Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 48

Τα Πρώτα Τεύχη

Κάποτε ο κόσμος δεν είχε άλλο τρόπο να διαβάσει λέξεις παρά μόνο τυπωμένες σε χάρτινα φύλλα τα οποία πωλούνταν σε πακέτα. Τα λεγόμενα "περιοδικά" (από την περιοδική φύση της κυκλοφορίας τους) αποτελούσαν πηγή ψυχαγωγίας και πληροφόρησης για πολλές γενιές, μέχρι που εμφανίστηκαν οι οθόνες που μπορούσαν να απεικονίζουν το ίδιο περιεχόμενο χωρίς περιορισμούς χώρου ή σελίδων. Εδώ μπορείς να δεις πώς έμοιαζαν τα "εξώφυλλα" (η πρώτη σελίδα του "περιοδικού", δηλαδή) των πρώτων "τευχών" μερικών από τα δημοφιλέστερα περιοδικά του κόσμου:

1. The New Yorker, 1925

2. The Atlantic Monthly, 1857

3. Esquire, 1933

 4. Playboy, 1953

5. Life, 1936

6. News-Week, 1933

7. New York, 1968
8. People, 1974

9. Rolling Stone, 1967

10. HARPER'S, 1850

11. Sports Illustrated, 1954

12. TIME, 1923

13. WIRED, 1993

Περισσότερα εδώ.

Ο Μύθος Της "Άλλης Ελλάδας"

Δεν υπάρχει "άλλη Ελλάδα".

Αυτή που "δημιουργεί", "καινοτομεί", "αναπτύσσεται" και άλλες τέτοιες λέξεις αισιόδοξες.

Δεν υπάρχει.

Συγγνώμη που το λέω έτσι απότομα, αλλά μόνο έτσι σκάνε οι φούσκες.

Κατά τη γνώμη μου, η οποία έχει σχηματιστεί παρακολουθώντας τη ζωή και τις εξελίξεις σε ετούτη την ακρούλα της Βαλκανικής λίγο πιο προσεκτικά την τελευταία τριετία, η ιδέα ότι υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία επαρκείς δυνάμεις δημιουργίας και εξέλιξης που μπορεί να αναδειχτούν και να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά μιας υποτιθέμενης επόμενης ημέρας, είναι ακριβώς αυτό: Μια φούσκα.

Περιέχει μόνο αέρα.

Εφόσον είσαι εδώ και διαβάζεις αυτά* πιθανότατα είσαι ένας άνθρωπος που έχει κάποια μόρφωση και μερικά ενδιαφέροντα, έχεις διαβάσει πέντε βιβλία, ζεις τη ζωή σου ακολουθώντας κάποιες βασικές ηθικές αρχές που έχεις πάρει από την οικογένεια ή το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες, πιστεύεις σε κάποιες βασικές αξίες (την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισονομία). Και πιθανότατα πιστεύεις ότι εσύ και οι άλλοι άνθρωποι που είναι σαν εσένα αποτελούν την ελπίδα αυτής της χώρας να κάνει κάτι καλύτερο στο μέλλον. Γιατί σπούδασες, δούλεψες, έμαθες την αξία της συνεργασίας και τη χαρά τη δημιουργίας, δε θέλεις να κλέψεις, δε θέλεις να βολευτείς, θέλεις να παλέψεις με τις δικές σου δυνάμεις και να διεκδικήσεις το καλύτερο για τον εαυτό σου και, στην πορεία, να βοηθήσεις να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος.

Τα συγχαρητήριά μου.

Το πρόβλημα είναι ότι πιθανότατα πιστεύεις και ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, πολλοί, ένα ποτάμι όρεξης και προοπτικής που βράζει και περιμένει να ξεχυθεί παρασέρνοντας στην Ελλάδα στο μέλλον. Οι φίλοι σου, ας πούμε. Τόσους φίλους έχεις, συναδέλφους και συμφοιτητές. Κι οι απλοί γνωστοί; Υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι που ξέρεις, περιφέρονται στο περιβάλλον σου, παραδείγματα προς μίμηση. Και αυτοί που διαβάζεις στις εφημερίδες, ο τάδε Παπαδόπουλος που πήρε υποτροφία στο ΜΙΤ, η δείνα Παπαδοπούλου, που μετακόμισε στο Μεσολόγγι και εκτρέφει σαλιγκάρια. Ο Έλληνας που κέρδισε την τρίτη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό μαθηματικών της Microsoft. Τόσες ιστορίες βγαίνουν στα μπλογκς και στα ΜΜΕ. Τόσοι διαπρέπουν. Τόσοι Έλληνες πήγαν να ακούσουν όπερα στα μουσεία και τους πεζόδρομους εχτές.

