Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 37

Τα 5 Καλύτερα Παιχνίδια Που Έπαιξα Στο Xbox 360

Παιχνίδια. Α, παιχνίδια. Θα πίστευε κανείς ότι ενήλικες με άσπρα μαλλιά δεν θα 'πρεπε να παίζουνε παιχνίδια και, πράγματι, όταν ήμασταν σε ηλικίες που ταίριαζε να παίζουμε παιχνίδια δεν φανταζόμασταν πως, όταν φτάναμε να γίνουμε ενήλικες με άσπρα μαλλιά, θα παίζαμε ακόμα.

Αλλά παίζουμε.

Επειδή είμαστε αλλιώτικοι ενήλικες από τους ενήλικες που ξέραμε όταν ήμασταν παιδιά, και επειδή τα παιχνίδια, σήμερα, είναι αλλιώτικα. Πιο μεγάλα, πιο ώριμα, πιο συναρπαστικά: Για ενήλικες.

Καθώς η νέα γενιά παιχνιδομηχανών φτάνει σιγά σιγά σε σπίτια ενηλίκων και μη, -αλλά όχι στα δικά μας, επειδή στην Ελλάδα δεν πωλούνται ακόμα, θα φταίνε τα μνημόνια μάλλον-, έκανα ένα ξεσκαρτάρισμα στα παιχνίδια της προηγούμενης γενιάς, για να δω ποια μου 'χουν μείνει πιο πολύ χαραγμένα στην ταλαιπωρημένη, ενήλικη μνήμη. Είχαν μείνει κάμποσα.

Η παιχνιδομηχανή που είχα -και που, εδώ που τα λέμε, έχω ακόμα-, ήταν ένα Xbox 360. Στην προ-προηγούμενη γενιά είχα ένα Playstation 2. Και πιο παλιά δεν συμμετείχα στην τάση "παιχνίδια στην τηλεόραση": Είχα Amiga 500. Πιο πριν ήμουνα νήπιο. Πιο πριν δεν υπήρχα.

Το Xbox μου κράτησε συντροφιά καλή τις εποχές που είχα χρόνο να κάθομαι ακίνητος σε έναν καναπέ με τις ώρες συμμετέχοντας σε ένα φανταστικό γίγνεσθαι και καθοδηγώντας ψηφιακά τεκταινόμενα σε μιαν οθόνη λαμπερή. Πλέον η πολυτέλεια αυτή έχει εν πολλοίς χαθεί, μα όταν υπήρχε χρησιμοποιήθηκε πολύ και, καθώς οι άνθρωποι που φτιάχνουνε τα videogames είναι πλέον καλλιτέχνες και οι παραγωγές πανάκριβες και πολλά από τα παιχνίδια αληθινά αριστουργήματα, χρησιμοποιήθηκε καλά.

Εκείνη η περίοδος μου λείπει, το ομολογώ.

Την πέρασα πιο πολύ και πιο ευχάριστα με τα εξής:

5. Bioshock 2 (2010)

Ετούτο εδώ το FPS είχε τον απρόσωπο πρωταγωνιστή που λιανίζει γλιτσερά τέρατα με τα ντουφέκια του, αλλά είχε και κάτι άλλο που το έκανε αξέχαστο: την ατμόσφαιρα. Ωραίο παιχνίδι, δε λέω, αν και κομματάκι δύσκολο, αλλά το παιχνίδι καθ' αυτό ήταν μόνο αφορμή για να περιδιαβαίνεις σε έναν κόσμο καταπληκτικά σχεδιασμένο και πολύ τρομαχτικό. Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε μια εγκαταλειμένη υποβρύχια πόλη η οποία έχει μια δραματική και φρικιαστική ιστορία, ψήγματα της οποίας μαθαίνεις προχωρώντας στην υπόθεση. Το μέρος αυτό είναι καταπληκτικά σχεδιασμένο, με μια steampunk αισθητική και ταυτόχρονα design της εποχής του '50 (όταν υποτίθεται ότι κατασκευάστηκε), ένα αποπνικτικό αριστούργημα, τριγυρνάς και σε πιάνει κλειστοφοβία και ανατριχίλα, κι αυτό πριν καν εμφανιστούν τα απέθαντα τέρατα και τα αλλόκοτα κοριτσάκια με φώτα να βγαίνουν απ' τα μάτια.

