Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 38

Καιρός Για Άλλη Μία Ανασκόπηση Του 2013

Ο κωμικός Τσάρλι Μπρούκερ θυμίζει τι έγινε πέρυσι, με έμφαση τα συμβάντα στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες από τον κόσμο, όπως αυτή:

LOL.

Επίσης στο 16' ένας εντελώς παράφρων Τζέρεμι Άιρονς.

To Golden Hall, Ο Λένιν Και Η Σύγχυση Του Επαναστάτη

Εχτές έκανε τη γύρα στα ίντερνετς ένα κείμενο (που δημοσιεύτηκε πρώτα εδώ και μετά και στο left.gr) ενός νεαρού αριστερών πεποιθήσεων ο οποίος αναγκάστηκε να πάει για ψώνια μέσα στις γιορτές στο εμπορικό κέντρο Golden Hall στο Μαρούσι, και διαβάζοντάς το πάρα πολύς κόσμος γέλασε πολύ κι αυτό ήταν πολύ καλό γιατί ετούτες τις δύσκολες εποχές ένα από τα πράγματα που μας λείπει είναι το γέλιο.

Προσπερνώντας τα προφανή που έχουν συζητηθεί ήδη εξαντλητικά -ενίοτε και στα όρια του bullying- στα σόσιαλ μύδια (το αναπόφευκτο hashtag #kati_se_lenin είναι ενδεικτικό) και με κάθε συμπάθεια και σεβασμό στο νεαρό Βαγγέλη Γαβριηλίδη που το έγραψε, θέλω να σημειώσω το πιο ενδιαφέρον πράγμα που παρατήρησα στο κείμενο. Είναι ένα φαινόμενο κοινό στους στρατευμένους ιδεολογικούς κύκλους του “περιθωρίου”, δηλαδή εκτός του πολιτικού mainstream, του συρμού: Η απέχθεια για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προσπαθούν να σώσουν.

Γιατί όλοι οι στρατευμένοι ιδεολόγοι κάποιον προσπαθούν να σώσουν, συνήθως τον λαό.

Και εκεί ακριβώς κρύβεται η μεγάλη αντίφαση.

Στις δημοκρατίες το πολιτικό "mainstream", ο συρμός, εκφράζεται από την ψήφο της πλειοψηφίας. Η οποία ψήφος είναι αυτή που θέτει τους ιδεολόγους "του περιθωρίου" στο περιθώριο. Η οποία πλειοψηφία είναι, βεβαίως, ο λαός. Και γι’ αυτό οι ιδεολόγοι μοιραία τον περιφρονούν. Κι ας είναι αυτός ο ίδιος που καλούν σε επανάσταση, σε εξέγερση.

Στο κείμενό του ο αγαπητός Βαγγέλης γράφει με συμπάθεια και οίκτο για τους υπαλλήλους στο γκαράζ του εμπορικού κέντρου, οι οποίοι δουλεύουν “σερί πάνω από οκτώ μέρες για να απολαύσει “ο κόσμος” τα ψώνια του”. Δεν έχει όμως καμία συμπάθεια  για την πωλήτρια που πουλάει σοκολατάκια και του μιλάει με “ξινό ύφος” ή για τις πωλήτριες των βιβλιοπωλείων που αδυνατούν να βρουν το βιβλίο που ψάχνει. Κανέναν οίκτο για το ότι κι αυτές δουλεύουν σερί οκτώ ημέρες για να εξυπηρετούν πελάτες όπως ο ίδιος. Είναι άγνωστο το κριτήριο που κάνει τους μεν συμπαθείς εργάτες και τις δε στριφνές κι “υποταγμένες” στα μάτια του. Αν κρίνει κανείς από το κείμενο, η μόνη διαφορά των μεν από τις δε είναι το ότι οι δε του μίλησαν.

Όποιος είχε ποτέ την τύχη να συναναστραφεί ανθρώπους του στρατευμένου αριστερού ή αναρχικού χώρου -για όσους έχουν περάσει από το Ελληνικό πανεπιστήμιο ήταν μια τύχη αναπόφευκτη- έχει, αργά ή γρήγορα, διαπιστώσει την αντίφαση. Αυτοί οι πολιτικοί χώροι προσβλέπουν σε μια (βίαιη ή μη, ανάλογα με τη συνιστώσα) ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και στην αντικατάσταση της "αστικής" δημοκρατίας από ένα άλλο σύστημα (ασαφών προδιαγραφών, και πάλι ανάλογα με τη συνιστώσα), πράγμα που απαιτεί κάποιας μορφής ξεσηκωμό από το “λαό”. Ο “λαός”, όμως, στην πράξη δεν μοιάζει ποτέ να έχει καμία όρεξη να ξεσηκωθεί και, ακόμη και τώρα, μετά από τρία μνημόνια, φαίνεται να περνά τον περισσότερο χρόνο του σε μέρη όπως το Golden Hall και συμμετέχοντας σε “Λευκές Νύχτες” και δε συμμαζεύεται. Αυτό είναι δύσκολο να το χωνέψουν οι ιδεολόγοι των στρατευμένων άκρων. Αν η υλοποίηση του οράματός τους προϋποθέτει τη μαζική συμμετοχή ενός πληθυσμού, πώς αντιμετωπίζεις τον πληθυσμό όταν δεν δείχνει καμία διάθεση να υλοποιήσει το όραμά σου για λογαριασμό του; Είναι πρόβλημα σοβαρό, και ήταν πρόβλημα όλων των αριστερών κινημάτων πάντα αυτό, η ασυμφωνία της επαναστατικής θεωρίας με την αληθινή ανθρώπινη φύση. Ελάτε στη θέση τους δηλαδή. Πώς να αντιμετωπίσει ο αριστερός τα μνημονιόπληκτα πλήθη που γεμίζουν τα καταστήματα τις Κυριακές, τους κατόχους ακριβώς  των ψήφων που θα φέρουν το ΣΥΡΙΖΑ (ένα συνονθύλευμα πάλαι ποτέ συνιστωσών, θυμίζω) στην εξουσία; Τους περιφρονεί και τους χρειάζεται και τους απεχθάνεται και θέλει να τους σώσει.

Πώς να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση, αν όχι με άρνηση και με εθελοτυφλία, στα όρια της υποκρισίας; Θα πείσεις με κάποιον μαγικό τρόπο τον εαυτό σου ότι όλοι αυτοί που βλέπεις μπροστά σου στο Golden Hall είναι μειοψηφία, όχι πλειοψηφία, ότι όλοι αυτοί είναι οι "πλούσιοι αστοί", όχι ο πραγματικός "λαός", ο οποίος πεινάει και/ή αυτοκτονεί και/ή πεθαίνει από τα μαγκάλια, και σ' αυτό το φανταστικό ορισμό του "λαού" θα εντάσσεις όποιον συμπεριφέρεται με τρόπο που να συμφωνεί τις ιδεολογικές σου πεποιθήσεις, μέχρι, τουλάχιστο, να σου πιάσει την κουβέντα και τον κατατάξεις κι αυτόν στους "πλούσιους αστούς".