Κάτι κινείται. Ε;

Όχι.

Λυπάμαι. Πιστεύω το αντίθετο.

Είναι εντελώς αδύνατο να υπολογίσει κανείς πόσο είναι αυτό το (ασαφώς ορισμένο) "δημιουργικό" ανθρώπινο δυναμικό που αντέχει και αγωνίζεται κόντρα στη διαφθορά και τη μιζέρια. Αν πάρεις τον πληθυσμό της Ελλάδας και αφαιρέσεις τους απατεώνες, τα λαμόγια, τους βολεμένους, τους κλέφτες, τους εγκληματίες, τους αφασικούς, τους sociopaths και τους ψευδεπαναστάτες πόσοι δημιουργικοί και αξιόλογοι μένουν; Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι; Ένα; Πεντακόσιες χιλιάδες;

Πιστεύω πως μένουν πολύ, πολύ λιγότεροι.

Οι δημιουργικοί εκπρόσωποι της μυθικής "άλλης Ελλάδας" είναι απειροελάχιστοι. Μηδαμινή μειοψηφία. Οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ο κανόνας είναι τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του συνδικαλισμού, οι "αριστεροί" που θέλουν αναδρομικές ποινικές κυρώσεις, οι μουρλοί που καλούν σε λιντσαρίσματα, οι πολίτες οι βολεμένοι και οι μίζεροι, οι θρησκόληπτοι, οι κλεπταποδόχοι και οι υποκριτές, οι αγανακτισμένοι με τις κρεμάλες, οι νεοναζί τραμπούκοι, τα αλαλάζοντα κεφάλια σε δελτία ειδήσεων διεφθαρμένων καναλαρχών, οι παράνομα παρακαρισμένοι, παράλογα περήφανοι, παραδόπιστοι παράφρονες Έλληνες.

Αυτή είναι η Ελλάδα. Δεν έχει άλλη. Όλοι οι υπόλοιποι, εσείς, είναι εξαιρέσεις, παραφυάδες παράδοξες. Κανείς δεν ξέρει πως φυτρώσατε, σα ζιζάνια ανάμεσα στις τσιμεντένιες πλάκες του πεζοδρομίου. Σας συγχαίρω. Νιώθω δικός σας. Μα ακούστε: Είμαστε τιποτένια λίγοι.

Μετριούμαστε στις δεκάδες χιλιάδες, το πολύ. Πενταψήφιο νούμερο. Μπακαλίστικος υπολογισμός δικός μου, αυτός, βασισμένος σε αυθαίρετα στοιχεία και υποθέσεις (πόσοι αγοράζουν βιβλία; πόσοι πάνε στην όπερα όταν δεν είναι δωρεάν; στους ποσους εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες των social media εκμηδενίζεται η συνεισφορά των early adopters και κυριαρχούν τα χολερικά trolls;) αλλά νομίζω ότι είμαστε λίγοι. Τάξεις μεγέθους λιγότεροι από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, ας πούμε. Και για πολλούς από εμάς, είναι θέμα συζήτησης το αν είμαστε στ' αλήθεια, πραγματικά, ουσιαστικά καλύτεροι απ' τον πολτό της πλειοψηφίας σε οτιδήποτε. Να το λέμε κι αυτό.

Τα ερωτήματα που μπορεί να προκύπτουν από αυτή την υπόθεση είναι δύο:

1) Κι αν δεν ισχύει;

και

2) Κι αν ισχύει, τώρα τι κάνουμε;

Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση που έχω είναι απλή:

Αν δεν ισχύει, και η δημιουργική μειοψηφία των Ελλήνων είναι ικανή και επαρκής για να σώσει τη χώρα, δεν θα είχαμε πτωχεύσει.