To 2010 o μακαρίτης ο Ρότζερ Έμπερτ, ο διάσημος κριτικός κινηματογράφου, είχε γράψει ότι "τα videogames δεν μπορούν ποτέ να γίνουν τέχνη". Την ίδια χρονιά ετούτο το παιχνίδι τον διέψευσε κατά τη γνώμη μου απόλυτα. Και έχει κι άλλα η λίστα παρακάτω. Το #1 ας πούμε. Αλλά πρώτα:

4. Fable II (2008)

Ετούτο εδώ το θαυμάσιο πράγμα κυκλοφόρησε το 2008 και ήταν κάτι το σπάνιο, ένα παιχνίδι που μοιάζει φαινομενικά γνώριμο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα που μπορεί να μοιάζουν παρόμοια. Ήτανε τάση την προηγούμενη δεκατία στα videogames η απόπειρα να μπει στο παιχνίδι το συναισθηματικό δίλημμα. Οι δημιουργοί ήθελαν να βάλουν τους παίκτες να παίρνουν αποφάσεις πιο σημαντικές από το αν θα πάει ο χαρακτήρας δεξιά ή αριστέρα -ήθελαν να βάλουν στην υπόθεση ζητήματα ηθικής και λογικής, να παίζει ο άλλος και οι αποφάσεις του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού να έχουν σημασία, να έχουν συνέπειες, να αλλάζουν την ίδια την εμπειρία του, το ίδιο το παιχνίδι. Το Fable II ήταν ένα φαινομενικά απλοϊκό RPG που σε έβαζε σε μια φανταστική χώρα ονόματι Αλβιόνα γεμάτη με φανταστικούς χαρακτήρες και μια σειρά από αποστολές (άλλες απαραίτητες για να ολοκληρωθεί η ιστορία, άλλες προαιρετικές) και πολλές δυνατότητες για δραστηριότητες παράλληλες με την υπόθεση. Μπορούσες να πιάσεις δουλειά, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να εκπαιδεύσεις το σκύλο που σε ακολουθούσε παντού, να προσπαθείς να γίνεις αγαπητός στους πολίτες της χώρας -ή όχι-, παίζοντας παράλληλα τις αποστολές που ξεκλείδωναν τα κεφάλαια της ιστορίας.

Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ ετούτο το Fable. Δεν είχα παίξει το πρώτο μέρος, και δεν μου άρεσε εξίσου το τρίτο, αλλά αυτό εδώ, το δεύτερο, ήταν ένα από τα παιχνίδια που απόλαυσα περισσότερο στην ενήλικη ζωή μου. Μπορεί να έφταιγε η υπόθεση με το σκύλο. Τι ωραία ιδέα.

3. Mass Effect (2007)

Αυτή την τάση που είπαμε από πάνω το Mass Effect, ένα άλλο ιδιόρρυθμό RPG, την ξεχείλωσε, της άλλαξε τα φώτα. Ο πρωταγωνιστής κομάντερ Σέπαρντ (εσύ διάλεγες το μικρό του -Θοδωρής Σέπαρντ ας πούμε- και μπορούσε να είναι και γυναίκα)  προσπαθεί να σώσει το σύμπαν από κάτι έλλογα σατανικά ρομπότ ταξιδεύοντας από πλανήτη σε πλανήτη, μιλώντας με διάφορα εξωγήινα είδη και ολοκληρώνοντας αποστολές που περιλαμβάνουν αναπόφευκτα κλωτσοπατινάδες και mayhem. Αλλά περιλαμβάνουν και πολλές κουβέντες, και πολλές αποφάσεις -ποιους θα επιλέξεις για συντρόφους στην αποστολή, ποιους θα αφήσεις να ζήσουν ή να πεθάνουν- οι οποίες έχουν σημαντικές συνέπειες στην εξέλιξη του παιχνιδιού.

