«چند پاره نور گداخته و مبهم دیگر نیز از پس نخلها و آنسوتر از اعماق بیابان گذشتند و لحظهای بعد به آن انجمن کوچک پیوستند. سرانجام وقتی هیبتشان تا آنجا که ممکن بود زیر نور ماه پدیدار شد٬دیدم که آنها موجوداتی کوتوله با تلاألویی شبیه به تکه زغالهای گداختهاند و چهرههایی مچاله و اندامی ناموزون دارند...»
English : Arman Arian آرمان آرین زادهی ۱۳۶۰ است. او با آفرینش اثر سهگانهٔ «پارسیان و من» به دنیای ادبیات شناسانده شد. پارسیان و من نام رمانی است در سه جلد که بیانکنندهی اسطوره، حماسه و تاریخ ایران است.
واقعا سری کتاب جالبی اینبار اقای ارین نگاشته اند رفرنس همه ادیان زدند بر دامن یک داستان که جلد به جلد از حضرت ادم و خلقت سرچشمه گرفته تا صفحات به هم دیگه ورق بخورند
به نام خدا. پیش از هر چیزی باید از جناب آرین به واسطه ی تحقیق کافی و دقیقشون تشکر کنم. راستش به منتظر روایتی مخلوط با اسرائیلیات بودم اما بعد از مواجهه با اثر متوجه شدم نویسنده در این زمینه به شدت درست عمل کرده و عموم روایات رو از قرآن و احادیث بیرون کشیده که جای تقدیر داره. و اگه کتاب سعی نمی کرد جایی که به اون تعلق نداره حضور پیدا کنه قطعا چهار یا پنج ستاره رو با خشنودی تقدیمش می کردم.
اما متاسفانه کتاب ادعای داستان گویی داره، ادعای روایت مبتنی بر قصه و راوی که متاسفانه از عهده ی این کار برنیومده. به عبارت بهتر ما داستان های قرانی رو داریم که با چند خط قصه بهانه ای برای شروع و شنیدنشون پیدا می کنیم. و این بنده رو در حوضه ی ادبیات داستانی اصلا قانع نمی کنه.
تکرار و مکررات.... از آرمان آرین انتظار نداشتم که خلاقیت به خرج نده تو کتابش و میشه گفت با بی حوصلگی تمام کتاب رو تموم کردم بر عکس کتابای دیگه ش که خوندم
مانند دیگر داستانهای آقای آرین نثر و شکل داستانهای این کتاب را خیلی دوست داشتم. اما داستان کوتاه بودنش باعث شده بود که چند تا از قسمتهای خیلی مهم داستانها که از داستانهای بقیه نویسنده ها متمایز میکرد کتابهای آقای آرین را، از میان بروند. اولی نبودن هیچگونه داستان عشقی (زمینی) بود. دومی گم بودن شخصیت اصلی و عدن ساخته شدن شخصیت او بود. در اصل مرحله پرپتیا بدون ایجاد علاقه کافی به شخصیت اصلی و کاملا ناگهانی اعمال شد. بعد هم اینکه داستانها با وجود زیبا بودن و آموزنده بودنشان بسیار تکراری بودند. هم از نظر تکرار تم و موتیفشان و هم از نظر اینکه بالاخره من به عنوان یک مسلمان از قبل همه این داستانها را خوب بلد بودم و باز با وجود نثر زیبای آقای آرین، گاهی حین خواندن خسته میشدم. حال باز باید دو جلد باقی را خواند و با توجه به آنها نظر کاملتری راجع به کل مجموعه داد.
آرین کار جالب و متفاوت و شجاعانهای رو داره میکنه. تمام موضوعات مهم تاریخی ائم از واقعیت و افسانه، دینی و ملی رو داره در قالب داستان بیان میکنه. این کار اگرچه جذابه و میتونه خیلی هم موثر و آموزنده باشه، اما خب جاهایی ممکنه سطح درکی که میشه از موضوعی تاریخی داشت رو پایین بیاره و این البته به نگاه نویسنده بستگی داره. داستانهای پیامبران او به وضوح ضعیفتر از داستانهای شاهنامه و پادشاهان هست، این رو با مقایسهی کتاب آیندهی کهن و سه گانهی پارسیان و من میشه فهمید. او در قسمتهایی مثل داستان یوسف (ع) عملا از فضای داستانی خودش جدا میشه و صرفا گزارههای قرآن رو کنار هم میچینه. به نظر میاد تبحر او در روایت داستانهای افسانهای و خلق کاراکترهای پریان خیلی بیشتر از روایتهای دینی و الهی است.
خب با دیگر ذکارهای آرین تفاوت داشت و باید بگم که از اونجایی که بیشتر داستانهای قرآنی رو آورده بود جذابیت خاصی برام نداشت.. خب داستانهای قرآنی رو هم که نمیشه تغییر داد.. نکته ی جالبی که درش بود این بود که جنها شخصیتهای این رمان بودن..
یعنی داستان چگونگی ملاقات با پیامبر و ایمان آوردن جنیان به اسلام که در قرآن داریم رو اینجا گسترده تر آرمان آورده..
کتاب خوبی برای نوجوان ها هست اما به نظرم از مجموعه پارسیان و من ضعیف تره. پادشاه بی کفایتی بعد از مدت ها، مخفیانه از قصر خارج می شود و با پیرمردی رو به رو میشود که برایش از قصه هایی می گوید که اتفافی در جلسه روسای پریان شنیده، حرف هایی از گذشتگانی که با ظلم جنگیده اند، گذشتگان چون حضرت آدم، هابیل، شیث،نوح، هود،صالح،ابراهیم، لوط، یوسف، موسی. بعد از آن روایتی کوتاه از هر یک از این بزرگان اورده، روایتی کوتاه، ساده، بدون حاشیه و داستانی که ماندگاری بالایی در ذهن دارد.
خوب بود. جالب بود. اما حس می کنم با شتاب زدگی نوشته شده بود. یک سری اشکالات منطقی هم (سوای بعضی از مشکلات روایی) داشت. اما حداقل خوبی کتاب آن بود که خواه نا خواه وضع خودت و شهرت را با انبیاء مقایشه می کنی...