Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 47

Τέχνη: Τα Ιαπωνικά Καπάκια Υπονόμων

Τι ωραία, τα καπάκια των υπονόμων στην Ιαπωνία. Για κάποιο λόγο το καθένα είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Μπορείς να τα δεις μαζεμένα σε ετούτο το Flickr group. Υπάρχει και σχετικό βιβλίο.

via

Πως Να Γίνεις Πιο Χαρούμενος Με Μια Απλή Κίνηση

Εδώ βλέπεις πώς ένα μικρό πράγμα, η απλή έκφραση ευγνωμοσύνης, μπορεί να κάνει κάποιον πιο χαρούμενο ακαριαία. Η ιδέα βασίζεται σ' αυτήν εδώ την έρευνα.

Δοκίμασε.

Όλα Τα Διαστημόπλοια Της Επιστημονικής Φαντασίας Σε Μία Εικόνα

Επικό δημιούργημα αυτουνού. Πάτα την εικόνα για το πλήρες, γιγάντιο μέγεθος.

via

Λινξ 115: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Πέντε χρόνια μετά την κρίση του τραπεζικού συστήματος στις ΗΠΑ

...και οι υπεύθυνοι δεν φαίνονται να έχουν νιώσει τις συνέπειες. Ένα εξοργιστικό άρθρο για το πού βρίσκονται σήμερα τα καμάρια της Lehman Brothers και οι άλλοι λεβέντες που με την ανικανότητα και την υπεροψία τους έριξαν την παγκόσμια οικονομία σε μια γιγάντια κρίση. Μια χαρά τα περνάνε.

2) Τα σεξουαλικά εγκλήματα του Καντάφι

Απόσπασμα από ένα βιβλίο που αποκαλύπτει πτυχές του χαρακτήρα του Λίβυου δικτάτορα ελάχιστα γνωστές σε όσους δεν ήταν μέλη του κύκλου του, μέλη του διπλωματικού σώματος, μέλη του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80, ή υπάλληλοι κρατικών υπηρεσιών χωρών που υποδέχονταν Λιβυκές αποστολές τα τελευταία 30 χρόνια. Δηλαδή ελάχιστος κόσμος δεν ήξερε έστω και φήμες.

Εδώ, τεκμηριωμένα.

3) Μαθαίνοντας πώς λειτουργεί η πυρκαγιά

Επιστήμονες στις ΗΠΑ προσπαθούν να καταλάβουν πώς λειτουργούν οι πυρκαγιές των δασών, μια μάστιγα που πλήττει κάθε χρόνο και τη δική μας χώρα. Προς το παρόν και εμείς και αυτοί προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα λανθασμένα: Σβήνοντας όλες τις φωτιές. Πρέπει να υπάρχει άλλος τρόπος.

Fire has always been a part of the natural ecology — many plant species evolved in direct response to it and couldn’t survive without it; when the sap of some pine cones melts, for example, seeds are released. But the reflexive practice of putting out all fires, which has dominated national policy for so many decades, has turned much of the American West into a tinderbox.

4) Το πορτρέτο μιας 10χρονης Καναδής από το Τορόντο

Αυτό εδώ το γλυκό άρθρο είναι μια ωραία και κάπως αποστασιοποιημένη εικόνα της παιδικότητας και θυμίζει τι σημαίνει να είσαι 10 χρονών σε ανθρώπους που ήταν 10 χρονών πριν από δεκαετίες, κι έχουν ξεχάσει.

Δεν ήταν και πολύ ωραία.

Standing in her bedroom, she tells me how much she loves horses. Then she offers me a piece of mint chocolate chip–flavoured gum, promising that it’s not disgusting. While she’s chewing hers, she suddenly snaps her fingers loudly: “Hey, I can snap! I could always do it, but now I can hear it!” She shows me a giant sombrero that her dad got her and declares it funny. Then she takes me downstairs to the living room, sits at the grand piano, and plays “Baby” by Justin Bieber, pounding the keys and beaming.

5) Η μοναξιά του Γιάννη Στουρνάρα

Ο υπουργός οικονομικών σε ένα πορτρέτο γραμμένο από δημοσιογράφο του New Yorker, δηλαδή αλλοδαπό, δηλαδή ικανό να βρεθεί στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτου με τον υπουργό κι αυτός να του βάλει σε ανοιχτή ακρόαση το κινητό για να ακούσει το τηλεφώνημα του πρωθυπουργού.

Stournaras activated the speakerphone setting so I could hear. Samaras—laughing knowingly—informed me that despite “previous ideological differences” he and Stournaras share a common goal: keeping Greece in the eurozone.

“That’s what I told him!” Stournaras said.

“Do you hear me, Yannis?”

“Yeah, yeah, I do.”

“Am I correct in this assessment?”

“Absolutely.”

Then Samaras quoted Neil Diamond. “You know that song that says, ‘Used-to-bes don’t count anymore, they just lay on the floor till we sweep them away?’” he said. “The idea is that differences don’t matter as long as there is a common cause that links us together.”

As Samaras spoke, Stournaras smiled appreciatively. Despite this display of seemingly genuine affection, it was hard for me to forget what I’d been told a day earlier: that for all this friendship, Stournaras could yet prove dispensable.

Τι Πρέπει Να Φοράς Για Να Δουλεύεις Στο Newsweek

Στο καταφρονημένο περιοδικό Newsweek, ο τίτλος του οποίου πουλήθηκε προσφάτως για ψίχουλα, τα πράγματα είναι αυστηρά. Δεν είναι έτσι μπάτε σκύλοι αλέστε. Στο μέρος αυτό υπάρχουν κανόνες. Δεν μπορείς να πας σα λέτσος. Οι κανόνες ευπρεπούς ενδυμασίας στο Newsroom διέρρευσαν από το Politico και περιλαμβάνουν τα εξής:

"Midriffs are to be covered. Denim jeans, sweat suits, low-rise pants, sneakers, sandals, flip-flops, halter tops, camisoles, baseball caps, sweat suits, T-shirts, tank tops, micro mini-skirts, shorts or anything else that is deemed unprofessional or excessively distracting are inappropriate business attire and should not be worn to work. Hair should be clean, combed and neatly trimmed or arranged.

Shaggy, messy, and neglected hair is not permissible regardless of length. Also, well-groomed, business style hair of natural color is required. Open-toe sandals are not permitted. Body piercing (other than earrings) should not be visible. Inappropriately dressed employees will be asked to return home to change into suitable clothing. Tattoos and body piercings (other than earrings) must be covered."

LOL

via

Περισσότερο Newsweek

Η Δύναμη Της Εικόνας, Ένας Φόνος Και Το Πρώτο Θέμα

Και η δικιά μου πρώτη αντίδραση ήταν η οργή και ο αποτροπιασμός. Πώς τολμάνε. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.

Εδώ και μερικές δεκάδες ώρες το σημαντικότερο θέμα συζήτησης στα ίντερνετς και όπου αλλού συζητάνε Έλληνες είναι η δημοσίευση της φωτογραφίας του 34χρονου μουσικού Παύλου Φύσσα, λίγο μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στην Αμφιάλη, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα". Η εικόνα δείχνει το νεαρό άνδρα πεσμένο στο πεζοδρόμιο, στην αγκαλιά της κοπέλας του, που κλαίει. Είναι μια συγκλονιστική φωτογραφία.

"Πώς τολμάνε", σκέφτηκα.

Έκτοτε πέρασαν πολλές ώρες και μεσολάβησαν διάφορα πράγματα. Διάβασα πολλές γνώμες στα σόσιαλ μύδια, μίλησα με κάποιους ανθρώπους, συνέβη μια τρομοκρατική επίθεση στην Κένυα, η εφημερίδα κυκλοφόρησε και, σύμφωνα με το πρώτο νούμερο που διάβασα, πούλησε 155.000 φύλλα και, κυρίως, το σκέφτηκα πολύ.

Παρακάτω θα σας γράψω μερικά στοιχεία από τη διαδικασία της σκέψης αυτής. Μπορεί να φανούν χρήσιμα σε κάποιους που δεν έχουν αποφασίσει πώς να σκεφτούν το θέμα της δημοσίευσης αυτής της φωτογραφίας. Δεν είναι θέμα απλό.

Ένα κοινό μοτίβο στα περισσότερα επικριτικά σχόλια που βλέπω, είναι μια διαρκής υποβάθμιση της σημασίας της εικόνας. Όχι της συγκεκριμένης εικόνας. Της εικόνας γενικά. Σα να αγνοούν πολλοί πόσο επιδραστικές μπορούν να είναι οι εικόνες για την ανθρωπότητα. Και σα να παραβλέπουν πως υπάρχουν εικόνες που είναι πιο σημαντικές κι από το αντικείμενό τους καθώς, για λόγους ιστορικούς, ειδησεογραφικούς ή κοινωνικούς παίρνουν το χαρακτήρα του συμβόλου για πράγματα σημαντικά και παναθρώπινα.

Αυτή η εικόνα, ας πούμε, είναι σημαντική.

(κλικ)

Αυτή η εικόνα είναι σημαντική.

(κλικ)

Αυτή η εικόνα είναι σημαντική.

(κλικ)

Εχτές συνέβη μια φρικτή τρομοκρατική επίθεση σε εμπορικό κέντρο του Ναϊρόμπι. Έτυχε εκείνες τις ώρες εκεί κοντά να βρίσκεται φωτορεπόρτερ, ο οποίος έσπευσε στο σημείο της επίθεσης την ώρα που αυτή εξελισσόταν, και έτσι λίγες ώρες αργότερα τα μεγαλύτερα sites του κόσμου είχαν φωτορεπορτάζ που έδειχναν συγκλονιστικές, σκληρές εικόνες. Είναι δύσκολο, σοκαριστικό θέαμα. Η ανάρτηση των εικόνων στο ίντερνετ διχάζει και συζητιέται αυτές τις ώρες. Υπάρχουν πολλοί που έχουν σοβαρές ενστάσεις με τη δημοσιοποίησή τους.

.@nytimes still running pictures of #Westgate victims' corpses. Not okay.

— Laura Seay (@texasinafrica) September 21, 2013

US papers publish graphic photos of Kenyan massacre dead—different editorial choices than, say, Boston bombing. Racism/Other-ism?

— Xeni Jardin (@xeni) September 22, 2013

Επικοινωνήσα με τον Ζακ Σούαρντ, συντάκτη του οικονομικού site Quartz που υπογράφει ένα post με φωτογραφίες από την επίθεση, και τον ρώτησα για το πώς αποφάσισε το site να δημοσιεύσει αυτές τις εικόνες.

"Οι φωτογραφίες από το Ναϊρόμπι είναι σκληρές", μου έγραψε, "αλλά απεικονίζουν την τρομακτική κατάσταση πάρα πολύ καλά, οπότε δημοσιεύσαμε κάποιες από αυτές. Το σημαντικό είναι ότι το κάναμε για να μεταδώσουμε αυτό που συνέβη, και όχι για να εκμεταλλευτούμε την τραγωδία. Θα δημοσιεύαμε αντίστοιχες φωτογραφίες και αν αφορούσαν διαφορετικές καταστάσεις".

"Αν κάτι τέτοιο είχε γίνει στις ΗΠΑ και τα θύματα ήταν αμερικανοί;", ρώτησα. "Αν είχατε τέτοιες φωτογραφίες θα τις δημοσιεύατε την ίδια ημέρα;"

¨Είναι δύσκολο να απαντήσω υποθετικά", μου είπε, "αλλά μπορώ να πω ότι θα ακολουθούσαμε ακριβώς τα ίδια δημοσιογραφικά κριτήρια".

Αυτό ακριβώς το θέμα είχε συζητηθεί και λίγους μήνες νωρίτερα, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της Βοστόνης, και λίγες ημέρες νωρίτερα, με αφορμή τη δημοσίευση αντίστοιχων φωτογραφιών από τη Συρία. Η public editor (υπάρχει και τέτοιο πράγμα) των New York Times έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο για το σκεπτικό της εφημερίδας, το οποίο περιείχε και το εξής:

The foreign editor, Joseph Kahn, told me that The Times tends not to show photographs of dead American soldiers, partly because it never wants to make public the news of a death that the family may not yet know about. I also know that many readers find graphic photographs of foreigners far easier to take than those of Americans.

Αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα, νομίζω: Ποια είναι τα κριτήρια που ορίζουν τη δημοσιογραφική αξία μιας εικόνας, και υπαγορεύουν τη δημοσίευσή της ή μη;

Δεν είναι εύκολη η ερώτηση, και δεν υπάρχει ξεκάθαρη συνταγή του πότε δημοσιεύεται τι. Δεν είναι ακριβώς θέμα προσωπικής γνώμης, βέβαια. Υπάρχουν κάποιες κατευθντήριες γραμμές, και την πιο συνοπτική και εύγλωττη τη βρήκα εδώ (χρήσιμο σχετικό άρθρο, παρεμπιπτόντως). Το κριτήριο είναι το εξής, λέει ο πρόεδρος της ένωσης των αμερικανών φωτορεπόρτερ:

"Χρειάζονται οι πολίτες αυτή την πληροφορία για να λάβουν τις σωστές αποφάσεις για την κοινωνία;"

Κι αυτό ρευστό είναι ως ερώτηση, βέβαια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι πολίτες γνώριζαν ήδη το γεγονός της δολοφονίας -χρειάζονταν να δουν και τη φωτογραφία;

Πριν από λίγες εβδομάδες η ίδια εφημερίδα, το "Πρώτο Θέμα", δημοσίευσε τη φωτογραφία του πτώματος του σχεδιαστή μόδας Μιχάλη Ασλάνη. Εκείνη δεν ήταν μια τέτοια περίπτωση. Η δημοσίευση της φωτογραφίας δεν προσέθετε τίποτα στην ειδησεογραφική κάλυψη του γεγονότος, δεν αναδείκνυε κανένα θέμα ευρύτερης σημασίας για την κοινωνία, δεν είχε καμία αισθητική ή συμβολική δύναμη για να ταρακουνήσει συνειδήσεις ή να προκαλέσει αλλαγή. Ήταν απλά η φωτογραφία ενός πτώματος. Η χρησιμοποίησή της από την ίδια εφημερίδα ήταν μια θλιβερή και αξιοθρήνητη επίκληση στην πτωματολαγνεία του αναγνωστικού κοινού.

Οι ασπρόμαυρες εικόνες πιο πάνω σ' αυτό εδώ το post κατέληξαν -κι ας είναι δύσκολο να γραφτεί κάτι τέτοιο- να είναι πιο σημαντικές από τις ζωές των ανθρώπων που απεικονίζουν (ή τους θανάτους τους) καθώς επηρέασαν τις ζωές εκατομμυρίων, συνεισφέροντας στην αφύπνιση συνειδήσεων και, ταυτόχρονα, στην ακριβέστερη καταγραφή της ιστορίας. Οι φωτογραφίες από το Ναϊρόμπι, σύμφωνα με την κρίση του Ζακ και άλλων σήμερα, ανήκουν στην ίδια κατηγορία.

Κατά τη γνώμη μου, η φωτογραφία που τραβήχτηκε λίγο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι μια τέτοια φωτογραφία.

Είναι δύσκολο να περιγράψω ακριβώς τι είναι αυτό που την κάνει διαφορετική στο μυαλό μου, αλλά θα προσπαθήσω.

Μια εικόνα δεν είναι χίλιες λέξεις. Είναι η περιγραφή ενός συμβάντος σε μια γλώσσα πιο μητρική απ' τη μητρική σου. Όταν βλέπεις μιαν εικόνα -και, δη, μια δυνατή, εύληπτη, ξεκάθαρη εικόνα- για ένα συμβάν για το οποίο έχεις διαβάσει, ξαφνικά το συμβάν γίνεται κάτι άλλο, κάτι απτό, αληθινό. Ο φόνος δεν είναι κάτι που έγινε σε μιαν άλλη άκρη της πόλης και αφορούσε ανθρώπους που δεν ξέρεις. Τα μάτια της κοπέλας στα χέρια της οποίας ξεψυχάει ο νεαρός άνδρας τον μετατρέπουν ακαριαία σε κάτι που σε αφορά άμεσα. Ταυτίζεσαι και νιώθεις πράγματα που δεν μπορούν οι λέξεις να σε κάνουν να νιώσεις.

Όταν διαβάζεις τις λέξεις "κατάρρευση κτιρίου στο Μπανγκλαντές προκάλεσε το θάνατο χιλίων ανθρώπων" νιώθεις αποτροπιασμό και φρίκη, αλλά από μια απόσταση που οι λέξεις στην οθόνη επιβάλλουν. Όταν βλέπεις αυτή τη φωτογραφία, νιώθεις κάτι εντελώς διαφορετικό.

Και το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο μια πρόσκαιρη συναισθηματική φόρτιση. Δεν χρειάζεται να βλέπουμε αυτές τις εικόνες μόνο για να νιώσουμε πιο έντονα τη λύπη. Το αποτέλεσμα είναι ότι η συναισθηματική ανταπόκριση χιλιάδων ή εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να μετατραπεί σε έναυσμα, σε καταλύτη και κίνητρο για να αλλάξουν πράγματα. Φωτογραφίες έχουν βοηθήσει να αλλάξουν νομοθεσίες, να τελειώσουν πόλεμοι. Ο ρόλος τους είναι να δώσουν στους πολίτες την πληρέστερη και ακριβέστερη εικόνα για το συμβάν, να αποτυπώσουν την αλήθεια του. Αυτές οι φωτογραφίες το κάνουν.

Και η συγκεκριμένη φωτογραφία το κάνει. Πιστεύω ότι είναι η απεικόνιση του συμβάντος που αξίζει να δει ο Έλληνας πολίτης, κι ας είναι το θέαμα σα γροθιά στο στομάχι. Μερικές φορές χρειάζονται τέτοιου είδους γροθιές.

Ωστόσο, αφού το σκέφτηκα και τεκμηρίωσα στο μυαλό μου την ειδησεογραφική αξία της φωτογραφίας επαρκώς, εξακολουθώ να διαφωνώ με τη δημοσίευση της φωτογραφίας από το "Πρώτο Θέμα".

Η έμφαση στο "Πρώτο Θέμα".

Στην όλη ιστορία, αν ξεπεράσουμε τη δημοσιογραφική αξία της φωτογραφίας, εύκολα διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλές άλλες αντιρρήσεις*, και η μεγαλύτερη  από όλες έχει να κάνει με την ταυτότητα της εφημερίδας που δημοσιεύει τη φωτογραφία.

Το "Πρώτο Θέμα" από πέρυσι έχει αναδειχθεί σε μια από τις σημαντικότερες πλατφόρμες προβολής της δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής. Δημοσιεύοντας χαζοχαρούμενα άρθρα** για τους έρωτες των μελών της, φωτογραφίζοντάς τους σε παραλίες σαν να πρόκειται για ηθοποιούς ή τραγουδιστές και φιλοξενώντας τις ακραίες απόψεις τους σαν να πρόκειται για φρέσκα και αμόλυντα στοιχεία του εγχώριου σταρ σύστεμ, η εφημερίδα έχει κάνει πολλή και σημαντική δουλειά για να ξεπλύνει την ναζιστική και εγκληματική φύση της δραστηριότητάς της στα μάτια του αναγνωστικού της κοινού. Μπορεί να θεωρήσει κανείς με αρκετή ασφάλεια ότι μέρος του διψήφιου ποσοστού που εμφάνιζε η Χρυσή Αυγή στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις το όφειλε στο "Πρώτο Θέμα". Βέβαια, δεν είναι το μόνο τέτοιο μέσο. Μόλις λίγες ημέρες πριν ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΙ μιλούσε για το ενδεχόμενο "σοβαρής Χρυσής Αυγής" που θα συνεργαζόταν λέει με τη Νέα Δημοκρατία για να κυβερνήσει, "γλυκιά ελπίδα" την είχε χαρακτηρίσει ο μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, ενώ πολιτισμικοί θεσμοί όπως οι τραγουδιστές Πλούταρχος, Πέτρος Γαϊτάνος και Νότης Σφακιανάκης εκφράζονταν ανοιχτά υπέρ αυτού του πολιτικού κόμματος, λες και είναι σαν όλα τα άλλα.

Μέσα στη θολούρα και τη βαβούρα της ακατάσχετης οχλαγωγίας που ακολούθησε την πτώχευση, ήταν σαν κάποιοι άνθρωποι να είχαν πάρει την απόφαση ότι ξαφνικά θα πρέπει να εμφανίσουμε τους Ναζί σαν κανονικούς ανθρώπους που υπό προϋποθέσεις είναι δυνατό να ζήσουν στην κανονική κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Κατά τη γνώμη μου το "Πρώτο Θέμα" πρωτοστάτησε σ' αυτή την προσπάθεια.

Γι' αυτό η δημοσίευση της φωτογραφίας από τη συγκεκριμένη εφημερίδα είναι ο λόγος της διαφωνίας μου. Αυτή η φωτογραφία είναι σημαντική. Κατά τη γνώμη μου έπρεπε να την δουν οι Έλληνες πολίτες. Ίσως όχι αυτό το Σαββατοκύριακο (το θέμα του χρόνου είναι επίσης κάτι το οποίο σκέφτομαι), αλλά με τρόπο σωστό και διαφανή και σε μέσο ουδέτερο (αν υπάρχει, άλλη συζήτηση αυτή). Τώρα, δημοσιευμένη στο πρωτοσέλιδο του "Πρώτου Θέματος" μολύνεται με το μανδύα του καιροσκοπισμού και της υποκρισίας***.

Θα 'λεγε κανείς ότι, όσο λυπηρή κι αν είναι αυτή η εξέλιξη, είναι αναπόφευκτη και είναι και αυτή που μας αξίζει. Η κοινωνία που φτιάξαμε κυοφορεί ναζί μαχαιροβγάλτες,  τα έργα των οποίων βλέπουμε στα ΜΜΕ που εμείς ψηφίζουμε με το τηλεκοντρόλ, το πληκτρολόγιο και στο περίπτερο. Στη φάσα του πρωτοσέλιδου το "Πρώτο Θέμα" διαφημίζει μια ταινία που ταιριάζει μακάβρια.

"Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους".

 

Αν δεν έχεις δει το πρωτοσέλιδο και θέλεις, μπορείς να το δεις εδώ. Είναι σκληρή εικόνα, αλλά αναίμακτη. 

*Ποιος την τράβηξε τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα και της κοπέλας του; Αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε. Τις παραπάνω ασπρόμαυρες φωτογραφίες ξέρουμε ποιος τις πήρε, οι περισσότερες είναι υπογεγραμμένες από τους ρεπόρτερ που τις τράβηξαν, μερικοί από τους οποίους είναι διάσημοι. Τα τελευταία χρόνια τα κινητά τηλέφωνα έχουν κάνει εν δυνάμει φωτορεπόρτερ όλους τους πολίτες, και σε κάποιες περιπτώσεις (όπως στη φωτογραφία στη Νέα Υόρκη στην οποία αφορά το άρθρο των ΝΥΤ που ανάφερα παραπάνω) τις φωτογραφίες τις τραβούν πολίτες. Αλλά μαθαίνουμε ποιοι, πώς, κάτω από ποιες συνθήκες. Ποιος τράβηξε τη φωτογραφία εκείνο το βράδυ; Κάτω από ποιες συνθήκες; Ξέρουμε πια ότι δεν ήταν φωτογράφος ή δημοσιογράφος: Ήταν πολίτης όπως ισχυρίζεται η εφημερίδα, ή θεσμικό όργανο της πολιτείας που βρισκόταν στο χώρο για να επιτελέσει συγκεκριμένο έργο; Μήπως θα μπορούσε να βοηθήσει αντί να φωτογραφίζει; Και πώς έφτασε η εικόνα στην εφημερίδα;  Την πούλησε; Τι είδους συναλλαγή ήταν αυτή, και γιατί δεν είναι διαφανής; Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου έχουν σημασία. 

**Τα συγκεκριμένα άρθρα δεν μπορώ να τα βρω στο protothema.gr. Από ό,τι βλέπω, υπάρχουν μόνο αναδημοσιευμένα σε blogs ή σε σκαναρισμένες εικόνες. Αναρωτιέμαι γιατί. 

***Φυσικά, κάθε μέσο δικαιούται να κάνει λάθος και να κάνει όσες κωλοτούμπες θέλει. Διαβάζοντας την αρθρογραφία που έχει αναρτηθεί στο site της εφημερίδας, ωστόσο (όχι, δεν αγόρασα το φύλλο), διαπιστώνω ότι η δεν υπάρχει καμία επίγνωση καμίας κωλοτούμπας. Απλά η εφημερίδα κάποια στιγμή αποφάσισε να φορέσει άλλο μανδύα, ανάποδο, και συνέχισε, λέγοντας πλεόν τα ανάποδα, σα να μην τρέχει τίποτα. Δεν γνωρίζω πότε έγινε αυτή η μεταστροφή. Ελπίζω να είναι μόνιμη. 

11 Παρατηρήσεις Για Το iOS 7

Πριν από 72 ώρες περίπου άρχισε να διατίθεται επισήμως το νέο λειτουργικό της Apple για iPhone και iPad, και αυτή τη φορά δεν επρόκειτο για μια τυπική αναβάθμιση που προσφέρει λίγα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά για ένα ολικό ρετουσάρισμα, λειτουργικό και αισθητικό, που αλλάζει αρκετά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται η συσκευή. Έτσι μας έλεγαν τουλάχιστο όσοι είχαν κατεβάσει τις εκδόσεις για developers τους τελευταίους μήνες. Θα πάθετε πλάκα, έλεγαν. Θα βλέπετε το κινητό και δεν θα το αναγνωρίζετε.

Δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα.

Μετά από τρεις ημέρες εντατικής χρήσης, πιο εντατικής κι από συνήθως μάλιστα, καθώς είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου -όπως όλοι- που ήθελα να μην τα έχω στο μυαλό μου-όπως όλοι- έβγαλα κάποια πρώτα συμπεράσματα για το νέο λειτουργικό και αυτά είναι τα εξής:

1. Δεν είναι τόσο άσχημο όσο φανταζόμουν

Όταν πρωτοανακοινώθηκε η κυκλοφορία του iOS 7 λίγους μήνες πριν και είδαμε για πρώτη φορά σε παρουσιάσεις και οθόνες πώς θα μοιάζει η φάτσα του, μια αναγούλα απλώθηκε στις τάξεις κάποιων εκ των Appleτων και των iPhonιάδων. Το πράγμα αυτό ήταν κακάσχημο, μια οπτική βαβούρα από χρώματα και σχήματα που παρέπεμπταν σε νηπιαγωγείο. Τώρα που είχα την ευκαιρία να το δω στην πράξη έχω να πω ότι δεν είναι και τόσο χάλια. Πολλές από τις επιλογές που έχουν γίνει είναι πολύ αλλόκοτες (δες το #2) αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι κακό και, με το που το βλέπεις, καταλαβαίνεις ότι θα το συνηθίσεις σύντομα και δεν θα σου λείπει η παλιά του φάτσα καθόλου. Μερικά στοιχεία, δε, όπως τα πιο απλοϊκά navigation εικονίδια στο κάτω μέρος των apps και η γραμματοσειρά στα περισσότερα σημεία (Helvetica Neue, χιψτεροφοντ, αλλά τέλος πάντων) είναι πιο ωραία και καθαρά. Πολλοί έχουν γράψει ότι το navigation στο λειτουργικό και μέσα στα ξεχωριστά apps είναι πιο μπερδεμένο τώρα και για τους "απλούς" χρήστες των iPhones θα είναι δύσκολο, τα κουμπιά λιγότερο προφανή, αλλά δεν ξέρω πόσο μεγάλο πρόβλημα θα αποδειχτεί αυτό. Νομίζω όχι μεγάλο.

2. Ωστόσο, περιέχει κορυφώσεις ασχήμιας

Τα χρώματα. Τα χρώματα που έχουν τα εικονίδια κυρίως, και οι αναλογίες τους. Ποιος νους τα συνέλαβε, αναρωτιέμαι. Ποιο LSD όργιο μετατράπηκε σε πίξελ για να φτιαχτούν αυτά τα πράγματα; Το iOS 7 είναι γεμάτο χρώμα, παντού χρώμα, και όχι ένα ή δύο, όλα τα χρώματα. Λες και ρώτησε ο Τζόνι ο Άιβ "παιδιά πόσα χρώματα δείχνει το άηφον;" και να του είπαν "16,7 εκατομμύρα, Τζόνι" και τότε αυτός να είπε "θα τα βάλουμε όλα". Πιστεύω ότι το εικονίδιο του "Music" είναι μνημείο φρίκης: Μια λευκή νότα σε φόντο ντεγκραντέ από το πορτοκαλί στο φούξια.

Το πιο επίπεδο, στρογγυλεμένο design παντού και η έλλειψη σκιών μαζί με αυτά τα έντονα, φρικτά χρώματα δίνουν στο όλο πράγμα μια αισθητική που μοιάζει παιδική. Όχι παντού (στα settings, σε σελίδες μενού, στα apps είναι πιο στεγνά και λιτά τα πράγματα) αλλά σε πολλά σημεία το design έχει μιαν ελαφρότητα που δεν είναι παιχνιδιάρικη ή διασκεδαστική ή μοντέρνα flat. Είναι κιτς.

Το  πρόβλημα αυτό, ωστόσο, εμφανίζεται στις επίσημες εφαρμογές της Apple. Πράγμα που σημαίνει ότι για χρήστες σαν εμένα δεν πρόκειται για πρόβλημα τεράστιο, καθώς χρησιμοποιώ (και έχω στην πρώτη οθόνη του iPhone) σχετικά λίγες επίσημες εφαρμογές της Apple. Ωστόσο έχω κάποιες, και αυτές είναι φανταχτερές και φωνακλάδικες, κι αυτό είναι κάτι που συνηθίζεται μεν, αλλά θα μοιάζει φρικτά ξεπερασμένο και κιτς σε δυο χρόνια, ας πούμε. Ή σε δυο μήνες.

3. Και υπάρχουν και άλλα προβληματάκια κι αστοχίες

Καινούριο προϊόν είναι, μερικές λεπτομέρειες μοιάζουν σα μισοτελειωμένες και μερικές άλλες μοιάζουν εξεπιτούτου φτιαγμένες αστοχίες. Τα folders, ας πούμε, τα εικονίδια στα οποία μπορείς να ρίχνεις μέσα περισσότερα εικονίδια, για να μην έχεις όλα τα apps απλωμένα σε αλλεπάληλες οθόνες,  πλέον χωράνε περισσότερα από δώδεκα apps, αλλά χωρισμένα σε "σελίδες", κάθε μία από τις οποίες χωράει εννιά. Αντιλαμβάνεσαι: Σελίδες apps μέσα σε folders μέσα σε σελίδες. Υποτίθεται ότι τα folders είναι ένας τρόπος να κάνεις την ταξινόμηση των apps στο κινητό ευκολότερη -με αυτή τη νέα κατανομή, που παρεμπιπτόντως σπαταλάει και πολύ χώρο, γίνεται κατά τη γνώμη μου το αντίθετο.

Υπάρχει, δε, η ασυμφωνία στο design των apps με το design του λειτουργικού, καθώς πολλά apps εξακολουθούν να έχουν τη αισθητική του παλιού iOS, με τα γνώριμα κουμπάκια, ενώ άλλα έχουν αναβαθμιστεί για να κολλάνε περισσότερο με τη νέα αισθητική. Υποθέτω ότι είναι θέμα χρόνου να ομογενοποιηθεί το όλον, αλλά προς το παρόν πρόκειται για ένα αισθητικό και λειτουργικό τουρλουμπούκι πολύ μπερδευτικό.

Και υπάρχει και το θέμα με τις βουλίτσες.

Γιατί αυτές οι βουλίτσες (που αντιπροσωπεύουν τις σελίδες με apps) όταν είναι δύο δεν είναι κεντραρισμένες αλλά γέρνουν λίγο προς τα αριστερά; Για να με τρελάνουν; Θέλουν να με τρελάνουν;

4. Έχουν αλλάξει τη μαρίμπα

Παιδιά, έχουν αλλάξει τον παραδοσιακό ήχο κλήσης του iPhone.  Υπάρχει ακόμα χωμένος στα μενού, ψάχτε το.