Το κυριότερο από όλα, όμως, είναι η υπόθεση. Το Mass Effect είναι η καλύτερη ιστορία επιστημονικής φαντασίας που παρακολούθησα ποτέ σε videogame, και αυτό σας το γράφει κάποιος που έχει θέμα με τα σενάρια των videogames, δυσκολεύεται να τα παρακολουθήσει, (για παράδειγμα έχω παίξει όλα τα Halo και μα το στιβτζομπς μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει τι γίνεται στην υπόθεση). Ετούτη η ιστορία είναι απλή και κατανοητή, διαδραματίζεται σε έναν κόσμο φτιαγμένο με φαντασία και προσοχή, έχει ωραίες εκπλήξεις, πολλή αγωνία και δραματική κορύφωση. Ελάχιστες ταινίες έχω δει πιο σφιχτογραμμένες από το πρώτο Mass Effect.

Ακολούθησαν δύο ακόμα πολυσυζητημένες συνέχειες τις οποίες δεν έπαιξα, δυστυχώς. Κι αυτό είναι κρίμα.

2. Assassin's Creed II (2009)

Δεν έχω πάει ούτε στη Βενετία ούτε στη Φλωρεντία αλλά από μία άποψη νιώθω ότι δε χρειάζεται. Γιατί τις έχω δει ήδη. Ετούτο εδώ το παιχνίδι δράσης και περιπέτειας έχει μια μπερδεμένη υπόθεση που πηγαινοέρχεται στο σήμερα και το παρελθόν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του διαδραματίζεται στην Ιταλία του 15ου αιώνα. Η υπόθεση είναι μια μπουρδουκλωμένη μπούρδα, κάτι για μια προαιώνια μάχη ανάμεσα στους Ασασίνους και τους Τέκτονες (ο δικός μας, ο Έτσιο Αουντιτόρε, είναι Ασασίνος) που μπλέκει μέσα Βοργίες, Μεδίκους, το Νικολό Μακιαβέλι και το Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αλλά το σημαντικότερο στο συγκεκριμένο παιχνίδι είναι άλλο: Ο τρόπος που κινείται ο πρωταγωνιστής μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Το παιχνίδι είναι "ανοιχτό", με την έννοια ότι σε αμολάει σε ένα μέρος αχανές, και σ' αφήνει να περιδιαβαίνεις κατά το δοκούν, συμμετέχοντας στην υπόθεση ή όχι. Τα τρία από τα πέντε παιχνίδια της λίστας ετούτης τέτοια είναι. Αλλά το συγκεκριμένο έχει ένα χαρακτηριστικό που το κάνει να ξεχωρίζει εντελώς από οποιοδήποτε άλλο: Δεν σ' αφήνει να περιδιαβαίνεις μόνο τους δρόμους των πόλεων της υπόθεσης, αλλά σου επιτρέπει να σκαρφαλώνεις και τους τοίχους, και να περιδιαβαίνεις τις ταράτσες.

Δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο μεγάλη διαφορά κάνει αυτή η σημαντική λεπτομέρεια.

Χάρη στο Assassin's Creed ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αναγεννησιακή Φλωρεντία και τη Βενετία, τις κυρίως πόλεις όπου διαδραματίζεται η υπόθεση του παιχνιδιού. Ο Έτσιο τρέχει στα σοκάκια, κολυμπάει στα κανάλια, σκαρφαλώνει στα μπαλκόνια, πηδάει από τις ταράτσες κι όλα αυτά σε ένα κόσμο εξαιρετικά σχεδιασμένο, με θαυμάσια μουσική να παίζει από πίσω, το όλον ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα ανεπανάληπτο και απερίγραπτα εθιστικό. Πέρα από την υπόθεση και τις αποστολές και τα κυνηγητά, το σημαντικότερο απ' όλα στο Assassin's Creed είναι η ελευθερία της εξερεύνησης και στις δύο διαστάσεις του κόσμου, όχι μόνο πέρα-δώθε αλλά πάνω-κάτω.

Είναι μια σπουδαία εμπειρία.