Ζούμε σε μια χώρα που έχει ελεύθερη δημοκρατία εδώ και σαράντα χρόνια, σε ένα διεθνές περιβάλλον σχετικής ασφάλειας, με πόρους και δανεικά να ρέουν άφθονα από συμμάχους ξένους. Τι κατάφερε η κοινωνική συνισταμένη της Ελλάδας αυτές τις δεκαετίες; Πτώχευσε. Αυτό είναι το επιχείρημά μου. Αν η χώρα είχε παράξει αρκετούς δημιουργικούς και φιλόδοξους ανθρώπους όλες αυτές τις δεκαετίες δεν θα είχε καταρρεύσει. Οι αξίες της θα ήταν άλλες. Η κοινωνική συνοχή της διαφορετική.

Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι "τίποτα". Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε. Όσο περνά ο καιρός και η ελληνική πολιτική σκηνή στροβιλίζεται όλο και γρηγορότερα στη φυγόκεντρο, όσο περισσότερο αποτρελαίνονται τα εκκωφαντικά άκρα, και αναδεικνύεται χαίνουσα η παντελής απουσία λόγου από το αποσβολωμένο κέντρο, το συμπέρασμα στα δικά μου τα μάτια επιβεβαιώνεται: Δεν γίνεται τίποτα. Δεν υπάρχει καμία λύση. Αυτή η χώρα κατοικείται από μια κοινωνική ετερόκλητη σούπα από ναζί, αμόρφωτους, απατεώνες και αποτρελαμένους, που ζει βιδωμένη ιστορικά στον εμφύλιο και διανοητικά στην εποχή του χαλκού. Αυτός είναι ο κανόνας. Αυτή είναι η εικόνα της κοινωνίας. Και κάπου μέσα στη σούπα, θλιβερά λίγες κι ανεπαρκείς, παλεύουν να επιπλεύσουν απεγνωσμένες οι εξαιρέσεις, εσείς.

Τίποτα δε μπορείτε να κάνετε.

Ετούτη η κοινωνία ίσως και να μην μπορεί να λειτουργήσει καθόλου. Ποτέ ιστορικά δε λειτούργησε αυτή η χώρα, γιατί να λειτουργήσει τώρα;

Το μόνο που μπορώ να σας συμβουλεύσω είναι ψυχραιμία και καλό κολύμπι. Από την πλευρά μου θα ψάξω μπας και μας βρω τίποτα σωσίβια. Το αξίζετε.

*τις πρώτες ώρες, τουλάχιστον -μετά έρχονται αναπόφευκτα και διάφοροι άλλοι, άλλων κατηγοριών, ξέμπαρκοι απ' τον πολτό των share στα social media, εκτός φούσκας, οι πραγματικοί, αυθεντικοί Έλληνες. Θα τους έβλεπες να ωρύονται με ανορθόγραφα greeklish στα σχόλια, αν δεν είχα moderation στα σχόλια.

Έχω γράψει σχετικά: 

Γιατί οι Έλληνες περιφρονούν την αλήθεια

Γιατί οι Έλληνες έκαναν πάντα τα ίδια

Μήπως η Ελλάδα αξίζει να καταρρεύσει;

Η συνισταμένη και οι ιδιοφυία του πλήθους

Τα προβλήματα που δεν λύνονται

Κι οι αγανακτισμένοι φταίνε

Το μίσος, ή γιατί οι Έλληνες δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν μαζί

Λινξ 113: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Η αγιογραφία της Vogue για τη γυναίκα του δικτάτορα Ασάντ

Το Μάρτιο του 2011, λίγο πριν ξεκινήσει η χαώδης επανάσταση στη Συρία, η αμερικανική Vogue, στην κοσμάρα της, εξέδωσε ένα μακρουλό άρθρο-ύμνο για την πυγμή, το θάρρος και τη δράση της Άσμα αλ-Ασάντ, της συζύγου του δικτάτορα. Από την πρώτη κιόλας παράγραφο το άρθρο προκαλεί αναγούλα:

Asma al-Assad is glamorous, young, and very chic—the freshest and most magnetic of first ladies. Her style is not the couture-and-bling dazzle of Middle Eastern power but a deliberate lack of adornment. She’s a rare combination: a thin, long-limbed beauty with a trained analytic mind who dresses with cunning understatement. Paris Match calls her “the element of light in a country full of shadow zones.” She is the first lady of Syria.

