωμένος μέσα στο μιντιακό οικονομικό πάρτι Λάκης βρίζει τους νομπελίστες του Χάρβαρντ, μόνο και μόνο για να βγάλει το άχτι του για τον Μητσοτάκη, που σπούδασε εκεί. Τι να πω, αν είχα μαλλιά θα τα τραβούσα.Το τρίτο, το κήρυγμα μίσους που κάνει, και ο βαθύς ρατσισμός του. Οι «κακοί» είναι όσοι φοράνε γραβάτα (οπότε ο Αλέξης που ποτέ δεν φοράει, είναι καλός, μας λέει πολύ προσεκτικά). Και όσοι φοράνε γραβάτα είναι, μας λέει, ξιπασμένοι αστοί και μιζαδόροι. Όλοι. Τέλος. Άπαξ και φόρεσες γραβάτα είσαι κάθαρμα. Καλύτερα να είσαι ακροδεξιός και να κυνηγάς καημένους πρόσφυγες, παρά να φοράς γραβάτα! Και το τέταρτο, όλη αυτή η βλαχοκακόμοιρη αντίληψη που προσπαθεί να περάσει γράφοντας πεντακάθαρα ψέματα. Ότι τάχα στο Χάρβαρντ δεν γνωρίζουν τον Αριστοφάνη!  - ενώ το Harvard University Press εκδίδει τα θεατρικά του έργα και στα τμήματα Θεάτρου και Κλασικής Φιλολογίας τον διδάσκουν. Ότι τα παιδιά του Χάρβαρντ τάχα είναι μόνο πλουσιόπαιδα που βρίζουν τους αυτοδημιούργητους! – ενώ στην πραγματικότητα αν μια οικογένεια έχει χαμηλό εισόδημα (μικρότερο από $65000 το χρόνο) και το παιδί της είναι άριστο, μπαίνει στο Χάρβαρντ τζάμπα! Και το 90% των οικογενειών που δεν είναι φτωχές, ούτε πλούσιες, πληρώνουν για δίδακτρα των παιδιών τους στο Χάρβαρντ όσο θα πλήρωναν σε δίδακτρα και σε οποιοδήποτε δημόσιο πανεπιστήμιο – αρκεί βέβαια ο φοιτητής να είναι τόσο άριστος ώστε να γίνει δεκτός. Το ίδιο ισχύει για άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές από το εξωτερικό – παίρνουν υποτροφίες που καλύπτουν τα δίδακτρα και τα έξοδά τους. Αλλά όσα δεν φτάνει η αλεπού, βγαίνει στο Αλ Τσαντίρι και τα βρίζει με ατέλειωτα ψέματα.Είχα γράψει για τον Λαζόπουλο και πριν δυόμισι χρόνια, εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2014/04/blog-post_11.html Τι ωραία που θα ήταν, αν τα ύστερα τιμούσαν τα πρώτα.

TEDxChania 2016 – Ο ξένος

Η καταπληκτική ομάδα που διοργάνωσε το 1o ΤΕDxChania πέρυσι, επιστρέφει φέτος, με ένα «καυτό» θέμα για την σημερινή Ελλάδα, το θέμα του ξένου: http://www.tedxchania.com/el/tedxchania-2016.htmlΓνωρίζοντας από πρώτο χέρι το επίπεδο της περυσινής διοργάνωσης, θέλω να προτείνω σε όλους όσοι θα βρίσκεστε στις 26 Νοεμβρίου στα Χανιά να πάτε – θα ακούσετε από τους ομιλητές πράγματα με τα οποία θα συμφωνήσετε, πράγματα με τα οποία θα διαφωνήσετε, και θα νιώσετε ότι και με τα μεν και με τα δε ανοίγει το μυαλό σας.Για όσους δεν έχουν δει την περυσινή δική μου ομιλία – όπου εξηγώ μέσα και τον λόγο για τον οποίο με κάλεσαν από το TEDxChania για να μιλήσω – μπορείτε να την βρείτε εδώ:https://www.youtube.com/watch?v=Cw0IUkW0myI