Αν ποτέ πάω σε μια από αυτές τις πόλεις, είμαι σίγουρος, θα μου 'ρθει ενστικτωδώς να σκαρφαλώσω στους τοίχους των κτιρίων. Θα ξέρω τι υπάρχει εκεί πάνω.

1. Red Dead Redemption (2010)

Στη λίστα παραπάνω υπάρχουν ένα παιχνίδι τρόμου, ένα fantasy, ένα διαστημικό sci-fi και μια ιστορική περιπέτεια, από όλα έχει ο μπαξές δηλαδή, ένα smörgåsbord ψηφιακής απόλαυσης. Το μόνο πράγμα που λείπει είναι ένα γουέστερν.

Το Red Dead Redemption είναι ένα γουέστερν.

Είχα την εντύπωση ότι είχα παίξει το Grand Theft Auto (το Vice City, το San Andreas) στο Xbox, αλλά όχι, τα είχα παίξει στο PS2 αυτά. Το gameplay αυτών των παιχνιδιών, που θέλει τον πρωταγωνιστή να περιφέρεται σε έναν αχανή κόσμο γεμάτο με κόσμο, εχθρούς και περιπέτειες, το έπαιξα στην καλύτερή του μορφή σε ετούτο εδώ το αριστούργημα. Δεν είναι μόνο το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξα στο Xbox. Είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει ποτέ οπουδήποτε.

Η υπόθεση του παιχνιδιού αυτού διαδραματίζεται στο 1911, προς το τέλος της εποχής της "άγριας" δύσης δηλαδή. Ο ήρωας λέγεται Τζον Μάρστον, είναι ένας βαρύς τύπος με γρέζι στη φωνή και παρελθόν σκοτεινό, κι έρχεται σε μια πόλη για να βρει κάτι παράνομους τύπους, παλιούς του γνώριμους, για λογαριασμό της κυβέρνησης, με την οποία έχει και ο ίδιος εκκρεμότητες και χρεωστούμενα. Όπως και στα παραπάνω, ο πρωταγωνιστής έχει στη διάθεσή του έναν αχανή κόσμο για να τον εξερευνήσει, είτε πεζή είτε καβάλα στ' άλογό του, κι είναι ένας κόσμος ποικίλος, άγριος, και πολύ επικίνδυνος. Υπάρχουν διάφορες πόλεις και οικισμοί, αλλά κυρίως μια απέραντη άγρια φύση στην οποία κρύβονται κάθε είδους κίνδυνοι, ενέδρες, ακόμα και τσατισμένα άγρια ζώα.

Δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό: Πρόκειται για ένα κανονικό γουέστερν. Είναι σαν να παίζεις σε γουέστερν που κρατάει τριάντα ώρες και εσύ αποφασίζεις τι γίνεται παρακάτω. Είναι ένα πράγμα καταπληκτικά φτιαγμένο από κάθε άποψη. Λίγες ταινίες έχουν ηθοποιούς που τα λένε καλύτερα από αυτούς εδώ, και ελάχιστες ταινίες έχουν καλύτερη μουσική. Άκου, ας πούμε, τραγούδι που παίζει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού:

Το να παίξεις ένα videogame δεν είναι απλό πράγμα, είναι επένδυση μεγάλη, κυρίως σε χρόνο. Θα μπορούσε κανείς να δει δεκαπέντε ταινίες στο χρόνο που χρειάστηκα για να τελειώσω αυτό εδώ το ένα παιχνίδι, και 75 ταινίες στο χρόνο που χρειάστηκα για να τελειώσω και τα πέντε αυτής της λίστας. Είναι πολλές ώρες, μεγάλο κομμάτι χρόνου για να αφιερώσει κανείς.

Αλλά να γιατί αξίζει τον κόπο: Επειδή καμιά ταινία δεν μπορεί να σ' αφήσει στις τρεις η ώρα τη νύχτα να περιφέρεσαι με το άλογό σου σε μια αφιλόξενη ψηφιακή έρημο με το πάσο σου, αναζητώντας νωχελικά ληστές και δολοφόνους, καθώς μια λυπημένη φυσαρμόνικα σφυρίζει κάπου μακριά.