Το άρθρο έκτοτε, βεβαίως, έχει κατέβει από τη σελίδα της Vogue. Αλλά τις προάλλες το αναδημοσίευσε ολόκληρο το Gawker, και πολύ καλά έκανε.

2) Γιατί να μη γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες πάντα στο ίδιο μέρος; 

Μια παλιά ιδέα, εκφρασμένη εύγλωττα και αναλυτικά από έναν καθηγητή του πανεπιστημίου του Μέριλαντ: Δεδομένου του τερατώδους κόστους τους και των συνεπειών που έχουν στη ζωή και τη δραστηριότητα των χωρών που τους φιλοξενούν, γιατί να μη γίνονται στο ίδιο μέρος κάθε τετραετία; Γιατί όχι σ' ενα "ολυμπιακό νησί"; Ελληνικό, ας πούμε;

Instead of investing billions of dollars in new Olympic host cities every four years, Short suggests it would be cheaper and easier to create a sort of Olympics island that can play host to the more expensive Summer Games, at a minimum, year after year. The IOC could essentially take over an island – maybe a Greek island, Short suggests – and turn it into a permanent venue. It would function more or less like an international city-state, overseen by the United Nations, dedicated to hosting the Olympics and its training in perpetuity.

3) Η οικογένεια που ζει ακόμα στο 1986

Ετούτη η οικογένεια από τον Καναδά εξαφάνισε οτιδήποτε τεχνολογικό από το σπίτι για ένα χρόνο, για να ζήσουν τα παιδιά όπως ζούσε ο μπαμπάς τους όταν ήτανε μικρός.

No computers, no tablets, no smart phones, no fancy coffee machines, no Internet, no cable, and – from the point of view of many tech-dependent folks – no life. “We’re parenting our kids the same way we were parented for a year just to see what it’s like,” Blair said. They do their banking in person instead of online. They develop rolls of film for $20 each instead of Instagramming their sons’ antics.

Σχεδόν κακοποίηση ανηλίκων, IMHO.

4) O Ράσελ Μπραντ, το GQ, ο Hugo Boss και οι Ναζί 

Τις προάλλες ο παλαβός (μα ευφυής) κωμικός έκανε ένα κάπως άκομψο σχόλιο καθώς παραλάμβανε ένα από αυτά τα αστεία ανούσια βραβεία που δίνουν περιοδικά σε εκδηλώσεις που υποτίθεται ότι μοιάζουν με τα Όσκαρ:

Ε, όπως αντιλαμβάνεσαι έγινε κάπως χαμός κι αναμπουμπούλα, κι έτσι ο Μπραντ έκανε αυτό που ξέρει καλά, έγραψε ένα μακροσκελέστατο κομμάτι στον Guardian όπου εξηγεί την έκρηξή του επιμηκύνοντας το αστείο, εξευτελίζοντας αυτού του είδους τις εκδηλώσεις και, φυσικά, χωρίς να ζητάει καμία συγγνώμη.

The jokes about Hugo Boss were not intended to herald a campaign to destroy them. They're not Monsanto or Halliburton, the contemporary corporate allies of modern-day fascism; they are, I thought, an irrelevant menswear supplier with a double-dodgy history. The evening, though, provided an interesting opportunity to see how power structures preserve their agenda, even in a chintzy microcosm.

GQ editor: "What you did was very offensive to Hugo Boss."Me:" What Hugo Boss did was very offensive to the Jews."#GQAwards #nazitailor

— Russell Brand (@rustyrockets) September 4, 2013

5) Ο Τζόναθαν Φράνζεν έξω φρενών στη μοντέρνα εποχή

Ο ξεκαρδιστικά και αλλοπρόσαλλα τεχνοφοβικός συγγραφέας γράφει ένα κείμενο στον Guardian μεγαλύτερο κι από του Ράσελ Μπραντ, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα ενός εξίσου έξαλλου Βιεννέζου συγγραφέα και δοκιμιογράφου των αρχών του 20ου αιώνα (μια εποχή στην οποία σίγουρα κι ο Φράνζεν θα ένιωθε πιο άνετα) για να επιτεθεί στην Apple, τα social media, τη μοντέρνα ζωή και, φυσικά, το Amazon.

