Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 93

Σοκ: Ρατσισμός Στην Ελλάδα

To 2004, μετά τον τελικό του Euro, κατέβηκα μαζί με φίλους στην Ομόνοια. Εκεί, εκτός από τις αναμενόμενες εκδηλώσεις χαράς -το να στέκεσαι δηλαδή ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους που δε γνωρίζεις μόνο και μόνο επειδή είστε όλοι χαρούμενοι για τον ίδιο λόγο- ακούσαμε χιλιάδες Έλληνες να τραγουδάνε «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ», εν χορώ, μέσα σε μια έκσταση ενθουσιασμού και πάθους και μίσους.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες καθυστέρησαν την εκκίνηση του τελικού των 200 μέτρων επειδή φώναζαν ρυθμικά το όνομα Έλληνα αθλητή που είχε σκηνοθετήσει τροχαίο για να αποφύγει εξέταση για ντόπινγκ. Στο τέλος του αγώνα, γιούχαραν το νικητή.

Οκτώ χρόνια μετά, το 2012, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ψήφισαν σε εθνικές εκλογές ένα ακροδεξιό κόμμα ναζιστικών αποχρώσεων. Δύο φορές.

Σήμερα μια κοπελίτσα 22 χρονών, αθλήτρια του τριπλούν, που ετοιμάζεται να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ανέβασε στο Twitter το εξής ρατσιστικό «αστείο».

Κι όμως: Κόσμος εξακολουθεί να πέφτει από τα σύννεφα.

Άνθρωποι βαθιά χωμένοι στη φούσκα τους εξακολουθούν να εκπλήσσονται για το επίπεδο του πολιτισμού στην Ελλάδα.

photo via

Διάβασε επίσης κι αυτή την άποψη για τον ελληνικό αθλητισμό.

Η Πιο Τρομαχτική Εικόνα Που Θα Δεις Σήμερα

Η φωτογραφία αυτή δείχνει το εξής: Αυτό τον Ιούλιο το 97% του πάγου στην Γροιλανδία λιώνει.

Πρόσεξε: Η Γροιλανδία δεν έγινε βοσκότοπος. Ακόμα παγωμένη είναι. Αλλά οι δορυφόροι που πετάν από πάνω και τραβάνε μετρήσεις από μακριά μπορούν να καταλάβουν αν ο πάγος που βλέπουν είναι σταθερός ή είναι σε διαδικασία τήξης. Συνήθως τα καλοκαίρια μέχρι και ο μισός πάγος στην Γροιλανδία μοιάζει να λιώνει στην επιφάνειά του (φυσικά δεν προλαβαίνει να λιώσει τελείως πριν να ‘ρθει ξανά το φθινόπωρο -είναι ακόμα πάρα πολύς), φέτος όμως μοιάζει να λιώνει σχεδόν όλος. Διάβασε λεπτομέρειες εδώ.

Απ’ ό,τι λέει, πρόκειται για κάτι που συμβαίνει κάθε 150 χρόνια περίπου.

Κοίτα: To Facebook, Το Twitter Και Το Yahoo! Δεν Είναι Εταιρείες Τεχνολογίας

Να μια ιδέα: Το Facebook δεν πουλάει καμία τεχνολογική καινοτομία. Το ίδιο και το Twitter. Το Yahoo στην πραγματικότητα έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι «μηχανή αναζήτησης». Καμία από αυτές τις εταιρείες δεν είναι «τεχνολογική», δεδομένου ότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι βγάζει λεφτά από ένα τεχνολογικό προϊόν -αντίθετα, ας πούμε, από το Google. Στην πραγματικότητα αυτές είναι κάτι άλλο.

Είναι εταιρείες media.

Βγάζουν λεφτά από το content. Στην περίπτωση του Yahoo! αυτό παράγεται με πιο παραδοσιακή μορφή, στα άλλα δύο παράγεται κυρίως από τους χρήστες, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι content. Είναι media.