Κι αυτό είναι χρήσιμο να το κάνει κανείς πότε πότε.

Αυτή Η Φωτογραφία Είναι Ένα Ανυπέρβλητο (UPDATE: Photoshopped!) Αριστούργημα Που Δε Χρειάζεται Κανενός Είδους Σχόλιο

UPDATE: Βεβαίως, ήταν Photoshop. Η αυθεντική ήταν αυτή:

Η ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΗ:

via

Πρώην Διευθυντής Των New York Times Κάνει Κριτική Σε Καρκινοπαθή Επειδή Μπλογκάρει Πολύ

Αν είχες απορίες για το πώς πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει τον καρκίνο, ορίστε, ο Μπιλ Κέλερ, πρώην διευθυντής των New York Times, διάσημος για την ένθερμη υποστήριξή του στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, εξηγεί πώς γίνεται και γιατί μια καρκινοπαθής μπλόγκερ που γράφει για την περιπέτειά της το κάνει λάθος. Για το συγκεκριμένο θέμα έχει γράψει στον Guardian και η γυναίκα του, δε. Για την ίδια μπλόγκερ. Η οικογένεια έχει πολύ έντονες γνώμες για το θέμα, κάποιας μορφής αυθεντία στο πώς πρέπει κάποιος να πεθαίνει, προφανώς.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ UPDATE: Το άρθρο της γυναίκας το Κέλερ σβήστηκε από την σελίδα του Guardian: "This post has been deleted with the agreement of the subject because it is inconsistent with the Guardian editorial code".

Το κείμενο του Κέλερ είναι σοκαριστικό, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως αναφέρεται (με ψόγο, ακόμα και ειρωνεία!) σε μια άρρωστη γυναίκα.

Παρακάτω, δέκα χαρακτηριστικά tweets από τις αντιδράσεις που πυροδότησε:

Terrified I might get cancer, because what if Bill and Emma Keller yell at me.

— Ken Jennings (@KenJennings) January 13, 2014

One of the subtexts? "Whiny woman making a big fuss about cancer. Shush! Go pet your therapy dog!" @nytkeller

— Susan Orlean (@susanorlean) January 13, 2014

Hey @nytkeller - next time you wanna "peck out" a condescending op-ed on how women like @AdamsLisa should cope w/breast cancer, STOP TYPING.

— Kevin Byrne (@kbyrne91) January 13, 2014

What a horrific op-ed. He's arguing that someone should go die of cancer quietly. via @nytimes by @nytkeller http://t.co/MduPkbuyJ6

— Christine Slocum (@ChristineLSloc) January 13, 2014

While @emmagkeller wonders why @AdamsLisa tweets so much, @nytkeller asks why modern medicine is prolonging her life. Shut up & die?

— Neizan (@Neizan5) January 13, 2014

Most amazing thing about Bill Keller's monumental assholery: his sneering rage at Adams and Sloan-Kettering keeping medical info private.

— Dan the Man (@DayOldDonuts) January 13, 2014

They are shitting on a woman who would literally do anything to ensure that she can be there for her babies. Her 3 babies. Who does that?

— Xeni Jardin (@xeni) January 13, 2014

Bill Keller, a NY Times journo who encouraged war against Iraq, harassed a woman with breast cancer for embracing war metaphors he made up.

— Ben Munise (@BMunise) January 13, 2014

it's good that bill keller, iraq war proponent, has trained his skeptical eye on a fucking breast cancer patient

— Emurphany (@epmurph) January 13, 2014

Και από την ίδια τη μπλόγκερ:

@nytkeller The main thing is that I am alive. Do not write me off and make statements about how my life ends TIL IT DOES, SIR.

— Lisa Bonchek Adams (@AdamsLisa) January 13, 2014

Λινξ 128: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Η ανθρωπότητα, χιλιάδες χρόνια μετά. 