In my own little corner of the world, which is to say American fiction, Jeff Bezos of Amazon may not be the antichrist, but he surely looks like one of the four horsemen. Amazon wants a world in which books are either self-published or published by Amazon itself, with readers dependent on Amazon reviews in choosing books, and with authors responsible for their own promotion. The work of yakkers and tweeters and braggers, and of people with the money to pay somebody to churn out hundreds of five-star reviews for them, will flourish in that world. But what happens to the people who became writers because yakking and tweeting and bragging felt to them like intolerably shallow forms of social engagement? What happens to the people who want to communicate in depth, individual to individual, in the quiet and permanence of the printed word, and who were shaped by their love of writers who wrote when publication still assured some kind of quality control and literary reputations were more than a matter of self-promotional decibel levels?

Και Τώρα, Μια Συναυλία Του Όλαφουρ Άρναλντς

Γιατί σας βάζω ένα βίντεο με απόκοσμη ορχηστρική μουσική που ένας 27χρονος Ισλανδός και μια 28μελής ορχήστρα έπαιξαν στη Νέα Υόρκη τον περασμένο Απρίλιο για μιάμιση ώρα;

Επειδή είναι Παρασκευή, γι' αυτό.

H Apple Δεν Αλλάζει Με Τίποτα

Και τώρα, μερικές σκέψεις με αφορμή την ανακοίνωση των νέων iPhones από την Apple εχτές.

Περιμένετε. Μη φεύγετε.

Σύμφωνοι, η ανακοίνωση νέων πανάκριβων κινητών τηλεφώνων δεν είναι το συναρπαστικό event που ήταν παλιά για τους τεχνολάγνους και τους γκατζετάκηδες, ούτε καν για τους πιο φανατικούς, αφ' ενός επειδή οι διαρροές πλέον αποκαλύπτουν τις λεπτομέρειες των ανακοινώσεων ημέρες ή και εβδομάδες πριν, αφ' ετέρου επειδή οι ανακοινώσεις καθ' αυτές δεν είναι πια τα συναρπαστικά και ρηξικέλευθα προϊόντα που αλλάζουν με ουσιαστικούς και ενδιαφέροντες την καθημερινότητα, αλλά ελαφρά ανανεωμένες εκδόσεις των περυσινών ελαφρά ανανεωμένων εκδόσεων κάποτε συναρπαστικών και ρηξικέλευθων προϊόντων.

Αλλά η χτεσινή ανακοίνωση είχε κάτι ενδιαφέρον, είχε μια έκπληξη. Κάτι που δεν περιμέναμε. Κάτι που κανείς δεν είχε προβλέψει.

Όλοι ξέραμε, βλέπεις, ότι η Apple θα ανακοινώσει δυο νέες συσκευές, το "κανονικό" iPhone 5S και ένα νέο μοντέλο, φτιαγμένο από πλαστικό, το iPhone 5C.

Κι εδώ κάναμε όλοι λάθος -κι εγώ. Γιατί νομίζαμε ότι το νέο πλαστικό iPhone φτιάχνεται για να εξυπηρετήσει την τεράστια αγορά καταναλωτών που δεν έχει 600, 700 ή 800 ευρώ να δώσει για τηλέφωνο. Αυτούς που -μαζικά πλέον- αγοράζουν Android smartphones δηλαδή. Ως τώρα αυτούς η Apple τους έχανε, δεν τους έπιανε πουθενά. Ακόμα και τα παλιότερα μοντέλα της, που κυκλοφορούν σε σχετικά χαμηλότερες τιμές κάθε φορά που βγαίνει ένα καινούριο, είναι αρκετά ακριβότερα από φρέσκα Android που φτιάχνονται από μια ντουζίνα εταιρείες. Οπότε, σου λέει, λογικό θα είναι να ανοιχτεί η εταιρεία και σ' εκείνους τους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους (δισεκατομμύρια) βρίσκονται σε φτωχότερες χώρες, εκτός της πλούσιας Δύσης. Δεν ακούγεται λογικό; Ακούγεται.

Κάναμε λάθος.

Το νέο iPhone 5C είναι νέο, είναι πλαστικό, αλλά δεν είναι καθόλου φτηνό. Στις ΗΠΑ θα κοστίζει ξεκλείδωτο 549 δολάρια, στα δικά μας μέρη πάνω από 600 ευρώ. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα πλαστικό iPhone 5, που αντικαθιστά το περυσινό iPhone 5 (που καταργείται), και είναι ελάχιστα πιο οικονομικό από το νέο iPhone 5S.