Οι πρώτες 20 σελίδες του "Δεν είσαι εδώ"

Για όσους θέλουν να πάρουν μια γεύση από το "Δεν είσαι εδώ", οι πρώτες 20 σελίδες του βιβλίου είναι διαθέσιμες από τις εκδόσεις Πατάκη, εδώ:
http://patakis.gr/images/files/1164995/1164995.html

Στα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα

Διάβασα πολλά σχόλια για όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα. Για τους σκυλοκαυγάδες στην Βουλή, για την εμφάνιση τόσων στελεχών του παλιού ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ τους, το δεξί χέρι του Άκη Τσοχατζόπουλου, τώρα πια παράγοντας στον ΣΥΡΙΖΑ), για τον Πάνο τον Καμμένο που αποκάλεσε «συντρόφους» του τους Συριζαίους, για την νέα κωλοτούμπα του Φώτη Κουβέλη που επέστρεψε μες την καλή χαρά εκεί που έβριζε και τον έβριζαν, για την αποκάλυψη του Φρανσουά Ολάντ ότι ο Τσίπρας ετοιμαζόταν να τυπώσει δραχμές στην Ρωσία, για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να εκλέγει πρώτο σε ψήφους στην Κεντρική Επιτροπή τον Νίκο Φίλη! Επειδή οι αξίες αναγνωρίζονται σε αυτό τον τόπο.Αλλά δεν είδα να σχολιάζει κανένα μέσο ενημέρωσης μία από τις σημαντικότερες, για μένα, δηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών μέσα στη Βουλή. Την δήλωση του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα: ««Χάρηκα πιο πολύ γιατί αυτοί οι ογκόλιθοι (οι καναλάρχες) πήραν την βαλιτσούλα τους και κλείστηκαν για τρία μερόνυχτα μέσα στα καμαράκια της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και δεν βγήκε κανείς. Γιατί τηρείται ο νόμος. Αυτό είναι το μήνυμα. Εδώ τηρείται ο νόμος. Το νταβατζηλίκι τελείωσε κανονικά».Παρακολουθώ την πολιτική σκηνή της χώρας κοντά τριάντα χρόνια, από κάποιου είδους διαστροφή, μάλλον. Έχω δει και έχω ακούσει τέρατα, από όλες τις παρατάξεις, από όλους τους αρχηγούς κομμάτων.Ποτέ, κανείς πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει δοκιμάσει να απευθυνθεί μέσα από την Βουλή στα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα των Ελλήνων, όπως έκανε ο Α. Τσίπρας με αυτή του τη δήλωση.Χάρηκε πολύ, λοιπόν. Χάρηκε επειδή κάποιοι πλούσιοι κλείστηκαν για τρεις μέρες σε καμαράκια. «Παλιοπλούσιοι, τώρα θα περάσετε μαύρα κι εσείς επιτέλους», αυτό το μήνυμα θέλει να περάσει στον λαό. Ας αφήσουμε στην άκρη το ότι ακόμα και σ’ αυτό λέει λιγότερη από την μισή αλήθεια, αφού μόνο δύο «ογκόλιθοι» (Μαρινάκης, Σαββίδης) βρίσκονταν εκεί μέσα, όλοι οι υπόλοιποι έστειλαν υπαλλήλους τους. Ας πάμε στην ουσία της δήλωσης, που προμοτάρει την εκδίκηση του κακομοίρη. Που θέλει να δημιουργήσει ανθρώπους που δεν θα ενδιαφέρονται να ανέβει το δικό τους επίπεδο (πνευματικό, ηθικό, οικονομικό) αλλά θα θέλουν να βλέπουν τους πλούσιους να κακοπερνάνε, από αυτό θα ηδονίζονται. Αυτόν τον ελληνικό λαό θέλει να διαμορφώσει ο Τσίπρας. Γι’ αυτό διαλύει, παρέα με τον Φίλη και τον Λιάκο την Παιδεία. Ο μαθητής που θα αναγκάζεται να φύγει από το σχολείο στα 16, θα γουστάρει να «εκδικείται» τους πλούσιους όταν ο ίδιος παίρνει 400 Ευρώ. Και θα θέλει τον Τσίπρα και τον Φίλη ως εκπροσώπους του.