Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 118

Οι «Λάθος οδηγίες» του Αλέκου Παπαδόπουλου

Λάθος οδηγίες : διηγήματα επιστημονικής φαντασίας / Αλέκος Παπαδόπουλος. Αθήνα : Τρίτων, 2008.
Ένα ιδιαίτερο βιβλίο, σκληρής ελληνικής επιστημονικής φαντασίας, με πολύ καλές και πρωτότυπες ιδέες. Περιλαμβάνει δεκαέξι διηγήματα + (τρία τα οποία ο συγγραφέας ονομάζει διαφημίσεις και τα οποία διαβάζονται και ανάποδα!)
Κορυφαία διηγήματα του βιβλίου είναι κατά την άποψή μου το «Καινή Σπορά» (η προσπάθεια επιβίωσης μιας μικρής ομάδας καλλιεργητών σε ένα απομακρυσμένο πλανήτη) και το «Ένα Μικρό Αντάλλαγμα» (η περιπέτεια και τα διλλήματα των πρώτων ανθρώπων που ανακάλυψαν εξωγήινο πολιτισμό). Πολύ ενδιαφέρον είναι και το «Οι Πύλες της Σιωπής» στο οποίο ο Α. Παπαδόπουλος μεταφέρει την ιστορία της μάχης των Θερμοπυλών σε κάποιο άλλο γαλαξία.
Κάποιες εύστοχες φράσεις που ξεχώρισα από το βιβλίο:
«Η βλακεία είναι το πιο ισότιμα μοιρασμένο αγαθό στον κόσμο [ανάμεσα στους λαούς]» (από το «Έφεση Αμαρτιών», σ. 42).
«…ποτέ η πολιτική δεν είχε σχέση αποκλειστικά με το χρήμα, ήταν πάντα ένας απρόβλεπτος συνδυασμός απληστίας και ιδεολογίας» (από το «Καινή Σπορά», σ. 60).
«Με τους ανθρώπους είμαι βέβαιη, νιώθω μια σιγουριά. Ό,τι και να συμβεί, γνωρίζω πως στο τέλος θα τα θαλασσόσουν» (από το «Απασφάλιση», σ.11).
Από το οπισθόφυλλο
Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα μέτρα ασφαλείας στις αεροπορικές πτήσεις; Πώς μπορεί να επηρεάσει ο υπερπληθυσμός την κληρονομιά που ένας σύζυγος αφήνει στη χήρα του; Τι άλλο θα μπορούμε να κάνουμε μέσω Internet; Ποιο θα είναι το τίμημα για να ταξιδέψουμε στο διάστημα; Φαντάζεστε μια θεοκρατία του ζωδιακού κύκλου; Μήπως η βαρύτητα είναι νόμος του κράτους και όχι της φυσικής;

Σ' αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος δίνει αναπάντεχες απαντήσεις μέσα από δεκαέξι διηγήματα, με γλώσσα πότε καταιγιστική, πότε στοχαστική, άλλοτε ανατρεπτική, κάποτε χιουμοριστική... ένα λογοτεχνικό εγχειρίδιο με "Λάθος οδηγίες" για τον αιώνα που άρχισε, αλλά και για τις χιλιετίες της ανθρώπινης φύσης... και όχι μόνο της ανθρώπινης.

Υπάρχει και φιλότιμο: θεατρική παράσταση από τον Κίμωνα Ξυλοτύμβου

Παρακολούθησα πρόσφατα τη θεατρική παράσταση «Υπάρχει και φιλότιμο» από τον ερασιτεχνικό όμιλο του «Κίμων» Ξυλοτύμβου.Για την παράσταση επιλέγηκε το πάντα επίκαιρο έργο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου το οποίο στηλιτεύει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο και τη συμπεριφορά συγκεκριμένων πολιτικών. Το έργο βασίζεται στη θεατρική κωμωδία «Ανώμαλη προσγείωση» που γράφτηκε το 1950 από τους Σακελλάριο και Γιαννακόπουλο. Γνωστό, πάντως, έγινε το 1965 όταν γυρίστηκε σαν κινηματογραφική ταινία από την Φίνος Φιλμ με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.Υπόθεση:Ο Ανδρέας Μαυρογιαλούρος είναι υπουργός αρμόδιος επί των δημοσίων έργων. Με αφορμή την πρόσφατη ανέγερση του νέου μαιευτηρίου στην εκλογική του περιφέρεια, έχει προγραμματίσει να ταξιδεύσει ως εκεί για μια ομιλία. Στο ταξίδι αυτό, που πραγματοποιείται οδικώς, τον συνοδεύει η κόρη του Αλίκη.Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η Αλίκη επιμένει να οδηγήσει εκείνη το αυτοκίνητο, παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα ικανή οδηγός, και ο πατέρας της το επιτρέπει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πρόσκρουση του αυτοκινήτου σε ένα δένδρο, κοντά στο χωριό Άγρυλος. Το ατύχημα αυτό προκαλεί ελαφρύ τραυματισμό των επιβαινόντων και ακινητοποίηση του οχήματος. Αμέσως οι χωρικοί σπεύδουν να περιποιηθούν τους τραυματίες, χωρίς να γνωρίζουν την ταυτότητα των ανθρώπων που έχουν απέναντί τους. Οι χωρικοί συζητούν με τον υπουργό σχετικά με τις ελλείψεις του χωριού σε υποδομές και υπηρεσίες.Μέσα από αυτές τις συζητήσεις, ο κ. Μαυρογιαλούρος πληροφορείται για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, για τη διαφθορά που επικρατεί, αλλά και για την αντιπάθεια των κατοίκων προς το πρόσωπό του. Ιδιαίτερα κλονίζεται όταν μαθαίνει ότι ο στενός του συνεργάτης Θεόδωρος Γκρούεζας  έχει καταχραστεί δημόσιο χρήμα μέσα από διεφθαρμένες συναλλαγές. Μετά από όλα αυτά, αποφασίζει να παραιτηθεί από τη θέση του υπουργού, αφού πρώτα επιπλήξει σε έντονο ύφος τους συνεργάτες του.