Πράγμα που σημαίνει ότι η Apple δεν ενδιαφέρεται καθόλου να χτυπήσει το Android ή κανέναν άλλον οπουδήποτε, δεν την απασχολεί να πουλάει φτηνότερες συσκευές, και τελικά την ενδιαφέρει μόνο ένα πράγμα, αυτό που την απασχολούσε πάντα:

Τα profit margins.

Η Apple έγινε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου όχι επειδή τα προϊόντα της έχουν πάρα πολύ καλό design ή επειδή έχει πολύ καλό μάρκετινγκ, αλλά κυρίως επειδή έχει κατορθώσει να χτίσει ένα δίκτυο παραγωγής και διανομής το οποίο της επιτρέπει να λειτουργεί με περιθώρια κέρδους αδιανόητα για εταιρεία τεχνολογίας.

Για να καταλάβετε τη διαφορά σας αναφέρω ότι σε άλλα προϊόντα τεχνολογίας όπως οι τηλεοράσεις τα περιθώρια κέρδους εταιριών είναι μονοψήφια, συχνά και κάτω από 5%. Η Amazon βγάζει κέρδος περίπου 1% κατά μέσο όρο σε κάθε προϊόν που πουλάει.

Τα περιθώρια κέρδους στα προϊόντα της Apple κυμαίνονται παραδοσιακά σε διψήφια νούμερα, αλλά ειδικά στο iPhone φτάνουν μέχρι και σχεδόν 60%.

Γι' αυτό η εταιρεία έχει 150 δις στην τράπεζα και έφτασε για ένα φεγγάρι να έχει τη μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση του κόσμου. Επειδή έχει καταφέρει να πουλάει μαζικά προϊόντα κάθε ένα από τα οποία της αποφέρει πάρα πολύ μεγάλο κέρδος. Κι αυτή είναι μια πολιτική που δεν αλλάζει με τίποτα, από ό,τι φαίνεται.

Δεν πα να βγαίνουν φτηνότερα Android, δεν πα να βγαίνουν καλύτερα, μεγαλύτερα, πολυτελέστερα, γρηγορότερα κινητά από τις Samsung και τις HTC του κόσμου, το iPhone θα συνεχίσει να βγαίνει ολόιδιο, μικροσκοπικό και πανάκριβο. Η Apple δεν ενδιαφέρεται για το μερίδιο αγοράς. Αν ήθελε θα μπορούσε να πουλάει το iPhone 5S 16GB για 500 ευρώ αντί για 740, και πάλι να βγάζει 20% κέρδος, αλλά δε τη νοιάζει. Δε την ενδιαφέρει να πουλάει περισσότερα, πώς το λένε. Αδιαφορώντας για ασήμαντα νούμερα όπως οι διαστάσεις ή οι αναλύσεις οθονών ή τα GB μνήμης ή τα benchmarks ή το μερίδιο αγοράς, αυτή η εταιρεία εστιάζει μόνο στο νούμερο που έχει σημασία: Το κέρδος.

Κι αυτό κακώς το είχα αγνοήσει, πριν.

Διάβασε ακόμα:

Γιατί η Apple χρειάζεται μεγαλύτερο iPhone  (Fortune)

Γιατί το iPhone 5C κοστίζει $549 (Away)

Review του iPhone 5

Τα Γηρατειά: Ένα Βίντεο

Σ' αυτό το καταπληκτικό βίντεο βλέπεις το πρόσωπο ενός κοριτσιού να γίνεται το πρόσωπο μιας ηλικιωμένης αργά αργά, τόσο αργά που δεν συνειδητοποιείς ότι κάτι αλλάζει.

Όπως και στην πραγματική ζωή δηλαδή.

via

Η Νέα Υόρκη Στο Instagram

Και τώρα, μετά την Αθήνα, μια άλλη πόλη που έχει γεμίσει το το Instagram μου. Οι παρακάτω φωτογραφίες τραβήχτηκαν τον Μάρτιο και τον Αύγουστο του 2013, τετραγωνίστηκαν κι ανέβηκαν στο Instagram έτσι.