Ετούτο παρακαλώ αφιέρωσε μισή ώρα από την ημέρα σου για να το διαβάσεις ολόκληρο. Είναι μια παρουσίαση της δουλειάς του φιλοσόφου Νικ Μπόστρομ, διευθυντή του ινστιτούτου "Future of Humanity" στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που μελετάνε σενάρια για το απώτερο μέλλον του ανθρώπινου είδους, όχι τι θα γίνει σε δέκα ή είκοσι χρόνια, αλλά πώς -ή τι- θα είναι οι άνθρωποι μετά από χιλιετίες. Ο Μπόστρομ και οι συνάδελφοί του δεν ανησυχούν καθόλου για γιγάντιους αστεροειδείς και τρομακτικές εκρήξεις ηφαιστείων: Πιστεύουν πως το τέλος του ανθρώπινου είδους θα έρθει σε ένα από τα επόμενα στάδια της τεχνολογικής εξέλιξης. Εξαιτίας της.

The risks that keep Bostrom up at night are those for which there are no geological case studies, and no human track record of survival. These risks arise from human technology, a force capable of introducing entirely new phenomena into the world.

2. Το μεγαλύτερο πορνείο του κόσμου. 

Ένα ρεπορτάζ του Al Jazeera για μια ολόκληρη περιοχή στη Μουμπάι όπου συνωστίζονται 7.000 σκλάβες και χιλιάδες παιδιά.

"After establishing contact with pimps and verifying the presence of minors, we would report to the police at the state level, otherwise local police would rapidly inform the pimps for 10,000 rupees ($160). If there's any leak in the chain, the area would be blackout and you wouldn't find any minor in the area," explains Oasis worker Archana Kumar.

3. Η γενοκτονία και το πετρέλαιο - μια συγκλονιστική ιστορία από το Εκουαδόρ.

Μια φυλή του Αμαζονίου επιτέθηκε σε μέλη μιας άλλης φυλής, μιας από αυτές που ζουν απομονωμένες στο δάσος και αρνούνται να έρθουν σε επαφή με τον πολιτισμό. Ο τρόπος που αντέδρασε η κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορέα και ο ρόλος των κοιτασμάτων πετρελαίου που βρίσκονται στις προστατευμένες περιοχές όπου ζουν εκείνες οι φυλές κάνουν την ιστορία ακόμα πιο δραματική. Αναφέρεται και το Yasuni ITT Initiative, μια κωμικοτραγική απόπειρα της κυβέρνησης να "εκβιάσει" τη διεθνή κοινότητα για να μην κάνει γεωτρήσεις σε εθνικό δρυμό.

"We killed them on their way out. We killed them like fat animals... blood, lots of blood, blood flowing like water... I shot one in the stomach, I don't know if they lived or died. I ran out of bullets... One Taromenane came at K. with two spears, but couldn't get him. You know how the bullet is, much faster.... After all the people we killed, we felt dizzy."

4. Η HSBC ξέπλενε τα χρήματα εμπόρων ναρκωτικών. Το πρόστιμο που έφαγε θα σε εξαγριώσει. 

Η φενάκη του "too big to fail" προστατεύει ακόμα τους εγκληματίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

The banks' laundering transactions were so brazen that the NSA probably could have spotted them from space. Breuer admitted that drug dealers would sometimes come to HSBC's Mexican branches and "deposit hundreds of thousands of dollars in cash, in a single day, into a single account, using boxes designed to fit the precise dimensions of the teller windows."

5. Πώς η NSA παραλίγο να καταστρέψει το ίντερνετ.

Ένα αναλυτικό ρεπορτάζ του Wired για τις συνέπειες της κατασκοπευτικής δράσης της NSA στη λειτουργία μερικών από τις μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας του κόσμου. Το περιοδικό αποκαλύπτει τι συνέβη στo Google, το Facebook, τη Microsoft και αλλού μετά την αποκάλυψη της δράσης της μυστικής υπηρεσίας από τον Guardian και τη Washington Post πέρυσι.

“We had 90 minutes to respond,” says Facebook’s head of security, Joe Sullivan. No one at the company had ever heard of a program called Prism. And the most damning implication—that Facebook and the other companies granted the NSA direct access to their servers in order to suck up vast quantities of information—seemed outright wrong. CEO Mark Zuckerberg was taken aback by the charge and asked his exec­utives whether it was true. Their answer: no. Similar panicked conversations were taking place at Google, Apple, and Microsoft. “We asked around: Are there any surreptitious ways of getting information?” says Kent Walker, Google’s general counsel. “No.”