Ατάκες από το έργο που άφησαν ιστορία:«Ε, τι να κάνουμε; Περιφέρεια μου είναι. Οι γυναίκες και οι πολιτικοί Κωστάκη μου, πρέπει να προσέχουνε πολύ τις περιφέρειές τους»
«Πώς πάνε οι ετοιμασίες για την υποδοχή;»«Τα έχω ετοιμάσει όλα»«Α, μπράβο! Γιατί πρέπει να υπάρχει παλμός… αυθορμητισμός»«Και τον αυθορμητισμό τον έχω κανονίσει!»

«…Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο»
*Το όνομα «Μαυρογιαλούρος» έχει γίνει μέρος της πολιτικής ορολογίας στην Ελλάδα.Η προσπάθεια του ομίλου «Κίμων» είναι πολύ αξιόλογη και καθόλα αξιέπαινη ενώ η ερμηνεία των ηθοποιών δεν υστερεί σε τίποτα επαγγελματικών σχημάτων.Στην παράσταση του Κίμωνα παίζουν οι ηθοποιοί:Καίτη Πέτρου, ως ΑλίκηΓιώτα Χριστοφή, ως Νάντα ΜαυρογιάλουρουΘεοφανία Θεοφάνους, ως Λώρα ΣυλιβριώτηΣτέλιος Παπαγεωργίου, ως Αντρέας ΜαυρογιάλουροςΚάκια Νεοκλή, ως ΤασίαΗλίας Χτζηιωάννου, ως Κώστας ΣυλιβριώτηςΧρυσόστομος Χαραλάμπους, ως ΓιώργοςΧαράλαμπος Μάστρου, ως Θεόδωρος ΓκρουέζαςΕλένη Μάτολη, ως Κυρά ΛάμπαιναΖαχαρίας Σπύρου [και Βαρνάβας Βαρνάβα], ως Κυρ ΦώτηςΜαρία Θεοφάνους, ως ΚατίναΠέτρος Λειβαδιώτης, ως Πανάγος
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Κυριάκο Κυριάκου.

Σκοτεινά, ονειρικά ποιήματα πάθους από την Ευδοξία Γραμμένου

Η Ευδοξία Γραμμένου κάνει τη λογοτεχνική της εμφάνισή με την ποιητική συλλογή «Σκιές σε σκοτεινά όνειρα πάθους» (Συμπαντικές Διαδρομές, 2013).
Πρόκειται για μια προσεγμένη έκδοση διανθισμένη με φωτογραφίες που περιλαμβάνει οκτώ ποιήματα. Τα ποιήματα της Ευδοξίας είναι ερωτικά αλλά και σκοτεινά μαζί και αναβλύζουν συναίσθημα, πάθος και μυστήριο.
Σε κάποια από αυτά («Αιματολαγνεία», «Νότες Εκδίκησης» και «Επιθυμία») συναντούμε και το στοιχείο του φανταστικού.Η απώλεια, επίσης, συναισθηματική ή ανθρώπινη διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ποίηση στη Ε. Γραμμένου.
Η συγγραφέας έχει δείξει πολύ καλά στοιχεία σε αυτή την πρώτη της προσπάθεια. Περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενό της λογοτεχνικό βήμα.Είσαι δίπλα τουκαι δεν μπορείς  να απλώσεις το χέρι σου το φυλακισμένοστο βρώμικοαπό ενοχή και αμηχανία χέρι του,να το χαϊδέψειςποθώντας να το νιώσει κάθε κύτταρο σου απελπισμένο,κάθε μια απ’ τις φλεγόμενες τις φλέβες σουκαι να οδηγήσουν την ευχαρίστηση στην καρδιά σουπου έχει απ’ τη δική του αποκλειστεί.[στίχοι από το ποίημα «Μαζί σου»]

Η φλέβα κτυπάει δυνατά,Να, τη διακρίνω καθαρά.Έφτασε τούτη η στιγμή·να τη βοηθήσω δεν μπορώ.Τα δόντια του σχίζουν το λαιμό της,σαν η λεπίδα το χαρτί,και μένουν εκεί.[στίχοι από το ποίημα «Αιματολαγνεία»]

Περιγραφή:Η μαγευτική σκοτεινή γραφή της θα σας ταξιδέψει σε ονειρικούς κόσμους και θα σας περπατήσει στα μονοπάτια της φαντασίας, όπου ανείπωτες επιθυμίες περιμένουν κρυμμένες σε απάτητα σκοτάδια.