Με αφορμή τα ανησυχητικά νούμερα του Facebook στην Αμερική και άλλες μεγάλες αγορές, και ταυτόχρονα την πώληση του κάποτε ελπιδοφόρου Digg για το ευτελές ποσό των 500.000 δολαρίων, γράφτηκε αυτό το πολύ ενδιαφέρον σχετικό άρθρο που αναπαράγει και μέρος αυτού του σχετικού άρθρου.

There is one clear lesson from Digg’s sale: the technology that powered a once-massive social network is worth about $500,000. All the rest of the value derives from the people that use it. Though scaling is tough, any developer in the world can build some profiles and let people connect up. It’s an act of genius — or an act of God, by which I mean luck –  to design a site constitution that makes people want to build their online lives at your URL (or in your app). Social networking companies are not technology companies as much as they are community companies.

Πολύ ωραία συνοψίζει την ιδέα κι αυτό εδώ το tweet:

Yahoo is a media company. So is Twitter. They just want to be valued like technology companies - the way Google is. online.wsj.com/article/SB1000…

— Peter Kafka (@pkafka) July 24, 2012

Πόσο Μικροί Είμαστε;

Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει προκαλέσει πρωτοφανές ταράκουλο στην παγκόσμια οικονομία, για το οποίο φταίει, βεβαίως, αλλά δεν φταίει μοναχή της, φταίνε κι άλλοι παράγοντες, τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας αυτό εδώ, το θέμα μας είναι το ότι έχουμε κάνει τον κόσμο ολόκληρο να παρακολουθεί τι μας συμβαίνει, να ανησυχεί για το αν κάναμε μεταρρυθμίσεις, για το αν γίναν επεισόδια, και να μάθει το όνομα «Τσίπρας», κι αυτό είναι περίεργο. Παράλογο.

Γιατί σύμφωνα μ’ αυτήν εδώ τη λίστα, 9 Αμερικάνικες πόλεις αποτελούν μεγαλύτερες «οικονομίες» από ολόκληρη τη δικιά μας χώρα. Εννέα. Πόλεις.

Η μητροπολιτική περιοχή της Βοστώνης  (πληθυσμός: κάτω από 5 εκ. άνθρωποι) έχει μεγαλύτερο ΑΕΠ (πιο σωστά ΑΑΠ: Ακαθάριστο Αστικό Προϊόν, ας πούμε) από την Ελλάδα. Το ίδιο και η Φιλαδέλφεια, το Σαν Φρανσίσκο, το Χιούστον, το Σικάγο, το Λος Άντζελες και η Νέα Υόρκη.

Αυτά είναι τα μεγέθη. Οι ΗΠΑ τρέμουν (ή, για να μην υπερβάλλουμε κιόλας, «ανησυχούν») για τα συμβάντα στην Ελλάδα, αλλά μόνο 13 χώρες στη Γη έχουν ΑΕΠ μεγαλύτερο από το «ΑΑΠ» της Νέας Υόρκης.

Μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε πόσο μικρή χώρα είμαστε και οι συνέπειες των προβλημάτων μας στην παγκόσμια οικονομία είναι, αν μη τι άλλο, μια ένδειξη του ότι κάτι δεν πάει καλά με την παγκόσμια οικονομία. Σαν κάτι να μην έχει σχεδιαστεί σωστά. Κάποια βίδα να έχει λασκάρει, κάπου. Δεν δικαιολογείται η Ελλαδίτσα, θα πει κανείς, μια οικονομία ελάχιστα μεγαλύτερη από την Ατλάντα, να προκαλεί τόσο πανικό.