Τι να κάνουν οι άνθρωποι. Είναι ο μόνος τρόπος να μη σιχτιρίσουν και το "λαό" και την επανάσταση που θέλουν να του προσφέρουν. Λίγη εθελοτυφλία, λίγη άρνηση. Δε γίνεται αλλιώς.

Ο ίδιος ο Βαγγέλης, ο συμπαθής νεαρός που έγραψε για τη φρίκη της εμπειρίας του στο Golden Hall και μας χάρισε σπάνιες στιγμές γέλιου, παραμονές Χριστουγέννων ήτανε στο Mall.

Αυτή Η Ταινία Πρέπει Να Συμβεί Οπωσδήποτε

Εδώ, ένα αφηγηματικό παραλήρημα εμπνευσμένο από την αισθητική των'80s το οποίο σκηνοθέτης θέλει να μετατρέψει σε ολοκληρωμένο ταινιάκι 30 λεπτών με CGI και απ' όλα. Ο στόχος των 200.000 δολαρίων που είχε βάλει στο Kickstarter  επετεύχθη μέσα σε λίγες ημέρες (πλησιάζει τις 400.000 τώρα που γράφω), οπότε τώρα αλλάζει στόχο και πάει για το εκατομμύριο, ώστε να μετατρέψει το άνωθι απολαυστικό ανοσιούργημα σε κανονικού μεγέθους ταινία.

Ο Κόσμος, Η Ελλάδα (Και Εγώ) Το 2013

Και τώρα, μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που τελειώνει, πολύ συνοπτική και γεμάτη λινξ για ανακεφαλαίωση και χάζεμα.

Ο πλανήτης Γη ήταν ένα περίεργο μέρος το 2013. Όπως κάθε χρόνο.

Μεταξύ πολλών άλλων, φέτος ένας γιγάντιος μετεωρίτης έπεσε στη Ρωσία και όλος ο κόσμος τον είδε, χάρη στις κάμερες που έχουν τα ρωσικά αυτοκίνητα στα παρμπρίζ.

Η ΔΟΕ ανακοίνωσε ότι αφαιρείται το άθλημα της πάλης από τους Ολυμπιακούς Αγώνες -αλλά μερικούς μήνες αργότερα άλλαξε γνώμη. Το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων στη νομική κατοχύρωση των σχέσεών τους -ένα θέμα αναζωογονητικά εύκολο- αναγνωρίστηκε από περισσότερες χώρες. Δυο αδέρφια έβαλαν βόμβα στον τερματισμό του μαραθωνίου της Βοστόνης. Περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν μετά από την κατάρρευση εργοστασίου στο Μπαγκλαντές. Ένας ανεμοστρόβιλος ισοπέδωσε μια πόλη στην Οκλαχόμα. Ένας γιγάντιος τυφώνας χτύπησε τις Φιλιππίνες. Ήρθε καινούριος Πάπας. Οι Κινέζοι έστειλαν ρομπότ στο φεγγάρι. Ο Νορβηγός πρωθυπουργός έκανε για ένα απόγευμα τον ταξιτζή. Ο Ράσελ Μπραντ έπαθε ΣΥΡΙΖΑ. Ο εμφύλιος στη Συρία συνεχίστηκε. O Μπάνκσι πήγε για ένα μήνα στη Νέα Υόρκη. Μια ολόκληρη πόλη, το Σαν Φρανσίσκο, έκανε για μια ημέρα ένα παιδάκι να νιώσει σα το Μπάτμαν.

Εξάλλου, φέτος έσκασε και ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο της εποχής μας, η αποκάλυψη του γιγάντιου δικτύου παρακολούθησης της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας NSA που καλύπτει σχεδόν όλες τις επικοινωνίες στα παγκόσμια ίντερνετς. Πρώην συμβασιούχος εργαζόμενος της υπηρεσίας έκλεψε αποδεικτικά στοιχεία και τα διέρρευσε σε τρεις δημοσιογράφους, οι οποίοι τα δημοσίευσαν στα μεγαλύτερα έντυπα και online μέσα του κόσμου. Οι αποκαλύψεις συνεχίζονται κι ο άνθρωπος που έφερε την αλήθεια στο φως, ο Έντουαρντ Σνόουντεν, ζει ως φυγάς στη Μόσχα.

(fosphotos)

Στα εγχώρια νέα, η δολοφονία ενός 34χρονου μουσικού από μέλος της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα πυροδότησε μια αλληλουχία εξελίξεων που περιλάμβανε τη σύλληψη του δράστη και των επικεφαλής της συγκεκριμένης οργάνωσης και δυο άλλους φόνους μελών της για αντίποινα από άγνωστους. Η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να είναι κόμμα της ελληνικής βουλής και να απολαμβάνει της στήριξης Ελλήνων πολιτών, πάντως.

Εξάλλου, έκαναν απεργία οι εργαζόμενοι στο μετρό, δόθηκαν στη δημοσιότητα πειραγμένες φωτογραφίες κακοποιημένων τρομοκρατών, ο Άρης τίμησε το Νίκο Γκάλη, μια μαγνητική καταιγίδα δεν χτύπησε την Αθήνα, έκλεισε η ΕΡΤ, ο Έλληνας πρωθυπουργός έγραψε άρθρο σε εφημερίδα, ο πρώην Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε στο TED Global, οι ταινίες της Φίνος Φιλμς ανέβηκαν στο YouTube και μετά ξανακατέβηκαν, και επίσης η καθημερινότητα πλημμύρισε από τα κατορθώματα επιφανών Ελλήνων όπως ο Ιορδάνης Τζαμζτής και ο υπόλοιπος θίασος του This Is Greece, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Μιχάλη Λιάπη, εννέα φορές εκλεγμένου βουλευτή και πρώην υπουργού μεταφορών, ο οποίος συνελήφθη επειδή παραβίασε ένα STOP, οδηγώντας ένα πολυτελές SUV, ανασφάλιστο, με πλαστές πινακίδες, και χωρίς να έχει μαζί του το δίπλωμα.

Ήταν άλλη μια δύσκολη χρονιά σε μια χώρα κατακερματισμένη, που γίνεται ολοένα και πιο αφιλόξενο μέρος. Ωστόσο, το 2013 δεν είχαμε εκλογές.

Εν τω μεταξύ, στο δικό μου μικρόκοσμο: Φέτος έμαθα από πού κρατάει η σκούφια μου (και μετά η εταιρεία που μου το είπε αντιμετώπισε προβλήματα -όχι εξαιτίας μου), ξαναέπαιξα το "Φεβρουάριο" -ο οποίος βρέθηκε φέτος υποψήφιος για δύο λογοτεχνικά βραβεία-, έγραψα σε διάφορα μέρη (την Athens Voice, την Καθημερινή, ετούτο εδώ το έντυπο), πήγα να δω μια παρουσίαση της Samsung στη Νέα Υόρκη, δοκίμασα απειράριθμα gadgets -και το Google Glass-, μίλησα σε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους στα πλαίσια μιας ντουζίνας δημόσιων εκδηλώσεων, ομιλιών και πάνελ, για πρώτη φορά μπήκα σε τάξεις και δίδαξα (σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, παιδάκια γυμνασίου και λυκείου στη μία, φοιτητές στην άλλη, περί blogging και ψηφιακών μέσων και στις δύο περιπτώσεις) και βεβαίως κάθισα για πρώτη φορά στο γραφείο μου στη Nest Media.