Άσε το κερί σου να λιώνει πάνω μου,
να νιώσω τον πόνο που ένιωσες,
να με πληγώσεις όπως πληγώθηκες
απ’ την ανεύθυνη ζωή μου.
Σκότωσέ με όπως πέθανες
και μείνε για πάντα μαζί μου[στίχοι από το ποίημα «Απουσία»


Περιεχόμενα

1. Απουσία
2. Μαζί σου
3. Ζωντανός Εφιάλτης
4. Στόχος
5. Αιματολαγνεία
6. Νότες Εκδίκησης
7. Επιθυμία
8. Σκοτεινή Σιγή

Η ιστορία των Ελλήνων της Βιέννης

Ο εν Βιέννη ναός του Αγίου Γεωργίου και η κοινότης των Οθωμανών υπηκόων /Σωφρονίου Ευστρατιάδου. Εν Αλεξάνδρεια: Εκ του Πατριαρχικού Τυπογραφείου, 1912. 
[Το παρόν αντίτυπο είναι ανατύπωση από το Βιβλιοπωλείον των Βιβλιοφίλων, Αθήναι, 1997 με επιμέλεια – εισαγωγή και ευρετήριο από τον αρχαιολόγο – ιστορικό Χαράλαμπο Γ. Χοτζακόγλου]
Σε αυτό το βιβλίο, ο μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Σωφρόνιος Ευστρατιάδης περιγράφει την ιστορία του ναού του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη από τα τέλη του 18ου μέχρι τα μέσα του 19ουαιώνα. Μαζί με την ιστορία του ναού μας δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες και για την ελληνική κοινότητα  των Οθωμανών υπηκόων (που προέρχονταν από μέρη που ήταν τουρκοκρατούμενα) στην οποία άνηκε ο συγκεκριμένος ναός. Στην Αυστριακή πόλη η οποία διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στα ελληνικά γράμματα αλλά και στην προπαρασκευή και την επιτυχή εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης, δρούσε ακόμα μια ελληνική κοινότητα: αυτή των Ελλήνων που είχαν Αυστριακή υπηκοότητα και οι οποίοι εκκλησιάζονταν σε άλλη εκκλησία, αυτή της Αγίας Τριάδος.

Οι ομογενείς στην Αυστρία την περίοδο εκείνη αριθμούσαν γύρω στις 2000, κυρίως εμπόρους αλλά και φοιτητές.
Απόσπασμα από άρθρο της Βάσως Σειρηνίδου "Mια μακεδονική ιστορία: Η ελληνική παροικία στη Βιέννη, 18ος-πρώτο μισό 19ου αιώνα, Griechische Gemeinde Wien":
Βάση της κοινοτικής συσπείρωσης των Ελλήνων στη Βιέννη υπήρξε ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Γεωργίου, που ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 1718-1723 από την ομώνυμη αδελφότητα των ορθόδοξων Οθωμανών υπηκόων που εμπορεύονταν στην πόλη.

Επίσημα, ωστόσο, η κοινοτική ζωή της παροικίας χρονολογείται από το 1776, χρονιά κατά την οποία η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία εξέδωσε το διάταγμα που αναγνώριζε στην αδελφότητα του Αγίου Γεωργίου το δικαίωμα της αποκλειστικής κυριότητας του ιεροΰ ναοΰ.

 Με το εν λόγω διάταγμα έληγε προς όφελος της αδελφότητας μια διαμάχη που είχε ξεσπάσει από το πρώτο μισό του 18ου αιώνα μεταξύ των Ελλήνων εμπόρων της Βιέννης και του Σέρβου μητροπολίτη της σλαβονικής πόλης Κάρλοβιτς (στα νότια σύνορα της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας), στη δικαιοδοσία του οποίου είχε υπαχθεί με απόφαση των αψβουργικών αρχών ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου .
 Η αυτοκράτειρα αναγνώριζε το αποκλειστικό δικαίωμα των μελών της αδελφότητας να χρησιμοποιούν τον ναό και να εκλέγουν ιερείς «το Γένος και την Θρησκείαν Ρωμαίους», ενώ περιόριζε τις δικαιοδοσίες του μητροπολίτη του Κάρλοβιτς στην τυπική επικύρωση της εκλογής των ιερέων .
Η διαμάχη γΰρω από την κυριότητα του ορθόδοξου ναού του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη αποτελούσε πτυχή των ευρύτερων συγκρούσεων που αναπτύχθηκαν από τα μέσα του 18ου αιώνα στο πλαίσιο των εθνοτικά μικτών, ορθόδοξων κοινοτήτων της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας, με πρωταγωνιστές τους Ελληνες και τους Σέρβους.

Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη και άλλα αθησαύριστα κείμενα του Νίκου Καββαδία

Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα / Νίκος Καββαδίας. Επιμ. Guy (Michel) Saunier. Αθήνα: Άργα, 2009.
Βιβλίο με αθησαύριστα (όχι ανέκδοτα) πεζά και ποιήματα του Νίκου Καββαδία. Πρόκειται για λιγότερο γνωστά έργα του συγγραφέα, αρκετές όμως προτάσεις και στίχοι του μας θυμίζουν άλλα γνωστότερα. 
Κάποια από τα πρώτα ποιήματά του  τα οποία δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής (μεταξύ 1928-1930) ο Καββαδίας τα υπογραφει σαν Πέτρος Βαλχάλας (ή Βαλχάλλας) ενώ το ποίημα "Αθήνα 1943" που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1943 στο παράνομο περιοδικό "Πρωτοπόροι", υπογράφει σαν Α. Ταπεινός.
Συμπεριλαμβάνεται και το πολύ ενδιαφέρον (αλλά δυστυχώς και μοναδικό ημιτελές έργο του συγγραφέα): «Η απίστευτη περιπέτεια του λοστρόμου Νοκαχαναμόκο». Το έργο ξεκίνησε ως μυθιστόρημα σε συνέχειες στο περιοδικό Πειραϊκό Βήμα (αρ. 6-10, Μάρτιος – Απρίλιος 1932). Έμεινε, όμως, στη μέση όταν το περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του αφήνοντας μας με την απορία για την προέλευση του περίεργου λοστρόμου…Το ποίημα "Αγαπάω" δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγγυκλοπαίδιας, φ.173, 10 Μαρτ. 1929, σ. 103 και ο δεκαεννιάχρονος τότε Νίκος Καββαδίας υπέγραψε σαν Π. Βαλχάλας:
Αγαπάω Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμοΤα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκιγια μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουντον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τουςΤα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδιακαι δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσωαγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάωκι ούτε πια να γυρίσωΑγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκεςπου κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίειγιατί μοιάζει μ’ εμένα.
Από το οπισθόφυλλο:
O παρών τόμος συγκεντρώνει τα αθησαύριστα έργα του Nίκου Kαββαδία, εκείνα δηλαδή που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες κ.ά., αλλά δεν έχουν ποτέ συμπεριληφθεί σε ποιητικές συλλογές ή αναδημοσιευτεί σε αυτοτελείς τόμους, και ως εκ τούτου δεν ήταν πια προσιτά στο αναγνωστικό κοινό. Δεν περιέχει κανένα ανέκδοτο ποίημα ή πεζογράφημα.
Tα πεζογραφήματα και ποιήματα που συγκεντρώνονται εδώ ανήκουν στη μεγάλη πλειονότητά τους στα πρώτα δημιουργικά χρόνια του Kαββαδία : ΄Eνα πρώτο ποίημα χρονολογείται από το 1926 ή 1927, τα ποιήματα που υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πέτρος Bαλχάλ(λ)ας δημοσιεύτηκαν από τον Iανουάριο του 1928 ώς τον Iανουάριο του 1930, τα πεζογραφήματα γράφτηκαν από το 1932 έως το 1935, τα υπόλοιπα ποιήματα, που τα υπογράφει ο Kαββαδίας με τ' όνομά του, χρονολογούνται από το 1928 ώς το 1935. Mόνο πέντε ποιήματα ανήκουν σε μεταγενέστερες εποχές: Tα τρία αντιστασιακά ποιήματα είναι του 1943 και του 1945, το "Φοιτητές" του 1967 και το "Στίχοι για τη ζωγραφική σου" του 1971. 
Mερικά κείμενα, όπως "Tο ημερολόγιο ενός τιμονιέρη" (1932) ή το ποίημα "Kasbah" (1934), αποτελούν σημαντικότατα αριστουργήματα. Σχεδόν όλα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον επειδή, πέρα από τις επιμέρους αρετές τους, μας επιτρέπουν να δούμε τη γέννηση και την προοδευτική ανάπτυξη της θεματικής και του ιδιάζοντος λεξιλογίου του Kαββαδία, ή την επεξεργασία ενός μύθου, όπως εκείνου του ανέφικτου ταξιδιού κατά την προετοιμασία του "Mal du Depart".
Mερικά από τα κείμενα που δημοσιεύονται : "Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη", "Tαξειδιωτικαί αναμνήσεις - Πορτ-Σάιτ, Aλεξάνδρεια, Mαρσίλλια, Kάπο ντι Φάρο, Στρόμπολι, Aργοστόλι", "H απίστευτη περιπέτεια του λοστρόμου Nακαχαναμόκο", "Γράμμα σε μιαν άγνωστη κυρία", "Oι άνθρωποι της κοκαΐνης", "Γράμματα εν πλω", "H μικρή χορεύτρια", "O λοστρόμος από τα Φαρόερ", "Aθήνα 1943", "Aντίσταση" κ.λπ.