Μόνο που ακόμα και αυτή η άθλια δήλωση είναι εντελώς κατασκευασμένη, σαν φτηνό ταχυδακτυλουργικό κόλπο που προσπαθεί να κρύψει την αλήθεια από τα μάτια μας. Διότι δεν μας λέει για ποιο λόγο οι «ογκόλιθοι» κλείστηκαν στα καμαράκια. Κλείστηκαν επειδή ήθελαν τις τηλεοπτικές άδειες. Τέσσερις, όλες κι όλες. Δηλαδή κλείστηκαν στα καμαράκια επειδή τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ολιγάρχες. Απόλυτοι κυρίαρχοι της τηλεοπτικής ενημέρωσης στην Ελλάδα. Κλείστηκαν στα καμαράκια και «κακοπέρασαν» επειδή αυτός ο νόμος που «τηρείται» είναι ένας νόμος που φτιάχτηκε για να κάνει τους πλούσιους και δυνατούς ακόμα πιο δυνατούς, ακόμα πιο πλούσιους. Και ο λαός να πανηγυρίζει, τυφλωμένος, από κάτω, επειδή «εκδικήθηκε» τάχα τους κακούς πλούσιους, πριν επιστρέψει στη μιζέρια του. Και να αποθεώνει τον «λαϊκό» (που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του) και πολύ ηθικό ηγέτη-πρωθυπουργό, που έχει φιλαράκο του τον εκδότη της «Αυριανής», της πιο βρωμερής φυλλάδας που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Της φυλλάδας που υπερασπιζόταν τότε, το 1987, ο εξαιρετικός κύριος Φώτης Κουβέλης («Η Αυριανή καταξιώθηκε σαν έπαλξη του ελεύθερου τύπου με τους αγώνες της μέσα στην οντολογία του πολιτικού και του κοινωνικού μας γίγνεσθαι» είχε δηλώσει), όπως και οι κ.κ. Πάγκαλος, Λαλιώτης και όλο το παλιό ΠΑΣΟΚ, όταν η Αυριανή έβριζε με εμετικά κείμενα υποκόσμου τον Μάνο Χατζιδάκι: http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/58469Σκοτάδι.

Το soundtrack του "Δεν είσαι εδώ"

Μα, έχουν soundtrack τα βιβλία; ίσως ρωτήσει κάποιος.Αν έχουν, λέει…Όλα. Ακόμα και τα πιο «ελαφρά» - εκείνα έχουν soundtrackποπ μουσικής.Αλλά πάντως, έχουν, όλα. Αρκεί να καθίσεις με ηρεμία, αργά το βράδυ το προτιμότερο, μόνος σου σε μια γωνιά καθώς τα διαβάζεις. Καθώς θα χάνεσαι μέσα τους, θα αρχίσεις να ακούς τη μουσική τους.Το μισό soundtrack του «Δεν είσαι εδώ» μπορείτε να το ακούσετε εδώ:http://www.i-read.i-teen.gr/book/den-eisai-edoΤο άλλο μισό, θα το ακούσετε όσοι τύχει να βρίσκεστε στα Χανιά στην παρουσίαση του βιβλίου, με μορφή θεατρικής παράστασης από εφήβους, στις 23 Δεκεμβρίου.Αλλά περισσότερες λεπτομέρειες για την παρουσίαση θα ακολουθήσουν. Προς το παρόν, μουσική.