Μια μέρα τον Αύγουστο το Instagram διάλεξε μια φωτογραφία μου από τη δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης για να εικονογραφήσει το διαγωνισμό του Σαββατοκύριακου, αυτήν:

Σε ετούτο εδώ το site τα θέματα που διάβασε πιο πολύ ο κόσμος το 2013 ήταν τα εξής:

10. Samsung Galaxy S4: To Review

9. Ιστορίες της Νέας Υόρκης

8. iPad Mini vs. Nexus 7: Η Μάχη 

7. Samsung Galaxy Note II: To Review

6. Δεν Έχω Μοναδική, Απλοϊκή, Συμπυκνωμένη Γνώμη Για Ένα Πολύπλοκο Και Πολυδιάστατο Θέμα

5. iPhone 5s: To Review

4. iPhone 5: To Review

3. Πόσο Προνομιούχοι Είναι Οι Εργαζόμενοι Στο Μετρό;

2. 50 Shades of Grey: To Review

1. O Μύθος Της "Άλλης Ελλάδας"

Επίσης μοιράστηκα εδώ μέσα σχεδόν 300 λινξ από τα παγκόσμια ίντερνετς που βρήκα ενδιαφέροντα, τα 15 καλύτερα εκ των οποίων μπορείς να δεις και εδώ.

Έχω να πω ότι σε γενικές γραμμές ετούτη ήταν μια χρονιά με σκαμπανεβάσματα και φουρτούνες, αλλά γόνιμη από πολλές απόψεις, κι ενδιαφέρουσα. Βεβαίως, αυτό δε λέει τίποτα. Αν οποιοσδήποτε κάτσει και βάλει κάτω τα πράγματα που έκανε, τα πράγματα που έμαθε και τα πράγματα που του συνέβησαν κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς, οποιασδήποτε χρονιάς, θα τα βρει πολλά και σημαντικά. Όλες οι ζωές είναι συναρπαστικές, και πιο συναρπαστικιά είναι αυτή που ζει ο καθένας με τον εαυτό του. Γι' αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που σήμερα, στην εποχή ετούτη, βαριούνται. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται.

Η επόμενη χρονιά μπορεί να είναι πολλά πράγματα, μπορεί να φέρει φουρτούνες νέες, μπορεί να γίνουν κι εκλογές, αλλά σίγουρα δεν θα είναι βαρετή. Για εμένα οπωσδήποτε όχι. Να, δες: Με το που μπαίνει, με βρίσκει στις ταράτσες.

(glasshole)

Θυμήσου ακόμα: 

Ο κόσμος, η Ελλάδα, κι εγώ το 2012

Η ανασκόπηση της χρονιάς από το Twitter

Τα 10 δημοφιλέστερα λινξ του Pocket

υπάρχουν ένα σωρό άλλα τέτοια

αλλά πες, αλήθεια

τώρα είναι 29 Δεκεμβρίου

δεν τα έχεις χορτάσει ήδη;

Οι 100 Ταράτσες

Στο κέντρο της Αθήνας, σχεδόν ακριβώς στη μέση του λεκανοπεδίου, υπάρχει ένα μέρος μοναδικό στον πλανήτη. Στην επίπεδη κορυφή ενός λόφου βρίσκονται τα ερείπια ενός κτιρίου που στέκεται εκεί, συνέχεια, χωρίς να γκρεμιστεί, χαθεί ή ανασκαφεί, εδώ και 2452 χρόνια. Τα ερείπια είναι διατηρημένα αρκετά καλά ώστε να δείχνουν καθαρά το σχήμα του κτιρίου, μια αρμονική συστάδα από μαρμάρινες κολώνες. Είναι ένα πράγμα μεγαλειώδες και όμορφο.

Στα 2452 χρόνια που μεσολάβησαν, κάτω από το λόφο μεγάλωσε και επεκτάθηκε μια πόλη, το σπίτι μου. Η πόλη και το ερείπιο είναι το αντικείμενο ενός νέου σχεδίου που ξεκινά μαζί με το 2014.

Οι 100 ταράτσες.

Η ιδέα έχει ως εξής:

Από 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 10 Απριλίου του 2014, κάθε μέρα, μια νέα φωτογραφία της Ακρόπολης των Αθηνών τραβηγμένη από μια διαφορετική ταράτσα της πόλης θα ανεβαίνει στο Instagram και μετά και στο αντίστοιχο Tumblr. Σε εκατό ημέρες θα δούμε τη θέα από εκατό διαφορετικές ταράτσες σε διαφορετικά σημεία της πόλης, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, με διαφορετικές καιρικές συνθήκες, με μόνο κοινό στοιχείο το αντικείμενο της φωτογραφίας, και φόντο τον αστικό ιστό όπως απλώνεται στους πρόποδες του βράχου.

Για να βάλουμε και το τεχνολογικό στοιχείο στην εξίσωση, και καθώς το project ζει εξ' ολοκλήρου σε online υπηρεσίες, όλες οι φωτογραφίες θα τραβηχτούν αποκλειστικά με κινητά τηλέφωνα. Θα χρησιμοποιήσω ένα iPhone 5s, ένα LG G2, ένα Nokia Lumia 1020 και ένα Sony Xperia Z1 για αρχή -στη συνέχεια πιθανότατα θα δοκιμαστούν κι άλλα. Θα μπορέσουμε έτσι να βλέπουμε πώς μοιάζει η πόλη μέσα από τους φακούς συσκευών που οι πολίτες μπορεί να κουβαλάνε μέσα στις τσέπες τους, χωρίς zoom, και χωρίς επεξεργασία από υπολογιστή (αλλά χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες επεξεργασίας που προσφέρουν τα ίδια τα κινητά τηλέφωνα -με μέτρο). Το project θα υλοποιηθεί με την υποστήριξη της WIND, που παρέχει και τα κινητά τηλέφωνα.