* Διαβάστε επίσης:
- "Λι" του Νίκου Καββαδία 
-  “Του πολέμου” και “Στο άλογό μου” - Δύο κείμενα του Νίκου Καββαδία

Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη κ.ά. αθησαύριστα κείμενα του Νίκου Καββαδία

Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα / Νίκος Καββαδίας. Επιμ. Guy (Michel) Saunier. Αθήνα: Άργα, 2009.
Βιβλίο με αθησαύριστα (όχι ανέκδοτα) πεζά και ποιήματα του Νίκου Καββαδία. Πρόκειται για λιγότερο γνωστά έργα του συγγραφέα, αρκετές όμως προτάσεις και στίχοι του μας θυμίζουν άλλα γνωστότερα. 
Κάποια από τα πρώτα ποιήματά του  τα οποία δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής (μεταξύ 1928-1930) ο Καββαδίας τα υπογραφει σαν Πέτρος Βαλχάλας (ή Βαλχάλλας) ενώ το ποίημα "Αθήνα 1943" που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1943 στο παράνομο περιοδικό "Πρωτοπόροι", υπογράφει σαν Α. Ταπεινός.
Συμπεριλαμβάνεται και το πολύ ενδιαφέρον (αλλά δυστυχώς και μοναδικό ημιτελές έργο του συγγραφέα): «Η απίστευτη περιπέτεια του λοστρόμου Νοκαχαναμόκο». Το έργο ξεκίνησε ως μυθιστόρημα σε συνέχειες στο περιοδικό Πειραϊκό Βήμα (αρ. 6-10, Μάρτιος – Απρίλιος 1932). Έμεινε, όμως, στη μέση όταν το περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του αφήνοντας μας με την απορία για την προέλευση του περίεργου λοστρόμου…Το ποίημα "Αγαπάω" δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγγυκλοπαίδιας, φ.173, 10 Μαρτ. 1929, σ. 103 και ο δεκαεννιάχρονος τότε Νίκος Καββαδίας υπέγραψε σαν Π. Βαλχάλας:
Αγαπάω Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμοΤα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκιγια μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουντον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τουςΤα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδιακαι δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσωαγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάωκι ούτε πια να γυρίσωΑγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκεςπου κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίειγιατί μοιάζει μ’ εμένα.
Από το οπισθόφυλλο:
O παρών τόμος συγκεντρώνει τα αθησαύριστα έργα του Nίκου Kαββαδία, εκείνα δηλαδή που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες κ.ά., αλλά δεν έχουν ποτέ συμπεριληφθεί σε ποιητικές συλλογές ή αναδημοσιευτεί σε αυτοτελείς τόμους, και ως εκ τούτου δεν ήταν πια προσιτά στο αναγνωστικό κοινό. Δεν περιέχει κανένα ανέκδοτο ποίημα ή πεζογράφημα.
Tα πεζογραφήματα και ποιήματα που συγκεντρώνονται εδώ ανήκουν στη μεγάλη πλειονότητά τους στα πρώτα δημιουργικά χρόνια του Kαββαδία : ΄Eνα πρώτο ποίημα χρονολογείται από το 1926 ή 1927, τα ποιήματα που υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πέτρος Bαλχάλ(λ)ας δημοσιεύτηκαν από τον Iανουάριο του 1928 ώς τον Iανουάριο του 1930, τα πεζογραφήματα γράφτηκαν από το 1932 έως το 1935, τα υπόλοιπα ποιήματα, που τα υπογράφει ο Kαββαδίας με τ' όνομά του, χρονολογούνται από το 1928 ώς το 1935. Mόνο πέντε ποιήματα ανήκουν σε μεταγενέστερες εποχές: Tα τρία αντιστασιακά ποιήματα είναι του 1943 και του 1945, το "Φοιτητές" του 1967 και το "Στίχοι για τη ζωγραφική σου" του 1971. 
Mερικά κείμενα, όπως "Tο ημερολόγιο ενός τιμονιέρη" (1932) ή το ποίημα "Kasbah" (1934), αποτελούν σημαντικότατα αριστουργήματα. Σχεδόν όλα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον επειδή, πέρα από τις επιμέρους αρετές τους, μας επιτρέπουν να δούμε τη γέννηση και την προοδευτική ανάπτυξη της θεματικής και του ιδιάζοντος λεξιλογίου του Kαββαδία, ή την επεξεργασία ενός μύθου, όπως εκείνου του ανέφικτου ταξιδιού κατά την προετοιμασία του "Mal du Depart".
Mερικά από τα κείμενα που δημοσιεύονται : "Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη", "Tαξειδιωτικαί αναμνήσεις - Πορτ-Σάιτ, Aλεξάνδρεια, Mαρσίλλια, Kάπο ντι Φάρο, Στρόμπολι, Aργοστόλι", "H απίστευτη περιπέτεια του λοστρόμου Nακαχαναμόκο", "Γράμμα σε μιαν άγνωστη κυρία", "Oι άνθρωποι της κοκαΐνης", "Γράμματα εν πλω", "H μικρή χορεύτρια", "O λοστρόμος από τα Φαρόερ", "Aθήνα 1943", "Aντίσταση" κ.λπ.