(Μία από αυτές -αυτή- επελέγη από το Instagram καθαυτό για να προβάλλει το διαγωνισμό hashtag που κάνει κάθε Σαββατοκύριακο -έτσι. Ήταν η ημέρα που απενεργοποίησα τα notifications του Instagram)

Μάρτιος 2013










Αύγουστος 2013

Δες ακόμα:

Περισσότερες φωτογραφίες της Νέας Υόρκης στο Flickr (κι εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ)

Ιστορίες της Νέας Υόρκης

Η Αθήνα στο Instagram

και τρία βίντεο με εικόνες από τη Νέα Υόρκη:

Αύγουστος 2013

Μάρτιος 2013

Αύγουστος 2009

Πώς Η NSA Κλέβει Κρυπτογραφημένες Επικοινωνίες Στο Ίντερνετ

Πριν από λίγα λεπτά ο Guardian, οι New York Times και η ProPublica δημοσίευσαν ένα άρθρο που αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο η Αμερικανική μυστική υπηρεσία NSA παρακάμπτει την κρυπτογράφηση που χρησιμοποιούν οι περισσότερες υπηρεσίες στο ίντερνετ για να αποκτούν πρόσβαση σε πληροφορίες που οι περισσότεροι χρήστες θεωρούν αυτονόητα ιδιωτικές.

Είναι ένα κείμενο συναρπαστικό και σοκαριστικό που εγείρει πολλά ερωτήματα και αποδεικνύει ότι καμία πληροφορία στο ίντερνετ δεν είναι πραγματικά ασφαλής και απόρρητη, ακόμα κι όταν εμφανίζεται το λουκετάκι στο πεδίο του browser.

Το κείμενο αποκαλύπτει, συγκεκριμένα, ότι η NSA έχει συνεργαστεί με εταιρείες παραγωγής software ασφαλείας για να τοποθετήσουν στα προϊόντα τους κενά ασφάλειας επίτηδες, τα οποία στη συνέχεια η υπηρεσία χρησιμοποιεί για να έχει πρόσβαση στα δεδομένα των χρηστών. Επίσης, έχει ασκήσει τεράστια επιρροή στην επιβολή των διεθνών προτύπων κρυπτογράφησης τα οποία χρησιμοποιούν προγραμματιστές από όλο τον κόσμο για να προστατεύσουν τα δεδομένα των χρηστών τους. Οι αποκαλύψεις συνθέτουν ένα εφιαλτικό πλέγμα κρυφής δραστηριότητας της αμερικανικής υπηρεσίας που λειτουργεί σαν κανονικό δίκτυο χάκερ, χρησιμοποιώντας όλες τις διαθέσιμες online και offline τεχνικές για να αποκτήσει πρόσβαση στις πληροφορίες ιδιωτών -η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, βεβαίως, δεν είναι ούτε τρομοκράτες ούτε ύποπτοι για οποιοδήποτε έγκλημα.

Εκτός από το ρεπορτάζ, που βασίζεται στα απόρρητα έγγραφα που διέρρευσε ο διάσημος, πια, πρώην συνεργάτης/συμβασιούχος της NSA και νυν φυγάς Έντουαρντ Σνόουντεν, ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος που γράφτηκε, καθώς και τα ηθικά και άλλα διλήμματα που προκύπτουν από τη δημοσίευσή του. Το πώς αποκαλύπτονται τέτοια ευαίσθητα θέματα είναι ένα θέμα που συζητιέται έντονα τελευταία, και υπάρχουν διάφορες σχολές, από την άμεμπτη και κοινωνικά/εθνικά ευαίσθητη δημοσιογραφία των mainstream Μέσων μέχρι το "δημοσιογραφικό ακτιβισμό" συντακτών όπως ο Γκλεν Γκρίνγουολντ ή σκέτων ακτιβιστών όπως ο Τζούλιαν Ασάντζ. Το σκεπτικό πίσω από τη συγκεκριμένη δημοσίευση το εξηγούν εύγλωττα σ' αυτό το συνοδευτικό άρθρο (που τοποθετείται κάπου στο μέσο των δύο "στρατοπέδων") οι δύο co-CEOs της ProPublica, ο Ντικ Τόφελ και ο Στιβ Ένγκελμπεργκ.