Η ιδέα προέκυψε από δύο ανεξάρτητα συμβάντα: Μια κουβέντα κι ένα ταξίδι. Η κουβέντα ήταν με το διάσημο βιοφυσικό Λούκα Τούριν, ο οποίος δούλευε μέχρι πρόσφατα στην Αθήνα και έχει ζήσει σε πολλές χώρες. Ένα από τα πράγματα που του έκανε μεγάλη εντύπωση από τη ζωή του στην Αθήνα, μου είπε, ήταν η ασχήμια της αρχιτεκτονικής. Του προκαλούσε τρομερή έκπληξη και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς σε μια πόλη που έχει παράξει αρχιτεκτονικούς ρυθμούς που άλλοι μιμούνται ακόμα, δεν φτιάχνεται σχεδόν τίποτα όμορφο. Αυτή ήταν πάντα και δική μου απορία: Πως μπορούν εκατομμύρια πολίτες που μεγαλώνουν γύρω από ένα λόφο που έχει απάνω του μια ομορφιά, να μην παίρνουν κάτι από αυτή, λίγη έμπνευση, έστω υπόγεια, έστω με ώσμωση;

Το δεύτερο συμβάν ήταν η τελευταία μου επίσκεψη στη Νέα Υόρκη, η οποία κράτησε πολλές ημέρες, κατά τις οποίες τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Πάρα πολλές φωτογραφίες. Ίσως υπερβολικά πολλές φωτογραφίες, οι περισσότερες από τις οποίες κατέληγαν στα social media, και κυρίως στο Instagram. Μετά από εκείνο το φωτογραφικό όργιο, λοιπόν, κι αφού επέστρεψα στην Αθήνα, πέρασα μια προσαρμογή πιο απότομη από το τζετ λαγκ: Ξαφνικά έβγαινα στο δρόμο και δεν είχα τι να βγάλω φωτογραφία. Ήταν πολύ αλλόκοτο το συναίσθημα, και με έκανε να σκεφτώ διάφορα πράγματα για το τοπίο της πόλης, για το πόση σημασία έχει το να υπάρχουν πράγματα αρκετά στο οπτικό πεδίο του πολίτη που να τον ερεθίζουν αισθητικά, έστω κι ακούσια.

Στην Αθήνα, όπως διαπιστώνω, υπάρχουν λίγα, διάσπαρτα, ετερόκλητα. Κι υπάρχει και ένα που δεν μπορεί κανείς να βρει πουθενά αλλού, σε όσες Νέες Υόρκες κι αν ψάξει: Η Ακρόπολη.

Έτσι λοιπόν αυτό το πείραμα των 100 ημερών θα δοκιμάσει να καταγράψει εικόνες της πόλης γύρω από το αισθητικό και γεωγραφικό της κέντρο, με αφορμή το σημείο που είναι το σύμβολό της. Δεν έχω ιδέα με τι θα μοιάζει το αποτέλεσμα, αν θα έχει ενδιαφέρον, κι αν θα οδηγήσει σε ένα ουσιαστικό συμπέρασμα, ή σε περισσότερα. Αυτό που καταλαβαίνω από τις πρώτες μου δοκιμαστικές εξορμήσεις στις ταράτσες, πάντως, είναι πως η ίδια η διαδικασία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, από την ανθρωπογεωγραφία των ενοίκων μέχρι τα πράγματα που μπορεί να δει κανείς σ' αυτή την πόλη, όταν την κοιτάζει από ψηλά. Όλα αυτά θα τα βλέπουμε και θα τα κουβεντιάζουμε μαζί στην πορεία, και εδώ και μέσα από τα social media, μέχρι τον Απρίλιο.

Μπορείς λοιπόν να κάνεις τα εξής:

Να ακολουθήσεις το project στο Instagram

Να παρακολουθείς το 100taratses.com

Να με ακολουθήσεις στο Twitter και στο Facebook για ενημερώσεις, φωτογραφίες και σχετικά νέα

Α, και μήπως έχεις ταράτσα με θέα στην Ακρόπολη; Κάλεσέ με να έρθω.

Τα 15 Καλύτερα Λινξ Του 2013

Να ένας ωραίος τρόπος να περάσεις τα τελευταία απογεύματα της χρονιάς: Διαβάζοντας μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που διάβασα στα παγκόσμια ίντερνετς φέτος.

15) Η αλήθεια για το "οικονομικό θαύμα" της Ισλανδίας

Εδώ και αρκετό καιρό κυκλοφορεί η ιστορία ότι η μικρή Ισλανδία που κατέρρευσε πριν απο λίγα χρόνια και φώναξε το ΔΝΤ για να τη σώσει στη συνέχεια έκανε κάποιες ηρωικές κινήσεις που αναποδογύρισαν την κατάσταση της οικονομίας της θεαματικά και άμεσα. Η ιστορία αναπαράγεται και στην Ελλάδα (τον έχω ακούσει με διάφορες παραλλαγές), κυρίως από ανθρώπους που θα ήθελαν η δικιά μας η χώρα να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ισλανδίας σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Υποτίθεται, λέει, ότι η Ισλανδία πέταξε έξω τους δανειστές της και το ΔΝΤ, εθνικοποίησε τις τράπεζες και έβαλε στη φυλακή τους πολιτικούς κι αυτό ήταν: Σώθηκε και τώρα ακμάζει. Σ' αυτό το πολύ μακρουλό μα θαυμάσιο άρθρο μπορείς να διαβάσεις πώς έγιναν στην πραγματικότητα τα πράγματα. (SPOILER ALERT: Όχι ακριβώς έτσι. Δηλαδή, σχεδόν τα ανάποδα).

14) Ο άνθρωπος που θέλει να αντικαταστήσει το the με το Ћ

Ναι. Γιατί δηλαδή οι άλλοι που αντικατέστησαν το and με το & πιο έξυπνοι είναι;

On napkins, receipts, and other spare pieces of paper, Mathis continuously designed and iterated new symbols. “I was originally so averse to the idea of squashing a ‘T’ and ‘h’ together as this was so obvious it bordered on cliche,” Mathis said. But he softened to the idea of T-h fusion, and the idea morphed into the final version. Despite many hours of design work and hundreds of alterations, “when it’s all said and done Ћ looks like ‘The.’”

13) Η απίστευτη ιστορία μιας οικογένειας χαμένης απ' τον κόσμο

Μια ρώσικη οικογένεια έφυγε στα δάση της Σιβηρίας το 1936. Δεν τους είδε ξανά κανείς μέχρι σαράντα χρόνια αργότερα.

The Lykov children knew there were places called cities where humans lived crammed together in tall buildings. They had heard there were countries other than Russia. But such concepts were no more than abstractions to them. Their only reading matter was prayer books and an ancient family Bible. Akulina had used the gospels to teach her children to read and write, using sharpened birch sticks dipped into honeysuckle juice as pen and ink.

12) Τι σόι άνθρωπος είναι ο Τζίμι Γουέιλς, δημιουργός της Wikipedia

Σύμφωνα μ' αυτό εδώ το μακροσκελές άρθρο των New York Times, λίγο ψώνιο.

Powerful people like to be around Wales. A common criticism is that Wales likes to be around them, too — and perhaps a little too much. During a visit to Los Angeles in February, Wales tweeted: “Lunch with Felicia. Dinner with Charlize. L.A. is . . . wow,” referring to the actresses Felicia Day and Charlize Theron. He also recently tweeted: “Just got measured for my clothes for Sean Parker’s wedding. This oughta be innerstin’. :-)” But, as I learned at the Clinton Global Initiative, some famous people treat Wales a little bit like their own personal editor.

11) Η οικογένεια του Στίβεν Κινγκ αποτελείται από πέντε συγγραφείς

Οι γονείς, δυο παιδιά και μια νύφη, γράφουν. Ένα πολύ ωραίο -και πολύ μεγάλο- άρθρο για τις συγγραφικές (και άλλες) περιπέτειες της οικογένειας Κινγκ.

There are a few exceptions — children of successful writers who have bravely followed their parents. Martin Amis (son of Kingsley) is perhaps the best-known example, but Rebecca Miller (daughter of Arthur) and Ted Heller (son of Joseph) have also published, more quietly, well-reviewed novels. But for sheer volume of books, cultural impact and accumulated readership, none of those families come close to the Kings. The closest comparison would have to be the Brontës, and even they maxed out at a paltry three published novelists, plus one dissipated poet.

10. Το πιο τυχερό χωριό του κόσμου 

Ίσως έχεις διαβάσει την ιστορία του χωριού Σοδέτο της Ισπανίας. Ίσως κάτι σου θυμίζει το όνομα. Αν έχεις διαβάσει το "Φεβρουάριο", την ξέρεις σίγουρα. Τα Χριστούγεννα του 2011 όλοι οι κάτοικοι του χωριού κέρδισαν ένα γιγάντιο τζάκποτ του λαχείου -όλοι εκτός από έναν. Που ήταν Έλληνας. Και τον έλεγαν Κωστή Μητσοτάκη. Εδώ το περιοδικό GQ (κυκλοφορεί ακόμη!) δημοσιεύει την ιστορία, η οποία δεν είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ή συναρπαστική. Ο Κωστής, όμως, είναι ένας από τους πρωταγωνιστές.

Prior to the lottery, Costis had been helping with the house but, true to form, often spent part of his days cultivating some marijuana plants and sunbathing nude by the little pool.

 

9. Πώς φτιάχτηκε το iPhone

Δυο χρόνια μετά το θάνατο του Στιβ Τζομπς το New York Times Magazine δημοσίευσε απόσπασμα ενός νέου βιβλίου που περιγράφει ακριβώς πώς φτιάχτηκε το iPhone, το πρώτο iPhone, αυτό που παρουσιάστηκε το 2007 και άλλαξε για πάντα την αγορά της κινητής τηλεφωνίας. Είναι μια ωραία ιστορία -στην ιστορική παρουσίαση η συσκευή που έδειχνε ο Τζομπς μετά βίας δούλευε, κι ο υπεύθυνος των εξαρτημάτων δικτύου του κινητού που καθόταν στο κοινό έγινε τύφλα πίνοντας για να καταπολεμήσει το άγχος.

The iPhone could play a section of a song or a video, but it couldn’t play an entire clip reliably without crashing. It worked fine if you sent an e-mail and then surfed the Web. If you did those things in reverse, however, it might not. Hours of trial and error had helped the iPhone team develop what engineers called “the golden path,” a specific set of tasks, performed in a specific way and order, that made the phone look as if it worked. But even when Jobs stayed on the golden path, all manner of last-minute workarounds were required to make the iPhone functional.

8) Ο Μάικλ Τζόρνταν σήμερα 

Ο Μάικλ Τζόρνταν έγινε 50 χρονών φέτος, και σ' αυτό το πολύ μεγάλο και πολύ καλοφτιαγμένο άρθρο βλέπουμε πώς ζει σήμερα, τι κάνει, με τι ασχολείται. Είναι λίγο λυπητερό άρθρο, όχι επίτηδες. Αλλά βλέπεις, ρε παιδί μου, πώς περνά ο χρόνος. Και πόσο αλλόκοτοι είναι οι πάρα πολύ ικανοί -σε ένα συγκεκριμένο πράγμα- άνθρωποι.

He can be a breathtaking asshole: self-centered, bullying and cruel. That's the ugly side of greatness. He's a killer, in the Darwinian sense of the word, immediately sensing and attacking someone's weakest spot. He'd moo like a cow when the overweight general manager of the Bulls, Jerry Krause, would get onto the team bus. When the Bulls traded for the injury-prone Bill Cartwright, Jordan teased him as Medical Bill, and he once punched Will Perdue during practice. He punched Steve Kerr too, and who knows how many other people.

7. Έγκλημα στα Μπαλσόι

Μια φανταστική ιστορία γεμάτη ίντριγκες, έρωτες, μια μυστηριώδη επίθεση με βιτριόλι, μίσος, αντιζηλίες και συνωμοσίες. Στο μπαλέτο της Μόσχας όλα αυτά.

Dancers insisted on promotions, on bigger parts, on more money. A veteran soloist named Pavel Dmitrichenko, for instance, loudly demanded that he get the lead in “La Bayadère,” and his girlfriend, Anzhelina Vorontsova, was agitating to get the lead in “Swan Lake.” Then there was Vorontsova’s mentor, a brilliant, if fading, dancer of Filin’s generation named Nikolai Tsiskaridze, who made no secret of his view that Filin’s job should have been his, and who was the Bolshoi’s self-appointed leader of the opposition.

6) Η κατάθλιψη με εικόνες

Μια συγκινητική προσωπική ιστορία, με σκίτσα.

5) Τα χταπόδια. Ένα άρθρο για τα χταπόδια.

Σου προτείνω να διαβάσεις αυτό το άρθρο του New York Review of Books για τα χταπόδια. Τα χταπόδια είναι φοβερά πλάσματα, πανέξυπνα και εντελώς αλλόκοτα. Σε κάνουν να σκέφτεσαι. Πιθανότητες. Καταλαβαίνεις. Ας πούμε, πώς εξηγείται η ύπαρξή τους; Είναι παράδοξα. Ίσως να είναι εξωγήινα. Τέλος πάντων, διάβασε.

Their intelligence is all the more striking because it has evolved completely independently of the line that gave rise to us: our last common ancestor—perhaps some simple, slug-like creature—lived well over 540 million year ago. Humans are more closely related to starfish and sea cucumbers. And yet across a chasm in evolutionary time we encounter a creature with some striking resemblances to ourselves: a mind that calculates and even, perhaps, possesses a form of awareness. In some ways, their abilities surpass ours.

4) Πώς ένα φτωχό ζευγάρι συγκέντρωσε μια απίστευτη συλλογή έργων μοντέρνας τέχνης

Μια πολύ ωραία ιστορία για ένα πάθος, την τέχνη και την αγάπη.

Herb Vogel never earned more than $23,000 a year. Born and raised in Harlem, Vogel worked for the post office in Manhattan. He spent nearly 50 years living in a 450-square-foot one-bedroom apartment with his wife, Dorothy, a reference librarian at the Brooklyn Public Library. They lived frugally. They didn’t travel. They ate TV dinners. Aside from a menagerie of pets, Herb and Dorothy had just one indulgence: art. But their passion for collecting turned them into unlikely celebrities, working-class heroes in a world of Manhattan elites.

“I have no regrets,” Dorothy said. “I’ve had a wonderful life. And I believe Herb and I were made to be together.”

3. Πώς Ο Ντέιβιντ Σεντάρις εξευτέλισε την αδερφή του

Μια θλιβερή ιστορία: Είχα ανεβάσει στο site το κείμενο που έγραψε ο διάσημος ελληνοαμερικανός συγγραφέας Ντέιβιντ Σεντάρις για την αδερφή του, η οποία πρόσφατα αυτοκτόνησε. Λίγες ημέρες μετά, μια φίλη της -ο τελευταίος άνθρωπος που της μίλησε- απάντησε, γράφοντας λόγια πολύ σκληρά για τον Ντέιβιντ και την οικογένεια γενικότερα.