* Διαβάστε επίσης:
- "Λι" του Νίκου Καββαδία 
-  “Του πολέμου” και “Στο άλογό μου” - Δύο κείμενα του Νίκου Καββαδία

Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα του Νίκου Καββαδία

Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα / Νίκος Καββαδίας. Επιμ. Guy (Michel) Saunier. Αθήνα: Άργα, 2009.
Βιβλίο με αθησαύριστα (όχι ανέκδοτα) πεζά και ποιήματα του Νίκου Καββαδία. Πρόκειται για λιγότερο γνωστά έργα του συγγραφέα, αρκετές όμως προτάσεις και στίχοι του μας θυμίζουν άλλα γνωστότερα. 
Κάποια από τα πρώτα ποιήματά του  τα οποία δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής (μεταξύ 1928-1930) ο Καββαδίας τα υπογραφει σαν Πέτρος Βαλχάλας (ή Βαλχάλλας) ενώ το ποίημα "Αθήνα 1943" που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1943 στο παράνομο περιοδικό "Πρωτοπόροι", υπογράφει σαν Α. Ταπεινός.
Συμπεριλαμβάνεται και το πολύ ενδιαφέρον (αλλά δυστυχώς και μοναδικό ημιτελές έργο του συγγραφέα): «Η απίστευτη περιπέτεια του λοστρόμου Νοκαχαναμόκο». Το έργο ξεκίνησε ως μυθιστόρημα σε συνέχειες στο περιοδικό Πειραϊκό Βήμα (αρ. 6-10, Μάρτιος – Απρίλιος 1932). Έμεινε, όμως, στη μέση όταν το περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του αφήνοντας μας με την απορία για την προέλευση του περίεργου λοστρόμου…Το ποίημα "Αγαπάω" δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγγυκλοπαίδιας, φ.173, 10 Μαρτ. 1929, σ. 103 και ο δεκαεννιάχρονος τότε Νίκος Καββαδίας υπέγραψε σαν Π. Βαλχάλας:
Αγαπάω Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμοΤα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκιγια μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουντον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τουςΤα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδιακαι δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσωαγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάωκι ούτε πια να γυρίσωΑγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκεςπου κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίειγιατί μοιάζει μ’ εμένα.
Από το οπισθόφυλλο:
O παρών τόμος συγκεντρώνει τα αθησαύριστα έργα του Nίκου Kαββαδία, εκείνα δηλαδή που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες κ.ά., αλλά δεν έχουν ποτέ συμπεριληφθεί σε ποιητικές συλλογές ή αναδημοσιευτεί σε αυτοτελείς τόμους, και ως εκ τούτου δεν ήταν πια προσιτά στο αναγνωστικό κοινό. Δεν περιέχει κανένα ανέκδοτο ποίημα ή πεζογράφημα.
Tα πεζογραφήματα και ποιήματα που συγκεντρώνονται εδώ ανήκουν στη μεγάλη πλειονότητά τους στα πρώτα δημιουργικά χρόνια του Kαββαδία : ΄Eνα πρώτο ποίημα χρονολογείται από το 1926 ή 1927, τα ποιήματα που υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πέτρος Bαλχάλ(λ)ας δημοσιεύτηκαν από τον Iανουάριο του 1928 ώς τον Iανουάριο του 1930, τα πεζογραφήματα γράφτηκαν από το 1932 έως το 1935, τα υπόλοιπα ποιήματα, που τα υπογράφει ο Kαββαδίας με τ' όνομά του, χρονολογούνται από το 1928 ώς το 1935. Mόνο πέντε ποιήματα ανήκουν σε μεταγενέστερες εποχές: Tα τρία αντιστασιακά ποιήματα είναι του 1943 και του 1945, το "Φοιτητές" του 1967 και το "Στίχοι για τη ζωγραφική σου" του 1971. 
Mερικά κείμενα, όπως "Tο ημερολόγιο ενός τιμονιέρη" (1932) ή το ποίημα "Kasbah" (1934), αποτελούν σημαντικότατα αριστουργήματα. Σχεδόν όλα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον επειδή, πέρα από τις επιμέρους αρετές τους, μας επιτρέπουν να δούμε τη γέννηση και την προοδευτική ανάπτυξη της θεματικής και του ιδιάζοντος λεξιλογίου του Kαββαδία, ή την επεξεργασία ενός μύθου, όπως εκείνου του ανέφικτου ταξιδιού κατά την προετοιμασία του "Mal du Depart".
Mερικά από τα κείμενα που δημοσιεύονται : "Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη", "Tαξειδιωτικαί αναμνήσεις - Πορτ-Σάιτ, Aλεξάνδρεια, Mαρσίλλια, Kάπο ντι Φάρο, Στρόμπολι, Aργοστόλι", "H απίστευτη περιπέτεια του λοστρόμου Nακαχαναμόκο", "Γράμμα σε μιαν άγνωστη κυρία", "Oι άνθρωποι της κοκαΐνης", "Γράμματα εν πλω", "H μικρή χορεύτρια", "O λοστρόμος από τα Φαρόερ", "Aθήνα 1943", "Aντίσταση" κ.λπ.