5. Τα wallpapers είναι, πλέον, ένα θέμα

Τα wallapapers στο iOS7 είναι κάπως αλλιώτικα, καθώς υπάρχει αυτό το αμυδρό scroll που γίνεται κάτω από τα εικονίδια όταν γέρνεις το κινητό από εδώ ή από εκεί, δίνοντας μια αίσθηση 3D, ένα εφέ μνημειωδώς άχρηστο, κι από τα πρώτα πράγμα τα που σε συμβουλεύω να απενεργοποιήσεις (settings/general/accessibility/reduce motion). Αυτό το πράγμα έχει κάνει τις διαστάσεις που πρέπει να έχει το wallpaper πιο φλου, ενώ και το θέμα του παράφορου χρωματισμού των icons περιορίζει πάρα πολύ τις χρωματικές επιλογές που μπορεί να κάνει ο χρήστης για να μην παθαίνει επιληπτικό σοκ κάθε που κοιτάει την οθόνη. Οπότε βάλτε κάτι σκούρο και αδιάφορο για να ξεμπερδέψετε.

6. Το app της κάμερας είναι πολύ καλύτερο

Η σημαντικότερη αναβάθμιση που έχω δει είναι στο "camera" app, το οποίο πλέον είναι πιο καθαρό και γρήγορο, και μοιάζει πολύ με τα αντίστοιχα των κορυφαίων Android. Οι φωτογραφίες τραβιούνται ακαριαία, μπορείς να τις τραβήξεις και απευθείας τετράγωνες (για το Instagram), ή να τους κάνεις ένα υποτυπώδες editing (και με φίλτρα) επί τόπου, είναι πάρα πολύ καλύτερο από του iOS 6. Ανυπομονώ να το δοκιμάσω στο 5S, με τα καινούρια modes.

7. Το Photo Gallery είναι επίσης καλύτερο, αλλά ασχημότερο

Πλέον μπορείς να βλέπεις τις φωτογραφίες κατηγοριοποιημένες και ημερολογιακά, πράγμα αρκετά βολικό, ενώ και η διαχείριση των φωτογραφιών, τα σβησίματα και οι μεταφορές, γίνεται πολύ πιο εύκολα.  Το πρόβλημα είναι ότι το photo gallery έχει πλέον ένα κουραστικό λευκό background. Γιατί; Φωτογραφίες είναι. Το μαύρο φόντο που είχε το iOS 6 ήταν πολύ πιο κατάλληλο για να τις χαζεύεις.

8. Όλα δουλεύουν γρήγορα (στο iPhone 5)

Στο iPhone 5 όπου το δοκιμάζω, το iOS 7 είναι εξαιρετικά γρήγορο. Νομίζω ότι τα περισσότερα πράγματα γίνονται πιο γρήγορα από ό,τι ίσχυε στο iOS 6, αλλά μπορεί να είναι ιδέα μου. Υπάρχουν ωστόσο μερικά νέα animations όταν ανοίγεις ή κλείνεις τις εφαρμογές, τα οποία είναι κάπως ενοχλητικά, προσθέτουν αχρείαστη πολυπλοκότητα και έχω ήδη βαρεθεί να τα βλέπω. Και δεν φεύγουν.

9. Το control center είναι χρήσιμο, αλλά το notifications center είναι χειρότερο

Ένα νέο χαρακτηριστικό του λειτουργικού είναι το control center, μια οθονούλα με επιλογές που εμφανίζεται όταν τραβας το δαχτυλάκι από το κάτω μέρος της οθόνης προς τα πάνω, οπουδήποτε στο λειτουργικό. Δείχνει διάφορα shortcuts, απ' την ενεργοποίηση του Wi-Fi και του airplane mode μέχρι τη φωτεινότητα, κι από το φακό μέχρι το τι παίζει αυτή τη στιγμή το Music app ή το Spotify. Είναι καλά υλοποιημένο και χρήσιμο, και φέρνει μια λειτουργικότητα που στα Android κινητά υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια. Όταν κάνεις το ίδιο στην άλλη πλευρά της οθόνης, την πάνω εμφανίζεται όπως πάντα το notifications center, όπου βλέπεις πλέον τρία panels με notifications, το πρώτο εκ των οποίων θα ήθελα να είναι κάτι σαν Google Now (μια σύνοψη με πληροφορίες που το κινητό πιστεύει ότι σε ενδιαφέρουν), αλλά δεν το πετυχαίνει και πολύ. Και έχει αφαιρεθεί και η σύνοψη του καιρού από εκεί, που με είχε βολέψει πολύ. Τώρα πρέπει να αναζητώ το ξεχωριστό app για να δω τι καιρό θα κάνει. Το οποίο app έχει επισης αποκρουστικό εικονίδιο.

10. Η συμπεριφορά της μπαταρίας εμένα ίδια μου φαίνεται

Ξανά, εννοώ το iPhone 5 που δοκίμασα. Είναι όσο χάλια ήταν πάντα. Από ό,τι ακούω, στα iPad η κατάσταση με τη μπαταρία είναι τραγική. Αλλά δεν το έχω δοκιμάσει αυτό ακόμα.

11. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του είναι κρυφό και άγνωστο

Τέλος, να πω το εξής: Το σημαντικότερο νέο χαρακτηριστικό του iOS δεν είναι το καλύτερο camera app ή το control center - είναι το ότι επιτέλους δίνεται η δυνατότητα σε apps να τρέχουν ενώ εσύ κάνεις άλλα πράγματα. Έχουν μαλλιάσει τα δάχτυλά μου να γράφω πόσο σημαντικό χαρακτηριστικό του multitasking είναι το να μπορούν οι εφαρμογές του κινητού να κάνουν τη δουλειά τους την ώρα που εσύ κάνεις άλλες δουλειές, ή το έχεις στην τσέπη. Είναι ο λόγος που κάθε πρωί το χέρι μου πάει στο Samsung Galaxy S4 για να δω τα πρώτα email και τα tweets της ημέρας, και όχι στο iPhone. Ε, μετά από τόσα χρόνια, επιτέλους αυτό διορθώνεται. Πλέον μπορείς να επιλέξεις κάποια applications (όποια θέλεις) να ενημερώνονται καθώς κάνεις άλλα πράγματα, και όταν τα ανοίγεις να βλέπεις φρέσκο περιεχόμενο χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις να το κατεβάσουν. Το βρίσκεις στο settings/general/Background App Refresh. Προς το παρόν είναι σχετικά λίγα τα apps που το υποστηρίζουν (ούτε το Gmail ούτε το Twitter) αλλά ευελπιστώ ότι αυτό στο μέλλον θα αλλάξει.

