Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 45

Τα Δημοφιλέστερα Ονόματα Κοριτσιών Στις ΗΠΑ Κατά Την Πάροδο Του Χρόνου, Σε Ένα GIF

Τι ωραίο πράγμα.

A Talk With Luca Turin

Luca Turin is a biophysicist and a writer who has worked on the sense of smell from a variety of capacities, both at the research lab and within the fragrance industry. He is best known for his vibration theory of olfaction, according to which a molecule's smell is due to its vibrational frequency, rather than its shape. An idea originally conceived in the 30s, it was discarded for the better part of the 20th century only to be revived by Turin and his colleagues in 1996. He gave a TED talk about the subject in 2005. This is it:

Luca Turin is currently working at the Alexander Fleming Biomedical Sciences Research Center in Athens. I met with him and we talked about smell, his life in Greece and the future of science.

So, smell, right?

Yes.

What a fascinating subject. 

I think so.

You've approached it in many different ways, let's talk about the commercial part first. You've worked with and around the fragrance industry. But then you stopped. 

A few years ago I started writing a column about smell on a swiss magazine called "Duftnote". After seven years I got kind of sick of it and they very kindly said, yes, you can write about anything else you like. So I've been doing that, with mixed success. Tania and I wrote a book together, a guide to perfumes. Writing a guide of two-thousand perfumes would cure anyone's obsession. It's not that I don't like perfumes, I do, when they are good, but it's just that I didn't like the idea of being stuck in one thing. Both Tania and I resisted becoming fixtures. After we wrote the book we just disappeared. We just moved on.

Are there many people writing about perfumes? I had no idea.

There are more people writing about perfume than about wine. That is shocking. Something needs to be done about that. It's become a minor industry.

And what about the proper fragrance industry? What did you think of that? 

The fragrance industry is one of the stupidest industries I've ever encountered. It is almost uniquely predicated on taking the customer for an idiot. Apple doesn't sell its products on the basis that you and I are stupid. But the fragrance industry does. There is something cynical and insulting about the entire concept. I find it contemptuous and obnoxious. The idea that a perfume, no matter how shitty it is, can be sold for a lot of money because it has a famous face on it, or because it is supposed to make you more attractive, those things are complete crap. The iPhone is successful because it's a better machine. There are better and worse perfumes, but it doesn't seem to matter very much. It's, as they say in England, all fart and no shit.

This analogy is apt.

Yes, very.

So your encounter with the industry was traumatic? 

No, actually I was very fortunate, because the people that I've met mostly were the perfumers. They are amazing, they are artists, working under the most depressing constraints most of the time. It's an absolute joy to talk to these people. Then you find out that they propose some wonderful scents that are discarded in favour of a copy of some other piece of shit that made millions. The commercial part of the industry is awful. And the perfumers have a miserable time.

OK, on to another subject: What are you doing here?

There's two answers to that question. I work in a very good place, the Fleming, with a great team of people headed by my friend and colleague Makis Skoulakis. It is actually a world-class institute and I am always surprised by the fact that Greeks are always surprised by this. The reason you have world-class institutes is rather perverse: You have world-class scientists that go abroad, get jobs at Harvard and stuff, and then they are harpooned by their grandmother and come back. Greeks are very eager to come back to Greece, unlike, say, Italians. We Italians don't give a shit. Once an Italian makes it at the University of Chicago, Italy can sink beneath the waves and they wouldn't care. The best places in Greece are staffed by eminent people who have come back to the country.

Now, I hadn't planned to come here, but the second reason is MIT. I was supposed to work on this contract in Boston, but MIT tried to screw me. MIT administration behaved like thieves and gangsters. This is on the record. I can give you names and addresses if you want. They make the machine turn by taking a very large cut out of every grant. So I got a very big grant on the understanding that I would not work within MIT, I would work at my own company on my own space, and they signed off on that and when I got the money they said fuck you, give us two-thirds or you won't get your money. The only way I could salvage this deal was to come here. So that's what I did. The Fleming takes a much smaller cut, and it turned out to be a very good idea, humanly and scientifically.

So what is the project you are working on?

The project itself turned out to be very interesting. As you probably know, my contribution to the science of smell is to take an ancient idea, revive it, prove it and make it work. If you have a theory about smell there is a variety of things you can do. If you want to do tests you can do smell tests on humans, mice and rats or, as it turns out, you can do tests on flies. And flies are very good, because they have a very good sense of smell, and you have complete genetic control. So you can tweak any of the knobs as you wish. When I was at MIT I became aware that the guys here were working on smell with flies, and we did some experiments with Makis Skoulakis that worked really well. The project was funded by DARPA, and the Fleming Institute was part of it. And flies turned out to be a very good test subject, partly because people are more eager to believe the sense of smell of flies than their own nose.

Why is that? 

Smell is very different to hearing or sight. It's very hard to do the simple experiment, the "listen to this", or "look at this". If you say "smell this" people seem to lack confidence in their own sensations. Taste, by the way, is smell. It's 90% smell. If you lose the sense of smell you literally cannot tell fish from meat.

How long have you been here?

I have been here for two years. No, I haven't learned any Greek and I must confess I am extremely uncooperative on this. I am Italian, I speak French, English, quite a bit of Spanish, some Russian, frankly, I am getting a little too old, my hard disk is getting full. But secondly, the time has come in Europe for everybody to speak English. I am very fortunate, because the Greeks speak English remarkably well, much better than the French for example. So if you go to the supermarket here chances are everyone you ask will be able to tell you where things are. So they made it easy for me to be completely colonial about it. On the other hand of course you miss out on things. I can't read your blog. I don't really understand what's going on. And the result of this is that I find this place boring. It may or may not be in reality.

It's not. At all.

Well, it is for me and that is a problem. I've lived most of my life in England and France, but I'm Italian. Greece for me is not unfamiliar. I sort of understand how things work. Of course there are some peculiarities.