* Διαβάστε επίσης:
- "Λι" του Νίκου Καββαδία 
-  “Του πολέμου” και “Στο άλογό μου” - Δύο κείμενα του Νίκου Καββαδία

Το πρώτο κείμενο Επιστημονικής Φαντασίας γράφτηκε στα ελληνικά

Αληθής ιστορία ή Αληθή διηγήματα /  Λουκιανός ο Σαμοσατεύς. [Αρχαία] Ρώμη, 2ος αι. μ.Χ.
Ο καθηγητής του Cambridge, Justin Meggitt υποστήριξε πρόσφατα ότι το πρώτο Sci-fi κείμενο στην ιστορία έγραψε στα ελληνικά ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, τον 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρώμη. (Ο Λουκιανός γεννήθηκε γύρω στο 120 μ.Χ. – και πέθανε κάπου μεταξύ 180 και 192 μ.Χ. Ήταν γεννημένος στη Συρία και ήταν ελληνομαθής).
Πρόκειται για το βιβλίο  «Αληθής ιστορία» στο οποίο ο Λουκιανός σατιρίζει τα δημοφιλή στην εποχή του ταξιδιωτικά αφηγήματα. Ουσιαστικά είναι μια παρωδία των ταξιδιωτικών μυθιστορημάτων που ήταν αγαπητά κατά τους Αυτοκρατορικούς χρόνους, ένα είδος "σατιρικής επιστημονικής φαντασίας". Αντί, όμως, οι ήρωές του να περιπλανηθούν στη Γη, ο Λουκιανός τους «εκτοξεύει» σε μακρινούς κόσμους – σε παράξενους πλανήτες και νησιά αλλά και στη Σελήνη. Στη μυθοπλασία του συγγραφέα η Σελήνη είναι κατοικημένη από αλλόκοτα όντα – οι γήινοι ήρωές του μάλιστα φθάνοντας εκεί εμπλέκονται σε έναν πόλεμο ανάμεσα στους στρατούς των κατοίκων της Σελήνης και των κατοίκων του Ηλιου.Το βιβλίο κυκλοφορεί στα νέα ελληνικά με τον τίτλο «Αληθινή ιστορία» (εκδόσεις Αίολος, 2006), «Λουκιανού διάλογοι: Αληθινή ιστορία, Ταξίδι στον Άδη, Ταξίδι στον ουρανό κ.α.» (εκδόσεις Σοκόλη-Κουλεδάκη, 2003), «Ταξίδι στο φεγγάρι: Σχεδόν απίστευτες περιπέτειες στο διάστημα» (εκδόσεις Παπαδοπουλος, 2002),  «Μία αληθινή ιστορία : Το ταξίδι στην Σελήνη και ο πόλεμος με τους κατοίκους του ηλίου» (εκδόσεις Ιδεοθέατρον, 1999), Αληθινή ιστορία (εκδόσεις Ύψιλον, 1992).
(Από την έκδοση του Παπαδόπουλου):Αν κανείς πάει στο φεγγάρι με πλοίο, πρέπει να έχει καπετάνιο έμπειρο. Εμείς πήγαμε! Και ζήσαμε πολλές περιπέτειες σ αυτό το ταξίδι που μοιάζει σχεδόν απίστευτο και που, αν έχετε λίγο χρόνο και λίγα χρήματα, πρέπει να το τολμήσετε κι εσείς, για να δείτε ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό.
(Από την έκδοση του Αίολου):Περάσαμε το ποτάμι από ένα μέρος που ήταν ρηχά και βρήκαμε κάτι καταπληκτικά κλήματα: ο κορμός τους, από τη ρίζα ως τη μέση, ήταν χοντρός και γερός, αλλά από τη μέση κι απάνω ήταν γυναίκες, τέλειες σ' όλα τους, που το κορμί τους άρχιζε από τα λαγόνια. Από τα δάχτυλα τους ξεφύτρωναν κλαδιά γεμάτα σταφύλια. Τα μαλλιά τους ήταν κι αυτά γεμάτα σταφύλια, κληματσίδες και φύλλα. Μόλις πλησιάσαμε, μας χαιρετούσαν και μας καλωσόριζαν, άλλες μιλώντας λυδικά, άλλες ινδικά, μα οι πιο πολλές ελληνικά. Μας έδιναν μεθυστικά φιλιά στο στόμα κι όποιον φιλούσαν, έπεφτε τύφλα στο μεθύσι. Μόνο που δε μας άφηναν να κόψουμε σταφύλια, γιατί έτσι και κάναμε πως κόβουμε, πονούσαν και τσίριζαν. Επίσης ήθελαν να σμίξουν μαζί μας• δυο σύντροφοι μας όμως που τις άγγιξαν, δεν μπορούσαν πια να ξεκουνήσουν, γιατί κόλλησαν στο πράμα τους, φυτρώσανε και ρίζωσαν μαζί τους. Τα δάχτυλα τους έγιναν κλαδιά με κληματσίδες και δε θ' αργούσαν να βγάλουν και καρπούς.
*Υπάρχουν, πάντως, και κάποιοι άλλοι που υποστηρίζουν ότι τα πρώτα δείγματα Sci-fiπαρουσιάζονται στον Πλάτωνα και συγκεκριμένα στην «Πολιτεία» του. (Βλέπε π.χ. Μάκης Πανώριος): […] Το πρώτο ίσως εντυπωσιακό σχεδίασμα ουτοπικής πολιτείας είναι η φανταστική Πολιτεία, του Πλάτωνα. […] Αλλά η σημασία της φανταστικής πλατωνικής Πολιτείας δεν περιορίζεται μόνο στο ότι είναι το πρώτο αξεπέραστο πρότυπο. Είναι πιο πλατιά. Μέσα στην απέραντη τοιχογραφία της υπάρχουν πλήθος άλλα στοιχεία και σύμβολα, όπως ο λυκάνθρωπός, το μαγικό δαχτυλίδι, ο αόρατος άνθρωπος. Στον Πλάτωνα, επίσης, οφείλουμε το πρώτο σχήμα της Ατλαντίδας. (Διαβάστε περισσότερα στο:  Ο Μάκης Πανώριος για την Ελληνική Φανταστική Λογοτεχνία )