Δυο πράγματα που σκέφτομαι βλέποντας την λίστα της WSJ:

Πρώτον, ότι το καλύτερο μάθημα από αυτήν απευθύνεται στις κυρίες Μέρκελ του κόσμου. Οι πόλεις των ΗΠΑ είναι από μόνες τους πανίσχυρες γεννήτριες χρήματος κι ευημερίας επειδή ακριβώς δεν είναι μόνες τους. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει μια πόλη των 5 εκατομμυρίων να αποκτήσει οικονομία μεγέθους μεγαλύτερου από μια (δυτική! ευρωπαϊκή!) χώρα 11 εκατομμυρίων: Απολαμβάνοντας τη στήριξη μιας σφιχτής ένωσης 50 κρατών-μελών που υπάρχουν και λειτουργούν σε κάποιο βαθμό ως ένα.

Δεύτερον, ότι το θέμα του μεγέθους, της κλίμακας των πραγμάτων, είναι πολύ σημαντικό και ταυτόχρονα πολύ εύκολο να παραβλεφθεί. Συμβαίνει συνέχεια. Μιλάνε διάφοροι για το παράδειγμα της Ισλανδίας, που ανέκαμψε, ας πούμε. Σκέψου το εξής:

Σε ολόκληρη την Ισλανδία ζουν 319.000 άνθρωποι.

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του Ιουνίου ήταν 426.000 άνθρωποι.

Τρομερό πράγμα, η κλίμακα των πραγμάτων.

Ένα Εκπληκτικό Βίντεο Για Τους Παραολυμπιακούς

Οι Παραολυμπιακοί του Λονδίνου ξεκινούν σε ένα μήνα περίπου, μερικές ημέρες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες δηλαδή. Αν δεν σου σηκωθεί η τρίχα βλέποντας αυτή τη διαφήμιση, να πας να το κοιτάξεις.

Λινξ 42: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Πώς να φτιάξεις μια μέδουσα με κύτταρα καρδιάς ποντικιού

Γιατί όλα γίνονται, άμα υπάρχει θέληση. Επιστήμονες έφτιαξαν ένα πράγμα που το ονόμασαν «μεδουσοειδές», ένα αντικείμενο φτιαγμένο από μυικά κύτταρα από καρδιά ποντικιού και σιλικόνη. Όταν βρίσκεται σε ηλεκτρικό πεδίο, αυτό το πράγμα κινείται ακριβώς όπως κινείται μια μέδουσα στο νερό. Κοίτα:

2) Η συζήτηση για το Instagram γίνεται σε λανθασμένη βάση

Πολλοί φωτογράφοι και λάτρεις της φωτογραφίας φρίττουν βλέποντας τα φίλτρα του Instagram και την ευρύτερη εξάπλωση της «εύκολης» ψηφιακής φωτογραφίας. Αυτός εδώ εξηγεί γιατί οι ανησυχίες τους δεν έχουν λογική βάση.

Cameraphones will not be the last technology that democratizes the tools of production and puts the ability to create (and ship) art into people’s hands. Instagram will not be the last app that helps people be artists for a minute a day. It will not be not the last app that helps people see great photos and share in great moments. More disruption to photography and photographers is surely on the way; but by over-focusing on popular use of these innovations and attempting to cut them out of “photography”, the industry is doing a disservice to it’s own future.

3) Πώς είναι να είσαι σαν τον Στιβ Τζομπς

Αυτό το μακρουλό άρθρο του νέου Wired μελετά πώς επηρεάζει η κληρονομιά του Στιβ Τζομπς (όπως αυτή απεικονίζεται από τους φορείς της υστεροφημίας του, όπως αυτό το βιβλίο ας πούμε) άλλους επιχειρηματίες. Κι αν είναι καλό να προσπαθεί κανείς να «του μοιάσει». Το ζουμί της ιστορίας είναι, νομίζω, το εξής:

Ironically, in Jobs’ remarkable story of self-creation we can see why the rest of us are so hungry for a role model to light our own paths. Whether it was in the early days, when he manipulated Steve Wozniak into building products for him to sell, or later in his career, when he was struggling to shape NeXT from scratch, or even after returning to Apple, when he created entirely new products, Jobs had no one to tell him how to realize his vision.