Ο Λούη Ση Κέη Και Τα Κινητά Τηλέφωνα

Πολύ ωραίο. Το είδα στο κινητό μου τηλέφωνο.

Mόνος μου.

Αστερίες Από Κοντά

Και τώρα, φωτογραφίες από αστερίες. Αυτό δείχνουν ετούτες οι πολύχρωμες εικόνες: Αστερίες από πολύ πολύ κοντά. Τις τράβηξε αυτός. Έχει πολλές καταπληκτικές φωτογραφίες στο Flickr.

Έτσι, για να ξεκουραστεί για λίγο το μάτι.

via

Λινξ 114: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Γιατί οι Ιάπωνες λατρεύουν το Twitter αλλά αποφεύγουν το Facebook 

Μια ενδιαφέρουσα -πολιτισμική κυρίως- υπόθεση.

Twitter lets users self-efface, some have suggested, while Facebook is about the humblebrag--a major offense in traditional Japanese culture. When Japanese social networkers can enthuse about things that interest them--anime, games, music--without drawing attention to themselves, they seem glad to engage the broader world. But they are often uncomfortable being forced to broadcast their name and face. Homegrown Asian cyber social spaces have known this for years; Western ones might do well to understand.

2) Πώς η πλουσιότερη οικογένεια της Αμερικής αποφεύγει τη φορολογία

Οι Γουόλτονς είναι η οικογένεια στην οποία ανήκουν τα πολυκαταστήματα Walmart, η μεγαλύτερη εμπορική αλυσίδα του κόσμου. Η περιουσία της οικογένειας ξεπερνά τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια (σκέψου λίγο το νούμερο σε σχέση με τα της ελληνικής κρίσης) και, όπως διαπιστώνει σε ένα μεγάλο ρεπορτάζ το Bloomberg, η οικογένεια εκμεταλλεύεται ενεργά όλα τα -πολύ βολικά τοποθετημένα- παραθυράκια της νομοθεσίας για να ελαχιστοποιήσει τις φορολογικές της εισφορές.

America’s richest family, worth more than $100 billion, has exploited a variety of legal loopholes to avoid the estate tax, according to court records and Internal Revenue Service filings obtained through public-records requests. The Waltons’ example highlights how billionaires deftly bypass a tax intended to make sure that the nation’s wealthiest contribute their share to government rather than perpetuate dynastic wealth, a notion of fairness voiced by supporters of the estate tax like Warren Buffett and William Gates Sr.

Ακόμα και στο Bloomberg είναι έξαλλοι με το μέγεθος της απληστίας. Εδώ ένα βολικό infographic που περιγράφει τα παραθυράκια και τα τερτίπια.

3) Γιατί τα άρθρα του Economist είναι ανυπόγραφα

Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η ανωνυμία στα ΜΜΕ είναι ύποπτο πράγμα, και ότι όλα τα σοβαρά άρθρα που γράφονται θα πρέπει να έχουν μια υπογραφή από κάτω για να θεωρούνται, όντως, σοβαρά. Στον Economist τα περισσότερα άρθρα, όμως, είναι ανυπόγραφα. Να γιατί:

Historically, many publications printed articles without bylines or under pseudonyms—a subject worthy of a forthcoming explainer of its own—to give individual writers the freedom to assume different voices and to enable early newspapers to give the impression that their editorial teams were larger than they really were. The first few issues of The Economist were, in fact, written almost entirely by James Wilson, the founding editor, though he wrote in the first-person plural. But having started off as a way for one person to give the impression of being many, anonymity has since come to serve the opposite function at The Economist: it allows many writers to speak with a collective voice.

4) Πώς είναι να παίρνεις αναβολικά

Ένας Καναδός συγγραφέας πήρε ένα πλήρες κοκτέιλ αναβολικών για 16 εβδομάδες και είδε το σώμα του να αλλάζει ραγδαία. Είδε, όμως, κι άλλα πράγματα.

Then, one sleepless night (the steroids also triggered insomnia) my testicles shrunk. Testicular atrophy is the most well-known side-effect of steroid abuse. It's an inherent irony: here you are trying to turn yourself into an über-man while part of the most obvious manifestation of your manhood dwindles before your eyes. Female users suffer the opposite reaction: their clitorises become so swollen and hard that, in extreme cases, they resemble a tiny penis.

5) Έχει και η Αμερική "χαμένη γενιά" 

...the portion of people aged twenty to twenty-four who have jobs has fallen from 72.2 percent in 2000 to just 61.5 percent. Meanwhile, if we adjust for inflation, the median earnings of men between the ages of sixteen and twenty-four working full-time has fallen by nearly 30 percent since 1973. For women, the median has fallen by 17 percent. As Andy Sum, an economist at Northeastern University who has studied youth unemployment for many years, has shown, if you are out of work or underemployed during those initial years of adulthood, chances are far higher you will be unemployed, poor, or dependent on welfare later on.