Κουράγιο Πηνελόπη του Άντη Ροδίτη

Κουράγιο Πηνελόπη / Άντης Ροδίτης. Αθήνα: Αρμός, 2013.
Τον Άντη Ροδίτης τον γνωρίσαμε ως λογοτέχνη. Στο καινούργιο του βιβλίο, όμως, παρόλο που ο συγγραφέας, δίνει μια λογοτεχνική χροιά στον τίτλο («Κουράγιο Πηνελόπη»), μας χαρίζει ένα πολύτιμο ιστορικό βιβλίο.
Μέσα σε 521 σελίδες, ο Άντης Ροδίτης παρουσιάζει στοιχεία από 180 περίπου επίσημα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ (State Department) που αφορούν την ταραχώδη περίοδο της κυπριακής ιστορίας (Δεκ. 1963 – Αυγ. 1964), γνωστής και ως «τουρκανταρσίας». Μέσα από τα έγγραφα αναδεικνύεται η ευφυής πολιτική του Γεώργιου Παπανδρέου (1888-1968) ο οποίος με τις ενέργειές του και εκμεταλλευόμενος το  κλίμα ψυχρού πολέμου που επικρατούσε, πέτυχε να πείσει τους αμερικανούς ότι η ορθότερη λύση για το κυπριακό πρόβλημα και την εκτόνωση της κρίσης, είναι η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη λύση αυτή προσφέροντας μάλιστα εγγυήσεις για την ασφαλή έκβαση της. Το πολυπόθητο όραμα του κυπριακού ελληνισμού για ένωση του νησιού με την Ελλάδα, ματαιώθηκε αφού προσέκρουσε στην άρνηση του Κύπριου προέδρου και αρχιεπισκόπου Μακάριου Γ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει ο Άντης Ροδίτης, η εγκυρότητα των οποίων δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν, φαίνεται ότι το λεγόμενο «σχέδιο Άτσενσον» ήταν η τελευταία και μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
*Αλληγορικά, η Πηνελόπη συμβολίζει την Κύπρο η οποία ακόμα περιμένει την ένωση με την Ελλάδα...
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Οι μεγάλες προσπάθειες που κατέβαλε ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ελληνική Κυβέρνηση, μετά την ευκαιρία που δόθηκε από την Αμερικανική, για να πραγματοποιηθεί ή Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα το 1964 και η αντίδραση του Αρχιεπισκόπου Μακάριου, που οδήγησε στη ματαίωσή της και στις μετέπειτα καταστροφικές εξελίξεις για τον Ελληνισμό.

Υπάρχουν κάποιοι που μαρτυρούν ότι ο Μακάριος ήταν και μάγος! Ότι τον είδαν να κάμνει πιάτα με φαγητό ν' απογειώνονται και να προσγειώνονται μόνα τους. Μπορεί να ήταν και προφήτης! Και να είχε προφητέψει ή απλώς μαντέψει, ότι κάποια μέρα ο Μπωλ θα του πρόσφερε, αβρόχοις πόσι, την Ένωση στο πιάτο και αυτός θα έλεγε "όχι"!

- Διαβάστε επίσης:  Δέκα χιλιάδες μέλισσες, του Άντη Ροδίτη

Ανδρομέδα: στίχοι επιστημονικής φαντασίας από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου

Οι στίχοι του τραγουδιού «Ανδρομέδα» τους οποίους έγραψε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το 1995, εκτός από το ερωτικό στοιχείο, έχουν και αναφορές σε φανταστικούς κόσμους αλλά και επιστημονική φαντασία.Το τραγούδι μας διηγείται για ζωή στο κέντρο της γης, για περίεργα όντα που ζουν στην Ανδρομέδα και πίνουν τσίπουρο, για μια παπαρούνα που έχει στόμα και δαγκώνει…
Ακούστε το τραγούδι όπως το ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας:


Οι στίχοι του τραγουδιού: Ανδρομέδα


Άιντε μες της γης το πυρωμένο κέντροάιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ’ ένα δέντροάιντε πέφτει λάβα, λάβα απ’ τα φιλιά τουςάιντε και φτερά απολιθωμένα απ’ τα κορμιά τους.
Άιντε εκεί μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα άιντε πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα άιντε κάτι όντα περίεργα κι ωραία άιντε που είναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.
Άιντε εκεί ψηλά στην άκαρπη Μελούναάιντε φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούναάιντε που `χει στόμα, στόμα και δαγκάνειάιντε κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.
Άιντε εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μουάιντε κάτι γίνεται κυρά μουάιντε χίλια άλογα τυφλά γυρίζουνάιντε έξοδο ζητάν και μ’ αλωνίζουν.
Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθοςάιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθοςάιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουνάιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.