American history is replete with examples of the dangers of unchecked power operating in secret. Richard Nixon, for instance, was twice elected president of this country. He tried to subvert law enforcement, intelligence and other agencies for political purposes, and was more than willing to violate laws in the process. Such a person could come to power again. We need a system that can withstand such challenges. That system requires public knowledge of the power the government possesses. Today’s story is a step in that direction.

Η ProPublica -που είναι ο πρώτος δημοσιογραφικός οργανισμός στον οποίο απευθύνθηκε o Guardian για να μοιραστεί τα έγγραφα του Σνόουντεν, όταν διαπίστωσε ότι η βρετανική κυβέρνηση υπήρχε περίπτωση να τα κατάσχει-, είναι μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που παράγει ερευνητική δημοσιογραφία και χρηματοδοτείται από φιλανθρωπικές εισφορές. Τις προηγούμενες εβδομάδες πέρασα λίγο χρόνο στο newsroom της οργάνωσης στη Νέα Υόρκη, μίλησα με τους δημοσιογράφους και τα στελέχη της (και τους Τόφελ και Ένγκελμπεργκ) και μελέτησα τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν. Το συγκεκριμένο θέμα γραφόταν εκείνες τις ίδιες ημέρες σε συνθήκες μυστικότητας. Δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Τζεφ Λάρσον, το συντάκτη που το έγραψε, γιατί εκείνες τις ημέρες το δούλευε με τους editors των New York Times στο κτίριο της εφημερίδας στην 8η Λεωφόρο, ενώ το θέμα δεν αναφέρθηκε σε κανένα από τα editorial meetings στα οποία παραβρέθηκα. Μόνο την τελευταία μου μέρα στο newsroom -την περασμένη Παρασκευή- έμαθα για την ύπαρξή του, όταν προέκυψε μια μικρή -και μόνο παροδική- παρεξήγηση ανάμεσα στους τρεις δημοσιογραφικούς οργανισμούς που δημοσιεύουν σήμερα την μεγάλη αποκάλυψη. Έτσι είχα την ευκαιρία να ακούσω και να συζητήσω και να μάθω πολλά πράγματα για το πώς χειρίζονται τις πολύ μεγάλες και παγκόσμιου βεληνεκούς δημοσιογραφικές αποκαλύψεις οι μεγαλύτεροι ειδησεογραφικοί οργανισμοί του κόσμου με ηθικό, διαφανή και δημοσιογραφικά ακέραιο τρόπο.

Αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο άρθρο.

UPDATE: Ο Guardian πλαισιώνει τη δημοσίευση των αποκαλύψεων με δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα του αμερικανού προγραμματιστή και κρυπτογράφου Μπρους Σνάιερ. Στο ένα καλεί τους συναδέλφους του να δουλέψουν μαζί για να ανακτήσουν την ασφάλεια του ίντερνετ, την οποία η NSA έχει -πλέον αποδεδειγμένα- διαλύσει. Στο δεύτερο εξηγεί πιο λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο η NSA αποκτά πρόσβαση στις κρυπτογραφημένες επικοινωνίες και δίνει πέντε συμβουλές για να προστατέψουμε στοιχεία και δεδομένα.

Πέντε Λινξ Για Τη Συρία

Αν θέλεις να μάθεις τι συμβαίνει στο θέμα της Συρίας, ποιες είναι οι τελευταίες εξελίξεις, και ποιος ακριβώς πολεμάει ποιον, ορίστε:

1) Ποιος πολεμάει το δικτάτορα Ασάντ -circa

2) Πώς άλλαξε γνώμη ο Μπαράκ Ομπάμα και θα περάσει την απόφαση της αμερικανικής επέμβασης από το Κογκρέσο (και δεν έχει αρχίσει ο πόλεμος) -AP

3) Γιατί αυτή η απόφαση είναι η σωστή -The New Yorker

4) Μια πλήρης καταγραφή της κρίσης και του εμφυλίου σε ένα μονοθεματικό site -Syria Deeply

και τέλος

5) Τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή ο Ασάντ -The Onion (ναι, the Onion)

Το Αλλόκοτο Τρέιλερ Του Νέου Βιβλίου Του Τόμας Πίντσον

Ούτε εγώ κατάλαβα τίποτα. Το βιβλίο κυκλοφορεί σε δύο εβδομάδες.