Αστέρια

Σ΄αυτό το timelapse,ο πεντακάθαρος ουρανός της Χιλής, τη νύχτα.

Τα 11/24 Στάδια Του Έρωτα, Σύμφωνα Με Οκτάχρονα Παιδάκια

Εδώ, δύο οκτάχρονα κορίτσια γράφουν ποια είναι κατά τη γνώμη τους τα στάδια του έρωτα. Αν και τα έχουν αριθμήσει 24, έχουν συμπληρώσει μόνο τα 11. Σημαντικό: Οι εραστές πρώτα ανταλλάσσουν δαχτυλίδια, και μετά πάνε μαζί στην πισίνα.

How to fall in love

1. First you stare at the person.

2. You get close to each other

3. You ask for a date.

4. You go in bed and do sex

5. When you kiss you suck and lick

6. Get nacked [sic] in bed and do more sex.

7.

8. Go dance and put your noses together.

9.

10. You go in bed forever Then kiss forever.

11. Take a shower together and kiss.

12. Give each other rings.

13. Go to the pool together.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

Από εδώ.

Η Μία, Μοναδική Απάντηση Σε Όσους Σε Κατηγορούν Ότι Βγάζεις Φωτογραφίες Αντί Να "Ζεις Τη Στιγμή"

via xkcd

Η Καλύτερη Επαγγελματική Κάρτα Του Κόσμου

Αυτός ο κύριος είναι, λέει, δισεκατομμυριούχος, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Κίνα, και τώρα θέλει να αγοράσει τους New York Times. Είναι επίσης όλα αυτά τα πράγματα που γράφει απάνω η παραπάνω κάρτα, η φωτογραφία της οποία κάνει τη γύρα τώρα στα παγκόσμια ίντερνετς.

Είναι το ίνδαλμα της ημέρας.

via

5 Πράγματα Που Συμβαίνουν Στο Πρώτο Επεισόδιο Του Borgen

Το καταλαβαίνω ότι το γράφω αργά αυτό, πρόκειται για θέμα που έρχεται από το μακρινό 2010, άλλωστε, αλλά εγώ τώρα άρχισα να το βλέπω αυτό το πράγμα, και τώρα έπαθα το όλο συναισθηματικό ταράκουλο.

Το Borgen είναι μια τηλεοπτική σειρά που σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να θεωρηθεί "πολιτικό δράμα", καθώς λέει πολύ σοβαρά και μετρημένα μια ιστορία για τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Δανίας, με κεντρικό άξονα τις περιπέτειες της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της χώρας. Για τη δική μας, την ελληνική πραγματικότητα όμως, είναι κάτι σαν το Avatar με τους μπλε εξωγήινους, επιστημονική φαντασία με το "επιστημονική" σε παχιά εισαγωγικά.

Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας γράψω τώρα πέντε πράγματα που συμβαίνουν στο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Δεν είναι και πολύ spoilers -για το πρώτο επεισόδιο μιλάμε μόνο, η σειρά διαρκεί τριάντα επεισόδια στο σύνολο- αλλά αν δεν θέλετε να ξέρετε τίποτα απολύτως για το περιεχόμενό του, μη διαβάσετε παρακάτω.

Λοιπόν, συμβαίνουν τα εξής:

1) Ένα μεγάλο σκάνδαλο αποκαλύπτεται και αλλάζει άρδην το πολιτικό σκηνικό και αλλοιώνει και το αποτέλεσμα των εκλογών: Η σοκαριστική αποκάλυψη ότι ο πρωθυπουργός χρέωσε την πρωθυπουργική κάρτα με 70.000 κορώνες για αγορές της συζύγου του.

Δηλαδή περίπου 9.500 ευρώ.

2) Κανάλι απαγορεύει σε διάσημη μεγαλοδημοσιογράφο να παρουσιάσει το debate των πολιτικών αρχηγών επειδή κυκλοφορεί email που υποστηρίζει ότι "έχει ξαναρχίσει να πίνει".

