Δημήτρης Καραβασίλης's Blog, page 37

Αδικία

"Γιατί τόση αδικία Θεέ μου;" φώναξε ως τα έγκατα της ψυχής του.  "Δεν καταλαβαίνω τον τρόπο που απονέμεις δικαιοσύνη στο κόσμο! Αυτό το αεροπλάνο που έπεσε στη Νικαράγουα έπρεπε να πέσει πάνω στις παράγκες των φτωχών; Γιατί; Απάντησε μου! Γιατί;" έλεγε και ξανάλεγε μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του. "Ελα ησύχασε…" άκουσε μια φωνή [...]

Λίγο ακόμη

Το πρωινό της Κυριακής μια υπέροχη ευκαιρία για περίπατο στο πάρκο. Μια γυναίκα κάθεται δίπλα σε έναν άνδρα σε κάποιο παγκάκι, κοντά στην παιδική χαρά. "Αυτός είναι ο γιος μου" ειπε η γυναίκα στον άνδρα δείχνοντας το αγοράκι με το κόκκινο μπλουζάκι. "Του αρέσει πολύ να κάνει τσουλίθρα" "Είναι υπέροχος"! είπε ο άνδρας. "Η κόρη [...]

καλοκαίρι

Μια μέρα σας τις άλλες ξημέρωσε. Οι ίδιες προγραμματισμένες κινήσεις. Είναι φορές που λες να μετράς μόνο και θα γίνουν από μόνες τους. Μέχρι να πεις οκτώ είσαι ήδη μέσα στο αυτοκίνητο για να βάλεις κι εκεί τον αυτόματο. Το γραφείο στη θέση του. Οι συνάδελφοι το ίδιο. Σα φωτογραφία από τα παλιά η εικόνα [...]

τσιγάρο

Το Σαββατοκύριακο έφερε μαζί του τον Γιάννη. Ξαφνική έκπληξη στους γονείς του. Οχι από εκείνες τις προετοιμασμένες. Τα δήθεν τα απαξίωνε. Ο Γιάννης σπουδάζει στα Γιαννενα. Δεν ήταν η πρώτη του επιλογή. Όμως έχει εμπιστοσύνη στην σοφία της ζωής. Ακολουθεί τις προτάσεις της και απολαμβάνει τα δώρα της. Του την είχε συστήσει ο πατέρας του [...]

ανατροπή

Η συγκέντρωση γονέων είχε αρχίσει. Οπως καθε χρόνο τέτοιες μέρες. Δάσκαλοι και γονεις βρίσκονται για να ανταλλάξουν απόψεις, να κάνουν σχέδια και διορθωτικές κινήσεις. Τον τελευταίο καιρό  ο ουρανός μου είχε χαμηλώσει πολύ. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της άνοιξης οι πόρτες της ψυχής μου έμεναν κλειστές. Τις υπερασπίζονταν κάθε λογής αναποδιά. Γκρίνια. Απέλπιδες σκέψεις και [...]

Της Άλωσης

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει. Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα. Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα· και ανόθευτο κι αχάλαστο, και με προσμένει [...]

προιστάμενος

"Για κάθισε να τα πούμε λίγο" μου είπε ο προιστάμενος μου. Η εταιρεία παρόλα τις αναταράξεις πάει καλά. Ωστόσο η ατμόσφαιρα  βαραίνει πολύ κατα καιρούς και συνθλίβει όσους δεν έχουν μάθει να αντέχουν τα βάρη. "Πως βλέπεις την απόδοση σου;" με ρώτησε και έγειρε προς το μέρος μου ακουμπώντας με τους αγκώνες του πάνω στο [...]

αστεγος

Την Κυριακή η πόλη φοράει τα καλά της. Λαμποκοπά απλότητα. Λιγοστοί άνθρωποι την περπατούν. Πιο πολλά είναι τα ίχνη που έχουν αφήσει εδω κι εκεί. Σαν κι εκείνον τον άστεγο. Τέτοια χνάρια στο σώμα της πόλης είναι πληγές. Κι εκείνη μην έχοντας άλλο τρόπο να τις γιατρέψει τις αφήνει στο έλεος τους ήλιου και της [...]

τραυλός

Η αίθουσα κατάμεστη. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί για να τον ακούσει να μιλά. Δεν είχαν άδικο. Σε κάθε του λέξη κρυβόταν ένα άνθος δύναμης και ελπίδας. Το χάρισμα του σπάνιο, σαν το χαμόγελο στις μέρες μας. Κι ας τραυλίζει. Κι ας φαίνεται. Σε μια γωνία όρθιος τον παρακολουθούσα και τον καμάρωνα. Τόση δύναμη. Τόσος πλούτος. [...]

φιλί

"Δεν πρόκειται να σου το συγωρήσω ποτέ!" φώναξε ο πατέρας "Τ' ακούς; Ποτέ!" Το μικρό κοριτσάκι είχε κολλήσει τα μάτια του στο πάτωμα. Εγινε ένα με αυτό. "Το ξέρεις οτι είμαστε φτωχοί. Το ξέρεις οτι έχουμε ανάγκη και από το παραμικρό Ευρώ. Κι εσύ πας και χάνεις ένα ολοκληρο εικοσάρικο; Ντροπή σου! Θα μείνεις τιμωρία [...]