I found David Sedaris’ article, “Now we are five,” in the Oct. 28 New Yorker to be obviously self-serving, often grossly inaccurate, almost completely unresearched and, at times, outright callous.

...και το πολύ σοβαρό:

Not only could Tiffany have been saved, she could have blossomed. While her friends had done pretty much all they could, at least half of her mental health issues stemmed from, or were exaggerated by, her poverty and unstable housing situation, but also from David’s occasional mockery of her in his writings.

καθώς και

In an interview on Dutch TV, given about a month after Tiffany’s suicide, David was asked, “What if you could ask her one question?” He replied, “Can I have the money back that I loaned you?” He laughed. “She borrowed all this money from me. She said, ‘I will pay you back in my lifetime.’ I can’t believe I fell for that.”

Πολύ περίεργη ιστορία, αυτή.

2) Τα λιοντάρια του Σερενγκέτι 

Ένα καταπληκτικό αφιέρωμα του National Geographic με φωτογραφίες και βίντεο που έχουν τραβηχτεί από ρομπότ. Απίστευτο πράγμα, αφιέρωσέ του λίγο χρόνο.

1) Ένα συγκλονιστικό HTML υπερθέαμα για τη δολοφονία του Κένεντι

Αριστούργημα. Επίσης από το National Geographic.

Θυμήσου ακόμα:

Τα 15 καλύτερα λινξ του 2012

Γιατί Τα Βιβλία Δεν Θα Εξαφανιστούν Ποτέ - Part II

Πριν από μερικούς μήνες είχα γράψει για ένα "βιβλίο" του Κρις Γουέαρ που στην πραγματικότητα δεν ήταν βιβλίο, ήταν ένα κουτί με χάρτινα κόμιξ διαφόρων ειδών και μεγεθών. Το συμπέρασμα ήταν πως, όσο υπάρχουν τέτοια θαυμάσια αντικείμενα που έχουν αξία όχι μόνο ως φορείς του περιεχομένου (λέξεις, σκίτσα), αλλά και ως αντικείμενα καθαυτά, τα βιβλία ως προϊόντα δεν θα πάψουν να υπάρχουν.

Σήμερα θα σας δείξω άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα. Λέγεται "S":

Είναι ένα βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο ντυμένο με μαλακό ύφασμα που έρχεται σε μια θήκη. Η θήκη γράφει τον τίτλο, το μυστηριώδες "S", και τα ονόματα των συγγραφέων που είναι Νταγκ Ντορστ και Τζ. Τζ. Έιμπραμς. Ναι, αυτός. Το ίδιο το βιβλίο, ωστόσο, έχει απάνω άλλο όνομα και άλλο όνομα συγγραφέα. Λέγεται "The Ship of Theseus" και ο συγγραφέας V.M. Straka.

Πριν καν ανοίξεις το βιβλίο μπορείς να καταλάβεις ότι κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ. Δεν είναι μόνο ο διπλός τίτλος. Είναι το βιβλίο το ίδιο. Μοιάζει αφύσικα φουσκωμένο, ιδιαίτερα βαρύ, σαν να περιέχει περισσότερα πράγματα μέσα από τις σελίδες του.

Από την πρώτη κιόλας σελίδα καταλαβαίνεις πως, όντως, αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο πράγμα. Φτιαγμένο ώστε να μοιάζει με παλιό βιβλίο δανειστικής βιβλιοθήκης, το "The Ship of Theseus" είναι ένα δημιούργημα του φανταστικού και μυστηριώδους Στράκα, ο οποίος υποτίθεται ότι το έγραψε το 1949 και έκτοτε εξαφανίστηκε χωρίς να μάθει ποτέ κανείς την τύχη του. Το βιβλίο έχει σημειώσεις του ανθρώπου που το εξέδωσε, ενός επίσης μυστηριώδους τύπου ονόματι F.X. Caldeira, που ήταν ο μεταφραστής του Στράκα και έχει κάποιες δικές του απόψεις για την ταυτότητα και την τύχη του (άγνωστού του) συγγραφέα.

Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας.

Γιατί το βιβλίο περιέχει άλλα δύο χαρακτηριστικά που το μετατρέπουν σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Πρώτα, τα σχόλια.

Κάθε σελίδα του βιβλίου, εκτός από το κείμενο του "Στράκα" και τις υποσημειώσεις του "Καλντέιρα" έχει στα περιθώρια γραμμένες χειρόγραφες σημειώσεις. Διαβάζοντάς τις ο αναγνώστης γρήγορα καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια μορφή συζήτησης. Δύο αναγνώστες, η φοιτήτρια Τζεν και ο μελετητής του έργου του Στράκα Έρικ, δανείζονταν εναλλάξ το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη και απαντούσαν ο ένας στα σχόλια του άλλου, δημιουργώντας αμέτρητες συζητήσεις μεταξύ τους με αφορμή εδάφια του βιβλίου, σχολιάζοντας το μυστήριο της ταυτότητας του Στράκα, τις ιδέες του Καλντέιρα και, τελικά, δημιουργώντας μια πιο προσωπική σχέση.

Ξεφυλλίζοντας καταλαβαίνεις ότι ετούτο εδώ είναι ένα πολύ ασυνήθιστο πράγμα: Κάθε σελίδα του βιβλίου είναι έγχρωμη, τυπωμένη έτσι ώστε να μοιάζει παλαιωμένη, με τα πολύχρωμα γράμματα της Τζεν και του Έρικ γύρω γύρω να σου δίνουν την εντύπωση πως ετούτο το αντίτυπο έχει όντως περάσει από διάφορα χέρια. Ο εντυπωσιασμός αυτός γρήγορα δίνει τη θέση του σε μια μικρή σύγχυση και μια αγωνία:

Εντάξει, πώς διαβάζεται αυτό το πράγμα;

Υπάρχουν δύο βασικές πλοκές που καλείται να ακολουθήσει ο αναγνώστης: Η κανονική υπόθεση του "κανονικού" βιβλίου, πλαισιωμένη από τα σχόλια του μεταφραστή Καλντέιρα, βεβαίως, και ταυτόχρονα ο σχολιασμός της στα περιθώρια από τους δυο αναγνώστες. Αν ακούγεται περίπλοκο, σε ενημερώνω ότι είναι, αλλά όχι όσο θα φανταζόταν κανείς. Ξεκίνησα διαβάζοντας διστακτικά, αποφασίζοντας να δώσω έμφαση στο κανονικό κείμενο και, σε κάθε διάλειμμα του κεφαλαίου, να γυρνάω πίσω για να διαβάσω και τα σχόλια, και δούλεψε. Από τη στιγμή που μου λύθηκε και η απορία της χρονικής συνέχειας της "κουβέντας" της Τζεν με τον Έρικ (δεν υπάρχει) η ανάγνωση κυλούσε φυσιολογικά, αν και αργά.

Και ήταν μια εμπειρία πολύ περίεργη.

Δεν ήταν σαν να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα -ήταν σα να μελετάς ένα μυστήριο, τη λύση του οποίο καλείσαι να ανακαλύψεις.

Δεν είναι λογοτεχνία: Είναι παιχνίδι.

Αυτό, βεβαίως, δεν είναι απαραιτήτως κακό και δεν το λέω για κακό. Το παιχνίδι είναι καλό πράγμα, έχει ως αποκλειστικό σκοπό να ψυχαγωγεί και να προκαλεί χαρά. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για το συναίσθημα που σου προκαλεί το ξεφύλλισμα αυτού του βιβλίου. Χαρά. Γιατί δεν είναι μόνο οι χρωματιστές σελίδες και η ασυνήθιστη ροή. Κάθε λίγες σελίδες, τοποθετημένα προσεκτικά από χέρια, επίτηδες, εξεπιτούτου, υπάρχουν δώρα.

Επιστολές, αποκόμματα, φωτογραφίες, καρτ-ποστάλ, αντικείμενα από χαρτί βρίσκονται τοποθετημένα ανάμεσα στις σελίδες, σε σημείο συγκεκριμένο και σχετικό με τη μία ή την άλλη πλοκή, για να τα ανοίξεις, να διαβάσεις, να παίξεις.

Ανάμεσα στα αντικείμενα υπάρχει μια ροδέλα για την αποκρυπτογράφηση γρίφων:

Και, το καλύτερο από όλα: Μια χαρτοπετσέτα με ένα χάρτη ζωγραφισμένο απάνω. Μια χαρτοπετσέτα:

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει δει αυτό το βιβλίο και να μην έχει φορέσει ένα πλατύ, λαμπερό χαμόγελο για ώρα πολλή. Ετούτο το πράγμα είναι χαρά, είναι αγάπη και μεράκι και αφοσίωση και επιμέλεια και φροντίδα, ένα αντικείμενο να το πιάνεις και να χαίρεσαι, και πες μου εσύ τώρα πόσα τέτοια υπάρχουν εκεί έξω, 21 δολάρια στο Amazon;

Ετούτο το βιβλίο είναι κατά τη γνώμη μου άλλη μια απόδειξη για το τι μπορεί να είναι "βιβλίο". Το βιβλίο δεν είναι μόνο οι λέξεις -οι λέξεις μπορούν να διαβαστούν και αλλού, σε οθόνες, ίσως και καλύτερα. Το βιβλίο είναι η εμπειρία. Ετούτο εδώ το πράγμα δεν μπορεί να διαβαστεί αλλού, μόνο σε ένα χάρτινο τόμο μπορεί, αυτό είναι το νόημα, αυτή είναι η ουσία, και ως τέτοιο είναι όμορφο και πολύτιμο. Τέτοια αντικείμενα έχει νόημα να υπάρχουν, και θα υπάρχουν, όσο προσφέρουν χαρά στον κόσμο.

Having said that,

Εγώ το βιβλίο ετούτο πιθανότατα δεν θα το τελειώσω ποτέ.

Επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω.

Όπως είπαμε, το "S" το έφτιαξε ο γνωστός δημιουργός του Χόλιγουντ Τζ.Τζ. Έιμπραμς, μαζί με ένα συγγραφέα. Έφτιαξε και τυπικό μυστηριώδες τρέιλερ λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, το εξής:

Ο Τζ.Τζ. Έιμπραμς έχει δημιουργήσει διάφορα πράγματα, τα καινούρια Star Trek, το Alias, ένα Mission Impossible, τώρα φτιάχνει το επόμενο Star Wars. Αλλά είναι πιο γνωστός από όλα για τη δημιουργία μιας από τις διασημότερες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων χρόνων: Το Lost. Σιχαίνομαι το Lost. Βεβαίως η σειρά ετούτη πήρε τον κακό δρόμο αφότου έφυγε ο Έιμπραμς κι άφησε δυο άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, αλλά πολλοί από εμάς επένδυσαν ώρες ατέλειωτης θέασης και σκέψης για τα μυστήρια εκείνουν του περιβόητου νησιού, κι όταν αποδείχτηκε πως αυτοί οι κύριοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα πώς να τα λύσουν με ικανοποιητικό τρόπο, καθώς τα έστηναν στα κουτουρού, ε, τον πήρε και τον Έιμπραμς η μπάλα του θυμού.

Το "S" είναι σχεδόν 500 σελίδες και απαιτούν όλες από τον αναγνώστη πολύ χρόνο και πολλή προσοχή. Περιέχει μυστήρια και μυστικά η αποκρυπτογράφηση των οποίων είμαι σίγουρος ότι μπορεί να είναι απολαυστική. Αλλά φοβάμαι να επενδύσω πάλι χρόνο. Φυσάω και το γιαούρτι, που λένε. Προς το παρόν μάλλον θα προτιμήσω να δείχνω το βιβλίο σε όποιον επισκέπτεται το σπίτι μου, και να απολαμβάνω τη θέα των πλατιών χαμόγελων για πολλή ώρα.

Είναι κι αυτό μια απόλαυση αξιοσημείωτη, νομίζω.

Το Σύμπαν Καταρρέει. Ο Μιχάλης Λιάπης Το Ξέρει.

Ποιος ζει έτσι;

Ποιος συμπεριφέρεται μ' αυτό τον τρόπο; Αυτό σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή. Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατό, είπα. Δε μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο εγγενώς, αυθεντικά διεφθαρμένος στον πυρήνα του είναι του, στην καθημερινή ανθρώπινη λειτουργία του, ή τόσο κουτός. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Ο Μιχάλης ο Λιάπης, εννέα φορές εκλεγμένος βουλευτής, πρώην υπουργός μεταφορών, συνελήφθη επειδή παραβίασε ένα STOP, οδηγώντας ένα πολυτελές SUV, ανασφάλιστο, με πλαστές πινακίδες, και χωρίς να έχει μαζί του το δίπλωμα.

Χωρίς δίπλωμα Χωρίς πινακίδες Χωρίς ασφάλεια Με πολυτελές SUV Παραβίασε STOPΕκλεγμένος απ' το σοφό λαό 9 φορές συνεχόμενα#liapis

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) December 17, 2013

Και (το κερασάκι στην τούρτα, το pièce de résistance) τι έκανε μετά όλη αυτή την ιστορία, τη σύλληψη και τη διαπόμπευση, την ώρα που θα έπρεπε να εμφανιστεί στο Β' Αυτόφωρο Μονομελές Πρωτοδικείο; Τι λες να έκανε; Ξέρεις; Καθόταν στην θεσούλα του στην πτήση της Qatar Airways με προορισμό τη Ντόχα του Κατάρ, όπου θα έπαιρνε άλλη πτήση με τελικό προορισμό τη Μαλαισία.

Πήγε διακοπές σε τροπικό προορισμό, αυτό έκανε.

Πώς; Πως είναι δυνατό; Το σκεφτόμουν, ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης όπου το γίγνεσθαι έχει αποκολληθεί από την πραγματικότητα, μου φαινόταν αδιανόητο ο Μιχάλης Λιάπης να είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Και μετά, ξαφνικά, την ώρα που χάζευα στο ίντερνετ, κατάλαβα. Ξάφνου όλα γίναν προφανή. Φυσικά. Υπάρχει εξήγηση. Μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό που συμβαίνει. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Το σύμπαν καταρρέει.

Διάβασα λοιπόν ότι Δανοί επιστήμονες τα έβαλαν κάτω και τα υπολόγισαν και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ πιθανό τελικά το σύμπαν να καταρρεύσει αν η ύλη εκπέσει σε μια αλλιώτικη κατάσταση και κάθε σωματίδιο αποκτήσει εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο βάρος. Τα πάντα τότε θα συνθλιβούν λόγω της γιγάντιας βαρυτικής έλξης, αστέρια θα αυτοσυνθλίβονται έλκοντας πλανήτες κι άλλα αστέρια, ολόκληροι γαλαξίες θα συρρικώνονται σε καυτές βαριές μπαλίτσες. Κι αυτό μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε, λένε οι Δανοί. Μπορεί να συμβαίνει ήδη.

Αυτό διάβασα, και η αλήθεια ήταν πια προφανής. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Συμβαίνει ήδη. Κι ο Μιχάλης Λιάπης το ξέρει.

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

 

Ζούμε τις ζωές μας ήσυχοι, γνωρίζοντας ότι το σύμπαν θα συνεχίσει να διαστέλλεται για πάνω-κάτω 22 δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα. Καμία βιασύνη, σκεφτόμαστε. Κάτσε να περάσουν άλλα δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια, και θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε για το θέμα. Κάθομαι εδώ πέρα και τρώω γαριδάκια, νωχελικά, χαζεύοντας καθώς το σποτιφάι παίζει, oblivious. Νομίζω ότι έχω χρόνο.

Αν όμως ετούτη τη στιγμή που μιλάμε γαλαξίες καταρρέουν και συμπυκνώνονται σε υπερβαρυτικές καυτές μπαλίτσες ρουφώντας όλη την ύλη που υπάρχει οπουδήποτε; Θα καθόμουν να τρώω γαριδάκια και να ακούω σποτιφάι αν ήξερα ότι από στιγμή σε στιγμή το ηλιακό μας σύστημα κι ο γαλαξίας ολόκληρος θα ρουφηχτεί σε μια υπεργιγάντια μαύρη τρύπα που σχηματίζεται εκεί που βρισκόταν ο γαλαξίας της Ανδρομέδας;

Είναι λοιπόν προφάνες. Συμβαίνει, και ο Λιάπης, ποιος ξέρει από που, το ξέρει. Κάπου το έμαθε, κάποιος του το σφύριξε, και τι να κάνει ο άνθρωπος, FUCK EVERYTHING φώναξε, κι άρχισε να ζει σα να μην υπάρχει αύριο, σε μιαν αχλύ reckless abandon, ζώντας κάθε του στιγμή όπως γουστάρει, αποκολλημένος από τις ηθικές αξίες μιας ανθρωπότητας που δεν γνωρίζει το imminent τέλος της, αχαλίνωτος, ελεύθερος, ρουφώντας τη ζωή όπως σε λίγο θα μας ρουφήξει όλους η Ανδρομέδα.

Σκέψου το.

Δεν είναι προφανές;

Είναι η μόνη εξήγηση.

Χμ.

*πετάει τα γαριδάκια στο πάτωμα, φεύγει*

 

Λινξ 126: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Σχετικά με τη "διαταραχή ελλειματικής προσοχής": Ο μύθος, οι υπερβολές και η αγορά

Ένα εκτενές και πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα για την γιγάντια αγορά που έχει στηθεί από τις φαρμακοβιομηχανίες γύρω από τη σχετικά νέα και αμφιλεγόμενη διάγνωση για τα υπερκινητικά παιδιά.

“The numbers make it look like an epidemic. Well, it’s not. It’s preposterous,” Dr. Conners, a psychologist and professor emeritus at Duke University, said in a subsequent interview. “This is a concoction to justify the giving out of medication at unprecedented and unjustifiable levels.”

2. Πώς η Google "ξανακλείνει" το Android

Μια μεγάλη και αναλυτική καταγραφή του νέου τρόπου με τον οποίο η Google προσπαθεί να μαζέψει το οικοσύστημα του open source Android από την ανεξέλεγκτη -και δωρεάν- διασπορά του, τώρα που έχει πια κυριαρχήσει στην αγορά των smartphones.

Google has always given itself some protection against alternative versions of Android. What many people think of as "Android" actually falls into two categories: the open parts from the Android Open Source Project (AOSP), which are the foundation of Android, and the closed source parts, which are all the Google-branded apps. While Google will never go the entire way and completely close Android, the company seems to be doing everything it can to give itself leverage over the existing open source project. And the company's main method here is to bring more and more apps under the closed source "Google" umbrella.

3. Αυτοί που παίζουνε ακόμα Donkey Kong 

Έξι χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ "The King of Kong", υπάρχουν ακόμα ενήλικες που αφιερώνουν ατέλειωτες ώρες για να σπάσουν το ρεκόρ του κλασικού παιχνιδιού. Και συμμετέχουν και σε πρωταθλήματα και απ' όλα.

Shaun Boyd has something to prove. So he takes an early flight out of the Detroit Metro Airport, headed for this year's Kong Off in Denver, Colorado, where 22 players will spend two days battling for the championship belt. "I want to prove to the community that I'm not just a lucky player that ended up in the top rankings because of a lucky game," he says. "I want to demonstrate that I can do it again."

4. Τα βιβλία που διάβασε φέτος ο Μπιλ Γκέιτς

Ο δισεκατομμυριούχος φιλάνθρωπος διαβάζει μόνο non-fiction, και από αυτά που διάβασε το 2013 προτείνει επτά.

5. Οι ζωές των αδερφών Τσαρνάεφ: Ένα και δύο

Δυο κείμενα από τη Boston Globe και τη Wall Street Journal αντίστοιχα για τη ζωή και τις καταβολές των δυο βομβιστών του Μαραθωνίου της Βοστόνης. Το αφιέρωμα της Globe είναι εκτενές και όμορφο, το της WSJ το έγραψε δημοσιογράφος που γνώριζε προσωπικά τα δυο αδέρφια, τον Ταμερλάν και τον Τζοχάρ. Η ιστορία ολόκληρης της οικογένειάς τους έχει ενδιαφέρον.

Τι Έψαξε Ο Κόσμος Στο Google Το 2013

Τελειώνει άλλη μια χρονιά, ήρθε η ώρα για το Google Zeitgeist, την ετήσια ανακεφαλαίωση του τι έψαξε ο κόσμος στα ίντερνετς τη χρονιά που πέρασε, που είναι και ίσως η καλύτερη ανακεφαλαίωση του τι ενδιαφέρει στα αλήθεια τους ανθρώπους της Γης ή, έστω, του ελεύθερου "Δυτικού" κόσμου.