Like what?

The institute is owed millions of euros by the government and of course we are very down on the list of urgency. You can imagine, if there are no antibiotics in the hospital in Voula, who cares about the Fleming Institute? Because of this our suppliers take months to give us things because they haven't been paid. Things like that are tremendously frustrating.

Your project is funded by whom?

By DARPA. But it doesn't matter because the orders are centralised, so if a supplier hasn't been paid by the Fleming, they don't trust us any more. Other than that, the bureaucracy is a drag, it took too much paperwork. The Greeks themselves strike me as sensible people, and not particularly excitable. For any Italian to come to Greece is a bit of surprise, really. You expect Greeks to be flamboyant, like Neapolitans, but they're not. They're low key, they are reasonable, they don't like shouting at each other. There is this sort of calm, sober thing about Greece which I like very much and I think will be very helpful in the future.

Do you have meaningful contacts with Greeks outside the institute?

No, not really.

So you do know that you're in a bubble. 

In a bubble of scientists, yes. I get your point. But even if you look at people in your daily life, you get a very different picture than you get in Italy. What I see outside the bubble is not like anything I know very well. It's actually more exotic than I thought it would be, to be honest.

You're very good at this, you know. Interviews. 

Yes, thank you. I've given some.

Probably because you write.

Yes. And also because I live with an intellectually demanding person. She expects me to be coherent most of the time.

How do you spend your time here? 

We don't do very much. We never go out. The baby has taken over everything.

Yes, your baby was born here in Athens. What is it like, raising a child in Greece in 2013?

If you have money, it's perfectly fine. It's so related to money. I am paid well, even though I realised that this year I am paying so much in taxes that I'll make a lot less than last year. I am paid from the US, the exact same amount, but a lot more of it goes to the Greek state now.

You pay taxes here?

Yes. Every penny.

What was TED like?

It was in 2005, TED was much less morally uplifting. Because TED now has become the church of self-improvement, which is so nauseating. Then it was more gadgety. It was very nice, the only problem is that I gave my lecture on the last day so I didn't know anybody. By the time they found out who I was, it was over. If I'd talked on day one it would have been a fantastic week. But of course going to those cocktail parties without anyone knowing who you are, especially in the west coast of the United States, where everyone is connecting and socialising like crazy, you end up just standing there with your glass, feeling a bit left out.

Apart from that it was interesting that the effect was more significant once the talk was uploaded online. The young kids in the US, if you say "I have a Nobel Prize" they say "so what", but if you say "I gave a TED lecture" they go "Duuuude!". If I want to impress anyone under the age of 30, I mention TED.

What would you like to talk about at TEDxAthens?

I would like to cheer up the people of Greece. It's an infuriating place. There is no sense of state, it's like a village multiplied a thousandfold. I was brought up in France. Efficient administration has been almost a religion there since the 9th century. This country is so loose. But I would like to give a lecture that would inspire local kids who maybe want to become scientists to believe in their own country. I'm not sure I can do that very effectively, though. Plan B is to give a lecture about something that is very dear to my heart, the idea that even though knowledge has increased a million-fold since the 13th century, the duration of studies has actually decreased about 30 percent.

Is that true?

Yes. Students in the 13th century would spend 7 or 8 years studying almost nothing, but now we spend the same amount of time studying almost everything. Together with some colleagues we've thought up this notion of a new degree called "Doctor Universalis". Which was actually a title that was awarded to only two people in history: Albertus Magnus in Paris and Roger Bacon at Oxford. So the idea is to create a new diploma of sorts, where people who study both biological sciences and physical sciences to equal depth and come out knowing essentially everything there is to know. This is obviously a bit of a joke, because they may or may not know anthropology, or botany or astronomy all that well, but anyway something in that direction.

What would a "Doctor Universalis" do? 

He or she would get all of the good jobs, all of the professorships, it would be an elite of the elite.

Yes. However, I think that there is a reason science has broken up into so many parts. Knowledge grows exponentially, but the human mind does not. We have pretty much the same brains people in the 13th century did. And there is a lot more to store in them now. It may be impossible for someone to know everything. 

The difference though is that now so much is stored "in the cloud", if you will. If you want to go from a position of ignorance to some sort of expertise, the path now is infinitely shorter than it was even twenty years ago. You start from Wikipedia, you learn what the words are, then you put the words in Google, you get the reviews and the publications, then you get the emails of the people, then you write to them, and pretty soon you're actually talking to people who are at the forefront. This is a very new phenomenon. Of course it doesn't make people instant experts, but the access to knowledge is so much faster these days that one of the main obstacles to universality has been removed. And it turns out that it was trivial. It was the time it took to go to the library, find the book and so on.

However, it does take a lot of time for someone to become an expert and truly achieve something in a particular branch of science. One of the things that turned me off biology was the fact that I realised that I would never do something substantial by myself. I would have to work on a tiny detail that thousands of others are working on simultaneously around the world, for a very long time, and achieve something that would have to be combined with the work of thousands of others to become something meaningful. 

That's true in some areas. I am still a great believer in the Great Man or Woman theory of history. I don't think there is any evidence that individual inventiveness is any less important today. To give you an example, if you look at the way that Bell Labs was run in the good days, the late 40s and 50s, groups would be created and disassembled almost spontaneously. Not quite spontaneously, because there was some management, but they put together the right people for any particular task. This has become a lot easier in science these days. When you read a report on an interesting breakthrough, more often than not it's a group of people here with another group working in South Africa plus MIT, plus whatever. This sort of loose, fluctuating figurations of minds has become a lot easier. And people confuse this with the notion that it is impossible now to do something alone. Actually, if you look at those groups, it's pretty clear who contributed what. In fact, the journals now require you to say it. So I think this is the most exciting time in science ever. And it's going to get even more exciting.

I'm sure it will. There are some serious roadblocks, though. What do you think about the state of peer review?

Oh, peer review. Peer review is in bad shape. I think there are some things that are dangerous. There is a species that has almost disappeared from the earth: The honest broker. Someone who is not really a specialist but is smart enough to recognise bullshit. In science, almost by definition, if you are competent enough to assess something, you have a conflict of interest. This is of course poisoning the atmosphere. And the other thing which has really damaged things is that people just don't have time. The other day Tania pointed out to me something that I hadn't noticed: The secretary has disappeared. When I was a student, people had secretaries. And the secretary opened the letters, fielded the phone calls. If you wanted to disappear for a day you'd say to your secretary "I am not in", then disappear in your office and, well, think. My old head of department would say things like "I can't talk to you right now, I'm thinking".

These days people have nine-hundred emails per day, how much time is there to read, to think, to review a paper. Reviewing papers? Who gives a shit, man? Honestly, all of us have better things to do. But of course you have to do it, so the standard of review now is really really low. That's bad. Really awful. On the other hand, in the old days -that is to say, about 20 years ago-, if you were an editor, you had at least a year on the field because you saw what was coming. This is why senators are rich: They know something we don't. All the great lab chiefs in the US and Europe who were editors in journals always seemed to be doing the right thing, miraculously. It was basically insider trading. Well, that's over. Because publication is now six weeks. In six weeks you can't do anything. So in many ways the game is a lot fairer than it was. But in other ways it's completely screwed up.

OK, another roadblock: Patents.

Oh, patents, phew. That's a crazy field. I remember a patent attorney, in the beginning of my experience with them, who told me: "There are two kinds of patents. The ones where nobody gives a shit and you don't make any money, and the ones that really matter, and they fuck you over and you don't make any money". And he was talking to an inventor of a small company. I thought he was joking. The problem with patents, of course, is that it's a 17-year monopoly. 17 years is actually a short time. In the pharmaceutical industry I personally think that patents on drugs should start to apply the day that the FDA approves them. This would lower the price of drugs enormously because they would have more time to get their money back.

I think the patent rules should change completely, for industries with a big regulatory organisation in them. But even in normal situations, where you are developing something, so you 're inventing, you do proof of concept, you're four years down the line, you do a prototype, start production, by the time you get to the market, nine years have passed. This is not really satisfactory. But of course these are small issues compared to the patent troll problem, where people patent any sort of bullshit so they can sue somebody. This is up to the judiciary. If a hundred of those lawsuits were thrown out as frivolous, it would be over.

The results you get at Fleming, who owns the IP?

Very good question. DARPA has no claim to the intellectual property, they don't care about that.

What do they care about?

That's also a good question. This is a subject of great interest to me. I think that when the history of 20th and 21st century science is written, it will turn out that the defence agencies in the US funded two-thirds of the great stuff. They are enormously important. And the reason is actually quite simple: They have no democracy. None. Zero. One guy gets 50 million to spend, and a check book. And a nice fountain pen to sign the checks. And he or she decides where the money goes. Of course they take advice, but they are in charge. There is no committee. There is no conflict of interest. They are no experts. As a result, they've had some spectacular fuck-ups, and some spectacular successes, which is how science should be.

Having said this, what is DARPA really interested in? Well, two-thirds of the stuff they do is off the radar. We don't know about them. The defence science office is the department that funds public science projects. They have the most expensive rolodex in the business. I have been told that the reason they give millions of dollars to scientists is so they know who to call if the shit hits the fan. There may be some truth to that. They have established an intellectual network and, more simply, they are boys with toys. They find this research exciting. And remember, they have no interest in medicine, there are no high-minded stuff. It's all surprises.

What is the ultimate goal of your project?

There are various levels of goals. The big question I think, is this: Is the part of biology we now feel is quantum-mechanical the visible part of an enormous iceberg, or is it in fact just a small lump of ice? Is the brain a quantum computer? Most people would say, of course not. But why not? Right now we 're at the cusp of something, but we 'll see how it pans out.

Is there a timeframe?

More than my lifetime.

Your lifetime? You don't believe in the Singularity, what? 

Well, Kurzweil, I like the man very much, and I hope he's right. It would be so wonderful. Maybe I'm an old fart, but I don't see any sign of things getting catastrophically faster.

Things do get faster. Look what happened with the human genome project.

Yes, it can apply sometimes. Craig Venter made sure things got terribly fast there, and God bless him for that. But I don't think it's a generalised phenomenon. There are two things out there, "software", and that includes molecular biology, and "hardware". There is an Italian parable: There's the devil, and he appears to a peasant, saying "I can do anything. If you say something I can't do, I'll give you untold riches". And the peasant farts, and than says, "paint it white". That's physics. That's hardware. And physics has a very different kind of resistance to what we are trying to do than software. The exponential progress has so far appeared in software, not hardware.

I for one hope Kurzweil is right.

So do I. You know, many people ridicule him for all the wrong reasons. Because he takes 600 pills per day or something. You know why he takes all those pills? Because everyone in his family dies at forty-five from a degenerative heart disease. He's doing fine. He's a visionary. You know who else was a visionary? Nicholas Negreponte. For the longest time people considered him a lightweight. But you know what? Only lightweight things fly.

What about your project here? What is the timeframe there? 

Oh, that ends in December.

Then what?

I'm out of here.

Where to?

I have no idea.

How does it work? You get grant offers and you move to where the project takes you? 

I'm a complete anomaly. At my age, 59, I should have a nice comfortable job somewhere, with lots of students and stuff like that. Because of a series of fortunate and unfortunate circumstances -about 50-50 of them-, I don't. So I find my self in the position of looking for a job, right now. I have a permanent position in France, which I left because I discovered a case of major fraud at the Pasteur Institute. But I'd rather eat ear wax than go back to France.

But hasn't that issue at Pasteur been sorted out?

It has been sorted out, but regardless, France is a very depressive scientific environment.

So, after the TEDx lecture you'll be saying goodbye to Greece. 

Yes. I'll give my lecture and then disappear.

Λινξ 119: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Ο Γιώργος Προβόπουλος, η Proton, η Πειραιώς και η κρίση

Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ των New York Times για τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος προσέγγισε την αναμόρφωση του πτωχευμένου ελληνικού τραπεζικού συστήματος, με έμφαση την έρευνα που βρίσκεται υπό εξέλιξη για το ρόλο του στην έγκριση της πώλησης της Proton Bank στον τότε αμφιλεγόμενο και μετέπειτα προφυλακισμένο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.

In a confidential report issued last May, a senior Greek prosecutor said that Mr. Provopoulos approved the 71 million euro ($96 million) deal despite warnings from his staff regarding the buyer’s finances. The report, parts of which were reviewed by The New York Times, hints at the scope of the investigation, about which little has been previously disclosed.

Το ρεπορτάζ έχει διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο ο τραπεζικός χάρτης της χώρας άλλαξε ραγδαία τα τελευταία χρόνια, κι ανάμεσα στα άλλα υπάρχει και το εξής:

His response to the bank panic had the feel of a military campaign. Under cover of nightfall, cargo planes from Frankfurt and other European capitals flew in pallets of cash, which were then transferred by boat, truck and train to banks throughout the country. And with one Greek bank after the other facing possible failure, the spate of bank mergers that he orchestrated in such a short period was unprecedented.

Χμ.

2. Ποια είναι η χρησιμότητα του φιλιού; 

Γιατί ζουλάμε τα χείλη ο ένας απάνω στον άλλο; Ποια είναι η σκοπιμότητα αυτής της χειλονομίας; Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, το φιλί βοηθάει τους Homo sapiens να κρίνουν την καταλληλότητα του σεξουαλικού παρτενέρ ως υποψήφιου συντρόφου.

More frequent kissing in a relationship was linked to the quality of a relationship, while this wasn't the case for having more sex. However, people's satisfaction with the amount of both kissing and sex did tally with the quality of that relationship.

3. Πόση παρακολούθηση των πολιτών μπορεί να ανεχτεί η δημοκρατία; 

Μια επίκαιρη, ψύχραιμη και αναλυτική τοποθέτηση του Ρίτσαρντ Στόλμαν.

One of the motives for the current level of surveillance of the internet is that sites are financed through advertising based on tracking users’ activities and propensities. This converts a mere annoyance — advertising that we can learn to ignore — into a surveillance system that harms us whether we know it or not. Purchases over the internet also track their users. And we are all aware that “privacy policies” are more excuses to violate privacy than commitments to uphold it.

4. H οικονομία των blockbusters

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, η Ανίτα Έλμπερς, καθηγήτρια στο HBS, εξηγεί γιατί η βιομηχανία του θεάματος επικεντρώνει την προσοχή της σε λίγες, πολύ μεγάλες επιτυχίες.

There are a number of people who are negative about blockbusters, and that surprises me. Put yourself in the mind of an executive. They know everybody pays the same amount for a movie, whether the studio invested $10 million or $300 million. To complain about studios overspending is odd, because the price of the ticket doesn't change. In what other industry do we complain about companies increasing their spending when they don't raise prices? In video games, it's the opposite. People are thrilled when companies spend more on the next [Grand Theft Auto].

5. 1 στους 10 Ισλανδούς είναι συγγραφέας

Σ' αυτό το αλλόκοτο νησί στην άκρη του κόσμου πολλά πράγματα είναι ασυνήθιστα και πρωτοφανή, να άλλο ένα:

This island nation of just over 300,000 people has more writers, more books published and more books read, per head, than anywhere else in the world.

Τη Σωστή Στιγμή Ακριβώς

Αυτός ο κύριος πετούσε στα ουράνια και, τη στιγμή που η ατμόσφαιρα είχε ακριβώς τη σωστή σύσταση, κι ήλιος βρισκόταν ακριβώς στη σωστή θέση, το το αεροπλάνο έστριβε ακριβώς όπως πρέπει, και το παράθυρό του βρισκόταν από τη σωστή πλευρά, έστριψε το κεφάλι και είδε το Μανχάταν, και σήκωσε την κάμερα, και ορίστε.

Η λεπτή φλοίδα που καθρεφτίζει τον ήλιο είναι το νέο One World Trade Center.

via

Ο Παγκόσμιος Χάρτης Του Ίντερνετ

Τα σύνορα είναι πολύ 1990 τρόπος να διαβάζει κανείς το χάρτη. Ας δούμε τη Γη χρωματισμένη ανάλογα με το ποιο site επισκέπτονται περισσότερο οι Homo sapiens.

Σε γενικές γραμμές, το Google είναι ο Μέγας Αλέξανδρος της εποχής. Πάτα το χάρτη για μεγαλύτερο.

Σταματήστε Να Λέτε "Κεντροαριστερά"

Καλησπέρα σας, δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο, οπότε θα είμαι πολύ σύντομος και θα σας γράψω μερικές σκέψεις όχι πολύ καλά τεκμηριωμένες με τα συνήθη λινξ, να με συμπαθάτε γι' αυτό, υπόσχομαι να συμπληρώσω τα παρακάτω με βιβλιογραφία το συντομότερο δυνατό.

Το λοιπόν:

Παρακαλώ σταματήστε να λέτε "κεντροαριστερά".

Πρόσεξα ότι τις προάλλες κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον και κατά τα άλλα νηφάλιο κείμενο το οποίο καλεί στην ανασύσταση της "Κεντροαριστεράς", ενός πολιτικού χώρου που, σύμφωνα με τους υπογράφοντες του κειμένου, λείπει από την ελληνική πολιτική σκηνή, και είναι σύμφωνα με αυτούς το μοναδικό πράγμα που χωράει στο κενό ανάμεσα στη δεξιά και την λαϊκιστική αριστερά, χώροι που, για τους υπογράφοντες και για πολλούς άλλους, είναι ανεπαρκείς να διαχειριστούν την κρίση ή οτιδήποτε άλλο, αποτελούνται από φρενήρεις φανατικούς κι αφασικούς, και είναι γενικώς για τα πανηγύρια.

Ακούστε.

Μπορούμε νομίζω να δεχτούμε ότι "Κεντροαριστερά" ήταν ένα τεχνητό ιδεολογικό κατασκεύασμα πρώην κομμουνιστών που, μετά την αποτυχία των ουτοπιστικών κινημάτων του '60 και τη διανοητική (ή και ηλικιακή) τους ενηλικίωση, συνειδητοποίησαν πώς λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος και, ξαφνικά, ένιωσαν τύψεις, και ήθελαν να συνεχίσουν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί, έστω κι αν είχαν καταλάβει ότι η "αριστερά" έπαυε σιγά σιγά να είναι αυτό που νόμιζαν. Δεν ξέρω αν εκείνη την εποχή υπήρχε όντως ανάγκη για μια "αριστερά" που δέχεται ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο βιώσιμο οικονομικό σύστημα της πρόσφατης ιστορίας, ότι εξαιτίας του γεννήθηκε η τεχνολογική επανάσταση και αυξήθηκε ραγδαία το βιοτικό επίπεδο του Δυτικού κόσμου, αλλά πλέον οπωσδήποτε δεν υπάρχει, γιατί ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας ωρίμασε, και έγινε πλέον σαφές ότι στον κόσμο αυτό, το Δυτικό, υπάρχει μόνο ένα οικονομικό/ιδεολογικό κατασκεύασμα που υλοποιείται στην πραγματικότητα, ο "φιλελευθερισμός".

Μην τρομάζετε με τη λέξη, γι' αυτό την έβαλα σε εισαγωγικά, σχεδόν σίγουρα εννοώ κάτι διαφορετικό από αυτό που σκέφτεστε όταν τη διαβάζετε. Αυτό είναι το πρόβλημα με αυτές τις αυθαίρετες ταμπέλες που προορίζονται να χαρακτηρίσουν ετερόκλητα και περίπλοκα σύνολα ιδεών, είναι τελικά αδύναμες και οποιοσδήποτε αρκετά φανατικός μπορεί να τις ξεχειλώσει προς όποια κατεύθυνση θέλει. Αν ξεχειλώσεις το "φιλελευθερισμό" προς την κατεύθυνση που θα εξηγήσω ευθύς αμέσως, γίνεται νομίζω κατανοητό γιατί ο όρος "κεντροαριστερά" δεν έχει καμία σημασία πια.

Ο "φιλελευθερισμός" και, κυρίως, ο "νεοφιλελευθερισμός" που επικαλούνται οι αριστεροί, εγχώριοι ή μη, ως τον υπέρτατο μπαμπούλα των "αγορών" και του "κεφαλαίου" που θα εξαφανίσει κάθε κράτος πρόνοιας και θα δώσει όλα τα λεφτά στις λάθος ελίτ, είναι ένα αποκύημα της φαντασίας των πιο ακραίων ρεπουμπλικάνων, ένα υγρό όνειρο των Ρόναλντ Ρέιγκαν και των Μάργκαρετ Θάτσερ που ποτέ δεν εφαρμόστηκε ως οικονομικό σύστημα σε δυτικές κοινωνίες. Ο πραγματικός φιλελευθερισμός, ένα οικονομικό σύστημα που βάζει μεν την ελευθερία των πολιτών πιο πάνω από την ισότητα, αλλά σχεδόν πάντα καταλήγει με περισσότερη ισότητα και ισονομία από τα μη-φιλελεύθερα καθεστώτα, σχεδόν πάντα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών που τελικά καταλήγει να διατηρεί μικρά ή μεγάλα "μαξιλαράκια" ασφαλείας για τους πολίτες τα οποία έχουν τη μορφή της κρατικής πρόνοιας. Η Μεγάλη Βρετανία, που πέρασε πολλά χρόνια Θατσερικού φιλελευθερισμού, εξακολουθεί να έχει ένα από τα καλύτερα εθνικά συστήματα υγείας του κόσμου. Οι ίδιες οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή είναι άνω κάτω για το θέμα. Δεν υπάρχει χώρα -ειδικά στην Ευρώπη- που να έχει το στυγνό και απάνθρωπο "φιλελευθερισμό" ή "νεοφιλελευθερισμό" όπως τον εννοούν οι αριστεροί στη διαλεκτική τους.

Κι αυτό είναι, φυσικά, καλό.

Κι επίσης δείχνει ότι η διαφορά των "φιλελεύθερων" καθεστώτων της Ευρώπης από τα υποτιθέμενα "κεντροαριστερά" είναι μηδαμινή. Το ίδιο πράγμα είναι. Υπάρχουν αποχρώσεις του γκρι στο πόσο κράτος υπάρχει, στο πόση φορολογία χρειάζεται, αλλά αυτές έχουν να κάνουν με τις επιμέρους χώρες, την πολιτική τους παράδοση και τις κοινωνικές και οικονομικές συγκυρίες περισσότερο παρά με το αν η κυβέρνηση είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική. Υπάρχουν "κεντροαριστερές" χώρες με πολύ πιο αδύναμο κράτος πρόνοιας από άλλες, "φιλελεύθερες" (αν μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει έτσι χώρες, καταλαβαίνετε τι εννοώ), ας πούμε.

Οπότε ο διαχωρισμός και οι ταμπέλες ετούτες είναι εντελώς άχρηστες το 2013 κατά τη γνώμη μου. Αυτό προσπαθώ να σας πω εδώ κάπως συνοπτικά. Κι αυτή η πραγματικότητα εδώ που τα λέμε είναι προφανής σε ετούτη εδώ τη χώρα εδώ και δεκαετίες, την τρώμε στη μάπα. Είχαμε ένα "κεντροαριστερό" κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, και ένα "κεντροδεξιό" κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία. Τα δυο τους κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια, λίγο πολύ με ίδιο τρόπο. Ουσιαστική διαφορά υπήρχε μόνο στα φωνακλάδικα άκρα τους -στην πράξη, στο δια ταύτα, δεν υπήρχε καμία. Το κράτος εξακολουθούσε να υπάρχει, τεράστιο, δυσλειτουργικό, γεμάτο πελάτες. Θα πίστευε κανείς ότι μετά από όλα αυτά θα το είχαμε πάρει απόφαση ότι η ταμπέλα "κεντροαριστερά", πέρα από το ότι είναι πια μαγαρισμένη από το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το ως brand name πιο τελειωμένο κι από τα Blackberry, δεν έχει και ουσιαστικό περιεχόμενο.

Αλλα εξακολουθείτε να την επαναλαμβάνετε, και μάλιστα ως κάτι το επιθυμητό, ως κάτι που "λείπει". Δεν λείπει. Ακόμα κι αν σήμαινε κάτι κάποτε, δεν σημαίνει τίποτα πια. Είναι το MiniDisk της πολιτικής.

Οπότε δεν πρέπει να ζητάμε την "ανασυγκρότησή της". Πρέπει να ζητάμε την κατάργησή της ως έννοια. Δεν υπάρχει "κεντροαριστερά". Κι αν είστε πρώην κομμουνιστές και έχετε ακόμα τύψεις, και δεν σας αρέσει η λέξη "φιλελευθερισμός", ε, ας βρούμε μια άλλη, καινούρια, αμόλυντη, κι ας πούμε ότι θα χρησιμοποιούμε αυτή στο εξής για να περιγράψουμε το οικονομικό μοντέλο της ελευθερίας των αγορών και των ανθρώπων με την επίβλεψη και την υποστήριξη ενός κράτους δικαιοσύνης και πρόνοιας, το μόνο βιώσιμο και ορθολογικό σ' αυτή την εποχή και σ' αυτό τον κόσμο, το μόνο που χωράει στο αχανές κενό ανάμεσα στους λαϊκιστές της αριστεράς που ευαγγελίζονται ακόμα τον ουτοπιστικό σοσιαλισμό, και τους λαϊκιστές της δεξιάς που ευαγγελίζονται πετρέλαια στο Αιγαίο ή ό,τι άλλο μοντέλο ανάπτυξης σκέφτονται, δεν ξέρω.

Ας την πούμε "λογική".

Εχτές Ο Banksy Πούλησε Πίνακες Σε Πεζοδρόμιο Του Μανχάταν

Ο καλλιτέχνης κάνει διάφορα πράγματα στους δρόμους της Νέας Υόρκης αυτές τις ημέρες, κι ένα από αυτά ήταν ετούτο εδώ το κόλπο: Έστησε έναν πάγκο σε πεζοδρόμιο και έβαλε έναν κύριο να πουλήσει αυθεντικούς καμβάδες με έργα του για εξήντα δολάρια τον καθένα -χωρίς να λέει πουθενά ότι είναι δικά του έργα. Πούλησε μόνο οκτώ σε τρεις εντελώς ανυποψίαστους -και πολύ τυχερούς- διαβάτες.

Λινξ 118: Πράγματα Για Διάβασμα

1. H πλάνη της "δημιουργικότητας"

Σ' αυτήν εδώ τη μακροσκελή ανάλυση εξετάζεται η πρόσφατη τάση της ανάδειξης της "δημιουργικότητας" ως αξίας αυθύπαρκτης, αξιοζήλευτης κι εύπλαστης. Ένα σωρό βιβλία έχουν κυκλοφορήσει που περιγράφουν το πώς μπορούμε να γίνουμε πιο δημιουργικοί ή παραγωγικοί, ή πώς να "σκεφτόμαστε διαφορετικά". Σύμφωνα με το συντάκτη, τα βιβλία αυτά είναι γεμάτα μπούρδες -οι περισσότερες εκ των οποίων δεν είναι καινούριες.

Consider, then, the narrative daisy chain that makes up the literature of creativity. It is the story of brilliant people, often in the arts or humanities, who are studied by other brilliant people, often in the sciences, finance, or marketing. The readership is made up of us — members of the professional-managerial class — each of whom harbors a powerful suspicion that he or she is pretty brilliant as well. What your correspondent realized, relaxing there in his tub one day, was that the real subject of this literature was the professional-managerial audience itself, whose members hear clear, sweet reason when they listen to NPR and think they’re in the presence of something profound when they watch some billionaire give a TED talk. And what this complacent literature purrs into their ears is that creativity is their property, their competitive advantage, their class virtue. Creativity is what they bring to the national economic effort, these books reassure them — and it’s also the benevolent doctrine under which they rightly rule the world.

2. Πώς να καταλάβεις ότι ζεις σε ένα μυθιστόρημα του Χαρούκι Μουρακάμι

3. You find it easy to have emotionless sex with strangers. If you were to describe the sex to a friend you would use the most abstract language possible, but you never do because you have no friends.

Τέλειο.

3. Λίγο περισσότερος Σλαβόι Ζίζεκ

Ο παλαβιάρης φιλόσοφος έχει μια νέα ταινία στην οποία μιλάει για το θέμα της ιδεολογίας και τον Τιτανικό (την ταινία) μεταξύ άλλων, και σ' αυτή τη συνέντευξη είναι ο γνωστός χειμαρρώδης κι ακατάληπτος εαυτός του.

"They’re very hard - I think they’re extremely progressive. It’s totally wrong to read them as almost a proto-fascist band. My god, they explicitly supported Die Linke, the leftists there, and so on. I like their extremely subversive from within, undermining of all this - you know? Like, it gives me pleasure. Psychologically I’m a fascist - everyone knows it, no? Who published this -Daily Telegraph? That jerk who pronounced me a leftist fascist, you know? Alan Johnson or who? So - I mean - I think we should take over these - all of these - authoritarian gestures, unity, leader, sacrifice, f*ck it! Why not? No? So, Rammstein are my guys."

4. Ο Γκρέιντον Κάρτερ είναι ακόμα αντιπαθητικός

Εδώ, μια συνέντευξη του διευθυντή του χάρτινου περιοδικού Vanity Fair που υποτίθεται ότι γιορτάζει τον ένα αιώνα ζωής (ιδρύθηκε το 1913, αλλά σταμάτησε να κυκλοφορεί κατά τη μεγάλη ύφεση, και ξανάνοιξε το 1983). Το περιοδικό, για όσους δεν ξέρουν, αποτελείται από σποραδικά καταπληκτικά δημοσιογραφικά άρθρα χαμένα σε τόνους κουτσομπολίστικων αφιερωμάτων σε σελέμπριτις και βασιλιάδες. Ο διευθυντής του είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεσαι.

He went out to Williamsburg a couple of years ago with one of his grown-up kids from his second marriage. “Literally I could have been going to Chad. It was not what I expected. The architecture wasn’t as interesting or as baroque or as industrial—it looked like Queens to me.

5. Μια μέρα στο Institute for Advanced Study

Κάπου στα δάση του Νιου Τζέρσεϊ υπάρχει ένα ίδρυμα που είναι γεμάτο με καθηγητές, αλλά δεν είναι πανεπιστήμιο, ούτε παραδοσιακό ερευνητικό κέντρο. Δεν έχει μαθητές. Οι καθηγητές δεν διδάσκουν κανέναν, ούτε έχουν υποχρέωση να δημοσιεύσουν τίποτε. Εκεί μαζεύονται μερικά από τα σημαντικότερα μυαλά του κόσμου για να μελετήσουν θέματα που οι ίδιοι θεωρούν σημαντικά.

When Arkani-Hamed finally regains his composure, he uses the discovery of the Higgs boson to illustrate why institutes like the IAS need to exist. "There is a purity of principle to what we do here," he says. "The Institute understands that progress often comes in increments, and you need a lot of time, a lot of failure, and a lot of work to answer these big, fundamental questions. Patience for that is more and more rare in our society."

TEDxTroll

Εδώ, ένας Αμερικανός κωμικός δίνει μια εντελώς άβολη και παλαβή ομιλία στο TEDx event ενός πανεπιστημίου, κοροϊδεύοντας το concept των TEDx events γενικώς, μάλλον. Δεν είμαι σίγουρος. Είναι πολύ περίεργο πράγμα. Φοράει και μιας μορφής πανοπλία.

via

Αυτό Το Site Υπάρχει Έξι Χρόνια

Αυτό εδώ το site πριν από λίγες ημέρες γιόρτασε τα έκτα του γενέθλια. Είναι το δεύτερο που έφτιαξα, και εξ' αρχής είχε ως σκοπό να συγκεντρώνει σε ένα μέρος τα πράγματα που έγραφα ολούθε (κυρίως σε περιοδικά τότε, εκείνα τα χάρτινα) και, καθώς περνούσαν τα χρόνια, να φιλοξενεί καινούρια πράγματα, και λινξ από τα παγκόσμια ίντερνετς που, επειδή ενδιέφεραν εμένα, υπέθετα ότι θα ενδιέφεραν και τους ανθρώπους που έρχονταν σε ένα site με το όνομά μου αποπάνω.

Εδώ μάζεψα τα posts που διαβάστηκαν περισσότερο από όλα αυτά τα έξι χρόνια. Η λίστα περιλαμβάνει αυτές τις πολιτικοκοινωνικές απόψεις που διαβάζονται από πολλούς κυρίως λόγω της διασποράς τους στα social media, δημοσιογραφικά κείμενα-σεντόνια, που διαβάζονται για τον ίδιο λόγο, αλλά και από ένα σημείο και μετά λόγω Google, και κάποιες εκπλήξεις που οφείλονται αποκλειστικά στη δύναμη του Google.

Το #1 το έχεις μαντέψει ήδη, υποθέτω.

20. Κι αν η Ελλάδα αξίζει να καταρρεύσει; - 22/01/12

Ένα από τα μακρουλά άρθρα γνώμης για το θέμα της ελληνικής κρίσης, με αφορμή κάποια βιβλία που περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο πολιτισμοί καταρρέουν. Καταλήγει στο απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι αυτή εδώ η κοινωνία που έχουμε φτιάξει μπορεί και να μην είναι εφικτό να επιβιώσει.

19. Δεν έχω μοναδική, απλοϊκή και συμπυκνωμένη γνώμη για ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο θέμα - 12/06/13

Ένα από τα σχετικά μικρά και συνοπτικά κείμενα γνώμης με αφορμή θέματα της επικαιρότητας -στη συγκεκριμένη περίπτωση η αφορμή ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ.

18. Το Μίσος: Γιατί οι Έλληνες δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν μαζί - 15/06/11

Άλλο ένα από τα σχετικά μικρά και συνοπτικά κείμενα γνώμης, αυτό λίγο πιο βαρύγδουπο, από την εποχή των αγανακτισμένων, και κάπως πιο διαχρονικό. Το μίσος δεν τελειώνει, βλέπετε.

17. The J Files: Η αληθινή ιστορία του Ιησού - 01/04/10

Ένα πολύ παλιό κείμενο που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Nitro κάποια στιγμή προς τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, κάτι σαν χιουμοριστικό FAQ για σκεπτικιστές του χριστιανικού δόγματος. Αναπαράγεται στα social media κάθε Πάσχα, κατά κανόνα.

16. Τι να ψηφίσεις στις εκλογές: Ένας οδηγός - 11/04/12

Ο πρώτος από δύο χιουμοριστικούς οδηγούς που έγραψα το 2012, με αφορμή τις ιστορικές εκλογικές αναμετρήσεις που τερμάτισαν τον σχεδόν 40-ετή ιδιότυπο δικομματισμό που κυριαρχούσε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

15. Samsung Galaxy Note II: Το Review - 05/12/12

Εταιρείες προϊόντων τεχνολογίας μου στέλνουν πότε πότε προϊόντα για να τα δοκιμάζω και για να γράφω γι' αυτά σε ετούτο εδώ το site. Αυτό εδώ το κινητό τηλέφωνο είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: Είναι τεράστιο σε μέγεθος, επίτηδες.

14. iPad Mini vs. Google Nexus 7: Η Μάχη - 15/12/12

Είχα τα μικρά ταμπλετάκια και τα δοκίμαζα, κι αντί να γράψω ξεχωριστές κριτικές για το καθένα, έγραψα μία, κοινή.

13. Το 9ο μακρύτερο κότερο στη Γη και τα προβλήματα του καπιταλισμού - 23/09/12

Με αφορμή μια βόλτα στη μαρίνα του Φλοίσβου όπου βρισκόταν παρκαρισμένο (ή όπως αλλιώς λέγεται) το γιγάντιο σκάφος του πρωθυπουργού του Κατάρ, έγραψα μερικές σκέψεις για την ανισοκατανομή του πλούτου, κάπως απλοϊκές και επίπεδες, όπως τις βλέπω τώρα.

12. Πόσο προνομιούχοι είναι οι εργαζόμενοι στο Mετρό; - 24/01/13

Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο μετρό που είχαν ταλαιπωρήσει τους έπιβάτες, έβαλα κάτω κάποια νούμερα και έκανα μερικές συγκρίσεις με τους εργαζόμενους στο μετρό του Λονδίνου. Το αποτέλεσμα ήταν κάπως αναπάντεχο.

11. Samsung Galaxy SIII: Το Review - 06/07/12

Το δεύτερο δημοφιλέστερο κινητό τηλέφωνο του κόσμου πέρυσι, το δεύτερο δημοφιλέστερο review αυτού εδώ του site.

10. Όλα όσα έχω γράψει για την Ελληνική Κρίση σε μία σελίδα - 15/03/11 (ανανεώνεται διαρκώς)

Ένα συγκεντρωτικό post με λινξ για όλα τα άλλα άρθρα που έχω γράψει με θέμα την ελληνική κρίση τα τελευταία χρόνια.

9. Από το Γκάζι στη Silicon Valley και πίσω: Η ιστορία ενός ελληνικού startup - 27/11/11

Μια μικρότερη, πολύ διαφορετική εκδοχή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nitro. Το κανονικό κείμενο, όμως, ήταν αυτό εδώ, σχεδόν εννιά χιλιάδες λέξεις για το "οικοσύστημα" των ελληνικών τεχνολογικών στάρταψ, με αφορμή ένα από αυτά, το Pinnata, που τότε ακόμα λεγόταν GiphtMe.

8. H Βούλα Παπαχρήστου και ο ελληνικός διάλογος - 26/07/12

Άλλο ένα άρθρο γνώμης, με αφορμή ένα ρατσιστικό tweet Ελληνίδας αθλήτριας του τριπλούν τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, που οδήγησε στην τιμωρία και τον αποκλεισμό της από τους Αγώνες.

7. Υπέροχες ελληνικές εκλογές - 06/05/12

Ένα μικρό πρώτο -φαινομενικά χαρούμενο- σχόλιο για το αποτέλεσμα των ιστορικών βουλευτικών εκλογών του Μαΐου του 2012.

6. Ο μύθος της "άλλης Ελλάδας" - 16/09/13

Το πιο πρόσφατο της λίστας, γραμμένο μόλις πριν από λίγες ημέρες, πρόλαβε και διαβάστηκε από πάρα πολλούς που, εν μέρει, υποθέτω, ταυτίστηκαν.

5. iPhone 5: Το Review - 07/11/12

Χιλιάδες άνθρωποι διάβασαν το -γιγάντιο σε μέγεθος- review ενός προϊόντος που, όπως και να το κάνουμε, δεν απευθύνεται σε ετούτη την αγορά, πια.

4. Η απατηλή λάμψη της Σαϊεντολογίας - 01/07/09

Μια δημοσιογραφική έρευνα για τη δράση της οργάνωσης στην Ελλάδα που είχα γράψει για το περιοδικό Esquire πριν από πολλά χρόνια, εμφανίζεται πολύ ψηλά στη λίστα, υποθέτω κυρίως λόγω Google (το άρθρο είναι στα πέντε πρώτα αποτελέσματα της αναζήτησης "σαϊεντολογία")

3. Οι καλύτερες φωτογραφίες από το ναυάγιο της Ζακύνθου - 31/05/10

Ένα μικρό post με φωτογραφίες, μόνο ανάμεσα σε εκατοντάδες, τρύπωσε σ' αυτή τη λίστα και φέρνει ακόμα επισκέπτες κατά εδώ επειδή Google.

2. Τα 10 καλύτερα τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον - 26/06/09

Κι ετούτη εδώ η λίστα με βιντεάκια που έφτιαξα λίγες ώρες μετά το θάνατο του Μάικλ Τζάκσον εξακολουθεί να διαβάζεται, επειδή Google.

1. 50 Shades of Grey: Το review - 20/07/12

Τουλάχιστον οι ώρες της ζωής μου οι ανεπιστρεπτί χαμένες, οι που πέταξα για να διαβάσω αυτό το πολυσυζητημένο και πάρα πολύ κακό βιβλίο, δεν πήγαν τελείως του κάκου. Κάποιοι άνθρωποι, λίγο περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες ως τώρα, το βάσανό μου το διασκέδασαν, μάλλον.