3) Ο υπερφιλόδοξος νεαρός σύμβουλος/δεξί χέρι αρχηγού κόμματος της Βουλής οδηγεί ένα παλιό VW.

4) Η πρωταγωνίστρια, αρχηγός κεντρώου κόμματος της Βουλής πηγαίνει στη δουλειά με ποδήλατο. Φοράει κράνος. Μετά τη νύχτα των εκλογικών αποτελεσμάτων επιστρέφει στο σπίτι της με ταξί.

5) Αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης και πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός θέλει να καπνίσει πούρο, βγαίνει έξω.

Αυτά που λέτε.

Λινξ 127: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Ο μεγαλύτερος απατεώνας του Ίντερνετ - The Atlantic

Εδώ η ιστορία του Τζέσι Γουίλμς, ενός από τους τύπους που ευθύνονται για τα sites-απάτες που συλλέγουν με διάφορους τρόπους αριθμούς πιστωτικών καρτών και χρεώνουν χιλιάδες ανύποπτους ή αφελείς με ιλιγγιώδη ποσά. Ενδιαφέροντα στοιχεία της συγκεκριμένης ιστορίας: Η ηλικία του πρωταγωνιστή, και η αναμφίβολη συνενοχή των μεγαθηρίων του ίντερνετς.

Now 26 and already having made and lost multiple fortunes, Jesse Willms provides us with a perfect symbol of the savage landscape of online commerce. If the Internet is still in many ways a Wild West, seemingly ungovernable in its vastness, then people like Willms may well be its canny snake-oil salesmen, talking fast and hustling unsuspecting consumers in the digital equivalent of broad daylight.

2. O CEO του Evernote ζητάει συγγνώμη που το Evernote δεν είναι και πολύ καλό

Ένας δημοσιογράφος έγραψε post για προβλήματά του με τη δημοφιλή web υπηρεσία (τη χρησιμοποιώ κι εγώ -όχι πολύ ευχαριστημένος) και την επόμενη ημέρα του απάντησε ο Φιλ Λίμπιν του Evernote ζητώντας συγγνώμη και δίνοντας υποσχέσεις για βελτιώσεις στο άμεσο μέλλον. Είναι ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Quality improvements are the sort of thing that you ought to show, not just talk about, so we hadn’t planned on discussing this theme until closer to the end of 2014. However, Jason’s article hit too close to home to leave unremarked, so I decided to be up front about what we’ve done in the past few months and what we’re going to do in the next few.

3. Μια -αυστηρή, μα ψύχραιμη- κριτική προσέγγιση του TED - The Guardian

Problems are not "puzzles" to be solved. That metaphor assumes that all the necessary pieces are already on the table, they just need to be rearranged and reprogrammed. It's not true. "Innovation" defined as moving the pieces around and adding more processing power is not some Big Idea that will disrupt a broken status quo: that precisely is the broken status quo.

Λέει ενδιαφέροντα πράγματα αυτός ο κύριος, λίγο μόνο χάνει την ισχύ του επιχειρήματός του εξαιτίας του ότι το κείμενο αυτό είναι το κείμενο ομιλίας του. Από TEDx event.

4. Τι έγινε στ' αλήθεια στη Βεγγάζη - NYT

Ένα μεγάλο και αναλυτικό ρεπορτάζ (εξαιρετικά σχεδιασμένο για το web) που καταρρίπτει το μύθο περί εμπλοκής της Αλ Κάιντα στη δολοφονική επίθεση ένοπλων κατά της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στην πόλη της Λιβύης το Σεπτέμβρη του 2012, και περιγράφει με λεπτομέρειες όλα τα γεγονότα εκείνων των δραματικών ημερών.

5. Η Μυστική Ζωή του Γουόλτερ Μίτι - The New Yorker

Στους κινηματογράφους έχει κυκλοφορήσει αυτή η νέα ταινιούλα με το Μπεν Στίλερ, η οποία είναι βασισμένη σε πάρα πολύ ωραίο διήγημα του Τζέιμς Θέρμπερ, γραμμένο το 1939. Μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ.