Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 35

Humans Of New York

Η ιστορία του Μπράντον Στάντον, που έφτιαξε το θαυμάσιο page, και μετά έβγαλε το ωραίο βιβλίο, κι ύστερα του έφτιαξαν αυτό το βίντεο.

Η Ελλάδα Έχει Τον Πιο Διεφθαρμένο Δημόσιο Τομέα Στην Ευρώπη

Σύμφωνα με την καινούρια έρευνα της Transparency International, που μέτρησε την "αντίληψη" της διαφθοράς σε 177 χώρες του κόσμου, η Ελλάδα είναι 80η στη λίστα, με ένα δημόσιο τομέα που θεωρείται πιο διεφθαρμένος από της Σενεγάλης, της Ναμίμπιας και της Γκάνας. Με βαθμό 40/100 είναι στον πάτο της λίστας των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Λινξ 131: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Η θετή κόρη του Γούντι Άλεν γράφει για πρώτη φορά για το βιασμό της -από το Γούντι Άλεν

Η Ντίλαν Φάροου, κόρη της Μία Φάροου την οποία είχε υιοθετήσει ο σκηνοθέτης, γράφει για το συμβάν που προκάλεσε το χωρισμό του ζεύγους και την αρχή μιας δικαστικής διαμάχης -που πάντως ποτέ δεν οδήγησε σε καταδίκη. Σύμφωνα με τη Ντίλαν, όταν ήταν 7 χρονών, ο Γούντι Άλεν την πήγε στη σοφίτα του σπιτιού και τη βίασε.

Imagine your seven-year-old daughter being led into an attic by Woody Allen. Imagine she spends a lifetime stricken with nausea at the mention of his name. Imagine a world that celebrates her tormenter. Are you imagining that? Now, what’s your favorite Woody Allen movie?

2) Το φανταστικό γράμμα του έξαλλου μπαμπά του 18χρονου Τεντ Τέρνερ (του CNN) όταν έμαθε ότι ο γιός του θέλει να σπουδάσει τους κλασσικούς. 

I am a practical man, and for the life of me I cannot possibly understand why you should wish to speak Greek. With whom will you communicate in Greek?

3) Μια σύντομη, ανελέητη κριτική της τρόικας -από τον Economist

Perhaps co-operation between the Europeans and the IMF will always be needed to deal with the unique problems of highly integrated countries locked in a single-currency zone, with a single interest rate. But the presence of the third head, the ECB, is clearly an anomaly.

4) Γιατί πρέπει να δουλεύουμε λιγότερες ώρες

Ακόμα και στη φριχτή παραοικονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ το 'χουν πάρει χαμπάρι: Οι πολλές ώρες δουλειάς κάνουν κακό.

The bankers Michel studied started to break down in their fourth year on the job. They suffered from depression, anxiety, and immune-system problems, and performance reviews showed that their creativity and judgment declined.

5) Πώς οι μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας του κόσμου συνεργάζονται για να κρατούν τις αμοιβές των engineers χαμηλά

Η Google, η Apple, η Adobe, η Intel και άλλες εταιρείες της Silicon Valley είχαν για πολλά χρόνια μια μυστική συμφωνία να μην κυνηγάνε η μία τους μηχανικούς της άλλης και να μοιράζονται στοιχεία μισθοδοσίας -κάτι αδιανόητο- για να κρατάνε τους μισθούς των υπαλλήλων τεχνητά χαμηλά. Κι ο Τζορτζ Λούκας κάπως μπλέκει στην ιστορία, δες.

In early 2005, as demand for Silicon Valley engineers began booming, Apple’s Steve Jobs sealed a secret and illegal pact with Google’s Eric Schmidt to artificially push their workers wages lower by agreeing not to recruit each other’s employees, sharing wage scale information, and punishing violators.

Πριν Από Δύο Χρόνια Άρχισα Να Γράφω Το Φεβρουάριο

Την 1η Φεβρουαρίου του 2012, γύρω στις 11 η ώρα το πρωί, άρχισα να γράφω ένα μυθιστόρημα.

Άντε να δούμε #februarios http://t.co/FKzR5VEK

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) February 1, 2012

Λίγες ώρες μετά τελείωσα το πρώτο κεφάλαιο. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, έκανα αλλαγές και διορθώσεις. Και μετά, το ίδιο απόγευμα, το ανέβασα στο ίντερνετ.

Έκανα το ίδιο κάθε μία από τις υπόλοιπες 28 ημέρες του Φεβρουαρίου του 2012.

Κάθε.

Μέρα.

Την ξέρεις την ιστορία.

Στο τέλος κατέληξα με ένα πρώτο δοκίμιο ενός βιβλίου το οποίο το είχα ήδη μοιραστεί με περίπου 15.000 αναγνώστες που επισκέφτηκαν το februarios.com και διάβασαν περισσότερα από 100.000 κεφάλαια. Λίγους μήνες μετά, αφού έκανα την απαραίτητη επιμέλεια, είχα στα χέρια μου ένα βιβλίο. Λέει την ιστορία ενός Έλληνα δημοσιογράφου που χάνει τη γυναίκα του σε τροχαίο ατύχημα και, λίγους μήνες μετά, χάνει και τη δουλειά του. Το Φεβρουάριο του 2012 γράφει την ιστορία του πιο κρίσιμου μήνα της ζωής του, καθώς η πραγματικότητα στην πόλη του καταρρέει.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη τον Ιούλιο του 2012.

Ακόμα λινξ:

Ο Φεβρουάριος ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος της χρονιάς στα Λογοτεχνικά Βραβεία του Αναγνώστη και για το Athens Prize for Literature

Να το επίσημο site. Μπορείς να διαβάσεις τα τρία πρώτα κεφάλαια για να πάρεις μια ιδέα από το πώς λειτουργούσε το πείραμα.

Να ένα Storify με ολόκληρη την ιστορία από το τέλος ως την αρχή.

Φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου.

Μια ανασκόπηση, και ένα FAQ.

Η σελίδα του βιβλίου στον Καστανιώτη.

Η σελίδα του βιβλίου στο iTunes.

Η σελίδα του βιβλίου στο Goodreads.

Δημοσιεύματα συγκεντρωμένα στο Facebook.

Χάρτινοι Φεβρουάριοι στον πραγματικό κόσμο.

Ψηφιακοί Φεβρουάριοι στον πραγματικό κόσμο.

Η επανάληψη της δημοσίευσης του βιβλίου, ένα-ένα κεφάλαιο, τον Φεβρουάριο του 2013.

Ένα βίντεο με εικόνες από το τυπογραφείο:

Ένα βίντεο με εικόνες από εκείνο το Φεβρουάριο, του 2012.

Αν σου αρέσουν τα πράγματα που διαβάζεις εδώ, είναι πολύ πιθανό να σου αρέσει και ο "Φεβρουάριος". Μπορείς να τον αγοράσεις στα βιβλιοπωλεία και εδώ:

4200 Χιλιόμετρα Με Τα Πόδια Σε Επτά Λεπτά

Αυτός ο τύπος διέσχισε τις ΗΠΑ (κάθετα) με τα πόδια, ξεκινώντας από τα Αμερικανο-μεξικάνικα σύνορα και περπατώντας βόρεια σε μια πεζοπορία που κράτησε τέσσερις μήνες. Στο παραπάνω βίντεο βλέπεις μικρά αποσπάσματα της διαδρομής που περιλαμβάνει τοποθεσίες εκπληκτικής ομορφιάς. Περισσότερες εικόνες και λόγια από το ταξίδι, εδώ.

A Talk With Daniel Kehlmann

Daniel Kehlmann is one of the best known contemporary German authors. His novels have been translated to over 40 languages and have sold millions of copies around the world. He is best known for "Measuring the World", the fictional reimagining of the lives of mathematician Carl Friedrich Gauss and geographer Alexander von Humbolt, and has written three more novels, two plays and the screenplay of the "Measuring the World" movie. His latest novel, "F", tells the parallel stories of three brothers, abandoned by their father after a bizarre encounter with a hypnotist.

I met Kehlmann at an Athenian cafe and we talked about lies, literature, the changing role of fiction in a digital culture, and how "The Sopranos" is a work of art as good as the best contemporary novels.

Your latest book is about lies. All characters lie. Some get away with it, some do not. How did that idea come about? 

I actually started out with the general idea of three brothers. It really developed from the characters. I had this image of three brothers and their father going somewhere bad. And it grew from that.

What? What happened?

It switched off. The voice recording app on my phone. Shut down by itself. 

It sometimes does that. A few days ago I had an interview with a Dutch journalist who said that it’s just terrible, this iPhone, the new one. It sometimes just stops.

Stupid piece of crap. 

Anyway, as the story of the brothers developed I found out that they were all liars. I started exploring what kind of liars and conmen they were.

They’re not all bad, though.

No, not at all. Martin, the priest who does not believe in God, doesn’t do anything harmful. You could say that he should stop being a priest, but he is actually quite a good person. Ivan, the forger, actually ends up a hero. Eric does do things that are morally hard to justify, but I don’t see him as a bad person either. Talking about truth and lies, I did read a lot about conmen and all kinds of professional lying and betraying during the writing of this book. My view of society used to be that everybody is lying. What I found out was that the reason conmen are so successful and why lying gets you so far, is that most people actually don’t lie. In most situations people are really quite truthful. That’s why we trust others so easily, why we don’t have defences against people who just betray us.

Fiction is a sort of lie. It’s stories that someone made up.

Yep.

What’s your opinion on non-fiction?

I read a lot of it. Maybe it’s a symptom of age. I found out that my friends who are about fifty, they read mostly non-fiction. And I find myself reading more and more. I don’t know if it’s a good or a bad sign. There are wonderful books of non-fiction now, especially in the English language. The Americans have a wonderful tradition in investigative reporting. For example I think Michael Lewis’ work on the financial crisis is better than most fiction writers’. I do read a lot of non-fiction, and of course I do read a lot of non-fiction connected to the topics I write about.

Would you write non-fiction? 

I’ve written essays and book reviews, but that’s not quite non-fiction reporting. I might try it one day. So far I still like inventing too much.

Has the role of fiction changed during the past few decades? Readers have access to so many interesting true stories now. Non-fiction is by definition relevant to the reader, because its stories are true. Has that altered the usefulness of fiction? 

The reason conmen are so successful and why lying gets you so far, is that most people actually don’t lie.

That characteristic also sort of makes non-fiction easier to write. In fiction you really need to get the energy from the story and the language and the characters, whereas in non-fiction the energy is there by default, because the events are real. The difficult part, of course, is getting things right. To answer your question, of course, the role of fiction has changed. In the 19th century novels were explaining the world to people, telling them how India or Africa look like, how people live. Like with painting and photography and movies that role has shifted not just to non-fiction but also to documentary films, to online journalism and that sort of thing. Literary fiction now is more about the art. I don’t think that’s a bad thing.

It doesn’t sound like a bad thing. 

It’s not.

Your books seem to have a strong foundation in philosophical ideas. Why didn’t you go ahead and become a philosopher, instead of becoming a fiction writer? 

Well, I didn’t have anything original to offer to philosophy.

You don’t have to, you know.

That’s true. I could have stayed at the university and taught history of philosophy, I think I could have even enjoyed that, but I enjoy writing fiction more. I am still interested in philosophical questions and philosophical ideas, but a novel can’t just be about philosophical ideas, it has to be about people. I don’t believe in novels that are written to put forward philosophical ideas. I will always remain interested in ideas like what is freedom, what is truth, it kind of keeps me from defining myself as a realist.

How would you define yourself? Think about it as a critic would. 

Well, "Measuring the World" was pretty much influenced by magical realism. In a way there are always surreal elements in my work. It’s a rather dated term, though. I don’t have a very good answer to that. I don’t think it would be good if I could categorise myself into some corner or some tradition. I think other people would have to do that.

Do you have a routine when you write?

When I started out, I would put limits to myself. Now I just enjoy writing more and more, so I don’t have to set rules or anything like that. That’s not to say that the process itself is always joyful, because sometimes it takes months during which the story does not seem to move forward. Even if I don’t produce anything good, however, the act of writing is always enjoyable. I like to write in the early afternoon and also late at night. I am still writing a lot by hand. Most of “F” was written in longhand, because I find it really helps with the concentration. You can’t check your email on a piece of paper. As everyone else I was always distracted with all the other things you can do with a computer.

I think that by now I am completely incapable of writing by hand. 

Many writers I’ve talked to have this problem. Fortunately, in some form or another, I always wrote longhand, so I didn’t lose the ability. You need a good pen and there is a physical joy in it. Even the slower speed helps.

And afterwards you have a tangible object you’ve written on, not an invisible file in a hard drive. 

Yes! I use soft-cover large-size Moleskins. It’s nice to have a stack of them, containing the first drafts of my books. Maybe one day a collector will buy them!

Which contemporary novelists do you really admire?  

Lots of them. Among the Americans I really admire Jonathan Franzen, Jeffrey Eugenides, Dennis Johnson. Roberto Bolano was a big influence to me, also for “F”. The kind of openness, the courage to not explain everything and to leave things opaque, to leave open questions about the story even the writer doesn’t have the answers to. He gave me a lot of courage on that.

It’s a delicate balance, though. Sometimes those can get infuriating for readers. 

Absolutely, in most books he does it well. In some of the posthumously published ones it gets annoying, but that’s not his fault. It’s a difficult balance, of course. Now, who else. Ah yes, just yesterday a friend recommended a French writer named Jérôme Ferrari, a wonderful writer, I’m totally impressed by him -but I read him only yesterday.

What about Germany? You’d think that, due to its wealth and the level of its education, the country would be expected to produce a lot more culture. More world-famous writers, for example. It seems that that is not the case. Why do you think that is? 

There some very good German writers. There is a wonderful humorous novelist named Sven Regener. He wrote a book called "Herr Lehman". I just read his latest. He is also a pop singer, a member of the band Element of Crime. I admire him both as a musician and a writer. Another German writer who is absolutely wonderful is Max Goldt, who is also a funny writer. One of the unexpected things about modern German literature is that it’s very funny. I am not saying that Germans are very funny -we still have a problem with humour- but there are many great humorous writers in the country. I also have to say that I am not an expert in German literature. I was always more influenced by North and South American literature -in a way, by writing I wanted to get away from German literary tradition.

That’s understandable. What’s  the one book that you are envious of? That you’d love to have written yourself? 

Ah, there are so many.

Pick one. 

Well, I remember years ago when I read Salinger’s "Nine Stories". It brought me close to tears for two reasons: One was that it was so extremely beautiful and moving, and the other was that I realised that I would never be able to produce a short story collection so perfect. I just read that four new Salinger books will be published posthumously -I can’t wait, obviously. Another book was Eugenides’ "The Virgin Suicides". It’s a beautiful, perfect book I’d love to have written. That one also influenced by South American literature, you still hear the voice of Marquez in there.

What is it like to be a famous, very successful writer in Germany? Do people recognise you on the street? 

They do recognise me sometimes, but not so often that it makes life difficult. It’s actually quite nice. Germany has a large reading public, so most successful writer, even in the UK and the US, rely heavily on Germany for their income -they may have a bigger audience in Germany than they have in their own countries. It is still a bastion of book readers. It’s very nice to be a successful writer there. When you go to the dentist and give your name, they usually recognise it and are happy to see you and treat you well. On the other hand, they don’t talk to you on the street, partly because Germans are too restrained to do that, and partly also because even if they have read your book they don’t recognise you. You kind of get the good things of fame without the bad things.

Is your generation finally removed enough from the events of the past century to be able to feel detached?  

I don’t think so. We shouldn’t be too removed from it -we are the last people who can actually talk to witnesses, people who were there, who saw what happened. That is a big responsibility. We are the last generation able to get first-hand accounts. We should be aware of that and use the time we have and talk to the people who are still accessible to us.

Will you write about the war? Most German artists get around to it, sooner or later. 

I think I might write about it eventually. The problem is that there is so much mediocre art produced about this important topic that, if you do write about it, you should do something really good. I’m still thinking about how to approach this, or what to do with it.

What’s your next book about? 

I’m not going to tell! I know already, but I’m superstitious, so I can’t say, I’m sorry.

What’s the timeframe? How does the process work from the moment you sit down and say “I have a novel to write now”. 

It’s different with each book. With “F” I had to develop the whole thing from the characters so I really took my time. I had to find out what happens to them, where they were going. I kept writing new drafts, kept changing important things -that’s why it took me four years. With “Measuring the World” I knew most of the book in advance so it was much faster, I wrote it basically in one year. I don’t know how long the next one will take. Right now it’s safe to assume that it will take two or three years, but it could be much longer. It won’t be much shorter I’m afraid.

Do you enjoy going on those endless book tours?

Of course. I love travelling. Well, to be more precise, I like being somewhere else. The act of travelling itself, not so much. The whole packing your suitcase, going to the airport, having your plane delayed, those are things I do not enjoy at all. The powerlessness of airports is unbearable. But it is still great to see new places. There should be a better way to get there.

"Τhe Sopranos" changed how I thought about culture. I started watching in the late 90s, and couldn’t believe that something like this was possible. It was so good. It was as good as the best contemporary novels. A total masterpiece, one of the great works of art for our age.

What is your relationship with technology?

I am part of the first generation that really grew up with computers. I had my first computer when I was ten. Using them feels quite natural to me. I tried to write a book about it -“Fame” is about how the world and communications change. But from many respects it already feels from another period, because Facebook isn’t in it. Smartphones too. The change is accelerating. I don’t know where this is going, and am partly worried about it just like everybody else. I don’t even have to mention the NSA surveillance, which is a problem in itself of course. On the other hand I think it changes our lives in very good ways. It’s absolutely amazing, a miracle, that it is possible to continue talking to a friend who moves to Australia on a regular basis, without spending any money. We are annoyed because we are getting too many emails, but it’s still incredible: You can write a letter to someone without even knowing where they are, and it its delivered in one second. It’s wonderful.

Thanks to technology people also read more than ever in the history of mankind. And they also write more.

Yes. Both not on a very high level of quality, however. The problem of reading online, and I am now mostly talking about my experience, is that you never get to finish anything. You lose interest very quickly, you click on things. The biggest threat is the threat to our attention span, our ability to concentrate. Maybe everyone has to work on our ability to focus, every day, like going to the gym.

I have apps for that. 

Yes, that’s good!

Technology provides solutions to the problems that technology causes. 

Exactly, at least it provides the solutions!

I’d like to go back to the fact that people are now writing more, even in the weird convoluted emoticon-filled language of the internets. Even two decades ago one could conceivably spend his or her entire life after school without writing down anything, ever. Now such a life is practically impossible. People develop a relationship with the written word that may not be perfect, but at least it’s there. I believe that is a blessing for writers, or anyone who lives by producing words. 

Yes. But only if people don’t lose the concentration span necessary to read what writers produce. I am wondering about myself. I read differently on a screen or on paper. I have a New York Times subscription on the iPad. It’s wonderful, I can read the Times wherever I am. But I hardly finish an article. But you’re right, the written word is now a part of a lot of people’s lives.

Have you tried simple e-book readers? I read “F” on a Kindle.

I did. I have one. It’s wonderful for travelling . As a writer I am concerned about illegal downloads, but as a reader and somebody who travels a lot, I really like to use it. And e-book readers are much better for the attention span -because you can only read books on them. That’s also something I’ve realised: If the device you use for reading can also show you movies, you’ll always end up watching a movie. It is easier.

You know, as a writer you do request a lot of time from readers’ lives. There’s a lot of competition for eyeballs going on. 

Yes. I actually believe that the biggest competition for serious literary writing right now is good television. There are so many really good TV shows out there that are as good as great novels.

Do you binge-watch television shows? 

I do that. It’s a lot like reading. Watching a 10-episode TV show takes as much time as reading a novel. And you don’t have to feel bad about it afterwards, because many of these TV shows are as good as good novels. That’s the biggest competition for writers now. I know young people in their twenties who are well educated, intelligent, open, interested, but they don’t read novels. They watch TV shows instead. I can sort of understand it. Maybe it’s a good thing, too. Competition is a good thing. You just have to be aware that it’s there.

Tell me some of the shows that you like. 

I think "Τhe Sopranos" changed how I thought about culture. I started watching it in the late 90s, and I couldn’t believe that something like this was possible. It was so good. It was as good as the best contemporary novels. A total masterpiece, one of the great works of art for our age. And it got better and better, and the ending was perfect. Same thing about "Six Feet Under", and also "The Wire", though I was always more of a Sopranos person rather than a Wire person. I just watched Jane Campion’s Top of the Lake which is extremely good. Yesterday on the plane, after reading a little Jérôme Ferrari as I mentioned, I switched to video on the iPad and started watching a French show called "The Returned". It’s about a small village where the dead come back. Not like zombies, they come back like regular people and no one knows why. Very slow, beautiful, strange and unsettling. It’s a real work of subtle, beautiful art. I think people who don’t watch television miss a lot.

Would you like to write for television? I think “Fame” would make a great show. 

They turned it into a movie in Germany. It was a total flop. It kind of makes you realise how brutal the world of film is. It cost 5 million euros to make, and after the first weekend in theaters, it was gone. I did write two plays for the theatre and the screenplay for “Measuring the World”, though. After that I went back to writing my novel, and it really felt like coming home. I might try other forms of storytelling, but the thing I like the most, and the one I think I do best, will always be fiction.

More talks:

Luca Turin

David Shing

Πόσοι Ενήλικες Ηλικίας 25-34 Ζουν Με Τους Γονείς Τους Στις Χώρες Της Ευρώπης;

Καμία Ιταλία: Μετά τη Σλοβακία και τη Βουλγαρία, οι Έλληνες ενήλικες είναι αυτοί που μένουν σε μεγαλύτερο ποσοστό στο πατρικό τους σπίτι και μετά το τέλος των σπουδών. Στη Σκανδιναβία τα ποσά είναι μικρά μονοψήφια, ενώ ακόμα και στην Ισπανία με την παραδοσιακά κτηνώδη ανεργία το ποσοστό είναι μικρότερο -και έχει μειωθεί στα χρόνια της κρίσης. Τα στοιχεία σε πίνακες:

Περισσότερα εδώ.

LG G2: Το Review

Έξαλλος είμαι με τα παγκόσμια sites με reviews και τα τοιαύτα. Έξω φρενών. Γιατί διαβάζω για γκάτζετς στα εγγλέζικα τα sites τα έγκυρα και τα δημοφιλή, τα με πολύ καλές σχέσεις με τις εταιρείες, που παίρνουνε reviews και τα δοκιμάζουνε επαγγελματικά και τελεσίδικα, και παρ' όλα αυτά κανένας από αυτούς και κανένα από αυτά δεν μου είχε πει την αληθινή αλήθεια, δεν μου είχε δειξει την πραγματική εικόνα, δεν μου είχε πει αυτά που έπρεπε να μου πει για το κινητό τηλέφωνο LG G2.

Έπρεπε να το δοκιμάσω από σπόντα μόνος μου, να το πιάσω και να το ζήσω απροετοίμαστος, oblivious, για να καταλάβω ότι ετούτο εδώ είναι ένα από τα καλύτερα του είδους του στον κόσμο, αν όχι το καλύτερο, που μπορεί και να είναι το καλύτερο. Γιατί δεν έχει γίνει χαμός με το LG G2; Γιατί δεν το βροντοφωνάζουν με τις ντουντούκες; Γιατί δε στήνονται ουρές για την πάρτη του;

Δεν έχω καταλάβει.

Αυτά που έχω καταλάβει, είναι τα εξής:

Το LG G2 το γνώρισα επειδή μου το έστειλε η WIND για το project με της ταράτσες. Για να είμαι ειλικρινής, το δέχτηκα επιφυλακτικά. Εγώ ήθελα να βγάλω φωτογραφίες την Ακρόπολη με τα καλύτερα camera phones της αγοράς, τα 5S και τα Nokia-με-41-μεγκαπίξελ, όχι με ένα LG. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη συμβιβασμούς, και συμβιβάστηκα, και το έλαβα, και το χρησιμοποίησα.

Τελικά μια χαρά φωτογραφίες βγάζει (θα τα πούμε παρακάτω αυτά), αλλά στην πορεία διαπίστωσα και κάτι άλλο: Είναι απίθανο κινητό τηλέφωνο. Είναι απίθανο. Κάνει πάρα πολλά πράγματα πολύ σωστά, τικάρει υπερβολικά πολλά κουτάκια, είναι αναπάντεχα πλήρες και αποτελεσματικό. Δεν ξέρω αν γίνεται σαφής η έκπληξή μου. Αυτά τα πράγματα περιμένει κανείς να τα δει από τις Samsung κι από τις Apple αυτού του κόσμου.

Δεν περίμενα να τα δω από ένα LG.

Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά, και υπόσχομαι να μετριάσω τους ενθουσιασμούς και τις φανφάρες από τούδε και στο εξής:

1) Το απ' έξω

Το LG G2, το λοιπόν, είναι ένα κινητό σχετικά μεγάλου μεγέθους, κατασκευασμένο από σκληρό, γυαλιστερό πλαστικό. Είναι συμπαγές και στιβαρό, όχι πολύ βαρύ, με κάποια χαρακτηριστικά πολύ ωραία και κάποια κάπως ασυνήθιστα.

Το δεύτερο πιο κραυγαλέο χαρακτηριστικό είναι η οθόνη, βεβαίως, η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι η μεγαλύτερη σε κινητό που κυκλοφορεί στην αγορά, 5,2 ίντσες διαγώνιος, πολύ κοντά στο πρώτο Samsung Galaxy Note, που πριν από δύο χρόνια εισήγαγε την μεσοβέζικη κατηγορία των Phablets (είχε οθόνη 5,3 ιντσών, εκείνο). Παρ' όλο που η οθόνη είναι πολύ μεγάλη, το μέγεθος του κινητού δεν είναι τεράστιο, καμία σχέση με τα phablets του παρελθόντος. Είναι λιγουλάκι μόνο πιο μακρύ και πλατύ (και παχύ) από το θαυμάσιο Samsung Galaxy S4, ας πούμε, και κρατιέται μια χαρά με το ένα χέρι, δεν είναι καθόλου άβολο. Πώς γίνεται αυτό, θα μου πεις, και θα σου πω ότι γίνεται με το να εξαφανίζεις σχεδόν εντελώς από το μήκος και το πλάτος της συσκευής οτιδήποτε δεν είναι οθόνη.

Το LG G2 έχει το μικρότερο περιθώριο γύρω γύρω από την οθόνη που έχω δει σε ηλεκτρονικό μαραφέτι ως τώρα, είναι σχεδόν απ' άκρου ως άκρο οθόνη, σκέτη οθόνη, μόνο οθόνη, όλο οθόνη. Είναι κάτι εντυπωσιακό και πολύ όμορφο, το πιάνεις και σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει μηχάνημα από πίσω, νιώθεις ότι πιάνεις μιαν οθόνη μόνο.

Αυτό δεν είναι μόνο πρακτικό θέμα, είναι και αισθητικό. Είναι πολύ όμορφο πράγμα. Το βάζεις δίπλα δίπλα με το S4 και σου μοιάζει σαν την επόμενη, μεταγενέστερη, πιο εξελιγμένη γενιά του -κι ας έχουν μόνο λίγο μήνες διαφορά στην ηλικία. Το τι δείχνει η οθόνη όταν ανάβει θα το συζητήσουμε παρακάτω, προς το παρόν αυτά είχαμε να πούμε για το δεύτερο πιο κραυγαλέο χαρακτηριστικό της συσκευής.

Το πιο κραυγαλέο χαρακτηριστικό, με διαφορά, είναι τα κουμπιά. Τα μόνα φυσικά κουμπιά που τα πατάς και κάνουν κλικ, αυτά της έντασης του ήχου και το on-off δεν βρίσκονται περιφερειακά του κινητού, στα πλάγια ή στο πάνω μέρος, αλλά στην πλάτη. Από πίσω. Κάτω από την κάμερα. Εδώ:

Είναι κάπως εκκεντρική η τοποθέτηση των κουμπιών εκεί πέρα, όπως και να το κάνουμε, δεν το αρνείται κανείς αυτό. Κανένα άλλο κινητό δεν το έχει κάνει αυτό το κόλπο, είναι ανοίκειο, σου παίρνει λίγο χρόνο για να το συνηθίσεις και, ακόμα και τότε, μοιάζει αλλόκοτο. Σα λίγο λάθος. Εμένα μου θύμισε το Alien Nation, εκείνη τη σειρά με τους εξωγήινους που είχαν τα γεννητικά όργανα στην πλάτη. Αλλά εμένα το μυαλό μου λειτουργεί μπουρδουκλωμένα, μην σας αποθαρρύνει αυτό.

Η ιδέα της LG βγάζει νόημα, βεβαίως, καθώς είναι πολύ πιθανό το χέρι όντως να πηγαίνει συνήθως στο κέντρο της πλάτης του κινητού, κι έτσι να βολεύει να έχεις εκεί κουμπιά για να πατήσεις. Στην πράξη, όμως, δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό κέρδος από αυτό το πράγμα, και ίσα ίσα χαλάει την ομοιομορφία της γυαλιστερής (αλλά όχι φτηνιάρικης) πλαστικής πλάτης, βάζοντας ένα μεταλλικό καρουμπαλάκι που προστατεύει το κουμπί απ' τα πρόθυμα να το πατήσουν τραπέζια. Και μερικές φορές μου πατήθηκε και στην τσέπη.

Για τις περιπτώσεις που δεν έχει κάποιος πρόσβαση στο πίσω μέρος της συσκευής, δε (όταν, για παράδειγμα, είναι αφημένη στο τραπέζι), υπάρχει κι άλλος τρόπος να την ανάψεις: Πατώντας δυο φορές με το δαχτυλάκι τη σβηστή οθόνη. Το ίδιο κάνει και το Nokia Lumia 1020. Και στις δύο περιπτώσεις, δε λειτουργεί και πάρα πολύ καλά -μερικές φορές το πατάς και δεν το πιάνει το υπονοούμενο.

Κατά τα άλλα το απ' έξω του κινητού δεν έχει πολλά πράγματα να κουβεντιάσει κανείς. Είναι λιτό, κομψό, καμπυλωτό, όχι πολύ πολυτελές -πλαστικό δη- μα όμορφο, κι είναι αυτά τα μικροσκοπικά περιθώρια γύρω από την οθόνη που το κάνουν να μοιάζει μοντέρνο και αξιοθαύμαστο. Είναι ένα πολύ ωραίο αντικείμενο. Κι ύστερα το ανάβεις.

2. Το Από Μέσα

Το LG G2 ως κινητό που λειτουργεί και το χρησιμοποιείς κάνει μερικά πράγματα μέτρια, μερικά πράγματα καλά και πολλά πράγματα πάρα πολύ εντυπωσιακά καλά.

Η οθόνη του, όταν την ανάβεις, είναι λαμπερή και φανταχτερή και πολύχρωμη, μεγάλη και φωτεινή, με λιγουλάκι τσιμπημένο το contrast και λίγο πιο φανταχτερά χρώματα από ό,τι θα ήθελα, αλλά με καταπληκτική γωνία θέασης, πάρα πολύ ωραία. Στα μάτια μου είναι καλύτερη από του Samsung Galaxy S4 και πλησιάζει την αδιανόητη ομορφιά που είναι η οθόνη του Galaxy Note III.

Αγγίζοντάς τη διαπιστώνεις ότι ότι το κινητό είναι καταπληκτικά γρήγορο, όλα ανταποκρίνται ακαριαία, το scrolling από οθόνη σε οθόνη γίνεται με τρομερή ταχύτητα, όλα ανάβουν, φορτώνουν, σκρολάρουν, σβήνουν και κλείνουν αστραπιαία. Είναι χαρά και απόλαυση να το χρησιμοποιείς, μια χαρά αυτονόητη στα iPhones των τελευταίων δυόμισι χρόνων και στα Androids της τελευταίας γενιάς, βεβαίως.

Το LG G2 έχει στα εντόσθια το Android 4.2.2, την παραπροηγούμενη έκδοση του Android δηλαδή, την οποία έχει κάνει εμφανισιακά αγνώριστη η LG. Κάθε οθόνη, δεδομένου ότι υπάρχει μπόλικος χώρος, μπορεί να χωρέσει στο πλάτος πέντε εικονίδια αντί για τα συνήθη τέσσερα. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι θετικές συνέπειες της αισθητικής παρέμβασης της LG -γιατί το OS του κινητού αυτού είναι άσχημο. Πολύ άσχημο. Πάρα πολύ άσχημο.

Γκρινιάζω για τις παρεμβάσεις της Samsung και το TouchWiz, αλλά το skin που έχει φτιάξει η LG γι' αυτό εδώ ξεπερνά οτιδήποτε άλλο σύγχρονο σε ασχήμια. Τα fonts, τα χρώματα, οι γραμμές, οι σκιάσεις, οι λίστες, όλα τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του κινητού μοιάζουν βγαλμένα από το 2009. Δείτε τα εικονίδια στο μενού των settings, ή το εκτρωματικό design του πληκτρολογίου, πιάστε μια συσκευή σε κάνα κατάστημα και ανοίξτε τα, αξίζει τον κόπο, θα σας πάνε σ' ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στις απαρχές του mobile design.

Είναι κρίμα που ένα τόσο καλό λειτουργικό σύστημα όπως το Android στις τελευταίες εκδόσεις του και μια τόσο καταπληκτική οθόνη έχουν βιαστεί από ένα τόσο άσχημο σχεδιασμό του software. Βεβαίως, ακριβώς επειδή η οθόνη είναι τόσο καταπληκτική, επειδή το design των apps που χρησιμοποιείς συνήθως είναι ανεξάρτητο του λειτουργικού, κι επειδή όλα λειτουργούν τόσο γρήγορα και αψεγάδιαστα, το ξεπερνάς αυτό το πρόβλημα, εύκολα ή δύσκολα. Αλλά υπάρχει, και ανθρώπους ευαίσθητους σ' αυτά όπως εγώ, κάπως μας πληγώνει.

Μ' αυτό ως δεδομένο, και με το Android επίσης ως δεδομένο (έχουμε πει αρκετές φορές πια ότι πρόκειται για ένα μοντέρνο mobile περιβάλλον που δεν υστερεί σε τίποτα άξιο λόγου από το έτερο μοντέρνο mobile περιβάλλον, το iOS) δυο πράγματα μένει να κουβεντιάσουμε πολύ σημαντικά: Την κάμερα και τη μπαταρία.

3. Η Κάμερα

Η κάμερα του LG G2 ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Είναι εφάμιλλη της τελευταίας κάμερας των κορυφαίων Samsung (και το S4 και το Note III βγάζουν καταπληκτικές φωτογραφίες), 13 megapixel κι αυτή, βγάζει λαμπερές φωτογραφίες με λίγο τσιμπημένα τα χρώματα, βεβαίως, αλλά αρκετά υψηλής ανάλυσης και καλής ποιότητας ώστε να επιδέχονται πειράγματος με τα Snapseed και τα VSCOcam ετούτου του κόσμου. Ήταν το πρώτο που πήρα μαζί μου στις ταράτσες, και έμεινα αρκετά ευχαριστημένος.

Η κάμερα βεβαίως υποφέρει στις νυχτερινές λήψεις, όπου καταφέρνει να τραβήξει αρκετό φως και να καταγράψει τα χρώματα με κάμποση λεπτομέρεια, αλλά οι φωτογραφίες βγαίνουν σαν ξεπλυμένες, σαν υπερβολικά επεξεργασμένες από το software, με τις λεπτομέρειες μουτζουρωμένες. Όπως και τα Samsung, υστερεί πολύ του iPhone 5S στις νυχτερινές λήψεις. Αλλά παραμένει μια φωτογραφική μηχανή επαρκέστατη για τις βασικές δουλειές που θέλει κανείς τις φωτογραφικές μηχανές.

4. Η Μπαταρία

Η πιο ευχάριστη έκπληξη όλης αυτής εδώ της εμπειρίας μου με το LG G2, και ο λόγος για μεγάλο μέρος του ενθουσιασμού της εισαγωγής, είναι η μπαταρία. Έχω θέμα με τις μπαταρίες των κινητών, θέμα σοβαρό. Ως χρήστης βαρέων βαρών είμαι απογοητευμένος οικτρά από τις δυνατότητες των φορητών συσκευών σήμερα, συντετριμμένος από την υστέρηση της εξέλιξης της τεχνολογίας των μπαταριών σε σχέση με την εξέλιξη όλων των άλλων τεχνολογικών κλάδων που συμμετέχουν στην κατασκευή των smartphones. Γι' αυτό όταν πέφτουν στα χέρια μου συσκευές που έχουν μέσα μπαταρίες που τους επιτρέπουν να τις χρησιμοποιώ ολόκληρη την ημέρα χωρίς να κυνηγάω πρίζες ή άλλων μορφών φορτιστήρια, ενθουσιάζομαι. Γι' αυτό λάτρεψα και την γκουμούτζα που λέγεται Galaxy Note III. Γι' αυτό αγάπησα και το LG G2.

Το LG G2 κάνει μερικά πράγματα μέτρια, μερικά πράγματα καλά και πολλά πράγματα πάρα πολύ εντυπωσιακά καλά.

To LG G2 έχει μέσα του μια μπαταρία χωρητικότητας 3000 mAh, και γι' αυτό είναι λίγο πιο παχουλό από κάποιους ανταγωνιστές. Η χωρητικότητα της μπαταρίας έχει γίνει για εμένα κρίσιμο και κορυφαίο κριτήριο για ένα κινητό, πιο σημαντικό από τα μεγκαπίξελ της κάμερας ή την ανάλυση της οθόνης, πλέον. Δε φτάνει από μόνη της για να βγάλεις συμπέρασμα για τις αντοχές του κινητού, βεβαίως, αλλά λαμβάνοντας την υπ' όψιν παρέα με τα άλλα κριτήρια, το μέγεθος της οθόνης κυρίως και την γενιά του επεξεργαστή, μπορείς να καταλάβεις μέσες-άκρες αν η συσκευή θα αντέχει στη βαριά χρήση, ή αν θα τα φτύνει πριν δύσει ο ήλιος.

Το iPhone 5S, ας πούμε, έχει μικρούτσικη οθόνη συγκριτικά χαμηλής ανάλυσης, διπύρηνο επεξεργαστή και ένα σωρό σοφτγουερικές ρυθμίσεις, αλλά έχει μια μπαταριούλα 1440mAh χωμένη στο μικροσκοπικό κορμάκι του, λιγότερο από μισή αυτής του LG G2. Και έτσι το iPhone 5S με τα χίλια ζόρια τη βγάζει την ημέρα.

Το Galaxy Note III, από την άλλη, έχει μια μπαταριάρα 3200 mAh αλλά βέβαια και πολύ μεγαλύτερη οθόνη και τετραπύρηνο επεξεργαστή. Είναι αρκετή: Βγάζει την ημέρα εύκολα και μένει και λίγο περιθώριο να βρεις πρίζα το επόμενο πρωί.

Η συμπεριφορά του LG G2 είναι πολύ πιο κοντά στου Note III από ό,τι στου Samsung Galaxy S4 (που έχει μπαταρία 2600mAh), κι αυτό είναι σημαντικό. Η μπαταρία του τη βγάζει τη μέρα με τη χρήση που του κάνω εγώ, κι αυτό χωρίς μεγάλες θυσίες στο μέγεθος της συσκευής. Από ό,τι διαπίστωσα δεν αντέχει ακριβώς όσο το θηρίο το Note III, αλλά δεν χρειάζεται και ειδική τσέπη για να χωρέσει. Είναι το καλύτερο "κινητό" κινητό από αυτή την άποψη.

Μ' αυτά οφείλω να πω πως ακόμα και οι συσκευές αυτές, οι πολύ καλές, απέχουν έτη φωτός από μια βέλτιστη χρήση. Τα κινητά τηλέφωνα είναι φτιαγμένα για να τα κουβαλάμε στην τσέπη, ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να θέλουν φόρτιση κάθε μέρα. Θα έπρεπε να αντέχουν πολλές ημέρες, αν όχι εβδομάδες. Η φόρτιση δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να έχουμε διαρκώς στο μυαλό μας για μια συσκευή που κουβαλάμε διαρκώς επάνω μας. Φανταστείτε παλιά που φοράγαμε ρολόγια να έπρεπε να τα φορτίζουμε κάθε απόγευμα για να μην πάψουν να λειτουργούν. Κανένας δεν θα έκανε τον κόπο.

Το LG G2 σ' αυτή τη μη βέλτιστη κατάσταση είναι η καλύτερη επιλογή. Και μ' αυτό λήγω την πραγματεία μου περί μπαταριών.

5. Το Συμπέρασμα

Το LG G2 είναι μια συσκευή που κυκλοφορεί εδώ και μερικούς μήνες στην αγορά. Το συμπέρασμά μου συνοψίζεται σ' αυτή την ερώτηση: Γιατί δεν το έχουν αγοράσει περισσότεροι άνθρωποι; Είναι ένα smartphone που κάνει τα περισσότερα πραγματα σωστά, είναι πολύ γρήγορο, πολύ όμορφο, με καλή μπαταρία. Εντάξει, έχει ασχημότερο και προγενέστερο OS από το ανταγωνιστικό Galaxy S4, και έχει κι αυτά τα αλλόκοτα κουμπιά στην πλάτη, και δεν παίρνει και εξωτερικές κάρτες μνήμης, αλλά έχει καλύτερη μπαταρία, μεγαλύτερη οθόνη, και κοστίζει 90 ευρώ λιγότερο. Κοστίζει 140 ευρώ λιγότερο από το iPhone 5S. Δεν λέω ότι είναι για όλους καλύτερη επιλογή από οποιοδήποτε από αυτά τα κινητά τηλέφωνα, αλλά θα περίμενε κανείς ότι για κάποιους είναι. Το LG G2 είναι ένα πάρα πολύ καλό smartphone. Θα περίμενε κανείς να είναι μια τρομερή εμπορική επιτυχία, να το βλέπεις στα χέρια και τ' αυτιά ανθρώπων έξω συνέχεια.

Τέλος πάντων, εγώ το προτείνω. Όχι ανεπιφύλακτα γιατί είπαμε, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός κι έχει αλλιώτικες ανάγκες. Το LG G2 είναι ένα θαυμάσιο κινητό τηλέφωνο και κοστίζει 600 ευρώ χωρίς σύνδεση και αν το πάρεις θα κάνεις τις δουλειές σου ωραιότατα, αλλά το ίδιο θα συμβεί αν προτιμήσεις να δώσεις παραπάνω λεφτά για να πάρεις οποιοδήποτε από τα παραπάνω, ή και το βεεμώθ των φορητών συσκευών που κάνουν κλήσεις στα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, το Note III.

Ή μπορείς να κάνεις το άλλο.

Τις προάλλες η WIND ανακοίνωσε ότι φέρνει στην Ελλάδα το Nexus 5, το "επίσημο" κινητό της Google, το οποίο έχει την τελευταία έκδοση του Android και το οποίο έχει επίσης κατασκευάσει η LG, χρησιμοποιώντας εν πολλοίς το hardware του LG G2. Η τιμή του Nexus 5 χωρίς σύνδεση είναι 400 ευρώ.

Ναι, €400.

Οπότε αν ψάχνεις καινούριο smartphone μπορείς να αγοράσεις το LG G2 ή οποιοδήποτε άλλο από τα προαναφερθέντα και να είσαι ευτυχισμένος και πλήρης, ή μπορείς να περιμένεις το review του Nexus 5, το οποίο δοκιμάζω αυτή τη στιγμή.

Ό,τι θες.

βαθμολογία: 7,4

Περισσότερα σχετικά reviews: 

iPhone 5S

Samsung Galaxy Note III

Samsung Galaxy S4 

HTC One

Το Καλύτερο Άρθρο Για Τη Δολοφονία Του Παύλου Φύσσα Το Έγραψε Το Buzzfeed

Με το αποστασιοποιημένο και κάπως τουριστικό ύφος του ξένου, με μόνο μικρές ανακρίβειες και απλοποιήσεις, ετούτο είναι το μακρύ δημοσιογραφικό αφιέρωμα που αξίζει η ιστορία της εν ψυχρώ δολοφονίας που ταρακούνησε τη χώρα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ούτε από τους μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς ούτε, βεβαίως, από τα εγχώρια πενιχρά μέσα, αλλά από ένα website γνωστό για τις λίστες και τα posts με γάτες.

Shortly after the murder, Patelis called Ioannis Lagos, parliamentary deputy for Piraeus, who then contacted Golden Dawn’s leader, a squat, bulldog-like 56-year-old former commando named Nikos Michaloliakos. It remains unclear who decided to eliminate Fyssas, and exactly when they decided, but it backfired spectacularly.

Ο Λάρι Ντέιβιντ Προσβάλλει Ανθρώπους

Να πως γίνεται: Στα μούτρα, χωρίς πολλές περιστροφές, χωρίς καμία ντροπή ή ανησυχία για συνέπειες, από έναν μετρ του είδους.