4) Πόσο δεν γυμνάζονται οι άνθρωποι του κόσμου

Οι άνθρωποι είναι όντα φτιαγμένα για να κουνιούνται, παρ’ όλα αυτά μεγάλα μέρη του παγκόσμιου πληθυσμού δεν εκμεταλλεύονται καθόλου τη δυνατότητα αυτή και δεν κουνάνε τα κορμιά τους καθόλου. Σ’ αυτό το διάγραμμα φαίνεται ποιοι αθλούνται λιγότερο και ποιοι περισσότερο. Ο χάρτης έχει την Ελλάδα γκρίζα (πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία), αλλά το άρθρο του Economist -και η έρευνα του Lancet- υποστηρίζουν πως εδώ οι γυναίκες κουνιούνται περισσότερο από τους άντρες.

5) Πώς οι υπηρεσίες streaming θα αλλάξουν τον τρόπο που ακούμε μουσική

Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε Spotify ούτε καμιά άλλη από τις υπηρεσίες που σου επιτρέπουν πληρώνοντας ένα ποσό να ακούς όση μουσική θέλεις, αλλά αλλού έχουν, και είναι ένας τρόπος πολύ επιτυχημένος. Σύμφωνα με αυτό, η επιτυχία αυτή θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ακούγεται η μουσική – και κατ’ επέκταση και τον τρόπο με τον οποίο παράγεται. Να πώς:

By paying out only when people actually listen instead of suckering fans into buying something only to leave it on the shelf, Spotify, MOG, Rdio, Rhapsody, and other on-demand unlimited music services build an incentive into the music business to create works of lasting value.

Πώς Στήνεται Μια Οθόνη IMAX

Σ’ αυτό το συναρπαστικό φωτορεπορτάζ βλέπεις με λεπτομέρειες πώς στήνεται μια τεράστια οθόνη κινηματογράφου IMAX, που στην ουσία είναι απλά ένα γιγάντιο πανί που ζυγίζει 800 κιλά και μετά βάφεται με ασημένια μπογιά.

Συναρπαστικό.

20 Βιβλία Για Τις Διακοπές

Φέτος πάρα πολύς κόσμος είναι ήδη σε διακοπές. Πολλοί γνωστοί και άγνωστοι θα κάνουν διακοπές διαρκείας, ενός μήνα, ίσως παραπάνω. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δουλειές στις οποίες θα επιστρέψουν το Σεπτέμβριο, βεβαίως. Και οι διακοπές τους θα είναι πιο μαζεμένες από ό,τι οι συντομότερες/εντονότερες του παρελθόντος. Το φετινό καλοκαίρι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα έχει μερικά χαρακτηριστικά μοναδικά και κάπως ανεπανάληπτα, σα να είναι ξεχωριστό, πρωτοφανές. Μοιάζει σα να είναι το τελευταίο.

Καθώς πολύς κόσμος έχει πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πια -και όχι από επιλογή του-, η ανάγνωση βιβλίων είναι ένας πολύ καλός τρόπος να τον εκμεταλλευτεί, ίσως ο καλύτερος. Παρακάτω παραθέτω με τυχαία σειρά δέκα βιβλία που έχω διαβάσει και πιστεύω ότι αξίζει να τους ρίξεις μια ματιά, και δέκα βιβλία που σκοπεύω να διαβάσω το αμέσως επόμενο διάστημα, για διάφορους λόγους.

Ελπίζω να βοηθήσουν.

- Βιβλία που έχω διαβάσει και προτείνω 
1. Ernst Gombrich: A Little History of the World

Η ιστορία της ανθρωπότητας μαζεμένη μέσα σε λιγότερες από 300 σελίδες, γραμμένη απλά και κατανοητά, αλλά με όλες τις απαραίτητες επισημάνσεις που θα σε κάνουν να καταλάβεις αίτια κι αιτιατά, τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης που οδήγησαν αυτό το είδος από το στάδιο του άτριχου πιθήκου σ’ αυτό που είμαστε εμείς σήμερα.

2. Ray Bradbury: The Martian Chronicles

Ο Ρέι Μπράντμπερι, που είναι ο συγγραφέας του «Fahrenheit 451«, πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 91 ετών. Με αφορμή των θάνατό του θυμήθηκα και διάβασα αυτό εδώ το βιβλίο, που είναι μια καταπληκτική αλληγορία για την αυτοκαταστροφική τρέλα της ανθρώπινης φύσης, τον πυρηνικό όλεθρο, και ένα σωρό άλλα πράγματα που ακόμα επεξεργάζομαι. Λέει -αποσπασματικά- την ιστορία της εποίκισης ενός Άρη που είχε ήδη κατοίκους. Είναι μια ιστορία πολύ λυπητερή και σπουδαία.

3. Michael Lewis: The Big Short

Αν και το πιο επίκαιρο βιβλίο του Λιούις είναι το «Boomerang«, στο οποίο ταξιδεύει σε διάφορα πτωχευμένα μέρη του πλανήτη -Ισλανδία, Ιρλανδία, Καλιφόρνια, φυσικά και την Ελλάδα-, σου κατευθύνω την προσοχή σ’ αυτό, το παλιότερο, που εξηγεί πάνω-κάτω πώς συνέβη η οικονομική καταστροφή του 2008, μιλώντας με τους ανθρώπους που την είχαν προβλέψει. Είναι μια ωραιότατη ανάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με όλη τη σαπίλα και τις εξωφρενικές λεπτομέρειες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

4. Κρίστοφερ Χίτσενς: Hitch-22

Δεν είναι μια πλήρης βιογραφία του γνωστού δημοσιογράφου και στοχαστή, καθώς τη γράφει μόνος του, και κατά συνέπεια γράφει ό,τι γουστάρει, από την προσωπική του οπτική γωνία. Ο Χίτσενς, ένας από τους ικανότερους σχολιαστές των τελευταίων δεκαετιών, εξαιρετικά πολυγραφότατος και κάπως αμφιλεγόμενος, πέθανε πέρυσι. Ετούτο το βιβλίο, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά, είναι μια καλή αρχή αν θες να μάθεις περί τίνος πρόκειται. Μια πιο σύντομη/εύκολη αρχή, εδώ.

5. F. Scott Fitzgerald: The Great Gatsby

Το καλύτερο πράγμα στο «Μεγάλο Γκάτσμπι» είναι το εξής: Το μέγεθός του. Υποτίθεται ότι είναι ένα από αυτά «great Αmerican novels», τα έργα που καταφέρνουν να εικονογραφήσουν μιαν Αμερικάνικη εποχή, δηλαδή. Τα περισσότερα από αυτά είναι κάτι τόμοι θηριώδεις. Ετούτο είναι κομψό, εξαιρετικά καλογραμμένο, λέει μια ιστορία γοητευτική -καίτοι καθόλου επίκαιρη- και τη λέει σύντομα, με οικονομία. Το διάβασα πρόσφατα, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Δεν θυμόμουν πόσο καλό είναι.

6. Max Barry: Ο Άνθρωπος Μηχανή

Να μια περιπέτεια: Η ιστορία ενός επιστήμονα που χάνει το πόδι του σε ένα ατύχημα, φτιάχνει ένα καλύτερο από αυτό που είχε, και μετά αποφασίζει να διορθώσει και το υπόλοιπο σώμα του, μόνο και μόνο επειδή μπορεί. Έγραψα review αναλυτικό γι’ αυτό το βιβλίο, δες.

(αυτό το βιβλίο το διάβασα στα Ελληνικά – κυκλοφορεί από τον Καστανιώτη)

7. Jonah Lehrer: Imagine – How Creativity Works

Ένας νεαρός δημοσιογράφος που έχει σπουδάσει και νευροφυσιολογία γράφει ετούτο το βιβλίο που αναζητεί το «κλειδί» της δημιουργικότητας. Ψάχνει δηλαδή μέσα από μελέτες και έρευνες να καταλάβει πώς λειτουργούν οι δημιουργικοί εγκέφαλοι, τι είναι αυτό που τους κάνει διαφορετικούς από τους υπόλοιπους, και ποια είναι τα κόλπα για να ξυπνήσουμε τη δημιουργικότητα που έχουμε μέσα μας όλοι. Δεν τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά, αλλά ετούτο είναι το βιβλίο στο οποίο έχω κρατήσει τις περισσότερες σημειώσεις από όλα όσα έχω διαβάσει στο Kindle, οπότε κάτι σωστό έχει κάνει ο άνθρωπος.

8. Junot Diaz: The Brief Wondrous Life of Oscar Wao

Ένα πολύ πετυχημένο μυθιστόρημα που διάβασα με αρκετά χρόνια καθυστέρηση, λέει την ιστορία ενός υπέρβαρου μετανάστη από τη Δομινικανή Δημοκρατία και την ιστορία της οικογένειάς του επίσης, αλλά κυρίως -και με θαυμάσιο, έμμεσο τρόπο- περιγράφει την ιστορία του βίαιου παρελθόντος της χώρας, κατά τη διάρκεια της 30χρονης χούντας του Ραφαέλ Λεονίδας Τρουχίγιο Μολίνα, ενός από τους πιο στυγνούς δικτάτορες που έχουν περάσει απ’ τον πλανήτη τούτο. Είναι σημαντικό βιβλίο, και ευκολοδιάβαστο, το συνιστώ.

9. Malcolm Gladwell: The Tipping Point

Σε ετούτο το βιβλίο ο Γκλάντγουελ συλλέγει όλες αυτές τις περιπτώσεις που κοινωνίες αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα όταν ένα φαινόμενο φτάνει σε μια «κρίσιμη μάζα». Τα παραδείγματα είναι πολλά και στις περισσότερες περιπτώσεις εξαιρετικά πειστικά. Έχω χρησιμοποιήσει στοιχεία από το βιβλίο σε δύο άρθρα φέτος: Το πώς άλλαξε προς το καλύτερο η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’90 σε ένα άρθρο για την κατάρρευση της Αθήνας σήμερα, και την εξάπλωση των αυτοκτονιών στη Μικρονησία σε ένα κάπως πολυσυζητημένο άρθρο για τον τρόπο με τον οποίο τα media πρέπει να προσεγγίζουν τις αυτοκτονίες, εδώ. Έχει κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα μέσα. Αξίζει.

10. Ray Kurtzweil: The Singularity is Near

Το σύμπαν να καταρρέει γύρω μας, οπότε πολλοί θέλουν να διαβάζουν θετικά και αισιόδοξα πράγματα, έτσι, για να ξεχνιούνται. Αυτό εδώ το βιβλίο περιγράφει το πώς η ανθρωπότητα θα μεταβεί στο επόμενο στάδιο της ύπαρξής της μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Μπορεί ο «στόχος» του 2045 που έχει βάλει ο συγγραφέας για τη διαβόητη «μοναδικότητα» να είναι εκ των πραγμάτων δύσκολος, αλλά μπορεί να ονειρεύεται κανείς. Αν θέλεις κάτι κάπως πιο ρεαλιστικό, το νέο βιβλίο του Πίτερ Διαμαντή είναι μια καλή εναλλακτική επιλογή.

- Βιβλία που δεν έχω διαβάσει, μα πρόκειται
1. Dave Eggers: A Hologram For The King

Το «A Heartbreaking Work of Staggering Genius» ήταν ένα proto-χίψτερ αριστούργημα που βγήκε, ευτυχώς, πριν εμφανιστούν τα χίψτερ, και έτσι δε μαγαρίστηκε. Ο συγγραφέας, μετά από διάφορες άλλες ασχολίες, κάτι ταινίες, ένα μέτριο μυθιστόρημα και δύο πολύ ωραία non-fiction βιβλία, επιστρέφει με άλλο ένα μυθιστόρημα. Ούτε η υπόθεση με νοιάζει, ούτε τίποτα. Έχει ήδη κυκλοφορήσει σε hardcover, μα εγώ το περιμένω στο Kindle, 1 Αυγούστου, πώς και πώς.

2. Roberto Bolano: 2666

Την προηγούμενη φορά που διάβασα ένα βιβλίο με τετραψήφιο νούμερο για τίτλο, τετραψήφιο αριθμό σελίδων και βαρύγδουπο όνομα συγγραφέα, την πάτησα: Το 1Q84 του Μουρακάμι ήταν μια απογοήτευση. Ετούτο εδώ, όμως, είναι άλλο πράγμα. Το τελευταίο έπος του Μπολάνιο, γιγάντιο και πολύ περίπλοκο, κάθεται και με περιμένει. Το φοβάμαι λίγο, χρειάζεται μεγάλη επένδυση χρόνου και μυαλού, μπορεί να κιοτέψω τελικά και να πα να διαβάσω τα ζόμπι (βλέπε παρακάτω). Κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τον Άγρα, και σ’ αυτή την έκδοση σκοπεύω να το παλέψω.

3. Σοφία Γκιουσου: Μεταμεσονύχτιες Ιστορίες

Και τώρα, κάτι διαφορετικό. Η Σοφία είναι blogger και μάζεψε ιστορίες που έγραψε τα 8 τελευταία χρόνια στα Ίντερνετς σε ένα μικρό βιβλιαράκι το οποίο μπορείς να κατεβάσεις δωρεάν ως e-book ή να το αγοράσεις σε χάρτινη μορφή από το lulu.com. Είναι ένα ωραιότατο και πολύ καλοσχεδιασμένο πείραμα αυτοέκδοσης, και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην το δοκιμάσεις.

4. Richard Dawkins: Το Μεγαλύτερο Θέαμα Στη Γη

Αν χρειάζεται να πλύνεις τον εγκέφαλό σου μετά από αυτά τα φαινόμενα, να το ιδανικό καθαριστικό. Πιθανότατα αυτό το βιβλίο του Ντόκινς δεν περιέχει τίποτα που δεν ξέρεις και τίποτα που δεν αναφέρεται και στα πιο γνωστά του βιβλία, αλλά είναι πιο στοχευμένο, γραμμένο ειδικά για να καταρρίπτει τις ανοησίες φανατικών και αμόρφωτων, και γι’ αυτό νομίζω ότι θα είναι αρκετά διασκεδαστικό. Το έχω σε μια πολυτελή έκδοση στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΑΒΓΟ. Ελπίζω να είναι καλή η μετάφραση.

5. Ντανιελ Κελμαν: Φήμη

Να ένα μικροσκοπικό βιβλιαράκι 160 σελίδων με μια ιστορία περιπέτειας και μυστηρίου και με θέμα τεχνολογικό από συγγραφέα νεαρό και Γερμανό και ανερχόμενο. Από αυτά που καταπίνεις σε μια μέρα, μονοκοπανιά.

6. Max Brooks: World War Z

Δεν έχω συμμετάσχει στη γενικότερη μανία για προϊόντα κουλτούρας με ζόμπι και βαμπίρ που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, και νομίζω ότι δε χάνω και τίποτα. Ετούτο, ωστόσο, μοιάζει κάπως ενδιαφέρον: Η ιστορία μιας Αποκάλυψης που σχεδόν αφάνισε την ανθρωπότητα, γραμμένη σαν κανονικό ιστορικό ντοκουμέντο από κάποιον που συλλέγει μαρτυρίες ανά τον κόσμο. Έχει μέσα ζόμπι. Θα γίνει και ταινία με τον Μπραντ Πιτ. Δεν ξέρω γιατί στο ‘γραψα αυτό.

7. Robert Caro: The Passage of Power

Ο φίλος Κυριάκος γράφει για την τετραλογία του Κάρο στο The Books’ Journal που θα κυκλοφορήσει σύντομα, και τα γράφει αναλυτικά. Εν συντομία, να πω εδώ πως αυτός ο κύριος γράφει τη βιογραφία του Λίντον Τζόνσον εδώ και σαράντα χρόνια, έχει κατορθώσει να βγάλει τέσσερα βιβλία (από τα πέντε που υπολογίζει ότι θα χρειαστούν) και υποτίθεται ότι πρόκειται για τις καλύτερες βιογραφίες που έχουν γραφτεί ποτέ. Αν και το θέμα του είναι η ζωή και το έργο ενός Αμερικανού Προέδρου -και όχι από τους πιο διάσημους- τα βιβλία του αγγίζουν θέματα πολύ ευρύτερα και σημαντικά, όπως την πραγματική φύση της εξουσίας και αυτού που αποκαλούμε «πολιτική».

8. Andrew Blum: Tubes – A Journey to the Center of the Internet

Αυτό το βιβλίο περιγράφει ακριβώς και με λεπτομέρειες το πώς λειτουργεί το ίντερνετ. Και εγώ θέλω να μάθω ακριβώς πώς λειτουργεί το ίντερνετ.

9. Edward Glaeser: Triumph of the City

Σ’ αυτό το βιβλίο, λέει, καταρρίπτονται μύθοι σχετικά με τη δήθεν «οικολογική» ζωή στην εξοχή, και αποδεικνύεται με στοιχεία και ντοκουμέντα πως οι πόλεις είναι ο καλύτερος και ο ενεργειακά αποδοτικότερος χώρος για να ζουν οι άνθρωποι. Το σπιτόσκυλο ανυπομονεί να το διαβάσει αυτό.

10. Robert Putnam: Bowling Alone

Σ’ αυτό το βιβλίο ο Πάτναμ περιγράφει τις απαραίτητες κοινωνικές δομές για μια κοινωνία και εξηγεί την αξία τους. Εξετάζει το πώς φθίνουν στις ΗΠΑ, αλλά εμένα δε με νοιάζει αυτό: Εγώ θέλω να βρω αναλογίες στη δική μας κοινωνία, και να διαπιστώσω ποιες από αυτές τις δομές μας λείπουν. Εικάζω ότι θα είναι πολλές.

Extra Bonus:

Δέκα βιβλία του 2011 που αξίζει να διαβάσεις, αν δεν τα έχεις διαβάσει.

Τα περισσότερα από τα βιβλία που σκοπεύω να διαβάσω (και δεν έχω αγοράσει ήδη) βρίσκονται σ’ αυτή τη wish list του Amazon. Μπορείς να πάρεις καμιά ιδέα από εκεί.

Θυμίζω, δε, κι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να διαβάσεις ποτέ και για κανένα λόγο.

Και, αν διαβάσεις όλα τα παραπάνω, και δεν έχεις τι άλλο να διαβάσεις, και βαριέσαι αφόρητα, μπορείς πάντα να ρίξεις μια ματιά και σ’ αυτό.

Και Τώρα, Φωτογραφίες

Να μερικές φανταστικές φωτογραφίες από τις συμμετοχές στο διαγωνισμό του National Geographic Traveler, που γίνεται για 24η φορά.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

via

Bowling For Columbine – Ολόκληρη Η Ταινία

Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ για το φρικτό μακελειό στο σχολείο Columbine που συνέβη το 1999, και για το θέμα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.